یادداشت لیدی شکس جوان

        کتاب قشنگی بود:) ازون جایی که درواقع سخنرایی هایی بود که در دهه‌ی اول محرم ایراد شده بودند، حال و هواشو خیلی دوست داشتم.
حتی دعا های اول هر جلسه و روضه های آخر هرکدوم هم برام دلنشین بود.
شاید اگه توی این زمینه( مفهوم انسان ۲۵۰ ساله، مبارزه سیاسی امام ها) مطالعه جداگانه داشته باشین، با مطالب کتاب حتی به صورت خیلی مبسوط ‌تر آشنا باشین. اما بازم خوندنش به صورت مکتوب و مواجه شدن با چهارچوب کلی این ایده خالی از لطف نیست. به علاوه این که لحن آقای خامنه‌ای خیلی بامزه و شیرینه.
البته همین سخنرانی بودن گاهی باعث تکرار میشه اما تکرار در مباحث اصلی بحث نیست. بیشتر یادآوری صحبتای جلسه قبل و سیر بحثه.
ولی فصل آخر که راجب مفهوم تقیه بود برای من حقیقتا بدیع و جالب بود و شاید بعد‌ها باز هم بهش رجوع کنم.