دو دنیا روبروی یکدیگر قرار گرفته اند. دنیای اول دنیای محافظه کاری، ترس، مذهب، تعصب، عشق و البته رنج و درکی عمیق‌تر از جهان است و دنیای دوم دنیای بی باکی، حرارت، بی قیدی به سنن و شوق به جهان جدید و کشفیات تجربی است. 
تورگنیف در این کتاب صحنه گردان یک نبرد تمام عیار میان پسران با پدران است.
آرکادی پسر یک ملاک پیر و بازارف یک جوان پوزیتیوست و اهل دانش‌های جدید که مخالف با هر نوع رمانتیزم است و سفت و سخت به منطق پای بند و مخالف هر گونه حس و احساس و مدام در حال تشریح جانوران.
روزگار اما اینچنین با ما تا نمی‌کند. گاهی لازم است اعتماد به نفس و اطمینانی که به عقاید خود داریم با ضربه ای کاری مواجه شوند تا تزلزلی در عقایدمان پیش آید. چنین رخدادی برای این دو جوان نیز پیش می‌آید آنجا که هر دو با دو دختر اشراف زاده روبرو می‌شوند و نگرش منطقی و ضد رمانیتک آنها دچار تردید و اضمحلال می‌گردد. 
اما آیا این پایان داستان است؟
قلم تورگنیف چنان در شرح این روند غیر قابل پیش بینی است که مخاطب را مجبور می‌کند که تا آخر کتاب را مطالعه کند تا دریابد که آیا در نهایت این پدرانند که برنده این میدانند یا پسران؟ آیا عقل بر جهان ما سروری می‌کند یا عشق؟ 

#پدران_و_پسران
#ایوان_تورگنیف 
#علمی_فرهنگی
        

          رمان بسیار جذابی و بی‌نظیری بود. داستان رویارویی چند جوان با والدین خود و مواضع نوینی که آنان می‌گیرند و تنش‌های مابین آنان که با سرنوشت‌های که برای هر یک از آنان به ثمر می‌نشیند، نتیجه این نتیجه مشخص می‌شود.
        

          وقتی سراغ پدران و پسران رفتم، فکر می‌کردم قراره فقط با یه اثر فلسفی روبه‌رو باشم؛ یه بحث خشک درباره تضاد نسل‌ها، تفاوت دیدگاه‌ها و جدال همیشگی بین سنت و مدرنیته. اما چیزی که تجربه کردم خیلی فراتر از این بود...

این رمان برای من بیشتر از اینکه فقط درباره تضاد فکری بین نسل‌ها باشه، یه روایت پر از لطافت بود. پر از عشق—عشق به خانواده، عشق بی‌پاسخ، دوستی، غرور، و احساساتی که انگار از عمق روح شخصیت‌ها بیرون می‌زد.

شخصیت بازاروف، با تمام سرسختی‌هاش، اون‌جایی که با عشق برخورد می‌کنه یا با پدر و مادرش مواجه می‌شه، انگار پوسته‌ی نیهیلیستی‌اش ترک برمی‌داره. و اون لحظه‌ها، برای من نقطه‌ی اوج داستان بودن. تورگنیف با ظرافتی خاص، نشون می‌ده که حتی محکم‌ترین ذهن‌ها هم گاهی زیر فشار قلب، می‌شکنن.

برخلاف اون چیزی که عنوان کتاب ممکنه القا کنه، این داستان فقط درباره‌ی "پدران و پسران" نیست. برای من یه داستان انسانی و احساسی بود؛ ترکیبی از فکر و دل. از اون کتاب‌هایی که وقتی تموم می‌شن، یه چیزی از خودشون توی وجودت جا می‌ذارن.

        

          تورگنیف با اینکه این کتاب رو سالها پیش نوشته اما بسیار عالی نمادهای اخلاقی درست و غلط هر نسل نسبت به نسل بعد از خودش رو نشون داده. هنوز هم همین کنش‌های احساسی و عقلانی در اجتماع‌های ریشه‌دار قابل فهم و درک هستن...
قلم نویسنده در همراه کردن خواننده برای دنبال کردن روایتی ملال انگیز اما زیبا، بسیار جذاب بود.
        

