دیدرو واقعا چندین گام از افکار دوره خودش جلو بوده است .
تاثیرات افکار آن زمانه را نباید در این رساله بی تاثیر دید اما نگاه و بیان دیدرو راجع به زنان بسیار جسورانه است .
      

        چقدر اعتماد کردن ترسناک شد .


کتاب در هر لحظه دچار شک و تردید می کرد ، واقیعت چیه ؟
حقیقت چیه ؟
از چه دیدگاهی باید نگاه کرد ؟

حتی بعد از پایان کتاب ذهنم همچنان مشغول بود که حقیقت چی شد آیا حقیقت قربانی اعتماد کردن شد ؟
اصلا حقیقت اون چیزی هست که ما بهش اعتماد میکنیم یا چیزی که اتفاق افتاده ؟
مگر حقیقت اصلا نیاز به اتفاق افتادن داره وقتی توی ذهن ما مهر اثبات بر اون زده شده چه تفاوتی دارد که حقیقت چه باشد .
بسیار زیبا .
      

        فوق فوقش قفس ها رو محکم تر میسازن .

تلنگری که گوریل پشمالو را آگاه کرد به زندگی نداشته خود زندگی که در آن به قول خودش فقط مسئله اش شکم بود ، اکنون درد جامع تری بر آن حاکم شده "پس من چیستم؟".
      

        قطاری که مسافرانش را به ابدیت می برد .


نمایشنامه به شکل بسیار زیبا و ظریفی به انتقاد از آدم کشی و خونریزی و فساد درون دولت برخواسته .
جدای از مسائل آن زمان روسیه ، افکار بیان شده در این نمایشنامه به نقد دولت مفسد برخواسته که خونریزی را به هرچیزی ترجیح می دهند. 
      

        مرز جنون چیست ؟


کتاب بی نظیری بود و فوق العاده 

واقعا جنون چیست ؟آیا جنون ساخته ذهن آدم هایی اسن که بنا بر قاعده ای دور هم جمع شده اند ؟

شاید همه ای ما در ذهنمان دیوانه ایم اما از نشان دادن آن در بیمی عمیق هستیم .
      

        نابینایی  درد یا فضیلت؟


سه داستان با سه نویسنده عالی .

مترجم کتاب اسکندر آبادی نابینا هست و این خودش علتی بود برای جذابیت بیشتر کتاب .

هر داستان به بخش های متفاوت نابینایی می‌پرداخت در رساله دیدرو ، نابینایان به عنوان افرادی باهوش و ذکاوت معرفی می شوند ، دیدرو آنها رو پر از استعداد  معرفی می‌کند.
نگاه دیدرو پر از نگاه انقلابی به نابینایی است ، در جامعه ای که نابینایی عذاب قلمداد می شده است،  دیدرو این امر را محدودیت و عذاب به شمار نمی آورد و این افراد را مثل سایر افراد حتی در مواردی بالاتر از آنها می‌شمارد. 

اما داستان دوم از هوفمان واقیعت جامعه را به نابینایی نشان می دهد اینکه جامعه چگونه به نابینایان نگاه می کند .

و در آخر ژید ، ابتدا ما با چگونگی مورد استفاده قرار گرفتن توسط معلولیت هستیم حتی گاهی با اینکه ترحم بر انگیز است .

در آخر گفت و گو خود آبادی که بسیار شیرین بود.

به طور کلی این کتاب به تمامی ابعاد نابینایی نگاه کرده بود و سوالات بی شماری در ذهنم من ایجاد کرد و به من فهماند که چقدر از این دنیا نابینایان دور هستم درباره آن تفکر نکرده ام و چه دنیای جالبی دارند .
      

        با این سبک ادبی آشنا نبودم .

اما باز هم قلم چخوف من را جذب کرد .
      

        نگاهی نو به زمان .

رهایی از درماندگی که فضای مجازی نصیب ما کرده است ‌
      

        فقط پنج دقیقه دیر رسیدم .


