"چه انتظاری داشتی؟"
فکر می‌کنم بهترین کتاب امسال رو خوندم. هنوز شیش ماه از سال باقی مونده و اگه شوق و ذوق درونیم متوقف نشه کتاب‌های زیادی خواهم خوند. اما بعید می‌دونم کتابی مثل استونر حالا حالاها من رو با خودش درگیر کنه. این کتاب واقعا حال و هوایی پاییزی داشت و کاملا با این روزهای من هماهنگ بود.
.
استونر رمانی دربارهٔ زندگیِ آدمی عادیه، اما نه به خاطر بزرگ بودنش، بلکه به واسطهٔ ظرافتِ نگاهش دلنشینه. وقتی استونر از مزرعهٔ پدرش بیرون می‌آد و وارد دانشگاه میزوری می‌شه، تصمیم می‌گیره زندگیش رو وقف عشق به ادبیات کنه؛ راهی که نه پر از شور و هیجانِ همیشگیه، نه پر از موفقیت‌های چشمگیر، بلکه مجموعه‌ای  از روزهای ساده، افسوس‌ها، امیدها و تسلیم‌هاست.

زبانِ کتاب کم‌تکلف و دقیقه، بدون تزئین زیاد، اما هر جمله سنگینی خاصی داره. وقتی خواننده بین کلاس‌ها، روزهای سرد اداری و شب‌های تنهایی، با استونر همراه می‌شه، احساس می‌کنه که داره با ذهن او فکر می‌کنه، نه اینکه صرفاً شاهد داستانی دور باشه. شخصیت استونر زیاد حرف نمی‌زنه، اما نوع سکوتش گیراست؛ شکست‌های زیادی رو در زندگی تحمل می‌کنه، بدون اینکه تسلیم بشه. زن استونر، Edith، برای من تلخ‌ترین کارکتر بود حتی بدتراز همکاران ناسپاسش؛ دخترش هم، گاهی بی‌علاقه و گاه با تنهایی، جلوه‌ای از رابطه‌ی دور و سرد پدر و فرزند رو نشون میده. 

یکی از زیبایی‌های استونر اینه که نشون می‌ده یک زندگی عادی، با وجود شکست‌ها و محدودیت‌ها، می‌تونه ارزش داشته باشه. اینکه تعهد مداوم به کار فکری، شکفتن در "آن‌" های زندگی، و عشقِ آرامِ نه قیاسی، معنا داره. استونر به ما می‌گه موفقیت لزوماً در درخشش عمومی نیست؛ گاهی ایستادن در مقابل مشکلاته که تو رو قهرمان می‌کنه. 

وقتی این کتاب رو می‌خونی، چیزی که برات جاذبه داره نه ترازهای بزرگه و نه هیجان‌های بی‌پایان، بلکه لحنِ آرومِ نویسنده، توجه به جزئیات کوچیک و نورهای نوبتی‌اند که در متن کم‌نور ظاهر می‌شن. هر بار که ورق می‌زنی، احتمالاً این سوال همراهت میاد همونطور که استونر از خودش پرسید: «زندگی من چه معنایی دارد؟» و «وقتی هیچ اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ ندهد، آیا باز هم می‌توانست مهم باشد؟» و شاید همین پرسش‌ها بخشی از  تأثیریه که استونر در ذهن می‌گذاره.
      

        بانوی میزبان یکی از اون داستان‌های کوتاهیه که اگه ندونی نویسنده‌ش داستایفسکیه، ممکنه اولش فکر کنی با یه روایت ساده طرفی. اما هرچی جلوتر میری، حس می‌کنی داری پا توی یه جهان ذهنی تاریک، مبهم و پُر از لایه‌های پنهان می‌ذاری.

