این کتاب جلد دومی از مجموعه کتاب کافه فونیکولی فونیکولاست که میشه گفت از نظر من به خوبی جلد اولش بود، هر فصل از این کتاب یک داستان جدید با شخصیت جدیدی رو روایت میکنه که به یک قصدی وارد کافه میشه و سعی داره به گذشته یا بعضاً آینده سفر کنه...
خوندن راجب تجربیات و حسرت‌ها و آرزوها و امیدهای آدم های دیگه که به این کافه پا میذارن واقعاً برام لذت‌بخش بود و دلم میخواد جلدهای بعدی این مجموعه رو هم مطالعه کنم.
      

        این نمایشنامه واقعاً برام جذابیت قابل توجهی داشت، و تقریباً در یک نشست هم تموم شد، متن کتاب روان و ساده بود اما مفاهیمی که سعی در منتقل کردن داشت برعکس پیچیده و لازم به تأمل بودن... مفاهیمی مثل ریاکاری، گناهان گذشته، تأثیر گذشته بر حال، حقیقت و دروغ، جبرگرایی و مسئولیت فردی...
نمایشنامه از سه پرده تشکیل شده و دارای ساختاری کلاسیکه؛ این ساختار به تدریج مخاطب رو درگیر پیچیدگی‌های داستان و شخصیت‌ها می‌کنه. 
به طور کلی نمایشنامه سعی در نشون دادن یک سری مسائل مثل این داره که چطور گذشته افراد می‌تونه در حال و آینده اونها تأثیر بذاره .
گناهان و اشتباهات گذشته، مثل ارواح خبیث، شخصیت‌ها رو دنبال میکنن و اجازه نمیدن که یک دم از یاد ببرن که اونها ثمره گناه‌های پیشین و نیاکانشون هستن.
      

        این کتاب اولین تجربه من از خوندن ژانر گوتیک بود، میشه گفت انتظارات زیادی از این کتاب داشتم که تا حد زیادی برآورده نشد...اما به طور کلی در وصف کتاب باید بگم که
رمان با استفاده از فضاهای گوتیک، قلعه‌ای دورافتاده، اتاق‌ها و پستوهای تو در تو، گورستان‌های متروک و شخصیت‌های مرموز، فضایی وهم‌آلود و دلهره‌آور ایجاد میکنه(یا حداقل سعی در ایجادش داره) ...
      

        کتاب خیلی بامزه و جالبی بود، از اونهایی که درست زمانی به سمتشون میری که بهشون نیاز داری؛ کتابی که حال خوب کن  بود و به من احساس یک لطافت و نرمی خاصی رو منتقل میکرد....
      

        یک رمان کره‌ای  که داستان پسری به نام یونجه راو روایت میکنه که با بیماری «آلکسی تایمیا» به دنیا اومده و این بیماری باعث می‌شه که نتونه احساسات خودش رو درک  و بروز بده.
 داستان دربارهٔ تلاش‌های یونجه برای درک و تجربهٔ احساسات و همچنین دربارهٔ دوستی اون با پسری به نام گونه که بهش کمک می‌کنه تا با چالش‌های زندگیش رو به رو بشه.
این داستان یک آمیزه ای از اتفاقات تلخ و همزمان شیرینه...و با خوندنش احساس میکنی که هر زمان دلت میخواد شخصیت اصلی داستان رو در آغوش بگیری و از بابت تجربه‌های تلخش بهش دلداری بدی(حتی اگه چیزی حس نمیکنه).
      

        این کتاب رو بنا به تعریف‌‌های زیادی که ازش شنیده بودم شروع کردم و باید صادقانه بگم که واقعاً ناامیدم کرد.
      

