کتاب روایت مردی است که بیمار و زمینگیر شده و از دور خودش را می‌پاید و برش‌هایی از زندگی‌اش را به یاد می‌آورد که به نظر یک‌جورهایی خودزندگی‌نامه‌ی سم شپرد است، به‌خصوص فصل آخر نام بچه‌ها، نام بچه‌های خودش است. این روایت بسیار تقطیع شده و راستش بی‌سروته است و به هیچ‌وجه داستانی منسجم ندارد. من دوستش نداشتم.
        

          (( گاهی نمی‌توانم به گذشته فکر نکنم. می‌دانم که باید در لحظه زندگی کرد. بله، خیلی از آدم حسابی‌ها گفته‌اند که‌ تا می‌توانم باید بنده‌ی دم باشم. اما گذشته گاهی سر و کله‌اش پیدا می‌شود. گذشته یک‌باره نمی‌آید. پاره پاره از سر می‌رسد. ))
خواندن چگونگی نوشتن این اثر کمک زیادی به درک و فهمیدن داستان کرد. سم شپرد در جاسوس اول شخص انگار بیماری، کهنسالی، خاطرات گذشته، و آرام آرام به مرگ نزدیک شدن را به تصویر می‌کشد. او انگار از خودش فاصله گرفته، دور نشسته، و به خود می‌نگرد. جسمی پیر و بیمار، و ذهنی خسته و آشفته غرق در خاطرات گذشته. انگار شپرد خواسته در آخرین اثر خودش را بنویسد. او در پایان لحظات آخر را نمی‌نویسد، بلکه خودش نفس‌های آخر را می‌کشد، و تصویری ساده و زیبا از مرگ خلق می‌کند. در پایان اثر، داستان که نه، او تمام می‌شود. نه کاملا دردناک، نه کاملا قهرمانانه. پایانی ساده. او با قرار دادن خانواده‌ و بازماندگان پشت سرش در پایان روزی عادی تنهایی به سوی مرگ می‌رود. جاسوس اول شخص یک خداحافظی ادبی توسط نویسنده است با دنیا. 
رمانی کوتاه خالی از اضافه‌گویی، پُر و غمگین. خواندن این داستان مثل دیدن نمایشی مونولوگ می‌ماند با شخصیتی پیر، بیمار، غرق در گذشته شتابان به سوی مرگ.
        

          «سم شپرد با نثری جلاخورده و صمیمی از بدنی می‌گوید که به صاحبش خیانت کرده است.»
همین!
        

          عجیب، مرموز. شبیه به ساموئل بکت اما خلاصه‌تر. به مرور هر چه که پیش رفتم با نویسنده به مرگ نزدیک‌تر شدم.  کنجکاوانه اما کشنده. روایتی خاطره‌گونه از زندگی از زاویه‌ی فردی که به مرور تا مردن فلج می‌شود.

        

          درود
سم شپرد نمایش‌نامه‌نویسی که در سن ۷۳ سالگی به علت MLS درگذشت.
اون در طول زندگی حرفه‌ای خود بیش از ۴۰ نمایشنامه نوشت که برخی به فیلم تبدیل شدند و فرصت ایفای نقش خود نویسنده را به او دادند.
داستان جاسوس اول شخص جزو آخرین داستان‌های نوشته شده ایشان است، داستانی که حاصل درد، رنج و تنهایی خود ایشان بود به گونه‌ای که صفحات پایانی را با هجی کردن کلمات نگاسته است، داستان به جز رنج کاراکتر اصلی، همت نویسنده را با خود به دوش می‌کشد و عذاب‌های او را در هنگام بیماری نشان می‌دهد؛ تنهایی در کهنسالی و بیماری به تنهایی نشان‌دهنده دلتنگی است، که نمی‌توان به آن عادت کرد.
        

          مرموز در عین شفافیت و گیرا در عین پیچیدگی!
نویسنده‌ای هستی که می‌دونی آخرین کتاب زندگی‌ت (دور از جونتون :) ) رو داری می‌نویسی، چی می‌نوشتی؟! اسم کتاب رو چی می‌ذاشتی؟!
جاسوس اول شخص، آخرین کتاب سم شپرد عزیز، یه خداحافظی موندگار با جهان ماست. یه خداحافظی جانانه که نشون‌دهنده‌ی قدرت مرگ و سیاهیه که انسان هر چقدر به مقامی دست یافته باشه، بالاخره روزی گریبان‌گیرش میشه. کتابی که شاید نویسنده می‌خواسته برای آخرین بار خودش کاراکتر قصه‌ش باشه. اثری که همه‌ چیز داستانش رو به افول میره، به جز غم!