یکی از بهترین کتاب‌هاییه که تو چند سال اخیر خوندم. همون‌طور که در خلاصه‌ی کتاب نوشته شده، اشمیت جوان پیش مادام پیلینسکا شروع به یادگیری پیانو می‌کنه و اون روش‌های عجیبی برای تدریس داره. روش‌هایی که به تدریج «در لحظه بودن» و «با تمام وجود حس کردن» رو به اریک یاد می‌دن. جایی از کتاب اریک و مادام پیلینسکا درباره‌ی این صحبت می‌کنن که اریک چه مسیری رو انتخاب می‌کنه، موسیقی یا آواز؟ و مادام پیلینسکا ازش می‌خواد فکر کنه درِ یکتایی که از طریق اون می‌تونه دنیا رو کشف و برای دیگران تعریف کنه چیه؟ در انتهای کتاب اریک به این جواب می‌رسه: نویسندگی. (این اسپویل نیست، چون واضحه که اریک امانوئل اشمیت الان یه نویسنده‌س  :دی) به نظرم نکته‌ی قشنگ و مهمی برای فکر کردنه، اینکه هر کدوم از ما از چه مسیری می‌تونیم دنیا رو کشف کنیم و ارائه بدیم؟
«مادام پیلیسنکا و راز شوپن» از اون کتاب‌هاییه که دوست دارم هرچند وقت یه بار دوباره مرورش کنم. اگر شما هم به نوشته‌های اریک امانوئل اشمیت علاقه دارید یا دوست دارید یه داستان لطیف و کم‌حجم با تم موسیقی و نوازندگی بخونید، به شما هم این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم :)
        

          عاشق موسیقی کلاسیکم 
معمولا از نوشته های اریک امانوئل اشمیت لذت میبرم
شوپن هم همچین بگی نگی دوست دارم
ولی اصلا از کلیشه و نصیحت خوشم نمیاد.
        

          «نابغه کسی است که زود می‌فهمد روی این زمین چه کاری باید بکند.»



خب! سال ۰۱ ِ من با این کتاب تمام شد و سال جدید با این کتاب شروع شد. اریک امانوئل زندگی‌نگاره‌ای از خودش را گویی تبدیل به داستانی بلند کرده است. اینکه در جوانی به دلیلی دنبال آموختن پیانو و قطعه‌ای مشهور از شوپن بوده است و به همین خاطر سراغ مادام پیلینسکا، معلم پیانو می‌رود. تعامل استادشاگردیِ این دو و لطافت‌ها و ظرافت‌های نگاه مادام پیلینسکا برای معلمان می‌تواند الهام‌بخش باشد.
فضای کتاب تا حدی شبیه فیلم شلاق (wiplash) است. البته بسیار بسیار لطیف‌تر.
و یک حرفی دارد کتاب. اینکه هر کدام از ما، باید پیدا کنیم که درِ زندگی‌مان کدام است. پیدایش کنیم و سفت بچسبیمش و رهایش نکنیم.
امسال احتمالاً باقی کتاب‌های اشمیت را هم شخم خواهم زد.
        

          «نابغه کسی است که زود می‌فهمد روی این زمین چه کاری باید بکند.»
این کتاب شرح زندگی اریک امانوئل اشمیت هستش.
او برای یادگیری پیانو به سراغ استادی به نام مادام پیلینسکا می‌ره که شخصیت عجیب و جالب‌توجهی داره...
.
درمورد کتاب:
۱. اول اینکه کوتاهه و میشه در یک نشست خوندش.
۲. از اصطلاحات موسیقی زیاد استفاده میشه ولی در فهم کتاب اشکالی ایجاد نمی‌کنه.
۳. به نظرم برای هر کسی که توی هر مسیری حرکت می‌کنه، می‌تونه حرفی برای گفتن داشته باشه؛(کتاب مناسبی برای هدیه دادن💝)
.
🌱بخش‌هایی از کتاب که توجه من‌رو جلب کرد:
«_خیلی عجیب است... هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم با دور شدنم از ساز پیشرفت کنم.
+پیشرفت کردن نیاز به کار با کیفیت دارد، نه تکرار بیهوده. چه فایده دارد که یک قطعه را مدام تکرار کنید و مثلا ده بار بد اجرا کنید؟ صدبار نواختن یک قطعه با هدف اشتباه و فکرهای وحشتناک، به چه دردی می‌خورد؟ مثل اره کردن چوب است.»

