خب  راستش از هیگاشینو توقع بیشتری داشتم ...شاید اگر نویسنده دیگه ای بود برام  قابل قبول بود...هیگاشینو سعی کرده بود داستان هایی رو بنویسه که کم کم بهم وصل میشن  اما اگر بخوام کتاب رو توصیف کنم مثل یه عکس پاره شده است که نویسنده تلاش کرده تکه هارو بهم بچسبونه اما خیلی تو این کار موفق نبوده و داستان یه جورایی جسته و گریخته و بی نظمه ...پیامی که نویسنده می خواست منتقل کنه و ایده داستان خیلی قشنگ بود اما خیلی چیزا بی جواب موند...چیزایی که نمی شد ازش گذشت ...چون یه جورایی جزئی از شاکله داستان بودند...شاید اگر داستان جنایی بود این روش جوابگو بود ولی اینجا نه ...ازین گذشته داستان جذابیت آنچنانی هم نداشت و جوری نبود که آدمو دنبال خودش بکشه و آخر کتاب که در نهایت احساس کردم داستان رو قراره به یه جایی برسونه و سر و سامون بده داستان تموم شد.بااین حال شخصیت خود آقای نامیا بااینکه خیلی هم در کتاب پررنگ نبود برام خیلی شیرین و جذاب بود...دوست داشتم در مورد اون شب خاص بیشتر بدونم ...اما خب چیز زیادی دستمو نگرفت..‌.شاید امتیاز سه هم  براش یه جورایی زیاد باشه اما دیدش به دنیا برام خیلی جذاب و قشنگ بود...و یه نکته جالب کتاب هم برام وضعیت اقتصادی ژاپن بود که داستان  درش اتفاق افتاده بود....من خیلی اقتصاد نمی دونم اما حس کردم خیلی شبیه به وضعیت الان ماست و  دوست داشتم در مورد مردم ژاپن و موضوع گفتگوهاشون در اون زمان بیشتر بدونم ... و شاید یه جورایی با وضعیت خودمون مقایسه کنم ...احساس می کنم اتفاقات این چنینی دید روشن تری بهم می‌ده ......واکنش مردم هر کشور و تفکرات و فرهنگ و انتظارات خاص خودشون...نویسنده وضع اقتصادی رو بی طرفانه بیان کرده بود و خبری از نک و ناله و چقدر ما بدبختیم و اینا در کتاب نبود...این به نظر من  قدرته ...و از یه نویسنده زبده برمیاد...اینکه تلاش کنه  بی طرفانه بنویسه...از آدمایی بگه که این شرایط براشون سقوط بود و آدمای دیگه ای که این شرایط براشون پله شد.
      

        اوایل کتاب ، بااینکه احساساتمو درگیر کرده بود اما خیلی باهاش ارتباط نگرفتم اما تقریبا از شروع داستان دوم بود که در کتاب غرق شدم و دنبال فرصتی بودم که ادامشو بخونم...خیلی کتاب قشنگی بود...سوگی که شخصیت ها تجربه می کردند قابل لمس بود برام و  یادم رو به زمانی انداخت که خودم تو آتیش یه فرصت دوباره برای دیدن یکی از عزیزترین هام می سوختم. علاوه بر قضیه سوگ درگیری های که شخصیت ها  با خودشون داشتند هم خیلی خوب توصیف شده بود، جوری که احساس می کردم غم و درد شخصیت ها رو خودم زندگی کردم و این منو خیلی بهشون نزدیک تر می کرد...
پی نوشت:این مدتی که بدون هیچ برنامه ای افتادم رو دور خوندن کتابای  آسیای شرقی ، تقریبا از خوندن هیچکدوم پشیمون نشدم و در یه عیش مدام به سر بردم و می برم.هر دفعه می گم حتما این یکی ناامیدم می کنه و میرم سر برنامه خودم اما این اتفاق نمیفته.برام خوندنشون آرامش بخش و تسکین دهنده است و حسابی دارم توی فضای قشنگشون کیف می کنم.
      

