خیلی بامزه بود🤣
باید بگم که، من عاشق کتابای مسخره این شکلیم.
با این که از ایده بگیر تا شخصیت ها و توصیفات صحنه و روند داستان همشون خنده‌دار و گاها مسخره بودن، در نهایت نتیجه داستان موضوع عمیق و قشنگی بود.
شخصیت ها روند رشد شخصیت باورپذیر و خوبی داشتن و همشون دوست داشتنی بودن. می‌شد باهاشون ارتباط گرفت و کم بودن حجم کتاب به هیچ چیز آسیب نزده بود.
قلم آقای بکمن هم خیلی باحاله 
من که راضی بودم🤝


      

        وقت تلف کردن محض-
●نوشتار کتاب پر بود از توصیفات حرکت شخصیت ها: دو قدم رفت جلو، ۱۰ دیقه سر جاش وایساد، نشست، کلاهشو برداشت، باز گذاشت سر جاش
همه اینا به شکل حوصله سر بری تکرار می‌شد و  دریغ از یک جو شخصیت پردازی! تنها کسی که یکم با شخصیتش آشنا میشیم، کلانتر بله که راویه. اما اونم زیاد جالب نیست. می‌گم چرا
● نمیدونم نویسنده اصلا تلاش کرد از "نشون بده، نگو" استفاده کنه یا نه ولی اگه تلاشم کرده باشه قطعا شکست خورده. ما تمام اطلاعاتمون راجب شخصیت بل رو زمانی به دست میاریم که داره مستقیم باهامون صحبت می کنه و نه به هیچ شکل دیگه. ( اول هر فصل صحبت های راویه( بل) و بعد داستان از زاویه سوم شخص روایت می‌شه)
بقیه هم که کلا شخصیت پردازی ندارن. فقط شیگور یکم دیوونه و جالبه و همین ۱ ستاره ای که بهش دادم به خاطر اکشنیه که زمان حضور شیگور احساس می‌شه. 
●با این که ما جزئیات ثانیه به ثانیه حرکت کردن افرادو داریم توی لحظات کلیدی که یه اتفاق خیلی مهم داره می افته صحنه کات می‌خوره و یهو صحنه بعد متوجه می‌شی که عه! فلانی مرد!( مثلا)
● در مورد فلسفه ای که توی داستان مورد توجه قرار گرفته و جبر گرایی و اینا...باید بگم تا صفحه ۲۰۰ عملا هیچ خبری نیست. بعدم توی ۸۰ صفحه پایانی یسری دیالوگو بزور توی زبون کاراکترا جا کردن که هیچی رو نمیشه تغییر داد و همه چی همینیه که هست. 
حالا این بیان خودش به ۳ صورت بود:
۱. شیگور: به عنوان شرور داستان بد نبود اما این فلسفه بافی در قالب صحبت های گنگی ارائه می‌شد که طرف مقابل فقط مثل احمقا سر تکون می‌داد و می‌گفت می‌فهمم درحالی که اصلا تلاشی نمیشه این ایده بسط داده بشه! صرفا این گزاره تکرار می‌شه که هیچی رو نمیشه عوض کرد. سرنوشت همه از پیش نوشته شده. و  احتمالا انتظار ميره ماهم همچین چیز مسخره ایو بپذيريم :/
۲. بل: در قالب صحبت های اول شخص و بیشتر مرور خاطرات به این قضیه اشاره می‌کنه. باید بگم، بل صرفا وجود داشت تا راجب شکاف نسلی آمریکا، فساد و رفتار نا مناسب جامعه آمریکایی با سربازای ویتنام اطلاعات بده. هیچ نقش دیگه ای نداشت.
منم اگه مثل اون انقدر موجود بی مصرفی می بودم، خیلی راحت تر بود قبول کنم که هیچ چیزو نمی‌شه تغییر داد! برای همین این جا هم ایده مطرح شده قابل قبول نیست چون بل اصلا تلاشی نمی‌کنه که محتوم باشه و باعث بشه به این نتیجه برسه!
۳. آدمای رندومی که دو ثانیه پیش وارد داستان شدن، ما اصلا نمی شناسیمشون و توی ۵ صفحه ای که وجود دارن مجبوریم هم ام‌پی‌تری باهاشون آشنا شیم هم صحبتای بی ربط بهمشونو راجب جبر توی زندگی تحمل کنیم: فکر می کنم خرابی وضع این دسته واضح باشه
برای همین اگه دنبال یه اثر فلسفی قوی هستین اصلا سراغ این کتاب نرین
( کلا وضعیت دیالوگا خراب بود. یا خیییلی معمولی بودن یا اونایی که باید یچیز با ارزش می گفتن به شدت از موضوعی به موضوع دیگه پرش داشتن و یسری جمله بی ربط پشت هم چیده شده بود) 
● نمیدونم ضعف از نویسنده بود یا ویراستاری  و ترجمه اما 
_ دیالوگارو معلوم نبود کی میگه. حتی خط تیره هم نداشتن‌. تروخدا تصور کنین سه نفر همزمان دارن باهم حرف می زنن. چجوری میشه فهمید کی به کیه؟
_ از دونقطه(:) کلا استفاده نشده بود. واقعا چرا؟

