ودر نهایت روی سنگ قبر طاهره کوزه گرانی در گورستان بقائیه تبریز نوشتند: « سر انجام یک زندگی،آرام‌جای کسی که میان استخوان‌های گوهر مراد آواز می‌خواند»
 گوهر مراد نام مستعار غلامحسین ساعدی بود
        

          بینظیره
عشق و تمام مانع های سر راهشون واقعا خواندنیه
        

          کتاب نامه های غلام حسین ساعدی به طاهره کوزه گرانی رو شروع کردم‌. نمیدونم خوندنش درست باشه یا نه...چون این نامه ها رو توی خونه طاهره پس از مرگش پیدا کردن. و خودشون نخواستن که منتشر بشن. 
این نامه ها رو ساعدی توی ۱۸_ ۱۹ سالگیش نوشته. و از همون زمان قلم کم نظیری داشته. ینی به این خطوط نمیاد  برای یه فرد ۱۹ ساله باشه. 
چیزی که خیلی برام جالبه  تلاشی‌ه که آدم های قدیم برای دوست داشتن میکردن. این زمانی که صرف میکردن تا دو خط نامه بنویسن، بهترین کلمه ها رو انتخاب کنن و بعد دلواپسی رسیدن نامه به دست معشوق رو بکشن و بعدتر انتظار گرفتن پاسخ نامه رو تحمل کنن.
تا اینجای نامه ها رو که دوست داشتم. کاش بهم میرسیدن. کاش حداقل توی اون دنیا ، البته اگه اون دنیایی وجود داره، همشنین هم باشن‌!
        

          "و این چگونه داشتنی‌ست که من دارم؟"
        

          چقدر این نامه‌ها قشنگن ... چقدر این کلمه‌ها واقعی‌ان ... چقدر از هر شعر و متن عاشقانه‌ای که این روزا می‌خونیم حقیقی‌ترن؛ حتی چقدر شبیه آثار عاشقانه‌ای هستن که توی کشور ما وجود ندارن؛ همه‌ و همه‌اش شاید برای اینکه اینا نامه‌های واقعی یه عاشق به معشوقشن.
آدم با خوندن این نامه‌ها، با دلتنگی‌های ساعدی همراه میشه، با اینکه می‌دونه اینا فقط نامه‌های ساعدیه، بازم دلش می‌خواد بخونه و بشنوه جواب‌های طاهره رو؛ طاهره‌ای که دیربه‌دیر نامه میده و خواننده رو هم از ساعدی بی‌نصیب‌تر می‌ذاره. 
دیدن این انتظار، این حجم از تمنای ساعدی از طاهره برای نوشتن نامه -نامه‌هایی که انقدر کمیاب و ارزشمندن که ماهیت دیگه‌ای به خودشون گرفتن- باعث میشه که به این فکر کنم که رسیدن هر نامه، خوندن هر کلمه، چقدر هیجان‌انگیز و دلنشین بوده براش؛ احساساتی که توی زندگی این روزای ما گم شدن انگاری.
و در نهایت دیدن معشوقی که فقط یه الهۀ دور از دسترس پرستیدنی نیست؛ اونیه که به عاشقش محبت داره و مهم‌تر از اون، همراهشه توی مسیر حرفه‌ای زندگیش؛ اونی که پای ثابت خوندن داستانا و کتاباشه؛ کسی که می‌تونه راحت باهاش درموردشون صبحت کنه.

در نهایت باید بگم کتاب خوب و کم حجم و قشنگیه و حتی می‌تونم بگم که بیشتر از  کتاب «مثل خون در رگ‌های من» دوسش دارم فقط حیف که با چنین ویراستاری‌ای و در حقیقت انگار بدون ویراستاری چاپ شده که از این نظر واقعا تلخ و بد و ناامیدکننده است؛ حیف و صد حیف.
        

          یه جورایی انگار شبیه کتاب (خطاب به عشق)بود، مخصوصا آخرای هر نامه که عین کلمات نوشته آلبر بود به ماریا. 
ولی خب ساده و لطیف بود. 
فقط طاهره چرا، هیچوقت جواب ساعدی رو نداد؟!!🤔
        

          نامه‌های اول رو دوست نداشتم و آخری‌ها بیشتر باب طبعم بود.
یه جاهایی بنظرم ساعدی خیلی پررو بازی، و عقاید سکسیستی از خودش نشون می‌داد، جوری که می‌خواستم بزنم تو سرش. :)) نرو درس بخون؟ اونم با «قربونت برم عزیزم»؟ نامه بنویس برام تا دیوونه نشدم؟ تا نیومدم خفه‌ت کنم؟ :)))
هرچند که از طرفی هم برام جالب بود که آدم به این جدی‌ای، به حال و روزی افتاده که همچین نامه‌های عاشقانه‌ای می‌نویسه.
و بازهم همون معضل اصلی. واقعا نامه‌هایی به این خصوصی‌ای، می‌بایست منتشر بشن..؟
        

          بالاخره باید داشت، انسانی را باید داشت که غم انسان را دریابد و این چگونه داشتنی است که من دارم؟

#غلامحسین_ساعدی
        

          نامه‌های اول رو دوست نداشتم و آخری‌ها بیشتر باب طبعم بود.
یه جاهایی بنظرم ساعدی خیلی پررو بازی، و عقاید سکسیستی از خودش نشون می‌داد، جوری که می‌خواستم بزنم تو سرش. :)) نرو درس بخون؟ اونم با «قربونت برم عزیزم»؟ نامه بنویس برام تا دیوونه نشدم؟ تا نیومدم خفه‌ت کنم؟ :)))
هرچند که از طرفی هم برام جالب بود که آدم به این جدی‌ای، به حال و روزی افتاده که همچین نامه‌های عاشقانه‌ای می‌نویسه.
و بازهم همون معضل اصلی. واقعا نامه‌هایی به این خصوصی‌ای، می‌بایست منتشر بشن..؟