خب راستش نمیدانم این را چطور میشود به بقیه فهماند که هرکسی در آزمون تعیین سطح زبان نمره‌ی خوبی گرفت قرار نیست برود مترجم شود. 
کتاب با توجه به سال نگارش و دغدغه ای که نویسنده داشته است قابل ستایش است. هنوز میشود بعضی چیزها را در آن پیدا کرد که جایی گفته نشده.
اما نمیشود گفت سراسر تازگی است. 
در تعریف اصطلاحات کم کاری شده و در تشریح، زیاده گویی. 
درباره ترجمه هم هیچ چیز دیگری ندارم که بگویم...
      

        بعد از خوندن این کتاب نوشته بودم که فروید، باهوشه... و هوشش بیش از اون که حاصل نبوغ ذاتی باشه حاصل تلاش هاییه که داشته. 
دیشب دوباره ورقش زدم و هنوز هم بنظرم از بهترین آثار فروید برای نشون دادن این مسئله ست که اون عمیقأ تلاش و مطالعه داشته..
در ضمن، امان از قلم خوب که چقدر در توسعه ی اندیشه موثره. 
مثلا شما ابدا در چنداثری که از راجرز یا خیلی از روانشناس های سرشناس دنیا باقی مونده (حالا راجرز به ذهنم اومد چون در حال خوندن یه کتاب خیلی خیلی بد نوشته شده از راجرزم) این میزان از قدرت قلم رو نمی‌بینید. 
و در آخر اینکه اگر تصمیم گرفتید بخونیدش حتما با همین ترجمه بخونید.
      

        چقدر خوب نبود این کتاب !  برعکس همه‌ی تبلیغاتی که در جامعه روان درمانی برایش شد دور از انتظار بود. 
چقدر تکرار مکررات و چقدر بدون رعایت مقدمات و مفروضات برای توصیه های کلی که شده بود. همه چیز آنقدر ناقص بود که من حس کردم شاید در ترجمه چیزی حذف شده باشد، که بعید است. 
از نقاط قوت کتاب، به نظرم صرفا انتخاب سرفصل ها و موضوعات خوب بود. 
از عنوان کتاب و آن همه معرفی و تبلیغ، انتظار می‌رفت که نظری تر و مبتنی بر ساختارهای روان، طرح بحث کرده باشد اما صرفا یک سری راهکار عملی بود که هر درمانگری باید متناسب با رویکرد حرفه‌ای‌اش آن‌ها را بداند. 
در نهایت فقط به درمانگر هایی که با رویکرد جان فردریکسون کار میکنند و احتمالا تازه کار ‌اند پیشنهاد میکنم که شاید به دردشان بخورد. 
. 
      

        این هم یک کتاب واقعا کلاسیک( کلاسیک با تعریف دکتر موللی) در حیطه روان است. 
از رولومی چندین کتاب بیشتر ترجمه شده و موجود نیست، که این یکی از بهترین هاست. 
بعضی‌ها معتقدند این کتاب را باید همه افرادی که در  موضعی اثرگذار بر دیگری هستند بخوانند، من اما خیلی موافق نیستم،
مواردی توی کتاب هست که ممکن است باعث بدفهمی بشود، اما بنظرم برای شناخت رولومی، یکی از بهترین راه هاست. 

      

        راستش درباره این کتاب کمی مفصل تر توی اینستاگرام نوشته‌ام و الان تنبلی نمی‌گذارد پیداش کنم و بفرستم این‌جا 

اما از تصور ننوشتن درباره اش هم ناراحت شدم، مختصر اگر بخواهم بگویم: یک کتاب خوب کمتر شناخته شده در زمینه روانشناسی، با نگاهی نقادانه بر مسیر و فرایند علمی روانشناسی در جهان. 
خواندنش به شما کمک می‌کند که با تیزبینی بیشتری به مقوله روان و پژوهش‌های آن بپردازید به علاوه خوانش تاریخی دقیق و نسبتا جذابی از طیفی از رویکردهای روانشناختی ارائه می‌کند. 
      