      

        داستان از قبل از به دنیا اومدن دیه‌گو شروع میشه و با روایت کردن جزئیات زندگیش در ۲۰ سالگی به پایان می‌رسه‌.
زمان زورو بودن و نجات مظلومان بخش زیادی از داستانو به خودش اختصاص نمی‌ده که کاش این‌طور بود:(
اما با خیلی از جزئیاتی که باعث شدن دیه‌گو تبدیل به زورو بشه آشنا می‌شیم.
به علاوه، داستان به خوبی توی بستر تاریخی استعمار جریان داره و اطلاعات تاریخی خوبی از آمریکا، اسپانیا و حتی فرانسه به خواننده می‌ده‌. 
جزئیات از هر نوعش تو داستان فراوونن که این خودش واقعا یه نقطه قوته. از تصویر پردازی خیلی قوی در مورد تفاوت ظاهر شهر هایی مثل بارسلونا با آلتا‌کالیفرنیا گرفته تا تفاوت های قومی و گروهی مثل جزئیات زندگی کولی ها یا مراسم های قبایل آفریقایی و هم سرخ‌پوست ها. همشون به شکل جالبی تصویر شدن که باعث میشه در کنار اطلاعات تاریخی، خوندن کتاب واقعا مفید باشه.
در کل قشنگ بود و من دوسش داشتم:)
برناردو و ایزابل شخصیت های مورد علاقم بودن.
با این که واقعا سر حماقت های خولیانا اعصابم بهم ریخت اما باهاش کنار اومدم🤝
و وای از گروهبان گارسیا😂😭
دیه‌گو هم که عزیز دل همست. پسره‌ مسخره‌ خنگ دوست داشتنی😔❤️
وای پدر مندوزا هم عالی بود🥺 کشیش مورد علاقم✨️

در نهایت 
بخونیدش، خوش‌میگذره🌝

      

        چقدر غمگینم کرد
دلم سوخت
تصویر سازی ۱۰ از ۱۰
( بعضی وقتا نویسنده تصمیم می گیره که یه داستانیو بگه. بعضی وقتا، تصمیم می گیره که نه. اجازه نمی ده کسی اونو بفهمه. ماجرای بعضیا کتاب میشه ولی مال بعضی‌ های دیگه نه:) خود این گزینشه به نظرم خیلی دردناکه )
      