داستان با یه شخصیت درون‌گرا و منزوی شروع می‌شه کسی که انگار بین دنیای بیرون و دنیای درونش گیر کرده. وقتی وارد خونه‌ی جدیدی می‌شه، اتفاقاتی می‌افته که از همون اول معلومه فقط سطح ماجرا نیستن. اون خونه، اون زن، اون فضا... همه‌چی یه جور حال‌وهوای خواب‌زده، مرموز و در عین حال وسوسه‌برانگیز داره. 
(تلاشم اینه بدون لو دادن داستان فضای کتاب رو ترسیم کنم و واسه اسپویل کننده ای مثل من کار سختیه)

اینجا داستایفسکی یه فضای گوتیک ساخته، نه با ارواح یا قتل، بلکه با ذهنِ متلاطم آدم‌ها. با تنهایی، وسواس، میل کنترل یا تسلیم شدن. مهم نیست داستان به کجا می‌ره مهم اینه که تو رو توی دل تردیدهای روانی و اخلاقی شخصیت‌ها می‌بره. شخصیت‌هایی که نه قهرمانن، نه ضدقهرمان، بلکه فقط آدم‌ان. با همهٔ پیچیدگی‌هاشون.

بانوی میزبان رو می‌شه داستانی درباره میل، ترس، هویت، و تقابل بین قدرت و ضعف دونست اما داستایفسکی همهٔ اینا رو با ایما و اشاره نشون می‌ده. هیچ‌چیزو واضح نمی‌گه، و همین ابهامشه که اثر رو قوی‌تر می‌کنه.

اگه از داستان‌هایی خوشت میاد که فضای سنگین دارن، ذهن شخصیت رو بیشتر از اتفاقات بیرونی دنبال می‌کنن، و بعد از تموم شدن‌شون توی ذهنت می‌مونن، بانوی میزبان انتخاب خوبیه. نه فقط به‌خاطر داستان، بلکه به‌خاطر اون حسِ ناآرامی و تعلیقی که تا مدت‌ها بعد باهات می‌مونه.
من‌ دوسش داشتم؟ نه زیاد. پرش اتفاقات و مشخص نبودن خواب و رویا و اضطراب گوینده چیزایی نیستن که محبوب همه باشن.

      

        واسه شما هم پیش اومده که یه مدت زمان طولانی قصد خوندن یه کتاب رو داشته باشین و هربار به دلایل مختلف به تعویق بیوفته؟ تاملات واسه من از اون کتاب‌ها بود.💆‍♀️
.
کتاب *تأملات*  مجموعه‌ای از یادداشت‌های شخصی مارکوس اورلیوس، امپراتور رومه. این نوشته‌ها برای مردم، برای شهرت و  برای انتشار نوشته نشدن، بلکه گفت‌وگوهایی صادقانه‌ هستن که مارکوس با خودش داشته؛ برای اینکه آرام بمونه، خودش رو کنترل کنه و در دل سخت‌ترین شرایط، انسانی بمونه. مونولوگی فلسفی برخواسته از دنیای امپراتور روم.
اورلیوس يکی از چهره‌های بزرگ فلسفه‌ی رواقیه (اگه نمیدونین در پرانتز بگم که رواقی گری میگه هر چیزی در اختيار تو نیست رو بپذیر و به واکنش‌ها و انتخاب‌های خودت بیشتر از وقایع بیرونی توجه کن) با این‌حال، کتابش یک کتاب پیچیده یا آکادمیک نیست. نثر ساده و قابل‌فهم داره و جمله‌هاش کوتاه و روشن هستن و در دل همین سادگی، اندیشه‌هایی عمیق و ماندگار وجود داره. مارکوس در این نوشته‌ها از خودش می‌پرسه که چرا باید خشمگین شد، وقتی می‌دونی که خشم چیزی رو حل نمی‌کنه به خودش یادآوری می‌کنه که هیچ‌چیز در این دنیا پایدار نیست؛ نه رنج، نه شادی، نه قدرت، نه شکست. بارها و بارها می‌نویسه که هر چه هست، همین لحظه‌ است و اگر کسی بتونه این لحظه رو درست زندگی کنه، زندگیش معنا پیدا می‌کنه.

