از نظر من تا جایی ک خوندم خیلی قشنگه دوس دارم سریعتر تمومش کنم
        

          همین الان تمومش کردم
چقدر خوبه گاهی هیچ احساسی نسبت به بعضی اتفاق ها نداشته باشیم💚
چقدر خوبه یه دوست مثل یون جه داشتیم که هیچ وقت قضاوتمون نمیکرد و همیشه صادقانه رفتار میکرد💜
        

          بادام داستان پسریه به نام یون‌جه که از الکسیتایمیا رنج می‌بره، یعنی قادر به تشخیص و بیان احساسات نیست. داستان یک شروع میخکوب‌کننده داره و من به خاطر اون اختلال نادر و این شروع طوفانی بسیار بسیار به کتاب امیدوارم شدم. 
اما یک کتاب کشش چند شخصیت خاص و اتفاق عجیب و غریب رو داره؟ نه این همه. 
آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟‌ قطعا نه! خوشحالم که خوندمش، گرچه بعضی اتفاقات و برخوردها زیادی نامحتمل بودن. 
آیا خوندنش رو توصیه می‌کنم؟‌ اگر نوجوان هستید، بله، اما انتظارتون رو از کتاب محدود کنید و بالا نبرید. 
یک داستان پرکششه با ترجمه‌ی روان و خوب فریناز بیابانی، در دنیایی که تمام تاس‌ها، تا یک کم مونده به آخر داستان، همیشه یک میارن...
        

          وقتی که خلاصه کوتاهی از این داستان رو خوندم تصمیم به خریدن کتاب گرفتم،اما قبل از این که کتاب رو شروع کنم به خاطر بازخورد هایی که از دیگران  گرفتم کمی پشیمون شدم اما در هر حال خوندنش رو شروع کردم و قلم نویسنده و فضاسازی کتاب به حدی برام دلنشین بود که در عرض چند ساعت تمومش کردم.
توصیفات نویسنده به ویژه در فصل اول کتاب برای من خیلی جذاب بود .این که دنیا رو از دید فردی ببینیم که توانایی درک احساسات رو نداره واقعا جالبه ، درسته که این کتاب برای نوجوان ها نوشته شده اما هرچه داستان جلوتر میرفت باعث می‌شد که بیشتر به اهمیت اثر گذاری محیط و اجتماع روی افراد  و  لزوم درک آدم ها پی ببرم.
نویسنده در خلال داستان از جملات و مفاهیمی استفاده کرده که باعث همذات پنداری خواننده با شخصیت اصلی داستان میشه و همین موضوع باعث اثرگذاری بیشتر نوشته  شده.
 نکته ای که برای من خیلی جالب بود این مورد هست که داستان یه فضای غمگینی داره اما نویسنده به هیچ وجه تلاش نمیکنه که این غم رو بهت القا کنه و همین غم خاص باعث جذابیت نوشته حداقل برای من شد . به نظر من داستان های غمگین هستند که در ذهن ما ماندگار میشن.
در کل این کتاب رو نباید با هدف تغییر دیدگاه نسبت به زندگی یا گرفتن یک درس جدید خوند، اما باعث یادآوری و توجه به نکات اصلی زندگی میشه که شاید به فراموشی سپردیم.
        

          این کتاب اولی بود که خوندم و منو به کتاب علاقه مند کرد عالی بود.
        

          میتونم به جرعت بگم که تا اینجای سال بهترین کتابی بود که خوندم.
کتابی که نمیخواستم زمینش بزارم اما هر لحظه ترس تموم شدنشو داشتم
داستان تضاد دو شخصیت رو به خوبی نشون داد 
کسی که میخواست احساس داشته باشه و کسی که نمیخواست احساس کنه چیزی رو
کسایی که رشته روانشناسی رو دوست دارن یا دنبال میکنن حتما باید این کتابو بخونن نکات خوبی از علم روانشناسی در بر داشت
و در اخر این رمان به خوبی هرچه تمام تر نشون داد که احساس نکردن میتونه چقدر بد و ترسناک باشه
و از اون طرف شدیدا احساساتی بودن می‌تونه چقدر آسیب پذیر باشه

        

          این کتاب خیلی روش تبلیغ شده، و باعث میشه انتظارات شما ازش خیلی بالاتر بره. 
ولی در نهایت، یه کتاب معمولیه. 
        

          کتاب بادام نوشته‌ی وون پیونگ سون، یک رمان کره‌ای پرفروشه که داستانی احساسی و عمیق درباره‌ی پسری به نام یون جه رو روایت می‌کنه
. او از اختلالی نادر به نام الکسی‌تایمیا رنج می‌برد که باعث می‌شود نتواند احساسات را درک کند یا واکنش عاطفی نشان دهد. مادر و مادربزرگش سعی می‌کنند او را برای زندگی در جامعه آماده کنند، اما حادثه‌ای تلخ زندگی او را تغییر می‌دهد.

این رمان درباره‌ی تنهایی، درک متقابل، دوستی و تلاش برای فهم احساسات انسانی است. بادام به‌خاطر نثر ساده اما تأثیرگذارش تحسین شده و مفاهیمی عمیق را در قالب روایتی روان بیان می‌کند.

اگر از داستان‌های احساسی و روان‌شناختی خوشت میاد،
 این کتاب می‌تواند تجربه‌ای خاص برات باشه🥺
        

          داستانش انقدر جذاب نیست فقط شاید با درصد محدودی از افراد بیشتر آشنا بشین در کل پیشنهاد نمیکنم 
        

          داستان جالبی بود اما بر خلاف باور نویسنده اصلا به درد نوجوان حداقل از نوع چشم و گوش بسته نمیخوره مگر اینکه سانسور بشه 

راستی مگر فضای چاپ و انتشارات هم مثل فضای مجازی بی در و پیکره که همچین چیزی با اسم رمان نوجوان ؛بدون سانسور مجوز گرفته؟!
        

