قلم آقای مستور رو دوست دارم آثار جدیدترشون رو بیشتر می پسندم با کیفیت تر هستند و نوآوری دارند.
کمی برام گنگ بود و سخت پیش میرفت.
        

          اولین کتابی نبود که از مصطفی مستور خوندم ولی شد آخرینش....
(البته سال‌ها پیش خوندم)

        

          << من گنجشک نیستم>> به پایان رسید. حال عجیبی دارم؛ حالی ما بین یاس و امیدواری. کتاب حاضر از آن دست از حکایت هایی است که ساعت ها پس از به پایان رساندنش خیره ات می کند و تا مدت ها در فکرت جا خوش می کند. << من گنجشک نیستم>> تاباندن نوری بر روی افرادی است که مدت هاست فراموششان کرده ایم، انسان هایی که دست تقدیر باعث شده تا برای فراموش کردن عزیزترین نزدیکانشان به ساختمانی که روبه روی پادگان گلابدره است پناه ببرند. ساختمانی که "کوهی" (مدیرش) چنان با قانون های سفت و محکم خود آن را اداره می کند که در مخیله افرادش هم نمی گنجد؛ او تماس فیزیکی و حتی فکر کردن به جنس مخالف را برای این افراد منع کرده است. یکی از همین افراد "ابراهیم" است که مدتی پیش همسر و کودک درونش را از دست می دهد و خود با دستانش کودکش را به خاک می سپارد. تاثیر این مرگ باعث تولد فوبیای مرگ درون ابراهیم شده و با تشنج های گاه و بی گاهش زندگی را در بیرون و به دور از نظارت برای او غیر ممکن ساخته است. <<من گنجشک نیستم>> حکایتی تلخ ، اما خواندنی مستور است که تصویر انسانی را نمایش می دهد که نمی توان تحت هیچ شرایطه خاطره ها و احساساتش را از او گرف
        

          خب این دومین کتابی بود که از مستور خوندم. نمیدونستم که داشتیمش و وقتی که توی کتابخونه پيداش کردم خیلی ذوق زده شدم!
اما بعد که شروع کردم به خوندن حسابی زد تو ذوقم. چون يادمه سر کتاب "روی ماه خداوند را ببوس" توی همون صفحه اول من میخکوب کتاب شدم.
به نظرم موضوع خودش به تنهایی خیلی موضوع خوبی بود. مرد عاشقی که سر زایمان همسرش رو و بعدش هم بچه شو از دست داده. موضوع میتونست خیلی جاذب تر از این باشه ولی به نظرم مستور از راه درستی نرفت. ایده داستان های کوتاه تو هر فصل ایده خوبیه ولی نه برای همچین موضوعی.
شاید اگه اولین کتابی که میخوندم "روی ماه خداوند.." نبود از این بیشتر خوشم میومد.
در کل بعضی از داستان هاش بد نبود ولی خیلی دلچسب من نبود و تا حدی اون ایده خوبی که در مورد مستور داشتم و تو ذهنم خراب کرد.
        

          
کتاب کوچولویی که زود تموم شد. به نظرم خیلی گنگ و بی‌معنی بود. مشخصا شخصیت‌پردازی و قلم خوبی داشت اما خود داستان چنگی به دل نمی‌زد...
        

          نوشته های مصطفی مستور خیلی جالب و عجیبن 

از فضای داستان هاش خوشم میاد 
        

          در شلوغ ترین روز نسبت به روزای دیگه وقتی حس کردم انرژی سر و کله زدن با ادما رو ندارم این کتابو روی میزی پیدا کردم و عنوان و متن درشت صفحه ی اولش جذبم کرد:
« وقتی نمیتونی قوانین بازی رو تغییر بدی، ساکت بشین و بازی کن » یه همچین چیزی و جذاب شد برام و تا اخر شب کتاب رو تموم کردم . 
بخشی از دیالوگ عبدی ،مردی توی کافه :
همشون اولش خوبند، عین پر سبکند، اما یواش یواش عین یه کوه سنگین میشن، یه کوه غصه. بنظر من هر زن عینهو یه کوه غصه میمونه.
        

