" در ستایش اتلاف وقت" نه. من با خواندن این کتاب وقت خود را تلف نکردم. کتاب جذابی بود. اگر عنوانش به شوخی می‌ماند اما حرف این کتاب جدی است. 
"طاقچه" در معرفی این کتاب آورده است: 
"لایتمن در این کتاب کم‌حجم  اما پرمطلب، به موضوع رسانه‌های ارتباطی و دنیای پر از تجهیزات امروز می‌پردازد و تلقی کمّی‌ای را که امروزه راجع‌به زمان گسترش پیدا کرده، نقد و تحلیل می‌کند. 
او عقیده دارد ما در میان انبوه وسایل و تجهیزات از خود و خلاقیت‌های فردی‌مان دور شده‌ایم: «من معتقدم پشت فناوری، کل شیوه تفکر ما، شیوه بودن‌مان در جهان و خصلت‌های اجتماعی و روانی ما تغییر کرده. خیلی از ما نمی‌توانیم یک ساعت را هم بدون برنامه‌ریزی بگذرانیم؛ نمی‌توانیم ده دقیقه بدون انگیزش بیرونی، تنها در اتاقی بنشینیم؛ نمی‌توانیم بدون گوشی هوشمند در جنگل قدم بزنیم. این عارضه رفتاری، بخشی از مختصات پرصدا، پرسرعت، تکه‌تکه و یا زیادی متصل جهان مجهز است.»
لایتمن با فناوری مخالف نیست و از فناوری‌های جدید هم به نوعی استفاده می‌کند. منظور او از اتلاف وقت هم دور ریختن فرصت‌های زندگی نیست. بلکه به دست آوردن بخش‌هایی از وجود خود است که در میان شلوغی و زمان‌محوریِ دنیای مدرن گم‌شان کرده‌ایم. به تعبیر جیمز بری، نویسنده اسکاتلندی، حتما به شما درباره ساعات طلایی، که از دست‌تان می‌گریزند، هشدار داده‌اند، اما بعضی از آن‌ها فقط به این دلیل طلایی‌اند که اجازه می‌دهیم از دست‌مان بگریزند.
بعضی‌ها اگر گرسنه باشند، به ساعت نگاه می‌کنند که آیا «زمان» همیشگی و متداول غذا خوردن رسیده یا نه؛ درحالی‌که زمان درونی به آن‌ها اعلام می‌کند که وقت غذا خوردن است. لایتمن می‌گوید وقتی به خود درونی‌ام گوش می‌دهم، صدای نفس کشیدن روحم را می‌شنوم. آن نفس‌ها آن‌قدر ظریف و لطیف‌اند که برای شنیدن‌شان نیاز به سکوت و آرامش دارم؛ نیاز به خلوت دارم. نیاز به فضاهای وسیع و ساکت در ذهنم دارم. نیاز به حریم خصوصی دارم. بدون تنفس و شنیدن صدای خودِ درونی‌ام، زندانی دنیای مجهز و شلوغ اطرافم هستم.
درباره اهمیت زمان و طلا بودن آن زیاد شنیده‌ایم. در ستایش اتلاف وقت نگاه جدیدی به زمان و زندگی مدرن دارد و از اهمیت «کیفی» زمان برای شما می‌گوید.
خواندن کتاب در ستایش اتلاف وقت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
این کتاب زمان را جور دیگری به شما نشان می‌دهد و می‌تواند به شما کمک کند ارزش وجودی خود را بیش از پیش بشناسید و برای حفظ آن بیشتر تلاش کنید. خواندن این اثر را به همه علاقه‌مندان به کتاب‌های فلسفه و زندگی پیشنهاد می‌کنیم."
        

