آبلوموف، شاهکاری از گنچاروف
به نظرم می‌توان نمود آبلوموف را در عصر فعلی نیز جست‌وجو کرد. سراسر تاریخ تربیت او به لمیدن و کار نکردن و تنبلی گذشته است. زیرا همیشه کسانی را داشته است که همه کارش را انجام دهند. بدین دلیل، نیازی نمی‌دیده که به زندگی تن‌پرورانه ادامه ندهد. او بعد ها یاد می‌گیرد که این شیوه زندگی بسیار راحت‌تر است. یاد می‌گیرد که هر وقت نیازی داشته باشد، داد بزند و فردی نیازش را برطرف سازد. این شیوه تربیت در میان طبقه مرفه جامعه اصلا چیز نادری نیست. طفلی که در کودکی عادت کرد که انتظارات نامعقول از اطرافیانش داشته باشد، در بزرگسالی از فعالیت جدی و مستقل بیزار خواهد بود و روزهایش را با بی‌خیالی و کسالت در رخت خود خواهد گذراند. مشکل دیگر آبلوموف بی‌معنایی زندگی برای او بود. او زندگی را جز آسایش و فراغت در میان گرمخانه‌ها، گردش و صرف نهار و شام نمی‌دید. او در معاشرت با زنان نیز تلاشی نمی‌کرد زیرا از مسئولیت‌پذیری و دوری از رختخوابش گریزان بود. آبلوموف‌ها همه مایلند فروتنی کنند و خود را خوار نمایند، برای بیرون کشیدن تعریف و ستایش از دیگران کم نمی‌گذارند و از این حقیرنمایی خود لذت می‌برند. زیرا این تاییدی است بر نوع زندگی‌شان. آبلوموف‌ها صرفا زندگی را راحتی و رفاه و در برطرف شدن سریع نیاز های زندگی می‌بینند و هیچ تلاشی برای کار های دیگر انجام نمی‌دهند. زیرا سعادت از دیدگاه آنها صرفا در تنبلی و خواب است. 
      

        انتظارم از اولیتسکایا بیشتر بود. رمان جذابیتی نداشت و صرفا زندگی یک خانواده روسی را در آمریکا به تصویر می‌کشید که گاهی به فرهنگ و اصل خود نگاهی می‌اندازند. شخصیت پردازی شخصیت‌ها در مواردی اصلا انجام نشده بود و هیچ تصویری از شخصیت وجود نداشت. کم کم باید انتظارم را از ادبیات مدرن روسیه کم‌تر کنم. 
      

        وقتی این کتاب رو می‌خوندم، یاد آخرین باری افتادم که خودم عاشق شدم.
صرفا نقش یک آدم زیادی رو بازی می‌کردم یا همونطور که تو کتاب گفته شده، نقش "چرخ پنجم یک گاری". صرفا حضوری بی‌فایده تا شخص دیگری از مزیت‌های عشق استفاده کند. من در آن ماجرا چه بودم؟ صرفا یک آدم زیادی... 
      

        این رمانک جزو اولین کار‌های بولگاکوف محسوب می‌شود که در آن با استفاده از رئالیسم جادویی به نقد بوروکراسی موجود در مسکو می‌پردازد.
در این رمانک حتی نام شخصیت ها حامل پیام و هجوی مهم است که در خوانش آنها باید دقت شود. 
      

        آخر رمان رو خیلی دوست داشتم. نقطه اوج داستان قطعا آخرش بود؛ جایی که شخصیت اصلی داستان، میان دوگانه آزادی و سعادت، دومی را انتخاب می‌کند. شاید مرگ نقطه رهایی انسان از رنج‌های روزمره زندگی باشد. با این حال این دوراهی اخلاقی، آزادی و سعادت زمینی با هم ناسازگارند. تمامیت‌خواهی و افراط در اولی، دومی را نابود خواهد کرد. شخصیت اصلی داستان پیش از جراحی، نظیر سایر انسان ها، در رنج است. رنجی ابدی نشأت گرفته از روح که چون موریانه جان انسان را می‌خورد. و پس از جراحی، تمام رنج او از میان می‌رود از جمله تنهایی و وابستگی اش.
شاید واقعا باید روح‌های خود را بکشیم تا جسم ما در سعادت زندگی کند.
بهشت نیز همچنین جایی است. جایی که رنج های روحانی ما از میان رفته و جسم ما در سعادت است. در این دنیا اما تنها چیزی که باقی می‌ماند، رنج است. 
      

        این کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه است که تورگنیف در سال 1852 منتشر نمود. این مجموعه در آغازین سال های نویسندگی او نوشته شد و همانطور که قابل درک است از پختگی و انسجام کار های بعدی او نظیر رودین (1856) و پدران و پسران (1862) خالی است.
با این حال خوانش این مجموعه داستان های شکارچی خالی از حکمت نیست. 
      

