من این کتاب را نخوانده‌ام، اما دلیل این شباهتی که بین طراحی جلد و انتخاب نام این کتاب و کتاب «استانبولی» منصور ضابطیان هست، را متوجه نمی‌شوم. لحظه‌ی اول مواجهه‌ام با این کتاب در کتاب‌فروشی، طوری بود که گمان کردم چاپ جدیدی از کتاب آقای ضابطیان را می‌بینم! 
به عمد بوده یا به سهو، منِ علاقمند به سفرنامه‌خوانی را از خواندن خودش راند.
      

        اگر بخواهم هر یک آثار علامحسین ساعدی را با «عزاداران بیل» او مقایسه کنم، همه‌شان کم می‌آورند. تعجبی هم ندارد. قرار نیست یک نویسنده همه‌ی آثارش را به جان مخاطبش بنشاند. 
ترس و لرز تمثیل است از آدم‌های منفعل و شوربخت که تن به رضا داده‌اند، به هرچیزی که بر سرشان بیاید. 
ممکن است، میزان انفعال جاری از ابتدا تا انتهاب کتاب، عصبانی‌کننده باشد. اما شاید هم تکانی باشد به شانه‌مان برای هر حرکتی.
      

        نمی‌دانم زمانی که اشتاین بک این رمان را می‌نوشته آیا واقعا تصمیم داشته، آدامز را شخصیت اصلی یا قهرمان داستانش باشد یا نه، اما این در ر رمان این شخصیت بیشترین تاثیر را روی من داشت. 
معصومیت او در کودکی، مظلومیتش در جوانی و ستم‌‌دیدنش در میانسالی، که همه را برگرفته از همان کودکی‌اش می‌دانم، داستان را برایم قابل‌درک و ملموس می‌کرد. 
کسی که عشق و نفرت در وجودش آمیخته شده و ترکیب همین دو احساس را هم به فرزندانش سرایت می‌دهد.
      

        فضای معماگونه‌ی داستان برایم جالب بود و گاهی برایم شک و ابهام هم پیش می‌آورد. 
حرف‌هایی که خیلی بدون دلهره و احساس از سمت قاتل بیان می‌شود، داستان را قابل‌درک می‌کند. 
عشق زیرپوستی قاتل به دخترش که در خلال حرف‌هایش درک می‌شد، برایم جالب بود.
      

        قسمتی از کتاب: تأسف آدم همیشه از عادت‌های بیهوده است که دچار آنها می‌شود. مسیح مصلوب نشو، بلکه با تق و تق ناچیز چرخ‌های کوچک خورده شد.
      

        قسمتی از کتاب: فرزندان والدینی که دچار اختلال دوقطبی هستند دوبار ضربه می‌خورند؛ ابتدا بدین خاطر که به صورت ژنتیک مستعد اختلالات خلقی هستند و دوم به لحاظ محیط پراسترس و ناتوانی والدین آنها در مراقبت درست از فرزندان. ص: 292
      

        این کتاب را بدون تورق و با اعتماد به نام معروفش و نویسنده‌ای که پیش از این آثارش را دوست داشتم خریدم. اما وقتی مطالعه‌اش را شروع کردم با انبوهی از راهکارهای کوچک مواجه شدم.
در واقع این کتاب تیپس‌محور است و از سلیقه‌ی من به‌دور.
کتاب‌هایی که بدون داشتن هیچ تمثیل و داستانی، فقط راهکارهای کوتاه ارائه می‌دهند، در کت من یکی نمی‌روند.
با حافظه‌ی ضعیفی که دارم، فقط همان چند دقیقه یا ساعتی که برای خواندن کتاب وقت گذاشته‌ام، برای در یاد ماندن آن‌همه تیپس کارآمد است.
      