«+شوپن درِ موسیقی را انتخاب کرده بود، کالاس درِ آواز را. درِ شما کدام است؟
_فقط یک در وجود دارد، مادام پیلینسکا؟
+اگر کسی بخواهد به حد اعلا برسد، فقط یک در وجود دارد.»

«شایعه، برای کسی که می‌خواهد دیگران از رازش سر در نیاورند، مثل زره است.»
.
۱۶ تیر ۱۴۰۳
        

          قشنگ بود لذت بردم موسیقی شوپن صدای باد حلقه قطره روی آب صدای برگ ها دوستش داشتم لذت بردم آرزو میکنم فیلمش رو بسازن دلم میخواد ببینم بشنوم و دوباره بخونمش!
        

          آخ قلبم..
با اين داستان قلبم به تيكه هاي كوچك و دردناكي تقسيم شد.

اين كتاب يك داستان واقعي‌ست، يك داستان واقعي دردناك...
داستان راز شوپن؛
به نظر من وقتي يك اتفاقي، يك موضوعي، يك حرفي تبديل به راز ميشه يعني درد باعث تبديل شدنش به راز بوده..
اين كتاب درباره ي راز بود، راز هاي دردناك، راز امه، و معشوقش، راز اريك و پيانوش، راز مادام پيلينسكاو و قضيه ي تناسخ.....

ولي يه سوال؟ اولين بار چه دردي در جهان به وجود اومد كه باعث شكل گرفتن اولين راز درجهان شد؟؟ :)
        

          ای کاش می‌تونستم همه کسایی که حتی یک بار از جلوی هرسازی رد شدنو  مجبور کنم که  صفحه اول این کتاب و بخونن و بعد از اون  مطمئنم  حس الان من رو  تجربه میکنند.
بعد از مدتها کتابی بود که همه چیزش به جا و به اندازه بود از اون معدود کتابایی که بعد از تموم شدنش آرزو میکنی که ای کاش این و من نوشته بودم ...
        

          عالی بود. 
البته حتماً یک پیانیست بهتر آن را می‌فهمد، ولی به نوعی نگاه به زندگی توجه دارد که زیباست و اثرگذار. آخر کتاب دوست داشتم یک قطعه از شوپن گوش کنم.
فکر میکنم بهتر باشد کسی آن را بخواند که خودش را کتابخوان می‌داند، و در محیطی آرام باشد. در اینصورت درک کاملاً متفاوتی از آن خواهد داشت.
        

          موسیقی را به هرچیز بیفزایی، آن چیز زیباتر می‌شود.
مخصوصا اگر آن چیز زندگی باشد.
        

          امروز صبح به پنجره تکیه داده بودم و به طبيعت نگاه میکردم. طبیعتی که به مرگ اهمیتی نمیدهد و تنها چیزی که میشناسد زندگی است.(از اخرین صفحات مادام پیلینسکا و راز شوپن:)
‌
وقتی نوشته های اشمیت رو میخونم یه حسی شبیه صمیمیت تو وجودم شکل میگیره.
این داستان، داستان زندگی اشمیت در سال های جوانی اونه. زمانی که خودش رو وقف موسیقی کرده بود و توسط مادام پیلینسکا پیانو زدن رو _به شکلی غیر سنتی که برخلاف روش معمول بیشتر آموزگار هاست_ یاد میگرفت.
روابط توی داستان خیلی خوب شکل گرفته با اینکه کتاب کوتاهه.
مادام پیلینسکا در کنار آقای کیتینگ در انجمن شاعران مرده معلم های محبوب من هستند.
مادام راز مهمی رو توسط موسیقی به اشمیت یاد داد. و حالا شاید،شاید،شاید احساس صميميت من نسبت به اشمیت برای اینه که اون راز شوپن رو میدونسته.
        

          در هرزمینه‌ای برای آدم اولین باری وجود دارد که دیگر تکرار نمی‌شود. اصالت و خلوصی در آن اولین و آخرین بارها وجود دارد که نهایت چیزی است 
که می‌توان متصور شد. روایت این‌داستان روایت یک اولین و آخرین بار است. اولین و آخرین بار نواختن، نواختن در حد شوپن 

