⚠️خیابان کاتالین◀️

در رمان خیابان کاتالین صدای گلوله‌ها از دوردست، از پشت دیوارهای خانه شنیده می‌شود.
روایت رمان بر اساس تاریخ خطی پیش نمی‌رود و خواننده همراه با تجارب متفاوت شخصیت‌ها در این روایت پیچیده همزمان با مکان و جاهای مختلفی مواجه می‌شود.
کتاب و بهره‌گیری از تکنیک سیلان ذهن تصاویری تکه پاره از جاهای مختلف در پی هم می‌آیند که اشاره‌ای است به سال‌های جنگ و اسارت و بی‌خانمانی.
به علاوه استفاده از دو راوی و زوایای دید متفاوت، از طرفی موجب فشردگی و پیچیدگی روایت شده و از طرف دیگر به لحن رمان پیچ و تاب‌هایی داده، که به کار بازنمایی آدم‌هایی می‌آید که گاهی حتی نمی‌دانند کجا هستند و گاه ذهنشان پیوسته در زمان به جلو و عقب می‌رود.
خیابان کاتالین تصویری بدیع از روابط خانوادگی در دوران دلهره آور و تیره و تار در زمان جنگ مجارستان را برایمان ترسیم می‌کند و در خواننده، درک تازه از ارتباط زمان و مکان و حافظه پدید می‌آورد.
رمان اشاره کوتاه به وقایع مهمی که مجارستان در قرن بیستم از سر گذرانده، می‌کند.
در ابتدای کتاب مترجم برای قابل طرح کردن خط زمانی داستان اینگونه می‌گوید:
پس از پشت سر گذاشتن دوره‌ای به نام وحشت سرخ در مجارستان و شکست نازی‌ها آلمان در جنگ موجب می‌شود شوروی در مجارستان قدرت بگیرد و بدین ترتیب رهبری مجارستان به راکشی که خود را بهترین شاگرد استالین می‌نامید از ۱۹۴۹ تا سال ۱۹۵۶ قدرت را به دست می‌گیرد که اولویت‌ها و سیاست‌هایش را عمدتا کرملین دیکته می‌کند.
به طور کلی کتاب در باب دوری از وطن و مفهوم وطن ی‌پردازد و صرفاً تعریف این وقایع تاریخی در مقدمه به درک بهتر کتاب کمک می‌کند.
        

          دوباره یه کتاب از ماگدا سابوی عزیزم باید بگم اونقدری که شیفته کتاب دَر شدم شیفته این کتاب نشدم یکی از علت هاش هم پیچیدگی داستان در صفحات اولیه بود ،توی صفحات اول یکم سخت میشه فهمید قصه از چه قراره ،کارکترها باهم چه ارتباطی دارند اما هرچی به پایان داستان نزدیک میشیم شروع داستان توی ذهنمون ستودنی تر میشه ،داستان از جنگ روایت میکنه بدون اینکه مستقیم از جنگ روایت کنه شاید بهتره بگیم از زندگی آدم ها توی جنگ روایت میکنه از احساساتی که دارن،از ترک کردن جایی که بهش تعلق داشتن و دلبستگی های تازه ای که به وجود میاد،فضای خفقان آوری که چند جای داستان با تمام وجود احساس میشه ،از مرگ و دوست داشتن ،متن کتاب جذاب و پر کشش هست جوری که با تمام پیچیدگی ها،جابجایی زمان و راوی ها شما اون رو زمین نمیگذارین.
از متن کتاب:
بی‌حرکت آنجا ایستاد و به چیزهایی که از گذشته‌اش برجا مانده بود چشم دوخت. هرکدام از آنها برای خودش سرگذشتی داشت، هرچند که سربازهایی که بین آنها راه می‌رفتند از سرگذشت آنها هیچ نمی‌دانستند: اشیا برای غریبه‌ها هیچ حرفی ندارند.

.. 
آن‌موقع این را نمی‌دانستم که بعضی‌ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آن‌ها را دیده‌ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به‌راستی زنده بوده‌اند.

..
که در زندگی هرکس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه‌ی مرگ فریاد می‌زند.

⁦ʕ´•ᴥ•`ʔ⁩
        

          خیابان کاتالین روایتی غم‌ناک از فروریختن احساساتِ چند انسانِ بااحساس است...

