کتاب شامل سه داستانی است که به شکل غیرمنتظره بهم مرتبط میشوند و درمورد کشش هستند. کشش هایی نه از سر علاقه بلکه کشش های بی دلیل برای انجام کارهایی که هیچ توجیهی نمیتوان برایشان پیدا کرد و یا حتی اگر قابل بتوان دلیل برای آن ها پیدا کرد همچنان هیچ عقلانیتی ندارند‌.
شاید ساده ترین راه برای معرفی کتاب، نام بردن از کتاب های معروف‌تری است که این کتاب میتواند یادآور آن‌ها باشد، سه گانه نیویورک استر و کلکسیونر فاولر
      

        ریویو مرگ ایوان ایلیچ:
کتاب با رفتار های پیرو مرگ ایوان ایلیچ شروع میشود، از دغدغه های همسرش گرفته تا دل‌مشغولی های دوستان و همکارانش، ار فصل دوم با خود ایوان و زندگی‌اش آشنا میشویم، شور و هیجانش برای آینده و به تدریج بیماری‌اش.
تفکرات قبل از مرگ ایوان، ترس‌هایش و تنهایی‌اش و رفتارای سرسام آور اطرافیان ایوان همان چیزی است که بیشتر از همه تاثیرگذار است
      

        ریویو کتاب "مستاجر"
بخونید.
اگر کارای پولانسکی و هیچکاک ندیدین، بعد از اتمام کتاب مقدمه را بخوانید.
بزرگترین ویژگی کتاب برای من دلهره بود، یک دلهره دائمی، یک دلشوره از بروز اتفاقی که میدانی قرار است بیفتد ولی هیچ تصوری از آن نداری و از یک جایی به بعد وحشت.
وحشت توام با زندانی شدن، اینکه هرچقدر فرار کنی، جست و جو کنی باز هم نتوانی خودت را پیدا کنی، باز هم وحشت‌زده به نقطه ابتدایی برسی و ببینی هیچ راه فراری نیست.
برای من کتاب یادآور کابوس های گاه و بی گاهم بود که باعث میشد وحشت کنم مبادا روزی گم شوم یا از شدت تنهایی خودم را هم فراموش کنم.
      

        کتابی به سیک و سیاق سایر آثار دازای، از زبان اول شخص، که در اینجا یک دختر جوان است، نوشته شده است.
افکار و دغدغه های دخترکی که به تازگی پدرش را از دست داده است، رفتار های مادر را قبول ندارد و گم شده
دربخشی از کتاب می گوید "    "
و شاید این درست تریت توصیف از خالی شدن باشد، اینکه همواره به دنبال ظرفی برای پر کردن باشی، که حصاری تو را محدود کند،تورا تعریف کند.
این حسرت میتواند گاهی تبدیل به یک وظیفه شود، اینکه به دنبال یه وظیفه باشی تا خودت را لایق شادی و موجودیت بدانی
      

        هیچ چیز در جهان به زیبایی توهم فردی نیست که دارد هوش و حواسش را از دست می‌دهد.
ص۷۵

پ.ن:  من و هاروکی موراکامی هیچوقت همراه های مناسبی نیستیم و نمیشیم
      

        مسحور روایتی شاعرانه و تلخ از انسان‌هایی شکسته و تنهاست؛ شخصیت‌هایی که هرکدام با خلأی در درونشان پیش می‌روند و به‌دنبال چیزی می‌گردند که شاید بتواند این خالی را پُر کند.

راوی داستان، مردی بی‌نام با ذهنی وهم‌آلود و جداشده از واقعیت، در سکوتی عمیق زندگی می‌کند. زبانی ندارد، یا شاید بهتر بگویم: نمی‌خواهد داشته باشد. بانو، وکیلی که سعی دارد دیگران را نجات دهد، انگار در تلاش است تا از راه نجات دیگری، خودش را نجات دهد. و یورک، زندانی محکوم به اعدام، نه تسلیم شده، بلکه «آماده»‌ی مرگ است؛ و این با تسلیم شدن تفاوت زیادی دارد.

شخصیت‌های داستان همگی خلأ خود را می‌شناسند. در لحظه‌هایی ناامیدانه، در تاریک‌ترین گوشه‌های ذهن و قلب‌شان، به‌دنبال چیزی یا کسی می‌گردند که شاید بتواند آن‌ها را کامل کند. اما این جست‌وجو اغلب بی‌نتیجه می‌ماند.

