کتاب مجموعه چند یادداشت از نویسنده است. در ابتدا مختصری از دوران کودکیش و نوجوانی و جوانیش که در اردوگاه های نازی ها و بعد در شرایط خفقان تحت حکومت شوروی سوسیالیست گذشت می‌گوید که واقعا زیبا، تکان دهنده و دقیق و با جزئیات خوبی نوشته شده
در ادامه از نقش فرهنگ و نویسندگان و بطور کلی اهالی فرهنگ در شهر پراگ و تغییر و تحولات سیاسی اجتماعی کشور چک می‌گوید
در کل یک کتاب با رویکرد فرهنگ و اثرات آن بر جامعه پراگ و چک می‌باشد

The book is a collection of several notes by the author. First, a brief account of his childhood, adolescence, and youth, spent in Nazi concentration camps and then under suffocating conditions under the Soviet Socialist regime, The notes are really beautiful, shocking, accurate, and well-written.
He goes on to talk about the role of culture and writers, and the people of culture in general in Prague, and the changes in the country's socio-political situation.
In general, it is a book with a cultural approach and its effects on Prague and Czech society
        

          [انگاره‌ی کهن افراد برگزیده در این توهم پوپولیستی درباره‌ی انسان ساده‌ای هم که حقیقت نزد اوست و سرچشمه‌ی حکمت و اخلاق تباه نشده است، بازتولید شد و بدل به اسطوره‌ی ماموریت طبقه‌ی کارگر. / هر انقلابی حامیان خاص خودش و نشئگی توأم با رضایت خاص خودش را دارد. / آن‌ها که قربانیان یک نوع خاص از تعصب بودند، اکثرا تسلیم تعصبی از نوع دیگر شدند.]
آنچه تاریخ از گفتن آن باز‌می‌ماند/ 
        

          روح پراگ یک رمان نیست بلکه مجموعه ای از مقالات و جستار هایی از ایوان کلیما که در طول ۱۵ سال در پنج بخش نوشته شده است .
هر بخش از این کتاب شامل موضوع متفاوتی از بخش های دیگه هست در بخش اول به شکل زندگی نامه هست یعنی نویسنده در مورد کودکی و اسارتی که در اردوگاه نازی ها داشته و در بخش های بعدی هم به موضوعات اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی  جمهوری چک به ویژه پراگ در زمانی که کمونیست بر اون کشور حاکم بوده  و در آخر هم نویسنده به صورت جزئی و جالب به زندگی و شخصیت کافکا  پرداخته یعنی تا حدودی اگه شما در مورد این نویسنده نمیدانستید با خواندنش میتونید اطلاعاتی رو برای خواندن آثارش به دست بیارید .
من قبلاً فکر میکردم  این چه قدر ادبی و  خوانشش سخت می‌تونه باشه و همیشه ازش دوری میکردم تا وقتی واقعا رفتم سراغش و  ازش خیلی خوشم اومد و یک جاهایی  از کتاب هم چون با چیزی که داره تو کشور ما میگذره مطابقت داره ، برای من تلخ بود ولی در کل دوسش داشتم و پیشنهادش میدم
        

          انسان احساس کرد که دست کم، ذره ای از عظمت و جاودانگی الهی در او ریشه دارد.احساس کرد که روحی دارد، و این روح همراه با جسم تسلیم مرگ نمی شود.روح جاودانه است، یا دست کم، به دنبال رسیدن به بلنداهایی است که در آن جا با خدا، که از او صادر شده است، دوباره به وحدت می رسد.
#روح_پراگ
#ایوان_کلیما 
#ترجمه #خشایار_دیهیمی
        

          «روح پراگ» کتابی است برای کسانی که علاقه‌مند به تاریخ و تحولات جهان‌اند آن هم از نگاه یک نویسنده.
نویسنده‌ای که زمانی آثارش در کشور خودش اجازه چاپ نداشته، کودکی‌اش را در اردوگاه‌های کار اجباری گذرانده ولی باز هم کنار کشورش می‌ماند و می‌نویسد.
همیشه شنیدن و خواندن از جنگیدن آدم‌ها و رسیدن‌ به سبکِ خاصِ خودشان، در فرهنگ‌های مختلف برایم جالب بوده، حتی اگر بخشی از تفکراتشان را هم دوست نداشته باشم، درست مثل همین کتاب.
ایوان کلیما از نویسنده‌های معروف جمهوری چک است که زندگی پر فراز و نشیبی داشته. توی این کتاب بخش‌های مختلفی از زندگی و نگاهش به جامعه را در قالب جستار و مقاله نوشته است. اوایل کتاب بیشتر روایت زندگی و اواخر کتاب بیشتر تحلیل سیاسی است. با ترجمه خوش‌خوان از آقای دیهیمی.
ارزشش را دارد که بخوانیدش.
#بیشتر‌درباره‌دنیا‌بدونیم
        

          فقط فصل آخر که ‌درباره کافکا نوشته بود ، ارزش خوندن داشت
مابقی شکنجه‌ی بی محتوایی بود.
        