اگر سابو در کتاب "در" تنها سایه‌ی تروماهایی که جنگ در گذشته بر سر یکی از شخصیت‌ها انداخته بود و او را نسبت به هست‌ونیستِ بشر بی‌اعتماد کرده بود را توصیف می‌کرد، کتابِ"خیابان کاتالین" به ما توضیح می‌دهد که چطور جنگ می‌تواند همه چیز را از انسان بگیرد؛ جنگ گاهی تنها خانه و کاشانه و وطن را از انسان نمی‌گیرد بلکه انسان را از نمودِ هست-مندانه‌ی خود تهی می‌کند و آنطور که شکسپیر در هملت می‌نویسد، تنها پوسته‌ی توخالی را بازمی‌گذارد تا از بیرون درون آن را بنگریم و با ترس‌هایمان روبرو شویم.
مهم‌ترین چیزی که جنگ از خانواده هِلد گرفته بود هویتِ دخترانِ این خانواده بود.
خیابانِ کاتالین روایت چند خانواده‌ی همسایه است که در خیابان کاتالین زندگی می‌کنند اما زمانی که جنگ می‌آید دیگر هیچ‌چیز مثل سابق نیست. آشنایان می‌میرند، عشق‌ها بی‌سر می‌گردند و عشاق زندانی می‌شوند؛ ازدواج‌ها از هم گسسته و آرامش‌ها رنگ می‌بازند.

راوی داستان دائما تغییر می‌کند، گاهی سوم‌شخص، گاهی دختر بزرگ خانواده هِلد، گاهی دختر کوچک آن‌ها و گاهی دیگر پسر همسایه روایت داستان را بدست می‌گیرند. نویسنده همواره و مانند دیگر آثارش به بعدِ روزمره زندگی زیر سایه جنگ پرداخته و تاثیری که جنگ تا سال‌ها بعد در ریزترین امور زندگی شخص می‌گذارد را با دقت وارسی می‌کند. 
        

          متاسفانه این دوست‌مون هم نصفه نیمه رها شد.
        

          قصه‌های جنگ همیشه قلب انسان را در سینه مچاله می‌کند؛ اما این فقط خیابان کاتالین بود که توانست قلبم را از حصار سینه رها و سپس مچاله کند. آن‌هم بدون هیچ اشاره‌ی مستقیم به جنگ، اردوگاه‌ها و اتفاقات سال‌های جنگ جهانی.

روایت غیرخطی کتاب و وجود راویان مختلف، خواننده را مبهوت می‌کند. آثار مخربی که جنگ بر روان آدم‌ها به‌جا می‌گذارد در این کتاب به زیبایی نشان داده می‌شود.

در پایان کتاب، خواننده خود را در کالبد بَلینت بازمی‌یابد، در حالی که به خانه‌ای و جایی احساس تعلق ندارد.
        

          غم کلمه ایست به ظاهر ساده اما در پشت پرده ی سادگی آن پر است از درد ، دوری،فراق و اشک..
خیابان کاتالین برای من سراسر غم و اشک بود .پر از حسرت .
جوری که جنگ انسان ها را تغییر داد و از چیزی که بودند به چیزی مبدل شدند که حتی شناختشان برای خودشان هم سخت بود.
و امان از عشق..امان از عشق که جان و قلب انسان را می‌سوزاند و جایش تا ابد بر روح آدم باقی میماند.
خیابان کاتالین زیبا بود اما دردناک داستانی که احساسات آدمی را جوری به به تصویر میکشد که گویا سالهای سال با آنها زندگی کردی...

پ.ن: اینقدر که این کتاب من رو درگیر خودش کرد حتی همچنان با فکر کردن به کاراکترهای کتاب و اتفاقاتی که براشون افتاد ،میتونم گریه کنم . واقعا این کتاب،کتاب قوی ای بود و خیلی خوشحالم که با ماگدا سابو آشنا شدم و حتما تمام کتابهاشو میخونم. یک جوری ماگدا انسان رو غرق در کاراکترهایی که ساخته می‌کنه که حتی بعد از تموم شدن کتاب هم انگار همچنان زندگی با اونها ادامه داره..
        

          خط نامنظم داستان، خصوصا اوایل کتاب به شدت گیجم کرد و واقعا عذاب آور بود!
از یک جا به بعد کتاب جذابیتش را از دست داد و اذییت کننده شد. بنظرم نویسنده میتوانست خیلی کوتاه تر و شسته رفته تر بنویسد. 
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم و اندازه تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم خوب نبود.
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم

۳ ستاره رو بابت قلم گیرا و جذاب نویسنده دادم، چون محتوا رو نپسندیدم. انتظار داشتم بیشتر درباره جزییات شخصیتی افراد بخونم و بیشتر از جنگ بشنوم.
با اینکه کتاب گیرا بود اما شخصیت‌ها رو دوست نداشتم، برای هیچکدوم دل نسوزوندم و همشون برای من عجیب بودن و غیر قابل درک.
و اما ماگداسابو می‌خواست نشون بده جنگ چطوری آدم‌ها رو تغییر می‌ده، چطور زندگی‌ها رو از این رو به اون رو می‌کنه، تعهدات رو از بین می‌بره و...
جنگ همیشه آدما رو قوی نمی‌کنه و استقامتشون رو افزایش نمی‌ده 
گاهی هم از اونا نسخه ضعیف‌‌تر و عجیب‌تری می‌سازه
اگر تصمیم به خواندن کتاب کردید، فصل‌های اول ممکنه کمی سخت‌خوان و مبهم باشه ولی بعدش همه چیز واضح می‌شه
برای افرادی که تازه مطالعه رو شروع کردن ممکنه کمی سخت باشه 
        

          در یک کلمه فوق‌العاده بود... قطعا تو لیست کتاب‌های خیلی خوبی هست که خوندم‌.
        

