برای آموزش سمت چپ و راست.
اگر مراحل کتاب رو هم مثل یک بازی با کودکتون پیش‌ببرید، هم براش جذاب‌تره و هم بهتر یاد می‌گیره:)
      

        فکر می‌کنم بیشتر مناسب پسربچه های بیش‌فعال باشه.
      

        این چیه آخه؟ هی کوفت دوست کوفته. شاید برای بچه ۱ تا ۲ ساله مناسب باشه. درحدی که اسم ابر و ماه و خورشید و بارون و رنگین کمون رو بشنوه و بدونه یه ربط مرموزی به هم دارن. همین. کل داستان فقط همینه که همه اینایی که گفتم دو به دو باهم دوستن. هی کوفت دوست کوفته. و درد دوست مرض. بدون قصه یا هیچ چیز دیگه‌ای.
      

        من و وِی چهار ساله، خیلی خیلی با این مجموعه کیف می‌کنیم و کلی چیزای جدید یاد می‌گیریم.
به علاوه که تصویرگریش هم عالیه.
این مجموعه خیلی خیلی پیشنهاد میشه:)
      

        راستش خیلی به درد نخورد.
دوست پیدا کردن همیشه به این سادگیا هم نیست آقای مورفی. و وقت هایی هم که واقعاً اینقدر ساده است خودمونم به طور غریزی اینارو بلدیم.

اگه کتاب قصه دیگه‌ای درباره دوست یابی، درخواست کردن برای دوستی، مخصوصاً برای بچه های درونگرا و خجالتی‌ای که هرکاری می‌کنن کلمات از دهنشون بیرون نمی‌ریزه، می‌شناسید خوشحال می‌شم معرفی کنید.
      

        کتاب را مدت ها پیش خوانده‌ام. دوست داشتم دوباره بخوانمش تا بتوانم یادداشت مفصل‌تری بنویسم اما مدتی است، علی‌رغم میل خودم از خواندن فاصله گرفته‌ام و شاید وقتش است کمال‌گرایی را کنار بگذارم.
همه یادداشت ها به نکات خوبی اشاره کرده‌اند، و برای اینکه من همه همان ها را تکرار نکرده باشم، می‌خواهم به نقطه قوت دیگری بپردازم.
توی یکی از جلسات داستان‌خوانی‌مان، یک‌بار کسی گفت: «وقتی داستانی می‌نویسیم باید بدانیم داریم برای چه مخاطبی می‌نویسیم، که این داستان را پدر پنجاه ساله من هم می‌فهمد و مقصودش را درک می‌کند یا فقط برای اشخاص خاصی نوشته شده.»
به‌نظر من نقطه قوت این کتاب همین است. کتاب، کتابِ مردم است و به زبانِ مردم است. طوری که اگر دست یک نوجوان بدهید یا یک پیرمرد تفاوتی نمی‌کند.
قلم ساده و روان است، مقاصد پنهان و در لفافه نیست، تعلیق خوبی دارد و مخاطب را تا آخر می‌کشاند و گره‌گشایی هم آن‌قدر طول نمی‌کشد که کسی را خسته کند. برای همین احتمالاً می‌تواند نظر اغلب مردم را جلب کند، نه فقط عده‌ای خاص.
هرچند که می‌شد انتظار بیشتری هم از داستان داشت. نه اینکه این داستان خوب نباشد، ولی اگر بخواهم نسبت اثر با نویسنده‌اش را هم در نظر بگیرم، من داستان کوتاه های خیلی بهتری هم از این نویسنده خوانده‌ام که بعضی‌هایشان واقعاً ظرفیت بیشتری داشته‌اند.

و در آخر، تا زمانی که این خاک دشمن داره، مرد نباید بی‌قلم باشه:)
خسته نباشید آقای نویسنده. منتظر کار های بعدیتون هستیم.
      

