(( سرباز‌هایی با یونیفرم لاجوردی، سبز مثل سیب، که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می‌رود، سوار بر گاری‌ها سوی قتلگاه می‌رفتند، برای هیچ‌. ))
سلین در این رمان کاملا صریح، بی‌رحمانه، و بی‌پرده تاریک‌ترین چهره‌ی جنگ را به مخاطب نشان می‌دهد. بدون شعار، و بدون ساختن معنا و مفهومی برای جنگ، پوچی این اتفاق را از زبان سربازی ساده، شهروندی معمولی، شخصیتی که نه می‌خواهد قهرمان باشد و نه تاریخ‌ساز، بلکه فقط می‌خواهد زنده بماند، بیان می‌کند.  او تمام تاثیر‌های روانی و جسمی که جنگ روی یک فرد می‌گذارد را به خوبی در داستان به تصویر می‌کشد.
قلم سلین رک، بی‌رحم، ساده و طنز است. او در تاریک‌ترین بخش‌های داستان‌ هم خنده بر لب خواننده می‌آورد. 
اولین تجربه از سلین بسیار جذاب و لذت‌بخش بود. 
(( جنگ به من دریایی بخشیده بود، برای خودِ خودم، دریایی خروشان، دریایی پرهیاهو توی سر خودم. زنده باد جنگ! ))
      

        (( آدم‌ها اغلب خود را با آزادی فریب می‌دهند. همان‌طور که آزادی از والاترین احساس‌ها به شمار می‌آید، فریب حاصل از آن هم جز والاترین فریب‌ها است. ))
(( مسخ )) 
داستانی نمادین در باب نقد دنیای مدرن، دنیایی که انسان را از درون تهی و با خود بیگانه می‌کند. گرگور، وقتی که صبح متوجه می‌شود تبدیل به حشره شده، تنها دغدغه‌‌اش دیر نرسیدن به محل کار است! او نه تنها به بلایی که سرش آمده و راه‌ حل آن فکر نمی‌کند، بلکه دنبال روشی است که در همان شرایط به محل کار برود. خانواده‌ی او بدون ابراز نگرانی، دنبال توجیهی برای کارفرما هستند و در تمام بخش‌های داستان آن‌ها جوری با این مسئله‌ برخورد می‌کنند که خواننده با خود می‌گوید، این گرگور است که مسخ شده یا خانواده‌اش؟ گرگور، در تمام روز‌های زندگی‌اش در بدن یک حشره، حتی یک‌ بار به دنبال راه حل نمی‌گردد و تنها فکر و حسرت او از دست دادن شغل و ندادن خرج خانواده است. او تا کارایی خود را از دست می‌دهد، ارزش، جایگاه و محبوبیت خود را هم از دست می‌دهد، طرد و فراموش می‌شود. مسخ، تنها داستان مردی که تبدیل به حشره شد نیست؛ فریاد کافکا است در اعتراض به دنیای مدرن. 

(( در سرزمین محکومان ))
داستانی بسیار کوتاه درباره‌ی ایدئولوژی و تفکر‌هایی قدیمی و اشتباه، که تغییر نمی‌کنند، سقوط می‌کنند. 
 
(( هنرمند گرسنگی ))
در آخر نتوانستم برداشتی دقیق از این داستان داشته باشم اما داستانی جالب و تفکر برانگیز بود. 

(( لانه ))
داستان‌ موجودی که با دغدغه‌ی خانه، قلمرو، و امنیت، خود را در بند یک لانه‌ی زیرزمینی نگه داشته، رنج می‌کشد، و حق زندگی و آرامش را از خود گرفته‌ است. داستانی نمادین که از دیدگاه من به چسبیدن ما به ارزش‌‌هایی پوچ و غرق شدن در چیز‌های بیهوده می‌پردازد. 
در آخر، همه‌ی داستان‌ها جذاب، روان، ساده و عمیق بودند و بسیار جای بحث دارند. کافکا علاقه‌ای به خودنمایی و گفتن جملات سنگین ندارد، او ساده و روان، در داستان‌هایش منظور خود را بیان می‌کند. قلم کافکا، قلمی روان، عمیق، نمادین و منتقد است.

