همین الان تمومش کردم
چقدر خوبه گاهی هیچ احساسی نسبت به بعضی اتفاق ها نداشته باشیم💚
چقدر خوبه یه دوست مثل یون جه داشتیم که هیچ وقت قضاوتمون نمیکرد و همیشه صادقانه رفتار میکرد💜
        

          از نظر من تا جایی ک خوندم خیلی قشنگه دوس دارم سریعتر تمومش کنم
        

          بادام داستان پسریه به نام یون‌جه که از الکسیتایمیا رنج می‌بره، یعنی قادر به تشخیص و بیان احساسات نیست. داستان یک شروع میخکوب‌کننده داره و من به خاطر اون اختلال نادر و این شروع طوفانی بسیار بسیار به کتاب امیدوارم شدم. 
اما یک کتاب کشش چند شخصیت خاص و اتفاق عجیب و غریب رو داره؟ نه این همه. 
آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟‌ قطعا نه! خوشحالم که خوندمش، گرچه بعضی اتفاقات و برخوردها زیادی نامحتمل بودن. 
آیا خوندنش رو توصیه می‌کنم؟‌ اگر نوجوان هستید، بله، اما انتظارتون رو از کتاب محدود کنید و بالا نبرید. 
یک داستان پرکششه با ترجمه‌ی روان و خوب فریناز بیابانی، در دنیایی که تمام تاس‌ها، تا یک کم مونده به آخر داستان، همیشه یک میارن...
        

          وقتی که خلاصه کوتاهی از این داستان رو خوندم تصمیم به خریدن کتاب گرفتم،اما قبل از این که کتاب رو شروع کنم به خاطر بازخورد هایی که از دیگران  گرفتم کمی پشیمون شدم اما در هر حال خوندنش رو شروع کردم و قلم نویسنده و فضاسازی کتاب به حدی برام دلنشین بود که در عرض چند ساعت تمومش کردم.
توصیفات نویسنده به ویژه در فصل اول کتاب برای من خیلی جذاب بود .این که دنیا رو از دید فردی ببینیم که توانایی درک احساسات رو نداره واقعا جالبه ، درسته که این کتاب برای نوجوان ها نوشته شده اما هرچه داستان جلوتر میرفت باعث می‌شد که بیشتر به اهمیت اثر گذاری محیط و اجتماع روی افراد  و  لزوم درک آدم ها پی ببرم.
نویسنده در خلال داستان از جملات و مفاهیمی استفاده کرده که باعث همذات پنداری خواننده با شخصیت اصلی داستان میشه و همین موضوع باعث اثرگذاری بیشتر نوشته  شده.
 نکته ای که برای من خیلی جالب بود این مورد هست که داستان یه فضای غمگینی داره اما نویسنده به هیچ وجه تلاش نمیکنه که این غم رو بهت القا کنه و همین غم خاص باعث جذابیت نوشته حداقل برای من شد . به نظر من داستان های غمگین هستند که در ذهن ما ماندگار میشن.
در کل این کتاب رو نباید با هدف تغییر دیدگاه نسبت به زندگی یا گرفتن یک درس جدید خوند، اما باعث یادآوری و توجه به نکات اصلی زندگی میشه که شاید به فراموشی سپردیم.
        

          کتاب واقعاً قشنگ و آموزنده‌ای بود و واقعاً من ازش لذت بردم پیشنهاد می‌کنم حتی اگر کتاب روانشناسی دوست ندارید حتماً این کتابو بخونید چون فقط یه کتاب روانشناسی نبود انگار نویسنده می‌خواست پندهای آموزنده‌ای که توی کتاب روانشناسی هست رو به صورت رمان بنویسه که برای خواننده کتاب جذاب‌تر باشه و واقعاً این روش جواب داده بود و واقعاً جذاب کرده بود کتابو شاید اگر یه کتاب روانشناسی خالص بود من نمی‌خوندم ولی اینکه به صورت رمان نوشته شده بود خیلی جذاب می‌کرد داستانو که چون در کنار اینکه داشتی  یک داستان یا رمان می‌خوندی اون پندهای آموزنده را می‌گرفتی و به نظرم هر کسی باید تو زندگیش حتماً این کتاب بخونه.
        

          معمولی بودن سخت ترین دستاورد زندگیه :)
        

          شاید برخی از بخش های کتاب واقعیت های زندگی ما باشه شاید  با خوندنش احساس کنید چقد نزدیک میتونه باشه به زندگی هاتون
        

          "آدمی را عشق انسان میکند،و همان عشق است که از انسان هیولا میسازد ."
        

          به قول مامان‌بزرگ، یک کتابفروشی مکانی است که ده‌ها هزار نویسنده، زنده یا مرده، در کنار هم چیده شده‌اند. اما کتاب‌ها بی‌صدا هستند. آنها در سکوت باقی می‌مانند تا اینکه کسی آنها را بردارد و ورق بزند. تنها آن موقع است که آنها داستان‌های خود را بیرون می‌ریزند، به آرامی و کامل، درست به اندازه‌ای که من می‌توانم از پسش بر بیایم.

