با ذوق زیادی شروع کردم به خواندن کتاب‌. اما متاسفانه مثل خیلی از فصل دوم ها، جالب نبود. بیشتر احساس می کردم تلاش می کند عقیده خاصی را به مخاطب تحمیل کند و بیشتر یاد جمله جالبی از یکی معلم هایم افتادم که می گفتند: تاریخ را هر رسانه ای بر اساس دیدگاه خودش بیان می کند. 
      

        اولین کتابی که از ادبیات فرانسه خواندم!
اگر دنبال دانستن کمی تاریخ یا افکار نویسنده‌ها و روشنفکر‌های آن دوره هستید، کتاب خوبی هست. اما برای من بسیار خسته کننده و حوصله سر بر بود. علاوه بر روند کندش، نویسنده انگار می خواست عقایدش را به زور وسط کتاب جا دهد.
      

        از آن کتاب هایی بود که از هزاران سال پیش قصد خواندنش را داشتم ولی فرصتش نمی شد.
ولی متوجه دو نکته مهم شدم‌. اول اینکه ظاهرا کتاب اول نویسنده موفق تر بوده و معمولا افراد ابتدا آن را خوانده بودند و من که بادبادک باز را نخوانده بودم، در حال مقایسه با اثر قبلی نبودم و این شاید اتفاق خوبی بود. اما باز هم طبق انتظارات من نبود. خیلی برقراری ارتباط با شخصیت های کتاب راحت نبود و احساس می کردم نویسنده برای جذب مخاطب به طور افراطی در داستان غم را روایت کرده است. در کلمات بهتر توصیف احساسات زنانه از نگاه یک نویسنده مرد بود و شاید برای همین نتوانستم ارتباط خوبی برقرار کنم. 
      

        من از همان  موقع که اولین کتاب خانم بلند دوست منتشر شد، با اشتیاق ایشان را دنبال می کردم و با وجود اینکه کتاب سومشان انتظاراتم را برآورده نکرده بود، باز هم برای مطالعه این کتاب پس از یک سال از انتشارش همت کردم اما متاسفم که بسیار ضعیف تر از سایر آثار ایشان بود. داستان پایان درستی نداشت و حتی مسیر داستان هم منطقی نبود و شروع و پایان قابل درکی نداشت.
یک ستاره را به احترام جلد اول و دوم این مجموعه دادم.
      

        در یکی‌ از همان روز های طولانی سال کنکور موقع استراحت در کتابخانه پیدایش کردم‌. با ذوق زیاد کتاب را انتخاب کردم. فکر نمی کردم کسی اینقدر برای توصیف پاکستان تلاش بکند و یک سفرنامه از آن بنویسد! کتاب هم آغاز واقعا درستی داشت و توانست تا جای خوبی مرا جذب کند. اما شاید اشتباهی که منجر شد کتاب را به زور تمام کنم، توقع زیاد من از نویسنده بود. دو سوال جدی برای من پیش آمده بودند. یکی اینکه چرا اینقدر گذرا نوشته بود؟ وقتی فرد یک ساعت هم در یکجایی می ماند، می تواند حداقل بیشتر از ویژگی های عمومی مکان (که همه جا در سطح اینترنت یافت می شود) توصیف کند. مخصوصا اگر به کسی فضا برای نوشتن آن تجربه بدهند، باید سنگ تمام بگذارد که دِین آن را ادا کند.
نکته و سوال دوم من این بود که آیا درست است توصیف گذرای نویسنده از چند مکان در یک کشوری که هم از لحاظ جغرافیای و هم فرهنگی عظمت خودش را دارد، اینطور باشد و بعد با عنوان روزنامه پاکستان منتشر شود؟
شاید همین دو تا نکته باعث افت شدید علاقه من نسبت به کتاب شد و یکجایی به بعد خواندمش تا فقط کتاب را تمام کرده باشم. 
یک ستاره به احترام پاکستان 
و یک ستاره دیگر هم برای جلد زیبای کتاب.
      

        احساس می کنم احساسات یک زن و نگاه او به دنیا در این کتاب بی نظیر توصیف شده است. طوری که بعد هر چند صفحه می توان گفت، او هم شبیه من فکر می کند!
      

