کتاب را مدت ها پیش خوانده‌ام. دوست داشتم دوباره بخوانمش تا بتوانم یادداشت مفصل‌تری بنویسم اما مدتی است، علی‌رغم میل خودم از خواندن فاصله گرفته‌ام و شاید وقتش است کمال‌گرایی را کنار بگذارم.
همه یادداشت ها به نکات خوبی اشاره کرده‌اند، و برای اینکه من همه همان ها را تکرار نکرده باشم، می‌خواهم به نقطه قوت دیگری بپردازم.
توی یکی از جلسات داستان‌خوانی‌مان، یک‌بار کسی گفت: «وقتی داستانی می‌نویسیم باید بدانیم داریم برای چه مخاطبی می‌نویسیم، که این داستان را پدر پنجاه ساله من هم می‌فهمد و مقصودش را درک می‌کند یا فقط برای اشخاص خاصی نوشته شده.»
به‌نظر من نقطه قوت این کتاب همین است. کتاب، کتابِ مردم است و به زبانِ مردم است. طوری که اگر دست یک نوجوان بدهید یا یک پیرمرد تفاوتی نمی‌کند.
قلم ساده و روان است، مقاصد پنهان و در لفافه نیست، تعلیق خوبی دارد و مخاطب را تا آخر می‌کشاند و گره‌گشایی هم آن‌قدر طول نمی‌کشد که کسی را خسته کند. برای همین احتمالاً می‌تواند نظر اغلب مردم را جلب کند، نه فقط عده‌ای خاص.
هرچند که می‌شد انتظار بیشتری هم از داستان داشت. نه اینکه این داستان خوب نباشد، ولی اگر بخواهم نسبت اثر با نویسنده‌اش را هم در نظر بگیرم، من داستان کوتاه های خیلی بهتری هم از این نویسنده خوانده‌ام که بعضی‌هایشان واقعاً ظرفیت بیشتری داشته‌اند.

و در آخر، تا زمانی که این خاک دشمن داره، مرد نباید بی‌قلم باشه:)
خسته نباشید آقای نویسنده. منتظر کار های بعدیتون هستیم.
      

        یک کتاب خوب دیگه از مجموعه مهارت های زندگی استوارت جی مورفی.
یکی از نکات مثبت این مجموعه برای من این بود که نویسنده در صفحاتی نکات اصلی رو جداگانه نوشته و در پایان هم جمع بندی کرده. این موضوع آموزش رو خیلی راحت تر کرده.
کتاب برای گروه سنی الف و ب نوشته شده، و طبیعتاً نویسنده نمیتونه بدون مستقیم گویی و نتیجه‌گیری به هدفش دست پیدا کنه.
در کل زنیب ما این مجموعه رو دوست داره و واقعاً روش اثر مثبت داره:)
      

        من اینطور کتاب های "ادب از که آموختی از بی‌ادبان" که آدم ها رو به "خوب" و "بد" تقسیم می‌کنن و برچسب می‌زنن رو اصلاً نمی‌پسندم.
اگرچه توی کتاب مستقیماً به این واژه ها اشاره‌ای نشده، ولی برداشت دیگه‌ای جز این نمیشه داشت:
سامی بد و بی‌ادب و خسیسه، تدی از رفتار سامی دلخور و ناراحت شد و رفت خونشون و دیگه باهاش بازی نکرد، تدی فهمید رفتار سامی بده، تدی نمی‌خواد مثل سامی باشه پس برای همین از خونوادش عذرخواهی کرد و مودب شد.

اینطور کتاب ها نتیجه‌ای جز برچسب زنی کودک به خودش و اطرافیانش ندارند.
زینب ما هم برداشتی جز این نداشت. بعد از خوندن کتاب گفت فلان بچه مثل سامیه چون اسباب بازیاشو به کسی نمیده.
و یا شب گفت زهرا منم مثل سامی‌ام چون که هل می‌دم!
      

        راهنمایی های جامع و کاربردی درباره موقعیت "گم شدن"
کلاً این مجموعه کتاب های مهارت های زندگی استوارت جی مورفی خیلی پیشنهاد میشه.

