داستان کتاب از زبان دختری اشراف‌زاده بیان می‌شود که دیگر چیزی از ثروت و اشرافیت‌شان‌ نمانده و رو به زوال می‌روند. دختر برادری معتاد به تریاک دارد که پس از ترک، الکلی می‌شود، دنیا را پوچ می‌بیند و برای فرار از این پوچی دست به هرکاری از جمله مواد، الکل و رابطه‌ی جنسی می‌زند. به نظرم نویسنده شکل زندگی برادر را از زندگی خودش الهام گرفته بود. آنچه مرا بیش از همه چیز به کتاب علاقمند کرد نحوه‌ی روایت بود. من داستان‌های پوچ‌گرایانه‌را چندان دوست ندارم اما روایت این کتاب به نظرم خاص و پرکشش بود.
        

          اوسامو دازای از پیشروان مکتب پوچ‌گرایی و نیهیلیسم بوده، پس اگه بعد از خوندن این کتاب مثل من دو هفته در افسردگی فرو رفتید نباید تعجب کنید. اگه مستعد افسردگی هستین یا باز هم مثل من با هزار دردسر از عمق باتلاق پوچی بیرون اومدید، سراغش نرید که باز غرق می‌شید.
اما اگه دازای رو دوست دارید و معتقدید هرچیزی با ضدش معنا پیدا می‌کنه، بخونید چون همه‌مون گاهی به پوچی می‌رسیم و خوندن احوالات خودمون از زبان یکی دیگه جذابه.
        

          داستان سرانجام خوبی نداشت در کل متن شما دنبال نکات فرعی میرفتی و آخرش میبینی اصلا از هیچ به هیچ میرسه 
همین میتونه دلیل این باشه که نویسنده از اینکه جدی گرفته نمی شده خودکشی کرده ...
        

          با خوندن این کتاب بهم ثابت شد که دازای اوسامو هیچ وقت منو با کتاب هاش ناامید نمی کنه!
خورشید رو به غروب هم یادآور نزول اشرافیت و هم روایتگر مرگیه که هر لحظه به سمت مادر شخصیت اصلی می خزه.
جملات کتاب، شخصیت پردازی ها و پایان کتاب، همگی بی نظیر بود.
به نظرم حتما این کتاب رو بخونید.
        

           «اوسامو دازای» پدر خودکشی ژاپن نیست، ولی من همچین تصوری ازش دارم. یک فصل کامل این کتاب هم اظهارنامۀ مفصل نویسنده دربارۀ فعل بسیار زشت و گناه نابخشودنی خودکشیه، یک توجیه تمام‌عیار با عنوان «وصیت‌نامه» که اگر دین نداشته باشیم، به نظرمون خیلی هم صحیح و منطقی میاد. لعنت به منطق انسان!

اما در اصل کتاب دربارۀ تحولات اجتماعی ژاپنه، جایی که دیگه قرار نیست خون و به‌دنیا اومدن در یک خانوادۀ اشرافی مایۀ اصالت، شرافت یا برتری باشه. قراره همۀ انسان‌ها از نظر مرتبۀ اجتماعی هم‌سطح باشن. «خورشید رو به غروب» هم اشاره به همین معناست؛ اشرافیتی که نخ‌نما میشه.

راوی قصه دختر جوانی است که مادر و برادر و از همه مهم‌تر پایبندیش به اخلاقیات رو در جریان این تحولات از دست میده.

متن روان و ساده است. جملات قصار و تأمل‌برانگیز هم الی ماشاءالله دارد که از خوندنش سیر نمیشه آدم. ولی با نخوندنش چیزی رو از دست نخواهید داد.

        

          با  نویسنده ژاپنی «دازای» به وسیله بوک بلاگر های اینستاگرام اشنا شدم.
 بوک بلاگرهایی که «دازای» رو با «صادق هدایت» مقایسه  کرده بودند.

تو جملات این افراد به  نویسنده ای برخوردم که  هم تو ژاپن خیلی معروفه و هم این که در کتاب هاش ناامیدی موج می زنه.  
همه بدون استثناء به  چندین تجربه  خودکشی ناموفق و اخرین تجربه خودکشی  موفق نویسنده اشاراتی کرده بودند. 

