رمان شُکری، پسر یعقوب داستانی است درباره‌ی بازگشت، زخم‌های جنگ و سرنوشت نسلی که میان آرمان‌خواهی و ویرانی گرفتار شد.

شُکری، قهرمان داستان، پس از سال‌ها مبارزه و حضور در جنبش‌های چریکی، به شهر زادگاهش دزفول بازمی‌گردد؛ شهری که زیر آتش جنگ ایران و عراق سوخته و زخمی است. او که روزگاری به تغییر و رهایی می‌اندیشید، اکنون با گذشته‌ای شکست‌خورده و سرزمینی ویران روبه‌رو می‌شود.

سیامک ایثاری در این رمان با زبانی ساده و در عین حال شاعرانه، تصویری زنده از جنوب ایران در سال‌های جنگ ترسیم می‌کند: کوچه‌های دزفول، بازارها، لهجه و فرهنگ مردمانش، همه در متن زنده می‌شوند. اما بیش از همه، این رمان درباره‌ی زوال آرمان‌ها و سنگینی گذشته است؛ درباره‌ی نسلی که می‌خواست دنیای تازه‌ای بسازد اما با واقعیت جنگ و شکست رو‌به‌رو شد.

      

        پوست بر زنگار کتابی جنایی و رازآلود نوشته‌ی اشکان اختیاری و نخستین کتاب ایشون هست که البته رمان بسیار جذابیه.
ماجرا در یک شهرک نظامی کوچک و دورافتاده می‌گذرد؛ جایی که قتل‌های مشکوک، فضای بسته و خرافات، سایه‌ای سنگین بر زندگی مردم انداخته است. شخصیت اصلی داستان، ربانی، روان‌شناس نظامی‌ای میانسال است که برای آرام کردن ساکنان شهرک و توضیح حادثه‌ی قتل به آنجا اعزام می‌شود. اما خیلی زود درمی‌یابد با معمایی بسیار پیچیده‌تر روبه‌روست: قتل دوم، جنازه‌ای که به شکلی هولناک دفن شده و شایعاتی که همه‌چیز را به اجنه نسبت می‌دهند.
 در این کتاب مضامینی چون تاثیر تجاوز و آزار کودکان در شخصیت‌شان،غیرت و مردانگی وبه دنبال آن زن کشی روبه‌رو هستیم.
عنصر نمادین برجسته‌ی کتاب، مخزن آب زنگ‌زده‌ی شهرک است؛ چیزی که سال‌هاست بلااستفاده شده اما همچنان مثل سایه‌ای سنگین حضور دارد. این مخزن، نماد قدرت و ساختارهای فرسوده‌ای است که گرچه دیگر کارایی ندارند، اما هنوز ذهن و زندگی مردم را در چنگ خود نگه داشته‌اند.

پوست بر زنگار را می‌توان داستانی درباره‌ی حقیقت و دفن شدن آن زیر رسوب زمان و ترس اجتماعی دانست؛ رمانی که جنایت در آن بیش از آنکه یک حادثه‌ی بیرونی باشد، بازتابی از درون آدم‌ها و جامعه است.

#ادبیات_ایران
      

        خیابان کانالین،کتابی دیگر از ماگدا سابو است.روایتی عمیق از زندگی سه خانواده در بوداپست است که با اشغال مجارستان و تبعات جنگ جهانی دوم سرنوشت‌شان برای همیشه تغییر می‌کند.
خیابان کاتالین روایت غیر خطی و کمی پیچیده دارد ولی داستان هرچقدر جلوتر بره قشنگتره میشه و البته تلخ.
سابو خیلی خوب تونسته موضوعاتی مثل فراموشی،عشق ،حسادت ،مرگ و بقا بپردازد.کتاب تصویری شاعرانه و تلخ از فروپاشی خانواده، جابه‌جایی اجتماعی و زخم‌های ماندگار جنگ ارائه می‌دهد.
رمانی تکان‌ دهنده و تاثیرگذار بود و این کتاب یکی از کتاب‌های محبوبم از سابو هست.
این کتاب هم بازخوانیه و خاستم براش ریویو بنویسم.
      

        کتاب آخرین روزهای اشتفان  تسوایگ روایت شش ماه آخر روزهای زندگی تسوایگ نویسنده مطرح اتریشی است که آخرین روزهای عمرش به ناچار در تبعید خودخواسته و غربتی سرد گذراند.