          شاید این که نویسنده‌هایی مثل آرنت، کوندرا، دراکولیچ و نویسنده‌ی این کتاب، کلیما این‌قدر به ما می‌چسبند به دلیل روایت وضعیت مشترکشان با ما یعنی «مذهبی روشن‌فکر ذیل حکومت چپ توتالیتر» است. ویژگی بارز این کتاب، درعین ضدیت با کمونیسم، عدم شیفتگی به لیبرالیسم است. من همیشه (شاید متأسفانه) با nonfiction نزدیک‌تر بوده‌ام و به همین علت، از کوندرا دوست‌تر داشتمش. اعجاب‌برانگیزی این کتاب برای من در سطح گزارش به خاک یونان بود و اگر امکانش بود به آن بیش از ۵ ستاره امتیاز می‌دادم. به دلایل الهی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی مجبورم آن را در لیست کتاب‌های «ضروری» قرار دهم.
        

          هر کتابی اوجی داره. و نقطه اوج این کتاب تا اینجای کار انتهای فصل سوم بود؛ در باب توتالیتاریسم و تفتیش عقاید. بطورکلی من رو یاد شوروی ضد شوروی آقای واینوویچ می‌ندازه با این تفاوت که ایوان کلیما کمدی نمی‌نویسه، مقالات طولانی‌تر هستن و عمیق‌تر؛ کلیما سعی می‌کنه در ایدئولوژی خاصی غرق نشه اونطور که واینوویچ کشته‌مرده غرب هست و سعی می‌کنه خودش رو غیرمتخصص و صرفا یک ادبیات‌چی معرفی کنه. من لذت بردم. خواستم یه ستاره بیشتر از نظرم درباره شوروی ضد شوروی بدم دیدم به اونم ۵ دادم، پس این هم ۵.

https://taaghche.com/audiobook/82733/%D8%B1%D9%88%D8%AD-%D9%BE%D8%B1%D8%A7%DA%AF
        

          آخرین دقایق اعدامی

دههٔ شصت میلادی. پراگ. خورشیدِ پراگ مردد و بی‌رغبت خودش را از کوه‌های هربنی بالا می‌کشد. زندانیِ محکوم به اعدام آخرین طلوع را دیده است یا نه، نمیدانم. شاید با خودش گفته که این هم روزی از روزهای سلطهٔ این‌هاست. فرقی با دیگر روزها ندارد. ما می‌رویم بی‌اینکه ردّی از ما در ذهن پراگی‌ها و در پراگ بماند. کلیما می‌گوید حتا او هم وقتی دارد آخرین قدم‌هایش را به سمت چوبهٔ دار برمی‌دارد در درونش کورسوی امیدی هست که در آن دقیقهٔ آخر بخشوده شود یا معجزه‌ای رخ دهد. می‌گوید که دقیقاً همین کورسوی امید است که به او نیرو می‌دهد تا گام به سوی آن چوبهٔ دار بردارد. امید همیشه به آینده پیوند زده می‌شود. امید نیروی انسان است برای تخیل خویش در موقعیتی متفاوت از موقعیت کنونی‌اش. پرسش: «پس چه چیزی ممکن است انسانی‌تر از امید باشد؟» مرگ هم همیشه به آینده گره زده می‌شود. و چه چیزی بیش از مرگ می‌تواند ضدّ امید باشد؟ پس امید تلاشی‌ست ناگزیر و بی‌زمان، نوعی تقلا برای چیرگی بر خاموشیِ زمان.
همان روزها که اعدامی دارد آخرین لحظات زندگی را شماره می‌کند، چیزی دارد در وجود پراگی‌های شوخ‌طبع فرو می‌ریزد. پراگی‌هایی که هر روز برای هر فاجعه و هر جنایت جوک و متلک می‌سازند دارند دانسته‌ندانسته روزی را مهیا می‌شوند که دیوارهای پراگ با جوک و دشنام و آرزو زنده می‌شود. خبرهای تلویزیون رسمی دارد پخش می‌شود. شعارهای دولتی بیش از پیش طنین‌انداز است. ابزار و ادوات نظامی بیش از همیشه توی چشم‌هاست. جهان بی‌اعتناتر از همیشه است. شاید کسانی دارند با خودشان می‌گویند که این هم روزی از روزهای سلطهٔ این‌هاست. فرقی با دیگر روزها ندارد. کلیما که در آپارتمان کوچکش نشسته است دارد سطر به سطر جا به جای پراگ را اندازه می‌زند. نویسندگانی را به یاد می‌آورد که از نوشتن تن نزدند، به رختشویی و شیشه‌شوری افتادند اما به استخدام حاکم درنیامدند و نویسندگانی را که علیه خودشان نوشتند و درهم‌شکستند. سال‌ها بعد همان روزها را دوباره می‌نویسد: مردم با جوک‌ها با دشنام‌ها با نام اعدامیان با نام نویسندگان با نام فیلسوفانشان روح پراگ را در فصلی از فصل‌ها که به‌هرحال بهار نامید می‌شد، در جنازهٔ ناباور شهر می‌دمیدند. روزها و روزها و روزها. پراگ روحش را یافت و نام اعدامیان به‌نام در میدان‌ها در خیابان‌ها بلندبلند خوانده شد. چند سال قبل: چند دقیقه پیش از اینکه اعدامی دوباره با خودش بگوید «این هم روزی از روزهای سلطهٔ این‌هاست. فرقی با دیگر روزها ندارد».
        