  همین تجربه های نویسنده سبب  کنجکاوی من شد تا یکی از  کتاب های این شخص رو بخونم و در جملات رمانش رد پایی از تفکراتش پیدا کنم.
این تفکر چی بوده که سبب ناامیدی اون به دنیاشده و نتیجه این ناامیدی مرگ و بی ارزشی زندگی برای این شخص شده البته که با خوندن یک کتاب از یک نویسنده هم نمیشه به نتیجه مورد نظر رسید. 

اعتراف می کنم غافل گیر شدم چون همه شخصیت های داستان نه ناامید بودند و نه امید واهی داشتند. 

 خیلی زود با شخصیت های محدود  کتاب ارتباط گرفتم و  باهاشون همدلی و همدردی کردم. 
حتی در  بعضی جاهای  کتاب  در عین حال که بخاطر رفتارشون سرزنششون می کردم، دلم براشون  می سوخت. 

کتاب  حال و هوای ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم رو روایت میکنه.
 فلش بک هایی هم  به دوران  جنگ و دیدگاه های مردم ژاپن در مورد  سقوط زندگی اشراف زاده ها بعد از جنگ جهانی دوم  داره.
 تو کتاب میشه با تفکرات و عادت های مردم هم اشنا شد. 

  بعد از تجربه خوبی که از این کتاب داشتم،مطمئنم سراغ کتاب های دیگه نویسنده هم خواهم رفت.
        

          خورشید رو به غروب یا شایو کتابی در وصف فقر ، سردرگمی و بی حسی همگانی. حس می کنم بلاتکلیفی و بی هدفی مهم ترین رکن های این کتاب بودن. 

داستان صرفا داستان نبود. یک گزارش کامل از اوضاع افرادی بود که سعی می کردن توی جامعه ای که انگار هیچ نیازی به اون ها نداشت جا باز کنن و بتونن نقشی ایفا کنن. در واقع انبوهی از انسان ها که بعد از جنگ دلیلی برای ادامه دادن نداشتند. جنگ ، اوضاع جامعه و حوادث مختلف زندگی دونه به دونه ی انگیزه هاشون برای زنده موندن رو ازشون می گرفت و کم کم اونا رو به نتیجه ای مشخص می رسوند. اینکه یا باید بمیرم یا باید دلیلی برای زندگی کردن دست و پا کنم. حتی اگر بهای به دست آوردن اون دلیل آسیب زدن به کس دیگه ای باشه. 

در واقع دازای خیلی واضح داشت می گفت من تا وقتی کسی برای اهمیت دادن و دوست داشتن توی زندگیم دارم حتی اگر زندگیم وحشتناک باشه باز هم ادامه می دم، ولی وقتی که دیگه کسی نباشه که بتونه دوستم داشته باشه و همه عزیزانم رو از دست داده باشم دلیلی برای ادامه دادن ندارم. چون این زندگی به اندازه کافی سخت هست، اگر خیلی از آدم ها الان دارن ادامه می دن ،صرفا به خاطر عزیزانشونه. حالا اگر اون عزیزان رو ازشون بگیرید چه اتفاقی می افته؟ یا باید مثل نائوجی باشن یا مثل کازوکو تصمیمی بگیرن که به ضرر یه شخص دیگه است.

طبق روال کتاب های دازای یه روزمرگی خاصی در جریان بود. روایت و به زبون آوردن اتفاقات روزمره که باعث می شد بهتر با شرایط انس بگیری. مردمی که سعی در بازگشت به زندگی عادی داشتن. 

و اما نتیجه گیری آخر ، به نظرم کتاب هایی از این قبیل کتاب ها مثل اکثر آثار دازای ،آکوتاگاوا ، صادق هدایت، کامو ، بعضی کتاب های داستایوفسکی و... از اون دسته کتاب هایی نیستن بشه از خوندنشون لذت برد و حس خوبی به آدم نمی دن، مگر اینکه شیوه بیان و استدلال نویسنده رو ستایش کنید که غالبا همین طوره. بیشتر از این متاثر می شید که این افراد تونستن درباره مشکلاتی که شما حتی نمی تونید به زبون بیارید و بعضی وقت ها حس می کنید چیزی بیشتر از یه توهم  نیست، کتاب بنویسن و توی این کتاب اون قدر جالب و روان همه چیز رو روایت کنند که شما فقط بتونید همزاد پنداری یا مخالفت کنید.