          بعد از مدت ها یه رمان درست و حسابی خوندم. همه چیز سرجای خودش بود و منظم.
رمان طوری شروع میشه که شما مدام از خودت میپرسی نسبت فلانی با اون یکی چیه یا در فلان زمان چه اتفاقی رخ داده ولی هر چی که کتاب جلوتر میره نویسنده خیلی حرفه‌ای به همه‌ی این سوالات جواب میده.
روایت داستان  واقعا شیوا بود و هر فصل مثل یه سکانس از یک فیلم. 
        

          سلام و نور 
تا فصل ده گیج بودم و نمیفهمیدم چی به چیه داستان از انتهای ماجرا شروع شده بود.  در کلِّ داستان راوی بین سوم شخص و ایرن (یکی از شخصیتهای داستان) دائما در حال چرخش بود و اینکه داستان پر از پرش زمانی از گذشته به حال و از حال به گذشته بود. همه ی اینا گیجم میکرد و باعث میشد داستان گاها خط سیر نا مشخصی داشته باشه  ولی این روند  اذیتم نمیکرد  یجورائی باعث جذابیت کتاب شده بود بلاخره خلاقیت نویسنده رو میرسونه و منم از نویسنده های خلاق خوشم میاد .
داستان خیابان کاتالین راجع به روند زندگی  سه خانواده است ایرن و بلانکا و پدر و مادرشون(خانوم و آقای اِلِکش) ، بلینت و پدرش و خدمتکارشون، هنریت و پدر و مادرش که هر سه خانواده  در خیابان کاتالین با هم همسایه اند و دوست و بچه ها با هم هم بازی.
همه چیز خوب و آروم و معمولیه  تا اینکه جنگ دامن مجارستان رو میگیره و زندگی این سه خانواده رو تحت تاثیر خودش قرار میده .
کتاب نکات تاریخی و روان شناسی خوبی داشت  و در کل دوستش داشتم .
به نظرم قلم ماگدا سابو خیلی خاصه با اینکه از روند معمول زندگی میگه و داستانش فراز و فرود خاصی نداره هم خواننده رو جذب میکنه و هم اینکه یک غم خاصی پشت تک تک کلماتش نهفتست  و قلب خواننده رو تحت تاثیر قرار میده.
        

          بهترین کتابی بود که امسال خوندمش✨
        

          مورد عجیب این کتاب این بود که تا نصف کتاب، تا حد زیادی حس بدی بهش داشتم و دوستش نداشتم، و یک‌هو از نصف به بعد به شدت درگیر شخصیت‌ها شدم و شد یکی از قصه‌های محبوبم.
انتخاب عامدانه‌ی گنگی‌های اول کتاب رو مطمئن نیستم یه چیز خوبه یا بد.
میتونه بد باشه چون خواننده‌ی کم‌طاقت ممکنه ریطش کنه و کتاب رو رها کنه، خوب میتونه باشه چون وقتی متوجه میشی قضیه از چه قراره و میشناسیشون و ربط‌هاشون رو پیدا میکنی، یه کشفِ تسکین‌بخشه.
دومین کاری بود که از سابو بعد از در خوندم و حالا میتونم بگم که دوست دارم قلمش رو دنبالش خواهم کرد بیشتر از این.
        

          سخت خوان ولی در عین حال شیرین. با وجود فضای تاریکی که داشت شیرین بود.
        

          این اولین کتابی بود که من از ماگدا سابو‌ خوندم، که باعث شد دلم بخواد باز هم کتاب‌هاش رو بخونم.
اول کتاب شاید یکم فهمیدنِ داستان سخت بود، دلیلش هم نوع روایت بود که گاهی اول‌شخص بود و گاهی سوم‌شخص؛ ولی هرچقدر جلوتر رفتم بیشتر دوستش داشتم و لذت بردم.
انگار وقتی که تموم شد تازه تونستم به خوبی شروعش رو درک کنم…

نویسنده تو این داستان زخمِ جنگ رو با آزردگیِ روحیِ شخصیت‌هاش بهم نشون داد و موفق شد بی‌نهایت غمگینم کنه.
راستش کتابی که غمِ موندگار و عمیق داره برای من خیلی عزیز می‌شه. فکر کنم کلا دیگه کتاب‌های مهربونی که پایانِ خوش دارن برای من جذاب نیستن! زندگی کی مهربون بوده یا مهربون مونده؟

اين داستان چند تا شخصیت داره که انگار با فهمیدنِ قصه‌ی هرکدوم، از زاویه‌های مختلفی بهشون نگاه می‌کنیم.
ولی چی بین همه‌ی شخصیت‌ها مشترکه؟ رنج.

