کتاب ماجرای بهرام گور از تولد تا مرگشه و داستان هایی که هرکدوم از هفت همسرش براش تعریف می‌کنن؛ که به زبان خیلی ساده و قابل فهم نوشته شده‌.
این کتاب و یه تعداد دیگه از این مجموعه رو خیلی سال پیش خریده بودم. با اینکه به نظرم خود آثار و اشعار رو بخونی لطف بیشتری دارن ولی بار اول اینطوری خوندن بد نیست. کمک می‌کنه بفهمی چی شده.
اگه مثل من بچگیتون به خوندن افسانه ها گذشته باشه با خیلی از داستاناش از قبل آشنایی دارین، هرچند تصویر کلی که از هفت پیکر میده خوبه و ارزششو داره.
یسری نقاشی بامزه هم داره که بعضی جاها واقعا عجیب می‌شن. منظورم خیلی عجیبه- نمیفهمم چرا واقعا.
      

        اولین تجربه من با موراکامی
انتظار خیلی بیشتری داشتم. اصلا داستانی درکار نبود! یا داشتن آبجو می‌خوردن یا باهم بودن یا هیچ کاری نمی‌کردن.
تنها چیزی که موقع گوش دادنش بهش فکر می‌کردم این بود که واقعا خداروشکر زندگی من مثل اینا نیست! خداروشکر که سالم زندگی می‌کنم! و واقعا خدارو صد هزار مرتبه شکر که سطح دغدغه های ما شبیه اینا نیست! خداروشکر که هنوز می‌فهمیم عشق چیه و با هوس فرق داره!
با شخصیت اصلی ارتباط نگرفتم. یکم منو یاد مورسو می‌انداخت. نه دقیقا ولی تقریبا. بهم این حسو می‌داد که هیچی براش مهم نیست و همش دروغ می‌گه.
نیم ستاره رو به خاطر جزئیات خوبش دادم ولی به نظرم این جزئیات خوب باید در خدمت یه داستان خوب می‌بودن. حالا که نیستن همون نیم ستاره کافیه.
و جدای از کتاب، کاش گوینده های آقا وقتی میخوان دیالوگهای شخصیت دخترو بگن صداشونو اونجوری نازک نکنن. خیلی عجیب می‌شه-

      

        تجربه وحشتناکی بود. از دیشب که خوندمش تا الان حالم بده. فضای کتاب خیلی تاریک بود اما چیزی که تحسینش می‌کنم و بهش احترام می‌زارم قلم نویسندست. از فضاسازی بگیر تا جوری که همه چیز پیش رفت واقعا تاثیر‌گذار و قوی بود. 
سیری که آراسته و ربانی طی می‌کنن و پایان کتاب چیزی نیست که به این زودیا رهاتون کنه.
هرچی بیشتر از پایانش می‌گذره، کلیت کتاب و تاثیری که تونسته روم بزاره بیشتر وسوسم میکنه که بهش امتیاز بالاتری بدم
اما
۱. بزرگترین مشکل من با کتاب این بود که پر بود از مسائل جنسی(واقعا به تعداد زیاد!)  که به بی‌پرده ترین شکل ممکن بهشون پرداخته شده بود. واقعا باید روش یه هشداری چیزی بزنن. اصلا چجوری این چاپ شده؟!
و حالا اینا به کنار، این حرف زدن از مسائل جنسی واقعا در مواقع حال بد کن و مریضی بودن. با خوندش واقعا اذیت شدم.
۲. آدما انگار اشتباهی بودن. انگار تو پوسته‌ی اشتباهی جاشون کرده بودن. شهرک نظامیه و هرکسی که اون جاست یا الان هست یا قبلا نظامی بوده، ولی کوچک ترین نظمی هیچ جا دیده نمی‌شه( نه حتی نظم معمول زندگی)، پرونده های قتل درست پیگیری نمی‌شن و هیچ کس اهمیتی به هیچی نمی‌ده. 
خانوما چادرین ولی بازم رفتارشون مطابق ظاهرشون نیست. از مواقع متعددی که کلا چادرشون از سر یا بدنشون سر می‌خوره بگیر تا لمس کردن مرد غریبه. اینم خیلی عجيبه. 
همه اینا باعث شده بود فضای کتاب یه شکل انتزاعی و دور از واقعیت به خودش بگیره. یه فضای دور ولی نزدیک که به شدت خاکستریه.
۳. بعد جنایی کتاب واقعا جنایی نبود. پرونده الکی به بن‌بست می‌خورد و کل سیستمش خیلی بی در‌و‌پیکر بود. بجز نقش ربانی تو پیچیده کردن همه چیز و آراسته، بقیه آدمای مرتبط با حل پرونده به شدت بی قید‌و‌بند و بدون نقش بودن. انگار این تیکه صرفا نوشته شده بود تا در خدمت بقیه داستان باشه و سرسری گرفته شده بود.
۴. شخصیت ربانی خیلی نفرت انگیز بود ولی واقعا خوب درومده بود. مشکل من گنگ بودن رابطش با آراسته بود. بخوام بگم چرا خیلی طولانی می‌شه پس ازش می‌گذرم. ولی  همینقدر بگم که اینم یه سیر منطقی نداشت که بشه خوب باهاش ارتباط گرفت.
۵. آدما، آدمای عادی، مثل نقل و نبات اعضای خانوادشونو سر مسائل ناموسی می‌کشتن. چطور میشه واقعا؟ چطور انقدر ناگهانی آدما به این‌ مرز از فروپاشی می‌رسن و آدم می‌کشن؟ این موضوع هم به اون بعد غیر واقعی که گفتم اضافه می‌کرد.