      

        (( می‌گوید آن بیرون همه‌چیز پیوسته در حال از دست رفتن است و حسرت تنها حس حقیقی آن‌جاست. )) 
کتابی که گارد من را جلوی ادبیات معاصر پایین آورد! 
این کتاب، کتابی توصیفی است؛ اما توصیف‌ها آن‌قدر دقیق و هنرمندانه هستند که خواننده را به دنیای یک فرد نابینا می‌برند. شخصیت داستان، دختری که سال‌های زیادی از عمرش را نابینا بوده، از دنیای خود، از احساسات و کتاب‌ها می‌گوید‌. ما با او، جهانش را با گوش‌هایمان، دست‌هایمان، و بویایی‌مان تجربه می‌کنیم. اما این همه‌ی داستان نیست. ما با دختری بزرگ می‌شویم که دنیای او به فضای داخل چهار دیوار خانه محدود شده است. مادر او، فردی که از دنیا بیزار است همیشه او را به دور از دنیای بیرون، در خانه نگه می‌دارد. اما شخصیت داستان به مرور با حقیقت مواجه می‌شود‌. بالاخره می‌فهمد دنیا خانه نیست! 
چیز جالب این کتاب، اشاره به نویسندگان بزرگ و آثارشان مخصوصا فلوبر و ابن‌سینا بود. شخصیت داستان فردی که در خانه حبس شده و شبانه روزش را با کتاب‌ها گذارنده، جهان‌بینی خود را با اشاره به آن‌ها بیان می‌کند. 
داستان فضایی سورئال دارد با شخصیت‌پردازی بسیار جالب و تک‌تک توصیفات نویسنده از احساسات، فضا و افکار شخصیت‌ها آن‌قدر درست و زیبا نوشته شده که زمین گذاشتن کتاب را سخت می‌کند. 
به تعریف من، راهنمای مردن با گیاهان دارویی، بوف کورِ ادبیات معاصر است. داستانی که صفحه به صفحه من را یاد کتاب هدایت می‌انداخت. نه از نظر معنا و مفهوم، از نظر فرم و فضای داستان. 

(( حرف زدن درباره‌ی خوانده‌ها از خواندنشان مهم‌تر است، تازه آن وقت است که می‌توانیم رابطه‌مان را با کتاب‌ها بفهمیم و خودمان را در آن‌ها پیدا کنیم. ))
      

        (( صبر لزوما شکست نیست. بلکه شکست واقعی وقتی شروع می‌شود که صبر را شکست بدانند. ))
زن در ریگ روان، داستان یا یک کابوس فلسفی؟ 
کوبو آبه با خلق آن دنیای شنی، پوچی، عادت، و تلاش برای خلق معنا را نشان می‌دهد. شخصیت در جایی اسیر شده که هر روز مجبور به تکرار کاری پوچ است؛ اما این هدف فرار، این هدف گریختن از آن پوچی، فکرش را رها نمی‌کند. او صبر می‌کند اما نه از روی عادت، صبر را به وسیله‌ای برای رسیدن به هدف تبدیل می‌کند. از دیدگاه من آن خانه زندگی است، شن مرگ است، و آن چرخه‌‌ی جمع کردن و دوباره جمع کردن، فرار از این واقعیت گریز‌ناپذیر است. و مرد انگار تن به تله‌ی عادت نمی‌دهد و در تلاش خلق معنا یا فرار از آن چرخه‌ی پوچ، دست به هر کار و نقشه‌ای می‌زند. اما آیا در آخر، او هم گرفتار عادت شد؟ یا معنا و چیزی در آن شن و تله‌ی ((امید)) پیدا کرد که ماندنی شود؟
نمی‌دانم ایراد از نویسنده بود یا مترجم؛ اما نیمه‌ی دوم، داستان از دست من در رفت و ادامه دادن کتاب بسیار حوصله‌سربر شد. 