          برای ما میگه کلیما
        

          ما در دنیایی زندگی می کنیم که نه فقط غرق در دستگاه ها و فرآورده های جنبی آنهاست،بلکه غرق در امید های کاذب نیز هست . و این همه چرخه ای را پدید می آورد که بشر را به درون نومیدی مرگبار خود می کشد.
هر قدر بیشتر با تمام وجودمان به این امیدها دل ببندیم ، به مردانی که به هنگام رفتن به سوی نابودی خود ،چشم به راه وقوع معجزه اند،ماننده تر خواهیم شد.
.................
برای من این کتاب از اون دسته کتاب های ارزشمندی بود که علاوه بر اضافه کردن به معلوماتم تا حد زیادی، سرگرم کننده و خواندنی هم بود.به علاوه ی اینکه دیدگاه من رو به کلی نسبت به "فرانتس کافکا" و نوشته های این نویسنده تغییر داد
از نظر من "روح پراگ" حاوی مفاهیم و مطالبی هست که به سرنوشت ما اگر نه خیلی نزدیک اما بی شباهت نیست
        

          خب مثل خیلی از ترجمه‌هایی که در داخل ایران به یکباره باب می‌شوند من نفهمیدم چرا باید این کتاب این قدر مهم باشد. ناگفته نماند تقریبا یک سوم کتاب که شامل دیدگاه‌ها و نقد نویسنده به مکاتب سوسیالیستی است، خیلی خوب است. هرچند به نظرم می‌شود به جای عبارت سوسیالیسم، هر مکتب مادی دیگر از جمله تفکر مدرنیستی غرب را هم قرار داد. این بخشهای کتاب واقعا برایم قابل استفاده بود. با این حال همه این بخشها در خوش‌بینانه ترین حالت یک سوم حجم کتاب را تشکیل می‌داد.
        

          کتاب شامل پنج بخش است، بخش اول زندگینامه‌ی نویسنده، بخش دوم مقالات نویسنده، بخش سوم مقالات طولانی‌تر نویسنده درمورد حکومت توتالیتر است که خواندنش بسیار آموزنده و لذت‌بخش و با وجود این‌که مربوط به حکومتی نابود شده است اما نشانه‌هایش در حکومت‌های فعلی به‌خصوص خاورمیانه دیده می‌شود. بخش آخر هم که مربوط به داستان‌های کافکا است برای خوانندگان این داستان‌ها کلید و راهنمای خوبی است.
بخش سوم کتاب را بخوانیم و چندبار بخوانیم.
        

          ناداستانه؛ ایوان کلیما به عنوان کسی که از کودکی در اردوگاه های کار اجباری نازی ها بوده و هم بعد‌تر که گیر کمونیستها میوفته راوی بخش‌هایی از زندگی خودشه، تو یه سری از فصل ها هم راجع به ادبیات و سیاست حرف میزنه، برای خوندن فصل آخر بهتره  "قصر" و "محاکمه" کافکا رو خونده باشید.
        

