خوندنش بی اندازه شیرین و دلپذیر بود.🩷🩷
      

        اینکه یه مدت کتاب رو نخوندم باعث شد انتظاراتم نسبت به کتاب معقولانه تر بشه و با کتاب گسسته مقایسه اش نکنم و الان  راحتتر باهاش کنار میام ...و خب خوبیش هم به اینه که کتاب سرعت بالایی داشت و کسل کننده نبود...هنوزم معتقدم نفس کاری که داس ها انجام میدن درست نیست و اینکه بخوان داس خوب یا بدی باشن این موضوع رو عوض نمی کنه ...شاید به خاطر همین با وجود اینکه به آینده روئن نمی تونم خوش بین باشم اما به سیترا  ترجیحش  می دم ...چون  اهل ادا و اصول نیست از سیاهی کاری که انجام میده باخبره برعکس سیترا که یه جورایی به این باور رسیده که با وجود تشریفات خاص و مهربون بودن دیگه نفس کشتن یه‌سری از افراد ایرادی نداره ...و اما اینم بگم که اتفاق آخر و اون چیزی که در جشن زمستانه منتظرش بودیم خیلی خوب و زیرکانه اتفاق افتاد و واقعا خوشم اومد..‌.البته یه چیزاییم الان برام منطقی با نظر نمیاد ..‌.امیدوارم تو جلد بعدی  نظرم تغییر کنه.
      

        خیلی جذاب بود...و  کشش داستان فقط بخاطر هیجانش نبود...ازون کتابایی بود که با وجود اینکه ششصد و خرده ای صفحه بود دلیل دیر تموم کردنش سه تا چیز بود:
۱. ترس از مدیر همخوانی😒
۲.وقت کم
۳.ترس از نابینا شدن👩‍🦯
وگرنه یکی دوروزه تموم شده بود.
      

        اگر قرار بود به کتاب دیگه ای امتیاز بدم یا براش یادداشت بنویسم خیلی راحت تر بود اما برای این کتاب خیلی سخته...بدی ها و نکات منفیش برام خیلی بیشتر به چشم میاد و همین باعث میشه بمونم که چی بگم درموردش🥲بخوام از خود داستان بگم که خب واقعا دوسش داشتم ...خیلی خیلی قشنگ بود...بخوام از ماجرایی که در نهایت  برای شش کلاغ رقم خورد بگم؟ که خب سخته برام ...شاکیم ...برام عجیب بود که نویسنده در حالتی که همه چیز رو با آرامش و قدم به قدم پیش می برد یهو چجوری قضیه رو درباره دو تا ازین شش نفر یهو اینجوری سرو تهشو هم  آورد ...بخوام کلی تر درباره پایان کتاب بگم خوشحالم که شنیدم نویسنده داره ادامشو می نویسه ...هنوز دل نکندم از شخصیت ها ... ولی در کل هنوز قفله ذهنم .... فقط همینو بگم که از فانتزی های مورد علاقم هست صرف نظر از یه سری مسائل  که آزاردهنده ترینش  برام  طبق معمول موضوع همجنس گرایی دوتا از شخصیت های کتاب بود...دارم کم کم با خودم فکر می کنم نکنه یه سازمانی هست که به کتابایی که شخصیت هم جنس گرا نداشته باشند اجازه چاپ یا دیده شدن نمی دن؟ کم کم دارم از اینکه یه کتاب بخونم که توش این مسائل نباشه ناامید میشم...بعدم جالبش به این هست که همه شخصیتا هم اگه بمیرن  اینا در صحت و سلامت کامل به زندگیشون ادامه می دن.
      