          درباب غوطه وری در سرعت زمان حدف های زیادی داره.ولی همه به این دقت کردید که زمان دیگه برکت نداره.....
بااین سرعت زندگی به کجا میرویم؟
        

          تکراری، آبکی، شعاری و بسیار محدود به تجربه‌های شخصی که اونا هم به درد آدمای وایت می‌خورد. یه مشکل دیگه‌ی من با کتاب این بود که وقتی داره درمورد رها کردن و استراحت کردن حرف می‌زنه و مثال میاره، همه‌ی مثال‌ها از آدمای بسیار موفق و معروفیه که آلردی چندتا موفقیت و کار بزرگ داشتند و حالا تصمیم می‌گیرند اون وسط چند روز به خودشون استراحت بدن. اینجور مثال‌ها و البته تصویر غلطی که از "اتلاف وقت" ارائه میده چیزی نبود که به من کمک کنه.
        

          من صوتی این کتاب رو گوش دادم 
۷۰ درصدش رو گوش دادم ولی خوشم نیومد
اوایل کتاب اینقدر جذاب و گیرا بود که فکر کردم تا آخرش همینطور میمونه ولی ابدا نبود 
از حق نگذریم بعضی از مطالبش واقعا بدرد بخور بود
شاید متنی باید کتاب رو میخوندم نه صوتی 
        

          بعضی‌ها ساعتِ مچی می‌بندند تا از این‌که ظاهراً بر وقت مسلطند آرامش پیدا کنند. ولی خیلی‌ها فقط دوست دارند چیزی روی مچشان باشد محضِ زینت.

یونانی‌ها به دو نوع زمان باور داشتند: کرونوس و کایروس. کرونوس زمانی کَمّی است که بدونِ اعتنا به زندگیِ انسان‌ها پیش می‌رود. اما کایروس زمانی کیفی است که رویدادهای انسانی آن را پدید می‌آورند.

غربی‌ها زمان را خطی می‌بینند اما آن‌ها که هنوز به جهانِ شرق تعلق دارند نگرانِ از دست دادنِ زمان نیستند. برای آن‌ها زمان مثلِ رودخانه است نه مثلِ پول. پس عجیب نیست که با یک مکزیکی یا ایرانی یا مصری یا هندی قرار بگذارید و او دقیقاً سرِ وقت نیاید. برای آن‌ها زمان یک بازه است نه یک نقطه.

غربی‌ها تلاش کردند که با اختراعِ وسایلِ جدید، زمانِ بیش‌تری را ذخیره کنند. جاروبرقی و تلفن و ماشین‌لباسشویی نه تنها باعثِ  بهینه شدنِ وقت و رسیدگی به زندگی نشدند بلکه کمک کردند که وقتِ بیش‌تری را به کار اختصاص دهیم.

دنیای جدید دنیای 《دستاورد》 است. مهم نیست مذهبی باشید یا نه. دنیای جدید به شما فشار می‌آورد تا همه چیز و همه کس را در چهارچوبِ 《نتیجه》 ببینید. در این دنیا کودکان باید زود و فشرده بزرگ شوند و پیرها باید زود و بی‌صدا بمیرند؛ چون وقتِ ما را بیخود تلف می‌کنند.

اگر احساس می‌کنید که این دنیای مکانیکی و چاق و مصرفی و بزرگسالانه و بی‌هیجان بابِ میلتان نیست و حالتان از این نظمِ سیاه و نابودگر به هم می‌خورَد این کتاب برای شما نوشته شده.

        

          همینطور که از اسم کتاب مشخص هست در ستایش اتلاف وقت صحبت می‌کنه.
این کتاب با دید علمی میاد میگه که ما زمانی برای اتلاف وقت نیاز داریم، هر چند فکر میکنیم برای ده دقیقه هم نباید بیکار باشیم و باید برنامه ریزی داشته باشیم.😶
درباره این باور میگه که در دنیای امروز زمان مساوی با پول هست.
دنیای دیجیتال امروز باعث کاهش خلاقیت شده.

کتابی خوبی هست برای افرادی که فکر میکنن حتی زمان کوتاهی رو نباید از دست بدن.😁 یکسری راه‌حل هم معرفی می‌کنه که چطور به زمانی برای خود بپردازیم.
پ.ن:  این کتاب از نشر چشمه ترجمه راحت و روانی داشت.
        

