درک روح زمان این رمان، چیزی است که فکر می‌کنم برای ما نسل جوان این جغرافیا چندان دشوار نیست. رومن گاری از نسل آن دسته نویسنده‌های بدبین نیمه‌ی دوم قرن بیستم است که در دل جنگ و نزاع و تنش و کشمکش کودکی کرده، نوجوانی‌اش در جستجوی آزادی میان چپ و راست و روان‌کاوی و اگزیستانسیالیسم و بسیاری مفاهیم پیچیده‌ی دیگر گذشته و در بزرگسالی انقلاب‌های ضدفرهنگی و اعتراضات اقشار روشن‌فکر و دانشجویی را به چشم دیده است، باری این تلاش‌ها اما در نظر او ماحصلی جز سردرگمی نداشته است. او همه‌ی این تکاپوها را پوچ می‌بیند. این کتاب آینه‌ای از خستگی و کلافگی او از همه‌ی این تلاش‌های ناکام برای یافتن سعادت است. 
لنی، شخصیت اصلی داستان، همان‌گونه که در افکار رومن گاری پررنگ است، از تمام نزاع‌های زمانه‌ی خویش بریده است. او معنایی در جنگیدن و بحث کردن و تلاش برای کسب آزادی نمی‌بیند. و نیز از به ثمر ننشستن رویای آمریکایی به ستوه آمده است. تمام این‌ها باعث شده تا از دل هیاهوی آمریکا بگریزد و به قلب سرد کوه‌های آلپ، جایی که گذر زمان چندان آزاردهنده نیست، پناه ببرد. در آن‌جا او از هر بندی آزاد است. زندگی باب طبع است و تنها تلاشی اندک برای زنده ماندن نیاز است و همین هم کافی است.
داستان لنی دو بخش کاملاً مجزا دارد، با روایت‌های متفاوت ولی نتیجه‌گیری گاری یکی است، او سرنوشت انسان را گره‌خورده به همین شلوغی‌ها و دویدن‌ها و نرسیدن‌ها می‌بیند. تلاش‌های بشر برای فرار از این چرخه‌ی باطل و کسب آزادی با جبری که گویی بر او حاکم است ناکام می‌ماند. عشق، همان بندی است که هرچقدر از آن فرار کنی، باز هم تضمینی برای به دام افتادنش نیست و انگار در این فرایند اراده‌ای از خود انسان وجود ندارد. 
گاری گرچه جهان پست‌مدرن را خالی از شور و احساس می‌داند و معتقد است که بشر به سبب ترس از عواقبی که تمدن برایش ساخته از بسیاری امیال دست می‌کشد، اما همچنان در زیر این لایه‌ی ترس، همان تمایل به زندگی کردن و رهایی حقیقی را می‌بیند و انسان را در گریز از آن ناتوان می‌داند، این شاید اندوه‌بار باشد و شاید هم یک موهبت باشد که زندگی را دارای معنا می‌کند.

        

          من که هیچوقت در بند مغولستان خارجی نبودم ... ولی وقتی رفتم ماداگاسکار فهمیدم اینو دیگه واقعا نمیخوام :D
        

          شاید دو تا هم زیادش بود، یه سری دیالوگ ضد  آمریکایی و ضد لیبرالیسم ولی عموما بی هدف و بدون داستانی جذاب... با ضد آمریکایی بودنش مشکلی ندارم ولی اینکه اصلا رمان نبود... قصه ای نداشت... الکی معروف شده معلوم نیست چرا
        

          کتاب خیلی خوبی بود،شخصیت لنی رو واقعا دوست داشتم،ازادی طلبی که به جایی میرسه که میفهمه از بین عشق و آزادی فقط باید یکی رو انتخاب کنه ، و انتخابش عشقه :)
        

          سومین کتابی که معتقدم نخواندنیست!
در قفسه‌ی نخواندنی‌هایم می‌گذارمش...

        

          اغراق نیست اگر بگوییم شخصیت «لنی» در کتاب مشهور خداحافظ گری کوپر از معروف‌ترین شخصیت‌های ادبی جوانان امریکاست. لنی یکی از سربازان جنگ ویتنام است که بیزاری‌اش از جنگ باعث می‌شود همه چیز را رها کند و به کوهستان‌های سوییس پناه ببرد و اسکی کند. نیمه‌ی اول کتاب پر است از عقاید فلسفی لنی، بحث‌هایی درباره‌ی زندگی، آدم‌ها و روابط انسانی که به زبانی ساده بیان می‌شود، اما همین قهرمان گوشه‌گیر در نیمه‌ی دوم کتاب درگیر ماجرایی عاشقانه و پلیسی می‌شود.
        

