درک روح زمان این رمان، چیزی است که فکر می‌کنم برای ما نسل جوان این جغرافیا چندان دشوار نیست. رومن گاری از نسل آن دسته نویسنده‌های بدبین نیمه‌ی دوم قرن بیستم است که در دل جنگ و نزاع و تنش و کشمکش کودکی کرده، نوجوانی‌اش در جستجوی آزادی میان چپ و راست و روان‌کاوی و اگزیستانسیالیسم و بسیاری مفاهیم پیچیده‌ی دیگر گذشته و در بزرگسالی انقلاب‌های ضدفرهنگی و اعتراضات اقشار روشن‌فکر و دانشجویی را به چشم دیده است، باری این تلاش‌ها اما در نظر او ماحصلی جز سردرگمی نداشته است. او همه‌ی این تکاپوها را پوچ می‌بیند. این کتاب آینه‌ای از خستگی و کلافگی او از همه‌ی این تلاش‌های ناکام برای یافتن سعادت است. 
لنی، شخصیت اصلی داستان، همان‌گونه که در افکار رومن گاری پررنگ است، از تمام نزاع‌های زمانه‌ی خویش بریده است. او معنایی در جنگیدن و بحث کردن و تلاش برای کسب آزادی نمی‌بیند. و نیز از به ثمر ننشستن رویای آمریکایی به ستوه آمده است. تمام این‌ها باعث شده تا از دل هیاهوی آمریکا بگریزد و به قلب سرد کوه‌های آلپ، جایی که گذر زمان چندان آزاردهنده نیست، پناه ببرد. در آن‌جا او از هر بندی آزاد است. زندگی باب طبع است و تنها تلاشی اندک برای زنده ماندن نیاز است و همین هم کافی است.
داستان لنی دو بخش کاملاً مجزا دارد، با روایت‌های متفاوت ولی نتیجه‌گیری گاری یکی است، او سرنوشت انسان را گره‌خورده به همین شلوغی‌ها و دویدن‌ها و نرسیدن‌ها می‌بیند. تلاش‌های بشر برای فرار از این چرخه‌ی باطل و کسب آزادی با جبری که گویی بر او حاکم است ناکام می‌ماند. عشق، همان بندی است که هرچقدر از آن فرار کنی، باز هم تضمینی برای به دام افتادنش نیست و انگار در این فرایند اراده‌ای از خود انسان وجود ندارد. 
گاری گرچه جهان پست‌مدرن را خالی از شور و احساس می‌داند و معتقد است که بشر به سبب ترس از عواقبی که تمدن برایش ساخته از بسیاری امیال دست می‌کشد، اما همچنان در زیر این لایه‌ی ترس، همان تمایل به زندگی کردن و رهایی حقیقی را می‌بیند و انسان را در گریز از آن ناتوان می‌داند، این شاید اندوه‌بار باشد و شاید هم یک موهبت باشد که زندگی را دارای معنا می‌کند.

        

          من که هیچوقت در بند مغولستان خارجی نبودم ... ولی وقتی رفتم ماداگاسکار فهمیدم اینو دیگه واقعا نمیخوام :D
        

          کتاب خیلی خوبی بود،شخصیت لنی رو واقعا دوست داشتم،ازادی طلبی که به جایی میرسه که میفهمه از بین عشق و آزادی فقط باید یکی رو انتخاب کنه ، و انتخابش عشقه :)
        

          شاید دو تا هم زیادش بود، یه سری دیالوگ ضد  آمریکایی و ضد لیبرالیسم ولی عموما بی هدف و بدون داستانی جذاب... با ضد آمریکایی بودنش مشکلی ندارم ولی اینکه اصلا رمان نبود... قصه ای نداشت... الکی معروف شده معلوم نیست چرا
        

          اغراق نیست اگر بگوییم شخصیت «لنی» در کتاب مشهور خداحافظ گری کوپر از معروف‌ترین شخصیت‌های ادبی جوانان امریکاست. لنی یکی از سربازان جنگ ویتنام است که بیزاری‌اش از جنگ باعث می‌شود همه چیز را رها کند و به کوهستان‌های سوییس پناه ببرد و اسکی کند. نیمه‌ی اول کتاب پر است از عقاید فلسفی لنی، بحث‌هایی درباره‌ی زندگی، آدم‌ها و روابط انسانی که به زبانی ساده بیان می‌شود، اما همین قهرمان گوشه‌گیر در نیمه‌ی دوم کتاب درگیر ماجرایی عاشقانه و پلیسی می‌شود.
        