      

        (( زندگی چیزی است که برایت اتفاق می‌افتد، وقتی داری برای چیز دیگری برنامه می‌ریزی. ))
داستان‌هایی کوتاه و زیبا از زندگی. ممکن است آخر داستان‌های شپرد به نتیجه‌ی خاصی نرسید، اما آن‌ها روایت زندگی روزمره‌ی ماست. شپرد بحث‌ها، امید‌ها، جدایی‌ها، تنهایی‌ها و خاطرات انسان را به ساده‌ترین شکل به تصویر می‌کشد. خواندن این مجموعه چیز زیادی ندارد اما زنگ تفریح مناسبی است برای کسانی که به قلم شپرد علاقه دارند. 
      

         (( یک روز این خارجی‌ها، وقتی کارشان تمام شود، ما را هم مثل این درخت بیرون می‌اندازند. حالا ببین! ))
این کتاب فقط یک داستان نیست. واقعیتی است که مردمی آن را زندگی می‌کنند. نویسنده با این کتاب وطنش را به تصویر می‌کشد. وطنی که سال‌هاست در جنگ است، مردمی متعصب دارد و بیگانه، با لباس ناجی نفعش را می‌برد و آن‌ها را رها می کند. او در کنار مظلومیت و درد، فرهنگ‌ غلط، سنت و تعصب مردم را نشان می‌دهد. انگار می‌خواهد بگوید مردم هم در ویرانی بی‌نقش نیستند!
خواندن این کتاب اوایل در من حس دلسوزی زیادی ایجاد می‌کرد. با خواندن روایت تک تک انفجار‌ها، مرگ‌ها و جنگ، در امنیت برای آن‌ها دل می‌سوزاندم. اما‌ شروع جنگ، دلسوزی را به همزاد‌پنداری در من تغییر داد.
به امید روزی که در دنیا ملتی درگیر جنگ و تعصب نباشد. البته که این هم امیدی پوچ است. 
      

        (( آدم را درد است که به تفکر می‌رساند. ربطی به سن هم ندارد، چه برسد به ریش. ))
همه‌ی ما در نقطه ای از زندگی، سوکورو‌یی بودیم که رنگ ندارد، کنار گذاشته شده، و خودش را نمیشناسد. اما این گم کردن خود، این بحران هویت، این گذشته‌ی ناتمام، تا چه حد می‌تواند به ما آسیب بزند؟ آیا زمان آن را حل می‌کند؟ موراکامی با داستان سوکورو عمق این مسائل را به تصویر می‌کشد. 
پایان، توصیفات، روند داستان، و نوع روایت همه برای من‌ خوشایند نبودند و از موراکامی توقع بیشتری داشتم. 
با شخصیت همزاد‌پنداری‌های زیادی داشتم اما نوع روایت باعث شد در داستان غرق نشوم که هیچ، حتی به زور تمامش کنم. 
امیدوارم تجربه‌ی بعدی از این نویسنده بهتر باشد. 
      

        (( جهل از علم بد بهتر است. ))
آخرین روز یک محکوم و کلود ولگرد، داستان‌هایی در اعتراض به مجازات اعدام.

آخرین روز یک محکوم
هوگو در این داستان احساساتی که فردِ محکوم به اعدام در تمام روز‌های قبل از اجرای حکم تجربه می‌کند را به تصویر می‌کشد. او تمام ترس‌ها، کابوس‌ها، و اضطراب‌های محکوم را بر ما آشکار می‌کند و تمام امید‌های پوچی که محکوم برای فرار از ترس مرگی زودتر از موعد، که به زنده به گور کردن می‌ماند، به آن‌ها متوسل می‌شود را کاملا ساده و بی‌رحمانه نشان می‌دهد. او شرح حال محکومی را می‌نویسد که در روز‌های نخست با غرور، مرگ را به زندان و اعمال شاقه ترجیح می‌دهد اما آرام آرام هرچه به روز موعود نزدیک می‌شود، به هر روشی به زندگی چنگ می‌اندازد و با التماس خواستار همان زندان، ‌کار اجباری، زنجیر و سلول تاریکش می‌شود؛ تا بتواند فقط راه برورد، خورشید را تماشا کند، و نفس بکشد. هوگو با این داستان می‌گوید که شاید تیغ گیوتین به ثانیه‌ای به زندگی و رنج محکوم بدون درد پایان دهد، ولی آیا تا به حال به رنج وحشتناکی که در روز‌های قبل از اجرای حکم به سراغ محکوم آمده، فکر کرده‌اید؟
گویا هوگو با بیان نکردن دقیق جرم محکوم، می‌خواهد ما بدون کوچک‌ترین رحم یا تنفری رنج و احساساتی که تجربه می‌کند را قضاوت کنیم و ببینیم. 

