این کتاب بیشتر از هیجان مغز شما را درگیر خواهد کرد. در این داستان قاتل و انگیزه‌ی قتل همان اول برای خواننده مشخص می‌شوند؛ اما هیگاشینو با خلق جنایتی بی‌نقص، شما را درست مانند کارآگاه‌های داستان سردرگم می‌کند. سرنخ‌‌های گیج‌کننده، صداقت قاتل، و بی‌نقص بودن تمام مراحل قتل،  باعث می‌شود هر فصل مغز خواننده بیشتر از قبل درگیر چگونگی انجام این جرم شود. نویسنده با این داستان شما را با کارآگاه‌‌ها همراه می کند تا راز یک جرم بی‌نقص را پیدا کنید. 
رستگاری یک قدیسه، اثری پر هیجان نیست اما درگیر کننده‌ است. فصل به فصل خواننده از معمایی به معای دیگر می‌رود و بیشتر کنجکاو و مشتاق به ادامه می‌شود. 
      

        ((آخر اگر از انسان آرزو، اراده و میل را بگیریم، به او نامی غیر از کلید لوله‌ی ارگ هم می‌شود داد؟))
یادداشت‌های زیرزمینی‌، داستان تناقض‌های درونی انسان ماست. یک درون‌نگری صادقانه، بی‌رحمانه و عمیق. داستایفسکی با خلق شخصیت زیرزمینی، به عمق روان انسان می‌رود و خواست حقیقی او را نمایان می‌کند. مرد زیرزمینی، شخصیتی بی‌نام که به‌زعم من بازتابی از همه‌ی ماست، فردی است که خواهان دیده شدن، در مرکز جمع قرار گرفتن، و سلطه داشتن به دیگران است، او حتی حاضر است دست به تحقیر خود یا کار‌های نیک بزند تا دیگران را تصرف و تحقیر کند. 
داستایفسکی، ما را با خودمان مواجه می‌کند، با تناقض‌های بین رفتار و خواسته‌هایمان، خواننده را می‌برد به عمیق‌ترین بخش‌های ذهنش و او را مجبور به نگاهی دوباره به درون خود می‌کند.
 مرد زیرزمینی، به‌زعم من، نسخه‌ی بزرگ‌نمایی شده‌ی همه‌ی ما است.
      

        (( اگر موسیقی روایت کند، به چه درد می‌خورد؟ موسیقی از چیزی که قابل‌وصف نیست، حرف می‌زند؛ چیزی که هیچ‌وقت هیچ‌جایی گفته نشده. ))
راز شوپن، داستان زندگی در لحظات با هنر. کودکی ۹ ساله پس از شنیدن قطعه‌ای از شوپن شیفته‌ی موسیقی، شوپن و آن احساس عجیبِ موقع شنیدن می‌شود. او سال‌ها تلاش می‌کند تا طوری پیانو بزند که دوباره آن حس را تجربه کند و به ((راز شوپن)) پی ببرد، تا استاد جدیدش همه‌چیز را تغییر می‌دهد. 
اشمیت با استفاده از موسیقی، زندگی را به تصویر می‌کشد. او در این کتاب راز چگونه دیدن، چگونه شنیدن، چگونه فکر کردن، چگونه عاشق شدن و عشق ورزیدن، و چگونه خلق کردن را می‌گوید. این‌ کتاب دریچه‌ای نو به زندگی را باز می‌کند، و ما را به عمق احساساتمان می‌برد و خلق کردن را در ساده‌ترین لحظات زندگی به ما یاد می‌دهد. اشمیت ما را دعوت می‌کند به رها شدن، حس کردن، و نواختن فارغ از الگو و خلق کردن می‌کند.
بعد از خواندن این کتاب، دیگر هرگز ساده از کنار جزئی‌ترین لحظات و اتفاقات نمی‌گذرید. نگاه کردن جای دیدن، و گوش دادن جای شنیدن را می‌گیرد. مادام پیلینسکا به ما می‌آموزد که در تک‌تک لحظات، ملایم زندگی کنیم؛ مانند چیدن گل آن‌قدر آرام و ملایم که قطره‌ی آب از روی آن تکان نخورد. 
      

