این کتاب را پارسال خوندم و واقعا تاثیر گذار بود
خیلی چیز ها ازش یاد گرفتم و سرگرم کننده بود
ژانر این کتاب مدرسه ای است .

        

          
معرفی طوری؛

در سَن‌خوان نیومکزیکو لوله‌ایی در پالایشگاه می‌ترکد و خاک آنجا آلوده می‌شود به ترکیبات شیمایی. آدم‌ها در امنیت بودند ولی گل‌ها نه!
اما بعد از دوسال معجزه‌وار از خاک مرده و آلوده‌‌ی آنجا، یک دشت ارکیده‌ی لاجوردی جوانه زد بیرون؛ مثل اُمید .
مادر ناتالی به شدت مریض و افسرده است. تا جایی که حتی از اتاقش بیرون نمی‌آید. ناتالی دلتنگ لبخند درخشان مادرش هست و روزهایی که در باغچه کوچکشان ارکیده پرورش می‌دادند. با خودش فکر کرد با این که آن ارکیده‌‌ی آبی رنگِ گوشه‌ی باغچه‌شان پژمرده شده  ولی هنوز آن مزرعه‌ی بزرگ آبی در نیومکزیکو پر است از معجزه، برای همین تصمیم می‌گیرد برای خوب شدن حال مادرش، باهم بروند به نیومکزیکو.
برای رفتن به آنجا  هم باید جایزه پانصد دلاری مسابقه نجات تخم مرغ را برنده شود....

نمره طوری: 
عنوانش برام جذاب بود و وقتی شروع کردم به خوندن فکر نمی‌کردم که انقدر قراره برام دوست داشتنی و شیرین باشه.
نه از ده.
        

          وقتی با زور دکتر رفتن و زدن آرام بخش و ...همچنان تپش قلب و بغض و تنگی نفس ولم نمی کرد نشستم پاش  و ساعت پنج و پنجاه و پنج دقیقه صبح بالاخره تموم شد.باهاش بغض کردم خندیدم و تاسف خوردم.تاسف به اینکه دوباره مجبور شدم از زندگی واقعی فرار کنم و پناه ببرم به کتاب‌ها...ولی این کتاب هم مثل کتابای قبلی که بهش پناه بردم با مهربونی آغوشش رو برام باز کرد.با یه پایان لوس و بی معنی ناامیدم نکرد.نگفت همه چیز درست میشه...از معجزه های ناشدنی حرف نزد ولی بهم تسکین داد...این جور کتابا برام چیزی فراتر از امتیازها هستند...اینجور کتابا دوستای واقعی منند.ازون دوستایی که وقتی تو یه موقعیت مشابه اون کتاب قرار می گیری نجوا می کنند تنها نیستی...کتاب هایی که قلبتو لمس می کنند...و تو سخت ترین شرایط مثل توئیگ و داریا تورو ول نمی کنند...دوستای تو می مونند.
        

          من که نوجوان بودم نشر پرتقال نبود! 
بعدتر که بزرگ شدم هربار کتاب‌های این انتشارات را خواندم توی دلم گفتم « دوستان من کجا هستند؟ لحظه‌هاشان پرتقالی باد!» که لبته از آقای سهراب بابت این خوشمزه بازی با شعرشان معذرت‌خواهی میکنم. 
ولی باور کنید نشر پرتقال از خوشمزه‌ترین نشرهای کتاب نوجوان ( و بزرگسال‌هایی‌مثل من ) است. 
اگر نوجوانی را میشناسید که والدینش با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کنند یک روز صدایش بزنید و این کتاب را بگذارید کف دستش...
        

          دارم به این نتیجه میرسم که کتاب‌هایی که مشخصا "داستان نوجوان" نامیده میشن، چقدرررر خوبند. این کتاب‌ها با زبان ساده و غیراستعاری، عمیق‌ترین احساسات آدم‌ها رو نمایان میکنن. و چقدر واقعی هستند.نوجوان‌های این کتاب‌ها به اندازه آدم‌های بزرگسال دنیای عادی احساسات دارند و برخلاف ما، این احساسات رو بدون پرده‌پوشی نشون میدن. به راحتی میخندن و به راحتی اشک می‌ریزن و این ویژگی فوق‌العاده رو دارن که همیشه غم‌ها و دردها و غصه‌هاشون راهی به بیرون پیدا میکنن و ترمیم میشن.
بخونیدشون.