خیلی جسته و گریخته داشتم می خوندم کتاب رو و نمی دونستم میتونم تا عاشورا تمومش کنم یا نه؟...دیشب میخکوب شدم پای کتاب و الان که ساعت نزدیک به پنج صبحه تموم شد. اینجور کتابا نیاز به امتیاز ندارند و فرای امتیازند و زبان قاصره از توصیفشون...قبلا کتاب‌های دیگه درباره واقعه کربلا خونده بودم و نثرشون  ادبی بود....این کتاب اولین کتاب بود که نثر تاریخی داشت و کل واقعه رو تصویر می کرد و برای من خیلی تکان دهنده تر بود. کتابیه که بار ها و بارها و بارها باید خوند....واقعه ،واقعه ایه که هنوز راهگشاست و رمز و راز حق و باطل رو مشخص می کنه...این واقعه چراغ راهه ....چراغی که در هر زمانی در هر عصری به تاریکی دوران ها می تابه و راه راست رو نشون میده...تا به این سن تا به این روز اینو درک نکرده بودم....امیدوارم امروز فردا و فردا ها، ذره ذره و اندک اندک بتونم عظمت درسی که امام  و یارانشون با این واقعه دادند رو بتونم درک کنم .
      

        این کتاب جلد پنجم مجموعه دونده هزارتو و به عبارتی دومین جلد فرعی اونه...برای من مجموعه اصلی نه اینکه بگم عالی ولی نزدیک به عالی بود..‌‌.جلد چهارم هم که درواقع اواخر داستان دلیل این روایت رو می فهمیم دوست داشتم ، ولی این کتاب خیلی کسل کننده و یکنواخت و گزارش طور شروع  شد و با وجود  تقلای بسیار بازم نصفه نیمه ولش کرده بودم.این کتاب درواقع وقایع قبل از شروع کتاب اول دونده هزارتو هست...درباره اینکه قبل از کتاب اول خوندنش  بهتره یا نه نظری ندارم...ولی به نظرم نبودن این کتاب هم خیلی مهم نبود...شاید اگر جذاب تر و به شکل دیگه ای بود ،ایده خوبی برای بررسی بود اما به این شکل،نه.کلا دوبار اتفاقات نسبتا جالبی در کتاب اتفاق افتاد و بین و بعد ازین اتفاقات باز هم داستان افت می کرد.شاید برای کسانی که خیلی عاشق این مجموعه باشند دونستن مسائل این کتاب جالب باشه ولی من به نظرم زیاد ارزش وقت گذاشتن نداشت.شاید روزی کتاب های دیگه مجموعه رو دوباره بخونم ولی این یکی رو نه.
      

        این کتاب هم کند شروع شد اما  زود تغییر کرد و روند تندی پیدا کرد...من‌ قبلا پیش از خریدن و خوندن کتاب‌ها فیلم‌ها رو دیده بودم و همیشه از اون سکانس نهایی فیلم یعنی اون زوج و بچه هاشون حرصم می گرفت و از طرفی یه جورایی هم با خودم طی خوندن کتاب می گفتم چون فیلم رو دیدم هیچ چیزی در مورد کتاب خیلی منو شگفت زده نمی کنه ...اما جلد سوم ثابت کرد که اشتباه می کردم...بی نظیر بود و واقع بینانه ...همه چیز  رویایی  و غیر منطقی تموم نشد...با تک تک حوادث دلخراش زجر کشیدم ...با تمام رنج و خشم و نفرت کتنیس زندگی کردم و کنارش با سردرگمی ها و سوالاتش دست و پنجه نرم کردم...گیل برام همچنان شخصیت محبوبم باقی موند ...همینطور فینیک عزیزم و هیمیچ  ...اما دیگه از پیتا هم بدم نمیاد...یه جورایی اون تغییراتی  که درونش اتفاق افتاد دیدمو نسبت بهش عوض کرد...باورم نمیشد  این کتاب بشه یکی از مجموعه های محبوبم ... ولی عاشقانه دوستش دارم...بااینکه یکی از مهم ترین اتفاقات  کتاب که یادم نبود در فیلم ها هم اتفاق افتاده یا نه،رو  یادداشت یک نفر باعث شد برام لو بره و ازش خبر داشته باشم. و حرف آخر اینکه این کتاب قرار نبود به خاطر حال و هوای جنگ خونده بشه؛ هدف صرفا خوندن یه کتاب نصفه نیمه دیگه بود؛ اما برام الهام بخش بود و باعث شد به یه سری از افکارم در مورد جنگ جهت بده یا به عبارت دیگه اونارو مستحکم تر کنه.
پی نوشت: حدود ۱۵۰ صفحه از کتاب مونده بود و تازه حدود سه و نیم بامداد بعد از اومدن مهمونی برداشتم که یکم بخونم و تا تموم نشده از دستم نیفتاد.🩵
      