        (( سیاست مهدکودک نیست؛ در سیاست اطاعت و حمایت یکسان‌اند. ))
آیشمن در اورشلیم، گزارشی در باب ابتذال شر. این کتاب گزارشی کامل از محاکمه‌ی آدولف آیشمن در اورشلیم، تمام اتفاقاتی که در سال‌های جنگ دوم در آلمان نازی برای یهودیان افتاد، و اقدامات و اعمال نازی‌ها، از دیدِ آیشمن، وظایف و مسئولیت‌های اوست. آرنت در این کتاب در کنار گزارش‌های دقیق از اتفاقات و دادگاه، دیدگاهی نو نسبت به اتفاقات و شخص آیشمن ارائه می‌دهد. او در فصل اول، دادگاه را تنها نمایشی می‌خواند که هدفش اجرای عدالت نیست بلکه تنها هدف دادگاه، نمایش ظلمی است که به ملت یهود شده. آرنت به‌زعم من با این نگاه به دادگاه می‌گوید که محاکمه‌ی اورشلیم، تنها هدف نهایی‌اش نمایشی است که به تثبیت اسرائیل کمک می‌کند؛ نمایشی که جنایت‌هایی که علیه مردم یهودی انجام شده را یادآوری می‌کند و می‌گوید هیچ‌ جای دنیا برای فردی یهودی در دنیا امن نیست، و ملت یهود برای حفظ امنیت و جان خود باید حکومت و سرزمینی یهودی داشته باشند. در فصل آخر کتاب ذکر شده که محاکمه‌ی آیشمن به دست مردم یهود در کشوری یهودی با جرم ((جنایت بر علیه مردم یهود))، جرم آیشمن را کوچک می‌کند. آرنت معتقد است که آیشمن باید در دادگاهی بین‌المللی و با جرم ((جنایت بر علیه بشریت)) محاکمه می‌شد چرا که کشتار‌های آلمان، در معنای واقعی کلمه‌ جنایتی است بر علیه بشریت نه فقط مردم‌ یهودی. 
(( در پیشگاه دادگاهی که فقط نماینده‌ی یک ملت است نفسِ سهمگینیِ این رخداد‌ها ((کوچک شمرده)) می‌شود. ))
در نتیجه نویسنده قصد دارد بگوید که وظیفه‌ی دادگاه اجرای عدالت است نه انتقام. 
(( این است که جرم نه‌فقط علیه قربانی که بلکه، در وهله‌ی نخست، علیه جامعه‌ای انجام می‌شود که قانون آن نقض شده است. جبران خسارتی که در پرونده‌های کیفری به آن‌ها پرداخته می‌شود ماهیت کاملا متفاوتی دارد؛ اینجا پیکره‌ی خود جامعه نیازمند ((ترمیم)) است، و نظم کلی عمومی است که از مدار خود خارج شده و باید به وضع قبل برگردد. به عبارت دیگر، قانون تقدم می‌یابد، نه شاکی. ))
نویسنده با دیدگاهی متفاوت به شخصیت آیشمن‌ می‌نگرد و بر خلاف دادگاه او را فردی عادی تحت سلطه‌ی یک نظام غیرعادی می‌بیند. آیشمن فردی بود که هیچ نفرتی از مردم یهود نداشت، انگیزه‌ی قتل نداشت و تنها به دستورات و قانون عمل می‌کرد. اعمال او کاملا قانونی بود و در چارچوب قوانین جامعه‌ی آلمان نازی او حتی فردی متعهد، قانون‌مدار و ملی‌ بود. اینکه آیشمن را قهرمانی ملی خطاب کنند یا یک جنایت‌کار، فقط به پیروزی یا شکست آلمان بستگی داشت. او فردی بود که در نظامی بروکراتیک تنها به دستورات عمل می‌کرد و زبانی خشک و اداری، زبانی که قتل عام را ((رفتار ویژه))، اخراج را ((اسکان مجدد)) می‌نامید، عذاب وجدان را از او دور می‌کرد و فکر می‌کرد که در آن جنایات هیچ نقشی ندارد. آرنت می‌گوید که اعمال آیشمن نه از نفرتش بلکه از روی اهداف شغلی و رشد خود در آن سیستم بوده و همان‌طور که آیشمن مقصر اصلی را قانون و حزب نازی می‌دانست، او را تنها مهره‌ای در دستان تفکری جنایت‌کار می‌داند که با اهداف شخصی خود تن به انجام دستورات می‌دهد. آیشمن فکر می‌کرد که در جنایت دستی ندارد و تنها به دستور‌العمل‌ها عمل می‌کند، نه از روی نفرت یهودیان را به کام‌ مرگ فرستاد، و نه از روی رحم چندهزار نفر از آن‌ها از کشور بیرون کرد، او تنها به وظایف عمل کرد؛ وظایفی که اگر او انجام‌ نمی‌داند کنار گذاشته می‌شد و کسی دیگر انجام می‌داد. 
نویسنده در این کتاب گزارشی برای به تصویر کشیدن ابتذال شر می‌دهد. گزارشی که نشان می‌دهد یک سیستم تمامت‌خواه چطور افراد عادی جامعه را زیر سلطه‌ی خود به جنایت‌کارانه‌ترین اعمال می‌کشد، و اینکه چطور افرادی معمولی در نظامی بروکراتیک و تحت پوشش زبانی رسمی و اداری، وجدانشان خاموش می‌شود و بدون تفکر درباره‌ی اعمالشان، بدون اندیشیدن به اخلاقی و انسانی نبودن کارشان، در چارچوب قانون به انجام هر دستوری تن می‌دهند. او وظیفه‌ی شخصی شهروند را در دوران دیکتاتوری همکاری نکردن می‌داند و می‌گوید اگر نمی‌توان با یک نظام فاسد جنگید، باید با او همکاری نکرد. در سیاست، اطاعت و حمایت یکسان‌اند. 
(( از منظر نهاد‌های حقوقی، و معیار‌های اخلاقی ما برای قضاوت، این معمولی بودن به مراتب از کل فجایعی که رخ داده بود وحشتناک‌تر است چون، همان‌طور که متهمان و وکلای مدافع آن‌ها در نورنبرگ بار‌ها و بار‌ها گفتند، این نکته تلویحا به این معناست که این نوع جدید از مجرم، که به‌معنای واقعی کلمه دشمن تمام بشریت است، تحت شرایطی مرتکب جرم می‌شود که تقریبا محال است بداند یا احساس کند دارد کار غلطی انجام می‌دهد. ))
      

