اولین نمایشنامه ایرانی که خوندم و چقدر خوب بود.
        

          شاید اگه بخوام در مقایسه با نمایشنامه‌هایی که خوندم نمره بدم نباید پنج بدم اما احساس خوب و گیجی که از خوندنش دارم شاید از مقایسه‌ی فنی مهم‌تر باشه... لذت بردم.
        

          فقط یادمه یه عصر قبل از جنگ یک ساعت و خردی نشستم فعل خوندم. از فارسی‌های خوب بود. این یکی گزارشش هم نصفه مونده. جنگ شد فعل رو از مغزم شست. 
        

          لیلا:فعل ((عشق)) چیه؟
فرهاد:منظورت رو نمی فهمم.
لیلا:برای عشق باید از چه فعلی استفاده کرد؟((عشق ورزیدن))،((عشق بازی کردن))،((عاشق شدن))،((عاشقی کردن))؟((ورزیدن))،((شدن))،((کردن)) ربطی به خود ((عشق)) نداره، می آد می چسبه به((عشق))، همون طور که می تونه به هر اسم دیگه ای بچسبه:((تنفر ورزیدن))،((ناکام شدن))،((جسارت کردن)). اما فعل خود ((عشق)) چیه؟ فعلی که فقط به خود ((عشق))برگرده؟ فعلیت ((عشق)) در چه فعلی محقق می شه؟ و فاعلیت فاعل، یا درست تر بگم، عاشقیت عاشق رو چه فعلی آشکار می کنه؟ اون فعلی که فعل نهایی ((عشق)) باشه، هیچ کدوم این ها نیست انگار. عرب ها فعل بهتری براش دارن:"عَشِقَ"؛خود خود کلمه فقط.
فرهاد:خب به نظر تو چیه اون فعل؟
لیلا:فعلی نداره،یه اسمه که باید با مصدر جعلی به فعل تبدیل بشه؛فعل محض، یه حال ناب، ((عشقیدن)) که فقط در زمان حال صرف می شه، نه گذشته و نه آینده، فعل مضارع استمراری، فقط:((من می عشقم))،((تو می عشقی)).
فرهاد:این یه جور شطحیات ئه.
لیلا:می خوایید بگید مزخرفات؟ حق باشماست آقای کاتب اما این چیز دو طرفه یه جمله ی دستوری نیست که تشکیل شده باشه از:فاعل و مفعول و فعل،بلکه یک جمله ی غیر دستوری،یک حال غیر زبانی هست که تشکیل شده از:فاعل و فاعل و فعل،یه فعل محض، یه فعل محض مفرد.
        

          چقدر خوب بود
چقدر کیف داد
بعد از مدت‌ها با یه نمایشنامه خیلی حال کردم... حالا واقعا انقدر خوب بود(که بود) یا من در حال خوبی خوندم رو نمی‌دونم. اما خیلی چسبید:) 

من و 8 نفر از دوستام، به صورت آنلاین تو گوگل میت این نمایشنامه رو بلند‌خوانی کردیم و هر کسی یه نقشی داشت و منم شیوا پرتوی،دبیر ادبیات بودم 💪🏼😍😍

وسط خستگی‌های درس خوندن و امتحانات، این 4 شبی که تمرین داشتیم خیلییی بهم خوش می‌گذشت و تجربه فوق‌العاده‌ای بود این بلندخوانی.

و فهمیدم یه کارگردان درون هم دارم که خیلی خوب عمل می‌کنه 👍🏻😎

*برای این بلندخوانی از خود آفای رضایی‌راد اجازه گرفتیم. 
        

