کتاب شامل ۸ داستان است که تقریبا هر کدام ۱۵ یا ۱۰ صفحه است.
به نظرم جذاب‌ترین و مهیج‌ترین داستان همان اولین داستان بود که انگار ساختار آن کمتر به محاوره گره خورده و بیشتر روایت محور است
حال آنکه ۷ داستان دیگر عمدتا روی محاوره می‌چرخد و نقاط عطف کمتری دارد.
        

          درک کردن داستان های کوتاه همیشه برای یکی مثل من که علاقه زیادی به جزئیات و توضیحات ماجرا دارد، یکم سخت است. اما بعضی داستان های این مجموعه واقعا خوب توانستند من را با داستان همراه کنند.( مخصوصا داستان های رنگ آتش نیمروزی، اگر تابوت نداشته باشد و دریای آرامش)
اما در کل فضای خیلی تاریکی داشت. مرگ و حسرت دو واژه پرتکرار تو این مجموعه بودند که باعث می شدند با خواندن داستان هایش لذت نبرم.
        

          کل درمورد جنگ و مرگ صحبت می کرد و داستان های مختلفی که در اخر انها همه به مرگ منتهی می شد و همینطور بیشتر داستان ها را با دفعه اول خواندن نمی شد فهمید و باید با دقت زیادی بخوانی
        

          اگر بخوام بر اساس الگوی ساختارهای نظام تخیل از منظر ژیلبر دوران بگم این کتاب منظومه روزانه‌ایی بود با ارزش‌گذاری منفی در دو زیر شاخه نمادهای ریخت تاریکی و نمادهای ریخت سقوطی...
که در ادامه هر داستان سروکله منظومه شبانه تخیلات پیدا میشه...
به زبان ساده‌تر این کتاب برای من:
مرد/پدر، جنگ، مرگ، تاریکی و شب
بود...