احساساتم موقع خوندنش خیلی متناقض بود ... بعضی جاها میگفتم چه خوبه بعضی جاها می گفتم چه مسخره است. شخصيت پردازی قوی ای نداشت...پرداخت داستان هم به نظرم خیلی جالب نبود...اما من داستان های مربوط به کمپ و اینجور جاها رو دوست دارم...داستان بااین سبک و موضوع هم یادم نمیاد خونده باشم.از صفحه  هشتاد الی نود هم داستان جون گرفت و واقعا کم کم هیجانش بیشتر شد...نمیتونم بگم داستان قوی ای بود اما به نظرم از خیلی از داستان‌هایی که الان سر و صدا می کنند  بهتر بود...حداقل یه سبک تکراری رو اجرا نکرده بود..‌.بیشتر شبیه فیلمای ترسناک بود تا کتاب‌ها...و داستان یه جاهای منطقی نبود. با همه این احوالات من خوشحالم که خوندمش و خوندنش بهم حس خوبی داد و خوش گذشت.
راستی آخرشم زیاد جالب از آب در نیومده بود.
      

        شیرین و دلنشین بود...چیزی که در کتابای نوجوان دوست دارم اینه که مشکلات یا اختلالات رو در قالبی بیان می کنند که علاوه بر قابل فهم بودن برای بچه های درگیر این موضوع التیام بخش باشه...با خوندنش اذیت نشن و مشکلشون رو قابل حل ببینند...انگار شخصيت داخل کتاب دست این بچه هارو می گیره و میگه منم مشکل تورو دارم با هم حلش می کنیم...مواجهه شخصيت اصلی (مگی) با رها کردن ها و دوباره بدست آوردن ها رو دوست داشتم...اینکه زندگی پراز هردوی این هاست  و کتاب این رو خیلی خوب نشون داده بود...ایده روانشناس داستان برای حل مشکل هم جذاب بود...در کل یکی دو تا موضوع در کتاب بود که زیاد به مذاقم  خوش نمی اومد...اما کتاب در حدی برام کامل بود که بهش نمره کامل رو بدم.
      

        نمیشه گفت عالی بود ...یه جورایی احساس می کردم ته مایه نژادپرستانه داره ...نه الزاما بخاطر حرفای پدر جو...از راوی هم خوشم نمیومد اصلا...کلا خانوادشون رو نمی تونستم درک کنم 😶‍🌫️
از کتاب ,باد نه بادی,  هم  اسم برده شده بود که چون توی لیست خوندنی ها بود از دیدنش داخل متن خوشحال شدم و سعی می کنم زودتر برم سراغش. 
      

        خوندن از تجربیات مشابه خودمون لذت بخشه ...با خوندن بعضی از قسمتای کتاب خندیدم ....با خوندن درباره دوستای عشق کتاب در دنیای واقعی غبطه خوردم...اون دو صفحه ای که بعضی از کتاب های خوب رو عکسشون رو کشیده بود غافلگیرم کرد...فکر میکنم یکی از وجوه مشترک عشق کتاب ها هم اینه که با دیدن این دو صفحه شروع می کنند به بررسی اینکه کومارو خوندند کدوما رو نه 😅 ...اون نقاشی‌های تمام صفحه کتاب هم خیلی قشنگ بود🥲خلاصه که خوندنش کیف داد بهم...بعد از خوندنش هم گذاشتمش کنار بالشم که شبا قبل خواب بازم ازش حس خوب بگیرم.
      

        خوشحالم که خوندمش ...داستان باورپذیرتری رو نسبت به چتر تابستان بیان کرده بود و نویسنده متیو رو به عنوان یه بچه مبتلا به وسواس  خیلی خوب تونسته بود توصیف کنه...اینکه یه معما هم داخل داستان مطرح شده بود، داستان رو خیلی جذاب تر کرده بود. 
      

        داستان کتاب به خودی خود جذاب و قشنگ بود اما به شخصه فکر نمی کنم مسئله وسواس بچه ها اینقدر ساده و پیش پا افتاده باشه...و اینکه به نظرم نویسنده بیشتر می تونست به این قضیه بپردازه...بیشتر روش کار کنه و از موضوع داستان استفاده بهتری بکنه...بااین حال دلم میخواد سراغ کتابای دیگه نویسنده هم برم.
      

