"چطور می توانم آنچه را که نمی دانم ، بدانم؟" 
        

          از آدم زیادی بنویسم که چقدر زیاد احساسش را درونی ساخته ام. 
زندگیش کرده ام.
این کتاب برای لحظاتی که قصد داریم فکر به قصه ای دهیم و به محرکات دیگر فکری،  تن ندهیم کافی‌ست. از آن یاد نگرفتم . چیزی به من نیفزود. ولی شیوه نگارش و حالات توصیفش را پسندیدم و تصمیم گرفتم تورگنیف را مهمان کتابخانه ام کنم . 
به تازگی مرگ ایوان ایلیچ را مجدد خواندم و سپس این کتاب را. دو تصویر متفاوت و دو حال متمایز از محتضر که یکی آغوشش را تنگ بسته تا مرگ نرسد و دیگری انتظارش را می کشد؛ بازوانش گشاده و چشم به راه ..
حالش را دوست داشتم . اندوهش را پسندیدم . 
و در دو نشست کوتاه تمام شد . 

        

          [RESERVED!
        

          احتمالا این “آدمِ زیادی بودن” حسِ نا آشنایی نیست برامون.
این‌که حس کنیم کسی درکی از افکارمون نداره،حس کنیم توی جمع‌ها یا بینِ دوستامون جایی نداریم، این حسِ غریبِ مطلوبِ دیگران نبودن و در نهایت قضاوت و بررسیِ خودمون از نگاهِ دیگران.
چیزهایی که باعث می‌شن کم‌کم از خودت دور بشی و خودت هم خودت رو نپذیری.

راویِ تنهای این داستان، همون ابتدایِ کتاب اعلام می‌کنه که دیگه چیزِ زیادی از عمرش نمونده و در انتظارِ مرگه.
تو همین روزهای پایانیِ زندگیش شروع می‌کنه به نوشتن و یادآوریِ بخش‌هایی از خاطراتش، اون بخش‌هایی که خیلی پررنگ‌تره چون احساساتی رو تجربه کرده که نتونسته فراموش کنه.
قراره تو این کتابِ کوتاه، خاطراتِ “آدمِ زیادیِ” این داستان رو بخونیم که مهم‌ترین بخشش هم مربوط به تجربه‌اش از عشقه.
        

          از سری کتابهایی که نوشتن درباره‌اش انقدر سخته که به بی حرفی میرسم. کلمات پراکنده در ذهنم به سختی تبدیل به جمله میشن.
با کاراکتر اصلی به شدت ارتباط گرفتم. نمیدونم این تلخ هست یا خوب برای درک بهتر کتاب.
شخصیت داستان یک آدم زیادی هست. همین. حسی که همه‌ی آدمای دنیا تجربه‌اش کردن. فقط چند داستان کوتاه از زندگی این ادم رو میخونیم چه برسه به درک کل زندگیش.
تورگنیف عزیزم با کتاب پدران و پسران به من ثابت کرد که چه نبوغی از جنس خودش در داستان نویسی داره. و با این کتاب در قلبم تثبیت‌ پیدا کرد. 
توصیف‌های فوق‌العاده، درست پیش بردن یک روایت، همراه کردن خواننده با خود، کشش داستانی و غیره و غیره تا ابد میتونه از خصوصیت‌های خوب قلم تورگنیف باشه.
        

          آیا «آدم زیادی» شکست خورد؟ بازاندیشی مفهوم سودمندی در هستی انسان
نوشتۀ وحید امنیت‌پرست

اثر جاودانِ «ایوان تورگنیف»، «یادداشت‌های آدم زیادی»، همچون آیینه‌ای شفاف، ژرفای روانِ آدمی را در تقلای بی‌پایان با خویشتن و جهان پیرامون می‌کاود. این روایت که در قالب خاطراتِ «چولکاتورین»، قهرمانی از تبار آدم‌های زیادی ادبیات روس، تنیده شده است، نه‌تنها روایتی از سرگشتگی فردی، که نگارشی است هنرمندانه از بحرانِ جمعیتی که در میانهٔ گذارهای تاریخی، هویت خویش را در مهِ زمان گم کرده‌اند.