تأملات برای کسانی مناسبه که ذهنشون همیشه درگیره و در جست‌وجوی آرامش‌اند. برای کسانی که می‌خوان بدون شعار و حرف‌های انگیزشی سطحی، به‌درستی فکر کردن و درست زیستن نزدیک بشن. اگه از اون دسته افرادی هستی که شب‌ها قبل از خواب، ذهنشون پر از فکر و سؤاله، این کتاب مثل یک همراه ساکت و خردمند کنارت می‌شینه و کم‌کم آرومت می‌کنه. برای کسی که نمی‌خواد فقط دنبال موفقیت بیرونی باشه، بلکه می‌خواد درونش رو منظم کنه و احساس سبکی داشته باشه، تأملات می‌تونه یکی از بهترین انتخاب‌ها باشه.

از نظر حال و هوا، این کتاب شبیه به آثار اپیکتتوس یا سنکا هست؛ بین کتاب‌های معاصر، شاید بشه گفت تأملات در سادگی و تأثیر، نزدیک به کتاب‌هایی مثل چهار میثاق یا بعضی از نوشته‌های جردن پیترسونه. البته با عمق و وقاری خاص که از زبان یک امپراتور باستانی برمی‌آد. این کتاب رو نباید مثل یک رمان یا داستان خوند. بهتره آهسته خونده بشه. هر روز یک فصل (که در این کتاب، به هر فصل کتاب گفته میشه) کافیه، و بعد بذاری جمله‌ها در ذهنت ته‌نشین بشن. با گذشت زمان، می‌بینی که چطور نگرشت به خودت، به آدم‌ها، و به زندگی تغییر کرده.
پیشنهادش میکنم؟ قطعاا. خیلی قشنگ بود. خیلی.
      

        برای کسی که از دل یک بحران جمعی اومده، «دود» نه یک رمان، بلکه یک تجربهٔ هم‌زیستی با زخم‌هاست. مثل اینه که صدای خودت رو بشنوی وقتی فکر می‌کنی دیگه هیچی ازت نمونده. نه امید، نه مرز، نه خواب. فقط یک لایه دود که دورت رو گرفته و مدام زمزمه می‌کنه:
«همه چیز هنوز هست، ولی دیگه اون چیزی نیست که بود.»
.

وقتی داشتم «دود» رو می‌خوندم، هنوز بوی ترس و اضطراب از ذهنم پاک نشده بود. گوشم پر از صدای پدافند بود، قلبم پر از تردید. و توی همین روزها، صفحه به صفحه، این کتاب یه آینه بود، هم مه‌آلود، هم بی‌رحم، هم دقیق.
.

«دود» اسم بی‌نقصیه. چون توی جنگ هم، دود فقط چیزی نیست که از ساختمان نیمه‌ویرون بلند می‌شه؛ بلکه یه جور فضای ذهنیه. یه مه روانی. اون حالت معلق و غبارگرفته‌ای که نمی‌ذاره خوب ببینی، خوب تصمیم بگیری، حتی خوب گریه کنی.
.

تو رمان، آدم‌ها وسط موقعیتی گیر افتادن که همه چیز در حال پوسیدنه. کمبود مواد غذایی در شرایط آخرالزمانی تبدیل به بزرگترین بحران شده. کلمات بوی شک دارن. دوست و دشمن فرقش گاهی فقط تو یه لحظه‌ست. و این‌جاست که می‌فهمی «دود» خودت هم هستی — توده‌ای از ترس، تردید، پوچی و خشم که می‌خوای پنهونش کنی ولی نمی‌تونی.
.

من تو اون روزها، وقتی در خاموشی خبری بودیم، موقع خوندن این کتاب یه حس عجیب بهم دست می‌داد: انگار نویسنده دقیقا اون فضای وهم‌آلود و مشوش رو تجربه کرده، مثل ما. نه در خطوط مقدم، بلکه در ذهن آدم‌هایی که هنوز زنده‌ن، اما زنده‌بودنشون رو باور نمی‌کنن.
.
 نثر کتاب ساده نیست، اما عمق داره. جملات کوتاه، پر از مکث. مثل ذهن کسی که بین دو گلوله حرف می‌زنه. شخصیت‌ها گنگ و آشفته‌ان؛ نه چون بد نوشته شدن، بلکه چون واقعاً آدم‌های شرایط بحرانی و آخرالزمانی همین‌طورن: نامعلوم، ترسیده، زنده‌مرده.
.

