«جای خالی سلوچ» داستان روان و گیرایی داره که مخاطب از خواندنش لذت می‌بره. اما چیزی که برای من لذت بخش بود، قلم اصیل و مستحکمِ نویسنده بود.
در تمام مدتی که در حال خواندن این کتاب بودم حس میکردم با یک نگارش قوی و بی عیب و نقص روبرو هستم و قدرت نویسنده رو توی تک تک جملات حس کردم...
      

        داستان شاعرانه ای  خواندم سرشار از لطافت و رنج...
      

        گزیده ای از بهترین رباعی های میلاد عرفان پور که تک تکش زیبا و خواندنیست.
      

        در مجموع انتظار بیشتری داشتم اما خوندنش خالی از لطف نیست.
      

        من ترجمه ی دیگری رو خوندم اما باید گفت که پایان داستان در تضاد با هدفی بود که در سراسر کتاب وجود داشت. میشه اسم پایانش رو گذاشت پوچ گرایی!
      

        شاهکاری از دکتر پرویز ناتل خانلری و تصویر گری دکتر نورالدین زرین کلک و پیشگفتار دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی که توسط انتشارات میرماه و با کیفیت بالا چاپ شده.
      

        کتابی قابل توجه و قابل استناد درباره ی ماهیت اسرائیل که لازم هست قبل از مطالعه اش قدری درباره ی قوم یهود و تاریخچه اسرائیل مطالعه داشته باشیم. 
برای من که مطالعه ایی از قبل نداشتم، گاهی لازم میشد برای تفهیم یک موضوع به سرچ در گوگل متوسل بشم.
      

        گرچه این اولین کتاب از این نویسنده بود که مطالعه کردم ولی علاقه ی نویسنده در بکارگیریِ اسامی افراد و مکان ها به صورت کامل و طولانی بسیار مشهود بود. 
      

        گرچه پشت جلدش درج شده «+۱۰» ولی بزرگسال ها هم از خوندنش بسیار لذت می برن.
      

        داستانی جالب همراه با چالشی عجیب. 
من نسخه انتشارات شاهدخت پاییز با ترجمه زهرا آلوشی رو مطالعه کردم که متاسفانه پر از غلط املایی و اشکال ویراستاری بود.
      

        پاورقی های مفصلِ کتاب به نحوی هستند که خواندن کتاب برای نوجوان ها هم مناسب هست
      

        هفت داستان کوتاه که احتمالا به جز داستان «دیدن دختر صد در صد دلخواه...» خوندنش رو به کسی توصیه نخواهم کرد. 
میشه اینجور گفت که هدف نویسنده از نگارش اغلب داستان ها قابل فهم نبود و حتی کمی احساس تلف شدن وقت به آدم دست میده!
      

        لذت خواندن کتاب مصور رو فقط با خواندنش میشه تجربه کرد.
      

        گرچه روی تمام داستان ها خاکستر مرده پاشیده شده بود،
اما قلم نویسنده و نوع قصه سرایی در نوع خودش قابل توجه بود.
      

        پرهیز، پرِ پرواز او بود. با خود عهد کرده بود مذاقش را با طعم چیزی که برای زنده ماندنش ضرورتی نداشت، آشنا نکند. با هر چشیدن جدیدی، خواهش جدیدی متولد می شد و در هر خواهش جدیدی، ذلت جدیدی نهفته بود.

روایتی از زندگی شیخ انصاری