احتمالا این “آدمِ زیادی بودن” حسِ نا آشنایی نیست برامون.
این‌که حس کنیم کسی درکی از افکارمون نداره،حس کنیم توی جمع‌ها یا بینِ دوستامون جایی نداریم، این حسِ غریبِ مطلوبِ دیگران نبودن و در نهایت قضاوت و بررسیِ خودمون از نگاهِ دیگران.
چیزهایی که باعث می‌شن کم‌کم از خودت دور بشی و خودت هم خودت رو نپذیری.

راویِ تنهای این داستان، همون ابتدایِ کتاب اعلام می‌کنه که دیگه چیزِ زیادی از عمرش نمونده و در انتظارِ مرگه.
تو همین روزهای پایانیِ زندگیش شروع می‌کنه به نوشتن و یادآوریِ بخش‌هایی از خاطراتش، اون بخش‌هایی که خیلی پررنگ‌تره چون احساساتی رو تجربه کرده که نتونسته فراموش کنه.
قراره تو این کتابِ کوتاه، خاطراتِ “آدمِ زیادیِ” این داستان رو بخونیم که مهم‌ترین بخشش هم مربوط به تجربه‌اش از عشقه.
        

          تورگنیف معلم زندگی است، او درس زندگی کردن را به ما یاد می دهد. این کتاب را بسیار دوست داشتم، شاید همه ما در زندگی آدم زیادی بودن را تجربه کرده‌ایم. ترجمه بابک شهاب نیز بسیار خوب بود

        

          یک نفس خواندم این اثر دلپذیر را...! سراسر شور از ادبیاتی که می‌پسندم و واقعیتی دلچسب دارد برای آنکه به دنبال زندگی کردن است. زندگی کردن میان واژگان اصیل...

چقدر تصویر مرد زخمی و متفکر روی جلد کتاب، زیبا کشیده شده است...

عجب قلم و روایتی دارد این شاعر روس! و باز هم مهر تاییدی بر آثاری که مترجمی کاربلد از روسی به فارسی برگردانده. گویی این مثال‌ها، تشبیهات و تمثیلات را خود تورگنیف برای مخاطب فارسی زبانش نوشته است. عجب از آرایه‌های بی‌شمار و لطیف مورد استفاده...!

در فاصله‌ی دو هفته مانده تا مرگ و سفر به دیاری دیگر، آدم زیادی جامعه‌ی روس دست به قلم می‌برد تا برای آرامش یافتن روح مشوش و ناخرسندش کاری کرده باشد. می‌خواهد از زندگی‌اش بنویسد. "زیادی" را در ادبیات روس برای شخصی بکار می‌برند که بواسطه‌ی قدرت اندیشه، بحران‌های روحی و بدبینی نسبت به دنیای پیرامون،‌ از دیگران متمایز و طرد شده است. 

آدم زیادی داستان تورگنیف، برای شما از عشق نافرجامش روایت می‌کند. عشقی که جز داغ و درد چیزی برایش به همراه نداشت. او آدم زیادی رابطه‌ای عاطفی بود. پنجره‌ی علاقه اش بسته شد و حالا در واپسین نفس‌های خود یاد برگ‌های تاریک زندگی‌اش افتاده است و به شما مراجعه کرده تا التیامی بر زخم دلش باشید. او انگار با مخاطب درددل می‌کند و می‌خواهد با روانی آرام و مطمئن این جهان را ترک کند. 
می توان صدای شکستن قلبش را بار‌ها از پشت برگه‌های کاهی کناب شنید...