ارزششو نداشت
      

        .
آندری یفیمیچ گفت:((بین اتاق کار گرم و راحت و این اتاق [اتاقِ تیمارستان] هیچ فرقی نیست. آرامش و رضایت انسان بیرون او نیست، بلکه در خود اوست
+یعنی چه طور؟
-آدم معمولی توقع بد و خوب را از بیرون دارد، یعنی از کالسکه و اتاق کار، ولی انسانی که فکر می‌کند همه‌ی اینهارا در خودش دارد...وجه تمایز آدم دانا، یا صرفا آدم فکور و تیزبین، دقیقا همین است که رنج را خوار می‌شمرد.
ایوان دمیتریچ چین به صورت انداخت:((درک...ظاهر،باطن...ببخشید ولی اینها برای من قابل درک نیست.))سپس بلند شد و باغیظ به دکتر نگاه کرد و ادامه داد:(( من می‌دانم که خداوند مرا از عصب و خون‌ گرم به وجود آورده است. و این بافت زنده، اگر مستعد زندگی کردن باشد، باید دربرابر هر عاملی که عصب‌های اورا تحریک کند، واکنش نشان دهد. و من هم واکنش نشان می‌دهم! به درد با فریاد و اشک واکنش نشان می‌دهم و به پستی با اظهار تنفر، به رذالت با انزجار. به نظر من اصلا چیزی که اسمش را می‌گذاریم زندگی، همین است. موجود زنده هرچه در سطح پایین تری باشد، حساسیت کمتری هم دارد و نسبت به عوامل تحریک کننده واکنش ضعیف‌تری نشان می‌دهد، و هرچه سطح تکاملش بالا تر باشد ، واکنشش در برابر واقعیات، حساسیت و جوش و خروش بیشتری خواهد داشت... ریاضت طلبانی که شما ادایشان را درمی‌آورید، آدم‌های خیلی جالبی بودند، ولی تعلیماتشان از دو هزار سال پیش متوقف شده و حتی یک قدم هم به جلو برنداشته است و در آینده هم برنخواهد داشت، چون عملی نیست و با اصول زندگی نمی‌خواند. این تعالیم فقط در اقلیتی با موفقیت همراه است که عمر خود را صرف مطالعه و حظ بردن از تعالیم مختلف می‌کنند، در حالی که اکثریت این را درک نمی‌کنند. تعالیمی که مبلغ بی‌اعتنایی به ثروت و رفاه باشد، مبلغ خوار شمردن رنج و مرگ ، اصلا برای اکثریت قریب به اتفاق آدم ها قابل درک نیست، چون این اکثریت نه با ثروت آشناست نه با رفاه. خوار شمردن رنج و مرگ هم برای آنها در حکم خوار شمردن خود زندگی است، چون تمام وجود انسان از احساساتی تشکیل شده مانند گرسنگی، سرما، رنجش، محرومیت و ترس هاملت وار از مرگ. تمام زندگی در همین احساس هاست: آنها ممکن است برآدم سنگینی کنند، می‌توان از آنها نفرت داشت ، ولی نمی‌شود خوار شمردشان . بله به این ترتیب تکرار می‌کنم: تعالیم ریاضت طلبان هرگز نمی‌تواند آینده‌ای داشته باشد، در عوض همان طور که می‌بینید، از اول قرن تا امروز چیزهایی که در حال پیشرفت هستند مبارزه است و حساسیت در برابر درد و توانایی پاسخ دادن به عوامل تحریک کننده...
.
پ‌ن:برای توصیف کتاب همین تیکش کافی بود..
.
      