        رمانک نازنین فضایی نزدیک به شب های روشن دارد. و با همان زبان، مفاهیم عمیقی همچون تنهایی، سوءتفاهم و ناتوانی در برقراری ارتباط را مورد بررسی قرار می‌دهد.
حین خواندن داستان، هی به این موضوع فکر می‌کردم که اگه شخصیت‌ها با هم گفت‌وگو می‌کردند شاید هیچوقت کار به اتفاق پایانی نمی‌کشید. 
      

        «پدران و پسران» که در سال ۱۸۶۲ منتشر شد، بیش از هر چیز یک اثر شاهکار ادبیات روسی و یک مطالعهٔ عمیق جامعه شناختی از شکاف نسلی است که در روسیهٔ قرن نوزدهم را فرا گرفته بود. تورگنیف با خلق شخصیت یوگنی بازاروف، که یک نیهیلیست است، تضاد بین نسل قدیم اشرافی—که به ایده آل های رمانتیک و سنت‌ها پایبند هستند—و نسل جدید روشنفکر—که علم و عقلانیت را جایگزین احساسات و سنت‌های کهنه می‌کند—را به تصویر می‌کشد. قدرت اصلی رمان در بی‌طرفی نسبی نویسنده نهفته است؛ او نه کاملاً از اشراف‌زادهای مانند پاول کیرسانوف دفاع می‌کند و نه بازاروف را به عنوان قهرمان مطلق نمایش می‌دهد، بلکه تراژدی و حقانیت هر دو سو را به نمایش می‌گذارد.
      

        مسکو 2042
رمانی ضد کمونیستی که برخلاف رمان های "ما" از یوگنی زامیاتین و "1984" از اورول، تصویری از آینده نظام های کمونیستی ترسیم می‌کند.
ماجرا درباره‌ی نویسنده ای است که در سفری به آینده، در تلاش است تا آینده کشور روسیه را ببیند. در کمال شگفتی اما، نه تنها وضعیت کشور را بهتر شده نمی‌بیند، بلکه می‌بیند که روسیه در زوال است. 
همچنان نماد های کلیشه ای در رمان وجود دارد. عرب‌ها تروریست هستند. روس ها بسیار در نوشیدن نوشیدنی افراط می‌کنند و بلوک غرب، نجات دهنده جهان است. رمان به خوبی ضعف نظام کمونیستی و حتی نظام های کاپیتالیستی را ترسیم می‌کند و خواننده را به فکر وا می‌دارد. با این حال کلیشه ای بودن و طنز های منسوخ شده از نظام کمونیستی، مقداری خواننده را مایوس می‌کند. 

      

        رمان با همون کلیشه سنتی "ناموس" سعی در منطقی سازی یا منطقی جلو دادن قتل ها دارد. در این رمان مرد ها خود نقش محکمه را بازی می‌کنند و تنها حکم آنها قتل است.
اگر از پیچیدگی روایت بگذریم که به نظرم می‌تونست خیلی ساده تر بیان بشه، شخصیت پردازی سایر شخصیت ها به جز شخصیت دکتر بسیار ضعیف است و در نتیجه آن باعث فراموشی سریع نام ها و ارتباط داستانی شخصیت های فرعی می‌شود.
      

        گاهی لحظاتی در زندگی وجود دارد که ممکن است قلب ما را مخدوش و متلاطم کند، لحظاتی که می‌توانیم ریسمان آن ها را گرفته و دنبال کنیم و یا تنها با اشاره ای از کنار آنها بگذریم.
شاید تا کنون با اگر های زیادی در زندگی مواجه شده باشیم.
اگر این اتفاق می‌افتاد چه می‌شد؟
اگر این فرد را پیدا می‌کردم چه؟
این اگر های بی‌نهایت، هر یک مسیری را ترسیم می‌کنند که می‌تواند خوشی یا ناراحتی ای خاص را در وجود ما به وجود آورد.
شاید جذابیت زندگی کردن در همین باشد که ما نمی‌دانیم کدام یک از این ریسمان ها ضامن سعادت و خوشی ما خواهد بود.
      

        وقتی در حال خواندن کتاب زندگی‌نامه استالین بودم. چند خطی در مورد بولگاکوف و تاثیر استالین بر رمان مرشد و مارگاریتا نوشته شده بود. اینکه خود بولگاکوف بسیاری از این فضا سازی های سورئال را خودش تجربه کرده و بعد دست به تألیف گشوده است. شخصیت مارگاریتا نیز الهام گرفته شده از همسر اوست. زنی که تا آخرین لحظه عمرش بولگاکوف را فراموش نکرد و زمینه ساز چاپ و انتشار رمان مرشد و مارگاریتا گردید.
      

        پسرم! از عشق به زن بترس، از این نیکبختی، از این زهر بترس!
فک کنم کل کتاب رو میشه تو این پند خلاصه کرد. 
:) 
      

        رفتن شاید تنها راه رهایی از عشق باشد.

      

        یک سوم اول کتاب خیلی جذاب بود ولی هر چه گذشت داستان کند تر شد.
در پایان کتاب، نویسنده چند بار از یک فن نویسندگی استفاده کرده تا مخاطب را به اثر جذب کند، اما نتیجه کاملا برعکس است.