ماها هممون میدونیم زندگی ، دغدغه ، مشکلات و.... مختلفی نسبت به هم داریم و مطمعنیم ازش ولز انگار یادمون میره و این کتاب قشنگگگگگگ این موردو ب ادم یاداوری میکنه❤️
        

          حتی نبردی که می‌دونی قراره توش ببازی ارزش جنگیدن داره💯
        

          کتاب دوازدهم سال ۱۴۰۲
بیاین در مورد این کتاب حرف بزنیم خوب همین اول باید بگم عاشقش شدم از اون دسته کتاب هایی هستش که رفتن تو قلبم کلا بعضی کتابا جوری هستن که باهاشون انگار زندگی میکنی و در واقع کتاب نیستن جوری هستن که خون میشن میرن تو رگ هات
از ادبیات ژاپن فک کنم اولین کتابی هست که خوندم البته قبلاً یه کتاب جنایی از این نویسنده به نام فداکاری مظنون x  خوندم کلا قلم این نویسنده رو دوس دارم
کلا بخوام بجز ژانر جنایی که عاشقشم دو تا کتاب توصیه کنم یا بخوام نگهشون دارم یکی این کتاب یکی کتابخانه نیمه شب خیلی دوست داشتنی بودن برای من کلا آدم احساسی نیستم ولی احساسات ادمو ترغیب میکنن این دو تا کتاب یه جاهایی میخندوننت یه جاهایی عاشقشون میشی حتی یه جاهایی به گریه میندازنت.
و در آخر این کتابو از دس ندین ارزش وقت گذاشتند داره
        

          انکار حقیقت برای همه ما اتفاق افتاده 
اکثرا دنبال راه نجات به وسیله توسل به ماورا هستیم 
البته که در مواقعی واقعا جواب داده 
اما درصد افرادی که با انکار و توسل موفق شدن ناچیزه
کاش روزی که یه نفر عاقل میشه براش رود تر اتفاق بیوفته قبل از ۲۵ سالگیش 
        

          متن کتاب خیلی ادبی نیست و همین باعث می‌شد هی بخونم، هی حوصلم سر بره، کنار بذارمش، دوباره بیام بخونم؛ اما یهو به خودم اومدم دیدم درگیر کتاب شدم و تند تند دارم می‌خونم که ببینم قراره چی تو راه آدمای داستان پیش بیاد و آخرش با یه لبخند بزرگ رو صورتم، رسیدم به خط آخر و اینجوری بودم که چه قشنگ بود :)
داستان کتاب به خوبی وصل بودن زندگی‌هامون به همدیگه رو نشون می‌ده؛ دنیا خواربارفروشی نامیا پر از احساس و دلگرمیه پسسسس اگه این روزا زیادی پرمشغله‌اید و ذهنتون آروم نمی‌گیره آرامش این کتاب رو به خودتون هدیه کنید ^^
        

          فقط میتونم بگم دوست دارم حافظمو از دست بدم تا دوباره بتونم بخونمش.
        

          قبل از خوندن این کتاب، فکر نمیکردم اینقدر قشنگ خواننده رو جذب خودش کنه.
اولین کتابی نبود که از ادبیات ژاپن میخوندم اما کتاب قبلی که از این کشور خونده بودم واقعا برام جذاب نبود.
حقیقتا نویسنده بازی با زمان رو به بهترین شکل ممکن انجام داده بود. و همه شخصیت ها و اتفاق ها درست سر جای خودشون قرار داشتن.
        

          داستان این کتاب مربوط به سفر در زمان هست بسیار روان و ساده و قابل تامل . به من یاد داد که ارتباط داشتن با آدمها چقدر میتونه اثر گذار باشه حتی اگر اونهارو هیچوقت نتونیم ببینیم به من یاد داد گاهی تصمیماتی که میگیریم شاید برای ما خوب نباشند اما ممکنه مارو تبدیل به قسمت خوب سرنوشت کس دیگری بکنه یا حتی کسان دیگری من دوستش داشتم واقعا
        

          اولین کتابی بود که از ادبیات ژاپن میخوندم و کتاب خوبی بود. وایب و حس خوبی هم به ادم میداد و کتاب تورو بین نامه هایی که بین خواربارفروشی و بقیه افراد رد و بدل میشد غرق میکرد.
        

