کتاب کم قطر و خوبیه ولی خوب بود بیشتر از اداب و رسوم و تفاوت های فرهنگی صحبت میشد.البته اینها خاطرات یک پسر ۲۰ ساله هست و به قدر خودش خوب.
        

          توصیه به خوندنش نمیکنم. چون روایت ضعیفی بعنوان یک سفرنامه داشت و بعد خوندن، اونقدر اطلاعات درباره پاکستان و مردمش بهتون نمیده
شیوه روایت و قلم نویسنده هم برای من اصلا جذاب نبود. یکسری شوخی وسط های روایت هاش آورده بود که به نظرم جایی نداشتن! من خواننده که یک سفرنامه برای خوندن انتخاب میکنم، توقع طنز اون هم طنزی که اصلا درنیومده و فقط باعث شده، یکدست متون از بین بره و ضعیف بودن قلم رو به رخ میکشه، ندارم.
دو امتیاز دادم بخاطر اطلاعات خوب ولی خیلی اندکی که درباره پاکستان داد
        

          اگه این مهندسی خوانده‌های یهو به ادبیات و علوم انسانی علاقه‌مند شده، متوجه بشن که بغرنج‌ترین مسائل سیاسی اجتماعی رو نمیشه تو یه پاراگراف حل و فصل کرد، واقعا وضعیت بهتری خواهیم داشت.

غیر از این سفرنامه بدی نبود.
        

          یخورده توقعم بیشتر بود.  ولی برای یه پسر ۲٠ ساله خوب بود. 
یادمه توی این کتاب از منظر پاکستانی‌ها خیلی تاکید کرده بود که ایران رو بخاطر استکبارستیزی و موضع‌گیری‌های سیاسی ضداستعمارش دوست دارن. اینو توی این کتاب خوندنم و چند ماه بعدش توی ایام اربعین که مرز ریمدان بودم دیدم. دیدم با چه شوقی پا می‌کوبیدن روی پرچم آمریکا و اسرائیل و سیدعلی خامنه‌ای رو بخاطر شجاعتش دوست داشتن.  ذوق توی چشم‌هاشون که آزادانه و با صدای بلند و با حمایت جمع می‌تونستن شعار "مرده باد اسرائیل"  رو از عمق وجودشون داد بزنن هیچ وقت یادم نمی‌ره. 
        

          خوش خوان
پر اطلاعات
با جهت دهی شخصی نویسنده (که خب سفرنامه است!)
اخر نوشتهای کتاب را بخوانید
        

          چه چیزی بدتر از اینکه بعد از مدت‌ها دنبال این کتاب بودن، امروز که تهران بودم تونستم از کتابفروشی سوره‌ی مهر بالاخره بخرمش. تازه من توی اصفهان دنبال این کتاب می‌گشتم، احتمالاً دومین شهر بزرگ کشور. وای به حال بقیه‌ی شهرها
        

          برای آشنایی اولیه با کشور و مردم پاکستان کتاب جمع و جور خوبی بود. با لحن صمیمی و به شدت خوش خوان. 
روحیه استکبارستیزی و عشق شیعیان پاکستان به ایران رو دوست داشتم :)
        

          یک سفرنامه جمع و جور با اطلاعات افزوده پایین
        

          کتاب سبکی بود از اینایی که بازش کنی دلت نمیاد تا تموم شدنش بذاریش زمین.
خیلی به روحیه اجتماعی نویسنده غبطه خوردم. این ویژگی که بتونی راحت با افراد ارتباط بگیری میتونه باعث همچین تجربه های باحال بشه.
        

          《هو العزیز》
و اولین سفرنامه‌ای که کامل خوندمش
        

           دو سه جا نظرات نویسنده رو قبول نداشتم اما در کل این کتاب رو  خیلی دوست داشتم.
به کتاب هایی که با لحن صمیمی و طنز ملایم  نوشته می شوند خیلی علاقه دارم، البته اگر نویسنده بتونه کار رو دربیاره و تو ذوق مخاطب نزنه، مثل همین کتاب.
شاید جزو معدود کتابهایی بود که مقدمه اش رو هم خوندم چون از همون کلمه اول جذبم کرد.
        

          بیشتر از سفرنامه، امیر موسوی برای من جالب بود و له خواندن واداشت
چون خودش را در این نگاره می دیدم
        

          روایت سفر یک جوان ۱۹ ساله تنها به کشور پاکستان. خاطرات جالبی داره و اتفاقات جالبی براش می‌افته. سید امیر موسوی بعدها به جهانگرد تبدیل شد و حالا هرروز یه گوشه دنیاست. 
        

          برای آشنا شدن با کشور پاکستان و مردم این کشور خوبه کتاب روزنامه پاکستان رو بخونیم.  
سید امیر موسوی نکات جالبی رو در سفر نامه آورده  آرامگاه اقبال لاهوری و برخی مکان‌های دیگه رو به خوبی به تصویر کشیده، وقتی کتاب رو شروع کردم فکر نمی‌کردم در پاکستان استقبال خوبی از سید امیر بشه و این قدر  پاکستانی‌ها به ایرانی‌ها و شخصیت‌های ایرانی علاقه داشته باشن، به هرحال جالب بود.
        