تورگنیف، با ظرافتی شاعرانه، چولکاتورین را نه به‌مثابۀ شخصیتی منفرد، که چونان نمادی از نسلی می‌آفریند که در میانۀ سدۀ نوزدهم روسیه، میان کهنگیِ نظام فئودالی و نوخاستگیِ مدرنیته، سرگردان مانده‌اند. این «زیادیِ وجود»، این احساسِ بیهودگی، ریشه در ناسازگاریِ فرد با بستر تاریخی‌اش دارد. چولکاتورین، با تمامِ فرهیختگی و حساسیتِ هنرمندانه‌اش، چون شبحی است بر دیوارهای جامعه‌ای که او را نادیده می‌گیرد، چرا که کارکردی در چرخۀ سود و سودای آن ندارد.

شکلِ خاطره‌وارِ روایت، تورگنیف را به ژرفای روانِ شخصیت رهنمون می‌شود. تک‌گوییِ درونیِ چولکاتورین، آکنده از لحظه‌هایی است که مرز میان اندیشه و احساس را درمی‌نوردد. نثری که در ترجمهٔ فارسی با قلمی چیره‌دستانه همچون «بابک شهاب» می‌تواند جان بگیرد، نثری است با آهنگِ آرام و موج‌هایی از حسرت، که هر واژه‌اش گویی از ژرفای دلِ راوی برمی‌خیزد. بابک شهاب، با تسلط بر هر دو سویِ زبانِ مبدأ و مقصد، این تک‌گوییِ درون‌مایه‌دار را به فارسی برگردانده است بی‌آنکه از ظرافتِ تراژیکِ آن بکاهد.

چولکاتورین در واپسین روزهای زندگی، به بازخوانیِ هستیِ خویش می‌پردازد و در این میان، پرسشِ بنیادینِ «زیادی» بودنش را همچون زخمی ناسور بر پیشانیِ روایت می‌نشاند. آیا این «زیادی» ناشی از ناتوانیِ او در هم‌نوایی با جامعه است، یا جامعه است که در شناختِ ارزشِ فرد ناتوان است؟ تورگنیف پاسخ را یکسره به خواننده نمی‌سپارد، بلکه او را در برابر این دوگانگی می‌نشاند: آیا تراژدیِ آدمِ زیادی، تراژدیِ فرد است یا جامعه؟

مرگِ چولکاتورین، پایانی است نمادین بر زندگی‌ای که از آغاز، ناکام بوده است. اما این مرگ، شکست نیست؛ بلکه اعلامِ وجودِ انسانی است که تا واپسین دم، در جست‌وجوی معنا بوده است. تورگنیف، با این اثر، نه تنها تصویری از روسیۀ عصر خویش ترسیم می‌کند، که پرسشی جهانی را پیش می‌نهد: آیا هستیِ آدمی، وابسته به سودمندیِ اوست، یا شکوهش در همین سرگشتگیِ جست‌وجوگرانه نهفته است؟
        

          یادداشت های ادم زیادی - تورگنیف - بابک شهاب
برای من فوق‌العاده بود، یعنی منظورم از لحاظ ادبی نیست، بلکه از لحاظ حسی است برای شخص من. البته که بیان خوب یک قصه شرط تاثیر گذاری اش هست که فکر میکنم بیان و ادبیات بسیار بسیار خوبی داشت.
این رمان، یک داستان عاشقانه است که عاشقانه بودنش همراه با مفهوم نام اثر مضمون اصلی داستان است. و بسیار شبیه «شب های روشن» است. در مورد ادم های دوم، سوم، یا بطور کلی زیادی!
زروان ( علی رستمی شاهراجی )
        

          منم چرخ پنجم هستم .

آدم زیادی بودن آیا ما در زندگی حتی یک بار هم احساس زیادی بودن نکردیم ؟چقدر دردناک که  آدم سر تا سرش اضافی باشد .

کتاب عزیزی بود ، چقدر اضافه بودن دردناک .
        

          چه اتفاقی می‌افتد وقتی که انسان اصرار دارد ارزش واقعی خود را از دید دیگران بسنجد و یا در عرصه‌ی عشق معیار خود را بداند؟ این ناشیانه‌ترین واحد اندازه‌گیری برای سنجش انسانیت نیست؟ آن‌ هم در دنیایی که توسط آدم‌هایی با عقده‌ها و زخم‌ها و افکار شیطانی بسیار پر شده است.
حیف نیست که انسان خود را موضع ضعف قرار دهد، در برابر افکار عذاب‌آور و تصمیم‌های بی‌اساس دیگران... تا اینکه برسد به کشاکش درونی و تصور تیره‌بخت شدن در زندگی...
در این داستان کوتاه که خاطره‌گویی از شخصیت اصلی داستان است‌، او خودش را فردی زیادی می‌داند...معتقد است در تمام این ماجرا که تعریف کرده، نقش آدم زیادی را ایفا کرده است.... او در انتها احساس دلتنگی می‌کند.
        

