تدفین پارتی حکایت مهاجرت است با تمام خوبی‌ها و بدی‌هایش؛ مهاجرت که معجونی است از کلیشه‌های وطنی و فرهنگ تازه که برخی در آن ذوب می‌شوند، برخی فقط تحملش می‌کنند و برخی آن را تاب نمی‌آورند. تدفین پارتی حکایت غربت و اندوهی بی‌پایان است و غم وطن؛ روایتی از جوامع وطنی دور از وطن. داستان آدم‌هایی که هم در وطن خویش غریب‌اند و هم خارج از آن.
داستان در تابستان ۱۹۹۱، در بحبوحه کودتا و روزهای نزدیک به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی می‌گذرد. «آلیک»، نقاش روس که سال‌هاست به آمریکا مهاجرت کرده، حالا در شُرُف مرگ است. آپارتمان کوچک آلیک همیشه میزبان و مأمن مهاجرانی بوده که هر یک به نحوی، برخی با امید و برخی از سر ناچاری، روسیه را ترک کرده بودند. مهاجرانی که خیلی‌هایشان خطر را به جان خریده و از مرز فرار کرده بودند، بدون هیچ پشتوانه‌ای. آدم‌هایی متفاوت با ظاهر و باطن و عقاید گوناگون. حالا همه این غریبه‌ها و آشناها، همه این دوستان دور و نزدیک، دور آلیک جمع شده‌اند تا کمی از سختی واپسین روزها و ساعت‌های عمر او کم کنند.
تدفین پارتی داستانی خوش‌خوان، جذاب و نه‌چندان طولانی است از احساسات ملموس و آشنای دوگانه‌ای که به وطن داریم. وطنی که نه می‌توانی رنجی که می‌کشد و جفایی که می‌رساند را تحمل کنی و نه می‌توانی بی‌خیالش شوی و از آن دل بکنی. 
زهرا ایزدی
        

          خواندن ادبیات «لودمیلا اولیتسکایا» جذاب است، نه سعی دارد راز مگوی جهان را رسوا کند نه ادعایی اضافه نسبت به آنچه نوشته است. اولیتسکایا در تدفین پارتی غمی خفته در امیدی نالان را روایت می‌کند از سرگشتگان و دور افتادگان از میهن، میهنی که فرزندان خود را می‌خورد و روی خوشی به آسایش نشان نمی‌دهد و فرزندانی که در آرزوی آسایش به جستجوی جهانی کیلومترها دورتر از روح و خاک‌شان در وادی انزوا گرفتار افتاده‌اند. 
«آلیکِ» داستان نمادی از وطن خود است، نمادی از روسیه‌ی محتضر آن روزها و اولیتسکایا آدم‌هایی خلق کرده که شاید روزی آنها را زیسته باشد