        یک کتاب خوب دیگه از مجموعه مهارت های زندگی استوارت جی مورفی.
یکی از نکات مثبت این مجموعه برای من این بود که نویسنده در صفحاتی نکات اصلی رو جداگانه نوشته و در پایان هم جمع بندی کرده. این موضوع آموزش رو خیلی راحت تر کرده.
کتاب برای گروه سنی الف و ب نوشته شده، و طبیعتاً نویسنده نمیتونه بدون مستقیم گویی و نتیجه‌گیری به هدفش دست پیدا کنه.
در کل زنیب ما این مجموعه رو دوست داره و واقعاً روش اثر مثبت داره:)
      

        من اینطور کتاب های "ادب از که آموختی از بی‌ادبان" که آدم ها رو به "خوب" و "بد" تقسیم می‌کنن و برچسب می‌زنن رو اصلاً نمی‌پسندم.
اگرچه توی کتاب مستقیماً به این واژه ها اشاره‌ای نشده، ولی برداشت دیگه‌ای جز این نمیشه داشت:
سامی بد و بی‌ادب و خسیسه، تدی از رفتار سامی دلخور و ناراحت شد و رفت خونشون و دیگه باهاش بازی نکرد، تدی فهمید رفتار سامی بده، تدی نمی‌خواد مثل سامی باشه پس برای همین از خونوادش عذرخواهی کرد و مودب شد.

اینطور کتاب ها نتیجه‌ای جز برچسب زنی کودک به خودش و اطرافیانش ندارند.
زینب ما هم برداشتی جز این نداشت. بعد از خوندن کتاب گفت فلان بچه مثل سامیه چون اسباب بازیاشو به کسی نمیده.
و یا شب گفت زهرا منم مثل سامی‌ام چون که هل می‌دم!
      

        راهنمایی های جامع و کاربردی درباره موقعیت "گم شدن"
کلاً این مجموعه کتاب های مهارت های زندگی استوارت جی مورفی خیلی پیشنهاد میشه.

در کنار این توصیه ها می‌تونید توصیه های دیگه‌ای هم به کودکتون بکنید. مثلاً همیشه پلیس در دسترس نیست، یا همیشه آدم آشنا اطراف پیدا نمیشه، اونوقت باید به کی اعتماد کرد؟
مثلاً خوبه مکان های امن دیگه‌ای هم به بچه یاد داد. مثل همون ایستگاه آتش نشانی، یا مطب دکتر یا کارکنان بیمارستان.
یا مثلاً توی افراد ترجیحاً کسی که خودش بچه داره، اگر نبود، فقط یک خانم(البته قصد بی‌احترامی ندارم. ناراحت نشید؛) ولی خب خداوکیلی مگه چند درصد احتمال داره یک خانم سارق کودک و معتاد و خلافکار و نادرست باشه؟) اگر نبود، اونوقت باز هم کسب و کار های معمولی اطراف اولویت دارند تا هر غریبه‌ای تو خیابون. 
      

        برای تشویق کودک به کمک کردن در خانه و جمع کردن وسایل و اسباب بازی‌هاش می‌تونه کتاب خوبی باشه.
تصویرپردازی خوبی داشت و جزئیات خوبی رو به تصویر کشیده بود. سوالات آخر کتاب هم می‌تونه کمک ‌کننده باشه.
نکته مثبت کتاب این بود که به جای  انتقام جویی، تبعات کمک نکردن رو نشون داد.
      

        ویِ چهار ساله از این کتاب خیلی خوشش اومد. کلی سوال درباره باکتری ها و ویروس ها پرسید و بعد هم درخواست کرد براش میکروسکوپ بخرم تا بتونه باکتری ها رو ببینه؛)
      

