در انتظار بوجانگلز قصه‌ی عشق است و جنون. همانطور که با او می‌خندید، با او بغض خواهید کرد و به خواندن ادامه می‌دهید، با نوای نینا سیمون در گوش که به همه چیز رنگی دوچندان می‌دهد. 
      

        این کتاب یک جستار کوتاه اما حاوی بینشی بسیار درخشان است که در آن نقاطی را در کنار هم قرار می‌دهد که تا اکنون آنها را بی‌ربط به همدیگر می‌فهمیدیم. 
ظهور ترامپ و خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا و سپس محبوبیت روز افزون راست افراطی در کشور های مختلف جهان چرا رخ می‌دهد؟ چرا اخراج مهاجران و بستن مرزها بر روی بیگانگان تا به این حد به سیاستی جذاب در جهان امروز تبدیل شده؟ درحالی که همین چند دهه پیش قرار بود در جهانی زیست کنیم که مرزها در آن بی‌معنا شده، قرار بود جهانی‌سازی و سرمایه داری جهانی اهمیت مرزهای ملی را بسیار نمادین سازند. اما منازعات سیاست در جهان امروز هیچ نشانی از این صلح و بی‌اهمیتی ندارد.
 برونو لاتور در این جستار، ربطی بسیار قدرتمند میان تغییرات اقلیمی و ظهور سیاست‌های ضدمهاجر و واپس‌گرایانه ایجاد می‌کند. اون به ما نشان می‌دهد که چگونه تغییرات اقلیمی زمین سفت و قابل اعتماد زیر پای همه‌یمان را لرزان و غیرقابل اعتماد ساخته. حتی آنان که سیاست انکار تغییرات اقلیمی در پیش گرفته‌اند در ته قلب‌های کوچکشان پذیرفته‌اند که زمینی برای جهانی‌سازی دیگر وجود ندارد. سیاست مبتنی بر مدرنیزاسیون جهان، متوجه شد که زمین کافی برای این عمل وجود ندارد. حالا همگی ترسیده‌ایم و با وضعیتی مستأصل میان زمین و آسمان سرگردان رها شده‌ایم. می‌ترسیم و میخواهیم به خانه‌هایمان برگردیم و درها را بر روی هر بیگانه‌ای ببندیم اما واقعیت این است که دیگر خانه‌ای برای بازگشت به آن بدون آن مدرنیزاسیون جهانی وجود ندارد. پس زیر لب از خودمان سوال خواهیم کرد که کجا می‌توانیم فرود بیاییم؟
      

        راستش این کتاب برای من فقط پیش رفتن با قصه‌ی شگفت انگیزه یک خانواده دوست داشتنی نبود. خوب یادم هست که وقتی این کتاب را توی دفتر نشر افق، وقتی که سر کار بودم ولی کاری برای انجام دادن نداشتم، ورق زدم و شروع کردم به خواندن و دیدن و حس کردنش، در دیگری به رویم گشوده شد. حالا می‌توانستم قفسه کتاب کودکان را ببینم که هرگز قبل از آن نمی‌توانستم حتی فکر کنم که قرار است چیز شگفت انگیزی برای من داشته باشد. تصویرم از کتاب کودک، همان کتاب‌های بسیار پرطرفدار و معروفی بودند که در کودکی خودم در معرض آنها بودم. داستان پرنسس‌ها و شاهزادها. اما انگار قصه‌های متفاوتی هم می‌توان سرود. قصه‌هایی که برای همه، فارغ از رده بندی سنی می‌تواند قلابی برای گیر کردن داشته باشد. یا باتلاقی برای غرق شدن. قصه‌هایی که جدا نمی‌کند، که بچه‌ها را خنگ و ابتدایی درنظر نمی‌گیرد، سعی نمی‌کند درجهت اجتماعی کردن کودکان به آنها پند اخلاقی بدهد. شاید بشود این‌گونه باری دیگر به قصه و کودکان فکر کرد. کاری که پتر اشتام با من کرد. حالا هم واقعاً بدم نمی‌آید که خارج از شهر زندگی کنم.