در کنار این توصیه ها می‌تونید توصیه های دیگه‌ای هم به کودکتون بکنید. مثلاً همیشه پلیس در دسترس نیست، یا همیشه آدم آشنا اطراف پیدا نمیشه، اونوقت باید به کی اعتماد کرد؟
مثلاً خوبه مکان های امن دیگه‌ای هم به بچه یاد داد. مثل همون ایستگاه آتش نشانی، یا مطب دکتر یا کارکنان بیمارستان.
یا مثلاً توی افراد ترجیحاً کسی که خودش بچه داره، اگر نبود، فقط یک خانم(البته قصد بی‌احترامی ندارم. ناراحت نشید؛) ولی خب خداوکیلی مگه چند درصد احتمال داره یک خانم سارق کودک و معتاد و خلافکار و نادرست باشه؟) اگر نبود، اونوقت باز هم کسب و کار های معمولی اطراف اولویت دارند تا هر غریبه‌ای تو خیابون. 
      

        برای تشویق کودک به کمک کردن در خانه و جمع کردن وسایل و اسباب بازی‌هاش می‌تونه کتاب خوبی باشه.
تصویرپردازی خوبی داشت و جزئیات خوبی رو به تصویر کشیده بود. سوالات آخر کتاب هم می‌تونه کمک ‌کننده باشه.
نکته مثبت کتاب این بود که به جای  انتقام جویی، تبعات کمک نکردن رو نشون داد.
      

        ویِ چهار ساله از این کتاب خیلی خوشش اومد. کلی سوال درباره باکتری ها و ویروس ها پرسید و بعد هم درخواست کرد براش میکروسکوپ بخرم تا بتونه باکتری ها رو ببینه؛)
      

        اگر به هر دلیلی مجبور هستید کودکتون رو، برای مدتی طولانی ترک کنید، این کتاب قصه برای آماده کردن بچه خیلی کمک کننده است. چون بچه ها درک درستی از زمان ندارند. و نمی‌دونن ممکنه واقعاً چقدر طول بکشه، اونا دامنه خیلی محدودی رو می‌بینن و تو دنیای کوچیکشون همه زمان هاشون حول محدوده روز قبل تا فردا می‌چرخه:)
و یا اینکه با این مواجهه ناگهانی ممکنه فکر کنن شما برای همیشه تنهاشون گذاشتید و آسیب خیلی زیادی ببینن.
این کتاب قصه به خوبی مفهوم گذشت زمان طولانی، دلتنگی، انتظار، و عشق والد رو منتقل می‌کنه.
هرچند علی‌رغم محتوای خیلی خوبش تصویرپردازی خیلی غم‌انگیزی داره.
می‌تونید قبل از رفتن یک جلد از اینا به کودک دلبندتون هدیه بدید و وقتی می‌خواید براش بخونید اسم کیپلینگ و مادرش رو با اسم بچه و خودتون جا به جا کنید تا درک و هم‌ذات پنداری بهتری داشته باشه.

پ.ن: برای زینب عزیزم، که می‌ترسم مجبور شم به زودی ترکش کنم و خیلی می‌ترسم از اینکه حالا که اینقدر به خودم وابسته‌ش کردم بهش آسیب بزنم:)
"روباه گفت: آدم ها این نکته را فراموش کرده‌اند ولی تو از یاد نبر. تو هر چیزی را که اهلی کنی، مسئول آن خواهی بود. تو مسئول گل خود هستی..."
      