        یه جا خوندم که نوشته بود میدونید چرا زنها بعد از این همه زجری که موقع زایمان می‌کشند حاضر میشن دوباره بچه دار بشن؟ چون پایانش براشون خوشه؛ چون وقتی نوزادشون رو توی بغلشون میذارن چنان لذتی بهشون دست میده که همه‌ی اون زجرای تا چند دقیقه قبلو به کل فراموش می‌کنن.
حالا جریان این کتاب هم برای من دقیقا همین بود. خیلی خیلی خیلی زیاد ازش تعریف شنیده بودم. طوری که توقعم ازش حسابی رفته بود بالا. ولی وقتی شروعش کردم دیدم اوکی، خوبه ولی نه در اون اندازه‌ای که ازش تعریف می‌کردن!اما...
اما چند جستار آخرشو که خوندم انقدر برام عالی بود که اگه همون لحظه کسی ازم دربارش می‌پرسید شاید خیلی بیشتر از اون خیلی تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم، ازش تعریف می‌کردم!
      

        ۱. برای هر خرس رقصنده‌ی باز‌نشسته لحظه‌ای پیش می‌آید که آزادی دردناک می‌شود. آن وقت چه می‌کند؟ روی پاهای عقبش بلند می‌شود و شروع می‌کند به رقصیدن. همان کاری که کارکنان پارک تمام سعیشان را می‌کنند از سرش بیرون کنند: رفتار اسیران. گویی ترجیح می‌دهد که مربی برگردد و دوباره مسئولیت زندگی‌اش را به عهده بگیرد. انگار می‌گوید که کتکم بزن، با من بدرفتاری کن، اما من را از این ضرورت لعنتی که مسئول زندگی خودم باشم برهان.
.

۲. در این بخش از جهان که ما زندگی می‌کنیم، مردانی با موهای عجیب و غریب که وعده‌های بزرگ می‌دهند، مثل قارچ بعد از باران، فراوان شده‌اند. مردم هم در پی‌شان می‌افتند، مثل خرس‌هایی که دنبال مربیانشان می‌رفتند، چون آزادی، علاوه بر فرصت‌های جدید و افق‌های جدید، مخاطرات جدیدی نیز به همراه دارد. مثل بیکاری که در دوران سوسیالیسم مردم چیزی از آن نمی‌دانستند، یا بی‌خانمانی . سرمایه داری، در وحشی ترین شکلش ، به سراغشان می‌آید و مردم ، مثل خرس‌ها گاهی ترجیح می‌دهند که مربیانشان برگردند و آن‌هارا لااقل از بعضی از این مخاطرات خلاص کنند، و دست کم بخشی از باری را که بر دوششان سنگینی می‌کند بردارند.
.

۳. ولا روزهای متوالی به بینی‌اش پنجه می‌مالید و دنبال حلقه می‌گشت. نمی‌توانست با نبودنش کنار بیاید، با این که حالا که نبود دردی که همه‌ی عمر داشت نیز از بین رفته بود. او که از بچگی به برده بودن عادت کرده بود حالا این آزادی ناگهانی را تهدید تلقی می‌کرد و بیشتر از درد از آن واهمه داشت...
.
پ‌ن:همین!
.
.
.
      