این شد که امتیاز پایینی بهش دادم. اما شاید از نظر فنی کتاب بدی نباشه.
      

        گوش دادن به این کتاب درحالی که مدتی می‌شه مشغول گوش دادن پادکست قوم نافرمان رادیو مناهج ام و برادرم از صبح مشغول دیدن یه ویدئوی  ۳ ساعته راجب جنگ جهانی دومه، باعث شد  به خاطر حال و هوایی که داشتم خیلی بیشتر بهم بچسبه.
اینم بگم که من این کتابو با صدای آقای شاهین علایی‌نژاد گوش دادم. اولین تجربه کتاب صوتی من بود و فکر می‌کردم قرار نیست تجربه خوبی باشه اما شیوه ی خوندن آقای علایی‌نژاد به خوبی احساسات رو منتقل می‌کرد.
حالا برگردیم به کتاب و چیزایی که برای من جالب بودن.
کتاب به شیوه نامه نگاری بود بین دو مرد اصالتا آلمانی که مدتی آمریکا زندگی کردن و حالا یکیشون برگشته آلمان. درست زمانی که آدولف هیتلر  کم‌کم داره تبدیل به اسمی می‌شه که همه جا سر زبوناست.
لحن و مدل نامه‌ها واقعا روونن و آخر کتاب به شکل دلپذیری شکه کنندست. من که عاشقش شدم.
از طرفی اطلاعاتی که از طریق پادکست قوم نافرمان دشتم  واقعا با وقایع و شخصیت ها جور می‌شد و من دلیل خیلی از اتفاقاتو خیلی خوب می‌دونستم. البته این نکته قوت کتاب هم هست.
مثلا این که چرا مارتین حالا که رفته آلمان انقدر پولداره. دلیلش مهاجرت بانکدار های یهودی اروپا به آمریکا و سرمایه گذاری در فدرال رزرو آمریکا ست. اینا در طول جنگ به طرفین جنگ وام های کلان با بهره بالا دادن و با تموم شدن جنگ دلار آمریکا پول رایج معاملات دنیا شد. پس مارتین با پولایی که این‌جا داشت به راحتی می‌تونست تو آلمان یه زندگی خیلی مرفه داشته باشه.
یه نکته دیگه که خیلی برام جالب بود این بود که ماکس تو حرفاش می‌گفت کشورت آلمان. نمی‌گفت کشورمون. که خود اینم نکته خیلی ظریفیه چون یهودی ها خودشونو متعلق به کشور خاصی نمی‌دونستن. اونا فقط و فقط متعلق به قوم یهودن. برای همین وقتی قدرت کلیسا و به تبع اون، تقدس پادشاها از بین رفت و مردم در نقاط مختلف این ایده که چرا هر نژاد برای خودش یه حکومت نداشته باشه رو پرورش دادن، یهودی ها متعلق به هیچ نژادی جز همون قوم یهود نبودن. پس صهیونیست ها( هر کی عقیده داره یهودی ها باید برن یه سرزمین مستقل داشته باشن صهیونیسته ) فرصتو مناسب دیدن تا نقشه شونو عملی کنن و یهودی های معمولی که به زندگی اروپاییشون عادت داشتن و از طرفی کتاب مقدس برگشتن به ارض مقدس رو براشون ممنوع کرده بود رو یجوری کوچ بدن به اون جا.
بحث بعدی راجب شخصیت هیتلره. اینقدر حرفای ضد و نقیض راجب رابطه این بشر با یهودی ها شنیدم که الان نمی‌تونم دقیق بگم‌ کدوم درسته. ولی شاید براتون جالب باشه بدونید که گویا هیتلر با یهودی های صهیونیست قراردادی داره مبنی بر کوچ دادن تعداد نسبتا زیادی یهودی به فلسطین حتی قبل از جنگ. اسم قرارداد هاآوارا است و با آژانس بین المللی یهود بسته شده. خودش که می‌گفت این نژاد باید از کشور ما برن، صهیونیستام همینو می‌خواستن. حتی در طول جنگ تنها سازمان یهودی که به صورت رسمی تو آلمان فعالیت داشته یه سازمان صهیونستیه که الان اسم دقیقشو یادم نمیاد. 
علت این که هیتلر همون اول به لهستان حمله کرد هم همین بود. چون تمرکز جمعیت یهودی های اروپا بیشتر در آلمان و لهستان بوده. 
در نهایت به نظرم کتاب جذاب و دقیقی بود. من واقعا باهاش حال کردم✌️
      

