ودر نهایت روی سنگ قبر طاهره کوزه گرانی در گورستان بقائیه تبریز نوشتند: « سر انجام یک زندگی،آرام‌جای کسی که میان استخوان‌های گوهر مراد آواز می‌خواند»
 گوهر مراد نام مستعار غلامحسین ساعدی بود
        

          شب‌های سخت و پرالتهابی بود…
شب‌های درد
شب‌های خون
شب‌های بیمارستان…
جوان بودم و آبی و زمرد رگ‌هایم
مرگ را طعنه می‌زدند… :)
در بیمارستان آوارگی‌ها و نجواهای گوهر مراد را تمام کردم
.
.
.
جوان بودم…
نام‌ش را عبادت کردم ، بوسیدمش
سجده‌گاه بود :)
نامه‌ای مرا می‌نوشت:
برسد به دستانِ سرو سبزِ باغ‌های آشنایی
او که در سرزمین‌های شمالی
هر گیاه به یاد غم‌هایش
سبز شده است :)
        

          بینظیره
عشق و تمام مانع های سر راهشون واقعا خواندنیه
        

          کتاب نامه های غلام حسین ساعدی به طاهره کوزه گرانی رو شروع کردم‌. نمیدونم خوندنش درست باشه یا نه...چون این نامه ها رو توی خونه طاهره پس از مرگش پیدا کردن. و خودشون نخواستن که منتشر بشن. 
این نامه ها رو ساعدی توی ۱۸_ ۱۹ سالگیش نوشته. و از همون زمان قلم کم نظیری داشته. ینی به این خطوط نمیاد  برای یه فرد ۱۹ ساله باشه. 
چیزی که خیلی برام جالبه  تلاشی‌ه که آدم های قدیم برای دوست داشتن میکردن. این زمانی که صرف میکردن تا دو خط نامه بنویسن، بهترین کلمه ها رو انتخاب کنن و بعد دلواپسی رسیدن نامه به دست معشوق رو بکشن و بعدتر انتظار گرفتن پاسخ نامه رو تحمل کنن.
تا اینجای نامه ها رو که دوست داشتم. کاش بهم میرسیدن. کاش حداقل توی اون دنیا ، البته اگه اون دنیایی وجود داره، همشنین هم باشن‌!
        

          از حیث سبزی پاک کنی میگم، گمونم نامه‌های طاهره رو میخوندیم جالب‌تر بود:)
        

          "و این چگونه داشتنی‌ست که من دارم؟"
        

          مثل  تموم مجموعه نامه‌نگاری‌های عاشقانه، کوتاه، واقعی و غم‌انگیز. البته بیشتر از سایر نامه‌نگاری‌هایی که‌ خوندم مورد پسند واقع شد
        

          چقدر این نامه‌ها قشنگن ... چقدر این کلمه‌ها واقعی‌ان ... چقدر از هر شعر و متن عاشقانه‌ای که این روزا می‌خونیم حقیقی‌ترن؛ حتی چقدر شبیه آثار عاشقانه‌ای هستن که توی کشور ما وجود ندارن؛ همه‌ و همه‌اش شاید برای اینکه اینا نامه‌های واقعی یه عاشق به معشوقشن.
آدم با خوندن این نامه‌ها، با دلتنگی‌های ساعدی همراه میشه، با اینکه می‌دونه اینا فقط نامه‌های ساعدیه، بازم دلش می‌خواد بخونه و بشنوه جواب‌های طاهره رو؛ طاهره‌ای که دیربه‌دیر نامه میده و خواننده رو هم از ساعدی بی‌نصیب‌تر می‌ذاره. 
دیدن این انتظار، این حجم از تمنای ساعدی از طاهره برای نوشتن نامه -نامه‌هایی که انقدر کمیاب و ارزشمندن که ماهیت دیگه‌ای به خودشون گرفتن- باعث میشه که به این فکر کنم که رسیدن هر نامه، خوندن هر کلمه، چقدر هیجان‌انگیز و دلنشین بوده براش؛ احساساتی که توی زندگی این روزای ما گم شدن انگاری.
و در نهایت دیدن معشوقی که فقط یه الهۀ دور از دسترس پرستیدنی نیست؛ اونیه که به عاشقش محبت داره و مهم‌تر از اون، همراهشه توی مسیر حرفه‌ای زندگیش؛ اونی که پای ثابت خوندن داستانا و کتاباشه؛ کسی که می‌تونه راحت باهاش درموردشون صبحت کنه.