        کتاب خوب شروع شد،  ولی کم کم کند شد و باعث شد نیمه کاره رهاش کنم ...امروز اومدم سراغش و تونستم تمومش کنم.  درمورد خوانش پریشی شنیده بودم اما نمیتونستم تصورش کنم...این کتاب کمک کرد که نسبت بهش یه دیدی پیدا کنم و خب ازین موضوع خوشحالم.  از هرچیزی که باعث بشه بتونم دیگران رو بهتر درک کنم استقبال می کنم و این کتاب هم به این موضوع کمک کرد.دلیلی که امتیاز کم کردم همون کند شدن بود و اینکه این کند شدن باعث شد فعلا دیگه نوجوان نخونم .از حدود دو ماه پیش با خوندن این کتاب را ممنوع کنید 🚫  یهو دلم خواست شیرجه بزنم تو دنیای نوجوونی و غرق بشم تو دنیای اونا و خب الان دیگه اشباع شدم ...
 درباره چالش نصفه نیمه ها:خب یه کتاب نصفه نیمه دیگه هم تیک خورد😃 دیگه نوبت خوندن جلد آخر عطش مبارزه است تا پرونده این مجموعه هم بسته بشه👍
      

        تا صفحه دویست و خرده ای کتاب  خیلی کند بود و احساس می کردم موضوع اصلی در حاشیه است.اما ازونجا به بعد کم کم ورق برگشت و داستان به مرور قشنگ تر و جالب تر شد.الان که به این نقطه رسیدم میتونم بگم خوشم اومده از داستان درصورتی که با خوندن جلد اول و نیمه اول کتاب دوم این احساس رو نداشتم. شخصیت های محبوبم تا اینجا کتنیس و فینیک و گیل هستند و شخصیتی که هیچ جوره دوسش ندارم پیتاست😒😒🙄قبلا فیلم هارو دیده بودم و جلد اول تا حدی تو ذهنم بود اما خداروشکر درمورد کتاب دوم اینجوری نبود و فقط با خوندن و جلو رفتن، صحنه های فیلم به مرور یادم میومد.امیدوارم کتاب سوم بتونه حس الان رو در من حفظ کنه.
احتمالا حالا دیگه بتونم بگم این کتابای نصفه نیمه برام تبدیل شده به یه چالش و این چهارمین کتاب چالش بود.😁👍
      

        بعد نوشتن مرور جلد قبل نشستم پای این جلد و نتونستم از پاش بلند بشم...هنوز تو ذهنم داستانش ته نشین نشده...اما  از اول تا آخر کتاب قلبم فشرده بود...کتاب چیز ترسناکی نداشت ولی خیلی دردناک بود...خیلی...نمیتونم منکر این بشم که کتابو دوست داشتم ولی با یه سری چیزای کتاب هم خیلی مشکل داشتم ...احساس می کنم باید دوباره خونده بشه و اون موقع خیلی از قسمت‌های داستان بهتر باز میشه... قلبم به درد میاد از به یاد آوردن هر تکه اش...ولی باعث شد امشب خبر چک نکنم و این نمیدونم خوبه یا بد. و اینکه یکی از مجموعه های ناتمومم تموم شد و خوشحالم براش.😁
      