          📎 داستانی جذاب و کلاسیک با تاکید بر تغییرات اجتماعی، جدال اندیشه‌ها، و تأثیر زمان بر باورهای انسان. توصیف محیط پیرامونی، کنش‌ها و واکنش‌های شخصیت‌های داستان، بسیار دقیق و خلاقانه است. جایی خوانده بودم که نهیلیسم برای اولین بار در نوشته‌های روسی، در این داستان آمده و بحث درباره آن را فراگیر کرده است. در مقایسه با داستایفسکی بزرگ و تواستوی دوست‌داشتنی می‌توان گفت که تورگنیف دغدغه‌ تصادم نسل‌ها و نوگرایی را داشته، داستایوفسکی چالش وجدان و ایمان را مد نظر قرار می‌داده و تولستوی گستره‌ تاریخی و مسئولیت فرد در برابر جامعه را برجسته می‌کرده است.
        

          دوست داشتم؟نه
توصیه میکنم؟نه
به نظر من عمر این کتاب گذشته،قطعا سالها پیش کتاب جذاب بوده ولی الان ایده کهنه شده و برای من جذاب نبود
        

          کتاب روان و جذابه.
شخصیت بازاروف علی رغم همه ی نهیلیست بودنش عمیقا از منظر جسارت و شجاعت برام الهام بخشه.
یه جایی‌از کتاب یه جمله ی خیلی‌قشنگی میگه(مضمون):قدیما جوونا برای اینکه به یه جایی برسن باید کلی کتاب‌میخوندن و تو رشته های مختلف تحصیل میکردن اما امروزه به جای همه این چیزا فقط کافیه همه چیز رو نفی‌ کنن...همه چیز رو
        

          پدران و پسران تورگنیف انقدر ریزه‌کاری و خرده روایت داره که میشه بارها و بارها و از چندین جهت بهشون پرداخت و تحلیلشون کرد.
اسم کتاب و موضوع اصلی اون درباره تفاوت‌های بین دو نسله. پدرانی که به شعر، ارزش‌های اخلاقی و دین همون طور پایبند هستن که به وطن و طبیعت، و پسرانی که در برخورد با فرهنگ و تمدن جدید غرب احساس منسوخ شدن همه ارزش‌های قدیمی و شکستن تمام اعتقادات بهشون دست میده.
از این نظر کتاب شبیه به حال فعلی ایران هم هست، نسل هایی که هرکدومشون باورها و ارزش های خیلی متفاوتی با هم دیگه دارن.
بازارف با مادر خرافاتی و بسیار معتقدش و پدر پزشک ولی باز هم مذهبیش که پس از آشنایی با علوم جدید تمام ارزش‌ها و باورهای قدیمیش رو دور میریزه و به بی‌اعتقادی مخصوصاً در حوزه احساس و رمانتیسم میرسه. مثل اینکه در ادبیات روسیه اولین بار بود که شخصیتی تا این حد جسور که همه ارزش ها رو زیر سوال ببره، خلق شده بود. و از اون جایی که کتاب نه پدران رو برنده بازی میکنه و نه پسران و از کمی و کاستی‌های هر دو نسل میگه؛ هم پدران و هم پسران روسیه از تورگنیف و رمانش انتقاد کردن 😂 تا جایی که تورگنیف مجبور شد بیانیه‌ای در دفاع از خودش بده و بگه که فقط خواسته واقعیت‌های جامعه قرن نوزدهم روسیه رو به تصویر بکشه. 
اظهار نظرهای شخصیت ها درباره‌ی زن باعث شد دوباره خدا رو شکر کنم که در این دوران زندگی می‌کنم. البته تورگنیف باز هم در این جا میخواست وضعیت روسیه رو به تصویر بکشه و با توجه به شخصیت‌های زنی که خلق کرده، فکر نمی‌کنم خودش نظر تحقیرآمیزی داشته باشه.
چه قدر توصیفات تورگنیف از محیط عالی بود. جزء معدود کتابایی بود که از توصیفات در و دیوار حوصلم سر نمیرفت. ترجمه مهری آهی و مقدمه کوتاهش هم خیلی خوب بود.