تسوایگ با خانم اش لوته،درگیرودار جنگ دوم جهانی مجبور به ترک خاک اتریش شد و پس از آمریکا،بریتانیا وسپس در برزیل ماندگار شد.تا در آرامش خاطر زندگی نامه‌ی بالزاک را بنویسید ولی جنگی نازی،شبی که نازی ها هزاران کتاب را به آتش کشیدند و زنان و کودکان یهودیان را به رگبار بستند،او را دچار یأس و ناامیدی ودر سردی و خاموشی فرو برده است.
در برزیل، او در خود احساس بی‌هویتی و استیصال می‌کرد. ناتوانی در تأثیرگذاری به‌واسطه ممنوع‌شدن آثارش در آلمانِ نازی، ویژگى تأثیرگذاری خلق اثر را زیر سؤال برده است .

نویسنده در این رمان تلاش کرده با بازسازی دقیق روحیه و وضعیت درونی تسوایگ و همسرش، به نثری شعرگونه‌ و تأمل‌برانگیز دست یابد و خواننده را با احساسات عمیق مهاجرت‌های پی‌درپی و آشفتگی درونی تسوایگ آشنا سازد .


      

        بازشناختن غریبه کتابی کوتاه اما اندیشمندانه است؛ سخنرانی‌ای از ایزابلا حماد که با ترجمه‌ی روان الهام شوشتری‌زاده منتشر شده. حماد با بهره‌گیری از مفهوم «بازشناختن» در درام‌های یونانی، به تجربه‌ی فلسطین و روایت‌های سرکوب‌شده‌ی آن پیوند می‌زند.

قدرت این متن در ترکیب سه لایه است: نقد ادبی، تاریخ و روایت شخصی است .زبان کتاب فشرده، شاعرانه و پر از جملاتی است که ارزش دوباره‌خوانی دارند. شاید کوتاه باشد، اما تأثیری ماندگار بر ذهن می‌گذارد و دریچه‌ای تازه برای فهم مسئله‌ی فلسطین و نقد استعمار باز می‌کند.
ودرآخر کتاب بازشناختن غریبه کتابی کوتاه، عمیق و تکان‌دهنده بود.


      

        فابیو مورابیتو نویسنده،شاعر و مترجم مکزیکی ایتالیایی تبار این کتاب مسافری است در سرزمین زبان؛از زبان مادری اش به زبانی دیگر کوچ کرده و بیش ازهر چیز به کلمه، به جمله،به نوشتن و خواندن می اندیشد.

این کتاب شامل ۸۲ جستار کوتاه هست .جستارها به‌ظاهر پراکنده‌اند، اما در مجموع یک پازل معنایی می‌سازند: تصویری از زیستن با زبان‌های مختلف.

نثر مورابیتو ساده و طنز هست ولی زیر این سادگی عمق فلسفی وجود دارد.او از استعاره‌ها و تصاویر شاعرانه استفاده می‌کند، بدون آنکه نوشته سنگین شود.
نوعی صداقت و خودافشایی در متن هست؛ نویسنده ضعف‌ها و تردیدهایش را بی‌پرده نشان می‌دهد.

ودر آخر زبان مادری فقط واژه‌ها نیست؛ حافظه، احساس، و ریشه‌ی ماست.


      

        خیلی لذت بردم از خوندنش 
      

        کتاب در اثر ماگدا سابو نویسنده ی برجسته‌ی مجارستان است.کتاب در ریتم بسیار کندی دارد و ممکنه در اول برای خیلی ها ملال آور است ولی برعکس کتاب در خیلی آهسته و ظریف وارد روح خواننده میشه.

داستان درباره‌ی نویسنده‌ای جوان که مدتی ممنون الکار بوده اما ممنوعیتش برطرف می‌شو،برای تمرکز روی کتاب جدیدش نیاز به خدمتکاری دارد که در کارهای خانه کمکش کند،یکی از دوستانش امرنس را پيشنهاد می‌کندو کم کم رابطه ای عمیق و پیچیده بین نویسنده و امرنس شکل می‌گیره.
ایدهٔ اصلی داستان قرار دادن دو زن اجتماعی در برابر هم از دو طبقه‌ی متفاوت با باورها،سبک زندگی و رفتارهای متضاد همدیگر،یکی واقع گرا و یکی در عالم تخیل.
شاید کتاب در کتاب ساده‌ای باشه اما لایه‌های عمیقی از تنهایی،غرور،مرزهای شخصی و مسئولیت ما در قبال دیگران رو به چالش میکشه.
چند وقت پیش کتاب بچه آهو رو خریدم و دوست داشتم دوباره کتاباشو بازخوانی کنم و این بار دوست داشتم براش ریویو هم بنویسم.