          تورگنیف معلم زندگی است، او درس زندگی کردن را به ما یاد می دهد. این کتاب را بسیار دوست داشتم، شاید همه ما در زندگی آدم زیادی بودن را تجربه کرده‌ایم. ترجمه بابک شهاب نیز بسیار خوب بود

        

          باید یه هشدار برای این کتاب نوشت: 
شما شاهد تنها و تنها یک پرده از زندگی یک آدم به اصطلاح زیادی هستید. با این وجود ، با حال مناسب و دل شکسته و قلب پرشور خوانده شود.
        

          یک نفس خواندم این اثر دلپذیر را...! سراسر شور از ادبیاتی که می‌پسندم و واقعیتی دلچسب دارد برای آنکه به دنبال زندگی کردن است. زندگی کردن میان واژگان اصیل...

چقدر تصویر مرد زخمی و متفکر روی جلد کتاب، زیبا کشیده شده است...

عجب قلم و روایتی دارد این شاعر روس! و باز هم مهر تاییدی بر آثاری که مترجمی کاربلد از روسی به فارسی برگردانده. گویی این مثال‌ها، تشبیهات و تمثیلات را خود تورگنیف برای مخاطب فارسی زبانش نوشته است. عجب از آرایه‌های بی‌شمار و لطیف مورد استفاده...!

در فاصله‌ی دو هفته مانده تا مرگ و سفر به دیاری دیگر، آدم زیادی جامعه‌ی روس دست به قلم می‌برد تا برای آرامش یافتن روح مشوش و ناخرسندش کاری کرده باشد. می‌خواهد از زندگی‌اش بنویسد. "زیادی" را در ادبیات روس برای شخصی بکار می‌برند که بواسطه‌ی قدرت اندیشه، بحران‌های روحی و بدبینی نسبت به دنیای پیرامون،‌ از دیگران متمایز و طرد شده است. 

آدم زیادی داستان تورگنیف، برای شما از عشق نافرجامش روایت می‌کند. عشقی که جز داغ و درد چیزی برایش به همراه نداشت. او آدم زیادی رابطه‌ای عاطفی بود. پنجره‌ی علاقه اش بسته شد و حالا در واپسین نفس‌های خود یاد برگ‌های تاریک زندگی‌اش افتاده است و به شما مراجعه کرده تا التیامی بر زخم دلش باشید. او انگار با مخاطب درددل می‌کند و می‌خواهد با روانی آرام و مطمئن این جهان را ترک کند. 
می توان صدای شکستن قلبش را بار‌ها از پشت برگه‌های کاهی کناب شنید...
        

          یکی از ویژگی های دلپذیر و خوشایند ادبیات، عدم کهنگی آن در طی سالهای طولانی است! آدم زیادی تورگنیف همان احساساتی را تجربه کرد که هر کدام از ما ۱۷۵ سال بعد هم همچنان میتواند تجربه کند.
داستانی کوتاه که تجربه ای بینهایت جذاب از مطالعه رقم می‌زند.

وجدان زنو از ایتالو اسوو در جاهایی از کتاب (فصل سوم) شاید به نوعی  الهام گرفته از آدم زیادی تورگنیف بود که این نکته هم قابل توجه بود برای من.
        

          خیلی کتاب رو دوست داشتم.💚🌱🙂
این رُمان کوتاه تصویری عمیق و تأمل‌برانگیز از تنهایی ذهنی، کشمکش‌های درونی، و ناکامی در برقراری ارتباط با دنیای بیرونه. تورگنیف خیلی خوب تونسته اون حس واقعی "درک‌نشدن" و "بی‌تأثیری" رو نشون بده که اغلب انسان ها به خصوص (درون‌گراها)، در جامعه‌های پر از توقع و عملکردمحور، تجربه می‌کنن.نکته ی مهم دیگه اینه که کتاب به نظرم فقط شرح حال یک فرد منزوی نیست؛ بلکه نقدی زیرکانه‌ست نه فقط به جامعه‌ی روسیه‌ی اون زمان، بلکه برای کثیری از انسان‌هایی با توانایی‌های فکری بالا، که به‌خاطر ساختار پوسیده‌ی اجتماعی و سیاسی، فرصت بروز و تأثیرگذاری ندارن، نداشتن و نخواهند داشت:)
        

          اولین مواجه‌ام با تورگنیف دلچسب بود. 
یادداشت‌های آدم اضافی ما را به اعماق انسانی می‌برد که دنیا به شکل مهمانی ناخوانده با او رفتار کرده است...
        