          تموم شد ولی کاش ادامه داشت،کاش اون حرفایی که تا آخر داستان توی هوا گم‌نشد ادامه داشت...
خیلی با داستانش همراه شدم...
فرهاد از همون اول حرفایی ک میزد رو یکبار دوبار سه بار میخوندم...
تعریفش از صفت و قید و فعل...
قید ها باید باشند مثل محدودیت های هستی...
صفت ها باید باشند برای تنوع زندگی
و اما فعل ها که تا آخر داستان ادامه داشتن موجود زنده،بدون هیچ تغییر در طول تاریخ،کنش مطلق،تنها بخش زبان ک در طول تاریخ تغییر نکردن .( فعل رو درست فهمیده بود )
-و چطور فرهاد سی سال ادامه داد؟؟

لیلا...دُرنا ،برای پدر ضمیر اوی افسرده برای مدیر او گستاخ برای همکلاسی او مزاحم....
واقعا لیلا فعل محض بود...انجام میداد بدون اینک قیدی اهمیت داشته باشه..
-کاش برای لیلا،وجود بی ضمیر و اوی عاشق، فعل مردن صرف نمیشد..
یه سوال :چرا سقوط؟
 واقعا هم عشقیدن فعل مناسب عشقه...می‌گفت:
فعل عشق چیه؟ عشق ورزیدن عاشقی کردن و..نمیتونه باشه چون اینا بهش اضافه شدن و میتونن ب تنفر هم اضافه بشن تنفر ورزیدن
اما فعل عشق رو عرب ها خوب بیان کردن
عَشِقَ
از واژه خود عشق

شیوا درست می‌گفت حرفا توی هوا گم‌نمیشن
نه
حرفا تو وجود آدم توی مغز آدم تا ابد میمونه ...

و خانوم افراشته ،‌واقعا توی این مسیر همه چی مثل غلتک از روی من رد میشه؟😊
        

          از منظر نمایشنامه‌نویسی کار رضایی‌راد دقیق و متفاوت است. یعنی اگر این سوال پیش بیاید که چرا رضایی‌راد مشهور شده یا واقعاً نمایشنامه‌نویس خوبی است؟ فقط کافی است «فعل» را بخوانیم تا متوجه شویم. او توانسته پیچیدگی که می‌خواسته را در نمایشنامه بیاورد و این کار ساده‌ای نیست. مخصوصاً که ما عادت کردیم وقتی نمایشنامه‌ای می‌نویسیم بیشتر به دیالوگ‌ها دقت کنیم و انگار بستر نمایش فقط حرف میان چند نفر است و ما هم حرف‌هایمان (ایدئولوژی) را این وسط می‌آوریم اما رضایی‌راد تلاش کرده فرمی هم به زبان و شکل نمایشی بدهد. یعنی ما حس می‌کنیم اجرای این نمایش هر بار متفاوت است و به جز شکل بیان، باید به فرم اجرای آن هم فکر کنیم و همین خواندن نمایشنامه‌ را لذت‌بخش می‌کند. 
مشکلی که من دارم بیشتر جنبۀ شخصی دارد. من معلم هستم و یکی از دلایلی که برایم مهم بود نمایشنامه را بخوانم اتفاق افتادن آن در مدرسه بود. مشکلی که دارم تکرار و حدس این نکته (با خواندن چند خط اول) بود که معلم مرد و عشق دبیرستانی. واقعیتش این مسئله انگار از بیرون جذاب است. یعنی مردی در محیطی زنانه (مدرسه) و عاشق شدن بچه‌هایی کم‌سن و سال و بعد تراژدی. قرار نیست نمایش بر واقعیت استوار باشد اما انگار قضیۀ عشق دبیرستانی «تنها» سوژه‌ای جذاب است. مثل بچه‌کشی (که زمانی مد شد) یا خیانت. سوژه‌هایی که جذاب هستند و فقط همین. «فعل» جذاب است و از منظر یک نمایش ارزش دیدن دارد اما آدم‌ها را کوچک می‌کند تا جذابیتش را تولید کند. باز هم تاکید می‌کنم که «از منظر شخصی» از رضایی‌راد انتظار داشتم مدرسه و پیچیدگی ان تک‌جنسیتی بودن را بیشتر برایم باز کند. فضایی رعب‌آور که آمدن که بیگانه در آن به تراژدی ختم می‌شود. ولی اینجا هم هر زنی در در می‌آید تو عاشق این معلم (مرد) تازه می‌شود. انگار همان ذهنیت مردخفن‌انگار بودن که باعث می‌شود زنان عاملیتی نداشته باشند. از طرفی ذهن من یاری نمی‌کند که این بازی را برعکس دیده باشم. یعنی رفتن معلمی زن به مدرسه‌ای پسرانه و عاشق شدن پسران و ایجاد تراژدی. 
خیلی به فارسی سختی توضیح دادم.
        