و مادام پلینسکای جذاب :) 
 دلچسب و خواندنی
        

          اریک نه ساله از پیانوی کهنه‌ای که میراث خانوادگی‌شان است بیزار است، چون تنها چیزی که از آن شنیده، صداهای ناخوشایندی است که خواهرش با آن ایجاد می‌کند. تا روزی که خاله جوان و مرموزش، امه، به خانه‌ی آن‌ها می‌آید و پشت آن پیانو می‌نشیند و قطعه‌ای از شوپن را می‌نوازد. جادوی موسیقی شوپن، اریک را مسحور می‌کند و تصمیم می‌گیرد که شوپن بنوازد اما آن چنان که آرزو دارد، موفق نیست. 
سال‌ها می‌گذرد و در جوانی و در راه رسیدن به این آرزو با زنی میانسال به نام مادام پیلینسکا آشنا می‌شود که استاد موسیقی به ویژه شوپن است و طریقه‌ی عجیبی برای آموزش اریک جوان دارد.
داستان مادام پیلینسکا و راز شوپن در واقع داستان لمس زندگی است. داستان درک لطیف زندگی، جذبه، عشق و نور است و ما در این سفر با اریک جوان هم سفر می‌شویم.
این رمانِ کوتاه، خوش‌خوان و گیراست و من در یک نشست آن را نوشیدم.
اگر جزئیات و لطایف زندگی شما را به وجد می‌آورد توصیه می‌کنم حتما این کتاب را بخوانید.

این اثر که به قلم اریک امانوئل اشمیت به تحریر درآمده با ترجمه عاطفه حبیبی در نشر چترنگ چاپ شده است.
        

          اثری هنری با محوریت موسیقی و پیامی مشخص، هر کسی باید درِ زندگی اش را پیدا کند (کنایه از مسیر و استعداد).

ماجرا مربوط به محله های لیون و پاریس قرن 20 و اندکی کابورگ می‌شود. نویسنده داستانی از جوانی خود را به صورت رمانی کوتاه و خواندنی درآورده،  جایی که امانوئل اشمیت جوان با پیش آمدی در جشن تولد 9 سالگی خود عاشق نواختن پيانو به خصوص شوپن می‌شود.

با خواندن کتاب اطلاعات و تحلیل های خوبی از موسیقی و سبک افراد شاخص تاریخ در این زمینه و وجه تمایز آنها از دید مادام پیلینسکا پیدا خواهید کرد.

در این اثر هم می‌خوانید قلم نویسنده را، هم می‌بینید مکان های داستانِ شکل گرفته شده در آن را، هم می‌فهمید حال و هوای افراد را، هم می‌شنوید نُت های موسیقی را...
        

          چند ماه پیش معلمم چندتا نت انتخاب کرد که برای رسیتال آماده کنم و یکیش نکتورن ۲۰ شوپن بود. ناراحت شدم و بهم برخورد، گفتم من قبلاً چیزای سخت‌تر و باشکوه‌تری اجرا کردم، حتی نت‌های سخت‌تر و پیچیده‌تر شوپن رو زدم، انتخاب این نت برای رسیتال بهم احساس پسرفت میده. معلمم به حرفم گوش نداد و گفت اشتباه می‌کنم و اجرای نکتورن خیلی متفاوت و پر از ظرافته. شروع کردم به تمرین و اوایل احساس خاصی نداشتم. بدون غلط و تپق درش آوردم ولی هیچ‌وقت معلمم ازم تعریف نکرد. برای اینکه بهترش کنم هر ورژنی ازش که تو اسپاتیفای هست رو گوش کردم. وقت زیادی صرف کردم، تقلید کردم، خلاقیت خرج کردم، کلافه شدم و در نهایت یه روز شد اون چیزی که معلمم می‌خواست. اون روز بهم گفت اشک تو چشماش جمع شده و آرامشم در طول قطعه قابل حس و تاثیرگذار بوده. اون روز یادمه تلاش و تمرکز اضافه‌ای نکردم، حتی کلافه بودم از اینکه انقدر زدمش و می‌ترسیدم دستام هرز بشه ولی خوب زدمش چون قطعه رو فهمیده بودم. رسیتال با توجه به اوضاع فعلی مملکت برگزار نشد ولی من هنوز هر چند روز یه بار با توجه به مود و روحیه‌ام برای خودم نکتورن ۲۰ رو می‌زنم، انگار برام یه جور پناه و تراپیه. تو هر وضعیت روحی باشم منو می‌بره اونجایی که خودش می‌دونه لازمه باشم. فهمیدم تا الان این همه نت رو با عشق، پشتکار و علاقه زدم ولی اونایی رو که درک کردم پنج تا هم نمیشن. ادعا نمی‌کنم که یکی از نکتورن‌های شوپن رو درک کرم چون در این حد عالم و بلد نیستم، فقط می‌تونم بگم موقع نواختنش تونستم در صندوق احساسات محبوس بین نت‌هاش رو یه کمی باز کنم.