        (( ترکیب فضیلت آشکار و رذیلت پنهان در وجود یک مرد آن‌قدر هم عجیب و غریب نیست. مگر نشنیده‌اید که می‌گویند شیطان در انسان نیک‌کردار آسان‌تر نفوذ می‌کند؟ ))
داستان با ایده‌ای بسیار جذاب شروع می‌شود: تقابل یک جنایی‌نویس که علاقه‌مند به دید محقق است، و یک جنایی‌نویس در مقابل که علاقه‌مند به دید جنایت‌کار است. رانپو با تغییر‌های دائمی استدلال‌هایش مغز خواننده را به بازی می‌گیرد تا جایی که او به ساده‌ترین چیز شک می‌کند. او شیوه‌ی فکر کردن یک نویسنده‌ی جنایی‌نویس را که حالا قصد حل یک پرونده را دارد به تصویر می‌کشد، و در نهایت نه در پایانی تلخ، بلکه خواننده را در تلخی‌ِ بی‌پایانی از سوال‌ها، احتمال‌ها، و احساسات رها می‌کند. 
در طول خواندن این رمان خواننده ممکن است هربار با ذوق فکر کند که پرونده را زودتر از محقق حل کرده است اما رانپو تا آخرین خط کتاب او را ناکام می‌گذارد.‌
(( وقتی تعداد سرنخ‌ها از حد معمول می‌گذرد، محقق باید بیشتر مراقب باشد. )) 
      

        (( درونی‌ترین اسرار انسان در چشم‌هایش خوانده می‌شود. ))
مجموعه داستانی پر از داستان‌های روان، پرکشش، جذاب و شوکه کننده. رانپو با خلق داستان‌هایی با ایده‌های جذاب، شما را وادار به ادامه دادن می‌کند و با پایانی شوکه کننده شما را غافل‌گیر می‌کند. او در کنار خلق داستان‌های معمایی و پرکشش، به مسائلی مثل ترس، مرگ، اخلاق، وجدان، عشق، و جنایت می‌پردازد. قلم او قلمی بسیار ساده و روان است که خط به خط خواننده نه تنها خسته نمی‌شود بلکه بیشتر میل به ادامه دادن پیدا می‌کند. 

