مرگ فروشنده، نمایش‌نامه‌ای غم‌انگیز که سیستم سرمایه‌داری را نقد می‌کند. در صحنه‌ی صحبت‌های ویلی با رئیس شرکت میلر نگاه سرمایه‌دار به کارگر به عنوان یک کالا‌ که هر وقت از کار افتاد باید آن را دور ریخت و یا عوض کرد، را به خوبی به تصویر می‌کشد. 
فروشنده‌ای ‌که بالای سی سال برای شرکت کار کرده اما از
 کارافتادگی و کنار گذاشته شدنش باعث شوک و افسردگی در او می‌شود. ویلی خود را در آرزوی موفقیت فرزندانش و خرید زمینی به دور از شهری شولوغ که ساختمان‌های دور تا دور آن‌ها جلوی نور را نگرفته باشند غرق کرده است و واقعیت را فراموش می‌کند.
و در نهایت ویلی، بعد از سال‌ها کار و رویا پردازی حقیقت را نمی‌پذیرد و خودش را فدای رویای موفقیت فرزندانش می‌کند. 
چه غم‌انگیز بود صحنه‌ی آخر و جمله‌ی لیندا که میگفت: ما تازه آزاد شده بودیم. 
میلر با این نمایش‌نامه‌ی درخشان فقط سرمایه‌داری را نقد نکرد، بلکه فرار از واقعیت، تقابل آرزو با زندگی واقعی، و تبعات نپذیرفتن شکست را به تصویر کشید.
کاش روزی بتوانم اجرای این نمایش‌نامه را ببینم. 
      

        (( اون‌ها و همه‌ی ما می‌خوایم بدونیم چگونه فعل به ابزار مرگ تبدیل می‌شه و چگونه کسی می‌تونه با دستور زبان بمیره. ))
داستان معلم ادبیاتی که برای پایان‌نامه‌اش روی موضوع ((فعل)) کار و تحقیق می‌کند اما با نگرشی بسیار متفاوت. دائم نویسنده با کلمه‌ها، اسم، ضمیر و فعل‌ها بازی می‌کند. شخصیت‌ داستان در زمان و مکان‌های مختلف سرگردان است. 
نمایش‌نامه‌ای که اگر به درستی اجرا بشود نمایشی بسیار جذاب خلق می‌شود. 
یکی از متفاوت‌ترین نمایش‌نامه‌هایی که خواندم. نوشتن از آن بسیار دشوار است و امیدوارم بار بعد یادداشتی کامل‌تر بنویسم‌.  
      

        (( بله سرنوشت همین است، فراموش‌مان خواهند کرد. هیچ کاری نمی‌شود کرد. تمام آن‌چه را که جدی، بزرگ و پر اهمیت می‌دانیم، با گذشت زمان، فراموش و بی‌اهمیت خواهد شد. ))
داستان ملال و تلاش سه‌ خواهر برای معنا دادن به زندگی‌. شخصیت پردازی داستان بسیار جالب، تفکر بر‌انگیز و زیباست. شخصیت‌هایی که شاید هر روز آن‌ها را در واقعیت می‌بینیم. 
سه‌ خواهر و یک برادر که فکر می‌کنند با رفتن به موسکو، عاشق شدن، پیدا کردن کاری بهتر و با ادامه دادن درس خواندن مشکلات‌شان حل می‌شود و به آرامش می‌رسند؛ اما در واقع هیچ تلاشی برای تحقق بخشیدن به آن رویا‌ها نمی‌کنند. انگار ناخودآگاه می‌دانند بر طرف شدن میل آن‌ها نه‌تنها ملال و بی‌معنایی زندگی‌شان را بر طرف نمی‌کند، بلکه آن‌ها را افسرده‌تر می‌کند چون دیگر میل، هدف یا آرزو و رویایی ندارند. شخصیت‌هایی که قابلیت‌های زیادی دارند اما نمی‌توانند از آن‌ها استفاده کنند به طوری که چخوف به آن قابلیت‌ها می‌گوید (( تزیینات اضافه! ))
چخوف چه زیبا به تصویر می‌کشد ملال انسان در زندگی را. انسان‌هایی که دائم فکر ‌می‌کنند اگر آن کار دیگر را می‌کردم بهتر بود، اگر آن‌جا بودم بهتر بود و حتی خودشان می‌دانند تحقق آن رویا‌ها چیزی از ملال یک انسان در این زندگی را کم نمی‌کند.
شخصیت‌ها کار کردن را ستایش می‌کنند. کار کردن، گذراندن زمان با کار و فکر نکردن به معنا‌ و هدف زندگی‌شان و خسته برگشتن و خوابیدن را راه رهایی از آن ملال می‌دانند. 
(( اگر زندگی را غم‌انگیز می‌یابیم، اگر به نظرمان گرفته‌ و افسرده‌کننده می‌آید، به این دلیل است که کار نمی‌کنیم. ما جزو آدم‌هایی به دنیا آمده‌ایم که کار کردن را تحقیر می‌کنند. ))
درکل ترجیح می‌دادم نمایش این داستان را ببینم. نمایشنامه و تک تک شخصیت‌ها جای بحث بسیار دارند و نمی‌توان به سادگی از آن‌ها گذشت. 
      