        .
بریده‌ای از کتاب:
جنگ چه قدر طول کشید؟ چهار سال. خیلی طولانی بود... نه پرنده ای ، نه گلی ، چیزایی از این دست به خاطرم نمیاد. قطعا بودن، اما من به خاطرشون نمی‌آرم.
بله...عجیبه نه؟مگه فیلم های جنگی میتونن رنگی باشن؟ همه چیز تو جنگ سیاهه. فقط خونِ که رنگش متفاوته. فقط خون که رنگش قرمزه...
.
همونطور که نویسنده هم گفته ،با نگاه زنانه نگاه کردن به جنگ، جنگ خیلی ترسناک‌تر و دردناک‌تره. من تا به الان کتابای زیادی درباره‌ی جنگ خوندم که ناقل داستان یک مرد بوده و داستان با زاویه دید مردانه نوشته شده، موقعی که اون کتابارو می‌خوندم به قدری با آرامش داستانو دنبال می‌کردم که انگار دارم داستان زندگی یه آدم عادیو در شرایط غیر جنگی می‌خونم. ولی امان از این دو کتاب(دا و جنگ چهره‌ی زنانه ندارد) که هردو با دید زنانه از جنگ نوشته شدند...
اون از کتاب "دا" که موقع خوندنش به قدری داغون شدم که اطرافیانم اجازه ندادند ادامه‌اش بدم و کتابو ازم گرفتن و مجبور شدم نیمه رهاش کنم و اینم از این کتاب که موقع خوندن بعضی قسمتاش بغض گلومو رها نمی‌کرد و احساس می‌کردم که قلبم توی سینه‌ام از شدت فشار داره متلاشی میشه و از ناراحتی نفسم بالا نمیاد.
که البته به نظرم این تفاوت دید کاملا منطقی و قابل توجیهه. چون مردا از جنگ کلیاتشو می‌بینن ( این که بالاخره منطقه مورد درگیری به دست کی فتح شد و یا این که چه تکنیک و تاکتیکی توی نبرد به کار گرفته شد و چیزایی از این دست) و زنا به جزئیاتش نگاه می‌کنن ، به این که چند نفر بی‌خونه شدن ، چند نفر جونشونو از دست دادن ، چند نفر عزیزشونو از دست دادن، اونایی که عزیزاشونو از دست دادن الان چه حالی دارن و...
و حالا تصور کنید وقتیو که همین زنها فقط یه ناظر بیرونی نیستن و ...
خلاصه که همونطور که خود نویسنده هم توی کتاب گفته ، جنگ از نگاه زنانه خیلی وحشتناک تره...💔
      

        .
کتابی که با جنگ شروع شد و با جنگ تموم شد...
روزی که فهمیدم جنگ شده انقدر حالم بد شد که به سختی می‌تونستم خودمو تو‌خونه نگه دارم و همش توی تقلا بودم که به هر بهانه‌ای که شده از خونه بزنم بیرون تا با دیدن رفت و‌آمد و زندگی کردن مردم، حال و هوام عوض شه. آخرشم تا ۹ شب بیشتر نتونستم جلوی خودمو بگیرم و بالاخره زدم بیرون. مقصد معلوم بود. کتابفروشی. تنهاجایی توی ساعت ۹ شب جمعه ، که در دسترسم  بود برای رفتن  و میدونستم میتونه حتی شده کمی، ذهنمو از اتفاقات پرت، و آرومم کنه. 
اما این بار برخلاف همیشه که توی کتابفروشی دنبال کتابای تاریخی و سیاسی و فلسفی و رمانای دیستوپیایی و... بودم، دنبال یه کتاب مهربون می‌گشتم. کتابی که موقع خوندنش از هرچی مسائل اینطوریه دورم کنه و غرقم کنه توی جزئیات ساده و مهربون و بی‌تکلف زندگی. 
روی میز وسط کتابفروشی نگاهمو‌ به خودش جلب کرد، اخیرا اسمشو زیاد از اینور اونور شنیده بودم؛ یه صفحه از وسطاشو باز کردم، و خودش بود، توصیفات دلنشین از یه خونه‌ی قدیمی اگه اشتباه نکنم توی اصفهان و... بله دیگه برش داشتم.
برای شرح موضوع کتاب به نظرم سه قسمت از خود کتاب کفایت می‌کنه:
۱.رسوخ به جهانی دیگر از طریق شریک زندگی خود براندازی وسوسه‌ی طرد یا تحقیر است. دیگر صحبت از شیئی خارجی نیست کتاب یا اثری کهن، مقتدر و غیرقابل ترجمه که بشود در برابر آن شانه بالا انداخت و گفت بدون این هم می توانم زندگی کنم. نه، سخن از ماده‌ی زنده است: تاریخی که در زنی حلول کرده (یا برعکس)، و در خانواده‌ی این زن، در مکانهای مأنوسش در اشخاص دوروبرش، در اشیای آشنایش، در راه پیچاپیچ خاطراتش، در هیجان‌هایش. او خود آن سرزمین می‌شود. (۱۲ـ۱۳)

۲.ژان کلود فرنگی باعث ایران شناسی من شد. البته اینجا هم همین است: وقتی مسافری می‌آید پاریس، تازه یاد موزه و نمایشگاه و پارک و کنسرت میافتیم.(۳۰)