برای من، راوی داستان از همه جذاب‌تر بود. مردی که سکوتش، انتخابی آگاهانه بود. او خودش را از دیگران جدا کرده، نه برای فرار، بلکه از ترس آسیب زدن به دیگران. همان‌قدر که برای کارکنان زندان «مجرمی خطرناک» به‌نظر می‌رسد، برای من و رئیس زندان، او تنها یک قربانیِ زخمی و ترسیده بود.کسی که به‌جای خشونت، به جادو، رویا و کتاب‌ها پناه برده است.
      

        با اختلاف یکی از بهترین پرونده های جنایی‌ای بود که خوندم.
نه فقط بخاطر نویسندگی مینیمال و ساده بلکه بخاطر اینکه هرچند از لحظه اول قاتل مشخص بود، روش قتل مشخص نمیشد
حتی انگیزه قتل هم تا صفحات آخر داستان مشخص نشد
یه داستان جنایی با محوریت یک قاتل زن، که با ظرافت تمام یک جرم بی نقص نشون میده
      

        اسکیزوفرنی از آن دست اختلالاتی است که میتواند دنیای ورای واقعیت را با تمام جزییات به تصویر بکشد و آکوتاگاوا نویسنده‌ای است که به خوبی با این بیماری آشناست.
کاپا ها موجودات افسانه‌ای هستند که از کودک در حال تولد میپرسند دوست دارد به دنیا بیاید یا نه؟
موجوداتی که با هنر و جنگ آشنا هستند، دروغ گفتن برایشان اشکالی ندارد ولی آنقدر حساس هستند که اگر متهم به کاری شوند ممکن است از شدت ناراحتی و درد بمیرند‌.
بین کاپا ها این زن ها هستند که انتخاب میکنند تا جایی که شاید همه چیز زیر سر همسر یکی از مرد های ثروتنمد شهر باشد.
در میان کاپا‌ها، افراد بیکار کشته میشوند، تا خبری از شورش نباشد و گوشتشان خورده میشود تا قیمت گوشت هم کم شود و مسئله خوراک پیش نیاید، کاپا ها موجودات عجیبی هستند که مارا بهتر از خودمان میشناسند.
      

        امه همیشه برای من جزو نویسنده های محبوب بوده....
در داستان های امه پوچ بودن نشان داده نمیشوند، وجود دارند، لمس شدنی هستند.
در دزدی های شبانه، بی ارزش شدن ارزش های انسانی پررنگ و منطقی میشوند، در گناه کردن همه چیز آنقدر طبیعی به تصویر کشیده میشود که فراموش میکنی زندگی واقعی چه رنگی و چه شکلی است...
برای من درموش جور دیگری جالب بود
      

        شخصا داستان کوتاه های موراکامی به رمان های بلند این نویسنده ترجیح میدم، اغراق و تصوراتش تو داستان های کوتاه دلچسب تر هستند تا نوشته های طول و دراز سراسر سکوت و همنشینی
ولی در نهایت این کتاب با تمام سکونش، با تمام تنهایی شخصیت‌هایش روایتگر انسان هایی بود که زلزله های مخصوص خودشان را پشت سر گذاشته بودند.
چه از دست دادن خانواده باشد چه جنون و چه رها شدن و آن چیزی که بعد از زلزله باقی می ماند هرچقدر هم قوی و بی تغییر باز هم از درون چیزی در آن فرونشسته، گاهی یک هویت وگاهی یک رویا.
این بلایی است که سر آدم می‌آید وقتی محکم ترین بخش زندگی‌اش یعنی زمینی که بر آن قدم میگذارد هم زیر پایش را خالی کند.
      

        خیلی سعی کردم درمورد کتاب و روند داستانش ریویو بنویسم ولی به چشم من کتاب دنبال یه هدف یا یه مقصد نبود. یه مسیر دل‌انگیز بود که از میون درخت ها و جشنواره های ژاپن رد میشد، دلبستگی ها و دلتنگی ها بود و در نهایت حجم زیادی آرامش با خودش داشت.
از اون دست کتاب های آسون و روون که وقتی یه روز سخت و تاریک داشتی میتونی خودت بسپری بهش و بدون اینکه انتظار خاصی داشته باشی فقط از توصیفاتش لذت ببری
      