        اولین مواجهه من با سندرسون معروف.
ایده جالب و نویی داره(توهم یه عالمه آدم مختلف درحالی که خودش میدونه اونا توهمن)، پر از دیالوگه، و کشش و روند خوبی داره؛ به قدری که خوندن ۱۰۰ صفحه برام مثل یه چشم بهم زدن بود.
اما خب باید بگم بی نقص هم نبود.
گویا این مجموعه ۳ جلدیه که جلد سومش ترجمه نشده اما من با خوندن ۲ جلد اول، این حسو دارم که انگار از قسمت ۲۰ ام یه سریال ۲۴ قسمتی شروع کردم.
کتاب ها، جفتشون، پر از اشاراتی به گذشته و رابطه های استیون با آدمای مختلفن که ما هیچی ازشون نمی دونیم!
از اون دختره ساندرا که هی بهش اشاره می کنه که ولش کرده رفته و اینم میخواد پیداش کنه، ولی ما هیچ ایده ای راجب شخصیتش و رابطشون نداریم وتو این دو جلد حتی بهش نزدیکم نمیشیم 
تا یول که ما اصلا نمیدونیم اینا قبلا چه رابطه ای داشتن و از اون جایی که یول اصلا خطرناک به نظر نمی رسه چرا استیون بهش اعتماد نداره
و حتی اون خانومِ که نمیخوام اسپویل کنم ولی یجاش اینجوریه وقتی از تو سفینه فضایی بیرون اومد و اومد تو سیاره ما. و من اینجوری بودم که: ببخشید؟ الان شوخی کردی؟؟
در کل به نظرم نپرداختن به پیشینه شخصیتا یکی از نقص های بزرگ این دو جلد بود. فضا سازی خاصی نداشت، و حتی شخصیت پردازی خاصی. شاید چون کلا هر دو جلد حجم زیادی نداشتن به خصوص جلد اول.( مثلا به نظرم درگیری استیون با این که میدونه توهماش توهمن و گاهی مجبوره چیزای واقعی رو طور دیگه ای تصور کنه تا توهماش براش منطقی جلوه کنن، پتانسیل خیلی خوبی برای کشمش روانی داشت. ولی ما چیز خیلی زیادی از استیون به عنوان خودِ خودش و نه یکی که ۴۰ تا آدم غیر واقعی می بینه، دستگیرمون نشد)
و بُعد معمایی داستان، شاید خود نویسنده نخواسته روش خیلی مانور بده( هرچند با توجه به این که موضوع هر دو جلد تقریبا حل کردن یه معمای پیچیدست، پس چرا که نه؟) ولی جایی نبود که خیلی شگفت زده بشم. یه روند و ماجراجویی طبیعی داشت. هرچند خود مشکل موجود که یه اتفاقا علمی_تخیلی طور بود خیلی جالب بود. از طرفی پایان هر دو کتابم به شکل مشابهی اتفاق می افته.
استیون پرونده رو حل می کنه و لحظه آخر به طور تصادفی نقطه ابهامی که تمام مدت دنبالش بودیم میوفته دستش. چون خب نمیشه که یه سوالی این وسط بی جواب بمونه!

*اگه جلد سومش حاضر و آماده جلوم بود شاید همین امروز می رفتم سراغش ولی حالا که نیست حس اشتیاق خاصی راجبش ندارم و فکر نمی کنم خیلی خودمو به در و دیوار بزنم که پیدا کنم و بخونمش. 
      

        نکات مثبت:
۱. کل کتاب درواقع یه افسانه سازی طولانی بود. این که نویسنده تونسته بود دنیای پری ها، قوانینشون و داستانای مختلفو به شکل افسانه های قدیمی به تصویر بکشه خیلی خوب بود.
مثلا گلِ سوسن، ابریشم آقا، میرزا قاسم و ...
۲. استفاده از اساطیر و افسانه های محلی شمال کشور برای شخص من جالب بود.  اوخوان ها، اوشان ها و سایشون و  ...
***به نظرم ایده داستان با اون همه اتفاقا و شخصیت قابلیت اینو داشت که یه مجموعه چند جلدی بشه. مثل یه مجموعه رمان. اینجوری کمتر شبیه قصه می بود، می شد یه داستان یا رمان واقعی که با شخصیتا بیشتر همراه بشیم. پتانسیل خوبی داشت تا به شیوه ای متفاوت و خیلی بهتر روایت بشه‌.
ولی در کل از اواسط کتاب که با جبهه شر آشنا میشیم خیلی بهتر میشه
* وقتی تمومش کردم فهمیدم که پرش های زمانیش و تصویر کامل اتفاقاتی که از اول افتاده چقدر درخشان و جالب بودن!*
(هرچند به خاطر پرش ها و این که ۸۰ صفحه اولو خیلی کند و خیلی وقت پیش خونده بودم بعضی چیزا یادم نمی اومد و حتی الانم فکر نکنم درست فهمیده باشم ولی آخرش خیلی جالب بود)