❗قسمت های بعدی از کتاب که دوست دارم دربارشون بنویسم، حاوی اسپویل فراوان است و اگر که میخواید کتاب رو بخونید، ترجیحاً این قسمت رو نخونید.
بعد از نیمه دوم کتاب، برخلاف شخصیت سرد و تا حدی عوضی بازارف، خیلی دلم براش سوخت، مخصوصاً نحوه مرگش. انگار یه بچه سرگردان عصبانی به دنیا اومد و خیلی اتفاقی، بدون این که بتونه کاری برای خودش و جامعه انجام بده، مرد.
درباره عشق های کتاب، واقعا هر کدوم در نوع خودشون جالب بودن و جای تحلیل دارن ولی خب برجسته ترین عشق داستان، بین آنا و بازارف بود. بازارفی که تمام احساسات رو نفی میکرد، حالا خودش دچار احساسی شده بود که گریزی ازش نداشت. واقعا نمی تونستم آنا رو درک کنم که چرا انقدر با دست پس میزد و با پا پیش میکشید و باعث شد بازارف تا این حد دچار آشفتگی شه در حالی که میشد با استفاده از این عشق، مسیر زندگی بازارف به کلی تغییر کنه.

از اون جایی که هر کتابی رو با کتابای شبیه خودش مقایسه می‌کنم و در رمان روسی جنایت و مکافات رو خوندم و به اون ۵ دادم، دیگه نتونستم به پدران و پسران هم ۵ بدم 😂
        

          کتاب بدی از لحاظ داستانی نبود، ولی از لحاظ اعتقادی چیز به درد بخوری نبود. یک جوان بدون هیچ اعتقادی! که خیلی هم مثلا آدم بزرگی بود و همه اطرافیانش فکر می‌کردن خیلی می‌دونه ولی از دور و آدمای دیگه قبولش نداشتن.
دلم برای پدر و مادرای این جوون و جوونای دیگه‌ی داستان خیلی سوخت. بچه‌هایی که اصلا به فکرشون نبودن و به خاطر این که اونا نسل قدیم بودن فکر میکردن خودشون خیلی بهتر و برتر و فهمیده‌ترن، و به کلی تجربه و احترام رو زیر سوال برده بودن. البته که والدین هم برای نگه داشتن فرزندانشون، خودشون اینجور فکر می‌کردن و با دل بچه‌هاشون راه میومدن!
از این لحاظا کتابش رو دوست نداشتم و خداروشکر کردم در مملکت اسلامی زندگی می‌کنم.
حالا چرا اینجوری نوشتم؟ چون یک روایت از حضرت مسیح(ع) داریم که میفرمایند: خذوا الحق من اهل الباطل و لا تأخذوا الباطل من اهل الحق ، کونوا نقاد الکلام. یعنی حق را بگیرید و بپذیرید ولو از اهل باطل، اما باطل را هرگز نگیرید و نپذیرید ولو از اهل‌ حق. خودتان صراف سخن و سخن‌شناس(نقد کننده کلام) باشید.
نتیجه این که چه کتاب می‌خونین و چه فیلم می‌بینین یا در هرلحظه از زندگی اونو با دید نقادانه نگاه کنین. و درک کنین که روح و جسمتون چه خوراکی دریافت میکنه.
این کتابم صرفا برای آشنایی با ادبیات روسیه و سبک نوشتنشون خوب بود.
همین دیگه.
        

          کتاب بدی از لحاظ داستانی نبود، ولی از لحاظ اعتقادی چیز به درد بخوری نبود. یک جوان بدون هیچ اعتقادی! که خیلی هم مثلا آدم بزرگی بود و همه اطرافیانش فکر می‌کردن خیلی می‌دونه ولی از دور و آدمای دیگه قبولش نداشتن.
دلم برای پدر و مادرای این جوون و جوونای دیگه‌ی داستان خیلی سوخت. بچه‌هایی که اصلا به فکرشون نبودن و به خاطر این که اونا نسل قدیم بودن فکر میکردن خودشون خیلی بهتر و برتر و فهمیده‌ترن، و به کلی تجربه و احترام رو زیر سوال برده بودن. البته که والدین هم برای نگه داشتن فرزندانشون، خودشون اینجور فکر می‌کردن و با دل بچه‌هاشون راه میومدن!
از این لحاظا کتابش رو دوست نداشتم و خداروشکر کردم در مملکت اسلامی زندگی می‌کنم.
حالا چرا اینجوری نوشتم؟ چون یک روایت از حضرت مسیح(ع) داریم که میفرمایند: خذوا الحق من اهل الباطل و لا تأخذوا الباطل من اهل الحق ، کونوا نقاد الکلام. یعنی حق را بگیرید و بپذیرید ولو از اهل باطل، اما باطل را هرگز نگیرید و نپذیرید ولو از اهل‌ حق. خودتان صراف سخن و سخن‌شناس(نقد کننده کلام) باشید.
نتیجه این که چه کتاب می‌خونین و چه فیلم می‌بینین یا در هرلحظه از زندگی اونو با دید نقادانه نگاه کنین. و درک کنین که روح و جسمتون چه خوراکی دریافت میکنه.
این کتابم صرفا برای آشنایی با ادبیات روسیه و سبک نوشتنشون خوب بود.
همین دیگه.
        

