چقدر تهی! هر داستان کوتاه که تمام می‌شد باید پنج دقیقه فکر می‌کردم ببینم این الان چی بود؟! 
توصیه می‌کنم هیچ‌کس نخواند و برایش وقت نگذارد.
        

          دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل مجموعه داستان کوتاه از هاروکی موراکامی که بیشتر حالت برشی از یک روز چند شخصیت عادی است.
داستانی که با اسم کتاب هم نامش یکی بود بهترین داستان این مجموعه بود و بقیه زیاد چنگی به دل نمی‌زد.
        

          داستان های ساده با پایان های معمولی. 
برای من داستان کوتاه مانند رباعی می ماند که باید در مصرع چهارم غافلگیرت کند و اصلا همه ی قوت اش در مصرع آخر باشد.
پایان داستان های این کتاب اصلا خاص نبود و من کلا داستان کوتاه دوست ندارم ولی با این حال از این کتاب بدم نیامد. یک جاهایی حتی لذت هم بردم.
"بید نابینا، زن خفته" از ساده ترین داستان های کتاب بود که تقریبا هیچ اتفاقی در آن نمی افتاد ولی من دوست داشتم.
"اسفرود بی دم" هم خوب بود و "دیدن دختر...".
و جالب بود که در بیشتر داستان ها یک داستان دومی روایت می شد.
ولی فقط همین. بقیش خوب نبود.
        

          نميدانم.... كه چون حال روحيم خيلى رو به راه نبود و در اغتشاشات ذهنى ام خواندمش اينطورى بود...، يا هروقت ديگه اى هم كه مى خواندمش، همينجورى بود....! ولى با اينكه بعضى جاهاش خيلى خيلى خوب بود،... در كل 'خيلى' دوستش نداشتم! فقط دوستش داشتم! پس ٣ستاره مناسبش است :دى

نكته ى بيربطى هم كه وجود دارد اين است كه از گلاسه بودن ورق هايش خيلى خوشم آمد :))) بامزه بود. :)

ترس خیلی چیز بدیه. دردی که توی فکرمه خیلی بدتر از درد واقعیه. منظورمو می فهمی"؟"
        

          
در ابتدا باید بگم نوشتن درمورد یک کتاب شامل داستان های کوتاه برای من بسیار دشوار است زیرا همیشه در ذهنم هر کتاب یک شخصیت واحد دارد و زمانی که به داستان کوتاه برخورد میکنم به چالش بزرگی میخورم.

داستان ها فضای آشنا و عجیب داشتن، رئالیسم جادویی... هر داستان که خوانده می‌شد قابل باور بود اما با منطق همخوانی نداشت و از طرف دیگر قابل تامل بود.

به نظرم در کتاب به مسئله تنهایی، پنهان اما بسیار زیبا پرداخت شده بود به طوری که آرام و بی صدا پشت هر نمادی "تنهایی" را میشد پیدا کرد. 

مسئله ی دیگری که فکر میکنم در هر داستانی احساسش کردم "با خود نشستن و فکر کردن" بود. گویی در اوج داستان صدای سکوت افکار شخصیت اصلی داستان به گوشم می‌رسید. 

درکل خواندن کتاب رو به افرادی که به فضای عجیب اما واقع گرایانه علاقه دارن توصیه میکنم.
        

          دنیای نوشته های موراکامی برای‌من یه دنیای بسیار جذاب،فانتزی و غیر منتظره است.دقیقا جایی که انتظارش رو نداری یه اتفاق عجیب و دور از ذهن میفته که غافلگیرت میکنه و آخر داستان ذهنت رو به کلی درگیر خودش میکنه.چیزی که از آثار موراکامی دوست دارم اینه که هرکس میتونه برداشت خودش رو از داستان داشته باشه.در کل اگه به این اتفاق های یهویی و غیرمنتظره و دور از واقعیت توی داستان های موراکامی یا استعاره ها و نماد های زیاد خوشتون نمیاد شاید خوشتون نیاد و حوصلتون سر بره.
بین داستان ها قلوه سنگی که هرروز جابجا میشود،میمون شیناگاوا و دیدن دختر صددرصد دلخواه رو بیشتر دوست داشتم و بیشتر ذهنم رو درگیر خودشون کردند.
        

            این کتاب با ۷ داستان کوتاه زبانی ساده و مینیمال داره، بدون حاشیه و جزئیات اضافه که باعث می‌شه هر داستان مثل یه لحظه زودگذر توی ذهن بمونه. سبک روایتش خاص و دوست‌داشتنی بود
از خوندنش خوشم اومد و دوستش داشتم.
        

          واقعا قلم سحرآمیزی داره. حتی برای من که به تصویر بیشتر از کلمه علاقه دارم، تک تک جمله های موراکامی جذاب و شگفت انگیزه. تا الان بنظرم "سال اسپاگتی" بهترین داستانش بود.
        