          اولین داستانی که از آقای مستور خوندم و برام قلمشون شگفت‌انگیز بود.
اونقدر که وقتی کتاب دومشون رو خوندم در شخصیت‌هایی که ساخته بودن غرق شدم.
شخصیت‌هایی که به دور از هر چیزی برای ما کمی قابل لمس و کمی دور از ذهن بودن
و من به شدت درگیرشون شدم
        

          کتاب را که آغاز کردم حس میکردم هیچ تعلقی به این قصه ندارم،انگار تکلیف نویسنده با داستان روشن نبود،حس میکردم قرار نیست چیز خاصی را بیان کند و فقط حس‌هایی که هیچ وقت قرار نیست تجربه کنم را بازگو کند،تا سی صفحه‌ی انتهایی هم همین حس را داشتم که ناگهان مکالمه‌ی ابراهیم و امیرماهان در صفحات انتهایی آغاز شد،کتاب انگار نوشته شده بود برای همان چند صفحه.
داستان پیشروی خاصی ندارد،۷۰ صفحه برای شما تصویرسازی از اشخاص میکند و در ۲۰ صفحه جان کلام را در مکالمات میگوید.
من گنجشک هستم یا نیستم...؟
        

          نسبت به مجموعه داستانهاش کمی تازگی داشت. ولی به پای روی ماه خداوند را ببوس نمی رسید
تازگیا به این نتیجه رسیدم که مستور از اون جمله نویسنده هایی هست که باید کتابهاش رو به ترتیب خوند ! ولی خوب دیگه دیره برای چنین اقدامی :)
        

          قلم آقای مستور واقعا جذابه مثل کتاب روی ماه خداوند را ببوس خیلی روان و گیرا نوشته شده.
        

          ملالی برای نوشتن نیست!
در سردترین شب سال، شام گاه بی تدبیری و پشت پا زدن به وعده ها و حرافی های معمول دولت، این داستان سرد عجیب مزاج روحی مان را خراب کرد!
ملالی نیست!
می گذرد...
هوا عجیب سرد است...
        

          من از نثر مستور لذت میبرم و این کتاب هم با اینکه فضایی تاریک داشت، ولی امید رو میشه توی صفحات اخر پیدا کرد.همون جایی که میگه نباید از مرگ ترسید..همه ی ادم ها توی زندگیشون ناکامی و غم رو تجربه میکنن ولی بلاخره باید به زندگی ادامه داد.مستور به خوبی اشفتگی هارو به تصویر کشیده.
کتاب خوبیه برای یه عصر زمستونی
        

          فضاها توی داستان به شدت جذاب توصیف شدن ؛جوریکه دلم خواست برای همیشه توی یک آسایشگاه زندگی کنم و ارتباطی هم با بیرون نداشته باشم. اما پایان داستان باز و گنگ بود. و چون من از کتاب‌های با پایان باز خوشم نمیاد یک ستاره کم دادم.  اما فک کنم تا اخر عمر فضای اون آسایشگاه رو فراموش نمیکنم. 
        

          خب من کارهای آقای مستور رو دنبال می‌کنم و الان هم یک سری از کارهای قدیمی‌ترشون رو که مطالعه نکردم رو دارم میخونم . 
این کتابشون رو هم دوست داشتم و برام جالب بود ک با آشفتگی فکری چندین شخصیت دارم آشنا میشم ک هر کدوم با دیگری فرق دارن . فقط مشکلم با این کتاب پایانش بود . پایانش رو دوست نداشتم . حتی شاید درکش هم نکرده باشم، نمیدونم . ولی مطمئنم بی‌شک میتونست بهتر یا واضح‌تر باشه.