۳. درواقع من با ژان‌کلود ایرانی تر شدم.(۱۵۱)
      

        مدتها پیش یکی از دوستانم یه استوری گذاشت که نشون می‌داد خیلی ناراحت و اذیته. وقتی بهش پیام دادم و ازش پرسیدم که چی شده بهم گفت که به خاطر حفظ کارش، توی محل کارش مجبور شده برخلاف میلش کاری رو انجام بده که یه جورایی انجام دادنش خط قرمزی بوده که برای خودش مشخص کرده بوده.
منم در جواب بهش گفتم آره دقیقا میدونم که چی میگه. برای خودمم پیش اومده توی دانشگاه. کاری رو انجام دادم که خط قرمزم بوده؛ ولی به خاطر پاس کردن یه درس مجبور شدم انجامش بدم. بهش گفتم: توی برخورد با اینجور مسائل آدما دو دسته میشن. یه عده اونقدر جنمشو دارن که بیخیال همه چی میشن و پای حرفشون می‌مونن و تحت هیچ شرایطی اون کاری که خلاف میلشونه انجام نمی‌دن.یه عده هم میشن عین من که هرکار می‌کنن نمیتونن قید اون چیزی که درنهایت می‌خوان بهش برسنو بزنن و مجبور میشن اون کاری که خط قرمزشون بوده رو انجام بدن. آدمای دسته‌ی اول خیلی خاص و قوی و باجراتن‌. واقعا مثل اونا بودن سخته...
حالا جریان کتاب هیاهوی زمان دقیقا همینه! داستان تقابل وجدان و عقل. داستان وقتی که عقلت به خاطر مصلحتی بهت میگه کاری رو انجام بدی که از نظرت درست نیست ؛ ولی امان از وجدان که ولت نمی‌کنه و زندگیتو بهت زهرمار می‌کنه.(دوراهی ای که بعید میدونم کسی توی دنیا وجود داشته باشه که تاحالا تجربه‌اش نکرده باشه).
ماها وقتی توی همچین دوراهی هایی گیر می‌کنیم وارد کدوم دسته میشیم؟ اگه تبعات اون دوراهی فقط به خودمون ختم نشه و پای جون عزیزانمون هم درمیون باشه چی؟هیاهوی زمان کتابیه که دقیقا همچین وضعیتیو توصیف می‌کنه...
برشی از کتاب:
بزدلی کار آسانی نبود. قهرمان بودن بسیار ساده‌تر بود از بزدلی. برای قهرمان بودن لازم بود فقط یک لحظه شجاع باشی- وقتی که اسلحه را درمی‌آوردی، بمب را پرتاب می‌کردی، ضامن را می‌کشیدی، هم ظالم را به درک واصل می‌کردی و هم خودت کشته می‌شدی. ولی بزدلی مشغول شدن به شغلی بود که تا پایان عمر بازنشستگی نداشت. حتا فرصت استراحت هم گیرت نمی‌آمد . دایم باید انتظار موقعیت بعدی را می‌کشیدی. کی دوباره مجبور می‌شدی بهانه بتراشی؟ تب ولرز کنی؟ خودت را خوار و خفیف کنی؟ دوباره طعم چکمه‌ی لاستیکی را بچشی و در نهایت با خود سقوط کرده و سرافکنده‌ات کنار بیایی؟ بزدل بودن سرسختی می‌طلبید و سماجت و مقاومت در برابر تغییر- که تمام اینها دست به دست هم می‌دادند و تبدیلش می‌کردند به نوعی شجاعت.
      