همه اینا رو گفتم که بگم وقتی مادام پیلینسکا گفت "او از احساسات حرف نمی‌زد، آن را به وجود می‌‌آورد. در اسم آثارش از اعداد زیاد استفاده کرده، اما به نظر صادقانه‌تر و مرموزترند؛ برای احساسات اسم نمی‌گذارد، احساسات از موسیقی او زاده می‌شوند. اگر موسیقی روایت کند، به چه دردی می‌خورد؟ موسیقی از چیزی که قابل‌وصف نیست حرف می‌زند؛ چیزی که هیچ‌وقت هیچ‌جایی گفته نشده است." به یه جا خیره شدم و تو دلم گفتم آره‌ راست میگه.
        

          این کتابو روز دومی که چشمامو عمل کردم صوتیشو گوش دادم و خیلی ازش لذت بردم اصلا این کتابو باید صوتی شنید چون موسیقیش عالیه و یه عده زحمت کشیدن قطعه‌ای که دربارش صحبت میشه‌رو پیدا کردن و پخشش میکنن تا ما حسابی کیف کنیم...حتی اگر همون قطعه هم نباشه بازم عالیه...

جملاتی از کتاب:
هیچوقت فکر نمیکردم با دور شدنم از ساز پیشرفت کنم...پیشرفت کردن نیاز به کار با کیفیت داره نه تکرار بیهوده 
صدبار نواختن یک قطعه با هدف اشتباه و فکرای  وحشتناک به چه دردی میخوره...(خیلی موافقم من همینجوری نقاشی یاد گرفتم) 

اگر با زنی رابطه داشته باشید که مثل شما فکر میکنه یعنی همونطور فکر میکنه که شما خوشتون میاد شما با اون طرز فکر رابطه دارید نه با اون زن رابطه پوست با پوست خیلی سطحیه  چیز دیگه‌ای جایگزینش میشه... 

فقط یه پیشنهاد دارم...فکر کنید....به چی؟...به در،در تنگ، در یکتا،دری که به راهرویی باز میشه که شما دوست دارید واردش بشید ....شوپن در موسیقی را انتخاب کرده بود کالاس در آواز را در شما کدومه؟...فقط یک در وجود داره مادام پیلیسنکا؟...اگر کسی بخواد به حد اعلا برسه فقط یک در وجود داره...  

هرکی باید سر جای خودش باشه
پیروزی بدون تلاش پیروزی نیست 

اون ساخته شده بود تا کرم ابریشم باشد نه پروانه. 

بیشتر از اینکه کنارش باشم منتظرش بودم 

آهنگساز برای جمعیت آهنگ نمی‌سازه فقط برای یک نفر می‌سازه


        

          خوش شانس بودم.
این کتابو بدون هیچ شناختی با قضاوت از روی جلد و قیمت خریدم.🙂
به دنیای جوانی اریک امانوئل اشمیت رفتم و با مادام پیلینسکا ی عجیب و خیلی عزیز آشنا شدم و خاله امه در ذهنم جاودان شد.
عجب قلمی عجب توصیفی. من که سر رشته ای تو موسیقی نداشتم و خیلی اصطلاحاتو نمی‌شناختم برام به شدت جذاب بود این کتاب
اگه تو موسیقی و مخصوصا پیانو سررشته دارید از دستش ندید.
10/10
        

          یادم نمیاد کی این کتاب رو بهم معرفی کرده بود، شاید تلوزیون؟ یا یه نفر؟؟
من بدون اینکه بدونم اصلا با چه کتابی مواجهم اسمشو یادداشت کردم و گذاشتم تو لیست خرید. و چیزی که باهاش روبرو شدم کتاب در قطع جیبی ۶۰،۷۰ صفحه ای بود که چنان محتوایی رو هم منتقل نمی کرد ولی حالا...!
نمیگم بدم اومد! چون توصیفاتی که در مورد پیانو گفته بود به دلم چسبید. و انقدر عمیق و جزئی بود که خود آقای اشمیت یا پیانو نواز حرفه ای بوده یا در حین نوشتن یه پیانیست حرفه ای کنار خودش داشته.البته علاقه وافر من به پیانو رو هم در این دلچسب بودن سهیم بدونید!
اما به غیر از اون، جز یک ماجرای کوتاه نسبتا جالب در مورد یک موزیسین و مربی جدیدش با روش های عجیبی که گه گاهی شامل نواختن هم نمیشن، و تعداد کثیری جملات قصار در مورد زندگی چیز خاصی نداشت.😄