        بعد از بلندی های بادگیر و ربکا که این اواخر از ادبیات انگلستان خونده بودم، کنار اومدن با این کتاب پیش از حد برای من سخت بود. نمی دونم چرا نه روند داستان  و نه نگارش هیچکدوم خیلی جالب نبودند. ( شاید ترجمه ای که خوندم بی تاثیر نبود )  
در کل داستان این دو خواهر، النور و ماریان می تونست پر شور تر و با جزئیات و اسم های کمتری حکایت بشه. 
+ با توجه به تعریف زیادی که از جین آستن شنیده بودم، شاید توقع زیاد من باعث ناامیدی بیشتر شد. 
      

        بعد خوندن این نمایشنامه خیلی دوست دارم بیشتر بر ساده ترین چیز‌ها توجه کنم. چقدر اسم و ضمیر با هم فرق دارن یا فعل لازم و متعدی و ... 
(من‌با اینکه نمی تونم کتابی رو یه شبه تموم کنم، اما ناتمام گذاشتن این کتاب برای من ممکن نبود)  

      

        چند روایت از انسان هایی که رنج جنگ، مرز و آزادی را کشیدند و نامشان در تاریخ گمشده است! 
تمام داستان انگار خواننده را تشویق می کند که داستان زندگی خودش را هم ماندگار کند چون ثابت می کند هیچ انسانی خالی از ماجرا نیست و شاید یک‌جایی در تاریخ (در حالی که ممکن است نامش در آن نباشد) دنیا به دست او بوده باشد. 
      

        این کتاب بهم دوباره ثابت کرد که کتاب کودک گاهی میتونه چند برابر بقیه رمان ها و داستان ها آرامش ببخشه ✨️🤍
      

        حجم زیادی از غم و اندوه که بعد از خواندن این کتاب به روح شما تزریق می شود، واقعا ارزش ندارد و از نظر داستانی اگر دنبال احساس خوب هستید به این کتاب مراجعه نکنید‌.
اما از نظر حرف اصلی که کتاب می خواهد  بزند، به نظرم خیلی خوب عمل کرده است و با چند صفحه داستان به شما معایب زندگی مدرن را نشان می دهد. چگونه در دنیای مدرن ارزش افراد به سود حاصل از آنهاست نه روابط عاطفی و خانوادگی.
 و شاید همین حقیقت محض باعث می شود این کتب این حجم از اندوه رو به شما منتقل کند.
      

        اوایل کتاب تصور می کردم که مثل کتاب اقتصاد مدرسه قرار است در این کتاب هم فقط یکسری تعریف بخوانم و آنها را حفظ کنم بدون آنکه به نتیجه منطقی برسم. اما( جدا از تمام نقد هایی که بر مارکس وارد است ) این کتاب در نهایت معمایی را حل می کند که پس از کشف آن در فصل ششم کتاب، تلخی آن همه تعریف فصل اول را فراموش کردم.  
      

        درک کردن داستان های کوتاه همیشه برای یکی مثل من که علاقه زیادی به جزئیات و توضیحات ماجرا دارد، یکم سخت است. اما بعضی داستان های این مجموعه واقعا خوب توانستند من را با داستان همراه کنند.( مخصوصا داستان های رنگ آتش نیمروزی، اگر تابوت نداشته باشد و دریای آرامش)
اما در کل فضای خیلی تاریکی داشت. مرگ و حسرت دو واژه پرتکرار تو این مجموعه بودند که باعث می شدند با خواندن داستان هایش لذت نبرم.
      

        این کتاب رو خانم آزاده شریفی تو دوره تولید محتوا پیشنهاد کرده بودن به خوندن. در کل توصیف خوبی درمورد استرتاپ های ایرانی می کرد و تا حدودی با فضای تکراری و تقلیدی این کتاب در نهایت آشنا میشین. اما همین تکرار زیاد یکسری موضوعات مشابه کتاب رو برای من حوصله سر بر کرد.
شاید نباید کل کتاب رو یکجا می خوندم. 
پیشنهاد من اینکه یکی دو تیکه کتاب رو فقط بخونید. کلش با هم شاید یکم خسته کننده باشه. 🌿
      

        چند وقتی بود ادبیات کودک و نوجوان نخونده بودم. (تنها مواجه ام باهاشون در طاقچه بود وقتی کتاب های خواهرم رو می دیدم 😅) 
اما... زنگ تماشا باعث شد این لذتی که آخرین بار چند سال پیش اوایل راهنمایی تجربه اش کرده بودم رو دوباره تو چند روز باقی مانده به  کنکوری شدنم تجربه کنم. 🤍 
به شخصه از  تخیل نویسنده خوشم اومد در حالی که تو زنگ تماشا خیلی نقد شد😅🤦🏻‍♀️ 
در کل دوستش داشتم.✨️