زبان اوبخرو ساده‌ست اما بی‌رحم؛ جمله‌ها کوتاه، اما ته‌نشین‌شده. تصویرها روشن نیستند، چون اصلاً دنیایی که توصیف می‌کنه وضوح نداره. انگار آدم‌ها توی مه راه می‌رن—همون مهی که از ذهن و حافظه بیرون می‌زنه، نه فقط از بودن در آخر دنیا.
.

بدون اینکه داستان رو لو بدم، فقط اینو می‌تونم بگم که آخر کتاب، چیزی در من فروریخت. نه به خاطر پایان، بلکه به خاطر راهی که طی می‌کنی تا برسی به اون نقطه. راهی پر از سکوت، اضطراب و انتخاب‌هایی که هیچ‌کس نباید مجبور به گرفتن‌شون باشه.
.
      

        اولین کتاب ۰۴
"تاب نمی‌آوریم"
اگه ویدیوهای یوتیوب من رو دیده باشین ( لینک در بایو) میدونین که به تازگی یک سفر روسیه خوانی رو آغاز کردم. سهم سومین کتاب از داستایفسکی بعد از شب‌های روشن و بیچارگان، یک اتفاق مسخره بود.
کتاب روایتگر حضور یک افسر بلندپایه، مغرور و با درایت به جشن عروسی زیردست و کارمندش، برای نشون دادن انسان دوستی و یکرنگی خودش در اداره‌ی محل خدمتشه. غافل ازینکه این حضور مقدمه‌ای برای شروع سلسله وقایع پیش بینی نشده، دور از انتظار، و حتی طبق نام این کتاب مسخره است. اتفاقاتی که شرایط تاسف بار و بیمارگونه ‌ای برای ایوان ایلیچ به همراه داره.
اگر بخوام این کتاب رو در یک کلمه توصیف کنم "به اندازه" بودن همه چیزه. غم، خشم، حسادت، شعف، غرور، عذاب، شادی و در عین حال امیدواری. داستایفسکی در این کتاب پیمانه تمام احساسات انسانی رو به شکل درست و به اندازه انتخاب کرده. همه چیز می‌تونن سر جای خودشون باشن. شخصیت‌ها به شکل زیبایی توصیف شدن و خواننده میتونه خودش رو وسط مهمانی عروسی در این کتاب نود صفحه‌ای ببینه. 
خیلی دوست داشتم این کتاب رو. خیلی. 
پیشنهاد میکنم؟ حتما بخونین بنظرم. بخصوص اگه تصمیم دارین تازه داستایفسکی رو شروع کنین گزینه مناسبیه
      

        پیچیده ترین شخصیت داستانی رو ماگدا سابو در این کتاب خلق کرده. کتاب از یک خشونت و عشق و کینه توزی عمیقی حکایت میکنه که می‌شه نشانه هایی از هر کدوم رو در بخش‌های مختلف رمان دید.  شخصیتی که سختی،فقر، و کمبود توجه باعث شده به شکل افراطی به آدم‌های زندگیش نفرت بورزه. با بهره گیری از استعدادش از سد اختلاف طبقاتی گذشته اما سایه ی گذشته همچنان روی زندگیش سنگینی می‌کنه. در ابتدا حتی درست و دقیق متوجه دلیل نگارش نمیشیم حتی مخاطب نوشته های استر مشخص نیست اما به مرور داستان بهت آور و غم زده زندگی استر برملا می‌شه. 
تا جایی که در نقاطی این حق رو به استر میدیم که کینه توز باشه.
      

        لطیف‌، اروم، و پر از حس آرامش‌
کتابی که زندگی و تولد رو به مرگ وصل می‌کنه. مرگی که نه تنها در ذات و کالبدش تیره و ترسناک نیست، که پر از آرامش و نور و سکوته‌. گذار از دنیایی مه گرفته و سرد به جهانی زیبا، آرام و پر نور که حتی کلمات قار به بیان زیبایی این جهان نیستند.
      