      

        (( با آن‌همه جنگی که در جهان وجود داشت، قرار بود چند انسان جانشان را از دست بدهند؟ و چند انسان دیگر لازم بود تا گودال‌هایی بکنند و دفنشان کنند؟ به نظرم آمد همان قبر واحدی که کنده بودیم تا ابد در سراسر جهان گسترش پیدا خواهد کرد. ))
استفاده از نوع مواجه شدن و دیدگاه کودکان، به زعم من یکی از بهترین روش‌های به تصویر کشیدن جامعه است. داستانی نمادین که انتقادی ساختارگرایانه به جامعه‌ی پس از جنگ ژاپن ارائه می‌دهد. در این داستان کودکان، نماد قشر فراموش شده و یا طرد شده هستند و روستا، نماد جامعه‌ای متعصب و محافظه‌کار در برابر این قشر. اوئه داستان را از دید شخصیت‌هایی می‌نویسد که برای بار اول با مرگ، تنهایی، بیماری و تلاش برای بقا مواجه می‌شوند، کودکانی که توسط قدرت سرکوب و زندانی شده و برای زنده ماندن مجبور به بستن چشم‌هایشان به روی حقیقت می‌شوند، و آن‌هایی که حاضر به جنگ، دروغ، و رفتن زیر بار زور نیستند، محکوم به تبعید، تنهایی، و مرگ خواهند شد.
این کتاب، نماد جامعه‌ای ظالم، در برابر قشر ضعیف، فراموش شده، و جوان است. جامعه‌ای که حقیقت را به نفع خود تحریف می‌کند، مخالفان را حذف می‌کند، و ضعیفان را با تهدید و زور محکوم به اطاعت می‌کند.
 شخصیت اصلی کتاب نماد کسی است که بخاطر ایستادن در برابر ظلم محکوم به فرار و تبعید می‌شود‌ و سرباز نماد فردی صلح‌طلب است که محکوم به مرگ به اتهام ترس و فرار می شود. 
(( این رو توی مغزت فرو کن، آدم‌هایی مثل تو رو باید توی بچگی خفه کرد. انگل‌ها رو قبل از اینکه بزرگ‌ بشن له می‌کنیم. ماها کشاورزیم و جوونه‌های معیوب رو همون‌ اول کار می‌چینیم. ))
      

        (( انسان چنین است، آقای عزیز، دو چهره دارد: نمی‌تواند بی‌آنکه به خود عشق بورزد دیگری را دوست بدارد. ))
سقوط، یک درون‌نگری عمیق، صادقانه، و بی‌رحمانه. کامو با اعتراف‌های ژان‌باتیست کلمانس مارا به اعماق شخصیت‌ خود می‌برد و حقیقتِ پشت اعمال‌مان را بی‌رحمانه جلوی چشم می‌آورد. آیا کسی هست که با هر یک از اعتراف‌های شخصیت داستان، به اعمال خود نگاه نکرده باشد؟ آیا کسی هست که بعد از خانوادن کتاب به قضاوت خود مشغول نشده باشد؟ کامو، با خلق شخصیتی که در بند قرارداد‌های اجتماعی، به دنبال ساختن نقابی است که او را فردی محترم، قدرتمند، مهربان، و بخشنده نشان دهد، ظاهرسازی انسان در جامعه‌ی مدرن را، به تصویر می‌کشد. او تمام اعمال ما را فقط نمایشی برای جلب توجه و تشویق می‌نامد، و معتقد است که انسان در جامعه فقط در راستای منفعت و ساختن نقابی خوب برای خود عمل می‌کند. 
ژان‌باتیست کلمانس، فردی که ماهرانه برای خود ظاهری نیکو ساخته، پس از یک اتفاق، با حقیقت درون خود روبه‌رو و دچار سقوط می‌شود. کامو با او خواننده‌ را با حقیقت وجود خود روبه‌رو می‌کند. کلمانس، ناگهان به آینه‌ای تبدیل می‌شود تا مهر تاییدی بکوبد بر اینکه در جهان ما هیچ‌کس بی گناه نیست. 
در واقع کسی که نقش قاضی تائب واقعی را بازی می‌کند، کسی نیست جز کامو. 
      