          دارم به کتاب هایی که لحن صمیمی دارند و نویسنده مستقیم با مخاطب صحبت می کند و شوخی میکند خوشم میاید و این ترسناکه!
        

          سفرنامه شاید دوست داشتنی ترین بخش مطالعاتی من باشه
اما در عین حال قلم‌نویسنده
بهره گیری و سوژه یابی اش در سفر
ثبت گزارشاتی که دور از کلیشه‌جات باشه 
برام اهمیتی ویژه داره
"روزنامه پاکستان" 
از اون سفرنامه هایی هست که یهویی رقم خورده
منم یهویی امروز خوندمش
کشور مقصد یعنی پاکستان خب برام جالب بود
گرچه همسایه ایم‌
گرچه دو دوست ناب در دوره تفسیر در قم دارم که اهل پاکستان هستند
اما خب
اطلاعات زیادی درباره‌اش ندارم.
خیلی سال پیش کتابی خواندم که ظاهرا نسخه چاپی از اون هم در دسترس نباشه 
به نام "ارمغان هند و پاک" 
یک طلبه مبلغ که به دو کشور پاکستان و هندوستان سفر کرده و گزارشاتی رو ثبت کرده
ولی خب خیلی قدیمی بود و از فضای معاصر فاصله داشت
انتظارم از انتشارات سوره مهر بیشتر بود
سوژه کتاب خوبه ، قلم تا حدودی رضایت بخشه ولی
در ثبت گزارشات خیلی زیادی نویسنده عجله کرده
اگر فقط دو یا سه شهر از مجموعه شهرهایی که رفته بود رو با جزئیات بیشتری در سفرنامه می‌آورد قطعا نمره بهتری دریافت می‌کرد 
ولی از جناب سید امیر سادات موسوی نویسنده کتاب تشکر میکنم که این اثر رو به یادگار از خودش گذاشت


        

          بیشتر از سفرنامه، امیر موسوی برای من جالب بود و له خواندن واداشت
چون خودش را در این نگاره می دیدم
        

          ﷽
🔰 در دیار اقبال
*معرّفی کتاب «روزنامه پاکستان»
┄┄┅••┄┄┅••=✧؛❁؛✧=••┅┄┄••┅┄┄

"نویسنده یک جوان 20 ساله‌ی کلّه‌خر بوده که یک روز همینجوری تصمیم می‌گیرد توریستی برود پاکستان! من که خودم متعلّق به آن دیارم، خیلی جگر نمی‌کنم -ما می‌گوییم جگر- که همچین کاری بکنم. در ادامه هم یک روایت خوش‌خوان از سفرش نوشته."


کتاب را در نمایشگاه کتاب تهران دیدم، در غرفه انتشارات سوره. چشمم را گرفت، بیشتر هم بخاطر طرح جلدش. سبز یک دست با یک «ــستان» در وسط، و دور نویسی با رسم الخط اردو.

راستش می‌خواستم ببینم نویسنده دقیقا چه دیده؟ آیا توانسته آنچه من دیده‌ام را تمام و کمال تصویر کند؟ البته که پاسخ را از قبل می‌دانستم.

کتاب را به ثمن‌ ۲۸۰۰۰۰ ریال خریدم -صفرها هیچ قدرتی ندارند، البته فقط برای ریال. گذاشتم تا مثلا در فرصتی مناسب بخوانم. فرصتی که هم شما می‌دانید و هم من که مفهومی موهوم است. رابطه ما -یا حداقل من- با فرصتِ مناسب، رابطه پلنگ است و ماه. چه بسیار کارها را معطل کردم، تا فرصت مناسبش پیش بیاید و نشد، که پنجه به خالی زدم و در حسرت ماه ماندم...

حجم کتاب کم بود؛ آنقدر کم که وقتی وسط یک مهمانی خانوادگی آن را به شیخ -پدرم- معرّفی کردم، تا تمام شدن مهمانی همه‌اش را خوانده بود. البته او عادت دارد؛ هر کتابی را که دوست دارد، شروع به خواندش می‌کند و آهسته و پیوسته پیش می‌رود تا تمام شود. با همین روش یک دور تفسیر نمونه و المیزان را خوانده و همینطور کُتُب فقهی طویلی را که هر کسی حوصله نمی‌کند بخواند. اخیراً هم تا جلد 11 یا 12 حاشیه عروه آقای خویی را خوانده بود -تا جایی که من دیدم. اغلب، کتاب‌هایی را که آرزو دارم که بخوانم، می‌دهم او بخواند؛ بعد از نماز صبح، کوسن مبل را برمی‌دارد، می‌گذارد کنار مبل و به آن تکیه می‌دهد -چون کلّاً با مبل حال نمی‌کند امّا کوسن آن، از متکّاهای معمولی گنده‌تر است- و می‌خواند و می‌خواند... تا زمانی که سرویسش برسد. او اصلاً خود را در بازی ماه و پلنگ نمی‌اندازد و دنبال فرصت مناسب نمی‌گردد. توضیح احوالات شیخ یک نوشته‌ی جدا می‌طلبد. برگردم به کتاب (:

نویسنده یک جوان 20 ساله‌ی کلّه‌خر بوده که یک روز همینجوری تصمیم می‌گیرد توریستی برود پاکستان! من که خودم متعلّق به آن دیارم، خیلی جگر نمی‌کنم -ما می‌گوییم جگر- که همچین کاری بکنم. در ادامه هم یک روایت خوش‌خوان از سفرش نوشته.

بعضی چیزها را چپ و چول مطرح کرده و نظرات سیاسی خود را هم بعضاً قاطی نوشته‌ها به خورد خواننده داده؛ البته چاپ اوّل کتاب برای سال 1394 است و بعید می‌دانم که الآن که زمان زیادی گذشته بتواند از نظرات دفاع کند.

جاهایی را توصیف کرده به چشم دیده‌ام؛ مثل تفتان و کویته و لاهور، و البتّه کشمیر و مظفّرآباد و پیرچناسی -هنوز هم به یادآوردنِ عظمت ارتفاعات آن منطقه، نفسم را بند می‌آورد. آزاد کشمیر همه‌اش کوه است و درّه و رود، و اصلاً زمین صاف ندارد. بافت شهری هم جوری است که انگاره شهر را پاشیده باشند روی یکی از نقّاشی‌های باب راس. خانه‌ها سه دیوار دارد و دیوار پشتی، شیب کوه است. جادّه‌ها دور کوه‌ها پیچیده‌اند، مثل مارهای گرسنه. کسی نسیت که نداند منطقه‌ی کشمیر، مورد مناقشه هند و پاکستان است؛ به همین علّت به این منطقه خیلی بیشتر از دیگر جاهای پاکستان رسیدگی شده تا حاکمیّت در مقابل اقدامات دولت هند کم نیاورد. این است که خطّ تلفن و اماکان تفریحی و جادّه‌های نسبتاً خوب در کشمیر وجود دارد. وگرنه وضعیّت جادّه‌ها در مهمترین بخش‌های کشور مثل لاهور و اسلام‌آباد، تعریفی ندارد.

نویسنده از چیزهایی هم گفت که کمتر راجع به آن‌ها شنیده بودم. پرفسور عبدالسلام و فرقه احمدیّه و این‌ها. جالب اینکه خودْ منطقه‌ی تحت حفاظت آن‌ها را به چشم دیده و با مرشدان این فرقه دیدار داشته.

خلاصه که کتابِ کم‌حجم، جالب و خوش‌خوانی بود که خاطرات خوبی را هم برایم یادآوری کرد.

پ.ن: اطّلاعات اینجانب از پاکستان، از سال 2015 -که آخرین سفرم بود به آن دیار- بروزرسانی نشده. لذا ممکن است بعضی چیزها الآن تغییر کرده باشد.

┄┄┅••=✧؛❁؛✧=••┅┄┄
#معرفی_کتاب
        

          در یکی‌ از همان روز های طولانی سال کنکور موقع استراحت در کتابخانه پیدایش کردم‌. با ذوق زیاد کتاب را انتخاب کردم. فکر نمی کردم کسی اینقدر برای توصیف پاکستان تلاش بکند و یک سفرنامه از آن بنویسد! کتاب هم آغاز واقعا درستی داشت و توانست تا جای خوبی مرا جذب کند. اما شاید اشتباهی که منجر شد کتاب را به زور تمام کنم، توقع زیاد من از نویسنده بود. دو سوال جدی برای من پیش آمده بودند. یکی اینکه چرا اینقدر گذرا نوشته بود؟ وقتی فرد یک ساعت هم در یکجایی می ماند، می تواند حداقل بیشتر از ویژگی های عمومی مکان (که همه جا در سطح اینترنت یافت می شود) توصیف کند. مخصوصا اگر به کسی فضا برای نوشتن آن تجربه بدهند، باید سنگ تمام بگذارد که دِین آن را ادا کند.
نکته و سوال دوم من این بود که آیا درست است توصیف گذرای نویسنده از چند مکان در یک کشوری که هم از لحاظ جغرافیای و هم فرهنگی عظمت خودش را دارد، اینطور باشد و بعد با عنوان روزنامه پاکستان منتشر شود؟
شاید همین دو تا نکته باعث افت شدید علاقه من نسبت به کتاب شد و یکجایی به بعد خواندمش تا فقط کتاب را تمام کرده باشم. 
یک ستاره به احترام پاکستان 
و یک ستاره دیگر هم برای جلد زیبای کتاب.