        برای من نوشتن و حرف زدن از کتاب‌های مشهور و شناخته شده سخت‌تره. انگار باید زوایا و ابعادی از کتاب رو بررسی کنم که شاید فراگیر و قابل توجه نباشه.
اول از هرچیزی به نظرم فیلم شب‌های روشن رو ببینین. سکون و آرامش و انزوا و دیالوگ‌های قشنگ کلماتی هستن که با یادآوری این فیلم در ذهن من نقش می‌بنده و از قضا تاثیر پذیرفته از همین کتابه.
‌این کتاب روایتگر تنهایی و انزوای اجباری آدم‌هاست. روایت زندگی مرد جوانی که راوی داستانه و با احساسات عمیق و متناقضی از جنس عشق، رها کردن، یأس، امیدواری و ناامیدی دست و پنجه نرم می‌کنه. 
در جهان امروز کلمات جدیدی به روابط اجتماعی اضافه شدن که تا سال‌ها قبل وجود نداشتن‌. شاید اگه داستایفسکی در زمان ما می‌زیست اسم کتاب رو به situation ship و یا ghosting تغییر می‌داد و برای راوی داستان بنظرم انتخاب درستیه. 
هنر داستایفسکی نزدیک کردن آدم‌ها و مخاطبانش به دنیای درونی شخصیت‌های داستان، با توصیف فضای شهری و احساساتِ مقطعی اون‌ها از وضعیت موجوده. شخصیت‌های داستان نمادهای عمیقی از آرزوهای انسانی و انسانیت دارند‌. ناستنکا برای من تجسم زیبایی و رازه. دختری که در عین خوش قلب بودن، عشق و علاقه‌ی شخصی رو به هرچیزی ترجیح می‌ده و تلاش می‌کنه احساسات راوی رو نادیده بگیره.
نشرماهی در چاپ جدید این کتاب با اضافه کردن نقاشی‌های دابوژینسکی ما رو بیشتر با فضای پترزبورگ آشنا می‌کنه. جنس روغنی کاغذها تجربه جالبی از کتاب خوندن برای من داشت و ترجمه سروش حبیبی ( مثل همیشه) بی نظیر بود.
      

        یکی از لطیف‌ترین کتاب‌هایی که خوندم بود. بوی زمستون، عطر کاج، هات چاکلت و کوکی های شکلاتی می‌داد. کتابی که وقتی به پایان می‌رسه حسِ خوبِ خوشحالی و رضایتِ آقای اسکروج به ما هم منتقل می‌شه. کتابی پر از حس زندگی و درسِ لذت بردن از زمان‌ حال. اگر به دنبال یک کتاب حال خوب کن هستید سرود کریسمس برای شماست.

      

        کل زندگی‌ام را با شرمساری گذرانده‌ام.

رمانِ دازای اینگونه آغاز می‌شود. ناشناسی رو در روی ما نشسته و از زندگی‌اش می‌گوید. چهره‌اش آرام آرام با پیشروی روایت نمایان می‌شود.
 در ابتدا تصوری که از این نویسنده داشتم انسانی آرام، دور از تعلقات انسانی، ترسان از جامعه و زندگی اجتماعی بود....
اما در انتها می‌بینی، آن دلقکی که همه را فریب‌داده است. نقاشی که هیچ‌وقت دست به کار بزرگی نزده‌است. مرد دلربایی که تمام ماجراهایش به ترک و جدایی و مرگ کشیده‌است. دیوانه‌ای که در یک شب، یک شب هم نه، در چند لحظه کوتاه، تمام موهایش بر آن پشت‌بام کذایی سفید شده‌است. تسویه حساب شخصی دازای با خودش که به عنوان آخرین اثر او، تبدیل به یکی از مهمترین اثر شتاب‌زده‌ به لحاظ روایت در ادبیات ژاپن شده است.
      