        سقوط! کتابی که زمانی که داشتم میخوندمش حس می‌کردم این منم که توی میخونه‌ی مکزیکو سیتی روبه روی ژان باتیست کلمانس نشستم و دارم به حرفاش گوش می‌دم نه اون همشهری پاریسی. کتابی که جزء اون دسته از کتابایی بود که آلن دوباتن توی کتاب سیر عشقش دربارشون گفته:"کتابهای مهم باید آنهایی باشند که باعث شوند ما در کمال آرامش و رضایت خاطر، متحیر شویم از اینکه چگونه ممکن است نویسنده اینقدر خوب درباره زندگی ما بداند." (البته با این تفاوت که اگر بخوایم برمبنای همین حرف آلن دوباتن هم پیش بریم این کتاب از مهم هم خیلی مهم تره چون نه فقط درباره زندگی خود خواننده، بلکه درباره‌ی زندگی نوع بشر اینقدر خوب می‌دونسته) ، کتابی که می‌دونم هرچی دربارش بگم بازم نمیتونم ذره‌ای از ارزششو به تصویر بکشم ،ودر آخر کتابی که بعضی قسمتاش چنان محشر بودن که موقع خوندنشون چشمام برق می‌زد و ذوق سراسر وجودمو می‌گرفت و از خوشحالی این که همچین جملاتی رو خوندم به خودم مباهات می‌کردم و سر از پا نمی‌شناختم. اگر بخوام سیر کتابو توی یه پاراگراف به صورت خلاصه بگم به نظرم بهترین انتخاب همینه که از این قسمت خود کتاب استفاده کنم:
"هنگامی که می‌گویم من رذلترین اراذل بوده‌ام وقت آن می‌رسد که تدریجا و به طور نامحسوس در سخنرانیم ((من)) را به ((ما)) تبدیل کنم. وقتی به اینجا می‌رسم که ما چنین موجوداتی هستیم بازی به آخر رسیده است و آنگاه می‌توانم حقیقت وجودشان را به آنها بگویم. البته من هم مثل آنها هستم، ما همه از یک قماشیم. معذلک من از یک جهت بر آنها برتری دارم، اینکه خود می‌دانم، همین به من حق سخن گفتن می‌دهد. "
ودقیقا همین محتوای کتابه که باعث میشه که منی که  یه زمانی فکر می‌کردم برای پیدا کردن مشکلات اخلاقی و حل کردنشون باید حتما رفت سراغ روانشناس و کتابای روانشناسی الان پی برده باشم به این نکته که گاهی وقتا بعضی رمانا از ۱۰۰ تا روانشناس و کتاب روانشناسی کارآمدترن توی این قضیه.
      

        جذابیت دیدن دنیا از نگاه یک انیماتور...
      

        داشتم فکر می کردم چه طور میتونم حسی که کتاب به آدم القا می‌کنه رو براتون توصیف کنم که به فکرم رسید توی نت سرچ کنم شاید بتونم عکس خوبی که همون حسو القا کنه پیدا کنم و خداروشکر حین گشتن چشمم به تصویر اسلاید دوم خورد که با تقریب خوبی وقتی نگاهش می کردم همون حسیو پیدا می کردم که موقع خوندن کتاب بهم دست می داد.
آره، دقیقا همون حس، حس یه فریاد جمع شده توی سینه، حس فشار، حس سردی، حس سختی سنگ، حس این که نمی خوای جزء یه عده باشی ولی راه فراری نداری و به دام افتادی، و یه عالمه حس بد و تلخ و آزار دهنده شبیه همینا...
داستان حول محور وینستون اسمیت می گرده؛ وینستون اسمیتی که توی یه جامعه به شدت دیکتاتوری زندگی می‌کنه؛ جامعه‌ای که تحت کنترل حزبیه که حتی از کوچیک ترین تغییر حالت چهره ی فرد  توی خونه اش هم نمیگذره و همه چیزو به شدت زیر نظر داره. جامعه ای که حتی فکر کردن هم توش جرم حساب میشه(جرم اندیشه) و بدترین جرم هم همین فکر کردنه که کمترین مجازاتش  تبخیر شدن و محو شدن از صفحه روزگاره وگرنه با جرمای دیگه راحت تر میشه کنار اومد. جالب اینجاست که خود وینستون از کارمندای حزبه، حزبی که باهاش مخالفه، و کارش جعل اسناد به نفع حزبه،کاری که باهاش مخالفه، و جالب تر اینجاست که کارشو دوست داره و به نحو احسن هم انجامش میده.
داستان از جایی شروع میشه که وینستون مرتکب بزرگترین جرم از نظر حذب میشه، جرم اندیشه، جرم دفترچه یادداشت شخصی داشتن، برخلاف تمایل حزب فکر کردن؛ و می خواد پا توی راهی بذاره که برگشتی براش نداره و فکر هم می کنه که پی همه چیزو به تنش مالیده، و این که هرچی می خواد بشه بذار بشه ، دیگه فرقی نمی کنه ولی... 
پ‌ن: داستان یه تیکه ی فوق العاده داره که اگر کل کتاب فراموشم بشه بعید می دونم این تیکه رو از یاد ببرم . جایی که وینستون به اوبراین می گه عقاید حزب انسانی نیست و اوبراین با پخش کردن صدای خود وینستون متعلق به یکی از دیدار هاشون  بهش یادآوری میکنه  که اگه قراره تویی که خودت گفتی  برای شکست دادن حزب حتی حاضری روی صورت بچه های بی گناه اسید بپاشی انسانی...
 پ‌ن۱: کتاب فوق العاده ای بود ! حتی به نظرم خیلی بهتر از مزرعه‌ی حیوانات، ازدستش ندید! 
      