        (( ببین، تنهایی بهایی است که ما باید در ازای تولد و زندگی در دوران مدرن بپردازیم: دورانی آکنده از آزادی، خودبسندگی و منیّت. ))
کوکورو، داستانی با روندی آرام و مفاهیمی دردناک و حقایقی تلخ. ما در این کتاب با مرگ، تنهایی، خودکشی، عشق، بدی انسان، شک، مکافات، و چیز‌هایی که می‌توانند ما را به سمت پرتگاه و وادار به مرگی خودخواسته کنند، مواجه می‌شویم. نویسنده با ساختن شخصیت‌هایی تنها که شکاک‌اند نسبت به دنیای بیرون، شخصیت‌هایی که یا طرد شده‌اند یا آسیب دیده‌اند، شخصیت‌هایی که با نقاب قدرت و بی‌تفاوتی، ضعف و خوره‌ی روح و روان خود را پنهان می‌کنند، به عمق درد‌های افرادی می‌رود ‌که به تدریج از خود و دنیا متنفر شده و به مرگی خود‌خواسته تن می‌دهند. او در کنار درد و رنج و تنهایی بشر در این دنیا، نیمه‌ی تاریک انسان‌ها را به تصویر می‌کشد. بخشی از وجود آدمی که‌ اگر کنترل را به دست گیرد، در راستای منافع شخصی حتی به عزیزان خود رحم نمی‌کند. کوکورو، رنج است، تنهایی است، مرگ است، عشق است، جنایت است، و مکافات. 
و اما انتقاد. داستان می‌توانست یک رمان صد صفحه‌ای جذاب باشد؛ اما نویسنده تصمیم گرفت توضیحات بیهوده و کش دادن‌های الکی را همچون مته‌ای در سر من قرار دهد تا هرچه جلو‌تر می‌روم بیشتر ذوقم کور شود و کم کم از کتاب زده شوم. تقریبا از چهل صفحه‌ قبل از یک اتفاق، آن اتفاق پیشبینی می‌شد اما او هر بار با توضیحات اضافی و خسته‌کننده آن را به عقب می‌انداخت. 
با اینکه کتاب مفاهیم عمیقی داشت و ایده و شیوه‌ی بیان آن من را به خود جذب کرده بود، اما روند داستان و توضیحات اضافی، خواندنش را برایم ملال‌آور کرد. 
تنها به دلیل ترجمه‌ی بسیار عالی و روان که باعث شد کتاب را تا آخر ادامه دهم به آن امتیاز ۳ می‌دهم. 

      

        (( مثل مردانی بود که در خانه‌شان، در عزلت، می‌میرند، در خواب، و صبح، زنگ‌های تلفن، پر تب‌وتاب و سمج، در خانه‌ای خالی، بر فراز تنی تا ابد خاموش، به صدا در می‌آیند. ))
تجربه‌ای متفاوت از قلم کامو. مجموعه داستانی که شروع کردم تا سریع تمام شود اما من را در عمق داستان‌های خود غرق کرد و بیش از چیزی که فکر می‌کردم در آن ماندم‌. کامو با برگرفتن از فضای آن زمان الجزایر و جنگ، با شخصیت‌هایی عموما تنها و یا بیگانه با خود به مسائل مختلفی مانند ایمان، تنهایی، پوچی و هویت می‌پردازد. او با قلمش ما را به درون آن کشور با گرمای روز‌ها و سرمای شب‌هایش می‌برد. او جوری می‌نویسد که ما بیابان را حس کنیم، الجزایر آن زمان را حس کنیم. 
جذاب‌ترین داستان کتاب برای من داستان ( ژناس یا هنرمند مشغول کار بود ) که به مسئله‌ی نیاز به تنهایی برای هنرمند و تاثیر شهرت بر زندگی شخصی و هنرش می پرداخت. ژناس به معنی یونس است که ارتباط جالبی با داستان دارد. 
      