          فوق العاده
        

          باز هم تقابل سنت و مدرنیته اینبار بین دو نسل متفاوت . خیلی خوبه فقط نباید بین گفت و گو های طولانی تفتیش عقاید طوری کاراکتر ها زود خسته شد .
        

          فوق‌العاده، ترجمه مهری آهی به شیوایی و دلچسبی کتاب حسابی اضافه کرده بود
چقدررررر خوندن این کتاب لذت داشت.. برخورد دو نسل و چندین طرز فکر مختلف، شخصیت های ساده ودیدگاه های جالب، و برای هر شخصیت، یک سرگذشت جالب توجه...


        

          داستان جالبی بود...
رابطه بین دو نسل و برداشتشون از هم و عدم درک متقابل...
آدمهای خود بزرگ بین و با اعتماد به نفس تاثیر کوتاه مدت دارن روی آدمهای دور و برشون...
به نظرم آدمهای بی چهارچوب ترسناکن...ممکنه آدم خوب هم بینشون باشه اما کسی که به هیچ چیز پایبند نیست قابل اعتماد هم نیست...
اینکه به نسل قبل بگی از کار افتاده کوته فکرانه و احمقانست هر چی تجربه آدم بیشتر میشه به درک بهتری از زندگی میرسه و فکر میکنم هنوز هم کسایی که همه چیز را نفی میکنن و بی چهارچوبن فکر میکنن برتری دارن بر دیگران و روشن فکرن...

چند جمله از کتاب: 

چرا وقتی از یک منظره قشنگ،مصاحبتی لذت بخش یا قطعه موسیقی زیبایی لذت میبریم حس میکنیم اینا گوشه‌ای از سعادت بزرگ دور و دست نیافتنیه چرا هیچ وقت فکر نمیکنیم شاید خوشبختی همینیه که نصیبمون شده 

خوشبختی جاییه که ما نیستیم 

مرگ شوخیه کهنه‌ایه اما برای همه تازگی داره
        

          با سلام و درود 🪻 خدمت شما 
مدتی بود که درگیر بودم چه جوری یادداشت کتاب بنویسم و چه جوری بنویسم که انصاف رعایت بشه !🙂
ترجمه کتاب خوب بود و من دوست داشتم؛ دست برای مترجم 👏🏻👏🏻
کتاب از ادبیات روسیه است و نظر من چندمطلب جلب کرد که برخلاف دیدگاه اولیه ام بود[با توجه به سابقه قبلی که از مطالعه ادبیات روسیه داشتم]؛ اول از همه طولانی نبودن اسم ها و استفاده از مخفف های آشکار که اصلا شما را گیج نمی کرد که کی ،کی بود!😅 اسم ها و فامیلی ها اغلب دو کلمه ای بودند و یک سطر لازم نبود برای اسم ها که غافلگیری چشمگیری برای من بود و بسیاررررر خوشایند:)
دوم متن سبک کتاب بود؛ کتاب جملات سنگین و ثقیل نداشت و شاید ممکن بود جاهایی اندکی گیر کوچک داشته باشید که بسیار بسیار کم بودند و در کل کتاب روانی بود و شما سوار بر داستان بودید و بر اتفاقات احاطه داشتید و این باز هم بسیارررر خوشایند بود :))))
خب خود داستان به اختلاف و شکاف میان نسل ها می پردازد و یک دیدگاه را معرفی می کند به نام نیهیلیسم؛ هیچ انگاری؛ که به زبان ساده و آنچه که من از کتاب در حین مطالعه و صحبت های شخصیت بازروف متوجه شدم این است که ارزش ها و معیار ها بی ارزش شوند. در واقع ارزش ها و اصول اخلاقی که در جوامع مختلف به اشکال مختلف هست فاقد اعتبار حقیقی اند و ساخته ذهن انسان هستند  
شخصیت مورد علاقه من پاول عموی آکاردی بود که بخش جذاب شخصیتش برام اون محافظه کاری شدیدش برای خانواده بود؛ که اینجوری بود که من تا دم مرگ میرم، لجبازی می کنم ، بی منطق ممکنه بشم اما نمیزارم به خانواده ام، برادرم و آرامشمون لطمه بزنه کسی!
بازورف شخصیت به شدت پررنگ داستان برای من علامت سوالی ایجاد کرد؛ و در تمام کتاب دنبال جواب بودم.
در کل به نظرم برای کسی که میخواد نمونه متن سبکی از ادبیات روسیه بخونه این کتاب خوبه و توصیه به مطالعه اش دارم.
ممنون از توجه تون
        