        قبلنا به صورت جسته گریخته از اینور اونور شنیده بودم که بمب اتم کار اینشتینه(در صورتی که الان می‌دونم که اینطور نیست و اون فقط سر نخِ جریان بمب اتم رو پیدا کرده بود و بعد از اون هرکی یه رشته به اون نخ اضافه کرده بود تا درنهایت طناب دهشتناک بمب اتم بافته شده بود) و با شنیدن این مسئله چه قدر متنفر شده بودم ازش و چه قدررررر سرزنشش می‌کردم و... حالا فکر کنین یکی که انقدر از یکی متنفر شده باشه باید چه طور تحت تاثیر یه روایت قرار بگیره که شروع کنه با اون شخصیت همدردی کردن...
آلن دوباتن توی کتاب اضطراب منزلتش میگه که یکی از راهای تسکین اضطراب منزلت تراژدیه، تراژدیه که کمک می‌کنه انسانها توی سرتیتر اخبار خلاصه نشن، مثلا میگن اگر قرار بود ماجرای اتللو توی خبرها قرار بگیره ، روزنامه ها همه تیتر میزدند که:"مهاجر دیوانه‌ای دختر سناتور را کشت! " ولی فقط این تراژدیه که میتونه به ما بفهمونه اتللو چه درد و رنجیو متحمل شده بود، این تراژدیه که میتونه به ما بفهمونه اون واقعه خیلیییییییی فراتر از این که توی اون چندتا کلمه خلاصه بشه بود.‌..
حالا غرض از گفتن این حرفا این بود که توصیف کنم این کتاب دقیقا با من چه کار کرد . چه طور باعث شد من از آدمی که به شدت اینشتین رو سرزنش می‌کرد تبدیل بشم به کسی که حتی دقایقی خودشو جای اون گذاشت و دردشو با تمام وجودش حس کرد...
موقع خوندن کتاب یه لحظه با تمام وجود انگار حس کردم اینشتین چه دردی رو متحمل شده از این که قصدش از جریان بمب اتم یه چیز دیگه بوده ولی یه عده آدمِ... ازش یه استفاده‌ی دیگه کردن.یه لحظه با خودم فکر کردم چه دردی داره اینکه تو با یه قصدی یه کاری رو انجام بدی ولی دیگران از کار تو به بدترین شکل ممکن سوء استفاده کنن. تازه اونم  نه توی یه مسئله‌ی پیش پا افتاده‌ی روزمره؛ که  تو‌ی موضوعی به وحشتناکی بمب اتم ...واقعا وحشتناکه، واقعا وحشتناکه، واقعا وحشتناکه، حتی تصورش هم برام غیر ممکنه...
و صد البته که تازه با خوندن این کتاب بود که دست و پا زدنای اینشتین توی نامه‌نگاریاش با فروید درباره‌ی پدیده‌ی جنگ (توی کتاب چرا جنگ) که موقع خوندن کتاب به نظرم کاملا بیهوده میومد ، درسته که باز هم برام بیهوده به نظر می‌رسید ولی با این حال کمی، بازم تاکید می‌کنم کمی رنگ و معنا پیدا کرد و‌ دلیل پشتش برام روشن شد.
پ‌ن:آلن دوباتن توی کتاب اضطراب منزلتش معتقده که ما توی این دنیا دوجور آدم داریم :
اونایی که برای خودشون کسی هستن، و هر حرکتشون مهمه و هر لبخندشون تحلیل میشه
و اونایی که هیچکس نیستن، و نامرئین و دیده نمیشن و به همین خاطر به بدترین شکل ممکن از این جهان شکست عشقی می‌خورن.
بر خلاف قبلنا که منم جزء اون شکست عشقی خورده ها بودم  بعد از خوندن این کتاب واقعا دقایقی خدارو از ته دل شکر کردم که من جزء اون دسته‌ی دومم...
.
برشی از کتاب:
خلاصه و فرمول زندگی من اینه: من یک فرشته‌ی آگاه و یک ابلیس ناخودآگاهم.
      