#بادام
#کتاب_نوجوان
#ون_پیونگ_سون
        

          با اینکه داستان زندگی یک پسر بی احساس رو روایت میکنه اما احساس های مختلفی رو با این کتاب تجربه کردم... 
        

          کتاب بادام درباره‌ی نوجوانی به نام یونجی است که از بدو تولد مبتلا به بیماری آلکسی تیمیا بوده است. «آلکسی تیمیا یا ناتوانی تشخیص و ابراز احساسات در انسان، اختلالی مغزی است..

در واقع مشکل یونجی ناتوانی در دریافت احساسات است؛ او قادر نیست احساسات طبیعی ناشی از عوامل درونی و بیرونی را _که برای هر انسانی قابل درک است_ تجربه و درک کند. 

در این رمان نویسنده زندگی‌ای را خلق کرده است که احساسات در آن هیچ جایی ندارند و به دنبال همین موضوع پیامدهایی در زندگی یونجی پیش می‌آید که حتی تصورش هم دشوار است..

بخش هایی از کتاب به شدت متاثر کننده و دردناک بود ولی درکل برای من کتاب دوست داشتنی و جدیدی بود :)
        

          به نظر من این رمان  پیامدش این بود که حتی کسانی که احساس هم ندارند بلاخره روزی میرسه که احساساتشون رو به دست میارن و همه چیز درست میشه
        

          شگفتی‌های کوچکی داشت کتاب که خوشایند بود
اما شخصیت اصلی داستان خوب پرداخته نشده بود. شاید بهتر بود داستان از زاویه دید کس دیگه‌ای روایت می‌شد.
        

          کتاب داستان پسری است که به دلیل یک مشکل مغزی، فاقد هرگونه احساسات است. ترس، خشم، خوشحالی، ناراحتی، عصبانیت و ... برای او هیچ معنایی ندارد. او در برابر اتفاقات مختلف حتی سخت ترین مسائل، عین یک مجسمه بی روح رفتار می‌کند.
مادرش تلاش می‌کند تا به او معمولی زندگی کردن را یاد بدهد اما اتفاقات مختلفی رخ می‌دهند که باید از پس خودش بربیاید اگر اطرافیان بگذارند!
کتاب جالبی بود. بحث نقش خانواده و دوستان رو خوب بیان کرده. 
مشکل جدیم با پایان کتاب بود که بنظرم سر و ته داستانو هم آورد. همچنین نویسنده تلاش کرده نقش کتاب و مطالعه رو هم یجورایی در داستان بیاره ولی خوب از آب درنیامده.
        

          ارزش وقت هدر دادن نداشت
        

          بنظرم یکسری کتاب‌ها رو هربار که می‌خونی باارزش‌تر و پربار تر میشن. بادام رو برای دومین بار خوندم و احساسی که این لحظه دارم با بار اول قابل مقایسه نیست. این کتاب رو فکرمی‌کنم سه‌سال پیش به خودم کادو داده بودم و الان برای من خیلی باارزش‌تر از گذشته هست. من یه بخشی از احساساتم رو بین صفحات این کتاب، پیش گون جا گذاشتم. درک کردن احساسات خیلی زیباست. هرچند شیرین. هرچند دردناک.
        

          دوسش داشتم 
        

          زیبا 
        

          لبریز از بی حسی .
انگار که سرش را در آب فرو برده بود و احساساتش مبهم نه ،بلکه لمس شدنی نبودند . 
چون چیزی حس نمی‌کرد ، نمی‌دانست که حس داشتن به چه معناست ؛
"غافل از اینکه بی حسی هم نوعی از احساسات است"
        

          بادام
احساس داشتن و درک کردن از موضوعاتیست که در روز‌مره خواه نا خواه با آن مواجه هستیم. برخی در این میان با ادبیات محترم یا نامحترم اتفاقات پیرامونشان را به اهمیتشان نمی گیرند. اما همین انجام دادن عمل دایورت و انتقال؛ یعنی آن را پیش‌تر حس کرده اند و دوست ندارند مجدد مبتلا به آن حس ناخوشایند بشوند. پس اینان نیز از قوه‌ی حس بهره‌مند میباشند.
کتاب «بادام» یک داستانِ فانتزیِ کره‌ای می باشد که نوجوانی را به تصویر می کشد که فاقد هرگونه احساسات است. از ترس گرفته تا احساس خوشحالی و ناراحتی.
اما اینکه چرا اسم بادام را بر روی این کتاب گذاشته اند باید خودتان بخوانید تا متوجه شوید. اما همینقدر بگویم که همه‌ی ما در ذهنمان بادام داریم، و حالا ممکن است برخی این بادام را نداشته باشند که اگر نداشته باشند در جهان خون و خون ریزی به پا می کنند.
به گمانم هر یک از سیاستمداران ابرقدرت‌های پوشالی جهان نه تنها بادامی در مغزشان نیست، بلکه دوست دارند بقیه‌ی مردم نیز بادامی نداشته باشند. بگذارید ساده تر بگویم: اگر این کتاب، خیالی نبود شاید شما در بین آن گردن کلفت هایِ کودک کش به دنبال شخصیت اصلی این داستان می گشتید.
تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی

محمدامین رنجبری
۱ شهریور ۱۴۰۱