در نهایت باید بگم کتاب خوب و کم حجم و قشنگیه و حتی می‌تونم بگم که بیشتر از  کتاب «مثل خون در رگ‌های من» دوسش دارم فقط حیف که با چنین ویراستاری‌ای و در حقیقت انگار بدون ویراستاری چاپ شده که از این نظر واقعا تلخ و بد و ناامیدکننده است؛ حیف و صد حیف.
        

          یه جورایی انگار شبیه کتاب (خطاب به عشق)بود، مخصوصا آخرای هر نامه که عین کلمات نوشته آلبر بود به ماریا. 
ولی خب ساده و لطیف بود. 
فقط طاهره چرا، هیچوقت جواب ساعدی رو نداد؟!!🤔
        

          نامه‌های اول رو دوست نداشتم و آخری‌ها بیشتر باب طبعم بود.
یه جاهایی بنظرم ساعدی خیلی پررو بازی، و عقاید سکسیستی از خودش نشون می‌داد، جوری که می‌خواستم بزنم تو سرش. :)) نرو درس بخون؟ اونم با «قربونت برم عزیزم»؟ نامه بنویس برام تا دیوونه نشدم؟ تا نیومدم خفه‌ت کنم؟ :)))
هرچند که از طرفی هم برام جالب بود که آدم به این جدی‌ای، به حال و روزی افتاده که همچین نامه‌های عاشقانه‌ای می‌نویسه.
و بازهم همون معضل اصلی. واقعا نامه‌هایی به این خصوصی‌ای، می‌بایست منتشر بشن..؟
        

          ▪︎درباره کتاب:
نامه‌های غلام‌حسین ساعدی به طاهره جانش از سال ۱۳۳۲ الی ۱۳۴۵ و دریغ از یکبار جواب گرفتن!

▪︎چیزی که فکر می‌کردم:
کتابی که نامه‌هایی بسی عاشقانه از  هر دو طرف.

▪︎چیزی که تجربه کردم:
اوایل کتاب نامه‌ها حکایت از عشق آتشینی داره ولی رفته‌رفته انگار این عشق کم میشه یا شاید روزمرگی و بزرگسالی اجازه بروزش رو نمیده تا جایی که در آخر کتاب نامه‌ها بیشتر از عشق میشه تعریف‌کردن روزمرگی‌ها، قربان صدقه رفتن‌های اول کتاب خلاصه میشه تو یک کلمه "می‌بوسم‌ات" در انتهای نامه‌ها و صادقانه بگم نیمه دوم حوصله‌مو سر برد.

اما نیمه اول دوست داشتنی بود، تلفیقی از عشق و غیرت. آرامش و ترس!
مثلا یک‌جا ساعدی نوشته:
"بگذار طاهره‌ی قشنگ خودم را به تو معرفی بکنم:
ژیگولو نیستم، کراوات و عینک به خود آویزان نمی‌کنم، پی لوس‌بازی و لاس‌بازی نمی‌گردم، نوزده سالم شد و نشده، ولی در هر صورت عیش و نوش من خواندن کتاب است و عشق من به کتاب، ولی خوب نمی‌دانم که نمی‌دانم چه‌طور شد پریدم تو تله‌ی عشق تو، عشق و الفت من نسبت [به تو طاهره‌ی عزیز پاک و پاک است، هیچ غل و غش و شیله پیله‌ای در کارم نیست.
اگر مرا می‌شناسی، هیچ! اگر نمی‌شناسی که سعی کن بشناسی، این هم برای خود تو، هم برای من ضروری است، شاید وقتی مرا شناختی از ریخت و قیافه‌ی من بدت بیاید و تف کنی به صورت‌ام، من یک دفعه راحت می‌شوم. با زور به کسی نمی‌شود قبولاند که بیا مرا دوست بدار."
بعد خوندن این بخش به‌خاطر صداقت ساعدی و جوانی‌ش لبخند روی لبم نشست اما در مقابل بخش‌هایی بود که عشقش ترسناک می‌شد! مثلا یه جا رگ غیرت آقای ساعدی میزنه بالا و می‌نویسه:
"بگذار دوست قشنگ گله‌ای دوستانه از تو بکنم. آن‌روز که تو در مقابل دانش‌سرا با آن پسره‌ی لات حرف می‌زدی، می‌دانی چه حالی به من دست داد؟ به خدا،... خون خون‌ام را خورد. کم مانده بود که با عجله خود را به تو رسانده گلوی‌ات را بفشارم..."
خُب لعنتی! این گله نیست رسما تهدیده :))