        قبلا چون کتابای روانشناسی مربوط به رشته ام بود خیلی بیشتر سراغشون می رفتم اما  یه جورایی میشه گفت کم کم زده شدم...احساس می کردم اغلب روش ها ی متفاوت ، اما در باطن یکسانی رو برای همه پیشنهاد می دادند و این موارد تحت عناوین مختلف در کتاب تکرار و تکرار و تکرار می شد...تو این  کتاب ازین موارد خبری نبود...یه روانشناس یا یه دکتر پشت پرده نبود که بگه چه بکنید یا نکنید...انگار مثل یه دوست بود ، که از عوامل افسردگی از جهت های مختلف صحبت می کرد...درباره عللش ، نشونه ها و خیلی مسائل دیگه حرف می زد و کم کم وارد راه و روش ها می شد‌‌‌...اونم خیلی مختصر و مفید و ساده ..‌. نه با یه عالمه پیچ و تاب و خاطره فلان بیمار و ... 
و حتی درباره اینکه بهتره پیش چه کسی برای گرفتن کمک رفت و آیا نیاز به دارو هست یا نه و تا کی دارو باید مصرف بشه یا نه هم صحبت می کنه ...در عین اینکه این مسائل رو مطرح می کنه چیزی که باعث شد بیشتر از کتاب خوشم بیاد این بود که یه نسخه رو برای همه نمی پیچید...با اگر و اما سعی می کرد همه شرایط رو در نظر بگیره و کمک برسونه 💊 🏥 🩺 
در کل بخوام درباره کتاب بیشتر بگم ازون کتابایی هست که ترجیح میدم  به جای خوندن کتابای جديد درباره این موضوع، دوباره سراغ همین کتاب برم و مرورش کنم .
      

        چیزی که اول از همه کتاب رو از چشمم انداخت این بود که یه جورایی از همون موقع افتاد تو فاز فانتزی شدن🤷‍♀️یه مدت که بین خوندنش وقفه افتاد گفتم خب بذار ببینم نمره بالایی که کتاب گرفته دلیلش چی بوده ...اومدم یادداشت هارو خوندم و تا ته داستان رو حدس زدم😐برای خوندن دلیلش کتاب رو ادامه دادم و تا همین الان که کتاب  رو تموم کردم  هیچ منطقی براش پیدا نمی کنم...یهو داستان وارد یه فاز رویایی و لوسی شد که باعث شد با خودم بگم این داستان قرار بود معمایی باشه الان این عاشقانه های این آخر چی میگن؟😒😒
ایده داستان قشنگ بود خیلی...منکرش نیستم اما نویسنده نتونست بدون رومانتیک بازیای بیخود کتاب رو درست و حسابی جمع کنه ...در هرحال خورد تو ذوقم...تا همین اواخر بین سه و سه و نیم  بود برام ولی بعدش جوری شد که به زور خودمو راضی کردم دو و نیم کمتر ندم.
درنتیجه کتاب برای کسایی خوبه که دوست دارند یه کتاب با یه ایده معمایی جدید بخونند و ریتم آروم کتاب براشون نکته منفی نباشه...
و توصیه اینکه سراغ یادداشت ها نرید...شاید اگر داستان قرار بود غافلگیری داشته برام ،  خیلی برام جذابتر میشد و نظرمو خیلی تغییر می داد.
      

        خب  راستش از هیگاشینو توقع بیشتری داشتم ...شاید اگر نویسنده دیگه ای بود برام  قابل قبول بود...هیگاشینو سعی کرده بود داستان هایی رو بنویسه که کم کم بهم وصل میشن  اما اگر بخوام کتاب رو توصیف کنم مثل یه عکس پاره شده است که نویسنده تلاش کرده تکه هارو بهم بچسبونه اما خیلی تو این کار موفق نبوده و داستان یه جورایی جسته و گریخته و بی نظمه ...پیامی که نویسنده می خواست منتقل کنه و ایده داستان خیلی قشنگ بود اما خیلی چیزا بی جواب موند...چیزایی که نمی شد ازش گذشت ...چون یه جورایی جزئی از شاکله داستان بودند...شاید اگر داستان جنایی بود این روش جوابگو بود ولی اینجا نه ...ازین گذشته داستان جذابیت آنچنانی هم نداشت و جوری نبود که آدمو دنبال خودش بکشه و آخر کتاب که در نهایت احساس کردم داستان رو قراره به یه جایی برسونه و سر و سامون بده داستان تموم شد.بااین حال شخصیت خود آقای نامیا بااینکه خیلی هم در کتاب پررنگ نبود برام خیلی شیرین و جذاب بود...دوست داشتم در مورد اون شب خاص بیشتر بدونم ...اما خب چیز زیادی دستمو نگرفت..‌.شاید امتیاز سه هم  براش یه جورایی زیاد باشه اما دیدش به دنیا برام خیلی جذاب و قشنگ بود...و یه نکته جالب کتاب هم برام وضعیت اقتصادی ژاپن بود که داستان  درش اتفاق افتاده بود....من خیلی اقتصاد نمی دونم اما حس کردم خیلی شبیه به وضعیت الان ماست و  دوست داشتم در مورد مردم ژاپن و موضوع گفتگوهاشون در اون زمان بیشتر بدونم ... و شاید یه جورایی با وضعیت خودمون مقایسه کنم ...احساس می کنم اتفاقات این چنینی دید روشن تری بهم می‌ده ......واکنش مردم هر کشور و تفکرات و فرهنگ و انتظارات خاص خودشون...نویسنده وضع اقتصادی رو بی طرفانه بیان کرده بود و خبری از نک و ناله و چقدر ما بدبختیم و اینا در کتاب نبود...این به نظر من  قدرته ...و از یه نویسنده زبده برمیاد...اینکه تلاش کنه  بی طرفانه بنویسه...از آدمایی بگه که این شرایط براشون سقوط بود و آدمای دیگه ای که این شرایط براشون پله شد.
      