        (( انگار زیر آسمان تابستان آن گذر آشنا، به همان راحتی که به خوابی معصومانه ختم می‌شد، می‌توانست به زندان هم ختم شود. ))
مورسو، شخصیتی که انگار به طور ذاتی و ناخودآگاه پوچ‌گراست. تفکر مورسو فقط محدود به محسوسات زندگی‌ست و این باعث می‌شود او بیشتر از هر انسانی از لحظه‌ی حال استفاده و لذت ببرد. مورسو به دنبال دلیل برای انجام کاری نمی‌گردد، همین که دلیلی برای انجام ندادنش نباشد کافی‌ست. پیشنهاد دوستی را قبول می‌کند چون دلیلی ندارد که با آن شخص دوست نباشد، می‌خواهد با ماری ازدواج کند چون دلیلی برای ازدواج نکردن ندارد. 
مورسو شخصی بی احساس نیست، او بیش از ظرفیت جامعه صداقت دارد. شاید هرچیزی که باور داشته باشد را به زبان نیاورد اما بی شک به هرچیزی که به زبان می‌آورد باور دارد. مورسو با انسان‌ها بیگانه نیست. او با قرارداد‌ها و قوانین نانوشته، و با عرف جامعه‌ی انسان‌ها بیگانه است. درحالی که تمام انسان‌ها در جامعه‌ ظاهری برای خود می‌سازند تا باطن خود را پنهان کنند، مورسو صادقانه از احساسات خود می‌گوید. 
مورسو، نمادی از پوچ‌انگاری، در دادگاه به ظاهر برای قتل محاکمه می‌شود اما‌ دادگاه او را برای شخصیتش و برای مبارزه کردن با پوچی و معنا دادن‌ به آن‌چه بی‌معناست به مرگ‌ محکوم می‌کند. 
شخصیتی که در دادگاه هم حاظر به دروغ گفتن و تظاهر کردن نشد و برای حقیقت جان داد. شخصی که پوچی زندگی را با تمام وجود درک کرده و پذیرفته است. 
سومین بار بود که این کتاب را می‌خوانم و مثل بار اول برای‌ من جذابیت و حرف‌ها داشت. خواندن کامو مثل همیشه جز شیرین‌ترین تجربه‌هاست از ادبیات.‌ 

      

        (( فقط می‌خواستم احساس کنم که دوست داشته می‌شوم. ))
دختری تنها که در مسافر‌خانه کار می‌کند مجذوب هنرمندی می‌شود‌ که برای خلق اثر جدیدش به شهر کوچک و مرزی به نام سوکچو آمده. کنجکاوی‌های دختر و درخواست‌های کمک مرد برای شناخت شهری که می‌خواهد منبع الهامش باشد، باعث می‌شود رابطه‌ای فراتر از مستخدم و مسافر بین آن دو شکل بگیرد. 
کتاب عمیق نیست و فقط کمی به مسئله‌ی هویت پرداخته می‌شود. اما توصیفات زیبای‌ نویسنده‌ از فضای سرد و تاریک آن شهر، و روان بودن متن و جذابیت داستان باعث می‌شود خواندن این کتاب تجربه‌ای خوشایند برای خواننده بسازد. 
شخصیت پردازی ضعیف بود و ریتم داستان کمی سریع‌تر از چیزی بود که باید. 
زنگ تفریحِ عالی و داستانی جذاب. 
      