          "تمدن از آنجا آغاز شد که انسان به جای سنگ، کلمه پرتاب کرد."
این نمایشنامه رو خیلی وقت بود که میخواستم بخونم و حالا خیلی اتفاقی در یک نیمه شب شروعش کردم و حتی متوجه نشدم که چه وقت به پایان رسید...تنها چیزی که در وصفش میتونم بگم اینه که در عمق روح و جانم رخنه کرد و خیال کنم هرگز داستانش فراموشم نمیشه.‌.‌...
        

          به‌شدت حسودی‌م می‌شه به محمد رضایی‌راد که تونسته نمایشنامه‌ای به این شگفت‌انگیزی بنویسه. انقدر تحت تأثیر قرارگرفتم که به‌محضِ تموم کردنش، دوباره از اول یه دور دیگه خوندمش. این‌که بتونی در قالب یه روایت، اونم با درهم‌تنیدگی‌های زمانی و مکانی، به این زیبایی از امکان‌هایی که زبان در اختیار ما می‌ذاره یا ازمون سلب می‌کنه حرف بزنی، حقیقتاً شاهکاره به‌نظرم. این همیشه دغدغه‌ی من بوده که چقدر زبان باعث می‌شه نوع تجربه‌ی‌ زیست‌مون متفاوت باشه و این‌که داشتم در بستری روایی درباره‌ش می‌خونم خیلی هیجان‌زده‌م کرده بود. خیلی دوست داشتم می‌تونستم اجرای این نمایشنامه رو ببینم، دوست داشتم ببینم جابه‌جایی‌های مکانی و زمانی که انقدر قشنگ با دیالوگ‌ها اتفاق افتاده بودن، در عمل چطور رخ دادند.
        

          «- چی رو جا گذاشتی؟
+ پرهای دُرنا رو.»

آخرین باری که چیزی رو این‌طوری یک نفس خونده بودم، یادم نمی‌آد.  
دوهفته‌ی پیش سر حلقه‌ی نمایشنامه‌های ایرانی، یادم آورده شد که رضایی‌راد جزو لیست آدم‌هاییه که دلم می‌خواسته ازشون چیزی بخونم ولی هنوز سر وقتشون نرفته‌ام. امروز صبح توی قطار، وقتی از خواب پریدم و دیگه خوابم نبرد، داشتم دنبال چیزی می‌گشتم که حواسم رو پرت کنم و به «فعل» برخوردم و گفتم چرا که نه، احتمالاً دیگه وقتشه. 
شگفت‌انگیز بود. باورم نمی‌شه. از اون چیزهاییه که آدم ناراحت می‌شه چرا زودتر پیداشون نکرده.
        

          خیلی خیلی خوشحالم که تصمیم خوندن نمایشنامه های ایرانی رو عملی کردیم. توی همین مدت کوتاه و تعداد کم، چقدر نگاهم به نمایشنامه فارسی تغییر کرد و چقدر خودم تغییر کردم. قبل تر سوگیری زیادی نسبت به کارهای ایرانی داشتم، که خب بدون دلیل و ناآگاهانه بودنش خیلی عیبه، الان اما اگر هم از نمایشنامه ای خوشم نیاد، حداقل میتونم مطمئن باشم بدون پشتوانه نیست و با چنتا نمونه عالی و خوب در همین ژانر مقایسه کردم و نپسندیدم. 
فعلا که تصمیم داریم لیست چهل تایی نمایشنامه ها رو بخونیم، امیدوارم مشکلی پیش نیاد و برنامه مون جلو بره. این با برنامه ریزی و منظم خوندن رو هم مدیون دوستان گروه های همخوانی هستم و از اونها یاد گرفتم.
نمایشنامه "فعل" از همون نمونه های عالی هستش که بالاتر گفتم. از کارهای خیلی خیلی خوب ایرانی که خداروشکر دیدم بین دوستان گودریدز هم دیده و خونده شده قبلا. 
این کار، بازی های زبانی، زمانی و مکانی درخشانی داره که اصلا فکرش رو هم نمیکردم در قالب نمایشنامه اینقدر جذاب دربیاد.
توی این نمایش شخصیت اصلی تلاش می‌کنه بفهمه که آیا عشق می‌تونه فراتر  از چارچوب زبان به کنش محض برسه و به جایی بره که دیگه اونجا زبان به انتها می‌رسه و فقط و فقط فعل باقی می‌مونه؟
 مفهوم خیلی سختی داره این کار ولی موقع خوندنش گره ها باز میشن و در آخر که همه چیز به اول نمایش برمیگرده، خواننده توی بهت و حیرت با خودش میگه این دیگه چی بود...
        