کلود ولگرد 
اکنون هوگو پس نشان دادن رنج محکوم، اتفاقات، اشتباه‌ها در تربیت، و عوامل مخربی که در جامعه باعث می‌شوند فردی به جنون برسد و مرتکب قتل شود، را به تصویر می‌کشد. او معتقد است که اگر ما به جای بریدن سر، عواملی که باعث می‌شوند فرد به آن عمل دست بزند را بهبود ببخشیم، دیگر نیاز به بریدن آن سر‌ها نیست. او پیدا کردن راه حل و حلِ مسئله را به جای پاک کردن آن پیشنهاد می‌کند. او خواستگار نگاه عمیق به ریشه‌ی آن اتفاق و پیشگیری و حذف آن است؛ نه فقط حذف یک فرد که به آن دست زده. 

در داستان اول ما رنج محکوم را مشاهده کردیم و در داستان دوم عواملی را دیدیم که توانست مردی آرام را مجبور به عملی وحشتناک کند. 
این بار از زبان کلود می‌گویم: (( چه چیزی محکوم را مجبور به قتل کرد؟ چه چیزی او را مجبور به دزدی کرد؟ )) شاید جواب مسئله در همین سوال باشد، نه دار، نه گیوتین، نه صندلی برقی و نه در هر روشی برای حذف تنها عاملی کوچک از اتفاقی بد و وحشتناک. 

(( کسی که بر سر گردنه آدم می‌کشد و مال مردم را می‌دزدد، اگر هدایت و تربیت می‌شد، ممکن بود بهترین و عاقل‌ترین خدمتگزار ملت شود. هرچه هست، در سر افراد ملت است. شما در این سر‌ها تخم دانش و اخلاق بکارید، آن‌ها را آبیاری کنید، حاصلخیر کنید، روشن و تربیت کنید، خواهید دید که دیگر نیازی به بریدن این سر‌های نازنین نیست. ))
      

        ژرمینال، خواننده را با خود همراه با کارگران به اعماق معدن می‌برد؛ او را از تک تک راه‌های تنگ و تاریک عبور می‌دهد، کلنگ به دستش می‌دهد، و او را وادار به چشیدن طعم کار در معدن می‌کند. زولا در این کتاب قصه‌ای ساده نمی‌گوید، انسان را بیان می‌کند، ظلم را نشان می‌دهد، درد شکم‌های گرسنه را به رخ می‌کشد‌. خواندن ژرمینال سفر به دنیای گرسنگی، درد، ضعف، ظلم، و عصیان است. 
زولا کارگران را کاملا خوب و مظلوم، مالک‌ها را کاملا بد و ظالم، و انقلابی‌ها را قهرمان نشان نمی‌دهد؛ او عادلانه به تصویر می‌کشد دنیای آن زمان را. در کنار گرسنگی کارگران، فساد و خیانت‌‌‌های جامعه‌شان را می‌نویسد، در کنار ظلم مالک‌ها، کمک و دلسوزی‌شان را هم می‌نویسد، در کنار شجاعت انقلابی‌ها، خشونت و ترس و خراب‌کاری‌شان را هم می‌نویسد. او نه از کسی اسطوره و قهرمان می‌سازد، نه از کسی شیطان. زولا در این کتاب فقط حقیقت را به تصویر می‌کشد.
پایان این‌ کتاب، پایانی واقعی، تلخ، و امید‌بخش بود. در این کتاب چند ایده‌ و روش برای اداره و ساختن جامعه بیان می‌شود اما نویسنده آن‌ها را کاملا بی‌طرفانه بیان می‌کند. ژرمینال تجربه‌ای لذت‌بخش توام با درد بود. گرسنگیِ کارگران، عشقِ پنهان اتی‌این، مظلومیتِ کاترین، خشم سووارین، ایمان زن ماهو، حسرت‌های هن‌بو با تمام ثروتش، و خستگی و ناامیدی‌های سگ‌جان پیر برای همیشه با این کتاب باقی خواهند ماند.
راجع به این کتاب می‌شود سطر‌ها نوشت. خیلی دوست داشتم یادداشتی کامل بنویسم اما جنگ، من را از دنیای معدن و گرسنگی بیرون کشید، و به درون دنیای موشک و انفجار انداخت. 
به امید روز‌های بهتر که دوباره این کتاب را بخوانم و درباره‌اش بنویسم. 
      