          چقدر موضوع قشنگ و جالبی داشت…
چقدر خوبه که توی این دنیای زشت و پرهیاهو، 
هر از گاهی ترمز دستی رو بکشیم.
هر از گاهی فرار کنیم از زمان و مکان.
هر از گاهی تلف کنیم وقت‌مون رو.‌

کتاب سوم از ۱۵ کتاب چالش شهریور ۱۴۰۳ :)
———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          ایده‌ی اصلی کتاب قطعاً جالب بود. تو دنیایی که مدام به بهره‌وری با سرعت بالا تشویق میشیم، یادآوری می‌کنه که لحظات بی‌هدف و هیچ کاری نکردن، نه‌تنها اتلاف وقت نیست، بلکه می‌تونه ذهن رو آزاد کنه و خلاقیت رو تقویت کنه. ولی راستش برای من از یه جایی به بعد کسل‌کننده شد، چون تلنگر اصلی همون اوایل زده می‌شه و بعدش بیشتر تکرار بدیهیات بود. کتاب بدی نبود و نکات جالبی داشت، اما در کل خیلی باهاش ارتباط نگرفتم.
        

          از دستهٔ کتاب‌های «نفسی بخوان و بگذر» بود برام.
کتابیه که حتماً به یک بار خوندن می‌ارزه. چون یک حرف مهم داره. یک ایدهٔ تأمل‌برانگیز و بسیار مهم، ولی پر از حرف‌های تکراری و بعضاً بدیهی. با کلی جملهٔ خوشگل‌موشگل بریده‌خور. باید یک بار سریع از روش خوند و از خیلی مطالبش گذر کرد، اما در نهایت ارزش داره که ساعت‌ها وقت بذاری و بهش فکر کنی. نه اینکه همهٔ کتاب رو بپذیری. بلکه درباره‌ش فکر کنی و نتیجهٔ خاص خودت رو ازش بگیری.
درهرصورت، از خوندنش پشیمون نیستم. احتمالاً باز هم به بخش‌های خط‌کشی‌شده‌ش برگردم و دوباره درباره‌ش فکر کنم.
        

          کتابی در ستایش رهایی از زمان بندی خشک دنیای مدرن و حرکت به سمت فکر و خودشناسی و تفکر خلاق
        

           آیا واقعاً وقتمون رو تلف می‌کنیم؟ یا فقط داریم زندگی می‌کنیم؟
کتاب «در باب اتلاف وقت» از مجموعه‌ی فلسفه‌ی زندگی روزمره، نوشته‌ی الن لایتمن، اثریه کم‌حجم ولی درخشان، که با دیدی فلسفی، روان‌شناختی و حتی اجتماعی به یکی از مدرن‌ترین اضطراب‌های زندگی امروز می‌پردازه: ترس از اتلاف وقت.

⸻

🔍 دغدغه‌ی اصلی کتاب:
ما آدم‌ها دائم زیر فشارِ این ایده هستیم که باید مفید باشیم، باید پیشرفت کنیم، باید نتیجه تولید کنیم. اگر نه، وقت‌مون رو تلف کردیم.
اما هیتمن این فرضیه رو به چالش می‌کشه. او با نگاهی انسانی، و نه بهره‌ورانه، از ما می‌خواد یه قدم عقب بریم و بپرسیم:
📌 اصلاً «اتلاف وقت» یعنی چی؟
📌 کی این معیارها رو تعیین کرده؟
📌 آیا همیشه باید هدفمند باشیم؟ یا زندگی‌کردن خودش می‌تونه هدف باشه؟