        داستان در مجموع راجب دختری به اسم کیکوعه که از نوجوانی در یک فروشگاه شبانه روزی مشغول به کار میشه و تا بزرگسالی به این کار ادامه میده، کیکو از بچگی با بقیه متفاوت بوده و در بزرگسالی هم این موضوع رو به وضوح میبینه و حتی برای تغیر دادنش قدم بر میداره... اما در آخر همین شغل باعث رشد و تحول شخصیتش میشه و کیکو یاد میگیره که چطوری در دنیای خاص و جالب خودش به آرامش فردی ای که لایقشه برسه...
      

        همه چیز جالب بود و داستان کشش و هیجان زیادی داشت و حدس زدن قاتل برام یک چالش بزرگ بود...ولی اصلا از اینکه در نهایت فهمیدم قاتل کیه شوکه یا هیجان زده نشدم چون انگار خیلی سرسری و دم دستی انتخاب شده بود....
      

        این کتاب خیلی وقت بود که گوشه کتابخونم بود و پیش نمیومد که سراغش برم، اما حالا که تموم شده میتونم راجبش صحبت کنم.
فضای کلی داستان طنز آمیز بود و دیالوگ‌ها و شخصیت پردازی‌ها به نسبت ساده اما دوست داشتنی بودن، اتفاق‌ها پی در پی باعث میشدن که شما سرگرم بشید و نتونید دست از خوندن بردارید.
اما نکته‌ای که هست اینه که پایانبندی کتاب واقعاً خوب نبود...جوری که یک دفعه تموم شد و بی سر و ته و ناگهانی رها شد برای من به شخصه جالب نبود...دلم می‌خواست ببینم بعد از اون ماجراها در نهایت چی به سر قاسم و مگت و ایبیش و سمانه و کبری بلنده و مرتضی و بقیه شخصیت‌های داستان میاد....
      

        "تمدن از آنجا آغاز شد که انسان به جای سنگ، کلمه پرتاب کرد."
این نمایشنامه رو خیلی وقت بود که میخواستم بخونم و حالا خیلی اتفاقی در یک نیمه شب شروعش کردم و حتی متوجه نشدم که چه وقت به پایان رسید...تنها چیزی که در وصفش میتونم بگم اینه که در عمق روح و جانم رخنه کرد و خیال کنم هرگز داستانش فراموشم نمیشه.‌.‌...
      

        واقعاً کتاب دوست داشتنی ای بود و خیلی وقت بود که یک کتاب جنایی به این زیبایی نخونده بودم، در طول مسیر داستان هزاران احتمال به ذهنتون خطور میکنه اما در آخر از جواب معما جوری شوکه میشید که عمراً حتی اگه فکرشم کرده باشید...
      

        گاهی احساس می‌کنم  انگار بخش زیادی از عمرم را صرف آموختن زبان مرده‌ای کرده‌ام که هیچ‌کس آن را بلد نیست.
      

        این اولین کتابی بود که از بولگاکوف میخوندم و باید صادقانه عرض کنم که با توجه به نظرات و تعریف و تمجید های دوستان کتاب‌خوان دیگه، انتظاراتی که از این کتاب داشتم بسیار بسیار زیاد بود، اما در طول سیر داستان هرچی منتظر یک اتفاق باشکوه یا خاص موندم در آخر هم بهش برخوردی نکردم...
یک داستان معمولی و ساده با نگارشی معمولی و ساده بود(از نظر شخصی بنده) و هنوز هم دلیل اون حجم از تجمید برام قابل درک نیست...
      

        این کتاب نامه‌های عاشقانه غلامحسین ساعدی  رو به تصویر میکشه که خوندنشون خالی از لطف نبود...
      

        این نمایشنامه به شدت برام دوست داشتنی بود و میشه گفت تماماً باب سلیقم بود...از شیوه روایت تا شخصی‌پردازی و حتی مفاهیمی که بهشون در طول داستان پرداخته شده بود
و زیباترین بخش از این نمایشنامه برام این قسمتشه:
But no man would sacrifice his honor for the one he loves."
"It is a thing hundreds of thousands of women have done.