          کتاب زیبا و زندگی بخش
        

          بعد از مدت‌ها این کتاب، من درون خودش غرق کرد. واقعیت این است که با تصورم خیلی متفاوت بود، انتظار یک کتاب تاریک و خسته و تنها داشتم که نسبت به تمام دنیا هیچ احساسی نداره و حتی به دنبال احساس داشتن هم نمیگرده ولی با اثری کاملا متفاوت مواجه شدم.
کتابی پر از رنگ، پر از آینده، پر از گیجی و گشتن برای جواب..
شاید این کتاب از اون دست کتاب‌هایی باشه که تو زندگیت یک‌بار تجربه میکنی.
یک قلم صریح و سریع و بی‌حاشیه.
        

          موضوعش جدید بود، خیلی وقته خوندمش ولی خیلی واقعیت خنده داریه که تو موقعیتای سخت زندگیم میگم اگه جای اون پسره تو بادام بودم و حسی نسبت به شرایطی که توشم نداشتم چه باحال میشد.
از اون کتاباییه که تو ذهن آدم میمونه.
بنظرم ارزش یه بار خوندنو داره.
        

          داستان کلاسیک و جالبی داشت...
میتونستی درکش کنی و باهاش زندگی کنی
اینکه خودت رو جای یه نفر با ویژگی خاص بزاری🥲
        

          ایده‌ش رو دوست داشتم و خوب تونسته بود آدم رو به خوندن ادامه‌ش ترغیب کنه و روند شرح احساسات یونجی و زیاد شدنش قشنگ بود.
دوست داشتم توی پایان یکم بیشتر دلیل اتفاقات رو مشخص می‌کرد و دوستی و فداکاری انقد شدید نسبت به دوستش اونم بعد از چند ماه و با اون اتفاقات بینشون، ولو برای کسی که احساسات رو درک نمی‌کنه برام غیرقابل باور بود.. به نظرم اگه مثلا برای نجات مادرش بود می‌تونست خیلی بهتر بشه.
نمی‌دونم چون من بیشتر کلاسیک دوست دارم و زیاد رمان جدید نخوندم بود یا چی، یه موضوع دیگه هم که توی ذوق می‌زد اون فحش ها و.. وسط حالت لطیف کتاب بود و از یه کتاب حتی مدرن، انتظار کلمات بهتری رو داشتم..
ولی در کل متفاوت و جالب بود و ارزش خوندن داره:)
        

          «مامان بزرگ،چرا مردم به من میگن عجیب؟»
«شاید دلیلش اینه که تو خاص هستی. وقتی چیزی متفاوته،مردم نمی‌تونن تحملش کنن،هیولا کوچولوی دوست داشتنی من.»
#جرعه_کتاب
و این چُنین بود، هرچیز که خاص باشد مردم آن را عجیب و غریب میشمارند!
        

          گاهی اوقات به دنبال فرار از احساسات هستیم و می گوییم :"کاش انسان های بی احساسی بودیم." اما بی احساسی نیز گاهی دردسر زا می شود. 

        

          جزو معدود کتاب هایی بود که اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم ، اصلا دوستش نداشتم!
و نمیدونم چرا هر انتشاراتی یه نسخه ازش چاپ کرده ، این موضوع داخل نمایشگاه کتاب مشهود بود.
شاید بعد ها مجدد رفتم سراغش .....
        

          کتاب بادام یک داستان خارجی است و مناسب سن نوجوان است. اما برای همه سنین مناسب است. داستان درباره یک بیماری کمتر شناخته شده است که در این بیماری شخص درک خاصی ازاحساساتی مثل ترس و خوشحالی و تاسف را و... را ندارد.
حالا این پسر، چه در دوران کودکی و چه در دوران نوجوانی با چالش هایی رو به رو میشه که گاهی این بیماری به او برای گذراندن این چالش ها کمک می کند و گاهی سبب میشه دیگران به او به دید دیگری نگاه کنند و مورد تمسخر قرار بگیرد.
نمی دونم این بیماری در واقعیت درمان داره یا نه ولی شخصیت داستان کتاب زمانی که بزرگتر میشه ظاهرا تا حدودی علائم بهبود را احساس میکنه.

👈ولی به نظر من حرف اصلی کتاب همین قسمت بریده کتابی بود که در بخوان منتشر کردم که نویسنده از زبان یون جی گفت:

مردم چشمشان را به روی فجایعی که در جای دیگر اتفاق می افتد می بندند، چون می گویند کاری از دستشان بر نمی آید، اما برای اتفاقی که در نزدیکی شان می افتد هم هیچ اقدامی نمی کنند. چون خیلی می ترسند. اکثریت مردم می توانند احساس کنند، اما عمل نمی کنند. آن ها می گویند همدلی می کنند، اما به آسانی هم به فراموشی می سپارند.

😭نویسنده به بهترین حالت به خواننده می گوید که بعضی از ما هم مثل یون جی بدون احساس هستیم فقط توجه نداریم و برای ما عادی شده. حواسمون باشه  این روزها این بیماری را در خودمون نبینیم. برای گرفتن این بیماری فقط کافیه اخبار جهان و جنگ دیگه برای ما عادی بشه. اون وقت می بینیم که قسمت بادامی شکل مغز ما هم کوچیک شده و ما اصلا متوجه نشدیم. 😔😔
        

          
غم و اندوه زیادی توشه ولی بخونی ضرر نکردی جالبه