⸻

🧠 نکات برجسته و تحلیلی:
	1.	اتلاف وقت در نگاه جامعه‌محور:
جامعه‌ی مدرن، مخصوصاً سرمایه‌داری، ارزش رو با خروجی می‌سنجه. هر لحظه‌ای که صرف لذت‌بردن، تنبلی، خیال‌پردازی، یا حتی بی‌حوصلگی بشه، از نظر فرهنگ غالب «تلف‌شده» محسوب می‌شه.
	2.	اما از منظر انسانی…
هیتمن می‌گه بسیاری از لحظات معنادار ما در همین «اتلاف وقت‌»ها شکل می‌گیرن. پیاده‌روی بی‌هدف، زل‌زدن به آسمون، وقت‌گذرونی بی‌برنامه با دوستان… همین‌ها هستن که ما رو انسان‌تر می‌کنن، نه فقط چک‌لیست‌ موفقیت‌هامون.
	3.	زمان و کنترل:
ما فکر می‌کنیم اگر زمان‌مون رو کنترل کنیم، پس زندگی‌مون رو کنترل کرده‌ایم. ولی این فقط یه توهمه. زمان نمی‌شه «مدیریت» کرد؛ می‌شه فقط باهاش بود.
	4.	ریشه‌های اضطراب زمان:
بخش‌هایی از کتاب به خوبی نشون می‌ده که اضطراب از دست دادن زمان، بیشتر ریشه در ترس از مرگه. چون هر لحظه‌ی «بی‌فایده» ما رو به یاد مرگ نزدیک‌تر می‌کنه، انگار باید با بهره‌وری به جنگ مرگ بریم. اما شاید «پذیرش» زمان بهتر از «استثمار» اون باشه.

⸻

🌿 نقاط قوت کتاب:
	•	نثر ساده و در عین حال تأمل‌برانگیز
	•	تلفیق فلسفه، روان‌شناسی، جامعه‌شناسی
	•	مثال‌های ملموس از زندگی روزمره
	•	جسارت در بازبینی ارزش‌های مدرن

📌 نقطه‌ی ضعف (اگر بخوایم سخت‌گیر باشیم):
برای خواننده‌ای که به دنبال راهکارهای دقیق و تکنیکی برای «مدیریت زمان»ه، این کتاب گیج‌کننده خواهد بود. چون اصلاً دنبال تکنیک نیست، دنبال بازنگری نگرشه.
و اینکه ممکنه ک مطالب به نظرتون تکراری بیان ولی خب من از دید یاداوری بهش نگاه کردم.
⸻

🪞 برای چه کسانی مناسبه؟
	•	اون‌هایی که احساس می‌کنن همیشه باید مفید باشن
	•	افرادی که از «تنبلی» خودشون احساس گناه دارن
	•	کسانی که دنبال بازتعریف زمان و معنا در زندگی هستن
	•	و البته همه‌ی ما، که گاهی فراموش می‌کنیم زندگی کردن خودش کافیه.

⸻

📌 جمع‌بندی:
«در باب اتلاف وقت» مثل نشستن زیر آفتاب در یک روز ساکته. قراره کاری نکنه، فقط تو رو یاد زندگی بندازه.
شاید بعد از خوندنش، کمی بیشتر به خودت اجازه بدی بی‌برنامه باشی، نفس بکشی، و به جای «استفاده کردن» از زمان، باهاش زندگی کنی.
        

          باید برای اعتیاد به فضای مجازی کاری کرد؛ برای کم کردن افسردگی نوجوانی، اضطراب جوانی و احساس ترس از دست دادن فرصت‌ها.
        

          نگاهی نو به زمان .

رهایی از درماندگی که فضای مجازی نصیب ما کرده است ‌
        

          ما هم قربانی دنیای مجازی هستیم و هم مقصر به وجود آمدن آن برای فرزندانمان
ما هم زندانی هستیم و هم زندانبان
ما به خودمان و فرزنمان دنیایی را بدهکاریم که در آن سکوت کنیم ،فکر کنیم ، خلوت کنیم بدون فضای مجازی و اتلاف وقت
نمی توانیم به گذشته سفر کنیم اما می توانیم بخشی از آن را در زندگی اکنون اجرا کنیم
        