        (( زندگی آلبوم بزرگی است که در آن گذشته‌ای لحظه‌ای از رنگ‌های پر های‌وهوی و قطعی باز ساخته می‌شود. ))
این کتاب داستانِ زندگی‌ است. سامبرا بخش‌های جزئی یک زندگی واقعی و معمولی را نشان می‌دهد. او پیچیدگی روابط انسان‌ها، فقدان، تنهایی، روزمرگی، رویا پردازی، و نقش خاطرات گذشته و کودکی در انسان را به تصویر می‌کشد. داستان غمگین است ولی با قلمی لطیف نوشته شده. اتفاق هیجان‌انگیزی وجود ندارد اما شخصیت‌‌ها و داستان آن‌قدر به واقعیت شبیه هستند که کتاب خواننده را برای ادامه به دنبال خود می‌کشاند. ما با این کتاب به چند ساعت تنهایی در روزمان می‌رویم، به رویا پردازی‌هایمان، به مرور خاطرات گذشته، به قدم زدن‌های تنهایی در سکوت، به نشستن و گوش دادن به مکالمه‌ی همسایه‌ها در کوچه، به رسیدگی کردن به گیاهمان. این کتاب بخش‌های کوچک و جزئی زندگی را نشان‌مان می‌دهد. سامبرا هیجان‌های زندگی را رها کرده و به مکث‌های کوتاه، رویاها در تنهایی، سکوت و تاریکی و به بخش‌هایی از زندگی می‌پردازد که شاید به آن‌ها توجهی نکنیم. اگر زندگی کافه‌ای بزرگ و شلوغ باشد، سامبرا در این کتاب، میزِ تک‌نفره‌ی گوشه‌ی دنج و تاریک و خلوتِ آن‌ جا را به تصویر می‌کشد. جایی برای رویا، خاطره، غم، سکوت، و زندگی. 
(( خاطره هیچ پناهی به ما نمی‌دهد. یگانه چیزی که باقی می‌ماند من‌من آشفته‌ای از نام خیابان‌هایی است که دیگر وجود ندارد. ))
      

        (( آدم مرده به جای خودش بر نمی‌گردد، آدم‌ مرده باید به همان زندگی که زمانی مال او بوده قناعت کند. آدم مرده با صدقه‌ی خاطره زندگی می‌کند. ))
کنستانسیا، روایت تبعید به مثابه‌ی مرگ. داستانی که میان واقعیت و رویا، گذشته و حال، و زندگی و مرگ شناور است. فوئنتس با خلق داستانی که در آن مرز مشخصی بین واقعیت و رویا وجود ندارد، بازتاب خاطره‌ی گذشته در زندگی روزمره را نشان می‌دهد، و با خلق شخصیت‌هایی تبعیدی، درد مهاجران و تبعیدشدگانی را بیان می‌کند که برای زنده ماندن، محکوم به دوری از خانه و گذراندن باقی عمر را با خاطره هستند. او به خوبی بحران هویت را به تصویر می‌کشد؛ چه در شخصیت‌های تبعیدی، چه در شخصیتی که اهل کشوری است با قدمت کم که همه‌ی جمعیت‌ آن مهاجرند. 
خواندن کنستانسیا مثل خواب و بیداری، پریدن از یک رویا به رویای دیگر، و گم کردن مرز حقیقت و خیال می‌ماند. کنستانسیا، خواننده را در هزارتوی خیال می‌اندازد و از تاریخی به تاریخی دیگر، از کشوری به کشوری دیگر، و از واقعه‌ای به واقعه‌ای دیگر می‌برد. 
(( گرمای ماه اوت در ساوانا مثل خواب بریده بریده است. انگار دم به ساعت با لرزه‌ای بیدار می‌شوی و فکر می‌کنی چشم‌هات را باز کرده‌ای، اما واقعیت این است که از رویایی به رویایی دیگر رفته‌ای. از طرفی واقعیتی به دنبال واقعیت دیگر می‌آید و آن را کژ و کوژ می‌کند، آن‌قدر که به صورت رویا در آید. ))
      