        مدتیه که تصمیم گرفتم تا جای ممکن  ایستادگی کنم و تا کتاب ها و مجموعه های ناقصم رو تموم نکردم سراغ کتاب و مجموعه های جدید نرم.این سومین کتاب از نصفه هاست. یادم نیست چی شد و  چجوری که ناقص موند ولی تا الان فرصت نشده بود ادامشو بخونم. با توجه به تغییرات اوضاع کشور درحالی که هیچ جوره نمیتونستم از اخبار چشم بردارم به زور خودم رو کشوندم به کتابخونه و دست به دامن کتاب ها شدم.فقط ذهنم دنبال چیزی می گشت که جای خالی اخبار رو پر کنه و کتاب گزینه خوبی بود.از طرفی توان شروع یه داستان جدید رو نداشتم ...دلم یه فضای آشنا می خواست که مدتی درونش زندگی کنم و این کتاب رو برداشتم که بخونم...اما دیدگاهم نسبت به کتاب تغییر کرده بود.دیگه منو به هیجان نمی آورد...انگار همه احساساتم ته کشیده باشه...از طرفی از اسم مکان هایی در کتاب منزجر می شدم ...اونم شاید بخاطر شرایط...به هرحال کتاب رو خوندم و تونستم امشب تمومش کنم...نظر خاصی درموردش ندارم...کنجکاوم که ادامه داستان رو بخونم و از سرنوشت شخصیت ها باخبر بشم.یه جاهایی از کتاب برام مبهم و نامفهوم بود ولی از خوندن کتاب پشیمون نیستم و  تونست تا حدی منو از فضای فعلی  دور کنه و ازین بابت ازش ممنونم.
      

        فکر می کردم خیلی جذاب تر و پخته تر از این حرفا باشه... اینکه یه نویسنده برای یه پایان غیر منتظره بخواد اینقدر همه چیز رو پیچ و تاب بده به نظرم مسخره اومد.هر حرفی که بخوام بزنم ممکنه باعث لو رفتن داستان بشه ...از یه جایی به بعد میشه متوجه شد قضیه تقریبا از چه قراره ولی اینقدر این موضوع تابلو بود که من اصلا فکر نمی کردم قرار باشه همین اصل داستان بشه😐یه سری از قسمتای داستان هم اصلا منطقی نبود...و وای ازون قسمت سه ماه بعد کتاب🤕کم میشه درباره کتابی غر بزنم ولی واقعا بیخود بود به نظرم ...تنها نکته مثبت کتاب جذابیتش بود که از حدود صفحه ۱۰۰ شروع شد و خب از نظر من جذابیت مهمه.
غر آخرم هم اینکه واقعا چرا اسم کتاب اینهههههه؟چراااااا؟🤕
راستی یه نکته مثبت دیگه: بقیه کتابای این نویسنده از لیستم حذف شد. 
      