 طبیعتاً پر از نقد و ایراد گرفتن و عقاید خاکستری هستن که  به مذاق خیلی ها خوش نمی آن‌. 
 اینکه بخونید یا نه واقعا به خودتون بستگی داره. ترجیحا نخونید به نظرم همه تون فعلا به اندازه کافی دردسر و مشکل دارید نیازی نیست کتابی رو بخونید که دقیقا همونا رو براتون یاد آوری می کنه. البته بازم خود مختارید.
 
اگر تا اینجا خوندید، دوست دارم نظرتون رو بدونم...
        

          آه زندگی پر رنج است. مهری است که باور جهانی کاش زاده نمی‌شدیم تا تصدیق می‌کند. از این رو هر روز، سپیده دم تا شامگاه، در نومیدی انتظار چیزی را می‌کشم. کاش از زاده شدنم شاد بودم. از زنده بودنم، از اینکه جهانی هست و مردمانی. شما اخلاقیاتی که سد راهتان باشد به کناری نمی اندازید؟

رمانی پرکشش و جذاب از ادبیات ژاپن

داستانی خانوادگی از خانواده‌ی متزلزل و آشفته‌ای که مادر یک اشراف‌زاده است... راوی دختر خانواده است و از مادر و برادری می‌گوید که دچار فروپاشی با مواد مخدر است. مبارزات درونی شخصیت‌های داستان، فردی، مالی، اخلاقی، عاطفی و ... باعث جذابیت داستان شده و این هنر نویسنده است که خواننده تمایل زیادی دارد بدون لحظه‌ای وقفه کتاب را یک نفس تا آخر بخواند.

گاهی اوقات دوست دارم سیلی محکم حقیقت‌های زندگی را از همین کتاب‌ها بخورم و چقدر این حقیقت‌های تلخ و یافتنش در کتاب‌ها جذاب و شیرین است.
        

          شایو،یعنی خورشید در حال غروب،داستان افول زندگی یک خانواده ژاپنی بعد از جنگ
راوی داستان کازوکوست.یک شخصیت رو مخ که پدرش فوت کرده و برادرش هم به جنگ رفته و با مادر اشراف زاده ش(شما بخونید از دماغ فیل افتاده)زندگی میکنه. که به دلیل مشکلات مالی مجبور شدند به کلبه ای در روستا برند و اونجا زندگی کنن. اما زندگی اونا بعد از مرگ پدر،از هم پاشیده شده و نحسی گرفته
__
خب خب خب
داستان تلخی بود و غم و اندوه زیادی داشت 
اما.....
احساسات خودم رو نسبت بهش نمیتونم انگاری ابراز کنم😂😭
        

          کتابی سرشار از غم
        

          کتاب قشنگی بود.... میشه یه بار خوند.... داستان دختری زیبا و باهوش به اسم کازوکو که از شوهرش جدا شده .... چون می‌فهمه بین اون و شوهرش عشق نبود و بعد از یک سوءتفاهم ، از شوهرش جدا میشه.... پیش مادرش که رفتار اشراف رو داره می‌ره و زندگی می‌کنه.... پدرشون هم مرده..... برادرش نائوجی از جبهه جنوب میاد خونه و میبینن اخلاقش بد شده.... چون مشکلات زیاد داشتن... بعد مادرشون مریض میشه میمیره.... و برادرش هم خودکشی می‌کنه و میگه که این دنیا پایبند اخلاق نبودیم مارو عذاب دادن و من زندگی خوشی نداشتم مشکل مالی، از لحاظ عشقی و..... ولی هر چی بشه ما باز هم اشراف زاده ایم.
به نظرم این کتاب به مفهوم پوچی و بیهودگی اشاره می‌کنه و ما میتونیم بفهمیم اخلاقیات چه ضرورتی دارن..... و نشون میده زندگی آسون نیست..... و ما رو از دید دیگه ای به پوچی می‌رسونه .....‌من که مدت زیادی فکر کردم بهش تا حتی این رو بنویسم.... و واقعا پوچی رو بیان کرده بود.... آدمی که در اثر مشکلات به پوچی رسیده..... در کل خوندنش و مقایسه ش با دنیا می‌تونه خیلی موثر باشه و  میگم که باید خوند و من که دوسش داشتم....🩷🌺
        