        قسمت‌هایی از کتاب:
۱. تجربه‌ی عمیق شادی زمانی که تجربه‌ی عمیق محرومیت وجود ندارد، به دست نمی‌آید.
۲. غالباً این نیروهای خیر و شر نیستند که نبرد می‌کنند، بلکه صرفاً نیروهای شر متفاوت‌اند که با یکدیگر برای سلطه بر جهان رقابت می‌کنند.
۳. قدرت هرچه کشنده‌تر و هرچه تمام‌تر باشد بیشتر انسان را از آزادی‌اش محروم می‌کند و وحشت می‌پراکند.
۴. قدرت توتالیتری معمولاً منکر می‌شود که بحرانی وجود دارد و می‌کوشد از این موقعیت به نفع خویش بهره ببرد؛ یعنی می‌کوشد هرآنچه که تا همین اواخر یک نیاز معمولی انسانی بود، یک امتیاز مهم جلوه می‌کند.
      

        داستان گیرا و جذاب است اما نه چنان که هر لحظه تو را به سمت خود بکشاند. فضایی شیرین و صمیمی و البته کمی ترسناک بر داستان حکمفرماست.
      

        کتاب دررابطه با بحران اقتصادی آمریکاست. خواندن این کتاب بیم و امیدی توامان برای من داشت؛ زیرا خواندم آمریکایی که هم‌اکنون ابرقدرت دنیاست روزی این‌چنین خوار و بی‌مایه شده. 
جزئیات داستان ابداً ملال‌آور نبود بلکه داستان را مانند فیلمی برای من متجسم شد. 
مادر مهربان و قدرتمند داستان برای من نقطه عطف آن بود و ستونی برای نگاه‌داشت رمان به استوارترین شکل. 
دوست‌داران جملات و عبارات قصار حتما از این رمان خوششان خواهد آمد. بخصوص که حال کنونی ایران در بسیاری از‌ صفحات آن نمایان بود.
      

        برای منی که به‌شکل مداوم به روانکاو‌ مراجعه می‌کنم این کتاب به شکلی خاص جذابیت داشت. با فکرها و دغدغه‌های روانکاوها آشنا شدم، تجربه‌های مشابهی در کتاب دیدم و ...
اما چیزی که دوست نداشتم بعضی سوگیری‌های بی‌دلیل داستانی به سمت یکی از شخصیت‌ها بود. دوست داشتم شخصیت‌پردازی و پرداختن به شخصیت‌ها بیشتر از تعدد آنها باشد.
      

        کتاب‌های کلاسیک معمولاً از نظر داستانی برای من جذابیت دارد و خواندنی‌ست. اما این کتاب من را جذب نمی‌کرد و به‌جای آنکه منتظر ادامه‌ی داستان باشم، در انتظار اتمام کتاب بودم.
داستان و نحوه‌ی نگارش بسیار زنانه بود. و بدون دانستن زن بودن نویسنده، این موضوع کاملاً واضح است. 
این اولین کتابی بود که از ویرجینیا ولف خواندم و به احتمال قوی آخرین کتاب نیز هست
      

        قسمتی از کتاب: دنیا برای بچه‌دار شدن اصلا آمادگی نداره. من دوست ندارن آزارم به کسی برسه. اون وقت چطور بچه‌ی خودم  را اذیت کنم؟
      

        اولین تجربه‌ای بود که از خواندن یک کتاب طنز داشتم. راستش تمام‌مدت منتظر بودن اتفاق بد و سیاهی بیفتد:))
اما کتاب خوب پیش رفت و گاهی حتی به‌ خنده هم می‌افتادم. 
نحوه‌ی پرداختن به دشواری‌های صحبت‌کردن در انواع مختلف، جالب و خواندنی بود.
      

        روایت داستانی و روان این کتاب را دوست داشتم. توضیحات و زیاده‌گویی نداشت و بدون طول و تفسیر و توصیفات آزاردهنده به شرح داستان می‌پردازد. کتاب مانند فیلمی توانایی تجسم هر صحنه و انتظار برای صحنه‌ی بعدی را برای خواننده فراهم می‌کند‌.