همه‌ی آنچه می‌خواستم آن بود که صادقانه به مردم بگویم: «نگاه کنید به خودتان. نگاه کنید چه زندگی نا‌به‌سامان و ملال‌انگیزی می‌گذرانید.» این مهم‌ترین چیزی است که مردم باید دریابند. و وقتی آن را به‌راستی دریافتند، بی‌گمان زندگی تازه و بهتری خواهند آفرید. انسان زمانی نیک‌تر خواهد شد که او را چنان که هست به خودش بنمایانیم.
آنتون چخوف

شخصیت‌های نمایشنامه حرف می‌زنن و حرف می‌زنن ولی در عمل نمی‌تونن هیچ اثری روی وضعیتشون بذارن. انگیزه‌ای هم برای این کار ندارن. ملال و خستگی! آیا چخوف می‌خواست همین رو بهمون نشون بده که خیلی حرف می‌زنیم، تحلیل می‌کنیم و بیانیه میدیم ولی در عمل هیچ‌کاری انجام نمی‌دیم؟

تو کتاب جزء از کل اومده: «چخوف اعتقاد داشت اگر به آدم‌ها نشان بدهیم چطور موجودی هستند بهتر می‌شوند.
فکر نکنم حرفش درست باشد. 
فقط باعث می‌شود غمگین‌تر و تنهاتر شوند.»
منم دوست داشتم از چخوف بپرسم مطمئنید آقای چخوف؟ که آدم‌ها این‌طوری بهتر می‌شوند؟ می‌ترسم ناامیدی برشان دارد و قضیه به کل خراب شود!

نوری بیلگه جیلان هم جایی گفته: چخوف به من یاد داده است که چطور باید زندگی کنم.
شاید حالا که چخوف نیست، بتونم از آقای جیلان بپرسم چطور؟

پ.ن: چرا امتیاز کامل دادم؟
چون با این حال داستان رو دوست داشتم و همین‌طور شخصیت‌پردازی‌ها فوق‌العاده بودن. و فکر کردم با اوصافی که گفتم یا باید امتیاز معمولی بدم یا کامل. و تصمیم گرفتم فعلاً به چخوف اعتماد کنم.
پ.ن.۲: اصلاً هم از تهدیدهای آقای خطیب نترسیدم. 🚶🏻
      

        خوندن این کتاب مثل حرف زدن با یه دوست بود. مثل بعضی شبا که بیدار می‌مونیم، نیمه‌شب گذشته، ماسک‌هایی که در جامعه به صورت داریم برداشته شده و زمان حرف‌های عمیق و بی‌تکلف رسیده.

گاپنیک از یه موضوع روزمره مثل رستوران رفتن شروع می‌کنه، یه کم با موضوع و مخاطب شوخی می‌کنه و بعد همین‌طور میگه و میگه و در نهایت ربطش میده به یه مسئله‌ی همیشگی و بزرگ فکری بشر. و یه جمله‌ای میگه که به فکر فرو میری و چند بار می‌خونیش.
به این فکر می‌کنم که من از خوندن تاریخ، فلسفه، جغرافیا و چیزای دیگه، چی میخوام؟ دقیقاً همین که بتونم درباره‌ی مسائل زندگی عمیق فکر کنم و سطحی ازشون رد نشم و گاپنیک چنین تجربه‌ای رو به آدم میده.

جستار ژانر جدیدیه که کشف کردم و فعلاً که یکی از بهترینا شده برام.
تو گزارش پیش‌رفت‌هام درمورد هر جستار هم یه چیزایی نوشتم. برای این که دقیق‌تر بدونید هر کدوم در چه موضوعیه، می‌تونید اونا رو هم بخونید :)
      

        از همون اولش که هنری مولیسه شروع به صحبت کرد، جذبش شدم.
«سپتامبر پارسال یک شب برادرم از سن المو تلفن کرد و خبر داد مامان و بابا دوباره دارند از طلاق دم می‌زنند.»
رفتم دنبالش تا بیشتر توضیح بده و هنری در حالی که از اتفاقات طی یک هفته بعد از دعوای پدر و مادرش می‌گفت، ماجراهایی از زندگی خودش و خانواده‌اش برام تعریف کرد.