          

رمان پدران و پسران نوشته ایوان تورگنیف یکی از نویسندگان مطرح قرن نوزده روسیه است که با این اثر در دنیا به شهرت رسید او اندیشه‌ای پیشرو در جامعه روسیه‌ی آن زمان را نقد می‌کند و زندگی متناسب با این تفکر را نشان می دهد.

 داستان از جایی آغاز می‌شود که آرکادی پسر جوان یکی از اشراف و زمین داران بزرگ روس پس از مدتها به خانه برمی‌گردد.دوست او بازارف که پزشک است همراهی‌اش می کند. نیکولا پدر آرکادی به همراه برادرش پاول با وجود تعجب نسبت به رفتارهای بی قیدانه‌ی دوست آرکادی او را می پذیرند. پاول به اصل و نسب اشرافی اهمیت زیادی می دهدو با بازارف که به هیچ ارزش و اخلاقی پایند نیست درگیری لفظی پیدا می کند. آرکادی و بازارف خانه را ترک می‌کنند و مدتی را با تازه به دوران رسیدگان جامعه می‌گذرانند و در همین رفت و آمدها با زن جوان بیوه‌ای آشنا می شوند....

در این کتاب به حالت نمایشی و داستانی در خلال شخصیتهای جذاب یک از دیدگاه های رایج فلسفی در دنیای غرب نقد می گردد. نیهیلیسم به معنای بی ارزش دانستن ارزشها و قواعد است. زیر پا گذاشتن سنتها و تکیه بر قوانین مادی و علم برای حل تمام مشکلات بشر. در حالی که روح انسان پدیده ای است متعالی و در جهان ماده نمی گنجد و نیازهای انسانی او در این جهان مرتفع نمی‌گردد . در این دیدگاه هر گونه مواجهه با امر درام و رمانتیک انکار می شود و نهادهای خانواده، کلیسا و حکومت مشروعیتی ندارند و مورد تمسخر قرار می گیرند. این افراد با بدبینی هر روش و قانونی را رد می کنند و تنها به فکر بر هم زدن و انقلاب هستند بدون اینکه ایده خاصی برای ساختن داشته باشند زیرا اساسا زندگی دنیا برای آنها پوچ است و فقط با تکیه بر علم روزگار می گذرانند. در این دیدگاه خبری از امید نیست و تحمل این شرایط برای روح آزاد انسانی سخت و درد آور است.
نویسنده علاوه بر تدارک دیدن گفتگوهایی میان شخصیتهای مختلف و نشان دادن بعد منفی تفکر اشرافی، به نشان دادن زشتی پوچ گرایی نیز پرداخته است و شخصیتهای داستانی را در شرایطی قرار داده که وجود انسانی آنها با عقاید پوچ گرایانه به تناقض بر می خورد. نکته مثبت دیگر این اثر تفاوت آن با کلاسیکهای نویسندگان معاصر مثل تولستوی و داستایفسکی است.تورگنیف بسیار کوتاه تر و موجز می نویسد و شخصیتهای داستان او از چند نفر بیشتر تجاوز نمی کند. توصیفات ایستا ندارد و مثبت بودن ارزشهای اخلاقی مثل وفادار و خیانت نکردن بین زوجین، عشق واقعی و دوری از هوس، داشتن امید به زندگی و ترغیب به ازدواج  و داشتن عقاید مذهبی نیز  در اثر منعکس می شود.
نکته منفی آن نیز شتابزدگی پایانی داستان در رقم زدن عاقبت یکی از شخصیتهاست.
https://eitaa.com/vazhband
        

          .

