مسکو 2042
رمانی ضد کمونیستی که برخلاف رمان های "ما" از یوگنی زامیاتین و "1984" از اورول، تصویری از آینده نظام های کمونیستی ترسیم می‌کند.
ماجرا درباره‌ی نویسنده ای است که در سفری به آینده، در تلاش است تا آینده کشور روسیه را ببیند. در کمال شگفتی اما، نه تنها وضعیت کشور را بهتر شده نمی‌بیند، بلکه می‌بیند که روسیه در زوال است. 
همچنان نماد های کلیشه ای در رمان وجود دارد. عرب‌ها تروریست هستند. روس ها بسیار در نوشیدن نوشیدنی افراط می‌کنند و بلوک غرب، نجات دهنده جهان است. رمان به خوبی ضعف نظام کمونیستی و حتی نظام های کاپیتالیستی را ترسیم می‌کند و خواننده را به فکر وا می‌دارد. با این حال کلیشه ای بودن و طنز های منسوخ شده از نظام کمونیستی، مقداری خواننده را مایوس می‌کند. 

      

        رمان با همون کلیشه سنتی "ناموس" سعی در منطقی سازی یا منطقی جلو دادن قتل ها دارد. در این رمان مرد ها خود نقش محکمه را بازی می‌کنند و تنها حکم آنها قتل است.
اگر از پیچیدگی روایت بگذریم که به نظرم می‌تونست خیلی ساده تر بیان بشه، شخصیت پردازی سایر شخصیت ها به جز شخصیت دکتر بسیار ضعیف است و در نتیجه آن باعث فراموشی سریع نام ها و ارتباط داستانی شخصیت های فرعی می‌شود.
      

        گاهی لحظاتی در زندگی وجود دارد که ممکن است قلب ما را مخدوش و متلاطم کند، لحظاتی که می‌توانیم ریسمان آن ها را گرفته و دنبال کنیم و یا تنها با اشاره ای از کنار آنها بگذریم.
شاید تا کنون با اگر های زیادی در زندگی مواجه شده باشیم.
اگر این اتفاق می‌افتاد چه می‌شد؟
اگر این فرد را پیدا می‌کردم چه؟
این اگر های بی‌نهایت، هر یک مسیری را ترسیم می‌کنند که می‌تواند خوشی یا ناراحتی ای خاص را در وجود ما به وجود آورد.
شاید جذابیت زندگی کردن در همین باشد که ما نمی‌دانیم کدام یک از این ریسمان ها ضامن سعادت و خوشی ما خواهد بود.
      

        وقتی در حال خواندن کتاب زندگی‌نامه استالین بودم. چند خطی در مورد بولگاکوف و تاثیر استالین بر رمان مرشد و مارگاریتا نوشته شده بود. اینکه خود بولگاکوف بسیاری از این فضا سازی های سورئال را خودش تجربه کرده و بعد دست به تألیف گشوده است. شخصیت مارگاریتا نیز الهام گرفته شده از همسر اوست. زنی که تا آخرین لحظه عمرش بولگاکوف را فراموش نکرد و زمینه ساز چاپ و انتشار رمان مرشد و مارگاریتا گردید.
      

        پسرم! از عشق به زن بترس، از این نیکبختی، از این زهر بترس!
فک کنم کل کتاب رو میشه تو این پند خلاصه کرد. 
:) 
      

        رفتن شاید تنها راه رهایی از عشق باشد.

      

        یک سوم اول کتاب خیلی جذاب بود ولی هر چه گذشت داستان کند تر شد.
در پایان کتاب، نویسنده چند بار از یک فن نویسندگی استفاده کرده تا مخاطب را به اثر جذب کند، اما نتیجه کاملا برعکس است.

      

        پایان داستان رو خیلی دوست داشتم.
این‌که دوبروفسکی سرنوشتش رو پذیرفت و دیگه برای ماریا تلاش نکرد.
همیشه آدم ها تا یه جایی ارزش دارند. 
      

