بریده‌ای از کتاب بادام اثر وون پیونگ سون

دورا بچه‌ای منزوی نبود، اما خیلی هم برایش مهم نبود که گروه دوستان خاصی دورش را بگیرند. انگار اصلاً برایش مهم نبود که کسی با او غذا بخورد یا همراهش به خانه برود. گاهی اوقات خودش تنها بود، اما نه کسی برایش قلدربازی در می‌آورد و نه او را از گروه طرد کرده بودند. او شبیه کسی بود که می‌تواند مستقل وجود داشته باشد.