          به همه‌چیزفروشی نامیا؛

آقای نامیای عزیز، از خواندن ماجراهای همه‌چیزفروشی شما واقعا لذت بردم. مغازه‌ی شما برایم فقط یک فروشگاه قدیمی نبود بلکه جایی بود که آدم‌ها می‌ توانستند برای لحظه‌ای درنگ کنند، دل‌شان را در نامه‌ای بنویسند و منتظر پاسخی باشند که شاید مسیر زندگی‌شان را تغییر دهد.

چقدر دوست داشتم خودم هم می‌ توانستم یک نامه در آن صندوق بیندازم. این‌که بدانم کسی آن طرف هست که به حرف‌هایم گوش دهد، بدون این‌که مرا قضاوت کند، حس عجیبی دارد. جواب‌های شما همیشه دقیق و پر از درک بود، نه دستوری، نه قطعی، اما پر از نشانه‌هایی که هرکسی می‌توانست راه خودش را در آن پیدا کند.

این کتاب به من یاد داد که گاهی مهم‌ترین چیزی که نیاز داریم، فقط یک نفر است که به ما بگوید: "می‌فهممت." و شما آقای نامیا، این نقش را برای خیلی‌ها بازی کردید. ممنون که یادآور شدید هر سوالی هرچقدر هم که عجیب یا بی‌اهمیت به نظر برسد ارزش شنیده شدن دارد.


        

          بسم‌الله 
*خواربارفروشی نامیا یا خودخواه باش تا موفق شوی! ( البته نه آنقدر خودخواه که منافع ملی و حمایت از موسسات دولتی فراموش شود!)*

خلاصه همه کتاب همین بود. داستان درباره‌ی آدم‌هایی است که در پی ورود به یک خواربارفروشی متروکه، وارد نامه‌نگاری در زمان می‌شوند. اما همه‌‌ی این افراد یک معضل مشترک دارند: «مسئولیت ما در قبال تعارض رویاهامان با انتظارات خانواده چیست؟»
هیگاشینو جواب میدهد : «برو حالشو ببر! خانواده‌ای خانواده است که تو رو ساپورت کنه و از خوشحالیت خوشحال باشه. اگر خانواده‌ات رو چنین نیافتی، فرار کنی بری یتیم‌خونه با اسم مستعار زندگی کنی، خیلی بهتره!» 

همین الان شفاف‌سازی کنم که آن یک ستاره‌ای هم که توی بهخوان برایش گذاشتم، اصلا ربطی به ساختار منسجم داستانی‌اش نداشت!
*بنظرم ژاپن یک کمیته ممیزی کتاب و نشریات دارد، که تویش چندتا سامورایی نشسته‌اند و فقط یک وظیفه دارند؛ با کاتانا خوب و دقیق تمام جملات نوشته را خط می‌برند تا در جایی، گوشه‌ای، توی پاورقی یا حتی اعلامْ توهینی به هویت و ملیت ژاپنی نشده باشد. چیزی که در ایران کسی عین خیالش نیست هیچ، کلی هم نماد روشنفکری محسوب می‌شود* 
آن یک ستاره را به خاطر وطن‌پرستی و وفاداری نویسنده به کشورش دادم.
        

          تا آخرین خطِ داستان را جرعه جرعه، در جادهٔ امتداد یافته میان قم و تهران خواندم.
داستان، معنا دار، پیوسته، فنی و هنرمندانه است.
معنای داستان، برایم تداعی خاطره ای است:
مردی برایم نقل می کرد، پیرامون معامله ی مهمی، نزد مرحوم سید مرتضی نجومی رفتم.
او از من پرسید: استخاره می خواهی؟ گفتم: بله
گفت: جواب استخاره تو، دلِ توست. به آن عمل کن و من نتیجه را ضمانت می کنم.
این چکیده مضمون این داستان بود.
بی تردید از خواندن این کتاب خسته نخواهید شد.
        