        اوایل کتاب ، بااینکه احساساتمو درگیر کرده بود اما خیلی باهاش ارتباط نگرفتم اما تقریبا از شروع داستان دوم بود که در کتاب غرق شدم و دنبال فرصتی بودم که ادامشو بخونم...خیلی کتاب قشنگی بود...سوگی که شخصیت ها تجربه می کردند قابل لمس بود برام و  یادم رو به زمانی انداخت که خودم تو آتیش یه فرصت دوباره برای دیدن یکی از عزیزترین هام می سوختم. علاوه بر قضیه سوگ درگیری های که شخصیت ها  با خودشون داشتند هم خیلی خوب توصیف شده بود، جوری که احساس می کردم غم و درد شخصیت ها رو خودم زندگی کردم و این منو خیلی بهشون نزدیک تر می کرد...
پی نوشت:این مدتی که بدون هیچ برنامه ای افتادم رو دور خوندن کتابای  آسیای شرقی ، تقریبا از خوندن هیچکدوم پشیمون نشدم و در یه عیش مدام به سر بردم و می برم.هر دفعه می گم حتما این یکی ناامیدم می کنه و میرم سر برنامه خودم اما این اتفاق نمیفته.برام خوندنشون آرامش بخش و تسکین دهنده است و حسابی دارم توی فضای قشنگشون کیف می کنم.
      

        خوندن این کتاب مثل یه شعر لطیف و آرامش بخش روحمو لمس کرد.‌‌‌..مثل اینکه فعلا قرار نیست از کتاب‌های آسیای شرقی و فضاشون بیرون بیام و همچنان تو این دنیا موندگارم...این جریان آروم کتاباشون ،اینکه با جریان زندگی شخصیتهاشون همراه بشم روح پریشونمو آروم می کنه...تو روزهاییم که دلم نمیخواد فکر کنم ...دلم نمیخواد جای خودم باشم و در عین حال نمیتونم آدمای متفاوت با خودم رو درک کنم...آدمای این کتاب ها مثل خودمند...نه تو یه دنیای مصنوعی شاد و الکی غرقند و نه از روحیات و درونیات من فاصله دارند...‌همینطور که قدم به قدم توی دنیاشون قدم برمی دارند غم و شادی رو همراه با هم با خودشون حمل می کنند و دنیای منو ،احساسات منو واقعی می کنند.
      

        هنوز از خوندن کتاب های ادبیات آسیای شرقی سیراب نشده بودم و اومدم سراغ این کتاب...قبل از خوندنش دوتا موضوع بهم احساس ناامیدی و بی ذوقی می داد...يکی اینکه دیگه عنوان یا جلد هر کتابی رو که نگاه میکنم یا عکس گربه یا اسم گربه  و یا هردو روی کتاب هست و یه جورایی این قضیه منو زده کرده بود..‌در حدی که با وجود اینکه عاشق کتاب های درباره کتابم خیلی رغبتی برای خوندنش نداشتم ...موضوع دوم نظرات کتاب بود ه چندان رضایت بخش  نبود ..‌.اما واقعا به نظرم کتاب زیر لایه اون داستان ساده ای که روایت می کرد واقعا خیلی پیام داشت و تکان دهنده بود برای من‌‌‌...در حدی که تصمیم های جدیدی برای رویه کتاب‌خوانیم گرفتم و بهم زاویه دید جدیدی هم داد...بااینکه قرار گذاشته بودم جلد بعدی کتاب رو بخاطر دیدن بیش از حد گربه ها روی کتاب ها که بهم حس گربه زدگی حاد می داد نگیرم ولی خوندن جلد اولش یعنی این  کتاب نظرمو عوض کرد...