        چقدر نمایشنامه خوبی بود. کاملا بخش کوتاهی از تاریخ روسیه رو ترسیم می‌کنه. 
داشتم به این فکر می‌کردم که چرا ما از این نمایشنامه های تاریخی نداریم. :(
      

        رمان  "دختر سروان" اثر الکساندر پوشکین  یه داستان تاریخی عاشقانه و ماجراجویانه‌ست که تو دوره‌ی قیام  امیلیان پوگاچف (شورش قزاق‌ها علیه کاترین کبیر) می‌گذره. داستان حول محور پتر آندرویچ، یه افسر جوان می‌چرخه که عاشق ماری، دختر سروان یه قلعه‌ی نظامی میشه. با شروع شورش، ماجراهای خطرناکی براش پیش میاد، از خیانت و جنگ تا فداکاری برای عشقش.  
پوشکین تو این اثر با نثری ساده و جذاب، هم فضای تاریخی روسیه رو تصویر کرده، هم یه عشق ناب رو روایت می‌کنه. 📖✨
      

        نمی‌توان پذیرفت که تمام ادعا های ذکر شده در کتاب صحیح است. 
      

        قطعا در زندگی مان با دوراهی های بسیاری مواجهه شده ایم.
یکی از دوراهی های ترسناک اما،
مسئله صحیح زندگی کردن است.
آیا ما از این آگاهیم که زندگی ما صحیح بوده است؟
هدف زندگی ما چیست؟
ته مانده روانشناسی ایوان در این کتاب اگزیستانسیالیسم یا هستی گرایی است. او تمام معنای زندگی خود را حول محور وجودی ترسیم کرده است و حال در زمان مرگش،تمام آن محور چون تکه های پازل تکه تکه جدا می‌شوند و ترس عظیم، مرگ، چون رییسی نهایی رو به روی اوست.
در لحظات آخر زندگی اش، می‌پذیرد که مسیر و معنای زندگی اش می‌تواند اشتباه باشد و حال در پی کشف معنای جدیدی است. معنایی که شاید پس از مرگ بر او ایجاد شود.

      

        مجموعه داستانی شاهکاری بود. شاید بهترین که تا حالا خونده ام!
داستان دماغ از گوگول داستان سرایی هایی داشت که فکر نکنم تا آخر عمرم فراموششون کنم:)
شلیک و بوران از پوشکین هم که خیلی معروف هستند و احتمالا همه مطالعه کرده اند. 
داستان پالتو از گوگول هم طنز فوق‌العاده ای بود و در عین حال نظام کمونیستی شوروی رو زیر سوال می‌برد. ترسیم جامعه ای که مردم باید به فقر خود افتخار کنند.
کتاب هر چقدر به آخر می‌رسید از جذابیت داستان ها کم می‌شد تا به داستان معشوق او از مکسیم گورکی رسیدم. داستان عمق تنهایی یک فرد عجیب در جامعه رو نشون میده. تنهایی ای که اون فرد در تلاشه تا با راهی عجیب از آن خارج شود.

      

        حضرت سیدالشهدا با اختیار خود آن همه مصائب و شهادت و اسارت اهل و عیال خود را تحمل نمود؛ زیرا پیوسته و حتی در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه می‌شد که یا نصر و پیروزی را انتخاب کنند یا لقاءالله و معاهده و پیمانی را که با خدا بسته است، ولی ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند. 
      

        کتاب "بازرس" از گوگول یه نمایشنامهٔ کمدی است که درعین‌حال فضای تلخی را بازگو می کند. داستان درباره‌ی فساد اداری مسئولان در یک شهر کوچک در روسیهٔ قدیم می‌گذرد. در این داستان، یک انسان معمولی، اشتباها به‌جای بازرسِ مخفیِ دولت در نظر گرفته می‌شود و تمام مقام‌های شهر، از شهردار تا پاسبان و معلم، از او می‌ترسند و خواهان این هستند که خود را آدم‌های درستکاری نشان بدهند تا از خشم بازرس در امان باشند. گوگول با طنز سیاهش نشان می‌دهد که  چطور سیستم فاسد، آدم ها را مجبور می‌کند دروغ بگویند و رشوه بدهند تا موقعیتشان حفظ شود. اما نکتهٔ جالب این است که مردم عادی، یعنی همان طبقهٔ ضعیف، هم این کار را انجام می‌دهند. فقط در طبقه اجتماعی پایین تری قرار دارند. و اگر به جایگاه های بالاتری برسند،فساد جدیدتری را آغاز می‌کنند. برای مثال همسر شهردار از اینکه توانسته سر بازرس را کلاه بگذارد و دختر خود را به نوعی به عقد او درآورد، خوشحال است. زیرا طبقه اجتماعی او در حال تغییر است. و حالا می‌تواند راحت تر بر بقیه چیرگی کند. گوگول به نوعی ساختار حاکم در نظام های سرمایه داری فعلی را نقد می‌کند. شاید انسان ها در جستجوی آزادی و برابری باشند اما ته قلب خود، نمی‌توانند خود را برتر از دیگران نبینند.