هنری رو درک می‌کنم، هرچند هنوزم یه سری کاراش مثل دوشیزه کوئینلان برام شوکه‌کننده و غیرقابل پذیرشه. کلاً این موارد همیشه برام غیرقابل فهمه و امیدوارم همیشه در همین حد حتی غیرقابل فهم بمونه! ولی به جز این موارد درکش کردم و دوسش دارم. 
بعضی احوالات هنری و واکنشش به یه سری اتفاقات هم بود که وقتی برام تعریف می‌کرد، انقدر فهمیدمش که دیدم هیچ‌کس تا حالا مثل اون بهم حس عمیق فهمیدن نداده بود.
هنری از من هم بیشتر عاشق داستایفسکیه و این یه‌کم ناراحتم می‌کنه :) ولی از طرفی هم خیلی خوش‌حالم که انقدر عاشقشه. «زندگی من، شادی من، داستایفسکی بی‌نظیر من!» فئودور برای هردومون یه معجزه است و همیشه همراهمون میمونه.
 در تمام طول کتاب از خودم می‌پرسیدم هنری به پدرش چه حسی داره؟ هرازگاهی ازش متنفره و هرازگاهی به نظر می‌رسه عاشقشه. تا میخواد عاشقش باشه، تنفر وجودش رو می‌گیره و هرگز نمی‌تونه با تمام وجود ازش متنفر باشه، چون ته قلبش دوستش داره. آیا این حس تمام فرزندانی نیست که پدرانی نه چندان خوب دارن؟

هنری مولیسه، ممنونم که داستانت رو برام گفتی. نشستن پای حرفای تویِ پنجاه ساله، دیدن زندگیت و رابطه‌ات با پدر و خانواده‌ات تجربه‌ی خوبی بود.
      

        همیشه از داستان‌هایی که روند تدریجی تغییر یک انسان رو روایت می‌کنن، خوشم میاد. پرتره داستانی از همین تغییرات تدریجیه.
خلاصه داستان رو سایر دوستان در یادداشت‌هاشون گفتن، من فقط دوست داشتم به یه موضوعی اشاره کنم.

در بخش دوم که حکایت تابلو را از زبان مردی جوان می‌شنویم، این‌طور به نظر میاد که تابلو حاوی نیروی اهریمنی است که هرکسی را ناچار به فساد می‌کشاند. اما از کجا معلوم که روایت هنرمند جوان ما حاوی تمام حقایق باشد؟ او تنها از داستان‌هایی که شنیده می‌گوید و داستان‌های عامیانه همیشه تکه‌ای از حقایق هستند نه همه‌ی آن.
در بخش اول که ما خود شاهد روند اضمحلال روح چارتکوف، یکی از قربانیان مرد رباخوار درون پرتره هستیم؛ به نظر نمی‌رسد که چارتکوف ناچاراً به فساد کشیده شده باشد. این چارتکوف است که در ابتدا با شبه‌رویایی که دیده است و پول‌هایی که پیرمرد به او نشان داده، با اشتیاق و ازخود‌بی‌خود شده به کیسه‌ی حاوی سکه‌های طلا چنگ می‌زند. بعد هم خود او است که در لذات غرق شده و استعداد خود را تباه می‌کند.
از این رو به نظر من، پرتره داستانی درباره‌ی وسوسه و به ظهور رسیدن صفات بد درونی فرد است. وسوسه‌ای که نماد همیشگی آن ثروت است. هرکس به دلیلی به پول مرد رباخوار احتیاج دارد و زمانی که آن را به دست می‌آورد، مجبور می‌شود در درون خود به جنگ برود.

سبک روایت پرتره واقعاً جالب بود و ایده‌های نویی داشت. مثلاً قسمتی که چارتکوف پشت‌سرهم از خواب می‌پرید، واقعاً باحال بود.
در کل پرتره کتاب جالب و خوبیه، امتحانش کنید :)

*آیا پرتره روزی به دیدن ما هم می‌آید؟
      

        تاریخ مختصر اسطوره یا میتوس
این کتاب رو به پیشنهاد یکی از دوستان بهخوانی خوندم و احتمالاً از جمله کتاب‌های کلیدی در طول عمرم باشه، از اونایی که دید جدیدی به موضوعات بسیاری میده.