        یک کتاب خوب و کاربردی درباره خودباوری و برای مقابله با "نمیتونم". مناسب برای بچه هایی که اعتماد به نفس پایینی دارند و یا بچه های خجالتی.
این روش مرور کردن موفقیت های گذشته هم کاملاً بر اساس اصول روانشناسیه.
«کودکان دوست دارند والدین ابتدا مهارت‌های قبلی شان را با آنان مرور کنند و سپس مهارت جدیدی از آنان بخواهند؛ مثلاً والدین به خاطرش بیاورند که دیروز توانسته است از پله اول بپرد و امروز نیز می تواند با تلاش بیشتر خود و به کمک والدین از پله دوم نیز بپرد. بنابراین ، جالب ترین کارها برای کودکان کارهایی هستند که توان انجام آن‌ها را دارند و آرزو میکنند با کمک یا بدون کمک دیگران در انجام فعالیت‌ها پیشرفت کنند. میزان انگیزه کودکان برای رسیدن به این آرزو به امکاناتی بستگی دارد که والدین با کمک فکری و یا استدلالی خود برای آنان فراهم می‌کنند./دیدیه کالوت، روانشناس رشد حسی_حرکتی کودکان»
      

        با اینکه اصلاً انتظارش رو نداشتم، این کتاب برای ویِ چهارساله خیلی جذاب بود. در تمام طول کتاب با دقت به تصاویر و توضیحات من توجه می‌کرد و مدام هم سوال می‌پرسید که مثلاً "ماشین بنزینی درختا رو خراب می‌کنه؟ میشه برام ماشین مسابقه بخری؟ ماشین حمل زباله آشغالا رو کجا می‌ریزه؟ رو صندلیا؟ بعد که جمعشون کرد کجا می‌بره؟ ما میتونیم سوار تریلی شیم؟ چرا تریلی وسایلا رو می‌بره برای مغازه ها؟ چرا نمیاره در خونه خودمون؟" و کلی سوال دیگه درباره ماشین ها! حقیقتاً من از سوال پرسیدنش و علاقه نشون دادنش و این تعاملی که با کتاب ایجاد شد خیلی خوشحال شدم؛)
از اول تابستون داریم باهم یک سری کتاب های آموزشی می‌خونیم، ولی اون کتاب ها نتونسته بودن اینقدر نظرش رو جلب کنن یا اینکه علی‌رغم انتظار کشیدن من اونقدرا هم سوالی در ذهنش ایجاد نمی‌شد.

پ.ن: ولی معرفی ماشین ها کامل نیست و خیلی ها از قلم افتادن و ضمناً تعدادیشون هم خیلی برای بچه های ایران کاربردی نداره.
      

        و زنِ ژاکت خاکستری، یک جایی دور و بر همه ما پرسه می‌زند...
      

        هم می‌تونه خوب باشه هم بد.
برای اینکه بچه با ترس هاش مواجه شه و بدونه ترسیدن اشکالی نداره، خوبه.
ولی مثلاً آبجی من بچه‌ایه که تا یکی بگه از یک چیزی می‌ترسه، یا تا بهش بگم فلان چیز اصلاً ترس نداره، از اون به بعد اون چیز هم به دامنه ترس هاش اضافه می‌شه و فکر می‌کنه حتماً باید چیز ترسناکی باشه دیگه.
می‌تونست داستان بهتری داشته باشه. مثلاً درخت های توی پارک، در نهایت شکل خنده‌داری به خودشون بگیرن. من اینجور کتابایی که هیولاهارو تبدیل به موجودات خنده دار می‌کنن رو بیشتر می‌پسندم.
یا مثلاً اگر پسرک دست مامانش رو می‌گرفت و سوار چرخ و فلک می‌کرد تا مامان بفهمه چرخ و فلک ترس نداره، یا با باباش می‌رفت دندانپزشکی و دستش رو تو دستش نگه می‌داشت تا باهم از پسش بربیان، اونوقت می‌تونست داستان بهتری داشته باشه. هرچند که ممکنه ترس هرگز از بین نره، ولی باید یه طوری باهاش کنار اومد.
تازه اصلاً داستان نبود! تصویرپردازی خوبی داشت ولی بیشتر انگار کتاب روانشناسی برای مخاطب کودک بود. اینطور کتاب ها جذابیت کمتری برای کودک دارن.
      

