کتاب خوبی بود. راوی هم صدای خوبی داشت. منتها به نظرم، انتخاب موسیقی در اکثر قسمت ها، خیلی خیلی بد بود، از این نظر که، بیش از آنچه لازم بود موسیقی تلخ یا غم انگیز یا تاریک یا حتی تم ترسناک داشت، به اصطلاح! 
در عین حال خود داستان، اوایل حالت طنز داشت و بعضی جاها هم حال خوب کن بود، ولی در آخر به تراژدی آموزنده تبدیل شد. البته بعدتر که راجع به نویسنده تحقیق کردم، از این که ضدکمونیست بوده، اصلا تعجب نکردم، دقیقاً تم کتاب است.
        

          کتابی که تلاطم درونی یک پزشک جوان را هنگام آغاز طبابت در روستایی دور افتاده روایت می‌کند.
و در انتهای کتاب به زیبایی و همین طور دردناک ، معضل اعتیاد رو توصیف میکند.
        

          یادداشت های یک پزشک طرحی در صد سال پیش 
شامل ۵مواجهه با بیمارانی که تا به حال ،با آنها برخورد نداشته 
استرس،عدم علاقه شدید به پزشکی در نوشته ها موج می زند.
اما توصیفات فوق العاده گیرا ،جذاب و با جزییات است .
باید فضای بالین را دیده باشید تا بفهمید که کار بولگاکف در توصیف آنچه دیده یک معجزه است 
        

          خوندنش برای همه کادر درمان، علی الخصوص پزشک‌ها حلاوت دوچندان داره. روایت هاش از پزشکی در یک قصبه دورافتاده، هنوز تازگی داره؛ بعد از خوندنش بار تجربه زیسته بولگاکف رو روی دوش خودتون احساس می‌کنین..به شدت توصیه می‌شه!
        

          عجب کتابی..
هم ساده بود هم تلخ.. 
        

          "یادداشت‌های یک پزشک جوان" به پایان رسید. خب راستش را بخواهی عمیقا ترسناک است اینکه تو را از بیمارستانی با کلی نیروی متخصص به قصبه‌ای دور افتاده -تک و تنها و با حداقل تجهیزات موردنیاز- برای طبابت بفرستند. کسی که شرایط مشابهی را از سر گذرانده باشد، متوجه می‌شود با وجود این‌که لازمه طبابت کردن و طبیب شدن مطالعه است، مطالعه است و مطالعه‌ است؛ اما برای طبیب شدن همین مطالعه به تنهایی کافی نیست. پرداختن به این موضوع -طبابتِ شایسته-، شاید نیازمند زمانی به درازای سال‌ها باشد.
اما راه آسان و در دسترس، پرس و جو از قَدَرهاست؛ آن‌ها که قلم فرسوده‌اند و موی سپید کرده‌اند و عمر در این راه سپری کرده اند. از آنها هم که بپرسی جواب واحدی دریافت نخواهی کرد. گاهی افسانه‌هایی از کارهای خارق‌العاده و گاهی شاید ابرانسانی خواهی شنید، و گاهی هم متوجه میشوی ساده‌ترین و کلیشه‌ای ترین راه‌ها به نتایج خوبی رسیده اند. انگار هرکس در این مسیر، راه خودش را پیدا کرده و می‌رود‌. اما وجه اشتراک همه این‌ها را به گمانم یافته‌ام: برای طبیب شدن -طبیبی شایسته- اشتیاقی نسبتا عمیق و شهامتی تمام و کمال نیاز داری.
        