        کتابی درباره زندگی و کارهای ۸ دیکتاتور قرن بیستمی.کتابی که یه جاهاییش مو به تن آدم راست می‌کنه، یه جاهاییش آدم رو از آدم بودن منزجر می‌کنه،یه جاهاییش مخاطب از خوندن کارای مشابه و تکراری بین همه‌ی شخصیتا ، دیگه حوصلش سر میره و یه جاهاییش هم آدم متعجب میشه مگه چشما اینقدر هم میتونستن از حدقه خارج بشن؟!
.
برش هایی از کتاب:
۱. باری! کیش شخصیت کاری می‌کند که حتی خود شخصیتی که بادکنک وجودش را تا مرز ترکیدن باد کرده‌اند باورش شود که یگانه‌ی دوران است و از همه‌چیز سر در می‌آورد و همیشه هم دفترچه به دستانی هستند که حرف‌های صد من یک غاز او  را یادداشت کنند و روز بعد روزنامه‌هایی که به هرزنامه بدل شده‌اند، جملات نغز اورا به تیترهای درشت بدل و در چشم و چال ملت گرفتار در زندگی دونی که دیکتاتور به آنها تحمیل کرده فرو کنند.
.

۲.دیکتاتورها به شکل عجیبی به هم شبیه‌اند. ذهن پیشوایان مردم نگون بخت، به یک گونه فکر می‌کند و اسیر توهماتی از یک نوع است. پیشوا به کیش شخصیت خود زنده‌است و روزی که مردم دیگر فریب آنچه می‌نمایاند را نخورند و از زور و قدرت او نترسند، پایان فرا خواهد رسید. پایانی که گاه حقارت آمیز و عبرت آموز است : آن دم که قدرتمند ترین مرد زمانه، با صورت در حوضچه‌ی ادرار خود افتاده است و اطرافیان از ترسی که در عمق جانشان ریشه دارد جرئت نمی‌کنند حتی اورا برگردانند، آن لحظه که جسد باد کرده‌اش را از پا آویزان در دسترس مردمان ظلم‌دیده می‌گذارند تا با سنگ و چوب ، خشم چندین و چند سال برباد رفتن عمرشان را بر سر جنازه‌ی گندیده‌اش خالی کنند و یا آن لحظه که تکیه داده به دیوار مستراح، با تیرهای پیاپی بدنش را به دیوار می‌دوزند.
 البته این سرنوشت همه‌ی دیکتاتور ها نیست. هستند دسته‌ای که بی آنکه تقاص پس دهند در بستر می‌میرند درحالی‌که تا آخرین دم پا از گلوی مردمان برنمی‌دارند و مجال نفس کشیدن به آنان نمی‌دهند و بعد از مرگ هم با جانشین کردن تخم و ترکه‌شان میراث نفرت خود را رها نمی‌کنند.