        (( به ما می‌گویند انزوا‌ تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا قوی‌تر می‌شود. ))
آئورا، داستان تمناست، تمنای جوانی، تمنای زیبایی و عشق‌ورزیدن. فوئنتس در این رمان با استفاده از راوی دوم شخص کاری می‌کند که ما حس کنیم با شخصیت اصلی یکی هستیم. او آرام آرام مرز واقعیت و خیال، گذشته‌ و حال را از بین می‌برد و نجوای خاطرات و جوانی را با اکنون درهم‌می‌آمیزد. او زمانِ قراردادیِ دنیای ما را هیچ می‌شمارد و گذشته را در حال زنده می‌کند. 
جوانیِ بیست‌سال پیش فردی کهنسال، در تمنا و خاطرات او زنده است. گذشته و نجوای خاطرات، همچنان در زمان حال جاری است. 
(( ساعت را نگاه نمی‌کنی، این شی بی‌مصرف که به گونه‌ای ملال‌آور زمان را هماهنگ با بطالت انسانی می‌سنجد، آن عقربه‌های کوچک که ساعتی طولانی را نشان می‌دهند که ابداع شده‌اند تا پوششی باشند بر گذار واقعی زمان که با شتابی چنان هولناک و بی‌اعتنا می‌گریزد که هیچ ساعتی نمی‌تواند آن را بسنجد. یک زندگی، یک قرن، پنجاه سال. دیگر نمی‌توانی این سنجش‌های فریب‌کار را تصور کنی، نمی‌توانی این غبار بی‌حجم را در دست نگاه داری. ))
      

        (( من تاکنون فقط در رنج و مشقت زیاد زیسته‌ام. بله، در دنیای انسان‌ها تنها اندیشه‌ی صادقانه که می‌شود به درک آن رسید، همین رنج و مشقت است. روزگار می‌گذرد. ))
زوال بشری بیشتر یک زندگی‌نامه، یک شرح حال و یادگارِ قبل از مرگ است تا یک داستان. در این کتاب، ما با احساسات درونی دازای در زندگی‌اش مواجه می‌شویم. شرم، طرد شدن، تنهایی، پوچی، و اضطراب اجتماعی، تمام احساساتی هستند که دازای را از کودکی تا پیش از مرگ محاصره کرده بودند. این کتاب، یک درون‌نگری صادقانه و جسورانه‌ از نویسنده است. 
اولین نوشته‌‌‌‌ای بود خواندم در باب احساس شرم که آنقدر خوب آن حس را منتقل می‌کرد. این نوشته‌ها مثال خوبی است برای ریشه‌ی شرم در اعتیاد. 
از دید من، دازای کودکی معصوم، انسانی آرام و بی‌خطر، مغزی با استعداد و جسور بود که تمام این احساسات‌، (شرم، طرد شدن، اضطراب اجتماعی و...) او را به زوال و از کار افتادگی کشاند. 
برای کسانی که دازای را درک نمی‌کنند و او را دیوانه می‌دانند خوشحالم‌.

      

        (( سرباز‌هایی با یونیفرم لاجوردی، سبز مثل سیب، که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می‌رود، سوار بر گاری‌ها سوی قتلگاه می‌رفتند، برای هیچ‌. ))
سلین در این رمان کاملا صریح، بی‌رحمانه، و بی‌پرده تاریک‌ترین چهره‌ی جنگ را به مخاطب نشان می‌دهد. بدون شعار، و بدون ساختن معنا و مفهومی برای جنگ، پوچی این اتفاق را از زبان سربازی ساده، شهروندی معمولی، شخصیتی که نه می‌خواهد قهرمان باشد و نه تاریخ‌ساز، بلکه فقط می‌خواهد زنده بماند، بیان می‌کند.  او تمام تاثیر‌های روانی و جسمی که جنگ روی یک فرد می‌گذارد را به خوبی در داستان به تصویر می‌کشد.
قلم سلین رک، بی‌رحم، ساده و طنز است. او در تاریک‌ترین بخش‌های داستان‌ هم خنده بر لب خواننده می‌آورد. 
اولین تجربه از سلین بسیار جذاب و لذت‌بخش بود. 
(( جنگ به من دریایی بخشیده بود، برای خودِ خودم، دریایی خروشان، دریایی پرهیاهو توی سر خودم. زنده باد جنگ! ))