        ۵ ستاره واقعا براش کمه-
یکی از بهترین نمایشنامه هایی بود که خوندم‌.
و قطعا اکشن ترینشون. انقدر که حرص خوردم سر این یادم نمیاد آخرین بار کی سر یچیز دیگه حرص خوردم یا درگیر شدم.
شخصیت پردازی و دیالوگا تو یه سطح دیگه بودن کلا. 
اورستس بارها وجوه مختلفی از شخصیتشو در موقعیت های مختلف نشون می‌ده ولی این باعث نمی‌شه شخصیتش مصنوعی یا سیال باشه بلکه کاملا انسانیه. و من میتونستم کاملا لمسش کنم. 
بجز اون دیالوگ‌ها و رفت و برگشت‌هایی که بین شخصیت ها وجود داشت (مثل اورستس و منلائوس آخراش)، و اون طنزی که خیلی زیرپوستی باعث نمی‌شد بخندم ولی عمیقا باهاش کیف می‌کردم( مثل اورستس و اون برده هه) خیلی خوب بودن. واقعا خوب بودن-
من قبلا یه کتابی خونده بودم راجب اینکه چطور باید نمایشنامه خوند. اون جا می‌گفت باید یجوری بخونی انگار خودت بازیگر اون صحنه‌ای و خلاصه این که باید لحن و احساس شخصیت هارو درست بفهمی.
خب من هیچ وقت درست نفهمیده بودم این یعنی چی یا چجوری باید این کارو بکنم. 
ولی توی اورستس، انگار داشتم فیلم می‌دیدم. میتونستم صدای شخصیت‌ها و لحن حرف زدنشونو بشنوم. میتونستم تغییر چهره و حسشونو واقعا متوجه بشم. و این جا تازه فهمیدم اینطوری خوندن چقدرررر لذت داره. و این قطعا به خاطر قلم فوق‌العاده اوریپیده. و ترجمه- ترجمشم خوب بود.
خلاصه که از هر نظر تجربه‌ی خیلی  خوبی بود. بخونیدش🗡


      

        کتاب کوتاهی درباب رئالیسم جادویی.
اوایل، من واقعا راضی بودم. اطلاعاتی خوبی از خاستگاه پیدایش و چراییش، نویسندگان مطرح، آثار مهم و خلاصه‌ی میشه گفت بی اسپویل؛ و عناوین جالب دیگه که خیلی کوتاه به هرکدوم پرداخته شده بود‌.
حتی پیشنهاد منابع بیشتر برای مطالعه، یکی از فصول کتابه!
اما همه چیز درست از میانه کتاب و فصل در بوته نقد شروع به خراب شدن کرد.
 ایدش جالب بود: ترجمه مقاله هایی درباره رئالیسم جادویی.
مقاله اول خوب بود با اینکه به نسبت کل کتاب کمی سنگین تر بود.
اما مقاله دوم  در یک تلاش طولانی سعی داشت رمان امورفیانا از ماریانا آنتی رو تحلیل کنه.
خب، ما عملا با برسی جنبه های مربوط در رمان مورد نظر همراه می‌شیم. با این که بعضی مضامینش هی تکرار می‌شد و حوصلمو سر‌برد، مشکل من اینه که انگار این رمان اصلا وجود نداره! 
من با زبان فارسی و انگلیسی سرچ کردم و از هوش‌مصنوعی هم پرسیدم ولی هیچی به هیچی. 
به نظر داستان خیلی جالبی میاد ولی نمیتونم پیداش کنم:(
و  فصل آخر: موضوعاتی برای پژوهش!
جالبه نه؟ ولی نمیدونم چرا بهم این حسو داد که با هوش‌مصنوعی نوشته شده-
برای همین یه حس ناجوری گرفتم. امیدوارم اینطوری نباشه.