          به نام او

🔹️در یکی از گروه‌های فعالان عرصه کتاب بحث تکراری و خسته‌کننده "آیا نمایشگاه کتاب خوب است یا بد؟" درگرفته بود. می‌خواستم من هم نظرم را بنویسم که صرف‌نظر کردم می‌خواستم بگویم این شکل از برگزاری خوب نیست، ولی راه دیگری نیست. چرخه اقتصاد نشر به‌شکل رقت‌برانگیزی معیوب و از کار افتاده است و البته مختص امروز و دیروز هم نیست، دیرزمانی‌ست که اینگونه است. می‌خواستم بگویم رفقای فعال کتاب چند نفر شما واقعا کتاب‌خوانید؟ یکی از مهمترین مشکلات چاپ و نشر کتاب در ایران این است که فعالان عزیز از جمله ناشر و پخشی و ویزیتور و کتاب‌فروش و کِه و کِه‌ها کتاب‌خوان نیستند و نمی‌توانند در این بلبشو و نابسامانی عناوین زیاد و اغلب کم‌کیفیتی که منتشر می‌شود به مخاطب تشنه کتاب، گزینه خوبی معرفی کنند. بنده معتقدم مشتاقان کتاب و کتاب‌خوانی در کشور ما کم نیستند ولی مرجعی برای معرفی کتاب پیدا نمی‌کنند. یکی از دلایلی که سعی دارم بعد از هرکتابی که می‌خوانم ریویو یا به‌قول خودمان مرور بر آن بنویسم همین است که در حد خودم در این زمینه موثر باشم.

🔸️بگذریم، ایوان کلیما از آن نویسندگانی است که بازارش در بین کتاب‌خوانان ایرانی گرم است، من کتابی از او نخوانده بودم. با معروفترین کتابش یعنی روح پراگ شروع کردم که واقعیت امر باید بگویم که ناامیدم کرد. کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌ها یا به‌قول معروف جستارهای این نویسنده چک‌تبار است. به‌غیر از نوشته پروپیمان آخر که درباره کافکا و آثارش بود و دارای مطالب خوب و خواندنیی بود باقی جستارها چندان جذاب نبود و برای چون منی حرص‌درآور هم بود. خب نویسنده و مردم کشورش سالها تحت سلطه حکومت‌های کمونیستی بوده‌اند و سختی‌ها دیده‌اند، قبول. ولی این خوشبینی و شیفتگی به غرب و لیبرالیسم و در بسیاری از جاها عجز و خاکساری در برابر او غیر تحمل است. تحلیل‌های سیاسی کلیما در بسیاری از جاها سطحی و کودکانه است. فعلا که رفت در لیست سیاهم مگر اینکه دوستی معتمد اثری خوب از او معرفی کند. در مورد ترجمه هم باید بگویم که کتاب را با هر دو ترجمه معروفش به‌صورت موازی خواندم هم ترجمه پوریاوری و هم ترجمه خشایار دیهیمی. نثر دیهیمی بهتر بود ولی ترجمه پوریاوری کاملتر مثلا در ترجمه پوریاوری مصاحبه فیلیپ راث با کلیما آمده بود ولی دیهیمی آن را ترجمه نکرده بود.

زیاده عرضی نیست.
        

          حس و حال پراگ را تا حد خوبی منتقل میکرد ولی جاهایی که به نقد مسائل روزی چون سلبریتی ها، قدرت و امثالهم می‌پرداخت برای من جذابیت بیشتری داشت
همچنین بحث مفصلش در مورد کافکا برای لذت بخش بود
        

          این کتاب مجموعهای از مقالات، تفکرات و خاطرات او درباره زندگی، ادبیات، سیاست و فرهنگ در پراگ و به ویژه تحت حکومت کمونیستی چکسلواکی است.

موضوعات اصلی کتاب:
- تأثیر تاریخ و سیاست بر زندگی مردم:
 کلیما تجربیات خود را از زندگی در پراگ، اشغال نازیها و سپس حکومت کمونیستی بیان میکند.
- نقش ادبیات و روشنفکری:
 او درباره اهمیت ادبیات در حفظ آزادی و هویت فردی در شرایط سرکوب صحبت میکند.
- روح شهر پراگ: 
کلیما پراگ را نه فقط به عنوان یک مکان فیزیکی، بلکه به عنوان نمادی از مقاومت، زیبایی و پیچیدگیهای اخلاقی توصیف میکند

نثر کلیما در این کتاب شاعرانه، تأملی و عمیق است و ترکیبی از خاطره نگاری، مقاله فلسفی و تحلیل اجتماعی را ارائه میدهد
        