          اولین نمایشنامه خوانی جدیم بود👍
ساده شروع شد اما ساده پیش نرفت👌
خیلی دوست دارم شرایطی پیش بیاد بتونم اجرای این نمایشنامه رو ببینم بنظرم مثلِ خودِکتاب میخکوبم میکنه🥲🎭
        

          بعد خوندن این نمایشنامه خیلی دوست دارم بیشتر بر ساده ترین چیز‌ها توجه کنم. چقدر اسم و ضمیر با هم فرق دارن یا فعل لازم و متعدی و ... 
(من‌با اینکه نمی تونم کتابی رو یه شبه تموم کنم، اما ناتمام گذاشتن این کتاب برای من ممکن نبود)  

        

          خیلی عجیب بود. نه می تونم بگم دوستش داشتم نه میتونم بگم بد بود. کل داستان درهم و مثل یه کابوس طولانی بود ولی نه اونقدر که کلا نفهمی چی شد. 
به کتابای این جوری عادت ندارم...شاید یکی خوشش بیاد یکی دیگه نه.
چیزی که دوست نداشتم تو این کتاب این بود که همه عاشق فرهاد می شدن. به نظرم از جامعه واقعی خیلی به دوره. باشه مدرسه دخترونست ولی مگه آدم فقط تو مدرسه زندگی می کنه؟ مرد دیگه ای تو زندگیشون ندیدن آدمای اون جا؟
ولی فلسفه بافی های فرهاد راجب فعل و دستور زبانو دوست داشتم. خیلی نمی فهمیدم چی میگه ولی جالب بود.
        

          (( اون‌ها و همه‌ی ما می‌خوایم بدونیم چگونه فعل به ابزار مرگ تبدیل می‌شه و چگونه کسی می‌تونه با دستور زبان بمیره. ))
داستان معلم ادبیاتی که برای پایان‌نامه‌اش روی موضوع ((فعل)) کار و تحقیق می‌کند اما با نگرشی بسیار متفاوت. دائم نویسنده با کلمه‌ها، اسم، ضمیر و فعل‌ها بازی می‌کند. شخصیت‌ داستان در زمان و مکان‌های مختلف سرگردان است. 
نمایش‌نامه‌ای که اگر به درستی اجرا بشود نمایشی بسیار جذاب خلق می‌شود. 
یکی از متفاوت‌ترین نمایش‌نامه‌هایی که خواندم. نوشتن از آن بسیار دشوار است و امیدوارم بار بعد یادداشتی کامل‌تر بنویسم‌.  
        

          Have you ever read something and be like they probably read that and based part of their personality on it?
        

          ثمين داشت كتاب رو می‌خوند،‌ گذاشته بودش روی صندلی. برش داشتم كه بالاخره يه نگاهی بهش بندازم. شروعش كردم و پيوسته، بی‌وقفه، سرپا خوندمش. نفسم حبسه...  فوق العاده بود بنظرم.
        

          خفن
محشر
بی‌نظیر
جنون محض
        

          یکی از متفاوت تربن نمایشنامه هایی که تابه حال خوندم و خوشحالم از اینکه از کارهای خود کشورمون هست.
بی نظیره حتما بخونید.
        

          این نمایش اگه به درستی روی صحنه بره، احتمال خیلی زیاد اجرای جذابی نتیجه‌اش میشه. ساختار روایی فعل و بن‌مایه داستان که با خط داستانی خیلی خوب هماهنگه، لذت خوندن نمایش رو دو چندان کرد. تعلیق و هیجان داستان هم از نکات جالبش بود که از همچین داستانی که احتمال بیش از حد احساسی شدنش بود، بعید بود.