        خوندن این کتاب مثل یه شعر لطیف و آرامش بخش روحمو لمس کرد.‌‌‌..مثل اینکه فعلا قرار نیست از کتاب‌های آسیای شرقی و فضاشون بیرون بیام و همچنان تو این دنیا موندگارم...این جریان آروم کتاباشون ،اینکه با جریان زندگی شخصیتهاشون همراه بشم روح پریشونمو آروم می کنه...تو روزهاییم که دلم نمیخواد فکر کنم ...دلم نمیخواد جای خودم باشم و در عین حال نمیتونم آدمای متفاوت با خودم رو درک کنم...آدمای این کتاب ها مثل خودمند...نه تو یه دنیای مصنوعی شاد و الکی غرقند و نه از روحیات و درونیات من فاصله دارند...‌همینطور که قدم به قدم توی دنیاشون قدم برمی دارند غم و شادی رو همراه با هم با خودشون حمل می کنند و دنیای منو ،احساسات منو واقعی می کنند.
      

        هنوز از خوندن کتاب های ادبیات آسیای شرقی سیراب نشده بودم و اومدم سراغ این کتاب...قبل از خوندنش دوتا موضوع بهم احساس ناامیدی و بی ذوقی می داد...يکی اینکه دیگه عنوان یا جلد هر کتابی رو که نگاه میکنم یا عکس گربه یا اسم گربه  و یا هردو روی کتاب هست و یه جورایی این قضیه منو زده کرده بود..‌در حدی که با وجود اینکه عاشق کتاب های درباره کتابم خیلی رغبتی برای خوندنش نداشتم ...موضوع دوم نظرات کتاب بود ه چندان رضایت بخش  نبود ..‌.اما واقعا به نظرم کتاب زیر لایه اون داستان ساده ای که روایت می کرد واقعا خیلی پیام داشت و تکان دهنده بود برای من‌‌‌...در حدی که تصمیم های جدیدی برای رویه کتاب‌خوانیم گرفتم و بهم زاویه دید جدیدی هم داد...بااینکه قرار گذاشته بودم جلد بعدی کتاب رو بخاطر دیدن بیش از حد گربه ها روی کتاب ها که بهم حس گربه زدگی حاد می داد نگیرم ولی خوندن جلد اولش یعنی این  کتاب نظرمو عوض کرد...

شایدم واقعا  این کتاب برای دیگران  پیام جدیدی نداره اما برای من که يکی  از موارد  پیشرفته هیکیکوموری  هستم و از وضعیت کنونی کتاب ها و روندی که داره براشون اتفاق میفته ناراضیم این کتاب ، کتاب فوق العاده ای  بود.
پی نوشت اول : دوباره دلم خواست یه کتابفروش باشم که درحال خوندن کتاب صدای زنگ جلوی در منو از دنیای کتاب به دنیای کتابفروشی برگردونه و با اشتیاق بین کتاب ها و آدمای  اهل کتاب شناور باشم.
پی نوشت دوم:تازه که کتابو شروع کرده بودم با خودم گفتم این مترجم همیشه انتخابات خوبی برای ترجمه داشت چرا الان داره ناامیدم می کنه؟ زود قضاوت کرده بودم ...دوباره فهمیدم انتخاب های مترجم رو دوست دارم.
پی نوشت سوم: هیکیکوموری دیگه چیه؟کتابو بخونید می فهمید 😁
      

        داستان رو که می خوندم خیلی ساده به نظر میومد و یه حالت بلاتکلیفی میداد بهم و می گفتم خب که چی ...از طرفی همین سوال باعث می‌شد ادامه بدم کتابو... یه چیز دیگه هم اینکه با تصور اینکه کتاب خیلی هیجان انگیزیه شروع به خوندنش کردم که خب این طور نبود...قدم به قدم با نویسنده همراه شدم و خوندنش رو ادامه دادم...و نکته خیلی قشنگ کتاب این بود که همه اطلاعات رو تا حدود زیادی من خواننده هم بهش  دسترسی داشتم و بر اساس استدلال شخصیت ها منم می تونستم به اندازه اونا درباره معما کنجکاو باشم و بدونم چیزیو از دست ندادم...کتاب رو با وجود اینکه با انتظاراتم متفاوت بود خیلی زیاد دوست داشتم...بعضی از شخصیتای کتاب درباره‌ یه سری چیزا به نظرم  زیادی  غیرعادی باهوش بودند و این منو یاد کتابای هیگاشینو انداخت...ولی  این چیزی از قشنگی کتاب کم نمی کرد و خب جذابیتش به همینه که قرار نیست همه چیز  به ذهن من خواننده برسه ...بااین وجود درنهایت میبینی با همون شواهد ساده ای که از کنارشون عبور می کردی همه چیز حل شده...و در آخر اینکه موقع خوندنش یاد استاد عروسک افتادم و دلم براش خیلی خیلی تنگ شد‌‌‌...چجوری ژاپنی ها اینقدر  خفن و خلاقانه کتاب می نویسند؟🥲😏
      