          سومین کتابی که معتقدم نخواندنیست!
در قفسه‌ی نخواندنی‌هایم می‌گذارمش...

        

          "خداحافظ گاری کوپر" اثر "رومن گاری" با ترجمه سروش حبیبی 
یک رمان عاشقانه فلسفی سیاسی
زمان داستان مربوط میشه به دوران جنگ ویتنام ،روی کار آمدن کندی، جنگ سرد، ظهور چگوارا و تحرکات ضد امریکایی
[البته در صفحه ۱۷۶ میگه این جوجه ماجراجوی آلمانی که تازگی‌ها این قدر اسمش سر زبان‌هاست کیه؟ آدولف هیتلر!
 نمیدونم این جمله یعنی چی؟ زمان‌ها خیلی بی ربطن! ممنون میشم اگر کسی توضیحی داره به منم بگه]
شخصیت اول داستان پسر جوانیست ظاهر تیپیکال آمریکایی وسترن شبیه "گری کوپر" بازیگر وسترن که عکسش هم همیشه همراه لنی هست. یک آمریکایی که از رفتن به جنگ ویتنام سربازده و تو ارتفاعات کوههای سوئیس هم اسکی بازی میکنه و هم تو ویلای دوست میلیونرش تو ارتفاع بالای ۲۰۰۰ متر زندگی میکنه. تابستونا که برف نیست و تعلیم اسکی نمیتونن بدن، علیرغم میلشون مجبورن بیان پایین برای امرار معاش یک کارهایی بکنن تا پولی دربیارن. تو این قضایا لنی با "جس" آشنا میشه دختر یک دیپلمات الکلی آمریکایی که آه در بساط ندارن ولی با سیلی صورتشونو سرخ نگه داشتن. لنی که هیچ وقت نخواسته تو رابطه با دخترها گیر بیوفته و بقول خودش قبل از اینکه ترک بشه خودش طرف رو ترک کنه، دلش پیش جس گیر میکنه و جس هم عاشق میشه. و ادامه داستان...
اوایل رمان تا شخصیت ها شناخته بشن و بفهمیم چی به چیه و کی به کیه، جذابه و پرکشش ولی بعد میره تو دیالوگ های سیاسی و فلسفی که شاید برای اون زمان خوب بوده باشه ولی الان دیگه خیلی لطفی نداره و فقط قدرت نویسنده رو در تحلیل رویدادها و مخالفتش با نظام امپریالیستی رو نشون میده و دوباره داستان هیجان پیدا میکنه و خیلی قشنگ هم تموم میشه و خاطره خوبی از این کتاب تو ذهن خواننده باقی میمونه.
 
 "من واقعا کاتولیکم؟باید چیزی در همین مایه ها باشم. آخر من چه میدانم که وقتی یک ماهم بوده با من چه کرده اند؟ من چه می دانم چه هستم؟ من هستم، همین."
"یک روز انتخاب خواهی کرد. هنوز وقتش نرسیده است. آدم در بیست سالگی انتخاب نمی کند، چون بیست سالگی فکرها تازه اند و قهار. در بیست سالگی آدم حقایقی می‌بیند و متوجه نیست که آنچه دیده است حقیقت نیست، فقط زیبایی است."

۲۸۸ صفحه
#خداحافظ_گاری_کوپر #رومن_گاری #سروش_حبیبی #انتشارات_نیلوفر

        

          نه تنها یک رمان ضدآمریکایی صد در صد است ، که یک رمان ضد هر ارزش و آرمانی است. من از شخصیت لنی حالم به هم خورد