نه مرد داستان پنج دقیقه دیر نرسید یک زمستان دیر رسید ، زمانی طولانی به نازنینش باور داد که قرار است با روحی مرده با عشقی مرده با علاقه ای در خاک شده زندگی کند .
قرار است شصت سال زندگی کنند و هیچ حس نکنند بعد آمد و گفت زنده شو گفت تمام این مدت روح من در عشق تو بوده .
چه درد بزرگی نصيب نازنینش کرد.

کتاب بسیار زیبا است و با حجم بسیار کمش کلی حرف دارد . 
      

        زندگی عادت است .

اما شاید معنای زندگی همین باشد،  معنای زندگی چیزی جز زندگی کردن نباشد ‌.
شاید جستن علت برای این زندگی که علتی ندارد ما را با آن بیگانه می‌کند،  چون خارج از علت راه می‌رویم و دنبال چیزی میگردیم که وجود ندارد .

بیگانه در ابتدا میگفت اهمیتی ندارد و حقیقتا پشیمان نیست اما زندگی همین است ، پشیمانی هایی که جامعه ساخته عدالت همین است چیزی فراتر نیست عدالت همان است که انسان ها ساختند ، زندگی همین است و ارزش آن در زیستن کنار ارزش های ساختگی میل ما به زندگی میل به همان خوشی و ها ناخوشی های ساخته بشر است نه چیزی فراتر .
      

        گذشت زمان از ما بی گناه می‌سازد؟

بانوی سالخورده  چیزی جز عدالت برای مردم آن شهر نبود شهری که تمام این سال ها ادعای عدالت داشتند .
بانوی سالخورده تمام مردم را با  مجازات خود رو به رو کرد .
با نوی سالخورده به ایل نشان داد که تنها شدن بخاطر قدرت چه مزه ای دارد .

نمایشنامه بسیار زیبا با داستانی فوق العاده که نشان می دهد انسان  عدالت را با منفعت خود معنا می کند ، عدالت در این داستان چیزی متغییر بود که با نیاز مردم متفاوت میشد ، شاید هم واقعا عدالت چیزی ساخته ذهن انسان برای تحقق منفعت اوست .
شاید ما در جهانی زندگی می‌کنیم که هر کس عدالت را با نگاه خود معنا می‌کند.

فیلم بی همه چیز اقتباسی از این نمایشنامه است .
این فیلم به زیبایی نمایشنامه نیست و پایان متفاوتی دارد اما فیلم زیبایی است .
      

        زندگی سر تا سر عشق 

ابتدای کتاب  خواننده کمی کسل می‌شود و در داستان گم می شود ، اما کتاب هرچقدر جلو می‌رود جذابیت بیشتری بیشتری پیدا می‌کند. 
داستان کتاب  داستانی لطیف و گیرا و جذاب است ، زندگی و دنیایی پر از عشق ، عشقی که مانع می بیند خم می‌شود اما هیچگاه از بین نمی رود .
      

        دیکتاتوری. 
در یک کلمه آرمانشهری که آزادی رو قربانی کرده .
مردمی که حتی اجازه ندارند تنهایی غذا بخورند زیرا شایسته نیست .
کتاب اول که شرح مشکلات بود بسیار جالب بود اما کتاب دوم و راه حل و تاکید بر عدم مالکیت خصوصی واقعا نگاهی دیکتاتوری بود .
      

        صحبت های یک مرد با پدری که نیست .
مرگ پدر باعث شد تا  پسر  نگاهی به رابطه گذشته خود با پدرش کند ، گذشته ای که شاید زمان کمی از زندگی او را گرفته اما تمام زندگی او را تحت تاثیر قرار داده .
پسر  خاطرات را بیان می کند و در تمام آن یک چیز به چشم می‌خورد که پسر پدر را به عنوان یک مرد معمولی درک نکرده است و هر لحظه حسرت  آن سال ها را می‌خورد هر سال از نبود پدر می‌گذرد پسر ، پدرش را بیشتر به عنوان یک مرد معمولی قبول می‌کند و او را دوست دارد .

      

        چخوف همیشه همینه ، آخر داستان با وجودت بازی میکنه .
عالی بود .