        خیلی کتاب قشنگی بود و بی اندازه دوسش داشتم و شخصیت اینژ رو هم خیلی خیلی زیاد . اما این دو نکته رو باید بگم ...یکی اینکه این  کتاب هم گرایشات نامتعارف داره و دیگری هم اینکه یه جاهایی خط فکری نویسنده رو در داستان قبول نداشتم و خوشم نیومد.
      

        خب همیشه گفتم که کتابای نویسنده های آسیای شرقی معمولا باب سلیقه کتاب‌خوانی منند ...این کتاب هم از دسته جنایی های آسیای شرقی هست و من واقعا دوسش داشتم ...ممکنه کند  باشه داستان برای یک سری از کتابخوان ها ..‌.اما من با کندی کتاب ها مشکلی ندارم...درواقع خیلی مواقع ازین کندی لذت می برم...چون دارم یه جریان از زندگی رو دنبال می کنم...یک نمره ای که کم کردم به‌خاطر این بود که قسمت معمایی داستان اینقدر ساده و پیش پا افتاده بود که اصلا حتی فکر همچین پایانی هم به ذهنم نمی رسید...بااین حال بااینکه کتاب پسر خوب تا جایی که دیدم طرفداران بیشتری داره نسبت به هفت سال  تاریکی ؛ اما من این کتاب رو خیلی بیشتر دوست داشتم...اون کتاب بعد معمایی هیجانیش قوی تر و پررنگ تر بود...اما این کتاب بیشتر به دلم نشست...چون محتوای کتاب به اندازه هیجانش برام جذابه و حتی بیشتر حتی...کلا خیلی کتاب رو دوست داشتم و خوشحالم که خوندمش.💓💓
      

        خیلی کتاب بامزه و حال خوب کن و شیرینی بود...اون حال و هوای راوی داستان و صد البته ترجمه خیلی باحالش رو دوست داشتم...یه جورایی انگار یه صحنه نمایش در حال اجرا بود...این کتابو که خوندم با خودم گفتم داستانای قدیمی چقدر بی شیله پیله بودند...این همه تبلیغات و ادا و اطوار نداشتند و آدما بدون هیچگونه سوگیری و القای نظر دیگران می‌نشست پای خوندنشون...بعدم راحت و صادقانه می گفت کتابو دوست داره یا نه...برعکس کتابای الان که حتی وقتی اون کتابو دوست داری گاهی نمی تونی حتی با خودت صادق باشی چون بهت هزار تا انگ می چسبه ...یا حتی یه کتابو بهش انتقاد داری اما جرات نمی کنی چیزی بکی چون صدنفر می ریزند سرت و میگن تو نمی فهمی...کتاب خوندن تو این دوران سخت شده ...اینکه بتونی نظر و سلیقه خودتو حفظ کنی ...اینکه با وجود فشار جامعه و دنیا و سرعت وحشتناک و تعداد زیاد  کتاب ها بتونی زمان رو متوقف کنی و بشینی پای یه کتاب کار ساده ای نیست...چه بپذیریم یا انکار کنیم یه جورایی هممون کمابیش تحت تاثیر این موقعیت دنیای جدید کتابی قرار گرفتیم...و کتابا به دلمون مثل قدیما نمی چسبه چون دوست داریم فورا یه کتابو تموم کنیم و دوباره در دنیای کتاب های جدید شیرجه بزنیم...دنیای جدید غرق دوپامین رو به جلو پیش می ره و گاهی منو به یا آدمای انیمیشن وال ای میندازه...همینطور که توی این دنیای جدید غرقم و دست و پا می زنم گاهی دلم میخواد دنیا بایسته و من با یه آرامش روحی بدون زمزمه هیچ انتقاد و پیشنهادی...بدون هیچ پیش زمینه ای به صدای کتاب ها گوش بدم و ببینم کدوم منو دعوت به خوندن می کنه...اون موقع هست که میتونم صدای کتاب هایی رو بشنوم که توی شلوغی و سر و صدای این روزا گم شدند و به طرفشون میرم و برشون می دارم...در آ رامش غرقشون میشم و وقتی بیرون میام خودمو میبینم که چقدر حالم خوبه ...یه لبخند روی لبمه که تحت تاثیر نظر حرف دیگران نیست ...چیزیه که فقط من تجربه اش کردم.
این کتاب این حال خوش رو برام زنده کرد...فقط با معرفی یه دوست کشیده شدم سمتش و با وجود همه کتابای نصفه نیمه و غیره تا رسید دستم شروعش کردم...دیدنش بهم حال خوشی می داد ...تو سکوت آخر شب یهو می دیدم چقدر جلو رفتم و چقدر خوشم.خوشحالم که خوندمش 💖
      

