به نظرم ضعیف ترین اثر نویسنده پر آوازه روسی یعنی تورگنیف  بزرگ بود.
اثر در واقع یک کار داستانی نیست بلکه خاطرات و مشاهدات خود تورگنیف از دور و اطراف و آدم های روسیه ست که حین شکار ثبت کرده.
تورگنیف منتقد وضعیت سنتی مردم روسیه بود و دوست داشت روسیه کمی مدرن بشه . 
در این کتاب این نکته به خوبی مشهوده.
اثر خیلی ریتم کندی داره ، توصیفاتش از محیط زیاده ... مثلا برای یک داستان دو صفحه ای حد اقل ۴ صفحه توصیف نوشته که فکر میکنم در اینجا لزومی نداره.
اتفاقا تورگنیف جزو نویسنده هاییه که خیلی توصیف نداره کارهاش اما نمیدونم چرا اینجا اینقد زیاد استفاده شده.
به هرحال فکر میکنم خیلی اثر خوندنی ای نیست و هیچوقت خوندن تورگنیف رو با این اثر شروع نکنید...
اش شاهکارهایی مثل رودین و عشق اول شروع کنید تا ببینید با چه غولی طرفید.
        

          اولین اثری که از تورگنیف خوندم و به شدت من رو تحت تاثیر قرار داد طوری که هنوزم به دوستانم معرفیش می کنم.
نویسنده در این کتاب ۲۰ روایت مختلف  از مواقعی که به شکار و طبیعت گردی می رفته نقل می کنه و توصیفات خیلی زیبایی از طبیعت داره.
من این کتاب رو یک مرتبه و اون هم حدود ۴ سال پیش خوندم اما هنوزم که بهش فکر می کنم، خودم رو در یک مرتع سرسبز می بینم که روی علف های تر و تازه دراز کشیدم و باد ملایمی تنم رو نوازش می کنه.
        

          به نام او

ایوان تورگنیف در بین بزرگان ادبیات روس غریب افتاده است آنچنان‌که انوری و خاقانی و ناصرخسرو و صائب و چند تن دیگر از بزرگان غزل‌گو و قصیده سرا در بین جماعت شعردوست با اقبال کمتری مواجه هستند، چرا که ادبیات منظوم فارسی آن‌قدر ستاره پرفروغ دارد که بزرگانی که نامشان آمد در رده‌های بعدی قرار می‌گیرند. به‌راستی اگر تورگنیف در روسیه قرن نوزدهم و در کنار بزرگانی چون تالستوی و داستایفسکی ظهور نمی‌کرد عظمتش بیشتر درک می‌شد. من هرچه از او خوانده‌ام این عظمت را منعکس می‌کند و آثارش کم‌وبیش تمام مولفه‌هایی را که ما برای ادبیات درخشان روس برمی‌شمریم داراست. او هم مانند تالستوی نثرنویس و توصیف‌گر است و همچون داستایفسکی روانکاو و هم سادگی و در عین حال عمق داستان‌هایش، داستان‌های چخوف را فرایاد می‌آورد و از اینجا مشخص می‌شود که چخوف بزرگ بسیار مدیون تورگنیف نیز هست. البته اگر همه این مولفه‌ها را منفردا با یکدیگر مقایسه کنیم کفه طرف مقابل تورگنیف سنگینی می‌کند.

«شکارچی در سایه‌روشن زندگی» آخرین کتابی بود که از او خوانده‌ام. مجموعه داستان یا طرح‌هایی که او درباره زندگی سرف‌ها (رعیت‌ها) و زمین‌دارهای قرن نوزدهم روسیه نوشته است. ما درخلال این داستان‌ها هم با  طبیعت و جغرافیای روسیه آشنا می‌شویم و هم مردمان آن. تورگنیف با قلم توصیف‌گر و شاعرانه‌اش طبیعت را با زیبایی هرچه تمام‌تر به تصویر می‌کشد و با روانکاوی رعیت‌ها و زمین‌داران ما را به‌خوبی با روس‌های قرن نوزدهم آشنا می‌کند. از این جنبه این کتاب مرا به یاد رمان «نفوس مرده» نیکلای گوگول انداخت. ترجمه بهزاد برکت و هرمز ریاحی که از زوج‌های خوب ترجمه ایران هستند هم شاهکار است و به‌خوبی نثر شاعرانه تورگنیف را به زبان فارسی برگردانده‌اند. پیش‌تر کتاب با عنوان «خاطرات یک شکارچی» به فارسی منتشر شده است و من آن را ندیده‌ام ولی این یکی تقریبا نیمی از طرح‌های تورگنیف است که از کتاب اصلی برگزیده و ترجمه شده است. داستان‌های «یرمولا و زن آسیابان»، «هملت ناحیه شچیگروفسکی» «جنگل و استپ» و «کالبد حی» از داستان‌های مورد علاقه من از این مجموعه است. و اما بخشی از طرح «جنگل و استپ»؛

«و روزی از روزهای زمستانی. سر در پی خرگوش‌های صحرایی از توده‌های برف می‌گذری، در هوای یخ زده گزنده نفس می‌کشی و در برابر درخشش خیره‌کننده برف نرم چشم می‌گردانی، ناخواسته در ته‌رنگ سبز آسمان بیشه‌ای که به سرخی می‌رود سیر می‌کنی!... پس آنگاه نخستین روزهای بهاری از راه میرسند و دوروبر تو همه چیزی برق می‌زند و می‌پاشد. بوی زمین اندک‌اندک از بخار سنگین برفی که آب می‌شود برمی‌خیزد. چکاوک‌ها در پرتو تند آفتاب بر برف گداخته نغمه سرمی‌دهند. سیلاب‌ها با همهمه و غریوی سرخوشانه از آبکندی به آبکندی می‌غلتند.
اما اکنون زمان وداع است. از بهار گفته‌ام، چرا که در بهار وداع آسان است.»