«کلید سیاه» رو تموم کردم. جلد سوم مجموعه‌ای که مدت ها باهاش زندگی کردم. سه جلد، سه مسیر، سه شکل از درگیری، تصمیم، تردید، خشم، امید.

«کلید سیاه» فقط ادامه‌ی ماجرا نبود—اوجش بود. جایی که همه‌چیز یا می‌شکنه یا ساخته می‌شه. تصمیم‌هایی که توی دل‌شون صدای شکستن میاد، ریسک‌هایی که بوی پایان میدن، و حقیقت‌هایی که از دیدنشون راحت‌تره چشم ببندی.

الان که تموم شده، حسی شبیه یه وداع توام با رضایت رو دارم. خوشحالم که این مسیر رو تا آخر رفتم، حتی با تمام پیچ‌و‌خم‌ هاش.
ولی چیزی درونم میگه این دنیا—دنیا‌ی «شهر تنها»—تا مدت‌ها تو ذهنم زنده می‌مونه و دلم براش تنگ می‌شه. برای شخصیت‌هاش، و خودم، وقتی بین خط‌ به‌ خطش گم می‌شدم.
      

        جلد اول این مجموعه رو چند سال پیش خونده بودم. بارها تصمیم گرفتم برگردم و هر سه جلد رو پشت سر هم بخونم، اما هیچ وقت نشد تااااا حالا. بالاخره جلد دوم رو شروع کردم و فقط میتونم بگم بعد از مدت ها یه کتاب منو واقعا درگیر و هیجان زده کرد. هر فصل که تموم میشد، یه اتفاقی می افتاد که با خودم میگفتم فقط یه فصل دیگه! ولی خب اون "یکی" هیچوقت یکی نمی‌موند. 
باهاش استرس گرفتم، حرص خوردم، لبخند زدم، جا خوردم، دلم گرفت... کلی حس مختلف رو تجربه کردم و مهم تر از همه، نتونستم زمین بذارمش. 

تا قبل از خوندن دوباره‌ی این مجموعه فکر میکردم شاید دیگه مثل قبل حوصله ی کتاب خوندن رو ندارم‌. دنبال دلیل های مختلف می‌گشتم اما حالا میفهمم مشکل از من نبود، از انتخاب هام بود. من فقط مدت ها از ژانر موردعلاقم دور شده بودم.

جلد سوم؟ بله... ولی نه هنوز. اگه به من باشه که همین الان شروعش میکنم. اشتیاقش هست، کششش هست، دلم میخواد بدونم چی میشه، ولی... حیفه. میخوام یکم فاصله بگیرم. بذارم این حجم از هیجان، اضطراب، اتفاق و خیال، یه جا توی ذهنم ته نشین بشه. میخوام اجازه بدم ذهنم یکم با جلد دوم زندگی کنه، فکر کنه، تحلیل کنه، حتی خیال پردازی کنه. 
بنظرم لیاقتِ یه مکث و نفس عميق قبل از ادامه رو داره.
      

        رویاها همیشه برام جالب بودن. اینکه از کجا میان، چرا گاهی شفاف و واقعین و گاهی گنگ و مبهم. چرا بعضی‌هاشون مثل یه فیلم چندین بار تکرار میشن اما بعضی‌هاشون حتی قبل از بیدار شدن از یاد میرن؟ همیشه فکر می‌کردم اگر می‌شد رویاها رو کنترل یا انتخابشون کرد چی می‌شد؟ اگر هر شب می‌تونستیم دقیقاً همون خوابی رو ببینیم که دلمون می‌خواد؟ بعد رویافروشی دالرگات رو خوندم و از همون صفحات اول جذبش شدم. داستان درباره مغازه‌ایه که رویا می‌فروشه. هرکسی می‌تونه رویای دلخواهشو انتخاب کنه، از یک عشق ازدست‌رفته گرفته تا ماجراجویی در سرزمین‌های ناشناخته. این کتاب پر از سؤال‌هاییه که ذهنمو درگیر کرد و همین باعث شد از خوندنش واقعاً لذت ببرم. اینکه رویاها واقعاً از کجا میان؟ آیا فقط تصویرهای تصادفی ان یا حقیقت‌هایی رو که نمی‌خوایم ببینیم جلوی چشممون میذارن؟ و مهم‌تر از همه: اگر می‌تونستی رویاتو انتخاب کنی چیو انتخاب می‌کردی؟
      

        داستان درباره بری پریسکاته که از زندگی گذشته‌ش فرار و به دنبال آرامش تصمیم میگیره مدتی توی یه شهر کوچیک زندگی کنه اما چیزی که اونجا پیدا می‌کنه فراتر از انتظارشه،مردی ساکت و مرموز به نام آرچر که نه تنها صداشو از دست داده بلکه سال‌ها در انزوا زندگی کرده. رابطه‌ی بین بری و آرچر آروم و تدریجی شکل می‌گیره، با یه درد مشترک و عشقی بی‌پایان. نیاز به همچین تنوعی داشتم پس از خوندنش لذت بردم.

      

        داستان پیرمردی که با هر روزی که می‌گذره فاصله‌ ـش از گذشته، از عزیزانش، از خودش، بیشتر می‌شه. نه به خاطر دوری فیزیکی که به خاطر فراموشی‌ ای که آروم‌ آروم ذهنش رو تسخیر می‌کنه. کوتاه و دوست‌داشتنی بود.
      