برای فهم ایده انسانی و جهان‌شمول تورگنیف، باید بر مفهوم آزادی تمرکز کرد. آزادی با همه غنایی که در فلسفه آلمانی و روشنفکری فرانسوی دارد، محور تعریف انسان از منظر تورگنیف است. از منظر تورگنیف هرچیزی که بندی باشد بر پاره‌ای از وجوه انسان، او را از جوهر وجودی خودش دور کرده است. پس تورگنیف در همه جا و همه چیز به دنبال آزادی انسان می‌گردد و این آزادی در هر جا، نمود خاص و ویژه‌ی خود را دارد. اگر هم نتوانیم در مسأله خلقت انسان امری خاص را به او نسبت بدهیم، می‌توانیم ادعا کنیم که در فهم هویت بشر و درک فصل ممیزه وجود او از دیگر موجودات، هیچ مفهومی چون آزادی توانایی انتقال ایده اصلی تورگنیف را ندارد. متر و معیار او در هر عرصه برای تشخیص میزان انسانی بودن نظرات و مواضع، آزادی است. در یک کلام، تورگنیف انسانیت را با آزادی می‌سنجد. در معرفت، به فلسفه محض می‌رسد. فلسفه‌ای که درون رمانتیسم و آیده‌الیسم آلمانی غرق است. فلسفه‌ای که نمی‌خواهد بندهای کارکردگرایی، شکاکیت، ایدئولوژی و منفعت‌طلبی‌های شخصی و گروهی را بپذیرد و صرفا وامدار خود حقیقت است. مشخصاً کانت و هگل مورد توجه او هستند. شیستوف درباره او می‌نویسد: «هر ایده‌آلیست در سراسر زندگی خویش می‌ترسد به هیولایی که بالای سرش می‌چرخد نگاه کند، و این هیولا سرانجام او را می‌کشد. تجربه‌های نیچه تنها در آستانه پیری به سراغ تورگنیف آمدند. اصلی‌ترین فعالیت ادبی تورگنیف صرفا تبیین ایده‌الیسم بود که در طول سال‌های متمادی با موفقیت از او در برابر وحشت و نفرت «حشره» محافظت کرده بود. » در علم هم فقط فاکت‌ها را به رسمیت می‌شناسد و از هرگونه تحمیل روش‌شناختی و کارکردگرایانه که مسیر علم را به سوی خاصی جهت بدهد رویگردان است. تا وقتی علم در خدمت شناخت حوزه موضوعی خودش باشد مشکلی با آن ندارد، ولی به محض ورود به مسیر منفعت‌گرایی، با آن به شدت مخالفت می‌کند. در زیبایی مسحور طبیعت و هنر ناب است. می‌توان ردپای تعالیم روسو را به وفور در داستان‌هایش پیدا کرد. هر آن چه که بخواهد طبیعت را به انقیاد درآورد یا به هنر جهت خاصی ببخشد، مطرود تورگنیف است. در نسبت انسان با زیبایی طبیعت، جانب شهود و تماشاگری را می‌گیرد تا از قید هر منفعت و نیازی آزاد بماند. «پدران و پسران» نقدی است به معرفت علمی مدرن و نهیلیسم فکری دنیای جدید که نابودگر آزادی انسان هاست.
        

          «_صحیح! شما همه این ها را فهمیدید و تصمیم گرفتید که هیچ کاری را جداً به عهده نگیرید؟
_بلی، تصمیم گرفتیم کاری را به عهده نگیریم.
_و فقط فحش بدهید؟
_بلی، فحش بدهیم.
_و شما این کار را نهیلیسم می‌نامید؟
_بله، این نهیلیسم است.»


خواندن این کتاب از بهترین تجربه های من از ادبیات روسیه بود. 
چقدر «بازارف» ها برایم آشنا بودند. بازارف نماینده و نماد نسل جدید تحصیل کرده است که ارزش را در نداشتن ارزش می‌دانند. با پشت پا زدن به سنت و عرف روشنفکر شویم، با تمسخر گذشتگان و مشاهیر خود را مهم جلوه دهیم.
جماعتی که صرفاً نقد می‌کنند و می‌کوبند و هرگز نباید منتظر ارائه نظریه تخصصی و مانیفست از آنها بود. رسالتشان تمسخر و تخریب و نق زدن است.