یه کشف بد کردم✨️
این کتاب یک کتاب مستقل و تألیفی از «آیرا مارک میلن» در مورد رئالیسم جادویی نیست. اصلا میلن نویسنده نیست! ویراستاره! 
این اگه بشه بهش گفت، کتاب، احتمالا ترجمه بخشی از مجموعه  Literary Movements for Students بوده که میلن ویراستارش بوده.
و آره...آیا ما با کتاب سازی طرفیم؟ ممکنه-



      

        کتاب قشنگی بود:) ازون جایی که درواقع سخنرایی هایی بود که در دهه‌ی اول محرم ایراد شده بودند، حال و هواشو خیلی دوست داشتم.
حتی دعا های اول هر جلسه و روضه های آخر هرکدوم هم برام دلنشین بود.
شاید اگه توی این زمینه( مفهوم انسان ۲۵۰ ساله، مبارزه سیاسی امام ها) مطالعه جداگانه داشته باشین، با مطالب کتاب حتی به صورت خیلی مبسوط ‌تر آشنا باشین. اما بازم خوندنش به صورت مکتوب و مواجه شدن با چهارچوب کلی این ایده خالی از لطف نیست. به علاوه این که لحن آقای خامنه‌ای خیلی بامزه و شیرینه.
البته همین سخنرانی بودن گاهی باعث تکرار میشه اما تکرار در مباحث اصلی بحث نیست. بیشتر یادآوری صحبتای جلسه قبل و سیر بحثه.
ولی فصل آخر که راجب مفهوم تقیه بود برای من حقیقتا بدیع و جالب بود و شاید بعد‌ها باز هم بهش رجوع کنم.
      

        کتاب خوبی بود. 
از چه نظر؟
 از نظر روایتگری قطعا. طوری که بین گذشته و حال در رفت‌و‌آمد بودیم خیلی جالب بود. انگار داشتم فیلم می‌دیدم.
و ترتیب زمانی فلش بک ها که با یه ترتیب مشخص می‌فهمیدیم قبلا چه اتفاقی افتاده و خود ماجرای جنازه(و دوستان) خیلی جالب بود.
در کل خوشخوان بود به خصوص از نیمه دوم.
و هیچ سوالی بی‌جواب نموند. تو جای درست خودش به همشون پاسخ داده شد.

اما اما اما 
کتاب پر بود از کلیشه. (اسپویل خیلی زیرپوستی ازین جا به بعد)


از قدرت فوق‌العاده عشق که همرو عوض می‌کنه
تا اون بچه ای که همه بدبختیا به خاطر اشتباه کودکانه اون بوده
تا یه بدبختی که واسه جون خودش فرار کرده
و کلِ شخصیت و ماجرای کاتی بیگ (اول تا آخر )
همشون الگو های تکراری و شناخته شده بودن.

درکل برای یبار خوندن تجربه جالبیه‌.
ولی محض رضای خدا چرا می‌نویسن ژانرش وحشته؟😶 
اصلاااااا با این دید سمتش نریناااااا
یکم شوک داره توش ولی اصلا ترسناک به اون معنی نیست.


      

        خیلی بامزه بود🤣
باید بگم که، من عاشق کتابای مسخره این شکلیم.
با این که از ایده بگیر تا شخصیت ها و توصیفات صحنه و روند داستان همشون خنده‌دار و گاها مسخره بودن، در نهایت نتیجه داستان موضوع عمیق و قشنگی بود.
شخصیت ها روند رشد شخصیت باورپذیر و خوبی داشتن و همشون دوست داشتنی بودن. می‌شد باهاشون ارتباط گرفت و کم بودن حجم کتاب به هیچ چیز آسیب نزده بود.
قلم آقای بکمن هم خیلی باحاله 
من که راضی بودم🤝


      