          "خداحافظ گاری کوپر" اثر "رومن گاری" با ترجمه سروش حبیبی 
یک رمان عاشقانه فلسفی سیاسی
زمان داستان مربوط میشه به دوران جنگ ویتنام ،روی کار آمدن کندی، جنگ سرد، ظهور چگوارا و تحرکات ضد امریکایی
[البته در صفحه ۱۷۶ میگه این جوجه ماجراجوی آلمانی که تازگی‌ها این قدر اسمش سر زبان‌هاست کیه؟ آدولف هیتلر!
 نمیدونم این جمله یعنی چی؟ زمان‌ها خیلی بی ربطن! ممنون میشم اگر کسی توضیحی داره به منم بگه]
شخصیت اول داستان پسر جوانیست ظاهر تیپیکال آمریکایی وسترن شبیه "گری کوپر" بازیگر وسترن که عکسش هم همیشه همراه لنی هست. یک آمریکایی که از رفتن به جنگ ویتنام سربازده و تو ارتفاعات کوههای سوئیس هم اسکی بازی میکنه و هم تو ویلای دوست میلیونرش تو ارتفاع بالای ۲۰۰۰ متر زندگی میکنه. تابستونا که برف نیست و تعلیم اسکی نمیتونن بدن، علیرغم میلشون مجبورن بیان پایین برای امرار معاش یک کارهایی بکنن تا پولی دربیارن. تو این قضایا لنی با "جس" آشنا میشه دختر یک دیپلمات الکلی آمریکایی که آه در بساط ندارن ولی با سیلی صورتشونو سرخ نگه داشتن. لنی که هیچ وقت نخواسته تو رابطه با دخترها گیر بیوفته و بقول خودش قبل از اینکه ترک بشه خودش طرف رو ترک کنه، دلش پیش جس گیر میکنه و جس هم عاشق میشه. و ادامه داستان...
اوایل رمان تا شخصیت ها شناخته بشن و بفهمیم چی به چیه و کی به کیه، جذابه و پرکشش ولی بعد میره تو دیالوگ های سیاسی و فلسفی که شاید برای اون زمان خوب بوده باشه ولی الان دیگه خیلی لطفی نداره و فقط قدرت نویسنده رو در تحلیل رویدادها و مخالفتش با نظام امپریالیستی رو نشون میده و دوباره داستان هیجان پیدا میکنه و خیلی قشنگ هم تموم میشه و خاطره خوبی از این کتاب تو ذهن خواننده باقی میمونه.
 
 "من واقعا کاتولیکم؟باید چیزی در همین مایه ها باشم. آخر من چه میدانم که وقتی یک ماهم بوده با من چه کرده اند؟ من چه می دانم چه هستم؟ من هستم، همین."
"یک روز انتخاب خواهی کرد. هنوز وقتش نرسیده است. آدم در بیست سالگی انتخاب نمی کند، چون بیست سالگی فکرها تازه اند و قهار. در بیست سالگی آدم حقایقی می‌بیند و متوجه نیست که آنچه دیده است حقیقت نیست، فقط زیبایی است."

۲۸۸ صفحه
#خداحافظ_گاری_کوپر #رومن_گاری #سروش_حبیبی #انتشارات_نیلوفر

        

          نه تنها یک رمان ضدآمریکایی صد در صد است ، که یک رمان ضد هر ارزش و آرمانی است. من از شخصیت لنی حالم به هم خورد

[
        

          من دوبار کتاب رو خوندم و متاسفانه نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. فضای کتاب و شخصیت‌ها، و خود داستان، کششی برام نداشت و جذبم نمیکرد.
        

          .
یه جوون بیست ساله(البته فضای کتاب بیشتر یه پسربچه ی بیست ساله رو برام تصویر می‌کرد) که خستست، که بریده، که نا و توانایی مبارزه برای به دست آوردن چیزی رو نداره و برای همینم قبل از این که بخواد توی مبارزه برای به دست آوردن چیزی شکست بخوره خودشو از همه‌ی مبارزه ها بیرون کشیده (در واقع از ترس مرگ خودکشی کرده). که البته به نظرم این جملات پدر جس آخرای کتاب خطاب به دخترش:« یک روز انتخاب خواهی کرد؛ هنوز وقتش نرسیده است. آدم در بیست سالگی انتخاب نمیکند، چون بیست سالگی فکرها تازه اند و قهار. در بیست سالگی آدم حقایقی میبیند و متوجه نیست که آنچه دیده است حقیقت نیست، فقط زیبایی است.» یه جورایی خطاب به خواننده کتاب هم هست که یعنی حتی همین تصمیمات و حرفای لنی رو هم خیلی جدی نگیر چون به احتمال خیلی زیاد در آینده(حتی آینده های بعد تر از پایان داستان) قراره تغییر کنه. که تغییر هم میکنه حتی در طول داستان هم تغییر میکنه. اون پسر بچه‌ی بیست ساله در طول داستان کمی بزرگ تر میشه و یاد میگیره هر چقدر هم که تا یه جایی بتونی بازی نکرده به انتخاب خودت ببازی، هرچقدر هم که بتونی نجنگیده فرار کنی؛ از یه جایی به بعد نمیشه، گاهی خودش نمیشه گاهی هم خودت می‌خوای که نشه...
کتاب خوبی بود(البته نه اونقدر که ازش تعریف می‌کنن) بیشتر از خود داستان جملات و‌تیکه های ناب و حق پرومکسی که داشت برام جذاب بود و همون جملات هم بودن که منو ترغیب به به پایان رسوندن کتاب می‌کردن( و صد البته این فکر که احتمالا قراره پایان کتاب شگفت انگیز باشه وگرنه چرا اینهمه ازش تعریف می‌کنن؟)  وگرنه سیر خود داستان اونقدرا برام جذابیتی نداشت و با تصویری که از کتاب برام ساخته بودن زمین تا آسمون فاصلش بود. در کل تجربه‌ی ارزشمندی بود و شاید با اغماض حتی بشه گفت خوب؛ ولی درهرصورت جذاب نبود. یالااقل اونقدری که ازش تو ذهن من ساختن جذاب نبود.
        