برای اینان مکافات تنها نفرین تاریخ است...

      

        .
یه جوون بیست ساله(البته فضای کتاب بیشتر یه پسربچه ی بیست ساله رو برام تصویر می‌کرد) که خستست، که بریده، که نا و توانایی مبارزه برای به دست آوردن چیزی رو نداره و برای همینم قبل از این که بخواد توی مبارزه برای به دست آوردن چیزی شکست بخوره خودشو از همه‌ی مبارزه ها بیرون کشیده (در واقع از ترس مرگ خودکشی کرده). که البته به نظرم این جملات پدر جس آخرای کتاب خطاب به دخترش:« یک روز انتخاب خواهی کرد؛ هنوز وقتش نرسیده است. آدم در بیست سالگی انتخاب نمیکند، چون بیست سالگی فکرها تازه اند و قهار. در بیست سالگی آدم حقایقی میبیند و متوجه نیست که آنچه دیده است حقیقت نیست، فقط زیبایی است.» یه جورایی خطاب به خواننده کتاب هم هست که یعنی حتی همین تصمیمات و حرفای لنی رو هم خیلی جدی نگیر چون به احتمال خیلی زیاد در آینده(حتی آینده های بعد تر از پایان داستان) قراره تغییر کنه. که تغییر هم میکنه حتی در طول داستان هم تغییر میکنه. اون پسر بچه‌ی بیست ساله در طول داستان کمی بزرگ تر میشه و یاد میگیره هر چقدر هم که تا یه جایی بتونی بازی نکرده به انتخاب خودت ببازی، هرچقدر هم که بتونی نجنگیده فرار کنی؛ از یه جایی به بعد نمیشه، گاهی خودش نمیشه گاهی هم خودت می‌خوای که نشه...
کتاب خوبی بود(البته نه اونقدر که ازش تعریف می‌کنن) بیشتر از خود داستان جملات و‌تیکه های ناب و حق پرومکسی که داشت برام جذاب بود و همون جملات هم بودن که منو ترغیب به به پایان رسوندن کتاب می‌کردن( و صد البته این فکر که احتمالا قراره پایان کتاب شگفت انگیز باشه وگرنه چرا اینهمه ازش تعریف می‌کنن؟)  وگرنه سیر خود داستان اونقدرا برام جذابیتی نداشت و با تصویری که از کتاب برام ساخته بودن زمین تا آسمون فاصلش بود. در کل تجربه‌ی ارزشمندی بود و شاید با اغماض حتی بشه گفت خوب؛ ولی درهرصورت جذاب نبود. یالااقل اونقدری که ازش تو ذهن من ساختن جذاب نبود.
      

        واقعا برای من به شخصه  قابل مقایسه با دنیای سوفی  نبود. واقعا نبود
      

        به نظرم برای توضیح درباره محتوای کتاب همین قسمت از سخن مترجم کتاب در انتهای کتاب کافی باشه که میگه:
شاید بتوان کل پیام کتاب حاضر را نیز در همین دوجمله خلاصه کرد:حال خوب، و حتی خوشبختی ، یک حالت یا وضعیت نیست، بلکه یک عمل یا فعالیت است؛ چیزی نیست که بتوان با ژرف‌اندیشی بدان نائل آمد، بلکه برای نیل بدان باید از اراده‌ی آزاد خود مدد گرفت و دست به عمل و اقدام زد. و این خود شاید یکی از تفاوتهای مهم کتاب حاضر با کتابهایی باشد که در سطوح مختلف، وقوع هرگونه تغییری را به تغییر دادن شیوه‌ی تفکر یا نحوه‌ی اندیشیدن آدمی، به تغییر دادن ذهن، مشروط می‌کنند...
پ‌ن:ایده فوق‌العاده جذاب .ولی متن به اندازه‌ی ایده جذابیت نداشت