▪︎نحوه نگارش:
متن رفته رفته پخته‌تر میشد، ناشر سعی کرده بود خط خوردگی‌ها رو با خط‌کشیدن زیر واژه/ها مشخص کنه و هرچی جلو می‌رفت اشتباهات نگارشی و خط زدن‌های ساعدی کمتر می‌شد، انگار که نویسنده شدنش توی نامه‌هاش نمود پیدا کنه!
به‌هرحال نامه‌ها، خصوصا بخش میانی کتاب خیلی سریع (مثلا در چند دقیقه استراحت در پادگان) نوشته شده بود.
خیلی نمیشه در مورد قلم ساعدی بر اساس این نامه‌ها نظر داد چون هرگز قرار نبوده منتشر شن و برای دختری که دوست داشته نوشته.

▪︎دیگه چی:
الان که فکر می‌کنم یعنی این کتاب رسما نقض حریم شخصی آدم‌ها و احترام گذاشتن حقوق‌شونه!
چون بعد از فوت ساعدی و طاهره یکی نامه‌ها رو پیدا کرده و گفته عه چه باحال! برم چاپ کنم....
من ستاره‌ای به این کتاب نمی‌دم. نامه‌ها رو نتونستم خیلی درک کنم چون نه طاهره رو می‌شناسم و نه غلام‌حسینِ عاشق رو اما بعضیاشون لبخند رو لبم اورد.
اگه بخوام از این رو نمره بدم شاید یک یا دو باشه.
اگه بخوام به عشق‌شون و نوشتن احساساتش نمره بدم شاید ۴ یا ۵ باشه.
و اگه بخوام به قلمش نمره بدم، خب توضیح دادم اصلا ملاک خوبی نیست این کتاب برای سنجش.

جلد کتاب یکی از نامه‌هاست که تو اون نوشته شده: طاهره طاهره طاهره طاهره
و موقع خوندنش ذهن من میخوند: آمنه آمنه آمنه چشم تو جام شراب منه :|

▪︎به کیا پیشنهاد می‌کنم:
دوست‌داران ادبیات فارسی و شاید اگر عاشق شدی.

▪︎سخن آخر از زبان کتاب: 
به امید روزی که برای همیشه باهم زندگی خواهیم کرد. به امید روزهای شادی که در پیش خواهیم داشت دوری مجدد را به جان خواهم پذیرفت.
        

          بالاخره باید داشت، انسانی را باید داشت که غم انسان را دریابد و این چگونه داشتنی است که من دارم؟

#غلامحسین_ساعدی
        

          نامه‌های اول رو دوست نداشتم و آخری‌ها بیشتر باب طبعم بود.
یه جاهایی بنظرم ساعدی خیلی پررو بازی، و عقاید سکسیستی از خودش نشون می‌داد، جوری که می‌خواستم بزنم تو سرش. :)) نرو درس بخون؟ اونم با «قربونت برم عزیزم»؟ نامه بنویس برام تا دیوونه نشدم؟ تا نیومدم خفه‌ت کنم؟ :)))
هرچند که از طرفی هم برام جالب بود که آدم به این جدی‌ای، به حال و روزی افتاده که همچین نامه‌های عاشقانه‌ای می‌نویسه.
و بازهم همون معضل اصلی. واقعا نامه‌هایی به این خصوصی‌ای، می‌بایست منتشر بشن..؟