        داستان کتاب در واقع روایتی هست از  قتل هایی که در یک دهکده اتفاق افتاده و براساس واقعیته و در واقع چیزی که باعث تاثیر خیلی عمیق تر کتاب میشه، همین واقعی بودنشه...نویسنده داخل کتاب از تک تک مقتولان و قاتل یا قاتلان  توضیح کاملی رو ارائه می‌ده. ازونجایی که نویسنده کتاب رو در سال ۱۹۵۹ نوشته، میشه یه اثر کلاسیک هم به حسابش آورد. و  خب فصل اول کتاب شاید بخاطر همین کلاسیک بودن یا دلایل دیگه  کند بود و  به نظر میومد شامل توضیحات اضافی و حوصله سر بر هست ،اما وقتی در ادامه داستان رو به جلو میره هم روند کتاب سرعت میگیره و هم تا حدی دلیل اینکه نویسنده  برای این فصل تا این اندازه وارد جزئیات شده تا حدودی مشخص میشه...و باعث میشه درک بهتری از حادثه داشته باشیم...بااینکه اوایل کتاب جلوی خودمو می گرفتم که کتاب رو کنار نگذارم اما کم کم با کتاب انس گرفتم و یه جورایی با توصیفات عمیق کاپوتی شخصیت هارو می‌فهمیدم...دلیل رفتارشون رو درک می کردم و گاهی قلبم فشرده می شد و گاهی عصبانی می شدم و در کل عواطف مختلفی رو در طول خوندن کتاب تجربه می کردم...یه موضوعی هم که به این روند کمک کرد این بود که عکس قاتل و مقتولان در اینترنت موجود بود و نیازی به تصور کردن و ..‌.نبود. در کل خوشحالم که این کتابو خوندم  و اینو مدیون کسایی بودم که این کتاب رو برای همخوانی انتخاب کردند...وگرنه خودم الان سراغش نمی رفتم و اگر هم می رفتم شاید بعد از یه زمانی کنار میگذاشتمش.
      

        مغزم قفل کرده بود و نمیتونستم هیچ کتابی دست بگیرم ...سراغ کتابای کتابخونه رفتم و هیچکدوم منو ترغیب به ادامه نمی کرد.کتابای نصفه نیمه بهم حس عذاب وجدان می دادند و بدتر اینکه یه سریشون رو فقط بخاطر هوا و هوس کتاب جدید گذاشته بودم کنار؛ نه الزاما به این دلیل که بد بوده باشند. پیکارگسل یکی از همین کتاب های نوع آخر بود...با خودم گفتم وقتی حتی دست و دلم به کتاب جدید نمیره پس بذار سراغ یکی از نصفه نیمه ها برم...صد و خرده ای از پیکارگسل رو خونده بودم و رها کرده بودم ...کتاب رو باز کردم کتاب منو کشید داخلش و غرق رنگ ها کرد و منی که از بچگی عاشق تنوع رنگ ها بودم سیراب شدم و غرق لذت...جوری که من مثلا ناتوان از کتاب خوندن ادامشو دو سه روزه خوندم  و این تنها قسمت عجیبش نبود...مدتی هست که نوددرصد مواقع کتاب های غیر هیجانی جذبم نمی کنند.این کتاب تونست منو طوری  دنبال خودش بکشونه که لحظه شماری کنم برای خوندن و ادامه دادنش و هرچیز قابل حذفی رو بخاطرش گذاشتم کنار...🥲🥲واقعا نویسنده نبوغ عجیبی داره به نظرم ...چجوری تونسته بود شخصیت هارو جوری خلق کنه که حتی شخصیت های بد هم دوست داشتنی باشند؟من خیلی سخت میتونم شخصیت های کتابارو دوست داشته باشم ولی این کتاب فرق داشت...این کتاب برای من دریافت داشت و قبل تموم شدنش هم میگفتم که دوباره باید بیام سراغش و بخونمش...توصیفات شهر ،منطق پشت هر اتفاق  اینکه داخل هرقسمت و هراتفاق نویسنده دو وجه خوب و بد قرار داده بود بی نظیر بود و واقعا هنر میخواست خلق داستانی که نه تنها شبیه کلیشه ها نبود، بلکه یه سر و گردن ازونا بالاتر بود.حتی عشق این کتاب هم قشنگ بود بااینکه من علاقه ای به عاشقانه های کتاب ها ندارم ...خلاصه که بعد از کینگ سندرسون شد دومین نویسنده ای که خوشحالم به سرعت نور کتاب می نویسه و من غصه تموم کردن کتاباشو ندارم ...فقط میمونه مشکل مترجم ها که سرعت ترجمشون از سرعت نوشتن سندرسون پایین تره که دیگه باید تحمل کرد.😅😅
      

