آیا ممکن است کسی بی آنکه شرور باشد، مرتکب شرارت شود؟ این پرسش دشواری است که هانا آرنت، متفکر آلمانی، در جست وجوی پاسخی برای آن، راهی اورشلیم و دادگاه آدولف آیشمن می شود. بیش از پنجاه سال از انتشار آیشمن اورشلیم می گذرد و این گزارش همچنان جنجالی ترین اثر هانا آرنت بله شمار می رود. آرنت معتقد است که ما ترجیح می دهیم از هیولایی برخاسته از ظلمت شکست بخوریم تا از یک انسان معمولی، چون به این  ترتیب خودمان را کمتر مقصر می دانیم.ریچارد برنستین«هانا آرنت معتقد است که در تاریک ترین روزها هم می توان به یافتن بارقه ای از نور امیدوار بود؛ نوری که نه از نظریه ها و مفاهیم، بلکه از حیات و اعمال افراد سرچشمه می گیرد... آرنت هشدار می دهد که نباید به وسوسه ی پوچ گرایی، بدبینی یا بی تفاوتی تن در داد. او در مقابلِ امید بی جا و یأس بی جا مقاومت می کرد و در توصیف ظلمات زمانه ی ما، در توصیف دروغ، نیرنگ، خودفریبی، تصویرسازی و تلاش برای نابودکردن تمایز میان حقیقت و دروغ، صریح و بی پروا بود... و به این خاطر است که امروز، آرنت را باید خواند و دوباره خواند.»دانیل مایرکاتکین«آرنت، عدالت واقعی را مستلزم افشاگری کامل می داند، ازجمله افشای خود؛ عدالت از دیدگاه او تنها تعیین کیفر نیست، بلکه تلاشی است برای درک آنکه نظام های سیاسی چگونه مرتکبین، نظاره گران و حتی قربانیان را تبدیل به همدست خود می کنند. آرنت معتقد است مظلوم واقع شدن یک قوم، به این معنا نیست که آن ها مسئولیتی در قبال بررسی نقش خود در فاجعه ندارند یا لازم نیست نگران آن باشند که مبادا خودْ مشغول ظلم به دیگران شوند. همین نظریه ی جنجالی باعث شده است که پس از گذشت نیم قرن، آیشمن در اورشلیم همچنان کتابی باشد که صهیونیست های جنگ طلب خوش ندارند مردم بخوانند». درباره این کتاب بیشتر بخوانید