        وقت تلف کردن محض-
●نوشتار کتاب پر بود از توصیفات حرکت شخصیت ها: دو قدم رفت جلو، ۱۰ دیقه سر جاش وایساد، نشست، کلاهشو برداشت، باز گذاشت سر جاش
همه اینا به شکل حوصله سر بری تکرار می‌شد و  دریغ از یک جو شخصیت پردازی! تنها کسی که یکم با شخصیتش آشنا میشیم، کلانتر بله که راویه. اما اونم زیاد جالب نیست. می‌گم چرا
● نمیدونم نویسنده اصلا تلاش کرد از "نشون بده، نگو" استفاده کنه یا نه ولی اگه تلاشم کرده باشه قطعا شکست خورده. ما تمام اطلاعاتمون راجب شخصیت بل رو زمانی به دست میاریم که داره مستقیم باهامون صحبت می کنه و نه به هیچ شکل دیگه. ( اول هر فصل صحبت های راویه( بل) و بعد داستان از زاویه سوم شخص روایت می‌شه)
بقیه هم که کلا شخصیت پردازی ندارن. فقط شیگور یکم دیوونه و جالبه و همین ۱ ستاره ای که بهش دادم به خاطر اکشنیه که زمان حضور شیگور احساس می‌شه. 
●با این که ما جزئیات ثانیه به ثانیه حرکت کردن افرادو داریم توی لحظات کلیدی که یه اتفاق خیلی مهم داره می افته صحنه کات می‌خوره و یهو صحنه بعد متوجه می‌شی که عه! فلانی مرد!( مثلا)
● در مورد فلسفه ای که توی داستان مورد توجه قرار گرفته و جبر گرایی و اینا...باید بگم تا صفحه ۲۰۰ عملا هیچ خبری نیست. بعدم توی ۸۰ صفحه پایانی یسری دیالوگو بزور توی زبون کاراکترا جا کردن که هیچی رو نمیشه تغییر داد و همه چی همینیه که هست. 
حالا این بیان خودش به ۳ صورت بود:
۱. شیگور: به عنوان شرور داستان بد نبود اما این فلسفه بافی در قالب صحبت های گنگی ارائه می‌شد که طرف مقابل فقط مثل احمقا سر تکون می‌داد و می‌گفت می‌فهمم درحالی که اصلا تلاشی نمیشه این ایده بسط داده بشه! صرفا این گزاره تکرار می‌شه که هیچی رو نمیشه عوض کرد. سرنوشت همه از پیش نوشته شده. و  احتمالا انتظار ميره ماهم همچین چیز مسخره ایو بپذيريم :/
۲. بل: در قالب صحبت های اول شخص و بیشتر مرور خاطرات به این قضیه اشاره می‌کنه. باید بگم، بل صرفا وجود داشت تا راجب شکاف نسلی آمریکا، فساد و رفتار نا مناسب جامعه آمریکایی با سربازای ویتنام اطلاعات بده. هیچ نقش دیگه ای نداشت.
منم اگه مثل اون انقدر موجود بی مصرفی می بودم، خیلی راحت تر بود قبول کنم که هیچ چیزو نمی‌شه تغییر داد! برای همین این جا هم ایده مطرح شده قابل قبول نیست چون بل اصلا تلاشی نمی‌کنه که محتوم باشه و باعث بشه به این نتیجه برسه!
۳. آدمای رندومی که دو ثانیه پیش وارد داستان شدن، ما اصلا نمی شناسیمشون و توی ۵ صفحه ای که وجود دارن مجبوریم هم ام‌پی‌تری باهاشون آشنا شیم هم صحبتای بی ربط بهمشونو راجب جبر توی زندگی تحمل کنیم: فکر می کنم خرابی وضع این دسته واضح باشه
برای همین اگه دنبال یه اثر فلسفی قوی هستین اصلا سراغ این کتاب نرین
( کلا وضعیت دیالوگا خراب بود. یا خیییلی معمولی بودن یا اونایی که باید یچیز با ارزش می گفتن به شدت از موضوعی به موضوع دیگه پرش داشتن و یسری جمله بی ربط پشت هم چیده شده بود) 
● نمیدونم ضعف از نویسنده بود یا ویراستاری  و ترجمه اما 
_ دیالوگارو معلوم نبود کی میگه. حتی خط تیره هم نداشتن‌. تروخدا تصور کنین سه نفر همزمان دارن باهم حرف می زنن. چجوری میشه فهمید کی به کیه؟
_ از دونقطه(:) کلا استفاده نشده بود. واقعا چرا؟

      