          داستان دارکی بود اما زیاد جذاب نبود
        

          اسم کتاب، شایو به معنای پایین رفتن یا غروب خورشید تناقض جالبی با پرچم ژاپن که نماد خورشید هست داره.
و البته خود ژاپن... که شرقی ترین منطقه جهانه. جایی که خورشید طلوع میکنه.
شایو روایت تباهی همه آدماست. در قالب تک تک اعضای یک خانواده که هر کدوم به شکلی با این تباهی گلاویزن.
پشت جلد کتاب فقط یه جمله هست : '' آیا کسی هست که تباه نشده باشد؟ ''
راوی داستان کازوکو، دختر خانواده که به همراه مادرش زندگی میکنه و نائوجی پسر نااهل خانوادست که رفته جنگ. داستان روایت فقر و تغییرات شدید اجتماعی این خانواده بعد از جنگ در ژاپنه.
شایو تو این کتاب از جنگ میگه و در یک شعر خلاصش میکنه:
'' پارسال هیچ
پیرارسال هیچ
سال پیش از آن هم هیچ اتفاقی نیفتاد'' 
از عشق و انقلاب میگه:
'' براستی عشق و انقلاب بهترین و شورآفرین مفاهیم این جهانند'' 
کتاب هیچ قهرمانی نداره و همین نقطه تلاقی شخصیت هر کدوم از خواننده های داستان با کازوکو هست. 
مفاهیم اخلاق و شیوه زندگی توی این کتاب دچار در هم شکستگی میشن و بهشون از زاویه ای دیگه نگاه میشه. 
اخلاقیات به کل میله زیر سوال و یه جا کازوکو توی نامه اش میپرسه : شما اخلاقیاتی که سد راهتان باشد به کناری نمی‌اندازید؟
درگیری های ذهنی کازوکو و همچنین به بن بست رسیدن ذهنش، ارتباط مستقیمی با مفاهیم اگزیستانسیال داره. 
'' تلاش برای بقا'' 
کازوکویی که با وجود تمام پوچی ها و نقطه پایان های زندگیش هنوز امید داره :
'' نمی‌توانستم تا ابد در غم و اندوه غوطه ور باشم، چیزی هست که بی‌شک باید برایش بجنگم. '' 
کازوکو برای عشقش که اونم از سر نیاز به بقا هست، تمام تلاششو کرد و جنگید. 
اولش این کتابو دوست نداشتم. اما هر چی بیشتر بهش فک میکنم میبینم دازای به چیزای خیلی عمیقی توی کتاب اشاره کرده. 
کتاب پر از ظرافت و تمثیله. 


        

          (تنها از یک چیز می‌توان مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا دربیاورد.) 
شایو، پایین رفتن خورشید: پایین رفتن و سقوط یک خانواده ثروتمند ژاپنی و رنج و اعتیاد و فقر و پوچی بعد از جنگ مردم ژاپن 
خیلی کتاب زیبایی بود 

        

          به پیشنهاد آقای کتاب‌فروش خریدم. بدون هیچ گونه آشنایی با غولی به نام دازای.
خوب راستش نفسم بند اومد. چقدر کتاب عجیب و فوق العاده‌ای بود و چقدر ازش چیز یاد گرفتم. از اون آثار شاخص بود.
داستان بهم ریختگی‌های یک خانواده ژاپنی در روزهای جنگ دوم جهانی.
مادر و دختر تنها موندن و پسر خانواده اعزام شده به جبهه اقیانوس آرام و ... 
کلا من لو ندم بهتره چون کل کتاب ۱۲۰ صفحه بیشت رو نیست.
نکته بعدی که برای تحریک شما به خوندن این کتاب باید بگم اینکه یه جستجوی کوچک هم در اینترنت کردم و فهمیدم که این نویسنده یعنی آقای «دازای» ۳۸ سال بیشتر نداشته که خودکشی می‌کنه ولی با همین سن کم چنان کاری کرده که مثلا موراکامی خودش رو به شدت متاثر از ایشون می‌دونه.
خلاصه که بخوانید.
        