        مارتین مک دونا نویسنده‌ای است که همیشه می‌تواند غافلگیرت کند.
هربار سعی می‌کنم ماجرایش را حدس بزنم، دستش را رو کنم و کسی که اصلاً بهش نمی‌خورد را قاتل پایانی بگیرم، ولی هر بار او باز غافلگیرم می‌کند و باز هم قضیه مطابق انتظار من در نمی‌آید.
حتی درباره پایان داستان هم، بعضی نویسنده ها غمگین می‌نویسند، بعضی شاد، ولی مارتین مک دونا گاهی با خشونت و وحشی‌گری تمام و گاهی چیزی که گرچه در ابتدا خشونت به نظر می‌آید، ولی درپایان شوخی‌ای مضحک از آب در می‌آید. و من هیچ‌وقت تا قبل از صفحه آخر نمی‌توانم درست پیش‌بینی کنم این که می‌خوانم دقیقاً کدام است؟ آیا خشونت واقعاً رخ داده یا همه‌اش بازی است؟

ولی درباره کتاب،
موجودات نمایشنامه های مک‌دونا، این حیوانات وحشی، انسان نیستند. من را بیشتر به یاد انسان‌واره های بدوی می‌اندازند.
یا هم چیزی شبیه انسان امروز. این انسانِ پوچ، سرگردان، بی‌مصرف، پرمدعا و با درونیات پست‌فطرانه، امیال کثیف، بی‌معنی و عیاش که همه چیز را، از جمله هرچیزی را که از دیرباز تاکنون، انسان مقدس می‌پنداشته را، به سخره می‌گیرد و لگدمال می‌کند.
انگار مارتین مک‌دونا به یک‌باره لباس از تن این انسان خودشیفته کشیده، و او را عریان و وقیح، در بی‌شرم‌ترین حالت خود به همه می‌نمایاند.
یا اینکه انگار همه کتاب های او چیزی شبیه این سوال هستند که:
"چه می‌شود اگر همه مردم لخت مادرزاد در انظار عمومی ظاهر شوند و همه ارزش های گذشته را بازتعریف کنند؟"
یا سوال هایی از این قبیل که "این ارزش ها با چه‌چیز سنجیده می‌شوند؟ و با کدام ترازو وزن و مقایسه می‌شوند؟ اگر یک‌باره همه مردم درباره وزن‌ها تغییر عقیده دهند یا حتی خود ترازو را زیر سوال ببرند، آن‌وقت چه اتفاقی میافتد؟"
از متن کتاب: 《میک: (به مِری) با اون ماژیک های کوفتی شب رنگت نگاه‌ش‌کن چند تا ماژیکِ شب‌رنگ داره تامِس، مثلاً بینگو قراره یه‌خرده تفریح‌کردن باشه و سرِ این تفریح کردنه چند پوند هم پول برا کوفتی‌های بدبختِ افریقا جمع شه. مِری‌جانی از تو دهنِ سیاه‌پوست‌های گشنه‌س که بُردهای بینگوشو می‌کِشه بیرون، ولی ندیده‌م بشونیش ازش اعتراف بگیری.
مِری: گشنگی دادن به سیاه‌پوست‌ها بهتر از این نیست که آدم زنشو بکُشه؟
میک: اصلاً بهتر نیست.》
      

        یک کتاب آموزشی خوب برای آموزش مفاهیم جامعه، محله، همکاری و خدمت به جامعه.
و آموزش شغل های دکتر، آتش نشان، پلیس و کتابدار.
      

        برای آبجیم خوندم و گفت این چیه زهرا یه قصه بیار؛/
ولی خب شما بخونید کتاب خوبیه.
داستانش زیاد جذابیتی نداره. پیامش یکم رو و مستقیمه. ولی چیز بدی نیست.
به همه ابعاد مختلف اجازه گرفتن پرداخته.
دلایلش قانع کننده است، نگرانی مادر، دردسر درست کردن، تنبیه شدن، و سختی عذاب وجدان و عذرخواهی کردن.
دغدغه اصلی بچه ها رو هم مطرح کرده: خب هروقت اجازه می‌گیرم نه می‌شنوم!
ولی مطمئن نیستم جواب قانع کننده‌ای به این سوال داده باشه.

