این کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه است که تورگنیف در سال 1852 منتشر نمود. این مجموعه در آغازین سال های نویسندگی او نوشته شد و همانطور که قابل درک است از پختگی و انسجام کار های بعدی او نظیر رودین (1856) و پدران و پسران (1862) خالی است.
با این حال خوانش این مجموعه داستان های شکارچی خالی از حکمت نیست. 
      

        رمانک نازنین فضایی نزدیک به شب های روشن دارد. و با همان زبان، مفاهیم عمیقی همچون تنهایی، سوءتفاهم و ناتوانی در برقراری ارتباط را مورد بررسی قرار می‌دهد.
حین خواندن داستان، هی به این موضوع فکر می‌کردم که اگه شخصیت‌ها با هم گفت‌وگو می‌کردند شاید هیچوقت کار به اتفاق پایانی نمی‌کشید. 
      

        «پدران و پسران» که در سال ۱۸۶۲ منتشر شد، بیش از هر چیز یک اثر شاهکار ادبیات روسی و یک مطالعهٔ عمیق جامعه شناختی از شکاف نسلی است که در روسیهٔ قرن نوزدهم را فرا گرفته بود. تورگنیف با خلق شخصیت یوگنی بازاروف، که یک نیهیلیست است، تضاد بین نسل قدیم اشرافی—که به ایده آل های رمانتیک و سنت‌ها پایبند هستند—و نسل جدید روشنفکر—که علم و عقلانیت را جایگزین احساسات و سنت‌های کهنه می‌کند—را به تصویر می‌کشد. قدرت اصلی رمان در بی‌طرفی نسبی نویسنده نهفته است؛ او نه کاملاً از اشراف‌زادهای مانند پاول کیرسانوف دفاع می‌کند و نه بازاروف را به عنوان قهرمان مطلق نمایش می‌دهد، بلکه تراژدی و حقانیت هر دو سو را به نمایش می‌گذارد.
      

        مسکو 2042
رمانی ضد کمونیستی که برخلاف رمان های "ما" از یوگنی زامیاتین و "1984" از اورول، تصویری از آینده نظام های کمونیستی ترسیم می‌کند.
ماجرا درباره‌ی نویسنده ای است که در سفری به آینده، در تلاش است تا آینده کشور روسیه را ببیند. در کمال شگفتی اما، نه تنها وضعیت کشور را بهتر شده نمی‌بیند، بلکه می‌بیند که روسیه در زوال است. 
همچنان نماد های کلیشه ای در رمان وجود دارد. عرب‌ها تروریست هستند. روس ها بسیار در نوشیدن نوشیدنی افراط می‌کنند و بلوک غرب، نجات دهنده جهان است. رمان به خوبی ضعف نظام کمونیستی و حتی نظام های کاپیتالیستی را ترسیم می‌کند و خواننده را به فکر وا می‌دارد. با این حال کلیشه ای بودن و طنز های منسوخ شده از نظام کمونیستی، مقداری خواننده را مایوس می‌کند. 

      

        رمان با همون کلیشه سنتی "ناموس" سعی در منطقی سازی یا منطقی جلو دادن قتل ها دارد. در این رمان مرد ها خود نقش محکمه را بازی می‌کنند و تنها حکم آنها قتل است.
اگر از پیچیدگی روایت بگذریم که به نظرم می‌تونست خیلی ساده تر بیان بشه، شخصیت پردازی سایر شخصیت ها به جز شخصیت دکتر بسیار ضعیف است و در نتیجه آن باعث فراموشی سریع نام ها و ارتباط داستانی شخصیت های فرعی می‌شود.
      