امروزه در زبان انگلیسی به دروغ، شایعه یا افسانه، myth گفته میشه در حالی که میتوس (mythos) اصلاً از این نوع نیست، بلکه روایتی داستانی از مسائل بشریه. انسان زمانی که با مسائل ناشناخته در زندگی روبه‌رو میشه و احساساتی رو تجربه می‌کنه که براش عجیب و سترگه و کنار اومدن باهاشون سخت؛ به میتوس رو میاره تا مثل چراغی در ظلمت بهش راه نشون بده. میتوس قهرمان داستان رو از زمان و مکان خارج می‌کنه و به هریک از ما نشون میده چطور قهرمان باشیم و با مسائل بشری روبه‌رو بشیم. «یک اسطوره رویدادی است که روزگاری به نوعی اتفاق افتاده است، اما در عین حال همیشه هم اتفاق می‌افتد.» همین ویژگی که بدونیم میتوس و اسطوره همین الان هم کاربرد داره و بتونیم حسش کنیم، انقدر مهمه که اگه نباشه اسطوره‌ی موردنظر حذف میشه. یعنی وقتی شما حس کنی مراسم عشای ربانی یادآوری‌ای از حادثه‌ای در گذشته است و نتونی حس کنی هریک از ما مسیح هستیم، دیگه کاربرد خودش رو از دست میده.

در گذشته انسان میتوس و لوگوس رو در کنار هم و به صورت تکمیل‌کننده برای زندگی داشته. هرکدوم از اون‌ها چیزی به انسان میدادن که دیگری قادر نبود و نیست.
در طول تاریخ هم‌چنان که لوگوس پیش‌رفت می‌کنه، میتوس به شکل‌های نو و تازه‌تری درمیاد تا زمانی که روزی در یونان، فلاسفه بین میتوس و لوگوس فاصله‌ای به وجود میارن که به آسونی از بین نمیره.

کم‌کم ادیان مختلف سعی می‌کنن اسطوره‌های دینی خودشون رو به صورت لوگوس دربیارن که در این کار ناکام می‌مونن ولی همین تلاش در مسیحیت بعد از دوران تاریکی، منجر به دوران جدید و تحول غرب میشه. تحولی که هر میتوسی رو دور از حقیقت میدونه، بی‌توجه به این که «اسطوره حقیقت دارد چون موثر است، نه آن که اطلاعات واقعی در اختیارمان می‌گذارد.»

و این‌گونه ما وارد دنیای مدرن شدیم. دنیایی که بیگانگی بی‌سابقه‌ای با میتوس داره. در دنیای مدرن که میتوس از نوع آیین‌های دینی نتونست هم‌پای لوگوس به پیش بره، جای خودش رو به موسیقی، هنر، داستان و حتی راک، رقص، مواد مخدر یا ورزش داده. و همین‌طور باعث ایجاد نوعی حس بیگانگی با جهان شده. انسان دیگه نمی‌دونه در این جهان چی کار می‌کنه.

 نویسنده در آخرین فصل، از رمان به عنوان میتوس در جهان مدرن یاد می‌کنه که از همان «مسائل گریزناپذیر و فرار از شرایط انسانی» صحبت می‌کنه که اسطوره‌ها و ادیان در گذشته صحبت می‌کردن و میگه حالا که رهبران دینی نمی‌تونن به ما میتوسی برای زندگی بدن، هنرمندان و نویسنده‌ها این مسئولیت رو به عهده می‌گیرن.
من تا قبل از این کتاب، به رمان به چشم سرگرمی و تجربیات زندگی نگاه می‌کردم اما صحبت‌های نویسنده باعث تجدید نظر خیلی زیادی در نظراتم شد.

برای کتابی با عنوان تاریخ مختصر و همین‌طور در ۱۰۴ صفحه، خیلی خوب بود.
      

        خیلی شیرین و دوست‌داشتنی بود.
شخصیت کاترین و هنری، هردو خیلی دل‌نشینه.
از غرور و تعصب بیشتر دوستش داشتم. شاید چون به نظر واقعی‌تر میومد. خالی از اتفاقات هیجان‌انگیز و پر از سؤتفاهم‌های معمولی!
      