[
        

          .
یه جوون بیست ساله(البته فضای کتاب بیشتر یه پسربچه ی بیست ساله رو برام تصویر می‌کرد) که خستست، که بریده، که نا و توانایی مبارزه برای به دست آوردن چیزی رو نداره و برای همینم قبل از این که بخواد توی مبارزه برای به دست آوردن چیزی شکست بخوره خودشو از همه‌ی مبارزه ها بیرون کشیده (در واقع از ترس مرگ خودکشی کرده). که البته به نظرم این جملات پدر جس آخرای کتاب خطاب به دخترش:« یک روز انتخاب خواهی کرد؛ هنوز وقتش نرسیده است. آدم در بیست سالگی انتخاب نمیکند، چون بیست سالگی فکرها تازه اند و قهار. در بیست سالگی آدم حقایقی میبیند و متوجه نیست که آنچه دیده است حقیقت نیست، فقط زیبایی است.» یه جورایی خطاب به خواننده کتاب هم هست که یعنی حتی همین تصمیمات و حرفای لنی رو هم خیلی جدی نگیر چون به احتمال خیلی زیاد در آینده(حتی آینده های بعد تر از پایان داستان) قراره تغییر کنه. که تغییر هم میکنه حتی در طول داستان هم تغییر میکنه. اون پسر بچه‌ی بیست ساله در طول داستان کمی بزرگ تر میشه و یاد میگیره هر چقدر هم که تا یه جایی بتونی بازی نکرده به انتخاب خودت ببازی، هرچقدر هم که بتونی نجنگیده فرار کنی؛ از یه جایی به بعد نمیشه، گاهی خودش نمیشه گاهی هم خودت می‌خوای که نشه...
کتاب خوبی بود(البته نه اونقدر که ازش تعریف می‌کنن) بیشتر از خود داستان جملات و‌تیکه های ناب و حق پرومکسی که داشت برام جذاب بود و همون جملات هم بودن که منو ترغیب به به پایان رسوندن کتاب می‌کردن( و صد البته این فکر که احتمالا قراره پایان کتاب شگفت انگیز باشه وگرنه چرا اینهمه ازش تعریف می‌کنن؟)  وگرنه سیر خود داستان اونقدرا برام جذابیتی نداشت و با تصویری که از کتاب برام ساخته بودن زمین تا آسمون فاصلش بود. در کل تجربه‌ی ارزشمندی بود و شاید با اغماض حتی بشه گفت خوب؛ ولی درهرصورت جذاب نبود. یالااقل اونقدری که ازش تو ذهن من ساختن جذاب نبود.
        

          نمیدونم چرا اونقدری که ازش تعریف شنیده بودم ، مورد توجه ام قرار نگرفت ؟؟
فکر می کنم جزو دسته کتاب های سیاسی اجتماعی بود
 دو سه  بخش ابتدایی رو با تحمل و به امید بهتر شدن ادامه دادم ، چون  شخصیت پردازی و روایت خیلی برام  شلوغ پلوغ و مبهم بود ،تا جایی که با شخصی تر شدن و ورود شخصیت خانم جدید به داستان ، جریان برام تغییر کرد و کشش بیشتری پیدا کرد البته باز هم جاهایی بود که برام ابهام داشت اما شاید به خاطر ترجمه هم بود .
 هر چند بخش یکبار ، یک بخش کامل فقط صحبت ها و بحث ها ، سیاسی میشد که باب میل من نبود چون نه تنها علاقه ای بهش ندارم ، چیزی هم ازش نمی‌فهمم. 
ولی به دغدغه های جوانان دهه ی ۶۰ و ۷۰ میلادی پرداخته شده بود ، از جمله جریانات سیاسی و کشتارهای ویتنام ، آلمان ، و .....
از لحاظ ترجمه هم ، به نسبتی که از سروش حبیبی تعریف میشه ، رضایت نداشتم اما از آنجا که دو ترجمه داشتم و مقایسه کردم ، به نسبت ترجمه ی محمود بهفروزی خیلی سطح بالاتری داشت .
خواندنش بی ضرر نبود و  من رو با قلم رومن گاری آشنا کرد ، تا کتابی دیگری هم ازش بخوانم ، تا بهتر بشناسم ش .
و در پایان باید بگم نظر بنده کارشناسانه نیست ، نقد هم نیست 
فقط نظر شخصی ست که برمیگرده به سلیقه ی کتابی . 😊😊
        

          خداحافظ گری کوپر را که خواندم حس ازدواج بهم دست داد. همان ایام بود که آمدم تو حجره به ابوذر گفتم عاشق شده ام. یا اینکه می خواهم ازدواج کنم. چون کتاب هایی را که می خوانم یعنی باید بخوانم به خاطر هدفم، همش از ارتباط و نزدیکی و مسائل جنسی صحبت می کند. گفتم: 
«می خواهم ازدواج کنم که راحت بتوانم این کتاب ها را بخوانم». 
شاید همان شب یا شب دیگر که روی تخت نشسته بودم و پاهام را پایین انداخته بودم. گفتم: 
«عاشق شده ام». 
گفتم: 
«می خواهم بهش نزدیک شوم». 
ابوذر گفت: «وصال مدفن عشق هاست».
 من را به فکر فرو برد. برای تفهیم حرفش ادامه داد: 
«وقتی برسی بهش دیگر عشقی باقی نمی ماند».
        

          نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. تعداد شخصیت هایی که داره زیاد بود و بعد از خوندن چهل صفحه اول خسته شدم ث برام جذاب نبود که ادامه بدم
        

          اگر بتوانید ۸۰ صفحه اول را تحمل کنید، باز هم نمی‌توانید ۲۰۰ صفحه بعدی را تحمل کنید!!😶
.
به‌نظرم جز شخصیت «لنی» -آن هم به ندرت- با چیز دیگری از این کتاب نمی‌توان هم‌ذات‌پنداری کرد...
        

          از آن دسته کتاب‌های مشهور که خواندنش اتلاف وقت است! به دلیل برخی دیالوگ‌هایش مشهور شده ولی داستانی به شدت گنگ و نامفهوم دارد.

        

          معمولاً قبل خوندن رمان یا نمایشنامه‌ی خارجی، نسخه‌ی انگلیسیش رو دانلود می‌کنم تا اگه جایی ترجمه گنگ بود یا کنجکاو شدم این عبارت به انگلیسی چطور نوشته شده، به اون مراجعه کنم... اما وقتی دنبال این کتاب می‌گشتم فهمیدم مثل اینکه تو دنیا اونقدر شهرت نداره و احتمالاً به واسطه‌ی مترجم کاردانی مثل سروش حبیبی تو ایران انقدر گل کرده. 
جدای از این حرف‌ها رمان که شروع شد پیش خودم فکر می‌کردم چقدر سخت خونده می‌شه و واقعاً فصل اول خیلی کند بود برام... انقدر که هفتاد صفحه‌ی اول رو تو دو روز خوندم و بقیه‌ش رو تو دو روز دیگه! اما از وقتی که جس وارد داستان می‌شه، داستان به تناسب اتفاقات هیجان‌انگیزش، ریتم بالا و تندی می‌گیره... قشنگ حس می‌کردم دارم یه فیلم می‌بینم... به نظرم خیلی برای اقتباس سینمایی می‌تونه مورد مناسبی باشه... هر چند هنوز فیلمش رو ندیدم (به زودی می‌بینم) اما از نقدهایی که دیدم مثل اینکه فیلم جالبی در نیومده... یه نکته‌ی جذابی که رمان داشت، این بود که نتایج غیرمنطقی‌ای رو با استدلال‌هایی که در عین بی‌معنی بودن، عقلانی به نظر می‌رسیدن، ثابت می‌کرد. در کل رمان خوبی بود و خوشحالم خوندمش! 

پ.ن: امیدوارم یه روز وس اندرسون با سبک خودش این رمان رو اقتباس کنه... به نظرم چیز جالبی می‌تونه ازش دربیاره!
        

          برای بار سوم خواندمش
البته نه از روی علاقه و دلتنگی، بلکه به خاطر این که قرار بود در یک تماشای غیررسمی چهار-پنج نفری به نظاره اش بنشینیم!
خواندمش
و دیدم که در دوبار قبلی، چقدر خیلی جاهایش را نفهمیده بودم!
نشستیم (در کافه کتاب ثالث) و دیدم که بچّه ها هم چقدر خیلی جاهایش را و بلکه اکثر جاهایش را نفهمیده اند!
(اوّلین جمله ی بچّه ها در گفت و گویمان این بود: خانم می شود کلّ کتاب را توضیح بدهید؟)
بحث خیلی خوبی کردیم (حدّاقل برای من این طور بود) و من به این نتیجه رسیدم که می شود فقط روی همین یک کتاب -اگر که بچّه ها طاقتش را می داشتند- یک ترم بحث کرد...
حرف های زیاد دیگری به جز این تجدید زمان و مکان درباره اش دارم که بعد می آیم و ثبتشان می کنم...
ان شاء الله
        