          امر به معروف و نهی از منکر از نوع ژاپنی
        

          این کتاب، کتاب امید بخشی بود. کتابی بود که به من یاد داد به زندگی امید داشته باشم. کتابی بود که آدم بعد از خوندنش هیچ وقت این کتاب رو از یاد نمی بره.
        

          اولاش محشر بود خیلی دوستش داشتم ولی از یه جایی به بعد اصلا خوب پیش نرفت😶
        

          کاش من هم توی این خواربار فروشی زندگی می کردم و هروز با کلی نامه سر و کله می زدم😩
        

          "معجزه‌های خواربارفروشی نامیا" درست مثل اسمش معجزه داشت. اگه اینکه کتابی باشی که باشکوه‌بودنت به قدری تاثیرگذار باشه تا اشک توی چشم‌های خواننده حلقه بزنه و باعث گریه‌اش بشه معجزه نیست، پس معجزه چیه؟ ادبیات هنره و هنر -از نظرم- باید تاثیرگذار باشه. این کتاب واقعا هنرمندانه بود.

داستان از شبی شروع می‌شه که یه گروه دزد در حال فرار کردن هستند و به ناچار مجبور می‌شن توی خواربارفروشی نامیا که خیلی قدیمیه، مخفی بشن؛ اما مدتی بعد از ورودشون به خواربارفروشی، متوجه‌ی نامه‌ای می‌شن که در لحظه‌ی ورود در اون‌جا نبوده و عجیب‌تر اینکه کسی هم در اون زمان کوتاه، از اطراف اون‌جا عبور نکرده...

این کتاب جزو اون کتاب‌هایی بود که لازم نبود برای اینکه بخوام بخونمش تلاشی کنم؛ بلکه به طور عجیبی من رو مجبور می‌کرد تا سراغش برم. با خوندن هر سطر مشتاق سطر بعدی می‌شدم و به هیچ وجه کند پیش نرفت‌.

بیشتر از همه‌چیز، روابطی که بین اتفاقات داستان بود رو دوست داشتم؛ اینکه کوچک‌ترین و ریزترین ماجرا‌های کتاب با یک نخ نازک و ظریف به هم وصل شده بودند. 
        

          کتاب خوبی بود ارزش خوندن رو داشت.
پیشنهاد میکنم..
این کتاب توی قلبم جا داره. و خیلی وایب خوبی بهت میده.

        

          خیلی ها درمورد این کتاب نظرات مثبتی گذاشتن و خیلی دوستش داشتن اما از نظر من این کتاب سلیقه اییه و بیشتر نوجوان هارو جذب میکنه
من خیلی باهاش ارتباط نگرفتم و انگیزه ایی نداشتم برای ادامه دادن کتاب اما بالاخره تمومش کردم 
        

          چند وقت پیش که داشتم توی طاقچه میگشتم دیدم که نشر میلکان این کتاب رو به مناسبتی رایگان کرده و منم دریافتش کردم. درواقع کاملا اتفاقی باهاش رو به رو شدم و اگه به خودم بود شاید هیچوقت نمیخریدمش چون فکر میکردم بیشتر مناسب نوجوون هاست و فکر نمیکردم به این زودی ها هم بخونمش چون تعداد صفحاتش واقعا زیاد بود. اول که شروعش کردم خیلی برام جذاب نبود ولی هر چی جلوتر رفتم ماجرا برام جالب تر شد و الان واااقعا خوشحالم از خوندنش. مطالعه این کتاب سراسر آرامش بود. با اینکه سبکش سورئال بود ولی نویسنده داستان رو تو این سبک غرق  نکرده بود و از لحاظ منطقی هم اجزای داستان به خوبی با هم جور درمیومد. مسائلی که صاحب خواربارفروشی راجع بهشون به آدما توصیه داده و تو این کتاب روشون مانور داده شده واقعا جالب و چالشی بودن. در آخر میتونم بگم توصیه های آقای نامیا حتی برای منم یه جورایی مفید و تأمل برانگیز بود.