        کتاب در ابتدا فرضیه‌ای برای روند جنبش‌های اعتراضی و انقلابی در شرایط بحران مطرح می‌کنه و انقلاب‌های سیاسی رو نتیجه جمع شدن هشت عامل میدونه.
چهار عامل مربوط به قدرت دولت‌ها: بحران مشروعیت نظام سیاسی، کارآمدی نظام، وحدت درونی گروه حاکم و بحران در دستگاه‌های سلطه و سرکوب.
چهار عامل دیگه هم مربوط به جنبش و بسیج انقلابی: حجم نارضایی عمومی، سازماندهی، ایدئولوژی انقلابی و رهبری.

بعد نویسنده این فرضیه رو برای هشت کشور که در بحران اقتصادی جهانی سال ۲۰۰۸ دست‌خوش اعتراضات مردمی شدند (آمریکا، اسپانیا، انگلستان، یونان، تونس، مصر، لیبی و مراکش)، بررسی می‌کنه. در هر مورد اقتصاد، جرقه‌ی اعتراضات رو میزنه و بعد به مسئله‌ی مشروعیت و کارآمدی نظام کشیده میشه و همین‌طور طبق فرضیه‌ای که مطرح شد، به پیش میره.

کتاب جالبیه و اگه به این مباحث علاقه‌مندید، خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم. حتی اگه مثل من، خیلی متوجه بحث‌های اقتصادی نشید، باز هم از نظر روند اعتراضات، نتایجشون و تحلیل این نتایج جالب توجهه.
      

        یک چهارم کتاب رو خوندم و بقیه رو تورق سریع کردم. نتونستم ادامش بدم، خیلی درهم‌برهم نوشته بود و یه مطلبی رو صد بار تکرار می‌کرد.🚶
با این حال نکات خوبی رو گوشزد کرد و شاید یه روزی بقیش رو هم کامل خوندم.

نتیجه‌گیریم از کتاب این بود که قبل از انقلاب صنعتی در جهانی دوجنس‌گرا بودیم که نقش‌های متفاوتی به زن و مرد داده می‌شد. زن به عنوان مدیر خانواده و مرد به عنوان محافظ خانواده.
اما به مرور که جامعه پیش‌رفت کرد، پیش‌رفت‌های اجتماعی زن کم‌تر از مرد شد. تحصیل، رأی دادن و ایفای نقش در جامعه به نفع مردان بود.
بعد از این جنبش زنان به وجود اومد و مردها کمک کردن تا زن‌ها حقوق اجتماعیشون رو به دست بیارن و حتی در جوامعی مثل اروپا و آمریکا بتونن زندگی بهتر و آسوده‌تری از مردها داشته باشن. الان در اون جوامع به نقطه‌ای رسیدیم که مرد داره برای راحتی و زندگی خوب زن تلاش می‌کنه، در عین حال ازش انتقاد میشه و نمی‌تونه به خودش و نقشش در جامعه فکر کنه و احساس جنس دوم بودن بهش دست داده. به علاوه این‌که جنبش زنان واقعاً در جهاتی به ابتذال کشیده شده و تبدیل به جنبش «ضدمرد» شده.
برای همین نویسنده میگه دیگه نیازی به جنبش زنان یا مردان نیست، بلکه زمان جنبش گذار جنسیتی و گفت‌وگوی دو جنسه.
علت اسم کتاب هم در اینه که نویسنده میگه چیزهایی که ما بهشون میگیم قدرت مردانه، در واقع یک نوع دورریختنی بودن مرده و یک نوع تمجید و گول زدنه برای این که مرد خودش رو برای خانواده و جامعش فدا کنه.

با این حال فکر می‌کنم ما نیاز به پژوهش‌هایی در سرزمین و فرهنگ خودمون هم داریم، چون بعضی مثال‌های این کتاب، قوانین و آماری که می‌گفت، در آمریکا صادق بود نه ایران و باید وضعیت جامعه‌ی ایرانی رو به صورت خاص بررسی کرد.
      

        «-ای عشق! ای عشق! سر آشتی با عقل نداری؟»

کلاسیک‌ها این‌طورین که باید کلی براشون صبر کنی و آروم‌آروم پابه‌پاشون حرکت کنی تا در انتها احساساتی رو تجربه کنی که با هیچ کتاب دیگه‌ای تجربه نمی‌کردی.
مانون لسکو که در ابتدا یه عاشقانه‌ی سطحی بود، در نهایت تبدیل به یکی از قشنگ‌ترین‌ها شد.
گرچه در طول کتاب بارها شوالیه رو سرزنش کردم و از دستش حرص خوردم، اما باید قبول کرد که اون با عشق و صبوریش زندگی‌ای واقعی و بس والا به مانون بخشید. کاری که شاید با هیچ چیز دیگه‌ای انجام نمی‌شد.