        از وقتی در سی سالگی کتاب زن سی ساله رو خونده بودم تا الان دیگه کتابی نخونده بودم که قلم قدرتمند یه نویسنده جوری یه شاهکار خلق کنه با خودت بگی آیا واقعا نویسنده مرد هست؟چجوری تونسته اینقدر دقیق زیر و بم لایه های ذهن و احساسات یه زن رو به تصویر بکشه...منتها هرچه داستان جلوتر رفت تلخی داستان بیشتر و نفس گیر تر می شد و اون آخرای داستان یه جورایی داستان برام کم کم غریب و ناآشنا شد...دیگه درک درستی ازش نمی تونستم داشته باشم...بااین حال کتاب بی نظیری بود و از خوندنش خیلی خوشحالم.
      

        احساساتم نسبت بهش خیلی ضد و نقیض بود...شنیده بودم به کتاب تو قرار تیست امشب بمیری شباهت داره... شاید اگر می دونستم قراره تنها وجه تشابهشون از جنبه وحشت باشه کمتر توی ذوقم می خورد..‌درواقع نمیشه گفت که داستان مشکلی داشت اما منو با توجه به انتظاری که داشتم تقریبا مایوس کرد‌‌‌...کتاب برای یه بار خوندن و برای طرفداران وحشت میتونه جالب باشه ...البته کتاب چندان پر هیجانی هم نیست...و اینکه میشه در یک نشست خوندش...در کل از خوندنش پشیمون نیستم ...چون بی خودی کشش نداده بود و یه داستان شسته رفته تحویل داده بود...اما من درباره پایان کتاب هم کمی برام شبهه پیش اومد و سوالات جدیدی برام ایجاد شد‌.🤷‍♀️
      

        عشق من به داستان کوتاه به ده یازده سال پیش برمیگرده و با خوندن کتاب خوبی خدا شروع شد‌.‌...که اون موقع عاشقش شدم و  باعث شد بیشتر به سمت کتاب های با موضوع داستان کوتاه علاقمند شدم و بعد هم کتاب های مجموعه داستان مژده دقیقی منو شیفته خودشون کردند مثل کیک عروسی و ...
بعد ازون کتابای موراکامی و داستانهای کوتاهش این حس رو تشدید کردند و  ر نهایت عشقم به داستان کوتاه با کتاب گاردن پارتی که یکی از محبوب ترین و عزیزترین کتاب هامه به اوج رسید...
و اما این کتاب؛ ازونجایی که جیبی بود طی یه تصمیم ناگهانی  تبدیل شد به کتابی که قرار شد بذارم تو کیفم و بخونم ...اما من به دو دلیل آدم کتاب خوندن تو صف انتظار نیستم. اولین دلیل اینکه وقتی غرق کتاب میشم چنان از دنیای بیرون غافل میشم که گذر زمانو نمی فهمم و باید تکون تکونم بدن تا برم سراغ کاری که براش اومدم و یه دلیل دیگه که خیلی مهم نیست...برای همین هم این کتاب مدت خیلی زیادی تو کیفم بود و خونده نمیشد مگر خیلی جزئی وبعد هم از کیفم گذاشتمش بیرون تا در یه زمان دیگه و جایی غیر از بیرون خونه برم سراغش و کشید به الان که دارم نصفه هارو می خونم  ...تاسف می خورم که کتاب رو قسمتهاییش رو بیرون از خونه خوندم...این کتاب مستلزم فضای آشنا  و آروم و سکوت خونه بود که همونم به سختی  به دست  میاد ...کتاب‌هایی که خونده نشده بودند رو کم کم خوندم و داستان عضو مصنوعی و پشیمانی رو خیلی دوست داشتم ...اما چین چیلا که داستان آخر بود بهم حس خیلی بدی داد و هنوز درک نمی کنم که دلیلش دقیقا چی بوده ...بااین حال خوشحالم از خوندن کتاب و غرق شدن در برش هایی از زندگی که نویسنده داخل این کتاب به رشته تحریر درآورده بود.
      