شایدم واقعا  این کتاب برای دیگران  پیام جدیدی نداره اما برای من که يکی  از موارد  پیشرفته هیکیکوموری  هستم و از وضعیت کنونی کتاب ها و روندی که داره براشون اتفاق میفته ناراضیم این کتاب ، کتاب فوق العاده ای  بود.
پی نوشت اول : دوباره دلم خواست یه کتابفروش باشم که درحال خوندن کتاب صدای زنگ جلوی در منو از دنیای کتاب به دنیای کتابفروشی برگردونه و با اشتیاق بین کتاب ها و آدمای  اهل کتاب شناور باشم.
پی نوشت دوم:تازه که کتابو شروع کرده بودم با خودم گفتم این مترجم همیشه انتخابات خوبی برای ترجمه داشت چرا الان داره ناامیدم می کنه؟ زود قضاوت کرده بودم ...دوباره فهمیدم انتخاب های مترجم رو دوست دارم.
پی نوشت سوم: هیکیکوموری دیگه چیه؟کتابو بخونید می فهمید 😁
      

        داستان رو که می خوندم خیلی ساده به نظر میومد و یه حالت بلاتکلیفی میداد بهم و می گفتم خب که چی ...از طرفی همین سوال باعث می‌شد ادامه بدم کتابو... یه چیز دیگه هم اینکه با تصور اینکه کتاب خیلی هیجان انگیزیه شروع به خوندنش کردم که خب این طور نبود...قدم به قدم با نویسنده همراه شدم و خوندنش رو ادامه دادم...و نکته خیلی قشنگ کتاب این بود که همه اطلاعات رو تا حدود زیادی من خواننده هم بهش  دسترسی داشتم و بر اساس استدلال شخصیت ها منم می تونستم به اندازه اونا درباره معما کنجکاو باشم و بدونم چیزیو از دست ندادم...کتاب رو با وجود اینکه با انتظاراتم متفاوت بود خیلی زیاد دوست داشتم...بعضی از شخصیتای کتاب درباره‌ یه سری چیزا به نظرم  زیادی  غیرعادی باهوش بودند و این منو یاد کتابای هیگاشینو انداخت...ولی  این چیزی از قشنگی کتاب کم نمی کرد و خب جذابیتش به همینه که قرار نیست همه چیز  به ذهن من خواننده برسه ...بااین وجود درنهایت میبینی با همون شواهد ساده ای که از کنارشون عبور می کردی همه چیز حل شده...و در آخر اینکه موقع خوندنش یاد استاد عروسک افتادم و دلم براش خیلی خیلی تنگ شد‌‌‌...چجوری ژاپنی ها اینقدر  خفن و خلاقانه کتاب می نویسند؟🥲😏
      

        خیلی کتاب قشنگی بود و بی اندازه دوسش داشتم و شخصیت اینژ رو هم خیلی خیلی زیاد . اما این دو نکته رو باید بگم ...یکی اینکه این  کتاب هم گرایشات نامتعارف داره و دیگری هم اینکه یه جاهایی خط فکری نویسنده رو در داستان قبول نداشتم و خوشم نیومد.
      

        خب همیشه گفتم که کتابای نویسنده های آسیای شرقی معمولا باب سلیقه کتاب‌خوانی منند ...این کتاب هم از دسته جنایی های آسیای شرقی هست و من واقعا دوسش داشتم ...ممکنه کند  باشه داستان برای یک سری از کتابخوان ها ..‌.اما من با کندی کتاب ها مشکلی ندارم...درواقع خیلی مواقع ازین کندی لذت می برم...چون دارم یه جریان از زندگی رو دنبال می کنم...یک نمره ای که کم کردم به‌خاطر این بود که قسمت معمایی داستان اینقدر ساده و پیش پا افتاده بود که اصلا حتی فکر همچین پایانی هم به ذهنم نمی رسید...بااین حال بااینکه کتاب پسر خوب تا جایی که دیدم طرفداران بیشتری داره نسبت به هفت سال  تاریکی ؛ اما من این کتاب رو خیلی بیشتر دوست داشتم...اون کتاب بعد معمایی هیجانیش قوی تر و پررنگ تر بود...اما این کتاب بیشتر به دلم نشست...چون محتوای کتاب به اندازه هیجانش برام جذابه و حتی بیشتر حتی...کلا خیلی کتاب رو دوست داشتم و خوشحالم که خوندمش.💓💓
      