        بسیار جالب و تفکر‌ برانگیز بود این داستان. مردی که با خواسته‌ای مادی تن به حبس داد و در پایان به پوچی این دنیا پی برد و‌ همه‌چیز در نگاه‌اش هیچ شد. 
      

        (( زندگی باشگاهیه که توش نک و نال ممنوعه. فقط یک دست ورق بهت می‌دن و دیگه باید تا تهش بشینی. ))
خانم‌ سنگ صبور فردی است که وظیفه‌ی خواندن نامه‌هایی از مشکلات‌ و بدبختی‌های مردم و نوشتن ستونی امید‌بخش در جواب آن‌ها در روزنامه دارد. به مرور خواندن مشکلات و بدبختی مردم روی او تاثیر می‌گذارد و پی می‌برد که خود نیز در دام نقابِ مسیحی که بر صورت گذاشته افتاده است. 
ایده و طنز داستان جذاب و جالب است اما به خوبی اجرا نشده. روایت اتفاقاتِ داستان بسیار پراکنده است که باعث می‌شود خواننده بخش‌هایی را فراموش یا گم کند، و بعضی از گفتگو‌ها، اتفاقات و دیالوگ‌ها در داستان بسیار حوصله سربر می‌شوند. 
در کل این‌ کتاب هم مانند بسیاری دیگر با ایده‌ای جذاب من را جذب کرد و با اجرایی ضعیف توی ذوقم زد.
      

        خوان رولفو قلم دل‌نشینی دارد که حتی داستان‌های بدش را آدم با لذت می‌خواند. او در کتاب دشت سوزان به چند شیوه‌ی مختلف داستان می‌نویسد. گاهی مونولوگ، گاهی طنز سیاه، گاهی جریان سیال ذهن و... شیوه‌ی انتقاد او به خرافات و اعتقادات افراطی بسیار جالب است و داستان‌هایش طنز متفاوتی دارد. 
بهتربن داستان‌های کتاب به نظر‌ من دشت سوزان، عاقبت زمین‌دار شدیم، تالپا و لووینا بودند. اگر پدرو پارلمو را خواندید و در دنیای رولفو غرق شدید، حتما سراغ این کتاب بروید و بیشتر از قلم متفاوت و زیبای او لذت ببرید.
حیف که رولفو آثار کمی دارد. حیف. 
      