        با خوندن بعضی از کتاب‌ها به این نتیجه می‌رسم‌ که واقعا کتاب‌ها و داستان‌ها می‌تونن بو داشته باشن. مثلا همین کتاب. شما با خوندن صفحه پنجم به خوبی بوی دود باقیمونده از آتیش رو احساس می‌کنین. بوی سوختن چوب.‌ 

نوشتن از کتاب‌های کوتاه به نظرم سخت تره و باید مقداری عمیق‌تر به زوایای داستان نگاه کرد. چون نویسنده با مهارت بخصوص خودش با کارکتر کمتر سعی می‌کنه مقصود خودش رو ‌بیان کنه.
آواز کافه‌ی غم‌بار یکی از معتبرترین آثار کارسون مکالرز، نویسنده‌ی آمریکاییه که اقتباس‌های فراوونی هم داشته.
داستانی که در دنیای ادبیات، زیردسته‌ی گوتیک جنوبی طبقه‌بندی می‌شه و روایتی ساده در عین حال اندوه‌بار داره. 
.

مکالرز در این کتاب، زندگی مردم آبادی‌ای رو به تصویر می‌کشه که در جایی پرت و دورافتاده، روزهایی کرخت و بی‌هدف رو می‌گذرونن و هیچ اتفاق هیجان‌انگیزی رو تجربه نمی‌کنن؛ میس آملیا کارکتر اصلی کتاب هم از این قاعده مستثنی نیست. تا این که یک شب، گوژپشتی به نام لایمون ویلیس، با سر و وضعی نزار به روستا می‌آد و ادعا می‌کنه که پسرخاله‌ی میس آملیا است؛
 اتفاقی که سرآغاز عشق یک طرفه‌ی میس آملیا به گوژپشته. 
داستان فراز و نشیب و مسائل زیادی رو در عین کوتاه بودن بیان می‌کنه و این خاصیت آثار کارسون مکالرز هست.
خوندنش رو بهتون توصیه میکنم:)
      

        برای من خوندن بیابان در ابتدا سخت بود. متن از نظر محتوایی اشکالی نداشت. اما روند. داستان ک طی شدن بخش زیادی از این کتاب در بیابان منِ خواننده رو کسل می‌کرد. اما هرچقدر کتاب پیش می‌رفت بیشتر خودم رو در قالب یگوروشکای ده ساله می‌دیدم و دوست داشتم به روزهای خوب این پسر برسیم‌.

بیابان داستانیه با محوریت یک پسربچه‌ و سفر او از شهری به شهر دیگر. اما این سفر، در اصل، آغازگر گام گذاشتنش  از دوران کودکی به دوران بزرگسالی (از زندگی‌ای به زندگی‌ای جدید)محسوب می‌شه. به این تغییر (این سفر در روند زندگی) که کلیت داستان رو تشکیل می‌ده، فقط در یک نقطه و در حد یک جمله مستقیماً اشاره می‌شه. اما شاکله‌ی کل داستانه و جزء غالبی هست که سایر اجزاء رک سازمان می‌ده و هماهنگ می‌کنه.

این تغییر یا سفر، از نظر مکانی و ظاهری، از شهر «ن» آغاز می‌شه به‌سوی شهری بزرگ‌تر برای تحصیل در کالج؛ که در طی مسیر، پسر با مفاهیمی مواجه می‌شه و تجربه‌‌ می‌کنه. چخوف با اتفاقاتی که انتخاب کرده و در سیر داستانش قرار داده، پسر رو در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهدپ؛ در ابتدا پسری آسوده و در خانه‌ای با وضع مالی خوبه‌ سپس همین پسر موقعیت‌های گوناگونی تجربه می‌کنه...
.

 غم _غم جدایی از موقعیت گذشته_، تنهایی _چه در زمانی که همسفرهاش خواب هستند و او از تنهایی حوصله‌اش سر می‌ره، چه در زمانی که با دایی و پدر کریستوفر در مهمان‌خانه یا در میان موژیک‌ها هست ولی دیگه عین گذشته کسی رو نداره که نگران حالش باشه یا به لرز کردن و بیمار شدنش اهمیت بده_، #عشق و شهوت نوجوانانه، درد و رنج، چه به‌خاطر سرما و دشواری‌های راه چه در موقعیت‌هایی که هرچیزی کاملاً مطابق میل او نیست و هیچکس هم به این نکته اهمیتی نمی‌ده‌‌‌...
.من این کتاب رو به خاطر نثر روان، توصیفات ادبی جذاب و صدالبته ترجمه قوی و تاثیر گذار سروش حبیبی بهتون پیشنهاد می‌کنم.
      