          🔺شایو🔺
تو زبان ژاپنی یعنی خورشید در حال غروب. یه اسم کاملا مناسب برای همچین داستانی. استعاره‌ای برای موضوع و مفهوم داستان: ملت ژاپن بعد از جنگ. اشرافی که به خاطر بی پولی مجبورن تو یه خونه روستایی زندگی کنن. افرادی که نمیدونن چه غلطی دارن می کنن تو زندگیشون، و شرایط داره هی بدتر و سخت تر میشه. جامعه و مردمی که خورشید خوشبختی و زندگی خوبشون داره غروب می‌کنه. افراد به شدت ضعیف در شرایط وخیم که همشون به دنبال دلیلی برای ادامه زندگی میگردن. دنبال شادی، امید و خوشبختی. که این کتاب نشون میده هیچ کدوم از اینا وجود نداره. تفاوت این کتاب با زوال بشری اینه که شخصیت اصلی می‌رسه به اون دلیل و چیزی که می‌خواد. و کتاب زیباتریه نسبت به زوال مخصوصا شروعش ولی هرچی می‌گذره بیشتر و بیشتر این زیبایی محو میشه. مثل غروب خروشید. برای همین یکم ملو تره و قابل تحمل تر از زوال بشریه. چون شخصیت به اون چیزی که می‌خواد می‌رسه. اما اینجا یه ولی بزرگ هست. ولی این موفقیت نتیجه خودخواهی و غرور بی حد و مرزه. پس این موفقیت میشه شکست برای یک نفر دیگه. که نشون دهنده اینه که وقتی آدما تو تنگنا قرار بگیرن حاضرن با خودشون ده نفر دیگه رو هم پایین بکشن. یعنی هر چه قدر هم که خوب باشی نمی‌تونی تو این دنیا پلید خوب و سالم بمونی و خودتم تبدیل میشی به همون کسایی که ازشون متنفری. همون عقیده دارک و بدون امید و پوچ‌گرا دازای.

قبل اینکه بریم سراغ نکات کتاب، باید اینو بگم:
🔻یکی از مهم ترین نیاز های این کتاب داشتن شناخت از زندگی دازایه که اگر تحقیق کرده باشید یا زوال بشری رو خونده باشید راحت تر درک می‌کنید این کتاب رو. چون آثار دازای اکثرا از تجربیات و اتفاقاتیه که برای خودش افتاده. دقیقا مثل این کتاب که اتفاقیه که برای خودش افتاده. برای همین اگر بدونید و آشنا باشید راحت تر مفهوم کتاب و کارایی که نویسنده در تلاشه بکنه رو متوجه می‌شید.🔻

نکته های مهم کتاب:
1️⃣:قلم جذاب و دردناک دازای اینجا به شدت گیراست. اصلا یه جوری احساسات رو منتقل می‌کنه که از همون جملات اول با بغض می‌خونید کتاب رو. واقعا با روح و روان و قلبتون بازی می‌کنه لعنتی و به شدت قلمش تاثیر گذاره رو این سه مورد، که باز این کتابو به هرکسی پیشنهاد نمی‌کنم به این دلیل. اینو یکم ساده تر از زوال میشه پیشنهاد داد ولی بازم به یکسری پیش‌نیاز ها احتیاج دارید.

2️⃣:شخصیت های خاص، کاملا واقعی و بیاد موندنی داره. شخصیت ها همشون لحن و اخلاق خاص خودشون رو دارن. عقاید و اعتقاد خاص خودشون رو دارن. و عجیب غریب مثل آدم های واقعین. همون قدر رو مخ، همون قدر ضعیف. قشنگ سر شخصیت های دازای فشااار می‌خورید. خیلی رومخن.😂 و این رو مخی از به خوبی پرداخته شدن بهشون میاد.