        (( روشن‌دلی لازم است تا بتوان با روشنفکری و بی‌دخالت غیر، برای مردم این مملکت‌ کاری کرد. ))
سووشون، رمانی که جان من را گرفت تا تمام شد. تاریخ و احساسات درونی انسان‌ در آن موقعیت‌ها به خوبی بیان شده‌. اما شخصیت‌پردازی اگر افتضاح نباشد، قطعا بد است. به شخصه طرفدار داستان‌هایی که اکثر شخصیت‌ها در آن یا کاملا سفید یا کاملا سیاه هستند، نیستم و فکر می‌کنم این از واقعیت بسیار دور است. توصیف‌های داستان در جاهایی بسیار بیهوده و خسته کننده می‌شود. آیا بهتر نبود بجای یک فصل توصیف حمام رفتن زری بیشتر به شخصیتش پرداخته می‌شد؟ 
شخصیت‌های رمان سووشون برای من نمی‌توانند چیزی بیش از داستان باشند و به واقعیت حتی نزدیک هم نیستند. کاملا سطحی هستند و به آن‌ها آنقدری که باید پرداخته نشده. اما اینکه  احساساتِ درونی انسان‌ها در موقعیت‌هایی که پیش می‌آید به خوبی بیان می‌شوند، و آن حس به خواننده منتقل می‌شود، را نمی‌توان انکار کرد. 
برای من رمانی ضعیف بود که فقط تاریخی که به ما مربوط می‌شود باعث شد آن را تمام کنم. البته اینکه داستان کتاب در شهر خودم شیراز بود و تمام مکان‌ها برای من آشنا بودند هم بی‌تاثیر نبود. نظر من را بخواهید می‌گویم خواندش ضرری ندارد اما اگر نخوانید هم چیزی از دست نمی‌دهید. 
در نهایت فکر می‌کنم اگر این رمان با همین ویژگی‌ها صد صفحه بود بهتر بود.  
      

        (( گاهی نمی‌توانم به گذشته فکر نکنم. می‌دانم که باید در لحظه زندگی کرد. بله، خیلی از آدم حسابی‌ها گفته‌اند که‌ تا می‌توانم باید بنده‌ی دم باشم. اما گذشته گاهی سر و کله‌اش پیدا می‌شود. گذشته یک‌باره نمی‌آید. پاره پاره از سر می‌رسد. ))
خواندن چگونگی نوشتن این اثر کمک زیادی به درک و فهمیدن داستان کرد. سم شپرد در جاسوس اول شخص انگار بیماری، کهنسالی، خاطرات گذشته، و آرام آرام به مرگ نزدیک شدن را به تصویر می‌کشد. او انگار از خودش فاصله گرفته، دور نشسته، و به خود می‌نگرد. جسمی پیر و بیمار، و ذهنی خسته و آشفته غرق در خاطرات گذشته. انگار شپرد خواسته در آخرین اثر خودش را بنویسد. او در پایان لحظات آخر را نمی‌نویسد، بلکه خودش نفس‌های آخر را می‌کشد، و تصویری ساده و زیبا از مرگ خلق می‌کند. در پایان اثر، داستان که نه، او تمام می‌شود. نه کاملا دردناک، نه کاملا قهرمانانه. پایانی ساده. او با قرار دادن خانواده‌ و بازماندگان پشت سرش در پایان روزی عادی تنهایی به سوی مرگ می‌رود. جاسوس اول شخص یک خداحافظی ادبی توسط نویسنده است با دنیا. 
رمانی کوتاه خالی از اضافه‌گویی، پُر و غمگین. خواندن این داستان مثل دیدن نمایشی مونولوگ می‌ماند با شخصیتی پیر، بیمار، غرق در گذشته شتابان به سوی مرگ.
      

        (( یادتونه چه حرف‌هایی درباره‌ی جهنم می‌زدن؟ جهنم پر از آتیش، شلاق‌های سیمی... گرز‌های داغ... چقدر مضحکه! به وسایل شکنجه هم احتیاجی نیست. جهنم دیگرانن. ))
دوزخ، نمایشنامه‌ای کوتاه با ایده‌ای جذاب. سه شخصیت اصلی داستان مرده‌اند و حالا در جهنم به سر می‌برند. اما جهنم چیزی که تصور می‌کردند نیست. در این جهنم خبری از وسایل شکنجه، آتش و... نیست. آن سه نفر مجبورند تا ابد باهم در یک اتاق زندگی کنند و همین آن‌جا را تبدیل به جهنم می‌کند. سارتر در این اثر به تاثیری که قضاوت و تفکر انسان‌ها درباره‌ی ما دارد می پردازد. او معتقد است که آزارِ دیگران دردناک‌تر از هر شکنجه‌ای است. 
نمایشنامه بسیار کوتاه و روان است. ایده و فضای جالبی دارد. شخصیت‌ها و دیالوگ‌ها می‌توانستند بهتر باشند.