        زنده تر از زندگی خلاصه دلتنگی های یک دوست برای دوستی است که فوت کرده، انسانی که مرگ برای خاطراتش یک پایان نبوده.
بخش های کتاب کوتاه ولی پر احساسات پررنگ است.
نویسنده کتاب دوستش را نه با کلمات بلکه با صحنه ها و مکان ها توصیف میکند، این بخش کتاب برای من خیلی ملموس بود.
خیلی وقت ها کلمات فراموش میشوند ولی لبخندها، نگاه ها، صدای باران و خش خش برگ فراموش نمیشود‌.
مرگ دوستش برایش نه مایه گریه که مانند گرمای خورشید علت دلگرمی بود.
نویسنده در جاهای مختلف کتاب از دوستش به عنوان یک انسان دیوانه یاد میکند که درست زندگی کردن را بلد است که عاشق زندگی است، عاشق لبخند زدن و مهربانی است.
کتاب با وجود اینکه موضوع غمگینی داشت به هیچ وجه احساس غم نمیدهد فقط یک دلتنگی لطیف برای دوستی که حتی جای خالی اش آنقدر دوست داشتنی است که زندگی را ارزشمند و لایق زنده بودن میکند
      

        این کتاب یکی از ترسناک‌ترین پایان هایی داشت که تا به حال خوندم.
داستان حول تفکرات و تلاش های یک جمع‌کننده پروانه برای نگه داشتن یک دختر و زیبا و ابراز علاقه‌اش به آن دختر بود.
سراسر کتاب میشد میل کالیبان را به احتباس زیبایی و کنترل آن زیبایی را حس کرد، مانند نحوه‌ای که پروانه ها را میکشت و از این کنترل مرگ و نگهداری آن به عنوان مجموعه لذت میبرد.
کالیبان مردی که جهان را مقصر کاستی هایش میدانست و پیروزی در شرطبندی کلیدی بود برای رسیدن به تمام چیزهایی که میدانست هیچوقت نمیتواند داشته باشد پس آن‌هارا حبس میکند تا مالکیت آن‌هارا حداقل بدست بیاورد.
میراندا دختری که در ابتدا فکر میکرد کنترل همه چیز تحت اختیارش است و تمام تلاشش را میکرد فردی متفاوت از سایر اعضای طبقه بورژوا باشد ولی درنهایت حتی او هم هیچ کنترلی در روند زندگیش نداشت
      

        شخصیت های کتاب؛ پیرمردی بعضی شب ها عنکبوت میخورد، دکتری که آدمخوار است، موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی ساخته شده ولی تبدیل به محل رایج خودکشی شده است و خلاصه آدم‌هایی که مرگ تبدیل به بخشی از شخصیتشان شده است. شاید جز چند صفحه آخر کتاب نه تنها اثری از امید در کتاب نبود بلکه مانند همان موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی بود ولی همیشه طناب خودکشی در آن آماده بود این کتاب هم همیشه ناامیدی روزانه را تامین میکرد
      

        کتاب شروع سریعی دارد، روندی که خاطرات و گذر افراد را به مسائل اجتماعی و دغدغه های روزانه زمان ارتباط میدهد باعث میشود که که کتاب از حالت خسته‌‌کننده خارج شود.
در تک تک بخش های کتاب میتوان بهانه های زیادی را برای همذات پنداری پیدا کرد که تکرارشان بیشتر از هر چیز یادآور ترس های این روز ها و مشخص شدن دلیل این ترس هاست
خیلی از این ترس و بی اعتمادی ها که بخصوص در بخش "کمونیسم رفت و ما ماندیم" مطرح شد را تجربه نکردم ولی دیدمش و نشانه هایش انقدر عادی شده که دیگه انگار نشانه نیست
بجز این خیلی بخش های کتاب واقعا دقیق بود، پر از نکته سنجی پر از نگاه کردن به جای فقط دیدن و سوالی که پیش میاد این است ایا ما هم به این اندازه توجه میکنیم و آیا اصلا این توجه به سود ما هست یا نه
من وقتی کتاب را شروع کردم با خودم گفتم از ان دست کتاب هاست که به تو یادآوری میکند چقدر همه چی غیرمنصفانه است و این نکته که کتاب از زبان اول شخصی روایت شد که حتی در ان دوران هم از شرایط خوبی برخوردار بود ثابت میکند که همه چی غیرمنصفانه‌تر و به مراتب بی رحمانه‌تر بوده و خواهد شد.