        برای نوشتن از این کتاب اول باید به یک سوال پاسخ داد
فاشیسم چیه؟
فاشیسم (به انگلیسی: Fascism ) یک نظریهٔ سیاسی راست افراطی و گونه‌ای نظامِ حکومتی خودکامهٔ ملی‌گرای افراطیه که در سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۵ در ایتالیا و به دست بنیتو موسولینی رهبری ‌شد و بر سه‌پایه حزب سیاسی واحد، نژادپرستی افراطی و دولت مقتدر و متمرکز، استوار بود.
.
.

 کتاب «گفتگو با موسولینی»، با عنوان اصلی Mussolinis Gespräche mit Emil Ludwig، مجموعۀ گفت‌وگوهایی است که امیل لودویگ در سال ۱۹۳۲ با بنیتو موسولینی، رهبر ایتالیای فاشیستی، انجام داده و با ترجمه روان مهدی تدینی از نشر پارسه منتشر شده.
موسولینی، در کنار هیتلر، یکی از مشهورترین سیاستمداران فاشیست و یکی از نمایندگان اصلی دیکتاتوری در قرن بیستمه
دربارۀ موسولینی فراوان نوشتن اما کتاب «گفتگو با موسولینی» ما رو بی‌واسطه با این رهبر فاشیست روبه‌رو می‌کنه و اجازه می‌ده که مواجهه‌ای نزدیک‌تر با او داشته باشیم.
.
.
موسولینی در کتاب «گفتگو با موسولینی» در گفتگو با امیل لودویگ، از زندگی خودش می‌گه و تحولات فکری و ایدئولوژیکش رو شرح می‌ده و نظراتش رو دربارۀ موضوعات مختلف سیاسی بیان می‌کنه. تصویری از جوانب گوناگون شخصیت خودش ترسیم کرده. 
      

        کتاب «اتاقی برای مهمان» داستانی از روابط میان انسان‌هاست که با تلخی درآمیخته شده. این داستان بیش از هر چیز به سه موضوع محبت، دوستی و مرگ پرداخته. راوی این رمان زنی به نام هلن هست که می‌خواد از دوست خودش مراقبت کنه....
این کتاب به رابطه‌ی دوستانه‌ و پیچیده‌ی میان این دو زن می‌پردازه، در حالی که مرگ یکی از این‌ دو دوست نزدیکه و همین ماجرا زندگی دیگری رو دستخوش تغییر و تحول می‌کنه.
 وقتی پای مرگ و نیستی به میان می‌آد، زندگی با ارزش‌تر از همیشه جلوه می‌کنه. شاید به همین خاطره که آدمیزاد به محض نزدیک شدن به مرگ، خودخواه‌تر از همیشه می‌شه. این کتاب روایتی از مهر و از خود گذشتگیه. دوستی که حاضره نظم زندگی خودش رو به هم بزنه تا نیکولا زنده بمونه.
      

        اگنس مرده است، داستانی او را کشت، از اگنس جز این داستان چیزی نمانده"
با همین جمله ما وارد فضای رمانی می‌شیم که از ابتدا، پایانش رو می‌دونیم. ولی چیزی که در این رمان پست مدرن ذهن خواننده رو درگیر می‌کنه واقعیت این داستانه…
راوی که نویسنده‌ای درجه دو هست داستانی در مورد اگنس می‌نویسه، او به دنبال پایان مناسبه، پایانی که داستانش رو جذاب و خواندنی کنه و در آخر خواننده با دو پایان مواجهه. پایانی خوش و پایانی واقعی… در پایان خوش اگنس در کنار راوی به زندگی مشترکشون ادامه می‌دن و پایان دو که در ده صفحه‌ی آخر اجرا می‌شه. اگنسی که دیگر نیست. برای او همان اتفاقی می‌افته که راوی در ابتدای رمان گفته. اگنس می‌میره. داستانی او رو می‌کشه و داستان خلق شده در تعلیق جهان داستانی و واقعی باقی می‌مونه و این خواننده س که به این پایان جهت می‌ده
:
به نظرم این کتاب ارزش یک بار خوندن رو داره و توصیه می‌کنم بهتون.