فرم روایت غیرخطی و پرش‌های زمانی به نظرم جذاب بود اما همین فرم باعث می‌شد تا حدی خواننده از پرسوناژها دور بشه
از طرفی مفهوم و محتوای کتاب صرفا چند جمله کوتاه بود که به صورت مداوم تکرار می‌شد و از نظر من  بخش عمده‌ای از متن اضافه  و حشو  بود(میشه گفت نویسنده مطلب رو کش داده بود) 
شاید می‌شد همین مفهوم رو در قالب یک داستان کوتاه  حتی عمیق‌تر و اثرگذارتر ارائه کرد.
        

          خیلی از این کتاب تعریف شنیده بودم، به جز یکسری جملات و تکه‌های پرمفهوم و درگیر کننده به صورت کلی روند زندگی انسان‌های معمولی در هنگام  جنگ و تاثیرگذاری آن در زندگی این افراد را نشان میداد، اینکه جنگ تا چه عمق و اندازه ای می‌تواند روی کوچکترین بخش های یک حیات اثر بگذارد، منتظر یک نقطه اوج در داستان بودم اما چنین چیزی عايد من نشد و یک ریتم یکنواخت در کل داستان پراکنده بود.
        

          خط نامنظم داستان، خصوصا اوایل کتاب به شدت گیجم کرد و واقعا عذاب آور بود!
از یک جا به بعد کتاب جذابیتش را از دست داد و اذییت کننده شد. بنظرم نویسنده میتوانست خیلی کوتاه تر و شسته رفته تر بنویسد. 
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم و اندازه تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم خوب نبود.
        

          این کتاب رو بعد از خوندن «در» اتفاقی توی کتابخونه دیدم و مانند انسانهای اولیه یورش بردم و قاپیدمش:)
تم عاشقانه داره.منتها تلخی بی پایانی داره.بی حد و اندازه.در خلال جنگ مجارستان داستان رخ میده.اولاش ممکنه گیج بزنین چون دو تا راوی داره ولی بعد قشنگ متوجه میشین چی به چیه.هم از جهت ارزش ادبی و رمان خوب بودن برام حائز اهمیته،هم از جهت تاریخ مجارستان ،به خصوص تاریخ نقلی که از آدمها می‌شنویم.خوندنش رو به رمان دوست‌ها و تاریخ دوست‌ها پیشنهاد می‌کنم.
        

          غیر جذاب
        

          مورد عجیب این کتاب این بود که تا نصف کتاب، تا حد زیادی حس بدی بهش داشتم و دوستش نداشتم، و یک‌هو از نصف به بعد به شدت درگیر شخصیت‌ها شدم و شد یکی از قصه‌های محبوبم.
انتخاب عامدانه‌ی گنگی‌های اول کتاب رو مطمئن نیستم یه چیز خوبه یا بد.
میتونه بد باشه چون خواننده‌ی کم‌طاقت ممکنه ریطش کنه و کتاب رو رها کنه، خوب میتونه باشه چون وقتی متوجه میشی قضیه از چه قراره و میشناسیشون و ربط‌هاشون رو پیدا میکنی، یه کشفِ تسکین‌بخشه.
دومین کاری بود که از سابو بعد از در خوندم و حالا میتونم بگم که دوست دارم قلمش رو دنبالش خواهم کرد بیشتر از این.
        

          خیابان کاتالین روایتی غم‌ناک از فروریختن احساساتِ چند انسانِ بااحساس است...

اگر سابو در کتاب "در" تنها سایه‌ی تروماهایی که جنگ در گذشته بر سر یکی از شخصیت‌ها انداخته بود و او را نسبت به هست‌ونیستِ بشر بی‌اعتماد کرده بود را توصیف می‌کرد، کتابِ"خیابان کاتالین" به ما توضیح می‌دهد که چطور جنگ می‌تواند همه چیز را از انسان بگیرد؛ جنگ گاهی تنها خانه و کاشانه و وطن را از انسان نمی‌گیرد بلکه انسان را از نمودِ هست-مندانه‌ی خود تهی می‌کند و آنطور که شکسپیر در هملت می‌نویسد، تنها پوسته‌ی توخالی را بازمی‌گذارد تا از بیرون درون آن را بنگریم و با ترس‌هایمان روبرو شویم.
مهم‌ترین چیزی که جنگ از خانواده هِلد گرفته بود هویتِ دخترانِ این خانواده بود.
خیابانِ کاتالین روایت چند خانواده‌ی همسایه است که در خیابان کاتالین زندگی می‌کنند اما زمانی که جنگ می‌آید دیگر هیچ‌چیز مثل سابق نیست. آشنایان می‌میرند، عشق‌ها بی‌سر می‌گردند و عشاق زندانی می‌شوند؛ ازدواج‌ها از هم گسسته و آرامش‌ها رنگ می‌بازند.

راوی داستان دائما تغییر می‌کند، گاهی سوم‌شخص، گاهی دختر بزرگ خانواده هِلد، گاهی دختر کوچک آن‌ها و گاهی دیگر پسر همسایه روایت داستان را بدست می‌گیرند. نویسنده همواره و مانند دیگر آثارش به بعدِ روزمره زندگی زیر سایه جنگ پرداخته و تاثیری که جنگ تا سال‌ها بعد در ریزترین امور زندگی شخص می‌گذارد را با دقت وارسی می‌کند. 
        