نکات منفی:
۱. نویسنده هی می‌خواست بگه تمام دنیا بر پایه عشقه و عشق یعنی زندگی و ...
ولی به نظر من عشق رو در نازل ترین سطح خودش به تصویر کشیده بود. عشق در یک نگاه به نظر من واقعا عشق نیست. عشق از روی این که یک نفر صدای زیبا یا چهره ی زیبا داره مسخرست.  هوسه.
ولی خب اکثرا چون فرصت نمی کردن زندگی مشترکی رو شروع کنن و زرت می مردن، چیز خاصی به تصویر کشیده نمیشد. یا یه تصویر گل و بلبلِ تصنعی ارائه می شد.
۲. کتاب پر بود از دیالوگ های طولانی، تکراری و شعاری. یعنی  استعاره ها شاید حدود سی چهل بار در طول کتاب تکرار می شدن. بلکه حتی بیشتر. خسته شدیم برادر. همون بار اول قشنگ و کافی بود.
مثلا برای منتقل کردن یه مطلب ۱ خطی نصف صفحه دیالوگ نوشته شده بود. تازه اگه شانس یاری می کرد و همون جا تموم می شد( معمولا نمی شد).
۳. با این که کتاب به معنویت، رویا، امید و خدا و مهربونیش تاکید می کرد؛ در عمل آدم های خوب هیچ پایبندی به اینا نداشتن.
خوردن مشروب به خودی خود قبحی نداشت، خودکشی که مثل نقل و نبات استعمال می شد، ملت می مردن ولی هی تو کالبد پرنده و جونورای دیگه بر می گشتن و در نهایت آدما و پری ها هیچ دفاعی در مقابل نیروی های شر نداشتن. شر همیشه قوی تر بود. چرا؟ چون تنها سلاح این آدمای مثلا خوب، عشق و ساز و رقص بود. دریغ از اندکی عقلانیت و شعور.( بجز صفحه ۲۰۴ که یکم عقل به خرج دادن، که البته با درایت اوخوان رفع شد)
شاها و خان های خوب یا عاشق دلخسته ان، یا دارن ساز می زنن، یا عشقشونو از دست دادن دارن گریه می کنن. آقا جان شما کار ندارید؟ وظیفه ای چیزی ندارید؟ همین میشه همتون تهش بدبخت میشین دیگه. (البته پایانش خوش بود)
۴. زوج های مختلف به شیوه های مشابه( با اندکی تغییر ) به سرنوشت های دردناک تکراری دچار می شدن. محض رضای خدا هیچ دو نفری وجود نداشتن که به خوبی و خوشی به عشقشون برسن. تاکید می کنم، هیچ کس! همه باید یه پایان غمگین می داشتن. چرا؟ چون اسم کتاب پری کشیه؟
۵. شخصیت های شرور، بدون هیچ دلیل و پیش زمینه ای بد بودن. ینی خیلی رندوم از عشق و به خصوص پری ها بدشون می اومد.( بجز یک نفر که دلیل داشت بازم ولی بازم خیلی منطقی نبود).
تو این راهم از هیچ جنایت و قتل و غارتی دریغ نمی کردن. آخه چرا؟

نتیجه: اگه با اطناب و هی تکرار کردن مطالب، به علاوه شخصیت پردازی خیلی ضعیف مشکلی ندارین یبار خوندش بد نیست. در کلیت، ایده جالبی داشت که میتونست بهتر نوشته بشه ولی خب...نشد که بشه

      

        ماجرای زندگی طلبه ای که آقای ایرانشهر شد

خیلی قشنگ بود:) درواقع بیشتر از حد انتظارم قشنگ بود.
فکر می کردم خب حتما با توجه به اسمش سفرنامست دیگه. با کلی اسامی و اطلاعات تاریخی دقیق. ولی اینجوری نبود.
نثر نویسنده خیلی شاعرانه و استعاری بود که اول کتاب خورد تو ذوقم چون انتظارشو نداشتم، ولی به مرور باهاش همراه شدم و به غایت لذت بردم! ( مثل روایت مستقل نویسنده از سفر و مشکلات خودش که اول کتاب اینجوری بودم که خب به ما چه؟ ولی بعد لذت می برم و برام جذاب شد.)
درواقع یکی از نکات قوت پررنگ کتاب، قلم نویسنده بود. از تشبیه ها و استعاره های احساسی گرفته تا استفاده ی بجا و به موقع از آیات قرآن و احادیث و نهج‌البلاغه.
این که بدون دست بردن توی اطلاعات و گفته های مستند میتونست این شاعرانگیشو وارد متن کنه همه چیزو شیرین تر می کرد.