        احساساتم موقع خوندنش خیلی متناقض بود ... بعضی جاها میگفتم چه خوبه بعضی جاها می گفتم چه مسخره است. شخصيت پردازی قوی ای نداشت...پرداخت داستان هم به نظرم خیلی جالب نبود...اما من داستان های مربوط به کمپ و اینجور جاها رو دوست دارم...داستان بااین سبک و موضوع هم یادم نمیاد خونده باشم.از صفحه  هشتاد الی نود هم داستان جون گرفت و واقعا کم کم هیجانش بیشتر شد...نمیتونم بگم داستان قوی ای بود اما به نظرم از خیلی از داستان‌هایی که الان سر و صدا می کنند  بهتر بود...حداقل یه سبک تکراری رو اجرا نکرده بود..‌.بیشتر شبیه فیلمای ترسناک بود تا کتاب‌ها...و داستان یه جاهای منطقی نبود. با همه این احوالات من خوشحالم که خوندمش و خوندنش بهم حس خوبی داد و خوش گذشت.
راستی آخرشم زیاد جالب از آب در نیومده بود.
      

        شیرین و دلنشین بود...چیزی که در کتابای نوجوان دوست دارم اینه که مشکلات یا اختلالات رو در قالبی بیان می کنند که علاوه بر قابل فهم بودن برای بچه های درگیر این موضوع التیام بخش باشه...با خوندنش اذیت نشن و مشکلشون رو قابل حل ببینند...انگار شخصيت داخل کتاب دست این بچه هارو می گیره و میگه منم مشکل تورو دارم با هم حلش می کنیم...مواجهه شخصيت اصلی (مگی) با رها کردن ها و دوباره بدست آوردن ها رو دوست داشتم...اینکه زندگی پراز هردوی این هاست  و کتاب این رو خیلی خوب نشون داده بود...ایده روانشناس داستان برای حل مشکل هم جذاب بود...در کل یکی دو تا موضوع در کتاب بود که زیاد به مذاقم  خوش نمی اومد...اما کتاب در حدی برام کامل بود که بهش نمره کامل رو بدم.
      

        نمیشه گفت عالی بود ...یه جورایی احساس می کردم ته مایه نژادپرستانه داره ...نه الزاما بخاطر حرفای پدر جو...از راوی هم خوشم نمیومد اصلا...کلا خانوادشون رو نمی تونستم درک کنم 😶‍🌫️
از کتاب ,باد نه بادی,  هم  اسم برده شده بود که چون توی لیست خوندنی ها بود از دیدنش داخل متن خوشحال شدم و سعی می کنم زودتر برم سراغش. 
      

        خوندن از تجربیات مشابه خودمون لذت بخشه ...با خوندن بعضی از قسمتای کتاب خندیدم ....با خوندن درباره دوستای عشق کتاب در دنیای واقعی غبطه خوردم...اون دو صفحه ای که بعضی از کتاب های خوب رو عکسشون رو کشیده بود غافلگیرم کرد...فکر میکنم یکی از وجوه مشترک عشق کتاب ها هم اینه که با دیدن این دو صفحه شروع می کنند به بررسی اینکه کومارو خوندند کدوما رو نه 😅 ...اون نقاشی‌های تمام صفحه کتاب هم خیلی قشنگ بود🥲خلاصه که خوندنش کیف داد بهم...بعد از خوندنش هم گذاشتمش کنار بالشم که شبا قبل خواب بازم ازش حس خوب بگیرم.
      

        خوشحالم که خوندمش ...داستان باورپذیرتری رو نسبت به چتر تابستان بیان کرده بود و نویسنده متیو رو به عنوان یه بچه مبتلا به وسواس  خیلی خوب تونسته بود توصیف کنه...اینکه یه معما هم داخل داستان مطرح شده بود، داستان رو خیلی جذاب تر کرده بود.