          نمیدونم چرا اونقدری که ازش تعریف شنیده بودم ، مورد توجه ام قرار نگرفت ؟؟
فکر می کنم جزو دسته کتاب های سیاسی اجتماعی بود
 دو سه  بخش ابتدایی رو با تحمل و به امید بهتر شدن ادامه دادم ، چون  شخصیت پردازی و روایت خیلی برام  شلوغ پلوغ و مبهم بود ،تا جایی که با شخصی تر شدن و ورود شخصیت خانم جدید به داستان ، جریان برام تغییر کرد و کشش بیشتری پیدا کرد البته باز هم جاهایی بود که برام ابهام داشت اما شاید به خاطر ترجمه هم بود .
 هر چند بخش یکبار ، یک بخش کامل فقط صحبت ها و بحث ها ، سیاسی میشد که باب میل من نبود چون نه تنها علاقه ای بهش ندارم ، چیزی هم ازش نمی‌فهمم. 
ولی به دغدغه های جوانان دهه ی ۶۰ و ۷۰ میلادی پرداخته شده بود ، از جمله جریانات سیاسی و کشتارهای ویتنام ، آلمان ، و .....
از لحاظ ترجمه هم ، به نسبتی که از سروش حبیبی تعریف میشه ، رضایت نداشتم اما از آنجا که دو ترجمه داشتم و مقایسه کردم ، به نسبت ترجمه ی محمود بهفروزی خیلی سطح بالاتری داشت .
خواندنش بی ضرر نبود و  من رو با قلم رومن گاری آشنا کرد ، تا کتابی دیگری هم ازش بخوانم ، تا بهتر بشناسم ش .
و در پایان باید بگم نظر بنده کارشناسانه نیست ، نقد هم نیست 
فقط نظر شخصی ست که برمیگرده به سلیقه ی کتابی . 😊😊
        

          خداحافظ گری کوپر را که خواندم حس ازدواج بهم دست داد. همان ایام بود که آمدم تو حجره به ابوذر گفتم عاشق شده ام. یا اینکه می خواهم ازدواج کنم. چون کتاب هایی را که می خوانم یعنی باید بخوانم به خاطر هدفم، همش از ارتباط و نزدیکی و مسائل جنسی صحبت می کند. گفتم: 
«می خواهم ازدواج کنم که راحت بتوانم این کتاب ها را بخوانم». 
شاید همان شب یا شب دیگر که روی تخت نشسته بودم و پاهام را پایین انداخته بودم. گفتم: 
«عاشق شده ام». 
گفتم: 
«می خواهم بهش نزدیک شوم». 
ابوذر گفت: «وصال مدفن عشق هاست».
 من را به فکر فرو برد. برای تفهیم حرفش ادامه داد: 
«وقتی برسی بهش دیگر عشقی باقی نمی ماند».
        

          نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. تعداد شخصیت هایی که داره زیاد بود و بعد از خوندن چهل صفحه اول خسته شدم ث برام جذاب نبود که ادامه بدم
        

          این کتاب رو  خیلی دوست داشتم ، به ویژه لنی رو.
زندگی کردن آزاد از  هر قید تعلقی یعنی رهای رها بودنش رو دوست داشتم.
شخصیت پردازی ، شوخی های سیاسی ، نقد های اجتماعی  که از زبان شخصیت ها گفته می‌شد  برام خیلی لذت بخش بود .
البته فکر میکنم آثار رومن گاری جز کتاب های هست  که همه پسند نیستن.
        

          خیلی جمله‌ها و قسمتای کتاب جالب بودن برام...