باید بگم من  قبل از این کتاب، "خون دلی که لعل شد" رو خوندم. اطلاعات و مطالب مشترک زیادی داشتن ولی خوندن بلافاصله "آقای ایرانشهر" مزایای زیادی داشت.
۱. مطالب و نکات جدید هم از طرف آقای خامنه ای هم از سمت افراد دیگه ای که تو تبعید باهاشون بودن یا آشنایی داشتن وجود داشت (روایت دیگران قاعدتا توی "خون دلی که لعل شد" وجود نداره).
به علاوه این که سرانجام خیلی از افرادی که توی هر دو کتاب باهاشون همراهیم این جا مشخص میشه. حتی گاهی گریزی به ملاقات آقا با اون افراد تو سال های خیلی بعد هم زده میشه.
۲. دو بار خوندن یک داستان از زبان های متفاوت باعث شد اتفاقات و افراد بهتر تو ذهنم بمونن.
۳.بر خلاف "خون دلی که لعل شد" این کتاب از زاویه مرید نسبت به مراد نوشته شده. معلومه نویسنده دلش قنج میره واسه آقا. اینم خیلی شیرین بود.

اما نکته منفی‌.
تنها چیزی که به ذهنم می رسه اینه که گاهی، روایت مستند آقای خامنه و اشخاص دیگه باهم قاطی می شد‌. این مشکل به خاطر این پیش میومد که روایت های اول شخص مستند برای این که با متن نویسنده قاطی نشن با مقداری فاصله از سر خط و یکم نزدیک وسط صفحه شروع می شدن. و این که این حرفارو کی داره می زنه توی پاورقی نوشته شده بود.
برای همین( که گوینده صرفا تو پاورقی مشخص میشه) گاهی که متون مسند چند نفر باهم برای یک واقعه بیان می شد تشخیصشون صرفا بر اساس محتوا ممکن بود. این مشکل از ابتدا که روایت همسر آقای خامنه و خودشون برای یک صحنه آورده شده شروع میشه و تقریبا تا آخر کتاب ادامه داره. هرچند که آدم به مرور عادت می کنه ولی بازم بهتره که یجوری این مشکلو رفع کنن.


      

        "فرجام کار در گذشته و آینده از آن خداست و در آن روز است که مؤمنان از یاری خدا شاد می شوند. خداوند هر که را بخواهد، یاری می کند؛ و اوست شکست ناپذیر مهربان."
سوره روم، بخشی از آیات ۴ و ۵