        داستان از قبل از به دنیا اومدن دیه‌گو شروع میشه و با روایت کردن جزئیات زندگیش در ۲۰ سالگی به پایان می‌رسه‌.
زمان زورو بودن و نجات مظلومان بخش زیادی از داستانو به خودش اختصاص نمی‌ده که کاش این‌طور بود:(
اما با خیلی از جزئیاتی که باعث شدن دیه‌گو تبدیل به زورو بشه آشنا می‌شیم.
به علاوه، داستان به خوبی توی بستر تاریخی استعمار جریان داره و اطلاعات تاریخی خوبی از آمریکا، اسپانیا و حتی فرانسه به خواننده می‌ده‌. 
جزئیات از هر نوعش تو داستان فراوونن که این خودش واقعا یه نقطه قوته. از تصویر پردازی خیلی قوی در مورد تفاوت ظاهر شهر هایی مثل بارسلونا با آلتا‌کالیفرنیا گرفته تا تفاوت های قومی و گروهی مثل جزئیات زندگی کولی ها یا مراسم های قبایل آفریقایی و هم سرخ‌پوست ها. همشون به شکل جالبی تصویر شدن که باعث میشه در کنار اطلاعات تاریخی، خوندن کتاب واقعا مفید باشه.
در کل قشنگ بود و من دوسش داشتم:)
برناردو و ایزابل شخصیت های مورد علاقم بودن.
با این که واقعا سر حماقت های خولیانا اعصابم بهم ریخت اما باهاش کنار اومدم🤝
و وای از گروهبان گارسیا😂😭
دیه‌گو هم که عزیز دل همست. پسره‌ مسخره‌ خنگ دوست داشتنی😔❤️
وای پدر مندوزا هم عالی بود🥺 کشیش مورد علاقم✨️

در نهایت 
بخونیدش، خوش‌میگذره🌝

      

        چقدر غمگینم کرد
دلم سوخت
تصویر سازی ۱۰ از ۱۰
( بعضی وقتا نویسنده تصمیم می گیره که یه داستانیو بگه. بعضی وقتا، تصمیم می گیره که نه. اجازه نمی ده کسی اونو بفهمه. ماجرای بعضیا کتاب میشه ولی مال بعضی‌ های دیگه نه:) خود این گزینشه به نظرم خیلی دردناکه )
      

        اولین مواجهه من با سندرسون معروف.
ایده جالب و نویی داره(توهم یه عالمه آدم مختلف درحالی که خودش میدونه اونا توهمن)، پر از دیالوگه، و کشش و روند خوبی داره؛ به قدری که خوندن ۱۰۰ صفحه برام مثل یه چشم بهم زدن بود.
اما خب باید بگم بی نقص هم نبود.
گویا این مجموعه ۳ جلدیه که جلد سومش ترجمه نشده اما من با خوندن ۲ جلد اول، این حسو دارم که انگار از قسمت ۲۰ ام یه سریال ۲۴ قسمتی شروع کردم.
کتاب ها، جفتشون، پر از اشاراتی به گذشته و رابطه های استیون با آدمای مختلفن که ما هیچی ازشون نمی دونیم!
از اون دختره ساندرا که هی بهش اشاره می کنه که ولش کرده رفته و اینم میخواد پیداش کنه، ولی ما هیچ ایده ای راجب شخصیتش و رابطشون نداریم وتو این دو جلد حتی بهش نزدیکم نمیشیم 
تا یول که ما اصلا نمیدونیم اینا قبلا چه رابطه ای داشتن و از اون جایی که یول اصلا خطرناک به نظر نمی رسه چرا استیون بهش اعتماد نداره
و حتی اون خانومِ که نمیخوام اسپویل کنم ولی یجاش اینجوریه وقتی از تو سفینه فضایی بیرون اومد و اومد تو سیاره ما. و من اینجوری بودم که: ببخشید؟ الان شوخی کردی؟؟
در کل به نظرم نپرداختن به پیشینه شخصیتا یکی از نقص های بزرگ این دو جلد بود. فضا سازی خاصی نداشت، و حتی شخصیت پردازی خاصی. شاید چون کلا هر دو جلد حجم زیادی نداشتن به خصوص جلد اول.( مثلا به نظرم درگیری استیون با این که میدونه توهماش توهمن و گاهی مجبوره چیزای واقعی رو طور دیگه ای تصور کنه تا توهماش براش منطقی جلوه کنن، پتانسیل خیلی خوبی برای کشمش روانی داشت. ولی ما چیز خیلی زیادی از استیون به عنوان خودِ خودش و نه یکی که ۴۰ تا آدم غیر واقعی می بینه، دستگیرمون نشد)
و بُعد معمایی داستان، شاید خود نویسنده نخواسته روش خیلی مانور بده( هرچند با توجه به این که موضوع هر دو جلد تقریبا حل کردن یه معمای پیچیدست، پس چرا که نه؟) ولی جایی نبود که خیلی شگفت زده بشم. یه روند و ماجراجویی طبیعی داشت. هرچند خود مشکل موجود که یه اتفاقا علمی_تخیلی طور بود خیلی جالب بود. از طرفی پایان هر دو کتابم به شکل مشابهی اتفاق می افته.
استیون پرونده رو حل می کنه و لحظه آخر به طور تصادفی نقطه ابهامی که تمام مدت دنبالش بودیم میوفته دستش. چون خب نمیشه که یه سوالی این وسط بی جواب بمونه!