        حشاشین تموم شد و ازونجایی که هنوز اشتیاق به شروع کتاب جدیدی ندارم اومدم سراغ این کتاب که قرار بود همخوانی کنیم ولی من نتونسته بودم تمومش کنم اومدم...نویسنده این کتاب رو براساس عشقی که به آگاتا کریستی داشته نوشته ؛  حتی زندگی آگی مورتون (که اسمش هم باتوجه به نام آگاتا انتخاب شده) با الهام از کودکی خود آگاتا و طی تحقیقات نویسنده درین مورد نوشته شده...و به نظرم نویسنده خیلی خوب تونسته بود حال و هوای دورانی که داستان رخ می داد رو نشون بده...
از طرفی اینکه یهو در داستان با اسم هکتور پرو ( دوست و همراه آگی) روبرو می شدم  و میگفتم عه مثل هرکول پوآرو یا با توصیفات مادربزرگ جین یاد خانم مارپل میفتادم خیلی لذت بخش بود.
اما تا حدود صفحه صد نمیدونم مشکل از نوع نوشتار نویسنده بود یا چیز دیگه؛ که باعث شد کتاب رو  نتونم  تموم کنم و نصفه موند و به الان رسید... که خب بعد به متن عادت کردم و  خیلی کتاب و یه سری از شخصیت هارو دوست داشتم. مخصوصا فیبلی ،  آگی و مادربزرگ جین رو.اول کتاب هم عکسایی به عنوان معرفی شخصیت ها گذاشته شده بود که خیلی بامزه بود.😅
 ولی دو تا چیز  کتاب بود که دوست نداشتم ...اولین مساله یا سوالی که برام پیش اومد این بود که آیا واقعا کتاب برای مثلا یه بچه دوازده ساله مناسبه؟🤷‍♀️خودم به شخصه همچین کتابی رو به پسرم پیشنهاد نمیدم که بخونه...
 و نکته بعدی اینکه برام مساله قتل که داشت  حل می شد سنگین بود.درواقع پایان کتاب رو دوست نداشتم ... نه اینکه نویسنده درباره معمای قتل ضعیف کار کرده باشه...اما  احساس می کردم  روح  نویسنده نه تنها در روح عمه ماریان حلول کرده  بلکه در تمام داستان  سعی داشت این مفهوم رو باصدای بلند ابراز کنه که فمینیسته...این حرفم الزاما به معنای تایید و یا رد فمینیست و یا ناقض اینکه در خیلی از مسائل ، زن ها قربانی تفکرات و هزاران چیز  اشتباه دیگه در جامعه هستند نیست  ...حتی خودم یکی از زخم خورده های همین تفکرات و شاید به بدترین شکل ممکنش هستم...فقط نوع مطرح شدنش در داستان و مخصوصا در آخر داستان و حتی در حل معما منو مایوس کرد‌.
احساس می کنم گاهی ما زنها  نه تنها قربانی افکار کهنه بلکه قربانی افکار جدید هم هستیم... و فقط داره  یه ظاهر قشنگی برای تظاهر به تغییر افکار عمومی نشون داده میشه اما از درون هنوز همه چیز داغونه.
در نهایت اینکه  من برای پایان کتاب نیاز به توضیح بیشتری داشتم و این منو دلزده کرد ...اما با همه این ها به نظرم کتاب خیلی قشنگی بود و از خوندنش لذت بردم ...فقط این توضیحات برای این بود که بعدا دلیل امتیار کم کردن برام یادآوری بشه ... و البته شاید بعدا که کتاب در ذهنم ته نشین شد خیلی چیزها در مورد کتاب برام تغییر کنه ...منتها اگر فورا بعد از خوندن کتاب نظرم رو  ننویسم دیگه هیچوقت نمیتونم برگردم و براش یادداشت بنویسم. 😣
      