***بخشی از این یادداشت در نوشته های گزارش تا صفحه ۸۰ نوشته شده

۱. هر کتابِ تقریبا خود زندگی نامه ای که می خونم بیشتر به وضع داغون حافظم پی می برم
۲. خیلی جالب و قشنگه که رابطه آقای خامنه ای با بعضی دیگه از شخصیت های مطرح اون زمان بیان میشه.
این که شهید مطهری ۱۸ سال بزرگتر بوده رو نمیدونستم 
رادیو ی آقای رفسنجانی:)
حتی رابطه ی آقای خامنه ای و امام و ماموریت هایی که به آقای خامنه محول می شده
یباری که رفتن خونه شهید باهنر
اون دفعه که سلول آقای رجائی با فاصله یه سلول کنار آقای خامنه ای بود
۳. به معنای واقعی دارم به این درک می رسم که این انقلاب یچیز یه شبه نبوده و زمان و تلاش زیادی براش صرف شده. این که چقدر اون زمان در تنگنا بودن و چقدر تلاش کردن.
و بعد انقلاب زمانی رخ داد که هیچ کس فکرشو نمی کرد.
۴. آقای خامنه ای بعضی جاها اشاره می کنه که فلان آقا که باهم فلان کارو می کردیم الان استاد فلسفه فلان جاست(مثلا). و من به این فکر می کنم یعنی میشه یه روزی منم همچین دایره وسیعی از دوست و آشنا های درست حسابی داشته باشم؟ آخه آقای خامنه ای خیلی درگیر کارای فرهنگی و مبارزاتی بوده و مدام بین قم و مشهد و تهران در رفت و آمد. حتی نجفم یه مدت سر کلاس درس نشسته.
ماجرا های تبعیدشم که کلا هیچی. با چقدر آدم تو همین تبعیدی و زندانا آشنا شده.
۵.شخصیت امامم خیلی جالبه. این که تا سال ۴۱ کلا سکوت بوده و فقط درس میداده، درحالی که از  درون مثل یک "آتشفشان " بوده.
۶. دیدگاه به آدم ها سفید یا سیاه نبود. به این معنی که مثلا کسی که وابسته به طیف یا گروه خاصیه پس حتما آدم وحشتناکیه.
مثال:
_آقا می گفت همه کمونیست ها از نظر تعارض با دین در یک سطح نیستن. با این که هم سلولیش که بهش اون همه محبت کرده بود انقدر بی ظرفیت و بی ادب بود و خود آقا بهش می گفت خبیث. ( با این حال آقای خامنه ای هیچ وقت باهاش مقابله به مثل نکرد)
_افراد پلیسی که مامور دستگیری آقای خامنه ای بودن یا مامورایی که مراقب سلول ها بودن، به هیچ کدوم به دلیل این که جز دستگاه شاه بودن برچسب چسبیده نشد. کما این که همون موقع دستگیری هم رفتار آقای خامنه باهاشون خوب و دوستانه بود. حتی وقتی شرایط یجوری می شد که موقع دستگیری مردم تجمع می کردن و مأمورا دست پاچه میشدن دلش براشون می سوخت.
البته یجا در مورد اکثرشون میگه نادان و نا آگاه بودن، ولی فکر کنم این راجب مامورای ساواک بود.
به هر حال، روایت به شدت واقعی و بدور از سو گیری بود. اگه کسی خوبی کرده بود بیان می شد‌.
۷. هرکس که وقتی قدرت دستشه ازش سو استفاده می کنه و به دیگران آسیب می زنه، وقتی که دیگه اون قدرتو نداره به شدت حقیر و ترسوعه. 
آدمای قدرتمند واقعی هیچ وقت افراط و تفریط نمی کنن.
۸. نمیدونستم آقای خامنه ای کلی کتاب ترجمه کرده
۹. کتاب پر از احساس بود و این خیلی قشنگ بود. فلان موقع ترسیدم. فلان موقع درد کشیدم. فلان موقع ناراحت شدم. با دیدن نور خورشید که وارد سلول می شد خوشحال شدم. مسافرت توی شب که آخرای کتاب بود و حس قشنگش.
جاهایی که به قرآن تفأل می زدن یا با کمک خدا دلشون آروم می شد:) 
۱۰. باید همه تلاشمونو بکنیم

"منزه است پرودگار تو، پروردگار شکوهمند، از آنچه وصف می کنند. و درود بر فرستادگان. و ستایش، ویژه خدا، پرودگار جهانیان است."
سوره صافات، آیات ۱۸۰ تا ۱۸۲


      

        روایت هایی از زندگی با کاغذ و کلمه
ته کتاب اینو نوشته بود، به نظرم تعبیر مناسبیه.
قلم آقای رضایی بامزه و روون بود و خوندنش خوش گذشت. 
از نقاط قوت کتاب میشه به این که نویسنده آدم با تجربه ای در حوزه نشر و نوشتن از کتاباست، به علاوه این که یجورایی بومیه و میدونیم که داره از کی و چی حرف می زنه اشاره کرد. 
آقای رضایی کلی خاطره از کودکیش یادشه که متاسفانه من که سنم خیلی ازشون کمتره همچین چیزایی از خودم یادم نمیاد💔 خوش به حالشون! کلی از اولین ها به خاطرشون مونده!
روایت های مورد علاقم:
پدر ها و پسر ها
به یادگاری نوشتم خطی ز دلتنگی 
بازی پیچیده دائرةالمعارف، چون خودم تو بچگی خیلی خاطره با این دست کتابا داشتم

با چرا مردی قیصر یه تجربه بامزه داشتم، چون اول فکر کردم جولیوس قیصر( ژولیوس سزار) رو میگه ولی بعد فهمیدم مراد قیصر امین پور بود🤣
و  بعد از مورد عجیب پیشانی رفتم تو آینه که خط های پیشونیمو پیدا کنم.