      

        داستان لوسی گولت، اثری از ویلیام ترور نویسنده ی ایرلندی است.همون‌طور که عنوان کتاب پیداست؛داستان  درباره‌ی دختری به نام لوسی گولت است که در ایرلند دهه‌ی ۱۹۲۰ را روایت می‌کند.
زمانی که لوسی با خانواده‌اش به خوشی زندگی می‌کرد تااینکه بهشون حمله می‌کنند.
خانواده‌ی لوسی انگلیسی‌تبار و از طبقه‌ی زمین‌داران هستند و در معرض تهدیدهای ملی‌گرایان ایرلندی قرار دارند. وقتی پدر و مادرش تصمیم می‌گیرند برای امنیت به انگلستان بروند، لوسی راضی به رفتن نیست و فرار می‌کند.
نویسنده با زبانی ساده اما عمیق داستان را روایت می‌کند.
این داستان درباره‌ی انسان هایی است که بطور ناگهانی تصمیم می‌گیرند و یک عمر پشیمانی به همراه دارد.نویسنده خیلی خوب تونسته احساس ندامت ،گناه و فراموشی را توصیف کند.
من برخلاف کتاب قبلی این نویسنده تنهایی الیزابت این کتاب رو دوست داشتم علیرغم روند کند داستان ازش لذت بردم

      

        "آدم مثل یک کتاب است؛تاآخرین صفحه اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم بخورد. در غیر این صورت ارزش خواندن ندارد.."

ما داستان یک پادآرمانشهری توسط یوگنی زامیاتین نوشته شده است و مثل اینکه نویسنده هایی که خودشون هم کتاب‌هایی در این ژانر دارن مثل اورول و هاکسلی از این کتاب الهام گرفتن.
ما کتابی بسيار عجیبی هست هرچند تا اینجا که از کتاب‌هایی در ژانر پادآرمانشهری خوندم و متوجه شدم.آینده ای بسیار دور رو ترسیم میکنه،آینده ای که راه فراری نداره و تمام سعادت و آزادی انسان رو ازش میگیره. واین خیلی ترسناکه و در عین حال دردناکه.
در این کتاب نویسنده دنیای را ترسیم می‌کند که مردم اسم ندارند و تنها یک عدد هستن و حتی دیوارها شیشه ای هستن که همیشه چشم هایی هستن که بهت نگاه میکنن دست از خطا نکنی.

راوی، مهندسی به نام D-503، در ابتدا مطیع و وفادار به این نظام است و روی ساخت فضاپیمایی برای گسترش «نظم کامل» به سیارات دیگر کار می‌کند.اما با آشنایی با زنی به نام I-330، با عشق، شورش و افکار ممنوعه روبه‌رو می‌شود. این رابطه او را درگیر تردید میان وفاداری به دولت و تمایل به آزادی می‌کند.

از اون‌جا که من از ریاضی بدم میاد و از هرچه عدد متنفرم پس از این کتاب هم زیاد خوشم نمیاد.
      

        ترزراکن،اثری مبهوت کننده برام بود.
امیل زولا،نویسنده‌ی معروف فرانسه در این کتاب به زندگی ملال آور زنی به نام ترز پرداخته است.ترز در زیر بالین عمه اش بزرگ شده و در آخر با پسرش کامی تن به ازدواج داده.
کامی پسری که از همون بچگی مریض بود و همیشه مادرش مراقبش بود.
پس ترز از همون اول چندان احساس خوشبختی نمی‌کند تااینکه یک روزی...
روایت این داستان برای هممون جدید نیست.ممکنه در فیلم ها و حتی در زندگی واقعی شاهدش بودیم.
زولا در این کتاب به عاقبت اعمال شخصیت ها می‌پردازه.
کتابی که خیلی آروم شروع میشه و هرچقدر جلوتر میری دارک تر میشه فضای کتاب تیره و تاریک میشه
و زولا جوری اندر احوالات دو شخصیت را توصیف میکنه که نفستون بند میاد حداقل برای من اینطور بود.
و در آخر نویسنده ضربهٔ نهایی رو میزنه.
این کتاب واقعا قابل تامله و خیلی تاثیر گذار بود برام.
ترجمه هم عالی بود.

      

        چه پایان غم انگیزی داشت
اینکه بپذیریم یروزی باید بزرگ بشیم و گذشته ی خود را رها کنیم.
      

        قصه های جزیره،اثری از نویسنده‌ی محبوب همه لوسی مونتگمری است.
خالق کتاب‌های آنشرلی و امیلی که به یاد موندنی هستن.
در این کتاب هم با شخصیت‌ کم و بیش هم معروفه.
سارا استنلی "دختر قصه گو"هست.سارا استنلی آنچنان زیبایی ندارد ولی در گفتن قصه ها صدای جذابی دارد که موقعی قصه تعریف کردن مجذوب اون می‌شدن.

بورلی کینگ و برادرش فیلیکس از تورنتو راهی جزیره پرنس ادوارد می‌شوند تا فصل تابستان را در خانواده ی پدری خود بگذرانند.
 