          خب! ۳-۴تا داستان ابتداییش جذبم نکرد و داشتم فکر می‌کردم که یعنی اشتباه کردم که خریدمش؟
چون اولین اثری‌ه که از موراکامی می‌خونم (یحتمل) و همه‌ش ناراحتیِ نخوندن کافکا در کرانه‌ش رو دارم. 
ولی از داستان پنجم به بعد خوشم اومد. از سورئال بودنش. از فضایی که با خیال تو ذهنم می‌ساخت و جوری جدّی ازش می‌گفت که انگار واقعیت همین شکله، دنیا همین شکله.
و ۴داستان آخر یعنی "قلوه سنگی که هر روز جابه.جا می‌شود" و "دیدی دختری صددردصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل" و " اسفرود بی‌دم" و مرد یخی، از موردعلاقه‌هام بود. و به همین ترتیب که تو کتاب هستن، بهتر هم می‌شد. گرچه اسفرود بی‌دم رو به‌خاطر نوع طنزی که توش احساس می‌کردم، بیشتر!
خلاصه که به یک بار خواندن می‌ارزه و تک‌وتوکی‌ از داستان‌ها، به خوانش دوباره نیازن حتی.
        

          یک مجموعه داستان فوق العاده زیبا و ظریف با مفاهیم زیر لایه فوق العاده زیبا 
        

          داستانهای عموما کاروری
#reymond_carver
        

          این کتاب مجموعه داستانهای کوتاه موراکامیه.درسته که نویسنده مورد علاقه من از ژاپن(و انگلیس)ایشی گوروئه و موراکامی رو خیلی دوست ندارم ولی این کتاب هم چندتا داستان خوب داشت.چند داستانش تم روانشناختی/فانتزی داره و جالبه.توصیه نمی‌کنم بخرید ولی اگر بتونید قرض بگیرید و بخونید بد نیست.
        

          اولين كتابي كه از موراكامي خوندم .سبك كتاب به نظرم خوبه.
        

          بالاخره بعد مدت‌ها تموم شد.
حالا بریم از کتابخونه کتاب جدید بگیریم🤝🏼
        

          نمیدونم چرا داستان های کوتاه موراکامی منو جذب نمیکنه و همیشه از خوندشون پشیمون میشم:(
شاید چون موراکامی بود انتظار زیادی از داستانهای کوتاهش داشتم، چون خودش سروصدای زیادی کرده ولی جالب نبود.

داستان ها زیاد جالب نیستن، پایان بندی عجیبی دارن، انگار مثلن نویسنده اومده این داستان رو نوشته و حوصله نداشته پایان خوبی واسش بسازه و سرهم یه چیزی نوشته:|
داستانها هییییییییییچ کششی ندارن، شروع که میکنی دلت میخاد فقط کتاب رو تموم کنی.
همین دیگ!
        

          اونقدری که راجع بهش بد شنیده بودم،بد نبود،سبکشو دوست داشتم.ساده روایت کردنشو،حرفاشو، اون جادوی جاری توی قصه هاشو،یه حس آشنایی قدیمی داشتم باهاش.
داستان های اسپاگتی و مرد یخی ش صاف رفت تو دلم نشست،همینطور اسفرود بی دم
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
دیدن دختر صد درصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل
(هاروکی موراکامی)

باسلام کتاب مجموعه ای از ۷ داستان کوتاه هستش که درون هر داستان کوتاه شما میتوانید داستانی دیگر را بخوانید یعنی شما به خواندن هر داستان در واقع دارید دو داستان را باهم میخونید‌.
که این میتوانید نکته قابل توجهی باشد!
مثل داستان بید نابینا، زن خفته یا قلوه سنگی که هر روز جابجا میشود، دیدن دختر صد درصد دلخواه و میمون شیناگاوا  همه این داستان ها در واقع دو داستان هستند که باهم تعریف میشوند.
در اخر به هر داستان نمره جداگانه میدهم 
۱: بید نابینا، زن خفته ⭐⭐
۲: سال اسپاگتی ⭐⭐⭐
۳: میمون شیناگاوا ⭐⭐⭐
۴: قلوه سنگی که هر روز جابه‌جا میشود⭐️⭐️⭐️
۵: دیدن دختر صد درصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
۶: اسفرود بی دم⭐️⭐️⭐️⭐️
۷: مرد یخی⭐️⭐️⭐️
        

          داستان مورد‌علاقه‌ام: مرد یخی. کاملا شبیه هدیه‌دهنده این کتاب بود.
        

          سال اسپاگتیِ این مجموعه رو بیشتر از سه بار خوندم و هر بار حسِ غریبی داشت.
        

          این اولین کتابی بود که از موراکامی می‌خوندم و راستش اوایل ازش ناامید شدم، اما بعدش یه جاهایی تو دلم گفتم "عالیه!"

بهش 3/5 میدم چون بعضی داستان هاش برام در حد 2  بود و بعضیا در حد 4. البته اون چهار ها هم اونقدر "چهار" نبودن که زندگی آدمو تغییر بدن. فقط داستان خوبی بودن و همین.