          « واقعا آزادی یعنی چی؟»، نسخه اصلی و بدون سانسور این کتاب رو چند سال پیش یکی از دوستانم بهم هدیه داد و خب توی اون سن و سال خیلی از مفهومی که کتاب داره راجبش صحبت میکنه سر در نمیاوردم امااا الان که بعد از گذشت چندین سال، درست در میانه‌ی راه تصمیم برای رفتن یا موندن دوباره خوندمش و ذهنم از همیشه مشغول‌تره.
کتاب «خداحافظ گاری کوپر» نوشته رومن گاری، یه داستان عمیق و تأثیرگذاره که خیلی بیشتر از یه رمان معمولیه. این کتاب ماجرای یه جوون آمریکایی به اسم لنیه که توی دوران جنگ سرد تصمیم می‌گیره از جامعه مادی‌گرا و پر از قوانین دست‌وپاگیر آمریکا فرار کنه و توی کوه‌های سوئیس زندگی کنه. لنی نماد یه نسل سرخورده‌ است، نسلی که دلش می‌خواد از قید و بندها آزاد باشه، ولی نمی‌دونه این آزادی رو دقیقاً چطور پیدا کنه.
چیزی که کتاب رو خاص می‌کنه، نگاهیه که به زندگی مدرن داره. لنی از زندگی پر از مصرف‌گرایی و ریاکاری آمریکا فرار می‌کنه، ولی توی سوئیس هم با مشکلات جدیدی روبه‌رو می‌شه. گاری به ما نشون می‌ده که شاید فرار از جامعه راه‌حل نباشه، چون مشکلات واقعی از درون خودمون شروع می‌شن.
کتاب پر از دیالوگ‌های عمیق و جملاتی درباره مفهوم آزادی، هویت و تنهایی آدم‌هاست. مثلاً یکی از بخش‌های جالبش اینه که لنی مدام به خودش می‌گه: «من نمی‌خوام مثل گاری کوپر باشم.» گاری کوپر توی فیلم‌های وسترن یه قهرمان بی‌نقصه، ولی لنی می‌خواد خودش باشه، با همه ضعف‌ها و تردیدهاش.
رومن گاری توی این کتاب موفق می‌شه چیزی رو به تصویر بکشه که خیلی‌ها احساسش کردن ولی نتونستن بیانش کنن: حس خفگی توی یه دنیای بی‌معنی و تلاش برای پیدا کردن معنا، حتی اگه این معنا رو هیچ‌وقت پیدا نکنی.
این کتاب برای کسایی که به مسائل فلسفی، اجتماعی و روانشناختی علاقه دارن، فوق‌العاده جذابه. ممکنه گاهی حس کنی متنش پیچیده یا کند پیش می‌ره، ولی هر جمله‌اش پر از حرف و مفهومه. «خداحافظ گاری کوپر» از اون کتاب‌هاست که وقتی تمومش می‌کنی، یه مدت طولانی توی ذهنت می‌مونه و مدام از خودت می‌پرسی: «واقعاً آزادی یعنی چی؟»
        

          کتاب خداحافظ گاری کوپر رمانی فلسفی و سیاسی اثر رومن گاری نویسنده فرانسوی است. خداحافظ گاری کوپر دربارۀ جوانی ۲۱ ساله اسکی باز به نام لنی است که به دلیل تنفر از شرکت در جنگ ویتنام، وطن خود را ترک کرده و از زادگاه خود آمریکا به کوه‌های سوییس پناه می‌برد. شعار او آزادی از هر گونه تعلقی است.

رمان خداحافظ گاری کوپر (Adieu Gary Cooper) در واقع روایت چگونگی برخورد لنی با موانع و مشکلات پیش رویش در مسیر رسیدن به رویاهایش است.

نویسنده در این کتاب قهرمانی خلق کرده که با نگاهی درویش مآبانه به زندگی نگاه می‌کند و آن قدر خود را از زندگی و متعلقات معنوی‌اش دور می‌بیند که حتی متوجه عشقی که از راه رسیده نیز نمی‌شود و اهمیت آن را درک نمی‌کند.

او حتی از این واقعیت می‌گریزد و زمانی که به زندگی بی‌قید و رهای خود در کلبه‌ای بر راز کوهستان‌های سوییس باز می‌گردد از طریق دوست دیگری به اهمیت عشق پی می برد. قهرمان گاری “لنی” پس از انتشار این کتاب به یکی از چهره‌های مورد علاقه‌ی جوانان در سراسر جهان بدل شد و جماعت کثیری با او همذات پنداری کردند.،🌹🥰🌹
        

          خداحافظ گاری کوپر