راوی داستان بورلی هست و مااز دید اون وقایع را برامون تعریف میکنه.
خانم مونتگمری در خلق شخصیت ها بسیار ستودنی هست شخصیت‌هایی خلق میکنه که هرکدوم ویژگی خاص خود را دارند.
در این تابستان قراره کلی اتفاقات جالبی بیفته و دراین وسط دختر قصه گو کلی هم قصه های بامزه ای برامون تعریف میکنه.

خوندن این کتاب برای من یادآور دوران بچگیم افتادم.
کلی شیطنت و خراب کاری می‌کردم و تابستون ها همیشه میرفتم پیش دختر داییم و اونجا با کلی بچه ها بازی می‌کردیم.
اینقدر دوران نوجوانیم و جوانیم باحال بودن که الان در بزرگسالی همیشه غمگین و ارتباط زیاد با کسی ندارم 
حتی همین دختر داییم سالی یبار میبینمش.:((

      

        "معتقدم وقتی آدم می‌میره که دیگه نتونه تحمل کنه.به نظر من ما تا جایی که جون داریم تحمل می‌کنیم،بعد هروقت نتونستیم تحمل کنیم می‌میریم."

گل آفتابگردان،اثر ویلیام کندی نویسنده و روزنامه نگار
 آمریکایی است.
ویلیام کندی همچون نویسنده های بزرگ مثل فاکنر، وقایع داستان های خود را در شهری خیالی به نام آلبانی می‌نویسد.
گل آفتابگردان،درباره ی  مردی به نام فرانسیس  که ناخواسته باعث مرگ مردی در اعتصابات حمل و نقل و بعد باعث مرگ نوزاد خود می‌شود و خانواده را ترک می‌کند.
بعد از گذشت ۲۲سال او و دوستش رودی،کاری در گورستان حومه شهر پیدا می‌کنند و فرانسیس برای نخستین بار گور پسرش را می‌بیند و گذشتهٔ خود را بازگو می‌کند.
داستان این کتاب در دوره ی رکود بزرگ اقتصاد آمریکا است.
نثر این کتاب کمی پیچیده ست؛روایت گاهی بین گذشته و حال می‌گذره.
کندی به موضوعات همچون گناه ، بی خانمان و فقدان پرداخته است.
  در آخر گل آفتابگردان کتاب بسیار متفاوتی بود و اولین تجربه ی خواندنیم از این نویسنده هست.
کاش بیشتر کتاباش توسط آقای سالمی ترجمه بشن.

      

        عکس تنها واقعیت را نشان می‌دهد؛یه نقاشی نه تنها واقعیت بلکه رویای پشت اون رو هم نشون میده. همین رویاها هستند که باعث می‌شند ما به زندگی ادامه بدیم.
اگه رندگی،تنها خوردن،خوابیدن و در آوردن لباس هامون بود من اصلا دوست نداشتم زندگی کنم.

نمايشنامه ی هاروی توسط مری چیس ،نویسنده‌ی ایرلندی تبار آمریکایی نوشته شده و اولین بار در سال ۱۹۴۴ به اجرا در آومد و موفق شد جایزه ی پولیتزر را از آن خود کند.
نمايشنامه در مورد مردی به نام الوود که او همیشه در مورد دوست اش به نام هاروی صحبت می‌کند.
اما اطرافیانش مثل خواهرش به الوود شک دارد اینکه همچین دوستی اصلا وجود دارد.
هروقت هاروی رو معرفی می‌کند فقط فضای خالی وجود دارد. همین باعث می‌شود که خواهرش او را به آسایشگاه ببرد و در آنجا اتفاقات بامزه ای رخ می‌دهد.
نمايشنامه از سه پرده تشکیل شده.
شخصیت الوود مردی بسیار آرام و مهربان هست و هرکسی که اولین بار او را می‌بینه شک نمیکنه که این مرد مشکل داره.
ولی هاروی موجود نامرئی هست. از اول نمايشنامه تااخر در تمام صحنه ها حضور او را میشه حس کرد.
من بیشتر از هاروی چیزی نمیگم چون اسپویل میشه.
بنظرم نمايشنامه هاروی درمورد پذیرش تفاوت‌ها و خیال پردازی هست.اینکه همیشه آن‌هایی که متفاوت اند لزوما نیاز به درمان ندارند.
مثل اینکه خانم چیس انگیزه ی نوشتن این نمايشنامه را به خاطر زن بیوه همسایه اش بود که دوتا از بچه‌هاش رو در جنگ از دست داد و مری فکر کرد امکانش هست که دوباره بخندد؟

من نمايشنامه رو خیلی دوست داشتم.
خیلی ساده و کوتاه بود.📚🌸