*اگه جلد سومش حاضر و آماده جلوم بود شاید همین امروز می رفتم سراغش ولی حالا که نیست حس اشتیاق خاصی راجبش ندارم و فکر نمی کنم خیلی خودمو به در و دیوار بزنم که پیدا کنم و بخونمش. 
      

        نکات مثبت:
۱. کل کتاب درواقع یه افسانه سازی طولانی بود. این که نویسنده تونسته بود دنیای پری ها، قوانینشون و داستانای مختلفو به شکل افسانه های قدیمی به تصویر بکشه خیلی خوب بود.
مثلا گلِ سوسن، ابریشم آقا، میرزا قاسم و ...
۲. استفاده از اساطیر و افسانه های محلی شمال کشور برای شخص من جالب بود.  اوخوان ها، اوشان ها و سایشون و  ...
***به نظرم ایده داستان با اون همه اتفاقا و شخصیت قابلیت اینو داشت که یه مجموعه چند جلدی بشه. مثل یه مجموعه رمان. اینجوری کمتر شبیه قصه می بود، می شد یه داستان یا رمان واقعی که با شخصیتا بیشتر همراه بشیم. پتانسیل خوبی داشت تا به شیوه ای متفاوت و خیلی بهتر روایت بشه‌.
ولی در کل از اواسط کتاب که با جبهه شر آشنا میشیم خیلی بهتر میشه
* وقتی تمومش کردم فهمیدم که پرش های زمانیش و تصویر کامل اتفاقاتی که از اول افتاده چقدر درخشان و جالب بودن!*
(هرچند به خاطر پرش ها و این که ۸۰ صفحه اولو خیلی کند و خیلی وقت پیش خونده بودم بعضی چیزا یادم نمی اومد و حتی الانم فکر نکنم درست فهمیده باشم ولی آخرش خیلی جالب بود)


نکات منفی:
۱. نویسنده هی می‌خواست بگه تمام دنیا بر پایه عشقه و عشق یعنی زندگی و ...
ولی به نظر من عشق رو در نازل ترین سطح خودش به تصویر کشیده بود. عشق در یک نگاه به نظر من واقعا عشق نیست. عشق از روی این که یک نفر صدای زیبا یا چهره ی زیبا داره مسخرست.  هوسه.
ولی خب اکثرا چون فرصت نمی کردن زندگی مشترکی رو شروع کنن و زرت می مردن، چیز خاصی به تصویر کشیده نمیشد. یا یه تصویر گل و بلبلِ تصنعی ارائه می شد.
۲. کتاب پر بود از دیالوگ های طولانی، تکراری و شعاری. یعنی  استعاره ها شاید حدود سی چهل بار در طول کتاب تکرار می شدن. بلکه حتی بیشتر. خسته شدیم برادر. همون بار اول قشنگ و کافی بود.
مثلا برای منتقل کردن یه مطلب ۱ خطی نصف صفحه دیالوگ نوشته شده بود. تازه اگه شانس یاری می کرد و همون جا تموم می شد( معمولا نمی شد).
۳. با این که کتاب به معنویت، رویا، امید و خدا و مهربونیش تاکید می کرد؛ در عمل آدم های خوب هیچ پایبندی به اینا نداشتن.
خوردن مشروب به خودی خود قبحی نداشت، خودکشی که مثل نقل و نبات استعمال می شد، ملت می مردن ولی هی تو کالبد پرنده و جونورای دیگه بر می گشتن و در نهایت آدما و پری ها هیچ دفاعی در مقابل نیروی های شر نداشتن. شر همیشه قوی تر بود. چرا؟ چون تنها سلاح این آدمای مثلا خوب، عشق و ساز و رقص بود. دریغ از اندکی عقلانیت و شعور.( بجز صفحه ۲۰۴ که یکم عقل به خرج دادن، که البته با درایت اوخوان رفع شد)
شاها و خان های خوب یا عاشق دلخسته ان، یا دارن ساز می زنن، یا عشقشونو از دست دادن دارن گریه می کنن. آقا جان شما کار ندارید؟ وظیفه ای چیزی ندارید؟ همین میشه همتون تهش بدبخت میشین دیگه. (البته پایانش خوش بود)
۴. زوج های مختلف به شیوه های مشابه( با اندکی تغییر ) به سرنوشت های دردناک تکراری دچار می شدن. محض رضای خدا هیچ دو نفری وجود نداشتن که به خوبی و خوشی به عشقشون برسن. تاکید می کنم، هیچ کس! همه باید یه پایان غمگین می داشتن. چرا؟ چون اسم کتاب پری کشیه؟
۵. شخصیت های شرور، بدون هیچ دلیل و پیش زمینه ای بد بودن. ینی خیلی رندوم از عشق و به خصوص پری ها بدشون می اومد.( بجز یک نفر که دلیل داشت بازم ولی بازم خیلی منطقی نبود).
تو این راهم از هیچ جنایت و قتل و غارتی دریغ نمی کردن. آخه چرا؟