یه بار دیگه ال‌کلاسیکو، یه بار دیگه احساسات عجیب...
ممنونم بچه‌ها 💕
      

        از همه‌ی نمایشنامه‌های میلر که تا این‌جا خوندم، بیشتر دوستش داشتم.
فکر کنم موضوعش برام جذاب‌تر بود.
وجدان، مسئولیت، گناه...
تلاقی دو طرز فکر:
«این‌جا قرار بر دوست داشتن آدم‌ها نیست، بر خوردن آدم‌هاست.»
«یک بار برای همیشه بفهمید که یک جهان آدم دور و برتونه، و شما در قبال اون‌ها مسئولید، و تا وقتی این رو نفهمیدید، خون پسرتون رو پای‌مال کرده‌ید، چون اون واسه همین مرد.»
      

        لابد شما هم درباره‌ی فیلم «نجات سرباز رایان» شنیدید. این تابستون دیدن نجات سرباز رایان رو تو برنامه‌ی فیلم‌هام گذاشتم. فکر می‌کردم احتمالاً لحظاتی ازش گریه‌ام می‌گیره و احساسات والایی رو تجربه می‌کنم.
فیلم رو که دیدم با این‌که ازش خوشم اومده بود، اما اون‌قدری که فکر می‌کردم ازش لذت نبردم. اون‌جا بود که فهمیدم سینمای دفاع مقدس با لحظات خاصش چه قدر انتظاراتم رو از فیلمی با موضوع جنگ بالا برده. هنوز هم حس و حالم بعد از دیدن فیلم رنجر با بازی جمشید هاشم‌پور تو ۱۳-۱۴ سالگی رو یادمه و کسی که چنین فیلمی رو در نوجوانی دیده، شاید دیگه جلوه‌های ویژه‌ی فیلم‌های خارجی، خیلی هم توجهش رو جلب نکنه :)

تاراس بولبا هم برای من چنین چیزی بود. فکر می‌کردم داستان حماسی و شرح رشادت و دلاوری در دفاع از وطن باشه، اما اصلاً چنین حسی بهم نداد. بیشتر شرح جنگ‌های مذهبی بود. کاتولیک و ارتدوکس، مسیحیت و یهود و از همین نظر عالی بود که واقعاً نیاز داشتم بدونم جنگ‌های مذهبی چطور بودن و مردم چه نگاهی بهشون داشتن.

تاراس بولبا میگه: «صبر کنید، وقتش خواهد رسید. بله، زمانی خواهد رسید که بفهمید ایمان ارتدوکسی روسیه چه مفهومی دارد!» و من با خودم فکر می‌کنم این چه ایمانیه که چنین وحشی‌گری‌ای رو برای خودش میخواد و چنین انسان‌هایی رو تربیت می‌کنه؟
«و یهودیان گفتند مسیحیان بر حق نیستند. و مسیحیان گفتند یهودیان بر حق نیستند. درحالی‌که هردو کتاب آسمانی را می‌خوانند.» 
طنز گزنده‌ای داره که من عاشقشم :) واقعاً فکر می‌کنی کتاب آسمانی می‌خونی و بعد به هر گروهی به جز خودت میگی که حق نیستن و به خودت اجازه میدی برای دفاع از ایمانت بقیه رو بکشی؟
خداوند همه را از چنین ایمانی دور بدارد :))

جدا از این، تراژدی تاراس و پسرانش قشنگ بود.

پ.ن: ال‌کلاسیکو قراره یکی از بهترین خاطراتم باشه :)
      

        واقعاً آرتور میلر تراژدی‌نویس جهان مدرنه!