        اگر به هر دلیلی مجبور هستید کودکتون رو، برای مدتی طولانی ترک کنید، این کتاب قصه برای آماده کردن بچه خیلی کمک کننده است. چون بچه ها درک درستی از زمان ندارند. و نمی‌دونن ممکنه واقعاً چقدر طول بکشه، اونا دامنه خیلی محدودی رو می‌بینن و تو دنیای کوچیکشون همه زمان هاشون حول محدوده روز قبل تا فردا می‌چرخه:)
و یا اینکه با این مواجهه ناگهانی ممکنه فکر کنن شما برای همیشه تنهاشون گذاشتید و آسیب خیلی زیادی ببینن.
این کتاب قصه به خوبی مفهوم گذشت زمان طولانی، دلتنگی، انتظار، و عشق والد رو منتقل می‌کنه.
هرچند علی‌رغم محتوای خیلی خوبش تصویرپردازی خیلی غم‌انگیزی داره.
می‌تونید قبل از رفتن یک جلد از اینا به کودک دلبندتون هدیه بدید و وقتی می‌خواید براش بخونید اسم کیپلینگ و مادرش رو با اسم بچه و خودتون جا به جا کنید تا درک و هم‌ذات پنداری بهتری داشته باشه.

پ.ن: برای زینب عزیزم، که می‌ترسم مجبور شم به زودی ترکش کنم و خیلی می‌ترسم از اینکه حالا که اینقدر به خودم وابسته‌ش کردم بهش آسیب بزنم:)
"روباه گفت: آدم ها این نکته را فراموش کرده‌اند ولی تو از یاد نبر. تو هر چیزی را که اهلی کنی، مسئول آن خواهی بود. تو مسئول گل خود هستی..."
      

        یک کتاب خوب و کاربردی درباره خودباوری و برای مقابله با "نمیتونم". مناسب برای بچه هایی که اعتماد به نفس پایینی دارند و یا بچه های خجالتی.
این روش مرور کردن موفقیت های گذشته هم کاملاً بر اساس اصول روانشناسیه.
«کودکان دوست دارند والدین ابتدا مهارت‌های قبلی شان را با آنان مرور کنند و سپس مهارت جدیدی از آنان بخواهند؛ مثلاً والدین به خاطرش بیاورند که دیروز توانسته است از پله اول بپرد و امروز نیز می تواند با تلاش بیشتر خود و به کمک والدین از پله دوم نیز بپرد. بنابراین ، جالب ترین کارها برای کودکان کارهایی هستند که توان انجام آن‌ها را دارند و آرزو میکنند با کمک یا بدون کمک دیگران در انجام فعالیت‌ها پیشرفت کنند. میزان انگیزه کودکان برای رسیدن به این آرزو به امکاناتی بستگی دارد که والدین با کمک فکری و یا استدلالی خود برای آنان فراهم می‌کنند./دیدیه کالوت، روانشناس رشد حسی_حرکتی کودکان»
      

        با اینکه اصلاً انتظارش رو نداشتم، این کتاب برای ویِ چهارساله خیلی جذاب بود. در تمام طول کتاب با دقت به تصاویر و توضیحات من توجه می‌کرد و مدام هم سوال می‌پرسید که مثلاً "ماشین بنزینی درختا رو خراب می‌کنه؟ میشه برام ماشین مسابقه بخری؟ ماشین حمل زباله آشغالا رو کجا می‌ریزه؟ رو صندلیا؟ بعد که جمعشون کرد کجا می‌بره؟ ما میتونیم سوار تریلی شیم؟ چرا تریلی وسایلا رو می‌بره برای مغازه ها؟ چرا نمیاره در خونه خودمون؟" و کلی سوال دیگه درباره ماشین ها! حقیقتاً من از سوال پرسیدنش و علاقه نشون دادنش و این تعاملی که با کتاب ایجاد شد خیلی خوشحال شدم؛)
از اول تابستون داریم باهم یک سری کتاب های آموزشی می‌خونیم، ولی اون کتاب ها نتونسته بودن اینقدر نظرش رو جلب کنن یا اینکه علی‌رغم انتظار کشیدن من اونقدرا هم سوالی در ذهنش ایجاد نمی‌شد.

پ.ن: ولی معرفی ماشین ها کامل نیست و خیلی ها از قلم افتادن و ضمناً تعدادیشون هم خیلی برای بچه های ایران کاربردی نداره.
      

        و زنِ ژاکت خاکستری، یک جایی دور و بر همه ما پرسه می‌زند...