3️⃣:مفهوم بسیار غم‌انگیز و دردناکی داره. دنیا بدون شادی، امید و خوشبختی. نگاهی پوچ نسبت به همه چیز. من خب تو زوال بشری هم گفتم این نگاه دازای رو دوست ندارم و دنیا اینطوری نیست. ولی اصلا مثل خیلیا قضاوتش نمی‌کنم و خیلی زیاد درکشم می‌کنم. دلم براش خیلی‌ میسوزه و میگم استعدادیه که حیف کرد خودشو. واقعا ناراحتم براش. 

🛑و در آخر به کیا پیشنهاد می‌کنم. اینو راحت تر از زوال پیشنهاد میدم. ولی سخته خوندنش. ناراحتی و افسردگیتون رو تجدید می‌کنه. کتابیه که به راحتی میتونه روتون تاثیر بزاره. و تاثیرش به هیچ وجه تاثیر خوبی نیست. پس اگر می‌خواید برید سراغش بهتره آماده باشید و از خودتون مطمئن باشید. اگر به من باشه که به هیچ کس پیشنهادش نمی‌دم چون هیچ کدوم ما نیاز به چیزی نداریم که بدتر ناراحتمون کنه و اذیت شیم سرش. کتابی که افسردمون کنه و شاید از اون حال خوبمون درمون بیاره. 🛑

🟠🟧با نظرات موافقی؟ حتما بگو بهم.🟧🟠

        

          من مخاطب دازای نیستم اما به خوندنش ادامه می‌دم. 
        

          📎 داستان جالبی است از ادبیات مدرن ژاپن. بیان سرگشتگی آدم‌ها پس از شکست در جنگ، از فروپاشی روانی  و آشفتگی در جامعه تا عبور از سنت.
        

          صادقانه دوستش نداشتم.
انتظار ادم‌های قوی‌تری میکشیدم، ادم های توانمندتر، ادم‌های قشنگ‌تر ولی در نهایت با گروهی انسان تباه و ناامید و ترسو مواجه شدم و این اصلا قشنگ نبود، شاید واقعی بود.
تباهی واقعی پس از زوال در تک تک جملات حس میشد ولی برای من پذیرفتنی نبود‌.
        

          آیا کسی هست که تباه نشده باشد ؟ 
داستانی سراسر تلخ و دردناک درمورد زندگی یک خانواده ی اشراف زاده بعد از جنگ . تباهی تک تک اعضای خانواده و بهم ریختگی زندگیشون.  در بطن این همه تیرگی ولی باز هم عشق به خانواده و از خود گذشتگی دیده میشه . دوست دارم این یادداشتم بیشتر حالت نامه داشته باشه  . نامه ای به کازوکو : 
کازوکوی عزیزم ، اینکه برای چنگ زدن به ریسمان زندگی تمام تلاشت را کردی ، نشان دهنده ی تلاش تو برای فرار از تباهی ای است که آگاهانه مثل ماری به سوی تو می خزد . شاید عشق تو به اوهارا هم صرفا تلاشی خودساخته برای داشتن انگیزه و زنده ماندن بود . بچه ای که آرزوی داشتنش را داشتی هم صرفا قرار بود جلوی خودکشی تورا بگیرد و زنده نگهت دارد . همانطور که تو و نائوجی همین نقش را برای مادرتان ایفا می کردید . او هم به امید شما زنده مانده بود . در تمام لحظاتی که احساس می کردید که سربار او هستید ، در اصل نقش شیشه ی عمر او را داشتید . باز دارنده ای در برابر تباهی و خودکشی . به راستی اگر آدمی هدفی از زیستن نداشته باشد ، آیا عاقبتی جز تباهی در انتظار او خواهد بود ؟ اگر طناب آرزو ما را سفت نگه ندارد ، هر لحظه امکان سقوط ما به عمق دره ی ناامیدی وجود دارد . تنها اهداف ما را نجات می دهند و به ما انگیزه می دهند ، چه اهدافی که خودمان به خودمان تلقین می کنیم و چه اهدافی که واقعی هستند . در عمق نا امیدی هم آدمی می تواند کورسوی امیدی برای زیستن پیدا کند .