        بالاخره تموم شد🥲خوندنش مثل یه سفر طولانی با کلیسیا اینا بود😂خوندن کتاب کلاسیک که هم نزدیک هزار صفحه باشه و هم جنایی تو این دوره سخته...حداقل درباره من سخته🤷‍♀️از طرفی اون جو اطراف که همه کتاب می خوندند و هی تیک می خورد باعث معذب شدنم می شد و هم  از طرفی اون اول تهدید های مدیریت  آکادمی و بعد ازون جذابیت داستان باعث شد نتونم از خوندنش دست بکشم...اینقدر منو مجذوب خودش می کرد که حتی توی پیچ و تاب های تاریخی کتاب هم غرق می شدم و لذت می بردم...مجذوب هر توصیفی می شدم و از طرفی رابطه احساسی کتاب رو هم  خیلی دوست داشتم ...خیلی ملموس و  قشنگ بود...بااینکه یکیشون خیلی حرص بده و اعصاب خرد کن بود...همین دیگه ، یکی از کتابای محبوبم شد.آخیش...😳🤓😎
      

        جلد اولش رو چندسال پیش خوندم و خیلی دوسش داشتم ...بااشتیاق اومدم سراغ این یکی  و  تصمیم گرفتم هر از گاهی بخش بخش بخونم که تموم نشه و همین باعث شد تا مدت‌های مدیدی نتونم برم سراغش و نصفه نیمه موند 😶. خلاصه که دیشب و امشب نشستم خوندم و تمومش کردم.
کتاب خودزندگینامه یه دامپزشک جوان هست که وارد یه منطقه روستایی میشه و کارش رو به عنوان یه کارآموز  دامپزشکی شروع می کنه....کتاب ماجرای تعامل  این شخص ( جیمز)با حیوانات و دام های تحت درمان و صاحبانشونه و همچنین خانواده ای که جیمز کارشو در کنارشون شروع می کنه😆😆😂..واقعا جون میده که وقتی آدم نیاز به یه کتاب حال خوب کن آرامش بخش داره، بشینه پاش و از زندگی کنار شخصیت‌ها و زندگی توی محیط دل انگیزش لذت ببره...من خیلی طرفدار طنز در کتابا نیستم ولی طنز این کتاب خیلی شیرین و دلچسب بود.امتیازی که بهش دادم به نسبت جلد اول بود.چون جلد اول مقادیر زیادی زیگفرید و تریستان داشت😍 که من عاشقشون بودم😍😂 وخیلی باحال بود خوندن جریاناتشون.تو کتاب دوم یعنی این یکی حضورشون کمرنگ تر میشه...کتاب هنوز خیلی قشنگ و  لطیف  و باحاله اما نه به اندازه کتاب اول...درنتیجه اگر قرار بود به کتاب اول نمره بدم اون نمره کامل می‌گرفت و دردسرهای دامپزشک به نسبت حیف که حرف نمی زنند(جلد اول) یه نمره کمتر می گیره برای من.کلام آخر اینکه این کتاب میتونه به عنوان یه راه حل کوتاه مدت مثل یه تراپی عمل کنه و شور و نشاط و شگفتی زندگی های ساده در دل طبیعت رو به روح انسان منتقل کنه.🙂🥰
      

        خود داستان سرجمع پنجاه صفحه بیشتر نیست و با مقدمه و مصاحبه و چیزای دیگه تعداد صفحات رو بیشتر کردند..‌.و از لحاظ محتوایی هم چیز دندانگیری نبود...واقعا نمی شد به عنوان ضمیمه ناکجا چاپ بشه؟؟اصلا ارزش خرید نداره مگر الکترونیکی که نمیدونم داره یا نه.