برای آموزش شیوه درست "اجازه گرفتن" و "عذرخواهی کردن" هم خوبه.
      

        جلد چهار هم تمام شد.
و با احترام نظرم هنوز همان است که در پایان جلد دو و سه نوشتم.
اوایل داستان کم کم داشت از ماجرای درگیری با پرینگل ها خوشم می‌آمد و خیال کردم آنی شرلی بالاخره دارد وارد دنیای بزرگسالی می‌شود، ولی نویسنده به‌طرز غیرمنتظره و باورناپذیری توی ذوقم زد...
به نظر من شیرینی خیال‌پردازانه دنیای آنی شرلی واقعاً جذاب است. انگار کل دنیای آنی شرلی در آن "فردا"ی خیالی الیزابت کوچولو رقم می‌خورد.
ولی تا اینجا، هرگز نمی‌توانم بپذیرم که داستان واقع‌بینانه است.
من فکر می‌کنم دلم می‌خواهد صدای این دخترکِ خوش قلبِ شادِ امیدوار را در زندگی‌ام داشته باشم. برای وقت های ناامیدی، برای فراموشی حقایق تلخ، اشتباهات، حسرت ها، کینه ها و دشمنی ها، گذشته های غیرقابل جبران...
ولی باور ندارم زندگی واقعی شبیه دنیای آنی شرلی است‌. بلکه کاملاً بالعکس، اینجا که من هستم، چنین اتفاقاتی نمیافتد و از این پایان های خوب و خوش هم خبری نیست. زندگی واقعی اینقدر خوش‌بینانه نیست. همیشه راه برگشت وجود ندارد، و همیشه مردم به فکر جبران اشتباهات گذشته‌شان نمیافتند، و آدم ها همیشه به هم نمی‌رسند، و همیشه نمی‌شود مردم را عوض کرد، دست کم نه همه‌شان را، و همیشه صلح و دوستی و بخشش برقرار نمی‌شود، و همیشه آدم به موفقیت نمی‌رسد، و همیشه محبوب واقع نمی‌شود، و خیلی از آرزوهایش را هم با خودش به گور می‌برد.
 یا حتی خیلی وقت ها علی‌رغم تلاش، خوش‌بینی و خوش‌نیتیِ تو، نمی‌شود. همین. فقط نمی‌شود. بدون اینکه دنیا به تو هیچ توضیحی بدهد.
من واقعاً متاسفم که زندگی واقعی اینطور نیست، ولی تقصیر من نیست. اینطور نیست دیگر...
همین و بس.

‌                                          ‌                    ‌***

پ.ن ۱: من همیشه از تعامل و حتی شنیدن نظرات مخالف دیگران خوشحال میشم و این بار هم همینطور:)
ولی کل این متن رو به عنوان نظر شخصی و بی‌ارزش بنده بخونید.

پ.ن۲: من با خوش‌بینی دشمنی‌ای ندارم. ولی ترجیح می‌دم خوش‌بینیِ واقع‌بینانه باشه. من دوست دارم باور کنم زندگی می‌تونه با همه شکست ها و تلخی هاش قشنگ باشه.
ولی اتفاقای بد تو کتاب آنی شرلی خیلی کوچیکن. حداقل شبیه زندگی من و آدمایی که من دیدم که نیستن.
قبول دارم که درد و رنج زندگی هم توش بود. اما درد و رنجش به نسبت موفقیت ها و خوشی هاش خیلی کمه. و بیشتر حوادث طبیعیه تا بدی آدم ها، یا احساس تنهایی، یا شکست و...
حتی فقط نسبتشون یا موضوعشون نیست که به نظرم غیرقابل باوره. من با چگونگی‌ رخ دادن اتفاقات خوب داستان هم مشکل دارم و به نظر من منطقی و باورپذیر نیست.

پ.ن۳: جلد ۱ خیلی خوب بود. جلد ۲ و ۳ و ۴ به نظر من زیادی رویایی بودن. می‌گن جلد ۵ به بعد سختی‌هاش بیشتره و خب ممکنه به نظر من باورپذیرتر بیاد:)