          جالب بود
        

          نکته‌ جالب برام این بود که طرف با اینکه هیچ تخصصی درباره بیشتر بیماری‌ها نداشت با تمام استرس‌ها و ترس‌هاش باز بیماران رو عمل می‌کرد. انسان وقتی مجبور باشه چه کارها که نمیکنه.
و یا اینکه دکتر وقتی درباره بیماریی نمیدونست برمی‌گشت توی اتاقش و در کتاب‌ها درباره اون بیماری دنبال راه‌حل می‌گشت. وقتی اینو با زمان الان مقایسه می‌کنم یکم خنده‌داره که شما توی گوگل سرچ کنید مثلا بیماری فلان، انقد تبلیغ و و... میاره که ادم حالش بهم میخوره.
و خیلی نکات دیگه که نمیخوام بهتون بگم تا خودتون برید بخونید.
در کل واقعا لذت بردم از خوندنش.
        

           مشکلات، احساسات و حتی اضطرابی که  یک نفر در شروع کارش به عنوان پزشک می تونه لمس کنه رو بولگاکوف به خوبی روایت کرده. فکر می کنم کمتر کتابی داریم که از این زاویه ی دید صحبت کرده باشه. 

متن روان و جذابه و کتاب بلندی نیست. وقتی تموم میشه، دلتون می خواست که کاش بیشتر از این بود.

اگر کسی در اطرافتون هست که  عضو جامعه ی درمانه و می خواد  به تازگی طرحش رو شروع کنه، احتمالا این کتاب هدیه ی خوبی می تونه براش باشه. 
        

          توصیف عالی با جزئیات دقیق و جذاب که نمیذاره کتاب رو زمین بذارین 
        

          داستان در مورد میخائیل بولگاکوفِ که از قضا دکترم هست. میخائیل بعد اینکه مدرکشو میگیره به قصبه ای فرستاده میشه تا به مردم اون منطقه کمک کنه (شما فرض کن مثلا رفته طرحشو بگذرونه در منطقه ای دور افتاده) حالا این دکتر ما یهو استرس میگیره که اگه مورد سختی آوردن چطوری از پسش بربیاد. کم کم متوجه میشه که تئوری یاد گرفتن با عملی انجام دادن چقدر فاصله داره و در آخر معتاد به مورفین میشه چون....
یکم داستان پیچیده شد به این صورت که من الان نفهمیدم که دکتر پالیکوف در داستان مورفین همون بولگاکوفه؟ اگه همش یک نفر نیست چرا پس گفت دکتر بومگارد رفت و پالیکوف چند وقت بعدش اومد؟ یا یجا گفت که قبل بومگارد بوده. اَح دیوونم کرد...

اما این کتاب فکر کنم برای پزشکا و پرستارا و این صنف کلا خوب باشه
        

          این ریویو را نخست با نقد مترجم آغاز می‌کنم
آقای آبتین گلکار چرا موخره‌ها را در پیش‌گفتارها ریختید؟
در پیش‌گفتار بولگاکوف را معرفی کردید، خیلی کار پسندیده‌ای کردید چون همه‌ی خواننده‌ها ممکن است او را نشناسند و نخستین کتابی باشد که از او می‌خوانند اما وقتی فصل آخر(مرفین) هیجان‌انگیز‌ترین فصل کتاب است چرا در مورد این بخش در پیش‌گفتار صحبت می‌کنید؟ کافی بود این بخش را در قالب یک موخره کار کنید.
از این نقد که بگذرم شایسته است تاکید کنم که من ترجمه‌های آقای گلکار را می‌پسندم و این کتاب نیز از ترجمه‌ی روانی برخوردار بود اما نمی‌توانستم نقدم را بازگو نکنم.

نکته‌ی مهم:
به دوستانم که نیت به خواندن این کتاب را دارند، پیشنهاد می‌کنم فکر کنند روز مطالعه چهارشنبه‌سوری است و پیش‌گفتار مترجم هم آتش و از روی آن با همان شادابی بپرند و به اصل داستان برسند و پس از پایان کتاب به سراغ پیش‌گفتار بروند.

