اولین نمایشنامه ایرانی که خوندم و چقدر خوب بود.
        

          "فعل" از آن کتاب هایی - نمایشنامه هایی - است که می تواند در "تاریخ شخصی" هر کسی جا بگیرد و عزیز شود. فراموش نشود و ماندگار شود. اما تاثیرگذاری "فعل" بیشتر از "ارتباط شخصی خواننده با اثر" است.
"فعل" در روایت خود "زمان" را در هم می ریزد، اما این "در هم ریختگی زمانی" تجربه ی جدیدی است که بسیار با فرم های تکراری دیگر "زمان غیر خطی" در ادبیات مثل "پرسه زدن میان خیال و واقعیت" یا "خاطره گویی" و "تغییر راوی" متفاوت است. و از همین طرح نو است که "فعل" می تواند در درون خواننده هم وسوسه ای غریب ایجاد کند؛ وسوسه ی تبدیل شدن از "ضمیر" به "اسم" و از "اسم" به "فعل"، و فعلی که همان "کنش" است. چیزی که امروز غیابش ما را به توده هایی بی شکل و ناتمام تبدیل کرده است. مانند کلمه هایی پشت سر هم، اما بدون "فعل" و ناکام در "جمله شدن". انبوهه ای ناقص، نارس، چنان جنینی مرده.
        

          به‌شدت حسودی‌م می‌شه به محمد رضایی‌راد که تونسته نمایشنامه‌ای به این شگفت‌انگیزی بنویسه. انقدر تحت تأثیر قرارگرفتم که به‌محضِ تموم کردنش، دوباره از اول یه دور دیگه خوندمش. این‌که بتونی در قالب یه روایت، اونم با درهم‌تنیدگی‌های زمانی و مکانی، به این زیبایی از امکان‌هایی که زبان در اختیار ما می‌ذاره یا ازمون سلب می‌کنه حرف بزنی، حقیقتاً شاهکاره به‌نظرم. این همیشه دغدغه‌ی من بوده که چقدر زبان باعث می‌شه نوع تجربه‌ی‌ زیست‌مون متفاوت باشه و این‌که داشتم در بستری روایی درباره‌ش می‌خونم خیلی هیجان‌زده‌م کرده بود. خیلی دوست داشتم می‌تونستم اجرای این نمایشنامه رو ببینم، دوست داشتم ببینم جابه‌جایی‌های مکانی و زمانی که انقدر قشنگ با دیالوگ‌ها اتفاق افتاده بودن، در عمل چطور رخ دادند.
        

          بعد خوندن این نمایشنامه خیلی دوست دارم بیشتر بر ساده ترین چیز‌ها توجه کنم. چقدر اسم و ضمیر با هم فرق دارن یا فعل لازم و متعدی و ... 
(من‌با اینکه نمی تونم کتابی رو یه شبه تموم کنم، اما ناتمام گذاشتن این کتاب برای من ممکن نبود)  

        

          «عشق» مرز باریک ترسناکیه. یک سوی مرز نیست، خود مرزه. مرز «انداختن» و «لغزیدن». باید به تنهایی و بدون فعل کمکی، فقط در زمان حال صرف بشه. این نمایشنامه همون مرزه و ترس حاصل از این بندبازی رو خیلی خوب منتقل می‌کنه.
        

          شاید اگه بخوام در مقایسه با نمایشنامه‌هایی که خوندم نمره بدم نباید پنج بدم اما احساس خوب و گیجی که از خوندنش دارم شاید از مقایسه‌ی فنی مهم‌تر باشه... لذت بردم.
        

