تا همین الان دقیقا پنج روز از شروع همراهی من با کتاب دزد میگذره. پنج روزی که همراه لیزل ممینگر و گاها رودی اشتاینر خیابون های هیمل رو قدم زدم، از خونه شماره 33 گذشتم، از خیاط خونه آقای اشتاینر، رودخونه و پل چوبی، کلیسا و خیابون گرانده هشتم و کتابخونه خانم شهردار. همراه لیزل و هانس هوبرمن روی قوطی های رنگ توی زیرزمین می نشستم تا مرد آکاردئون زنِ چشم نقره ای خوندن یادم بده، با رودی و تامی توی خیابون فوتبال بازی میکردم، به زاوکرل زاومنش گفتن های رزا عادت کرده بودم و هر از گاهی به مکس واندربرگ سر میزدم تا براش از زندگی روزمره ای که از دیدنش محروم بود تعریف کنم. این کتاب تموم شد ولی یه تیکه از قلبم برای همیشه لای صفحات این کتاب میمونه. میذارم ذهنم چند روزی کتابو هضم و تحلیل کنه و بعد میرم سراغ فیلمش.
      

        از اون آثار مشهوریه که صرفا مشهوره نه خوب. دلیل مشهوریتش به نظرم میتونه عنوان و ایده کلی کتاب باشه اما از نظر محتوایی میتونست خیلی بهتر  باشه. در کل جذابیت آنچنانی برای من نداشت، مخصوصا پایانش که تیر خلاص بود واقعا:)))
      

        مضمون و محتوای کتاب برای منِ ده سال پیش میتونست جذاب باشه، ولی الان صرفا خوندم و ادامه دادم که تموم شه. 
      

        خوندنش یک ربع هم وقتمو نگرفت و با اینکه به اصطلاح کتاب کودکه ولی جالب بود و تامل برانگیز.
      

        یکی دیگه از کتابایی که بهم ثابت کرد معروف بودن یک کتاب دلیل بر این نیست که منم حتما باید ازش خوشم بیاد. اگه توی یه جمله بخوام از حسم به این کتاب بگم اینه که:«نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.» حین خوندنش احساس می‌کردم داستان خیلی پراکندس. نمیدونم شاید هم ذهن من برای خوندنش منسجم نبود.
      

        تنها چیزی که من رو وادار به ادامه و اتمام کتاب کرد جملاتی بودن که کپشن های اینستاگرامی خوبی می شدن. در مورد کلیت داستان نظری ندارم.