          انتخاب این کتاب در واقع به درگیری شخصی من با مسئله مرکزی کتاب مرتبط است. و آن این که در این عصر و زمانه‌ی پرشتاب که کوچک‌ترین مجالی را برای آسودن و رها بودن نمی‌دهد و حتی اگر هم زمانی را به اینگونه سپری کنیم، عذاب وجدان بخاطر مفید نبودن وقتمان به سرعت هر خوشی را تلخ می‌کند، چگونه زیستنی است؟ پاسخ کتاب همچنان در همان منطق کمی و علمی است. و سعی می‌کند نشان دهد که چگونه رها و ناهشیار پرسه زدن یا فقط نشستن و رشته‌های اندیشه را رها کردن چقدر به خلاقیت و سلامت روان و ذهنمان مرتبط است. زمانی که در آن به وسایل الکترونیکی و اینترنت و برنامه‌ریزی‌های کاری و تحصیلی هیچ اعتنایی نکنیم، در زندگی امروزه ما که بهره‌وری را هرچقدر افزایش بدهی کم است، عملا به لحظات ناممکنی بدل شده‌اند. از این منظر من هم دلم برای روزگار کودکی تنگ می‌شود. برای وقتی که همه چیز معطوف به اکنون بود. برای زمان بازی که نام و مضمون یکی از بهترین فصل‌های کتاب هم هست. و من هم معتقدم که چنین چنین رها زیستن، زندگی بهتری است. درحالی که همزمان به فهرست کارهای انجام نگرفته‌ام نگاه می‌کنم و احساس بدی دارم که از انجام دادنشان عقب مانده ام. اما می‌دانم که در واقع به چیزی دیگر نیاز دارم. به اتلاف وقت بدون فکر کردن به بعدش.
        

          از آن دست کتاب‌هایی بود که حتما حتما برای بار دوم و یا حتی بار سوم آن‌را می‌خوانم.
ترجمۀ خیلی خوبی داشت.
پرداخت به محتوا عالی بود. واقعا برای من که همیشه ذهنیتی منفی به زمان داشتم اما تلاش میکردم که همه‌چیز را سرموقع انجام بدهم بسیار کمک کننده بود. دنیای امروز بدون زمان معنا ندارد و این کتاب به ما زمان را آموزش میدهد.
پیشنهاد می‌کنم در هر حوزه‌ای که مشغول مطالعه هستید، این کتاب را در صدر لیست مطالعاتی‌تان اضافه کنید
        

          می‌تونست خیلی بد باشه، ولی واقعا خوب بود. البته نه خیلی خوب یا عالی، ولی اصلا از شنیدنش ناراضی نیستم.
حداقل 10 روزی هست که کارهایی که باید بکنم رو نمی‌کنم و یه ذره درگیر خمودی شدم :)
حس می‌کنم دارم این پیچ حساس تاریخی رو رد می‌کنم، بعیده به این کتاب خیلی ربط داشته باشه که دارم رد می‌کنم‌‌ش، ولی بی‌ربط هم نیست.

در ضمن نسخهٔ صوتی کتاب رو گوش دادم که اجرای ساده و تقریبا قابل قبولی داشت؛ طبیعیه نباید انتظار بهروز رضوی و آرمان سلطان‌زاده داشته باشیم :))
        

          امروز تحت تاثیر سرمایه‌داری ما یاد گرفتیم که پول طلاست و باید دقیقه به دقیقه اش رو مشغول یه کاری باشیم تا بتونیم با رشد فردی و کار و ... خودمون رو رشد بدیم اما حقیقت اینه که این زندگی به قول وبر و پولانی و خیلی دیگه از اندیشمندان بزرگ ما رو به ابزار تولید تبدیل کرده و انسان رو از جایگاه انسان بودن خودش خارج کرده و دیگه این اقتصاد نیست که یه ابزار توی دست ما باشه، که ما ابزار توی دستش شدیم.
این کتاب می‌ره سراغ همین موضوع که انسان نیاز داره به فراغت و بطالت و اتلاف وقت و بازی و این ها چیزی هستند که خلاقیت انسان رو رشد میدن و عامل رشد و ارتقا میشن، چیزی که گفتنش توی این دوره و زمونه شاید تابو باشه و آدم ها باورش نکنند.
بگذاریم انسان انسان بماند!

این کتاب واقعا ارزش داره که خونده بشه و ازش درس گرفته بشه برای زندگی معاصر ما ⁦;⁠)⁩