اول نمایشنامه الفیری بهمون میگه «حق و عدالت این‌جا خیلی مهمه.» ادی هم از این موضوع آگاهه. اصلاً خود ادی در جواب به بئاتریس در مورد پسری که مهاجری رو لو داده، میگه: «پسری رو که یه هم‌چین کاری کرده؟ با چه رویی آفتابی بشه؟» اما سرنوشت ادی رو به پیش می‌بره تا خودش دست به هم‌چین کاری بزنه.
«ادی کربن هرگز فکر نمی‌کرد تقدیری داشته باشه. خب یه مرد کار می‌کنه، خونواده تشکیل میده، میره بولینگ، غذا می‌خوره، پیر میشه و بعد می‌میره. ولی الان، همین‌طور که هفته‌ها می‌گذشتن، آینده‌ای وجود داشت، مشکلی که از بین نمی‌رفت...»
و میلر چقدر قشنگ اول داستان، ماجرا رو از زمان و مکان بیرون میاره و از زبان الفیری میگه: «یه دفعه هوای بی‌روح دفترم رو رایحه سبز دریا می‌شوره و گرد و غبار فضا پاک می‌شه و میرم تو این فکر که در دوران قیصر هم، تو کالابریا شاید، یا روی دماغه سیراکوس، وکیل دیگه‌ای، با لباس کاملاً متفاوت، شکایتی مثل این رو شنیده و مثل من کاری از دستش برنیومده و نشسته به تماشا که این ماجرای خونین چطوری اتفاق می‌افته.»

متاسفانه آخر کتاب متوجه شدم با وجود ترجمه‌‌ی خوب، مترجم یک قسمت مهم از کتاب رو بد ترجمه کرده. یکی اول کتابه که میگه: «ما هم دیگه متمدن شدیم، آمریکایی تمام‌عیار. دیگه میشه گفت این‌جا جا افتادیم؟؟ و من این رو بیشتر دوست دارم.» این‌جا جمله‌ی اصلی میگه Now we settle for half, and I like it better: حالا ما با هم می‌سازیم (سازش می‌کنیم) و من اینو بیشتر دوست دارم.
که اتفاقاً جمله‌ی خیلی مهمی در داستانه، چون نشون میده ادی سازش نمی‌کنه و نمی‌تونه روند وقایع رو بپذیره. آخر داستان هم میگه: «این روزها اغلب ما از نیمه ضرر برمی‌گردیم و به نظر من این بهتره» که این هم دوباره اشتباهه و بازم این‌جا نویسنده داره میگه most of the time we settle for half and I like it better. بیشتر وقتا ما سازش می‌کنیم و من اینو بیشتر دوست دارم. که این جمله‌ی آخر واقعاً یکی از مهم‌ترین قسمت‌های داستان بود که پیام اصلی رو می‌رسوند.
به هر حال تیکه‌ی آخر داستان هم عالی بود!
«بیشتر وقتا ما کوتاه میایم و من این رو بیشتر می‌پسندم. ولی حقیقت مقدسه و با این‌که می‌دونم اون چقدر در اشتباه بود و مرگش بیخود، به خودم می‌لرزم، چون اقرار می‌کنم وقتی یادش میفتم یه‌جور اخلاص متمردانه تو ذهنم میاد- نه اخلاص کاملاً خوب ولی چیزی به خلوص خودش- چرا که اون به خودش اجازه داد کامل شناخته بشه و فکر می‌کنم به خاطر همین، من از همه‌ی موکل‌های فهمیده و عاقلم بیشتر دوستش دارم. با این حال هنوز بهتره کوتاه اومد و سازش کرد، باید همین‌طور باشه! من برای کارش ارزش قائلم، صادقانه میگم، اما... با یک اخطار قاطع.»
      

        ممنونم آقای کرمانی
که بدون سانسور از زندگیتان گفتید
از سختی‌ها و رنج‌ها، و به همان بسنده نکردید و برایمان از شادی و امیدها هم گفتید.
دلم برای عمو قاسم، آغ‌بابا و ننه‌بابایتان تنگ می‌شود.
و باز هم ممنونم که نشانم دادید چه‌ها دارم که قدرش را نمی‌دانم.
و همین پدر و مادری که بعضاً در درونم، زیر تیغ نقد تند و تیزم قرار می‌گیرند؛ اگر نبودند هیچ نداشتم و هیچ‌کس زیر این آسمان پهناور نبود که حتی اگر بمیرم برایش مهم باشد. و چقدر زندگی را برایم آسان‌تر کرده‌اند و من نفهمیده‌ام...
بند آخر نوشته‌تان هنوز هم قلبم را می‌لرزاند!
«روزگار این‌جوری است. از شما چه پنهان، همه‌اش تلخ نبود، سخت نبود، سخت نیست. ناشکری نمی‌کنم لذت هم داشت، دارد. لذت خواندن و نوشتن، لذت پیدا کردن دوست، خانواده. خدایا من چه‌قدر خوش‌بختم!»
      