بامزه ترین چیز راجب این کتاب، عنوان هر فصله. خیلی خوب بودن-

یه ستاره هم به خاطر این کم کردم که بعضی حرفا در طول کتاب چند بار تکرار شدن.
هرچند با بعضی از نظرات یا تجربیات موافق نبودم یا به عنوان یه کتاب خوان تجربش نکرده بودم، کتاب خوبی بود🤝
      

        از قبل میدونستم پایانش خوب نیست. انتظار داشتم خیلی غمگین بشم، که نشدم.
۲۰۰ صفحه اول به شدتتتت ریتم کندی داره. هر تصمیم که کاترین می گیره( درواقع نمی گیره) به شدت رو اعصابه. نشانه های واضحی وجود دارن که منه خواننده راحت میبینم و بهم ربط می دم ولی شخصیت اصلی نه. مدام سعی میکنه همه چیزو سرکوب کنه و نادیده بگیره. 
۲۰۰ صفحه دوم ریتم خوبی داشت. هیجان بیشتری داشت. با بعضی شخصیتا بیشتر آشنا میشیم، راز ها برملا میشن. بجز حدود ۴۰، ۵۰ صفحه پایانی همه چی خوب بود ولی پایان بندی...قرار بود غافلگیر بشیم ولی صرفا می خورد تو ذوق آدم. جاهایی بود که نیاز به توصیف و نوشتن بیشتر داشت که احساس و اتفاق درست منتقل بشه ولی نویسنده عجله داشت که زودتر تمومش کنه.
به درکل به نظرم ارزش اون همه تبلیغی که براش شده بودو نداشت.
      

        دیشب شروعش کردم و ظهر امروز بود که تموم شد. برای همین با اطمینان میتونم بگم کتاب پر کششی بود.
برادران سیسترز، ایلای و چارلی، دوتا برادر آدم کشن ولی از همون شروع داستان ما با احساسات لطیف و برادرانه این دوتا رو برو میشیم. هرچند مثل همه روابط بالا و پایین داره.
من با این کتاب خیلی خندیدم. ولی البته کتاب طنز نیست. ایلای به شدت گناه داشت و تا ابد توی قلبم میمونه. نسبت به چارلی چند بار احساسات متناقضی داشتم و خب فکر کنم این از هنرمندی نویسندست.
فضاسازیش به نظرم خوب بود. البته نمیشه به نظرم اطمینان کرد چون اولین کتاب وسترنیه که خوندم و در کنارش فیلم وسترنم کم دیدم.
در طول کتاب با بدبختیایی که سرشون می اومد می خندیدم و یجورایی خیلی بی خیال بودم. ولی به آخراش که رسید، شاید مثلا ۸۰ صفحه پایانی، همه‌چیز حساس تر شد. چند بار واقعا استرس گرفتم و نگرانشون شدم.
در نهایت با این که خیلی دوستش داشتم، نه میتونم به کسی پیشنهادش بدم که بخونه، نه میتونم بگم نخونید.
نه پیام خاصی داره نه به لحاظ ادبی خیلی سطحش بالاست. البته ایلای یسری فلسفه بافی داره ولی در کل بیشتر یه تجربه تفریحی حال خوب کنه. یه کتاب سبک و روون که خوش بگذره.
همین.
اون نصف ستاره هم نمیدونم برای چی کم کردم ولی حس می کنم ۵ تا حقش نبود:)
      

        خیلی عجیب بود. نه می تونم بگم دوستش داشتم نه میتونم بگم بد بود. کل داستان درهم و مثل یه کابوس طولانی بود ولی نه اونقدر که کلا نفهمی چی شد. 
به کتابای این جوری عادت ندارم...شاید یکی خوشش بیاد یکی دیگه نه.
چیزی که دوست نداشتم تو این کتاب این بود که همه عاشق فرهاد می شدن. به نظرم از جامعه واقعی خیلی به دوره. باشه مدرسه دخترونست ولی مگه آدم فقط تو مدرسه زندگی می کنه؟ مرد دیگه ای تو زندگیشون ندیدن آدمای اون جا؟
ولی فلسفه بافی های فرهاد راجب فعل و دستور زبانو دوست داشتم. خیلی نمی فهمیدم چی میگه ولی جالب بود.
      