** جس در سازمان ملل مترجمی می‌شناخت که در زندگی عادی زبانش طوری می‌گرفت که نفسش بند می‌آمد. ولی وقتی ترجمه می‌کرد مثل بلبل حرف می‌زد. این مشکل روانی او فقط وقتی بود که از زبان خودش حرف می‌زد و همین که فکر شخص دیگری را بیان می‌کرد تمام اطمینان و اعتمادش را به خود بازمی‌یافت. به عبارت دیگر دوست داشت دیگران برایش فکر کنند.

** از اصول معتبر زندگی لنی یکی این بود که هر وقت با چیزی مخالف بود بگوید موافقم. چون کسانی که عقاید احمقانه‌شان را ابراز می‌کنند اغلب بسیار حساسند. هرقدر عقاید کسی احمقانه‌تر باشد، کمتر باید با او مخالفت کرد.

** صدای عرعر خری را می‌شنویم. خریست و فوق‌العاده هم خوشحال و نیکبخت است. به قدری خوشبخت است که فقط خرها می‌توانند باشند. با خود می‌گوییم: «وای خدایا چه فلاکتی در این عرعر نهفته است!» دلمان برایش کباب می‌شود. ولی این برای آنست که خر واقعی خود ماییم.
        

          خداحافظ گاری کوپر، خداحافظ ای کتاب ملال‌آور، ای بی در و پیکر، ای خود خفن پندار، ای حوصله سر بر! لنی یک اسکی‌باز آمریکایی، به سوئیس رفته و در خانه‌ی شخصی که مربی اسکیه و خونه‌ش در ارتفاعات، محل زندگی افرادی مثل لنیه، زندگی می‌کنه تا وقتی که برفی برای اسکی وجود داشته باشه. لنی برای کاری سرّی باید با جس دختر کنسول آمریکا آشنا بشه تا بتونه از ماشین پلاک مخصوص اونها استفاده کنه و در ادامه اتفاقاتی برای اونها میفته. نظرم رو راجع به داستان و کتاب در چند جمله‌ی اول گفتم، به نظرم از رومن گاری کتابهای «زندگی در پیش رو» و «لیدی ال» خوندنی‌تر هستند.ه
        

          فوق العاده بوده واقعا 
توصیفات و توضیحاتی که لنی از زندگی می کرد در عین حال که بر اومده از یه آدم نسبتا کند ذهن بود بر اومده از یه فیلسوف تیزهوش و آینده نگر هم بود . همینطور خود لنی که انقدر درایت داشت که برای گریز از ویتنام و شرکت نکردن توی اون جنایت برگ زیرکانه تر از خیلی ها اومده بود سوییس . همینطور اون پایان بند ی خفن این کتاب بود که من رو میخکوب خودش کرد 
خیلی عالی بود حتما بخونید فقط بد نیست پیش از مطالعه ش یک کمی راجع به جنگ ویتنام و حواشی ای که داشته اطلاعات داشته باشید که بدونید داره از چی حرف  می زنه
        

          مهدی یزدانی خرم یکبار نوشته بود که این کتاب یکی از ضعیف‌ترین کارهای رومن گاری هست و علت  محبوبیت زیاد این کتاب تو ایران و نمیدونه. ولی من میدونم😆، اون احساس ناامیدی و به بن‌بست رسیدن و هیچ راه نجاتی نداشتن لنی، شخصیت اول داستان، چیزی هست که ایرانی‌ها خوب باهاش هم‌ذات‌پنداری میکنند. 
کتاب برای من مثل یک مقاله یا جستار بلند در باب فلسفه زیستن و حال و هوای جنگ و بی‌ثباتی بود که به زور در قالب رمان ریخته شده بود. بیشتر کتاب تحلیل دنیا و زمانه از دیدگاه لنی هست و نه چیزی بیشتر. کتاب‌های قصه‌گو را بیشتر میپسندم.
در بیشتر نقدها و یادداشت‌های روی کتاب نوشته شده بود که در آخر بین عشق و آزادی لنی عشق را انتخاب میکند و همین عشق هست که در آخر نجاتش میدهد. باز به نظر من لنی در آخر تسلیم سرنوشت میشه و در واقع انتخابی ندارد. این و میشه از تکرار قصه اودیپ و لفظ یونانی از زبان لنی و اینکه مدام به فالی که باگ براش گرفته اشاره میکند فهمید.
        

          به نظرم ترکیب ناکام و ناموفقی بود از سلین و سلینجر. لذت نبردم ، حتی به زور کتاب رو به آخر رسوندم، خلاصه از زور چپون کردن یک سری کپشن اینستاگرامی و جملات قصار خوشم نمیاد،
        

          از آن دسته کتاب‌های مشهور که خواندنش اتلاف وقت است! به دلیل برخی دیالوگ‌هایش مشهور شده ولی داستانی به شدت گنگ و نامفهوم دارد.