          ۳.۵/۵

این کتاب مجموعه‌ای از مقاله‌های ایوان کلیماست درباره‌ی تاریخ معاصر پراگ که بیشترش از دریچه‌ی تجربه‌های شخصی خودش نوشته شده. کلیما به موضوعاتی مثل یهودی‌ستیزی، پیامدهای جنگ جهانی دوم، تأثیر حکومت کمونیستی و انقلاب مخملی روی فرهنگ، جامعه و ادبیات چک می‌پردازه.
سازوکار حکومت‌های توتالیتر و شکل‌های مقاومت مردم و نویسنده‌ها هم از جمله مواردیه که توی کتاب بررسی می‌شه. تو فصل پایانی، سراغ زندگی و آثار فرانتس کافکا می‌ره و سعی می‌کنه رابطه‌ی بین زندگی شخصی اون و شخصیت‌های داستان‌هاش رو نشون بده. این بخش شامل توضیحاتی درباره چند تا از کارهای مهم کافکاست، پس اگه هنوز نخوندینشون، ممکنه براتون اسپویل بشه:(

 البته بعضی بخش‌های سیاسی ممکنه برای اون‌هایی که با تاریخ چکسلواکی آشنا نیستن، یه کم سنگین باشه. برای همین، یه پیش‌زمینه‌ی تاریخی کوچیک می‌تونه خوندن کتاب رو راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر کنه.
        

          کتاب به شکل عجیبی در مورد جامعه‌ای حرف می‌زد که برایم آشنا بود. در مورد جایی که به محض این که شایع می‌شد نمک قرار است گران شود، مردم برای خرید نمک به مغازه‌ها هجوم می‌برند. جایی که حکومتی توتالیتر داشته. حکومتی که با ندای آزادی شروع کرده اما، بعدا دچار مشکل شده.
من معمولا سراغ کتاب‌های سیاسی و اجتماعی نمی‌روم چون اولا بسیار خشک‌اند و ثانیا معمولا سنگین. با این حال مقالات این نویسنده بسیار فصیح، شیوا و روان بود. دوست دارم بدانم اثر دیگری از او چاپ شده یا نه.
توضیحاتش ساده اما روشنگر بودند، مثلا جایی که در مورد ویژگی‌های یک نظام توتالیتر می‌گفت: «اصل اساسی توتالیتاریسم این است که همه به آن اقتدا خواهند کرد، و همگان تحت لوای یک اندیشه، تحت لوای یک رهبر، که مرکز قدرت است، به وحدت و انسجام خواهند رسید.»
دوست دارم بدانم نتیجه‌ی انقلاب‌ها و تحولات پراگ به کجا رسید. انقلاب مخملین و بی‌قربانی‌شان.
و همین‌طور کشوری که فرانتس کافکا، میلان کوندرا و ایوان کلیما را در خودش پرورش داده، باید جای جالبی باشد.
مقاله‌ی آخر کتاب هم که در مورد کافکا بود بسیار تصادفی به موقع سر راهم قرار گرفت. مقاله به نقد آثار و زندگی کافکا می‌پردازد که اتفاقا بسیاری از داستان‌های ذکر شده در آن، در کتاب «مسخ و داستن‌های دیگر» به چاپ نشر ماهی، وجود دارند. شاید بد نباشد قبل از خواندن مقاله‌ی آخر سری به داستان‌های کافکا زده شود.
        

          روح پراگ! اگر این کتاب رو به صورت مقاله‌های جداگانه در مجله یا مثلا ستون‌های یک روزنامه میخوندم خیلی برام جذاب می‌بود اما به صورت کتاب نه! منظورم این نیست که کتاب بدی هست یا مطالب خوب نیست، اما هیچ انسجامی نداره، از هر دری سخن گفته و حتی یک موضوع خاص هم نداره، از خاطرات کودکی و زندگینامه طوری شروع شده، به سیاست و فرهنگ و روشنفکران میپردازه و بعد به نقد ادبیات و کافکا میرسه. به عنوان یک کتاب من ترجیح میدم مطالب منظم‌تر و یک‌سو تر باشه تا وقتی پشت سر هم میخونم دچار پرش ذهنی نشم. اما در مورد تک‌تک موضوعات، برای ما ایرانی‌ها خیلی غریب و ناآشنا نیست و احتمالاً دلیل این معروف شدن در ایران همین باشه. پیشنهاد من اینه اگه میخواید این کتاب رو بخونید بین کتاب‌های دیگه و هر دفه یک قسمتش رو بخونید، اینطوری قطعاً حس بهتری به کتاب خواهید داشت.ه