        (( نتوانستی بفهمی
که گریزی چنین سریع 
که هیچ موجودی تصور نمی‌کرد_
حتی من_ بتواند این چنین تباهم کند! )) 
کتاب خط داستانی مشخصی ندارد. شخصیت‌ پردازی خاصی ندارد. شاید اصلا نتوان اسم رمان روی آن گذاشت! 
نامه‌نگاری‌ها، خاطره‌ها و نوشته‌های پیر‌زنی در شب‌های بی‌خوابی او. 
نویسنده هر فصل یک خاطره راجع به یک شخصیت، مکان یا زمان را تعریف می‌کند و فصل بعد آن را رها کرده و سراغ خاطره یا تجربه یا شخصیت بعدی می‌رود؛ به خیانت، عشق، فقر، زندگی، پیری و مرگ در صحبت‌هایش می‌پردازد و قلمی شاعرانه، کمی طنز و کنایه‌آمیز دارد.
تجربه‌ی بدی نبود. توقع‌تان را از کتاب اگر بالا نبرید و بدانید که درحال خواندن نوشته‌های بهم ریخته‌ی پیرزنی در شب‌های بی‌خوابی‌اش هستید، از کتاب لذت می‌برید. 
کتابی ساده. زنگ تفریحِ بسیار عالی. 

      

        (( شانه‌های مردانه‌ی او نباید بلرزند. او نباید بگرید. گریستن نه کار مرد است و ابراوِ مرگان مرد بود. پسرم سنگ‌تر باش. ))
جای خالی سلوچ تنها یک رمان نیست. تاریخ است. حقیقت است. و‌ هرچند کمتر از گذشته، دنیای امروز است. 
یکی از واقعی‌ترین داستان‌های ادبیات فارسی. این داستان نه آرمان‌شهری‌ست و نه ویران‌شهری، نه قهرمان دارد و نه ضد‌قهرمان، نه سراسر نور است و نه تاریک؛ مثل دنیای حقیقی خاکستری‌ست. 
آقای دولت آبادی با قلمش نشان داد که انسان کاملی همچون فرشته وجود ندارد. با خلق شخصیت‌هایش به خوبی در‌هم‌آمیختگیِ خوبی و پلیدی را در یک انسان نشان می‌دهد؛ به شکلی که همزمان که خواننده برای شخصیتی دل می‌سوزاند و با او هم‌دردی می‌کند، از او تنفر و کینه هم دارد.
فضا‌سازی خوب بود. شخصیت پردازی عالی، و بهترین بخش این کتاب بود. پایانی نه‌ چندان خوب و کمی مبهم. اما توصیفات اضافی که بودن‌شان ضرورتی نداشت، در کتاب زیاد بود. 
کتاب تا نیمه من را عصبی کرد اما تا پایان نظرم را به کلی عوض کرد. 
شاید آقای دولت آبادی نویسنده‌ی محبوب من نباشد و سبک قلمش از سلیقه‌ی من دور باشد اما باید او را برای شخصیت‌ پردازی‌‌های هنرمندانه و‌ حقیقی‌اش ایستاده تشویق کرد. 
 و در آخر، (( کمرت بشکند، مرگان! )) ایشالا!