        خیلی کتاب بامزه و حال خوب کن و شیرینی بود...اون حال و هوای راوی داستان و صد البته ترجمه خیلی باحالش رو دوست داشتم...یه جورایی انگار یه صحنه نمایش در حال اجرا بود...این کتابو که خوندم با خودم گفتم داستانای قدیمی چقدر بی شیله پیله بودند...این همه تبلیغات و ادا و اطوار نداشتند و آدما بدون هیچگونه سوگیری و القای نظر دیگران می‌نشست پای خوندنشون...بعدم راحت و صادقانه می گفت کتابو دوست داره یا نه...برعکس کتابای الان که حتی وقتی اون کتابو دوست داری گاهی نمی تونی حتی با خودت صادق باشی چون بهت هزار تا انگ می چسبه ...یا حتی یه کتابو بهش انتقاد داری اما جرات نمی کنی چیزی بکی چون صدنفر می ریزند سرت و میگن تو نمی فهمی...کتاب خوندن تو این دوران سخت شده ...اینکه بتونی نظر و سلیقه خودتو حفظ کنی ...اینکه با وجود فشار جامعه و دنیا و سرعت وحشتناک و تعداد زیاد  کتاب ها بتونی زمان رو متوقف کنی و بشینی پای یه کتاب کار ساده ای نیست...چه بپذیریم یا انکار کنیم یه جورایی هممون کمابیش تحت تاثیر این موقعیت دنیای جدید کتابی قرار گرفتیم...و کتابا به دلمون مثل قدیما نمی چسبه چون دوست داریم فورا یه کتابو تموم کنیم و دوباره در دنیای کتاب های جدید شیرجه بزنیم...دنیای جدید غرق دوپامین رو به جلو پیش می ره و گاهی منو به یا آدمای انیمیشن وال ای میندازه...همینطور که توی این دنیای جدید غرقم و دست و پا می زنم گاهی دلم میخواد دنیا بایسته و من با یه آرامش روحی بدون زمزمه هیچ انتقاد و پیشنهادی...بدون هیچ پیش زمینه ای به صدای کتاب ها گوش بدم و ببینم کدوم منو دعوت به خوندن می کنه...اون موقع هست که میتونم صدای کتاب هایی رو بشنوم که توی شلوغی و سر و صدای این روزا گم شدند و به طرفشون میرم و برشون می دارم...در آ رامش غرقشون میشم و وقتی بیرون میام خودمو میبینم که چقدر حالم خوبه ...یه لبخند روی لبمه که تحت تاثیر نظر حرف دیگران نیست ...چیزیه که فقط من تجربه اش کردم.
این کتاب این حال خوش رو برام زنده کرد...فقط با معرفی یه دوست کشیده شدم سمتش و با وجود همه کتابای نصفه نیمه و غیره تا رسید دستم شروعش کردم...دیدنش بهم حال خوشی می داد ...تو سکوت آخر شب یهو می دیدم چقدر جلو رفتم و چقدر خوشم.خوشحالم که خوندمش 💖
      

        از وقتی در سی سالگی کتاب زن سی ساله رو خونده بودم تا الان دیگه کتابی نخونده بودم که قلم قدرتمند یه نویسنده جوری یه شاهکار خلق کنه با خودت بگی آیا واقعا نویسنده مرد هست؟چجوری تونسته اینقدر دقیق زیر و بم لایه های ذهن و احساسات یه زن رو به تصویر بکشه...منتها هرچه داستان جلوتر رفت تلخی داستان بیشتر و نفس گیر تر می شد و اون آخرای داستان یه جورایی داستان برام کم کم غریب و ناآشنا شد...دیگه درک درستی ازش نمی تونستم داشته باشم...بااین حال کتاب بی نظیری بود و از خوندنش خیلی خوشحالم.