بوف‌کور در عین سردرگمی شخصیت‌های  زنده و قابل لمسی داره. از زن لکاته تا پیرمرد خنزرپنزری. در همه‌ی اون‌ها نمادی از اضطراب‌، وسواس‌ و سردرگمی‌ نویسنده‌ن. عواطفی که در کنار تکرار و دور باطل روایت، حس خفقان و درماندگی منتقل می‌کنن.
زبان شاعرانه و تصاویری که در روایت خلق می‌شه در کنار جسارت هدایت برای هنجارشکنی از نکات خاص کتابه اما سبک سخت و نامفهومی روایت از نکات منفیش.
      

        کتابی شاید مردانه که طرح مسئله و ارائه راهکار رو تا حد مقبولی قابل درک ارائه کرده؛ اما خواندنش علاوه بر مردانی که مصادیقی از جامعه هدف این کتاب هستند و زنانی که با این مردان در ارتباطن برای باقی افراد هم میتونه مفید باشه. مثلا برای شناخت این گروه‌، ابتلا و البته سنجش و ارائه راهکار برای مواقع لزوم احتمالی!
      

        ماه به روایت آه مروری ادبی بر قصه‌ی کربلاست.‌قصه‌ای که کمتر در دشت نینوا میگذره اما از حواشی قصه‌ی بزرگ عاشورا میگه. 
ابوالفضل زرویی نصرآباد با لحن خاص خودش و ظرایف ادبی کربلا رو مرور کرده؛ داستانی ساده، لطیف و عزیز...
      

        داستان یک معلم مدرسه که مدیر مدرسه شدن رو با ایده‌آل‌های خاص خودش شروع می‌کنه اما قصه‌ها و ضعف‌ها و روند معیوبی که تبدیل به عادت شده خودش رو کم کم به بخشی از چرخه معمول تبدیل میکنه. 
زبان تیز و کم سانسور، انتقادهای هنرمندانه آل احمد و قصه‌ی ساده اما چندلایه تعریفی از مدیر مدرسه ست.
      

        شروع فوق‌العاده، روندی فلسفی از تفکرات آدمی در آستانه مرگ، و البته کمی کند و سخت‌خوان!
کتاب بیشتر  از اینکه اتفاق محور یا روایت مشخص داشته باشه حدیث نفسی از یک راویه که متوجه میشه صبحانه مسموم خورده! 
شروع خوب و زبان ساده از نکات مثبت کتاب و کند پیش رفتن قصه از نقاط ضعفشه.
      

        در یک داستان کوتاه با کلمات کم و قالب نامه به فروپاشیدن یک رابطه‌ی دوستانه در بستر جنگ و ایدئولوژی افراطی می‌پردازه. قصه‌ای تلخ با روایتی که مشابه‌های واقعی زیاد داره. قصه‌ای از آلمان و جنگ جهانی و تلخی اجتماعی!
      

        نسخه‌ی صوتی ترجمه و خوانش خوب داره و قصه هم مناسب پیش میره 
در نگاه اول قصه طوریه که آدم فکر میکنه با اتفاق ساده‌ای طرفه اما به طور مداوم با گره‌ها و گره گشایی‌ها قصه‌ی جدیدی می‌بینه.

      

        درسته کتاب کمی گنگه و به دلیل روایت‌های موازی نیازمند توجه بیشتره اما انسجام قصه حفظ شده و فلش‌بک‌های خوب و داستان خاصش جلب توجه می‌کنه. 
شاید به دلیل اینکه کتاب رو خیلی کند خوندم باشه اما کمی شخصیت‌هارو گم می‌کردم و توی شخصیت پردازی دچار مشکل شدم 
اما روایت منسجم پیش میره و در مجموع قصه‌ی جالبی می‌سازه!
      

        اولین نکته‌ی جذاب کتاب اسمشه! و نکته‌ی جذاب دوم تلخی اندازه و دیالوگ‌های خوب و فضاسازی مناسب. اما کتاب کند پیش میره و مخاطب گم می‌شه بین چیزهایی که داره می‌خونه. 
      