      

        (( خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را
در دقیقه‌ای، 
ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را 
می‌پیمایند، 
چندان تیزرو نیستند که تن من 
در راه خاک. ))
خولیو کورتاسار خواننده را با این کتاب می‌برد در کوچه پس کوچه‌های بوینس آیرس و در دلهره‌آور‌ترین لحظه، درست در زمانی ‌که خواننده دلواپس شخصیت‌ها، داستان را ادامه می‌دهد، قلم را غلاف می‌کند. و چه شاعرانه ما را با شخصیت‌هایش در شهری گرم، مه گرفته، در سیاهی شب تا صبح با استرس امتحان نهایی فردا، در کنسرت، در کافه، و در گفتگو‌ها و بحث‌های آن‌ها،همراه می‌کند، دلواپس و نگران‌مان می‌کند، و در حساس‌ترین لحظه به آرامی ما را رها می‌کند. 
این کتاب پر از متن‌ها، دیالوگ‌ها و توصیفات زیبا و دل‌نشین است؛ اما خواندن آن کمی دشوار است. زمانی به سراغ این کتاب بروید که قلم و داستان‌های کورتاسار را تجربه کرده‌اید و به دلتان نشسته.
تجربه‌ای لذت‌بخش و سخت بود. 
برای همه پیشنهاد نمی‌شود. 
      

        کالین هوور، نویسنده‌ی آثار سطحی، قابل پیش‌بینی و حوصله‌سر‌بر. 
فقط برای کسانی که تابه‌حال هیچ کتابی نخوانده‌اند مناسب است.
همه‌ی آثار این نویسنده شبیه هم هستند انگار فقط اسم شخصیت‌ها عوض می‌شوند!  

      

        دلم برای زمان و پول از دست رفته می‌سوزد. 
      

        دوسال از خواندن این کتاب می‌گذرد و با خودم می‌گویم، تو که وقتت را با جلد اول دور ریختی، دوباره چرا؟!
      

        دوسال پیش مطالعه کردم.
سطحی، حوصله‌‌‌سربر و بی‌فایده. 
گردن گرفتن این کتاب یکی از سخت‌ترین کار‌ها بود. 
      

        این کتاب را دوسال پیش خواندم و تازه به کتاب‌خانه اضافه کردم.
سطحی، کلیشه‌ای و حوصله سر بر.
تنها نکته‌ی مثبت ایده بود که خراب شد.‌
خواندنش ضرری ندارد اما با نخواندش هم فرقی نمی‌کند. 
مناسب برای کسانی که می‌خواهند کتاب‌خوانی را شروع کنند. 
      

        مرگ به وقت بهار، یک اثر ویران‌شهری با داستانی هولناک و غم‌انگیز. 
نویسنده‌ این کتاب را برای انتقاد به جامعه‌ی آن روز‌های اسپانیا تحت حاکمیت فرانکو نوشته است و برای فرار از سانسور و ... دنیایی خیالی خلق کرده و حرف‌های خود را با نماد‌ها بیان می‌کند. 
راوی داستان کودکی‌ست که ما با او بزرگ می‌شویم و آن دنیا را تجربه می‌کنیم. 
خرافات، رسم و رسوم‌های اشتباه، مرگ و  جامعه‌ای گمراه، در این کتاب به وضوح دیده می‌شود. 
قلم نویسنده بسیار شاعرانه و زیباست و توصیفات او از طبیعت و فضای دنیای خیالی‌اش دقیق و دل‌نشین بود. 
اثر سخت‌خوان است و مناسب همه نیست.
      

        (( ما فقط برای این می‌کشیم که یه دنیایی بسازیم که توش دیگه کسی کسی رو نکشه! ))
آیا برای رسیدن به آزادی و عدالت هر عملی آزاد است؟ 
آیا افراط در راه یک آرمان، آن آرمان را به راهی بد و اشتباه نمی‌کشاند؟
این سوال‌ها را آلبر کامو به خوبی در نمایش‌نامه‌ی صالحان مطرح و مورد بحث قرار داده است. 
استپان، شخصیتی که اعتقاد دارد در راه آرمانش هر کاری مجاز است و نباید از کاری که آن‌ها را به هدف نزدیک می‌کند دست بکشند. 
کالیایف، شخصیتی که مردد است و نمی‌تواند هرکاری را در راه آرمانش انجام بدهد و اعتقاد دارد آرمان همیشه باید در راه شرف باشد.
کامو بسیار زیبا این مفاهیم را در داستان به چالش کشیده است و دیالوگ‌ها بسیار جذاب و تفکر برانگیزند. 
مثل همیشه خواندن‌ کامو یکی از بهترین تجربه‌های من‌ از ادبیات بود.