          یادداشت‌های آدم زیادی، رمانی کوتاه از نویسنده‌ای بزرگ.
کتاب تماما تک‌گویی‌های روشنفکرانه‌ی مردی‌ست که با خیال عشق نافر‌جام خود روزگار را می‌گذراند و با هرطلوع منتظرغروبی‌ست که خاتمه‌ی این همه تنهایی و پوچی باشد.
در واقع در جامعه‌‌ای که بین طبقه‌ی فرادست و فرودست فاصله‌ای ژرف وجود دارد، متفکری مثل چولکاتورین آدم زیادی است.
چولکاتورین تنها نظاره‌ گر است،نظاره گر زندگی خود و دیگران.
و این نظاره کردن بی‌ آنکه تاثیری بر محیط بگذاری یا اهمیتی از لحاظ حضور و غیبت داشته باشی به سختی قلب را می‌آزارد.
توصیفات آدم زیادی از وقایع و شرایط به سادگی تمام نوشته‌شده و این سادگی شانس همذات پنداری را برای مخاطب به حداکثر می‌رساند.
و نهایتا حق با شماست آقای شکسپیر؛ مسئله این است: (بودن یا نبودن؟)
و اگر بودن یا نبودن‌مان چندان تفاوتی برای جهان نداشته باشد؛ ماهم یک آدم زیادی هستیم
درست به مثابه چولکاتورین.
        

          به نام او

«زیادی، زیادی... خوب کلمه‌ای اختراع کردم. هرچه عمیق‌تر در خود کنکاش می‌کنم و هرچه در گذشته‌ام باریک‌تر می‌شوم از درستی این واژه اطمینان بیشتری پیدا می‌کنم. کاملاً درست است: زیادی. این کلمه برای دیگران کاربرد ندارد... آدم‌ها، بد، خوب، عاقل، ابله، دلچسب یا زننده هستند، اما زیادی نیستند. البته باید مرا درست درک کنید: جهان بدون این انسان‌ها هم می‌تواند سر کند...»

این عبارات نخستین سطرهای داستان بلند ایوان تورگنیف با عنوان «یادداشت‌های آدم زیادی» است. تورگنیف در این داستان که جزو اولین آثار اوست عبارت «آدم زیادی» را ابداع می‌کند. گویا عبارت اختراع اوست ولی ادبیات روسیه پیش از این داستان هم کم آدم زیادی به خودش ندیده هم در آثار پوشکین و لرمانتف و هم در داستان‌های درخشان نیکلای گوگول. یکی از آدم‌های زیادی معروف ادبیات آکاکی آکاکیویچ باشماچکین، شخصیت اصلی داستان «شنل» گوگول است. همان داستانی که آن‌قدر مهم و تاثیرگذار بود که همین جناب تورگنیف درباره‌اش می‌گوید: «همه ما (مقصودش تمام غول‌های روس است) از زیر شنل گوگول درآمده‌ایم.» (البته این جمله را به داستایفسکی هم نسبت می‌دهند) باری آدم زیادی را به شخصیت‌های مهجور و محجور می‌گویند. آدم‌های ضعیف و طردشده، آدم‌هایی که یا از جهت جایگاه اجتماعی و طبقاتی پایین و ضعیف‌اند یا دچار انواع و اقسام امراض روحی و روانی‌اند. داستان‌های داستایفسکی پر است از آدم‌های زیادی. «آبلوموف» گنچارف هم یکی از معروف‌ترین این آدم‌ها است. «یادداشت‌های آدم زیادی» منحصراً در مورد یکی از این آدم‌ها است. اگر با ادبیات داستانی روسیه دمساز باشید. داستان تورگنیف برایتان آشنا خواهد بود و از آن لذت خواهید برد، بخصوص که جناب بابک شهاب با نثری فاخر و بهنجار آن را ترجمه کرده است. در آخر می‌خواهم چند سطر پایانی کتاب را نقل کنم. تورگنیف تشبیهی را به کار می‌برد که من را به یاد تشبیهی از بیدل در یکی از رباعیاتش می‌اندازد. البته در نظر بیدل شاهان و حاکمان مغرور آدم‌های زیادی هستند.