        جدیداً عادت کردم از حداکثر ظرفیتِ امانتِ کتاب از کتابخونه استفاده کنم 😂 برای همین وقتی کتاب قبلیم رو پس دادم، بین کتابای تو لیستم قرعه‌کشی کردم و اسم این کتاب برای خوندن دراومد :)

فکر می‌کردم جستارهایی درباره‌ی رنج‌های زیستنِ صادقانه در جهان باشه، اما اصلاً این‌طور نبود :) در واقع عنوانی که نشر گمان انتخاب کرده گمراه‌کننده است! عنوان اصلی می‌تونست این‌طور باشه: حقایقی صادقانه درباره‌ی بی‌صداقتی. ولی ترجمه‌ی بقیه‌ی کتاب عالی بود.

این کتاب تفسیرِ نتایج پژوهش‌هایی درباره‌ی علل بی‌صداقتی و تاثیرش بر جامعه است. آزمایش‌ها واقعاً خلاقانه و جذاب بود و اگر به کارهای پژوهشی و طراحی آزمایش علاقه دارین، حتماً بخونید.
گرچه طبق آزمایشاتِ نویسنده، مردم هر کشوری فکر می‌کنن خودشون متقلب‌ترن 😂 ولی باز هم از اون‌جایی که حس می‌کنم بی‌صداقتی زیادی در جامعه‌ی فعلی ایران مشهوده، خوندن این کتاب خیلی برامون خوبه.

یه دید جدید و خیلی ارزش‌مندی هم از این کتاب به دست آوردم. همیشه وقتی به کسایی که تو امتحانا تقلب می‌کنن، نگاه می‌کردم فکر می‌کردم چطور متوجه نمیشه کاری که انجام میده اشتباهه؟ اما بعدها که باهاشون صحبت می‌کردم (قطعاً نه به صورت بازجویی 😂 وقتایی که بحث تقلب بینمون پیش میومد) می‌دیدم هرکس برای خودش توجیهی داره، توجیهاتی که بعضاً خیلی هم قوین :)) بعد از این تجربه و خوندن این کتاب، فهمیدم هیچ آدمی در نظر خودش دروغ‌گو و متقلب نیست و حتماً برای کارهاش توجیهاتی داره؛ حتی خودمون!
این کتاب هم متغیرهای مختلفی که ما برای بی‌صداقتی داریم رو با آزمایشات مختلفی بررسی می‌کنه. این‌که چطور برداشتن خودکار از کیف دوستمون، مصداق بی‌شرمی و وقاحته ولی برداشتن یه خودکار از شرکت کار بدی نیست. به همین ترتیب، برداشتن پول از شرکت دزدیه، ولی برداشتن یه مقدار کاغذ که دقیقاً ارزشی معادل همون پول داشته باشه، کار بدی نیست.
علاوه بر این متأسفانه ما در برخورد با تضاد منافع، ممکنه سوگیری‌های شخصی‌ای هم داشته باشیم که اصلاً متوجهش هم نشیم (:( و یکی از فصل‌های کتاب مثال‌های خیلی خوبی در همین مورد برای کادر درمان و شرکت‌های داروسازی داشت که خوندنش خیلی جالبه.
همین‌طور این کتاب به تاثیر بی‌صداقتیِ فردی بر جامعه‌ی کوچکی که درش هستیم هم می‌پردازه.
همین دیگه، بخونید و لذت ببرید :)
      

        «کیست که درباره‌ی فضایلی بخواند که من در وجود هویهنهم‌های باشکوه دیده و ذکر کرده‌ام و از رذایل خود شرم نکند، وقتی خود را جانور منطقی و حاکم سرزمین خود بداند؟»

پر از خلاقیت و شگفتی!
دو فصل اول اصلاً کششی برای ادامه‌ی داستان نداشت ولی دو فصل آخر لحظه به لحظه جذاب‌تر می‌شد.
برای فصل آخرش هم که شده حتماً حتماً بخونید.