        یه ارثیه، کلی معما، و هیچی اون‌طور که فکر می‌کنی نیست. The Inheritance Games از اون کتابایی بود که همین که بازش کردم دیگه نتونستم ولش کنم. یه دختر معمولی که یهو یه ثروت غیرمنتظره بهش می‌رسه، یه خونه‌ی پر از رمز و راز، و یه خانواده که انگار هرکدوم یه چیزی رو قایم کردن. هر بار فکر می‌کردم می‌دونم قراره چی بشه، داستان یه پیچ جدید می‌خورد و همه‌ی حدس‌هامو به هم می‌ریخت. حس کنجکاوی و هیجان کل کتاب باهام بود انگار خودم داشتم تو اون عمارت عجیب دنبال جواب می‌گشتم.

آخرش که تموم شد، فقط به یه چیز فکر می‌کردم: بازی تازه شروع شده!


      

        کتابخانه‌ای که فقط محل نگهداری کتاب‌ها نبود و آدم‌هایی که دنبال چیزی فراتر از نوشته‌ها می‌گشتند. داستان آروم پیش می‌رفت اما در همون آرامش چیزهایی برای فکر کردن باقی می‌گذاشت. از خوندن هر پنج فصل کتاب لذت بردم.

      

        به همه‌چیزفروشی نامیا؛

آقای نامیای عزیز، از خواندن ماجراهای همه‌چیزفروشی شما واقعا لذت بردم. مغازه‌ی شما برایم فقط یک فروشگاه قدیمی نبود بلکه جایی بود که آدم‌ها می‌ توانستند برای لحظه‌ای درنگ کنند، دل‌شان را در نامه‌ای بنویسند و منتظر پاسخی باشند که شاید مسیر زندگی‌شان را تغییر دهد.

چقدر دوست داشتم خودم هم می‌ توانستم یک نامه در آن صندوق بیندازم. این‌که بدانم کسی آن طرف هست که به حرف‌هایم گوش دهد، بدون این‌که مرا قضاوت کند، حس عجیبی دارد. جواب‌های شما همیشه دقیق و پر از درک بود، نه دستوری، نه قطعی، اما پر از نشانه‌هایی که هرکسی می‌توانست راه خودش را در آن پیدا کند.

این کتاب به من یاد داد که گاهی مهم‌ترین چیزی که نیاز داریم، فقط یک نفر است که به ما بگوید: "می‌فهممت." و شما آقای نامیا، این نقش را برای خیلی‌ها بازی کردید. ممنون که یادآور شدید هر سوالی هرچقدر هم که عجیب یا بی‌اهمیت به نظر برسد ارزش شنیده شدن دارد.


      

        «به کتابفروشی هیونام‌دونگ خوش آمدید» برام مثل یه پناهگاه بود. یه کتاب که بهت نشون می‌ده زندگی شاید همیشه پر از هیجان نباشه، ولی لحظه‌های ساده و آرومش هم می‌تونن خاص باشن.
این کتابفروشیِ کوچیک با قفسه‌هاش، کتاباش و اون فضای گرم و صمیمی‌ـش، انگار جاییه که همه‌مون یه روز بهش نیاز داریم. جایی که آدم‌ها با دغدغه‌ها و آرزوهاشون می‌آن و به شکلی ساده و انسانی، به خودشون و همدیگه کمک می‌کنن.
برای وقتایی که می‌خواید یه داستان دلنشین بخونید و یاد بگیرید که آرامش توی چیزای کوچیکه، این کتاب بهترین انتخابه. یه جورایی انگار می‌گه: زندگی همون‌قدری که هست، کافیه!
      

        عشق یعنی چی؟ یه کتابه که با سوالی خیلی ساده دنیای پیچیده‌ای از احساسات و مفاهیم رو باز می‌کنه. با هر صفحه‌ـش بیشتر به این فکر می‌کنی که عشق چطور می‌تونه به شکل‌های مختلف توی زندگی ظاهر بشه. یه کتاب کوتاه، ولی پر از معنا!
      

        من این کتابو هدیه گرفتم و در وهله اول مثل خیلیای دیگه جمله ای که روی کتاب نوشته توجهم رو جلب کرد که زیاد هم مرتبط نبود اما در کل، ایده و محتوا برام جالب بود.
      

        تصویرگریش خیلی کیوت بود.
      

        تا همین الان دقیقا پنج روز از شروع همراهی من با کتاب دزد میگذره. پنج روزی که همراه لیزل ممینگر و گاها رودی اشتاینر خیابون های هیمل رو قدم زدم، از خونه شماره 33 گذشتم، از خیاط خونه آقای اشتاینر، رودخونه و پل چوبی، کلیسا و خیابون گرانده هشتم و کتابخونه خانم شهردار. همراه لیزل و هانس هوبرمن روی قوطی های رنگ توی زیرزمین می نشستم تا مرد آکاردئون زنِ چشم نقره ای خوندن یادم بده، با رودی و تامی توی خیابون فوتبال بازی میکردم، به زاوکرل زاومنش گفتن های رزا عادت کرده بودم و هر از گاهی به مکس واندربرگ سر میزدم تا براش از زندگی روزمره ای که از دیدنش محروم بود تعریف کنم. این کتاب تموم شد ولی یه تیکه از قلبم برای همیشه لای صفحات این کتاب میمونه. میذارم ذهنم چند روزی کتابو هضم و تحلیل کنه و بعد میرم سراغ فیلمش.
      

        از اون آثار مشهوریه که صرفا مشهوره نه خوب. دلیل مشهوریتش به نظرم میتونه عنوان و ایده کلی کتاب باشه اما از نظر محتوایی میتونست خیلی بهتر  باشه. در کل جذابیت آنچنانی برای من نداشت، مخصوصا پایانش که تیر خلاص بود واقعا:)))
      

        مضمون و محتوای کتاب برای منِ ده سال پیش میتونست جذاب باشه، ولی الان صرفا خوندم و ادامه دادم که تموم شه.