عکس تنها واقعیت را نشان می‌دهد؛یه نقاشی نه تنها واقعیت بلکه رویای پشت اون رو هم نشون میده. همین رویاها هستند که باعث می‌شند ما به زندگی ادامه بدیم.
اگه رندگی،تنها خوردن،خوابیدن و در آوردن لباس هامون بود من اصلا دوست نداشتم زندگی کنم.
نمايشنامه ی هاروی توسط مری چیس ،نویسنده‌ی ایرلندی تبار آمریکایی نوشته شده و اولین بار در سال ۱۹۴۴ به اجرا در آومد و موفق شد جایزه ی پولیتزر را از آن خود کند.
نمايشنامه در مورد مردی به نام الوود که او همیشه در مورد دوست اش به نام هاروی صحبت میکند.
اما اطرافیانش مثل خواهرش به الوود شک دارد اینکه همچین دوستی اصلا وجود دارد.
هروقت هاروی رو معرفی میکند فقط فضای خالی وجود دارد. همین باعث میشود که خواهرش او را به آسایشگاه ببرد و در آنجا اتفاقات بامزه ای رخ می‌دهد.
نمايشنامه از سه پرده تشکیل شده.
شخصیت الوود مردی بسیار آرام و مهربان هست و هرکسی که اولین بار او را می‌بینه شک نمیکنه که این مرد مشکل داره.
ولی هاروی موجود نامرئی هست. از اول نمايشنامه تااخر در تمام صحنه ها حضور او را میشه حس کرد.
من بیشتر از هاروی چیزی نمیگم چون اسپویل میشه.
بنظرم نمايشنامه هاروی درمورد پذیرش تفاوت‌ها و خیال پردازی هست.اینکه همیشه آن‌هایی که متفاوت اند لزوما نیاز به درمان ندارند.
مثل اینکه خانم چیس انگیزه ی نوشتن این نمايشنامه را به خاطر زن بیوه همسایه اش بود که دوتا از بچه‌هاش رو در جنگ از دست داد و مری فکر کرد امکانش هست که دوباره بخندد؟
من نمايشنامه رو خیلی دوست داشتم.
خیلی ساده و کوتاه بود.📚🌸