          لیلا:فعل ((عشق)) چیه؟
فرهاد:منظورت رو نمی فهمم.
لیلا:برای عشق باید از چه فعلی استفاده کرد؟((عشق ورزیدن))،((عشق بازی کردن))،((عاشق شدن))،((عاشقی کردن))؟((ورزیدن))،((شدن))،((کردن)) ربطی به خود ((عشق)) نداره، می آد می چسبه به((عشق))، همون طور که می تونه به هر اسم دیگه ای بچسبه:((تنفر ورزیدن))،((ناکام شدن))،((جسارت کردن)). اما فعل خود ((عشق)) چیه؟ فعلی که فقط به خود ((عشق))برگرده؟ فعلیت ((عشق)) در چه فعلی محقق می شه؟ و فاعلیت فاعل، یا درست تر بگم، عاشقیت عاشق رو چه فعلی آشکار می کنه؟ اون فعلی که فعل نهایی ((عشق)) باشه، هیچ کدوم این ها نیست انگار. عرب ها فعل بهتری براش دارن:"عَشِقَ"؛خود خود کلمه فقط.
فرهاد:خب به نظر تو چیه اون فعل؟
لیلا:فعلی نداره،یه اسمه که باید با مصدر جعلی به فعل تبدیل بشه؛فعل محض، یه حال ناب، ((عشقیدن)) که فقط در زمان حال صرف می شه، نه گذشته و نه آینده، فعل مضارع استمراری، فقط:((من می عشقم))،((تو می عشقی)).
فرهاد:این یه جور شطحیات ئه.
لیلا:می خوایید بگید مزخرفات؟ حق باشماست آقای کاتب اما این چیز دو طرفه یه جمله ی دستوری نیست که تشکیل شده باشه از:فاعل و مفعول و فعل،بلکه یک جمله ی غیر دستوری،یک حال غیر زبانی هست که تشکیل شده از:فاعل و فاعل و فعل،یه فعل محض، یه فعل محض مفرد.
        

          «- چی رو جا گذاشتی؟
+ پرهای دُرنا رو.»

آخرین باری که چیزی رو این‌طوری یک نفس خونده بودم، یادم نمی‌آد.  
دوهفته‌ی پیش سر حلقه‌ی نمایشنامه‌های ایرانی، یادم آورده شد که رضایی‌راد جزو لیست آدم‌هاییه که دلم می‌خواسته ازشون چیزی بخونم ولی هنوز سر وقتشون نرفته‌ام. امروز صبح توی قطار، وقتی از خواب پریدم و دیگه خوابم نبرد، داشتم دنبال چیزی می‌گشتم که حواسم رو پرت کنم و به «فعل» برخوردم و گفتم چرا که نه، احتمالاً دیگه وقتشه. 
شگفت‌انگیز بود. باورم نمی‌شه. از اون چیزهاییه که آدم ناراحت می‌شه چرا زودتر پیداشون نکرده.
        

          اولین نمایشنامه خوانی جدیم بود👍
ساده شروع شد اما ساده پیش نرفت👌
خیلی دوست دارم شرایطی پیش بیاد بتونم اجرای این نمایشنامه رو ببینم بنظرم مثلِ خودِکتاب میخکوبم میکنه🥲🎭
        

          Have you ever read something and be like they probably read that and based part of their personality on it?
        

          ثمين داشت كتاب رو می‌خوند،‌ گذاشته بودش روی صندلی. برش داشتم كه بالاخره يه نگاهی بهش بندازم. شروعش كردم و پيوسته، بی‌وقفه، سرپا خوندمش. نفسم حبسه...  فوق العاده بود بنظرم.
        

          چقدر خوب بود
چقدر کیف داد
بعد از مدت‌ها با یه نمایشنامه خیلی حال کردم... حالا واقعا انقدر خوب بود(که بود) یا من در حال خوبی خوندم رو نمی‌دونم. اما خیلی چسبید:) 

من و 8 نفر از دوستام، به صورت آنلاین تو گوگل میت این نمایشنامه رو بلند‌خوانی کردیم و هر کسی یه نقشی داشت و منم شیوا پرتوی،دبیر ادبیات بودم 💪🏼😍😍

وسط خستگی‌های درس خوندن و امتحانات، این 4 شبی که تمرین داشتیم خیلییی بهم خوش می‌گذشت و تجربه فوق‌العاده‌ای بود این بلندخوانی.

و فهمیدم یه کارگردان درون هم دارم که خیلی خوب عمل می‌کنه 👍🏻😎

*برای این بلندخوانی از خود آفای رضایی‌راد اجازه گرفتیم.