        من با داستانِ «اندوه» از چخوف خوشم آمد و با «اتاق شماره ۶» فکر کنم دارم عاشقش می‌شوم...! 
چخوف توی اتاق شماره شش هم مثل اندوه و شاید خیلی بیشتر و صریح‌تر از اندوه، شخصیت پردازی‌ قوی‌ای داشته و به‌ویژه به شخصیت هایش از زاویه روانشناختی خیلی خوب نزدیک شده. 

نکته‌ی مهم بعدی درباره این اثر چخوف این است که با زیرکی و ظرافت تمام توانسته مخالفتش را با نوعی از فلسفه‌ی رنج /زندگی  و ناکارآمدی این فلسفه نشان بدهد که از قضا  در خیلی از رویکردهای روانشناسیِ جاافتاده و جان گرفته در دهه‌های گذشته‌ی کشور ما همین فلسفه ریشه دوانده و هنوز هم اثرات پررنگی از آن برجا مانده است.
در آخر اینکه ، ای کسانی که این یادداشت را میخوانید، ۴.۲ دیگر چه صیغه ای است ؟ بروید و به این کتاب بیشتر امتیاز بدهید لطفا...بروید. 
      

        من اثر را از نشر کوله‌پشتی و ترجمه‌ی هانیه چوپانی خواندم که نمی‌دانم چقدر در دوست نداشتنی شدن آن‌موثر بوده، چون خوانده‌ام که بهترین ترجمه را نازی عظیما دارد. 

در هر صورت هیچ دوستش نداشتم... 
درواقع شرمسارانه باید عرض کنم که تلاش‌هام برای دوست داشتن جناب همینگوی همینطور دارد با شکست مواجه می‌شود. 
همین! 

      

        برای من این کتاب فرصت تامل، گفت‌وگو و بازنگری در خیلی از باورها و گزاره های دینی و اجتماعی را فراهم کرد.
و البته شانس این را داشتم که در یک جمع خوانیِ کتاب ، شروع و تمامش کنم.
      

        روزهای نوجوانی من با کتاب‌های نظرآهاری، مهر و تاب‌آوری و انسانیت و‌معنویت بیشتری پیدا می‌کرد. 
پیشنهاد می‌کنم به‌ نوجوان‌های اطرافتان هدیه‌‌اش کنید.
      

        روزهای نوجوانی من با کتاب‌های نظرآهاری، مهر و تاب‌آوری و انسانیت و‌معنویت بیشتری پیدا می‌کرد. 
پیشنهاد می‌کنم به‌ نوجوان‌های اطرافتان هدیه‌‌اش کنید.
      

        از بهترین مجموعه‌ ‌های داستان‌ کوتاهی است که خواندم...  جومپا لاهیریِ شگفت‌انگیز! 
      

        عنوان کتاب من رو بیشتر از داستان  و محتوای داخلش جذب کرد :) 
      

        چرا کتاب جزو کتاب‌های کودک قرار گرفته ؟ این کتاب تا جایی که یادم هست کتاب نوجوانه‌... و برای دوازده سال به بالا مناسب بنظر می‌رسه.
کتاب خوبی هم هست. 
      

        من مطالعات اسطوره‌شناسی نداشته‌ام، شاید اگر در خواندن کتاب‌های سخت، سابقه‌ی دوام آورندگی نداشتم، ادامه دادنش ممکن نبود اما ...دوام آوردم و این کتاب محشر بود. باور کنید. 

      

        من که نوجوان بودم نشر پرتقال نبود! 
بعدتر که بزرگ شدم هربار کتاب‌های این انتشارات را خواندم توی دلم گفتم « دوستان من کجا هستند؟ لحظه‌هاشان پرتقالی باد!» که لبته از آقای سهراب بابت این خوشمزه بازی با شعرشان معذرت‌خواهی میکنم. 
ولی باور کنید نشر پرتقال از خوشمزه‌ترین نشرهای کتاب نوجوان ( و بزرگسال‌هایی‌مثل من ) است. 
اگر نوجوانی را میشناسید که والدینش با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کنند یک روز صدایش بزنید و این کتاب را بگذارید کف دستش...