نتیجه: اگه با اطناب و هی تکرار کردن مطالب، به علاوه شخصیت پردازی خیلی ضعیف مشکلی ندارین یبار خوندش بد نیست. در کلیت، ایده جالبی داشت که میتونست بهتر نوشته بشه ولی خب...نشد که بشه

      

        ماجرای زندگی طلبه ای که آقای ایرانشهر شد

خیلی قشنگ بود:) درواقع بیشتر از حد انتظارم قشنگ بود.
فکر می کردم خب حتما با توجه به اسمش سفرنامست دیگه. با کلی اسامی و اطلاعات تاریخی دقیق. ولی اینجوری نبود.
نثر نویسنده خیلی شاعرانه و استعاری بود که اول کتاب خورد تو ذوقم چون انتظارشو نداشتم، ولی به مرور باهاش همراه شدم و به غایت لذت بردم! ( مثل روایت مستقل نویسنده از سفر و مشکلات خودش که اول کتاب اینجوری بودم که خب به ما چه؟ ولی بعد لذت می برم و برام جذاب شد.)
درواقع یکی از نکات قوت پررنگ کتاب، قلم نویسنده بود. از تشبیه ها و استعاره های احساسی گرفته تا استفاده ی بجا و به موقع از آیات قرآن و احادیث و نهج‌البلاغه.
این که بدون دست بردن توی اطلاعات و گفته های مستند میتونست این شاعرانگیشو وارد متن کنه همه چیزو شیرین تر می کرد.

باید بگم من  قبل از این کتاب، "خون دلی که لعل شد" رو خوندم. اطلاعات و مطالب مشترک زیادی داشتن ولی خوندن بلافاصله "آقای ایرانشهر" مزایای زیادی داشت.
۱. مطالب و نکات جدید هم از طرف آقای خامنه ای هم از سمت افراد دیگه ای که تو تبعید باهاشون بودن یا آشنایی داشتن وجود داشت (روایت دیگران قاعدتا توی "خون دلی که لعل شد" وجود نداره).
به علاوه این که سرانجام خیلی از افرادی که توی هر دو کتاب باهاشون همراهیم این جا مشخص میشه. حتی گاهی گریزی به ملاقات آقا با اون افراد تو سال های خیلی بعد هم زده میشه.
۲. دو بار خوندن یک داستان از زبان های متفاوت باعث شد اتفاقات و افراد بهتر تو ذهنم بمونن.
۳.بر خلاف "خون دلی که لعل شد" این کتاب از زاویه مرید نسبت به مراد نوشته شده. معلومه نویسنده دلش قنج میره واسه آقا. اینم خیلی شیرین بود.

اما نکته منفی‌.
تنها چیزی که به ذهنم می رسه اینه که گاهی، روایت مستند آقای خامنه و اشخاص دیگه باهم قاطی می شد‌. این مشکل به خاطر این پیش میومد که روایت های اول شخص مستند برای این که با متن نویسنده قاطی نشن با مقداری فاصله از سر خط و یکم نزدیک وسط صفحه شروع می شدن. و این که این حرفارو کی داره می زنه توی پاورقی نوشته شده بود.
برای همین( که گوینده صرفا تو پاورقی مشخص میشه) گاهی که متون مسند چند نفر باهم برای یک واقعه بیان می شد تشخیصشون صرفا بر اساس محتوا ممکن بود. این مشکل از ابتدا که روایت همسر آقای خامنه و خودشون برای یک صحنه آورده شده شروع میشه و تقریبا تا آخر کتاب ادامه داره. هرچند که آدم به مرور عادت می کنه ولی بازم بهتره که یجوری این مشکلو رفع کنن.