تورگنیف در دویست صفحه یکی از قوی ترین رمان های خود و صد البته ادبیات روسیه با شخصیت پردازی عالی در کارنامه‌اش ثبت کرده است.
حدوداً ده شخصیت اصلی و فرعی داستان بسیار دقیق پردازش شده‌اند. چه شخصیتی که نهایتاً بیست صفحه حضور دارد و چه بازارف و آرکادی که داستان حول آنها می‌گذرد. شخصیت هایی زنده که تمام کنش ها و حرف هایشان از آنِ خودشان است. هرگز احساس نمی‌کنید که حرف در دهانشان گذاشته باشند. آن شخصیت «باید» آن حرف را می‌زد.

ترجمه خانم مهری آهی بسیار خوشخوان بود و با وجود فاصله زمانی ایشان با ما، ترجمه از خیلی از متن های مترجمان امروز، امروزی تر بود.

این کتاب بهترین تجربه خواندنی من در پاییز سال ۱۴۰۱ بود:)
        

          شکستم رو قبول می‌کنم. یک ماه میشه که تلاش کردم چیزی برای این کتاب بنویسم و هنوز حتی یک جمله هم ننوشتم. تو این مدت سه تا کتاب دیگه تموم کردم و صف نوشتنی‌ها داره بزرگ می‌شه. حتی مطمئن نبودم حسی که در موردش دارم درسته. شاید نیاز داشتم مثل الان در شلوغی مترو درحال له شدن باشم تا یه کم بنویسم. امیدوارم پنج نفری که سرشون توی گوشیمه از یادداشتم لذت ببرن.
من کتاب رو دوست داشتم. هر چه قدر از خوندنش گذشت، بیشتر. انگار موقع خوندن کتاب نفهمیده بودم که چی می‌خونم. از ریتم فیلم‌های هالیوودی و داستان‌های آمریکایی پرت شده بودم وسط طبیعت. وسط موقعیت‌های انسانی. دیالوگ‌های واقعی. توی این یک ماه کاراکترها در موقعیت‌های مختلف زندگی خودم برایم ملموس می‌شدند؛ اینجا دارم مثل بازارف فکر می‌کنم؛ اینجا دارم این آدمی که مثل آرکادی رفتار می‌کنه رو نمی‌فهمم؛ اینجا، من هم همین‌قدر در توهمم که همه‌ هستند.
کتاب رو خیلی تیکه‌تیکه خوندم. به خاطر پراکندگی ذهن خودم. سختم بود کاراکترها رو دنبال کنم. برگشتن بهش برام سخت بود. اما یک‌سوم آخرش رو تقریبا توی یه شب خوندم. اونجا بود که فهمیدم چقدر آروم‌آروم با کاراکترها ارتباط گرفتم. چقدر با شکست فلانی من هم شکست خوردم. فکر کنم این که یک رمان، برایت مشخص‌ کند چه احساساتی درونت داشتی و دستت را رو کند، نقطه‌ی قوتش حساب‌می‌شود لابد.
دو تصویر از کتاب احتمالا همیشه باهام بمونه، بدون اسپویل گفتنش سخته ولی میگم که بعدا خودم بخونم و مرور کنم:) یکی منظره‌ی غروب طبیعت، که پدر یک نگاهی میندازه و متوجه میشه نسل جدید رو نمی‌فهمه. تعریف‌هاشون، علائقشون و نگاهشون. 
یکی هم موقع مرگ، اونجایی که میفهمیم همه‌ی این‌ اداها در نهایت مغلوب احساسات واقعی شدن‌. اون لحظه‌ای که همه چیز داره از دست میره، چیزهای واقعی عیان میشن و همون حقیقتیه که ذهن خودم هم درگیرش بود این روزا. ( اونی که تو مترو سرش تو گوشی منه هیچی نفهمید، شما هم احتمالا نمی‌فهمید. مهم هم نیست)
از ترجمه راضی نبودم. تمیز و پاکیزه بود واقعا، اما لحن و نثر قدیمی، حتی با در نظر گرفتن جنس کتاب اذیتم می‌کرد. احتمالا ساختار جملات باعث این میشن در ذهنم. 
و اسم کتاب رو هم واقعا دوست داشتم. عجیب و درست. 
        

          بی‌نهایت جالب و جذاب. قلم تورگنیف من یکی رو که پای کتاب می‌خکوب کرد. جدیتی که نثر جاری بود بیش از هر چیز دیگه‌ای من رو جذب خودش کرد. ترجمه‌ی بسیار خوب مهری آهی هم با وجود گذشت ۷۰ سال هم‌چنان خوندنیه. همه موارد دست به دست هم دادن که این اثر عالی و خفن  باشه.