        گاهی لحظاتی در زندگی وجود دارد که ممکن است قلب ما را مخدوش و متلاطم کند، لحظاتی که می‌توانیم ریسمان آن ها را گرفته و دنبال کنیم و یا تنها با اشاره ای از کنار آنها بگذریم.
شاید تا کنون با اگر های زیادی در زندگی مواجه شده باشیم.
اگر این اتفاق می‌افتاد چه می‌شد؟
اگر این فرد را پیدا می‌کردم چه؟
این اگر های بی‌نهایت، هر یک مسیری را ترسیم می‌کنند که می‌تواند خوشی یا ناراحتی ای خاص را در وجود ما به وجود آورد.
شاید جذابیت زندگی کردن در همین باشد که ما نمی‌دانیم کدام یک از این ریسمان ها ضامن سعادت و خوشی ما خواهد بود.
      

        وقتی در حال خواندن کتاب زندگی‌نامه استالین بودم. چند خطی در مورد بولگاکوف و تاثیر استالین بر رمان مرشد و مارگاریتا نوشته شده بود. اینکه خود بولگاکوف بسیاری از این فضا سازی های سورئال را خودش تجربه کرده و بعد دست به تألیف گشوده است. شخصیت مارگاریتا نیز الهام گرفته شده از همسر اوست. زنی که تا آخرین لحظه عمرش بولگاکوف را فراموش نکرد و زمینه ساز چاپ و انتشار رمان مرشد و مارگاریتا گردید.
      

        پسرم! از عشق به زن بترس، از این نیکبختی، از این زهر بترس!
فک کنم کل کتاب رو میشه تو این پند خلاصه کرد. 
:) 
      

        رفتن شاید تنها راه رهایی از عشق باشد.

      

        یک سوم اول کتاب خیلی جذاب بود ولی هر چه گذشت داستان کند تر شد.
در پایان کتاب، نویسنده چند بار از یک فن نویسندگی استفاده کرده تا مخاطب را به اثر جذب کند، اما نتیجه کاملا برعکس است.

      

        پایان داستان رو خیلی دوست داشتم.
این‌که دوبروفسکی سرنوشتش رو پذیرفت و دیگه برای ماریا تلاش نکرد.
همیشه آدم ها تا یه جایی ارزش دارند. 
      

        چقدر نمایشنامه خوبی بود. کاملا بخش کوتاهی از تاریخ روسیه رو ترسیم می‌کنه. 
داشتم به این فکر می‌کردم که چرا ما از این نمایشنامه های تاریخی نداریم. :(
      

        رمان  "دختر سروان" اثر الکساندر پوشکین  یه داستان تاریخی عاشقانه و ماجراجویانه‌ست که تو دوره‌ی قیام  امیلیان پوگاچف (شورش قزاق‌ها علیه کاترین کبیر) می‌گذره. داستان حول محور پتر آندرویچ، یه افسر جوان می‌چرخه که عاشق ماری، دختر سروان یه قلعه‌ی نظامی میشه. با شروع شورش، ماجراهای خطرناکی براش پیش میاد، از خیانت و جنگ تا فداکاری برای عشقش.  
پوشکین تو این اثر با نثری ساده و جذاب، هم فضای تاریخی روسیه رو تصویر کرده، هم یه عشق ناب رو روایت می‌کنه. 📖✨
      

        نمی‌توان پذیرفت که تمام ادعا های ذکر شده در کتاب صحیح است. 
      

        قطعا در زندگی مان با دوراهی های بسیاری مواجهه شده ایم.
یکی از دوراهی های ترسناک اما،
مسئله صحیح زندگی کردن است.
آیا ما از این آگاهیم که زندگی ما صحیح بوده است؟
هدف زندگی ما چیست؟
ته مانده روانشناسی ایوان در این کتاب اگزیستانسیالیسم یا هستی گرایی است. او تمام معنای زندگی خود را حول محور وجودی ترسیم کرده است و حال در زمان مرگش،تمام آن محور چون تکه های پازل تکه تکه جدا می‌شوند و ترس عظیم، مرگ، چون رییسی نهایی رو به روی اوست.
در لحظات آخر زندگی اش، می‌پذیرد که مسیر و معنای زندگی اش می‌تواند اشتباه باشد و حال در پی کشف معنای جدیدی است. معنایی که شاید پس از مرگ بر او ایجاد شود.