شعرهای منثور در دورۀ پیری و بیماری بر قلم تورگِنیف نشسته‌اند، متن‌ها و طرح‌های این دفتر از رنج‌های شخصی او، یادکرد از منازل زندگی‌اش واندیشه‌ورزی‌هایی فلسفی نقش می‌گیرند. بخشی از این متن‌ها و طرح‌ها که‌ ایجاز و دقتی مینیاتوری دارند، در زمان حیات او به چاپ رسید و باقی این طرح‌های گزیده بعد از مرگش. خود’ این مجموعه را پیرانه خوانده‌است،سخن آخرِ مردی پیر. اما محبتی که در همه‌حال با قشرهای محروم وطنش داشت، به‌ این متونِ غنایی’ رنگی واقع‌گرایانه بخشیده است.