بگذریم،
این کتاب از هفت فصل + یک ابرفصل(مرفین) تشکیل شده و بولگاکوفِ دوست داشتنی در هر فصل خاطرات خود از دوران ابتدایی پزشکی خود یعنی وقتی که ۲۳ سال داشت و تازه فارغ‌التحصیل شده بود نقل می‌کند و پرواضح است که داستان‌ها و وقایع واقعی‌ست.
من به عنوان کسی که بولگاکوف را دوست دارم و یکی از نویسنده‌های محبوبم است با سطح انتظار تعدیل شده به سراغ این کتاب ‌آمدم اما نهایتا از خواندن هر فصل آن لذت بردم و از خواندن آن به هیچ‌وجه خسته نشدم.

این کتاب چیز زیادی نداشت که بخواهم از آن نقل کنم اما خواندنش رو به دوستانم به خصوص دوستانی که به بولگاکوف علاقه دارند پیشنهاد می‌کنم.

بیست و ششم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          این کتاب عجیب به دل میشینه طوری که دوست ندارین تموم بشه 🥲
بولگاکوف ، پزشک جوانی که از شهری بزرگ به قصبه دورافتاده و بدون امکانات فرستاده شده و  اولین  تجربه های بالینی خودش رو در قالب شهامت توأم با ترس و اضطراب روایت میکنه . به طوری که از مطالعات  تئوری پزشکی و بدون هیچ تجربه ای مجبور به درمان بیماری های سخت و جراحی میشه و در این راه موفقیت های زیادی به دست میاره. کتاب به زیبایی تجربه های یک پزشک تازه کار  رو به یک پزشک ماهر و با تجربه  به تصویر میکشه. 

        

          خیلی جالب و پند اموز که بعد از اونهمه عمل و اینکه همشون تجربه اولین بودن 
و بدون اغراق بیان شده بودند نویسنده توی داستان اصلا معرور نشده به دانشش و میدونسته که هرچقدر یاد میگیری این تازه اولشه مثل اینکه توی صفحه ۱۳۱ کتاب میگه حتی موقع خواب هم مغرور نمیشم ک هیچ چیز باعث تعجب من نمیشه 
یعنی راید همچنان سر به زیر بود و یاد گرفت 
واقعا خونونس چه براب کادر درمان و چه همه ادما الزامی و  چالش هایی ک یک پزشک باهاش مواجه مبشه رو به خوبی نشون میده
        

          🧑🏻‍⚕️داستان با شخصیت یک قربانی یا یک بزدل شروع می شود که به تازگی از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده و به روستایی دورافتاده رفته تا تنها پزشک مردم قریه باشد. پزشک جوان قصه‌ی ما بسیاری از نمراتش ممتاز بوده اما خودش می‌داند که علم تئوری‌اش هیچ و پوچ است و در عمل چیزی در چنته ندارد! خود را با پزشک قبلی که حاذق بوده مقایسه می‌کند و حس حقارت را لمس می‌کند. مدام می‌ترسد از این‌که مبادا با بیماری سختی مواجه شود و به خودش لعنت می‌فرستد که چرا چنین ریسک بزرگی را پذیرفته. می‌ترسد که ناخواسته و بی‌دلیل بیماران را بکشد و به اصطلاح عامه «گند بزند» اما این پسربچه‌ی ترسو در اواخر داستان به یک مرد که نه، تقریبا به یک قهرمان تبدیل می‌شود و می‌تواند از تاثیرات حضور یک سال و نیمه‌اش در نیکولسکویه با افتخار یاد کند. جالب است کسی که در ابتدا با دیده‌ی تحقیر به مرکز درمانی روستایی نگاه می‌کند بعد از مدتی پیش خودش می‌گوید:

در روستا می‌شود تجربه های زیادی به دست آورد، فقط باید خواند و خواند و خواند…

این پزشک جوان که الان یکی از مشهورترین نویسندگان قرن بیستم روسیه به حساب می‌آید در حوالی انقلاب سال 1917 میلادی روسیه و تغییر ماهیت کشور به شوروی، حرفه‌ی پزشکی را آغاز کرد اما با دورافتادگی محض روستای محل خدمتش ردپای خاصی از جنگ جز چندجا در کتاب نمی‌بینیم. میخائیل بولگاکف که دوست داشت حرفه‌ی پدرش یعنی استاد علوم الهی را ادامه دهد با اصرار او پزشکی خواند و با بی‌علاقگی و بی‌تجربگی مفرط برای اولین فعالیت واقعی خود در این حوزه به نیکولسکویه رفت. اهرم فشار رفتن او به روستا درواقع سربازی اجباری‌اش تحت لوای پزشک بود که کمتر جایی از این کتاب حتی اشاره‌ای به آن شده است؛ مانند حضور همسرش، تاتیانا لاپّا در کنارش. خاطرات واقعی این دوره توسط بولگاکف به دقت نوشته شده و بعدها در مجلات روسی با سرتیتر «یادداشت‌های یک پزشک جوان» چاپ شده است. او قصد داشت این کتاب را برای چاپ بازتنظیم کند که موفق به این کار نشد و شاید ویراست نشدن این متون خام به دست خود بولگاکف اندکی توی ذوق مخاطب می‌زند؛ به‌خصوص مخاطبی که کتاب‌های دیگر او را خوانده باشد و انتظار شاهکاری ادبی را بکشد. با این‌حال باز هم کتاب اثری درخور توجه و ارزشمند است.
        

          همان‌گونه که در مقدمه کتاب نیز ذکر شده است در این اثر بولگاکوف به روایت خاطرات واقعی خویش از دوران طبابت در قصبه‌ای دورافتاده می‌پردازد.
خاطراتی که با خواندن آن به خوبی با او احساس هم‌دردی به من دست داد و یقیناً هر کس از کادر درمان که آن را بخواند چنین احساسی خواهد داشت.

        

          رمان در مورد پزشکان جوان که به محل های محروم فرستاده میشوند هست.واقعا استرس پزشک برای من قابل لمس بود.البته جایی خوندم که خاطرات خود بولگاکف که خودش پزشک هم بود رو به صورت کتاب درآورده.
        

          مرد از جا جهید و ایستاد، به طرف من پرید و زمزمه کرد: «آقای دکتر... هرچه بخواهید پول می‌دهم. هرقدر بخواهید می‌دهم، هرقدر بخواهید. هر جنسی که بخواهید برایتان می‌آوریم. فقط کاری کنید که نمیرد. فقط کاری کنید که نمیرد. ناقص هم بشود مهم نیست. مهم نیست!» و رو به سقف داد کشید: «روزی دادن بس است. بس است!»
صورت رنگ‌پریده‌ی آکسینیا در مربع سیاه در معلق بود. نگرانی قلبم را در مشت فشرد. با حالت عصبی فریاد کشیدم: «چی شده؟ چی شده؟ حرف بزنید!»
مرد ساکت شد. چشمانش انگار جایی را نمی‌دید. انگار که بخواهد رازی را بر زبان آورد به من گفت: «توی کتان‌کوب افتاد...»
پرسیدم: «کتان‌کوب؟... کتان‌کوب؟... کتان‌کوب دیگر چیست؟»
آکسینیا زمزمه‌کنان توضیح داد: «کتان، برای کوبیدن کتان... آقای دکتر... کتان‌کوب دیگر... کتان را می‌کوبد!»


پ.ن: خوندن حس های مشترک، لذت بخش هست. یهو وسط خوندن میگی، اِ پس این حس ها، تجربه ها، ترس ها و... برای بقیه هم هست

#یادداشت‌های_یک_پزشک_جوان
#میخاییل_بولگاکوف
#معرفی_کتاب
        

          کتاب خیلی خوبی بود درباره پزشکی بود که 6 ماه بعد از پایان تحصیلش به منطقه ی دور افتاده ای می‌ره و تنها پزشک اون بیمارستانه ،من خیلی دوست داشتم به خصوص اگر به پزشکی علاقه دارید حتما بخونید خیلی جالبه 
        

          کتابی که دوست دارم فراموشش کنم و دوباره و دوباره بخونمش...
میخائیل بولگاکوف ❤️