        خیلی ناگهانی و بی مقدمه رفتم سراغش و نتونستم کنارش بزارم تا وقتی که تموم شد.
محشر برای توصیفش کلمه ی کمیه.
از شخصیت پردازی فوق العادش گرفته تا دیالوگ ها و حماقت های خنده دار شخصیت ها و از اون طرف فضای تاریک و خشن داستان، همشون عالی کنار هم قرار گرفتن.
داستان توی داستان می اومد و یه جاهایی انگار تئاتر توی تئاتر بود. از حدودای صفحه ۱۰۰ آدم با خودش می گه خب دیگه داستان تموم شد، ولی نه بازم مونده! و تو دلت می خواد بخونی و خسته نمی شی.
البته این تاریک بودن فضا و اتفاقاتی که می افته می تونه حال آدمو بد کنه. من دارم سعی می کنم واقعا توش عمیق نشم.
اگه آدم های عمیق شونده ای هستید نخونید. یا بزارید توی زمان مناسبش.

پی نوشت: چرا من انقدر مایکلو دوست داشتم واقعا؟ خیلی با کاتوریان ناز بود. همه شخصیتا گناه داشتن خیلی...

      

        قشنگ و خوب بود‌ اما بیشتر مطالبش برام تازگی نداشت. به خصوص دو فصل میانه.
کتاب در چند محور جهان بینی( اصلا چیه و چند مدل داریم و ایرادات هر کدوم کجاست) ، مراتب و درجات توحید و شرک، و حکمت بالغه و عدل الهی ایراد شده بود.
 فصل آخر ولی سطحش از کل کتاب خیلی بالا تر بود. شهید مطهری باز شده و گسترده تر مباحث فصل آخرو توی کتاب عدل الهی مطرح کرده.
      

        باز هم آقا نادر عزیز و میرمهنای عزیز‌ تر:)
از زیبایی کتاب قبلا گفتم، دوباره نمی گم.
اما چند تا نکته:
● آقا نادر خیلی شیک و مجلسی وسطای این جلد و آخرای جلد قبل دوبار به شکل عمیقی داستانو لو داد... یعنی یه بخشی از آینده رو نشونمون داد که با توجه به این که با رفتن آقا نادر تا همین جای داستانو داریم خیلی دردناکه
● احساس می کنم به لحاظ تاریخی روند کتاب مشکل داره. شاید باید به این خاطر از امتیازش کم می کردم اما انقدر قشنگ بود که دلم نمیاد.
حالا مشکل چی بود؟
میخونیم که به یه طریقی( نمیخوام داستانو لو بدم) آقا محمد خان قاجار که در حال حاضر یه نوجوان ۱۴ سالست از زندان شاهرخ نجات پیدا می کنه و میره پیش کریم خان. کریم خانم در عین این که قرار نیست بزاره خیلی ازش دور بشه، آزادی نسبی بهش میده و  اونو یکی از مشاورای خودش می کنه. حتی بهش اجازه میده به پدرش! نامه بنویسه و از احوال خودش بگه.
اما با یکوچولو سرچ تو اینترنت متوجه میشیم محمد خان و محمد حسن خان که پدرش باشن، توی یه جنگی! از کریم خان شکست می خورن و محمد حسن خان تو این جنگ کشته میشه! محمد خان فرار میکه یجایی حوالی استرآباد ولی پیداش می کنن و کریم خان میاردش پیش خودش و باقی ماجرا...
و خب...همچین انحراف تاریخی بزرگی؟ 
دارم فکر می کنم اگه جدی جدی یه اشتباه این شکلی توی داستان هست...مسائل تاریخی دیگه تا چه حد درسته؟ چقدر از ماجرای میرمهنا مطابق با واقعیه؟ 
● حالا بی خیال واقعیت داشتن، هیچوقت فکر نمی کردم انقدر از آقا محمد خان خوشم بیاد. به قول کریم خان: این پسرک زشت با نمک!
و باهوش البته. حیف که بعدا همچون آدم جنایت کاری میشه!
برای شاهرخ میرزا هم خوشحال شدم:) یه حسی بین دلسوزی و نفرت دارم نسبت بهش. عجیبه. 
میرزا عبدالله و میرزا محمد هم که بهترینن. ولی من فکر می کردم برادرن-
یعنی چی که نیستن؟ الان یعنی  خورموجی فامیلیشون نبود و اینجوری بود که اهل خورموجن؟ ای بابا...