          سلام و نور 
تا فصل ده گیج بودم و نمیفهمیدم چی به چیه داستان از انتهای ماجرا شروع شده بود.  در کلِّ داستان راوی بین سوم شخص و ایرن (یکی از شخصیتهای داستان) دائما در حال چرخش بود و اینکه داستان پر از پرش زمانی از گذشته به حال و از حال به گذشته بود. همه ی اینا گیجم میکرد و باعث میشد داستان گاها خط سیر نا مشخصی داشته باشه  ولی این روند  اذیتم نمیکرد  یجورائی باعث جذابیت کتاب شده بود بلاخره خلاقیت نویسنده رو میرسونه و منم از نویسنده های خلاق خوشم میاد .
داستان خیابان کاتالین راجع به روند زندگی  سه خانواده است ایرن و بلانکا و پدر و مادرشون(خانوم و آقای اِلِکش) ، بلینت و پدرش و خدمتکارشون، هنریت و پدر و مادرش که هر سه خانواده  در خیابان کاتالین با هم همسایه اند و دوست و بچه ها با هم هم بازی.
همه چیز خوب و آروم و معمولیه  تا اینکه جنگ دامن مجارستان رو میگیره و زندگی این سه خانواده رو تحت تاثیر خودش قرار میده .
کتاب نکات تاریخی و روان شناسی خوبی داشت  و در کل دوستش داشتم .
به نظرم قلم ماگدا سابو خیلی خاصه با اینکه از روند معمول زندگی میگه و داستانش فراز و فرود خاصی نداره هم خواننده رو جذب میکنه و هم اینکه یک غم خاصی پشت تک تک کلماتش نهفتست  و قلب خواننده رو تحت تاثیر قرار میده.
        

          غم کلمه ایست به ظاهر ساده اما در پشت پرده ی سادگی آن پر است از درد ، دوری،فراق و اشک..
خیابان کاتالین برای من سراسر غم و اشک بود .پر از حسرت .
جوری که جنگ انسان ها را تغییر داد و از چیزی که بودند به چیزی مبدل شدند که حتی شناختشان برای خودشان هم سخت بود.
و امان از عشق..امان از عشق که جان و قلب انسان را می‌سوزاند و جایش تا ابد بر روح آدم باقی میماند.
خیابان کاتالین زیبا بود اما دردناک داستانی که احساسات آدمی را جوری به به تصویر میکشد که گویا سالهای سال با آنها زندگی کردی...

پ.ن: اینقدر که این کتاب من رو درگیر خودش کرد حتی همچنان با فکر کردن به کاراکترهای کتاب و اتفاقاتی که براشون افتاد ،میتونم گریه کنم . واقعا این کتاب،کتاب قوی ای بود و خیلی خوشحالم که با ماگدا سابو آشنا شدم و حتما تمام کتابهاشو میخونم. یک جوری ماگدا انسان رو غرق در کاراکترهایی که ساخته می‌کنه که حتی بعد از تموم شدن کتاب هم انگار همچنان زندگی با اونها ادامه داره..
        

          دوباره یه کتاب از ماگدا سابوی عزیزم باید بگم اونقدری که شیفته کتاب دَر شدم شیفته این کتاب نشدم یکی از علت هاش هم پیچیدگی داستان در صفحات اولیه بود ،توی صفحات اول یکم سخت میشه فهمید قصه از چه قراره ،کارکترها باهم چه ارتباطی دارند اما هرچی به پایان داستان نزدیک میشیم شروع داستان توی ذهنمون ستودنی تر میشه ،داستان از جنگ روایت میکنه بدون اینکه مستقیم از جنگ روایت کنه شاید بهتره بگیم از زندگی آدم ها توی جنگ روایت میکنه از احساساتی که دارن،از ترک کردن جایی که بهش تعلق داشتن و دلبستگی های تازه ای که به وجود میاد،فضای خفقان آوری که چند جای داستان با تمام وجود احساس میشه ،از مرگ و دوست داشتن ،متن کتاب جذاب و پر کشش هست جوری که با تمام پیچیدگی ها،جابجایی زمان و راوی ها شما اون رو زمین نمیگذارین.
از متن کتاب:
بی‌حرکت آنجا ایستاد و به چیزهایی که از گذشته‌اش برجا مانده بود چشم دوخت. هرکدام از آنها برای خودش سرگذشتی داشت، هرچند که سربازهایی که بین آنها راه می‌رفتند از سرگذشت آنها هیچ نمی‌دانستند: اشیا برای غریبه‌ها هیچ حرفی ندارند.

.. 
آن‌موقع این را نمی‌دانستم که بعضی‌ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آن‌ها را دیده‌ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به‌راستی زنده بوده‌اند.

..
که در زندگی هرکس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه‌ی مرگ فریاد می‌زند.

⁦ʕ´•ᴥ•`ʔ⁩