«خب حالا خودتان قضاوت کنید، آیا من آدم زیادی نیستم؟ آیا در تمام این ماجرا من نقش آدم زیادی را ایفا نکردم؟ نقش شاهزاده... نیازی به توضیح ندارد؛ نقش بیزمیونکف هم کاملا منطقی است... اما من؟ من چرا وارد ماجرا شدم؟... درست مثل چرخ پنجم و بی‌خاصیت یک گاری...»
و اما رباعی بیدل:
شاهان که ز خودسری جهان‌تسخیرند
در دخل امور حق خلل‌تدبیرند
این بی‌کارانِ غره جاه و حشم
انگشت زیاد پنجه تقدیرند
        

          کتاب که تموم شد فقط آهنگ diamant از Rammstein اومد تو ذهنم

Du bist so schön, so wunderschön
تو بسیار زیبایی، بسیار شگفت انگیز
Ich will nur dich, immer nur dich anseh'n
من فقط تورا میخواهم، فقط تورا نگاه کنم...
Du lässt die Welt um mich verblassen
تو باعث میشوی دنیا دور من محو شود
Kann den Blick nicht von dir lassen
نمیتوانم از تو چشم بردارم
Und dieses Funkeln deiner Augen
و این برق چشمان تو
Will die Seele aus mir saugen
می‌خواهد روح مرا بیرون بکشد
Du bist schön wie ein Diamant
تو مثل یک الماس زیبایی
Schön anzuseh'n wie ein Diamant
تماشای تو زیباست
Doch bitte lass mich geh'n
ولی لطفا بگذار بروم
Wie ein Juwel, so klar und rein
مثل یک جواهر، شفاف و خالص
Dein feines Licht war mein ganzes Sein
نور لطیف تو، تمام وجود من بود
Wollte dich ins Herzen fassen
میخواستم تو را در قلبم نگه دارم
Doch was nicht lieben kann, muss hassen
ولی از آنچه که نمی‌توان دوستش داشت باید متنفر بود!
Und dieses Funkeln deiner Augen
و این برق چشمان تو
Will die Seele aus mir saugen
می‌خواهد روح مرا بیرون بکشد
Du bist schön wie ein Diamant
تو مثل یک الماس زیبایی
Schön anzuseh'n wie ein Diamant
تماشای تو زیباست
Doch bitte lass mich geh'n
ولی لطفا بگذار بروم
Welche Kraft, was für ein Schein
چه قدرت و چه درخششی؟
Wunderschön wie ein Diamant
Doch nur ein Stein
تو مانند یک الماس زیبایی اما فقط یک سنگ هستی!
        

          فقط دردکشیدگان بخوانند...!
به نام معجزه‌ی ترجمه!

این کتاب را پیش‌تر با ترجمه و ویراستاری نشر دیگری خوانده بودم و در بهترین حالت، برایم اثری ادبی و قابل احترام بود. اما آقای بابک شهاب با ترجمه‌ی پخته، روان و جاندار خودشان باعث شدند این اثر برایم نه صرفاً یک رمان ادبی، بلکه نخ تسبیحی باشد که منظومه‌ی کوچکِ همذات‌پنداری‌ها و حس‌های متناقضی را که در زندگی همه‌مان وجود دارد و نمی‌توانیم تعریفشان کنیم، یک‌جا و در مفهوم «یک آدم زیادی» جمع می‌کند.

تنها دلیلی که امتیاز کامل به این اثر ندادم، این است که از لحظات آه و افسوسِ اغراق‌شده‌ی تورگنیف لذت نمی‌برم. به نظرم این وجه از داستان، از واقع‌گرایی اثر می‌کاهد و در عین حال کمک چندانی هم به جنبه‌ی رمانتیک آن نمی‌کند. با این حال، باقی عناصر کتاب را بسیار دوست داشتم و همه را به‌جا و تأثیرگذار می‌دانم.

افزون بر این، کتاب از نظر بصری نیز بسیار زیباست و طراحی جلدش ( نشر وال ) را عمیقاً می‌پسندم.