        بیوتن دنیای امیرخانی است! لااقل امیرخانی به وقت نوشتن بیوتن. از آن دنیاها که میشود در منتهنش قدم زد و‌‌ خانه‌هایش را دید! از آن کتاب‌ها که شاخصه دارند و مولفه‌هایی برای آن‌که در ذهن باقی بمانند. دنیای ارمیا و تعاملش با آرمیتا و ارمیا ماندنش خاص است و ذهن را درگیر میکند. تجربه‌ی خواندن بیوتن زیبا بود و کتاب پر حرف. 
      

        شاید واقعا آرزوهای ما موش‌هایی باشن که وقتی می‌خوایم ازشون مراقبت کنیم از بینشون می‌بریم.
در موش‌ها و‌ آدم‌ها انگار همه‌چیز به اندازه بود و البته تازه بود! قصه‌لی از نظام کارگری آمریکای وقت تا خرد و اتفاق! 
نمیخوام قصه رو مرور کنم اما حتما خوندنش رو پیشنهاد میدم!
قصه‌ای درست با پایان‌بندی جذاب.که دیر به سراغش رفتم!

البته من نسخه صوتی با صدای مصطفی طالبیان رو شنیدم که خوانش خوبی بود (البته کمی کند) که به تجربه‌ی مطالعه این کتاب کمک کرد.
      

        قرار نیست با یه کتاب غیر واقعی روبه‌رو بشین؛ گرچه به رسم کتاب‌های این سبکی پر از تکرار یک مفهوم و تا حدی تفسیر یک‌سویه است و صد البته به سبک مخاطب این جنس کتاب بودن، تا حدی حس قرابت غیر واقعی می‌ده؛ اما کتاب به شدت واقعی، راهکار محور و قابل فهمه.
قطعا این کتاب یه نسخه‌ی عمومی نیست اما اگر فکر می‌کنین لازمه روابط عاطفیتونو با افراد زندگیتون مدیریت کنین یا انقدر قوی هستین که شک کرده باشین گاهی باج‌گیری عاطفی می‌کنین، خواندن این کتاب می‌تونه سودمند باشه. 
      

        نوشتن از زبان امیرالمومنین و مرور این زندگی پر برکت ایده‌ای بود که تشویقم کرد به خواندن کتاب حیدر.
کتابی با یک پایان‌بندی غمگین اما درست، شروعی خواندنی اما میانه‌ای که به کمی خوانش و فهم رو سخت می‌کنه. نکته‌ای که در مورد این کتاب وجود داره به منابع و عبور از برخی موضوعات برمیگرده که‌ شاید از نقاط ضعف کتابه‌.
این کتاب طرفداران خیلی زیادی داره، اما شخص من جدا از مفهوم عزیزش، معمولی می‌دونمش.


تکمله: اما خوشحالم اولین کتابی بود که ۱۴۰۴ خوندمش!
      

        قصه‌ای از نگفتن‌های بیهوده و هدر دادن عشق، موضوعی که ذاتا قشنگه اما پردازشش خسته‌کننده‌ست. کتاب آشفته، بدون پیرنگ و سردرگمه! داستان بی اتفاق پیش میره و جا برای کشف هم نمیذاره. همه چیز مستقیم بیان میشه و از موضوعات سرسری عبور می‌کنه.
البته پایان بدی نداره و گرچه اون رو هم مستقیم منتقل میکنه اما میشه همچنان بخش مثبت کتاب دونستش.
      

        هزار زمستان سرد روایت‌هایی در قالب چهار داستان کوتاهه که همگی از حفره‌های عمیق عاطفی و گاهی سرخوردگی و افسردگی حرف می‌زنن و این‌هارو بسیار قابل درک به تصویر می‌کشن.
نثر و روانی قصه از ویژگی‌های مثبت این کتابه و میتونه خواننده رو با خودش همراه کنه.
اما مهم‌ترین مشکلم با کتاب این بود که نمی‌فهمیدم چی می‌خواد بگه! می‌دونم که از اساس نویسنده دنبال حادثه و قصه نبوده اما این بی‌داستانی مشکل‌ساز شده! 
و از طرفی به نظرم کتاب زیاد حرف میزنه! زیاد شعار میده! و زیاد رای صادر می‌کنه! این رو نمیشه یه ایراد دونست اما خب نقطه‌ایه که سلیقه‌ها رو از هم جدا می‌کنه! البته نباید کتمان کرد که گاهی کوتاه‌نوشته‌ها و دیالوگ‌هایی داره که گرچه کوتاهن اما نقطه‌زنانه نوشته شدن.