        وقتی با زور دکتر رفتن و زدن آرام بخش و ...همچنان تپش قلب و بغض و تنگی نفس ولم نمی کرد نشستم پاش  و ساعت پنج و پنجاه و پنج دقیقه صبح بالاخره تموم شد.باهاش بغض کردم خندیدم و تاسف خوردم.تاسف به اینکه دوباره مجبور شدم از زندگی واقعی فرار کنم و پناه ببرم به کتاب‌ها...ولی این کتاب هم مثل کتابای قبلی که بهش پناه بردم با مهربونی آغوشش رو برام باز کرد.با یه پایان لوس و بی معنی ناامیدم نکرد.نگفت همه چیز درست میشه...از معجزه های ناشدنی حرف نزد ولی بهم تسکین داد...این جور کتابا برام چیزی فراتر از امتیازها هستند...اینجور کتابا دوستای واقعی منند.ازون دوستایی که وقتی تو یه موقعیت مشابه اون کتاب قرار می گیری نجوا می کنند تنها نیستی...کتاب هایی که قلبتو لمس می کنند...و تو سخت ترین شرایط مثل توئیگ و داریا تورو ول نمی کنند...دوستای تو می مونند.
      

        از خوبی خوندن مجموعه ها میشه به این اشاره کرد که دیگه بعد یه مدت به خود شخصیتها، به رفتارها ، به عاداتشون و به وجودشون عادت می کنیم.خیلی جاهای کتاب خندیدم و بعد نویسنده اتفاقاتی رو رقم زد که قلبم فشرده که نه،له‌ شد.خیلی خیلی این کتاب جاشو تو قلبم باز کرد و به نظرم این کتاب صرفا کتاب وحشت نیست...خیلی مفاهیم زیادی رو در خودش داره که با یه بار خوندن تموم نمیشه...جوری که ویل هنری  و پلینور دارن پا به پای هم رشد می کنند رو دوست دارم❤️ویل هنری هنوز شخصیت محبوبمه  و وارثروپ رو میشه گفت بیشتر درک میکنم ...به قول دیل تو سریال واکینگ دد،کلمات از بیان احساساتم نسبت به این کتاب کم آوردند...فقط می تونم بگم خیلی دوسش دارم.


یه لحظه وقتی به این فکر کردم که نصف کمتر داستان باقی مونده برای خوندن حالم بد شد🥲
      

        داستان جالب و بامزه ای داشت ...اولش خیلی کند بود ...حوصله توصیفات زیادش رو نداشتم و برام جذاب  نبود خیلی ...اما کم کم که جلو رفت جذاب تر شد و نشستم پاش که تمومش کنم...معماهای داستان هم پیچیده نبود که خب قاعدتا چون من یکم 🤏😂شایدم بیش از یکم ، از رده سنی کتاب بالاترم طبیعیه این موضوع 
در کل به نظرم اگر اولش حوصله خوندنش باشه ادامه کتاب جالب و جذاب و هیجان انگیز میشه.
      

        تموم شد و احساساتم نسبت بهش خیلی ضد و نقیضه...جذاب بود و منو با خودش می کشوند ولی نمی تونستم سنگدلی بعضی از شخصیت‌هارو درک کنم ...دلایلی که نویسنده می آورد هم کمکی به این قضیه نمی کرد.یه شخصیتی بعدا وارد داستان شد که باعث شد حس بدم نسبت به وارثروپ کم بشه و در مقایسه با اون آدم جدید خیلی هم احساساتی و گوگولی به نظر بیاد🙄

در کل بخوام بگم از یه جایی به بعد توجه و علاقمو به خودش جلب کرد...ضمن اینکه از ویل هنری خوشم میاد باحاله


و نکته آخر اینکه این مجموعه بیش از هر کتاب و فیلم و اثری منو یاد سریال سوپرنچرال میندازه...فکر می کنم برای علاقمندان به این سریال بیش از همه جذاب باشه ...که البته خودمم این سریال رو دوست داشتم و ازین شباهت خوشحالم.

نکته آخر تر اینکه احساس میکنم قراره داستان خیلی در جلدای بعدی جذاب تر بشه...امیدوارم همینطور باشه ...
      

        بعد از خوندن  این کتاب  ممنوع است ازونجایی که این کتاب ،کتاب مورد علاقه و ممنوع شده ایمی آن بود وسوسه شدم بخونمش و شد آخرین کتاب فروردین...کتاب جذابی بود و تا تمومش نکردم نتونستم بذارم کنار  ولی موضوعش موضوع مورد علاقه من نبود.در هرحال خوندنش تجربه با مزه ای بود و عطش منو (بعد از خوندن این کتاب ممنوع است)برای بیشتر خوندن کتاب نوجوان تا حد زیادی برطرف کرد.
این ماه هم ماه کتاب‌خوانی خوبی بود که احتمالا دیگه توی این سال تکرار نخواهد شد.☺️
      

        این کتاب با این جلد جذاب و کیوت و دلبرش بدجوری جای خودشو تو دل من باز کرد و لابلای کارهای امروز باوجود اینکه هیچ برنامه ای برای خوندنش نداشتم  یهو به خودم اومدم دیدم همش چشمم بهش مونده که بتونم برم ادامشو بخونم...

اما...امای کار اینجاست که با وجود شیرین و جذاب و قشنگ بودن داستان تقریبا میشه گفت با خیلی از افکار نویسنده موافق نبودم ...دلیل بچه ها برای دفاع هم قابل قبول  نبود.ازون طرف با خانم اسپنسر هم موافق نبودم خیلی...شاید کسی که نظراتش متعادل تر بود داخل کتاب خانم جونز بود.😁(انگار مثلا خانم جونز رو خود نويسنده کتاب خلق نکرده.😂) و کلا با وجود اینکه خیلی کتاب رو دوست داشتم پایان کتاب برام کاملا دلچسب نبود.
با وجود همه اینها خیلی برام کتاب عزیزی شد و چقدر شخصیت ها  ی  کتاب دوست داشتنی بودند...ایمی آن،ربکا،دنی و تری همشونو دوست داشتم .و تا یه کتاب معرفی می شد فورا می رفتم ببینم ترجمه شده یا نه...با دیدن اینکه بعضیاشونو خوندم به وجد اومدم ...با فهمیدن اینکه بعضی رو خریدم و نخوندم ذوق کردم و حتی یکیشو که نسخه قدیمیش تو سایتی موجود بود جوگیر شدم خریدم.👀الانم دیگه کتاب تموم شده و حس خوب کتاب هنوز باهامه و سوال توی ذهنم اینه که چرا کتابای نوجوان اینقدر خوبند؟🫠🥲🥹
      

        کتاب های آخرالزمانی همیشه برای من جذابند و از خوندنشون لذت می برم...این کتاب رو هم به همین دلیل خریدم و شروع به خوندنش کردم...شخصيت پردازی کتاب به نظرم ضعیف بود. یه سری از اتفاقات منطق خاصی پشتش نبود...ایده داستان قشنگ بود از نظرم اما می شد خیلی بیشتر بهش پرداخت ، بیشتر وارد جزئیات شد و  روش وقت بیشتری گذاشته بشه...نویسنده سعی کرده بود با چندش آورترین و ناراحت کننده ترین موضوعات وحشت و ترس رو القا کنه اما داستان اینقدر سریع پیش می رفت که هیچ احساسی رو در آدم بر نمی انگیخت...نه فرصت می کردم از اتفاقی خوشحال بشم و نه از اتفاقی ناراحت. و اینکه نسخه ترجمه ای رو خوندم که پر از انواع غلط های املایی نگارشی هکسره و ... بود. 
از چیزای دوست داشتنی کتاب هم بخوام بگم یکی دوجا صحبت های نانا با مایکل بود که برام جذاب بود و خوشم اومد.

و اینکه با همه اشکالات کتاب روون بود و جذاب و سریع پیش می رفت.

بخوام یه نظر کلی شخصی سلیقه ای درباره کتاب بدم،اینه که من کتاب های آخرالزمانی رو دوست دارم و از اینکه ترجمه بشن استقبال می کنم و برای همین از خوندن این کتاب پشیمون نیستم و خوشحالم که خوندمش...در نتیجه احتمالا بقیه طرفداران این موضوع هم از خوندن این کتاب لذت ببرند.

      

        قشنگ بود ...آروم و ملایم ولی جذاب شروع شد و با آخر کتاب دلهره شخصیت اصلی کتاب تو وجود منم موند.قلم نويسنده جوری بود که کاملا می تونستی با شخصیت ها همراه بشی و احساساتشونو درک کنی.یه جاهایی از کتاب لابلای مسائل روزمره زندگی بیل بود که یه سیاهی تلخ رو نويسنده وارد کتاب می کرد.اولش میخواستم امتیاز کم کنم بخاطرش...اما بعد دیدم دارم نه تنها از تلخی بلکه از حقیقت نهفته در مساله پیش اومده فرار می کنم.دلم خواست به اندازه بیل شجاع باشم. 
با خودم فکر کردم ممکنه از شجاعت بیل خوشم بیاد و آیلین رو بخاطر خودخواهی شماتت کنم اما واقعا در عمل خودم شبیه کدوم اونا بودم؟
و مگه غیر از اینه که کتاب ها قراره برای ما تلنگر باشند؟این کتاب ۸۰صفحه ای برای من تلنگر بود.پس استحقاق امتیاز ۵ رو داشت.
      

        این مجموعه هم تموم شد.  با ارفاق و کاملا دلی بهش چهار دادم...چون یه سری از مسائل کتاب برام قابل قبول نبود..‌اما بخوام در یک کلمه کتاب رو توصیف کنم  نظرم  اینه که کتاب شیرینی بود‌.شخصيت ها دوست داشتنی بودند و هیچکدوم کامل و همه چیز تموم به شمار نمی اومدند.پایان کتاب هم به نظرم ایده جالب و متفاوتی  رو رقم زد.بااینکه پایان موردانتظار من نبود.با همه این احوالات باید بگم خوشحالم که خوندمش کتاب سرگرم کننده و قشنگیه و خوشحالم که یه مدتی رو بااین کتاب زندگی کردم.شاید سراغ کتابای دیگه نویسنده هم برم.☺️☺️