یکی از شخصیت‌های این کتاب مُرده ولی هم‌چنان گاهی به زندگی زنده‌ها سر می‌زنه.
داشتم فکر می‌کردم این‌که وقتی می‌میریم بتونیم بیایم به زندگی و جای خالیِ خودمون بین آدم‌ها نگاهی بندازیم چه حسی داره؟
مثلا این‌که ببینیم فراموش شدیم!
        

          یادداشت شخصی بی‌ربط

منتظر بودم فروشنده‌های اون عینک‌فروشیِ بوستان که هفت-هشت سال پیش ازش عینک آفتابی خریده بودم ناهارشون رو بخورن و کرکره رو بدن بالا تا عینکم رو بدم رگلاژ کنن.
نیم ساعت مونده بود به چهار. پاهام هر وری می‌کشیدندم. عادت به بی‌هدفی ندارن. رسوندنم به شهر کتاب بوستان، دور اون رینگ (که همیشه ازش آویزون می‌شدم و تمنا می‌کردم مامانم بذاره برم توی یکی از اون حباب‌های پلاستیکی بزرگ شناور، روی استخری که حالا نیست.)
طبقهٔ اول دفتر بود و کاغذ کادو و خودکار، از پله‌های باریک و مدورش رفتم بالا. پسر فروشنده -که حالا می‌دونم همچین هم پسر نبود و فقط از زیر ماسک معلوم نبود متولد شصت و نهه- تازه شیفت رو تحویل گرفته بود. پرسیدم بچه آهو رو دارید؟ گفت نه، هنوز نیومده. سابو می‌خونی؟ گفتم آره، در رو خوندم و دوست دارم همهٔ بقیهٔ نوشته‌هاش رو بخونم. گفت همه‌شون خوب ان، خیابان کاتالین ولی یه چیز دیگه ست. 
از قفسه پیداش کردم، برش داشتم، نشستم روی پاف کوچک کنج کتابفروشی و هر چه تلاش می‌کردم بخونم نمی‌تونستم. نطق آقای دیگه‌ای که انگار آشنای بهرنگ (همان کتابفروش) بود جالب‌تر به‌نظر می‌رسید. کتاب رو بستم، رفتم سمتشون، یک وری تکیه دادم به قفسه‌ها و راه خودم رو به گفتگوی آدم‌هایی که نمی‌شناختم باز کردم. 
ساعت دیگه چهار شده بود، خیابان کاتالین رو برگردوندم سر جاش، از آقای ناشناس خداحافظی کردم. بهرنگ گفت باز هم بیا اینجا، قول ندادم. عینک‌فروشی باز شده بود.
        

          فرم روایت غیرخطی و پرش‌های زمانی به نظرم جذاب بود اما همین فرم باعث می‌شد تا حدی خواننده از پرسوناژها دور بشه
از طرفی مفهوم و محتوای کتاب صرفا چند جمله کوتاه بود که به صورت مداوم تکرار می‌شد و از نظر من  بخش عمده‌ای از متن اضافه  و حشو  بود(میشه گفت نویسنده مطلب رو کش داده بود) 
شاید می‌شد همین مفهوم رو در قالب یک داستان کوتاه  حتی عمیق‌تر و اثرگذارتر ارائه کرد.
        

          این کتاب رو بعد از خوندن «در» اتفاقی توی کتابخونه دیدم و مانند انسانهای اولیه یورش بردم و قاپیدمش:)
تم عاشقانه داره.منتها تلخی بی پایانی داره.بی حد و اندازه.در خلال جنگ مجارستان داستان رخ میده.اولاش ممکنه گیج بزنین چون دو تا راوی داره ولی بعد قشنگ متوجه میشین چی به چیه.هم از جهت ارزش ادبی و رمان خوب بودن برام حائز اهمیته،هم از جهت تاریخ مجارستان ،به خصوص تاریخ نقلی که از آدمها می‌شنویم.خوندنش رو به رمان دوست‌ها و تاریخ دوست‌ها پیشنهاد می‌کنم.
        

          غیر جذاب
        

          خیلی از این کتاب تعریف شنیده بودم، به جز یکسری جملات و تکه‌های پرمفهوم و درگیر کننده به صورت کلی روند زندگی انسان‌های معمولی در هنگام  جنگ و تاثیرگذاری آن در زندگی این افراد را نشان میداد، اینکه جنگ تا چه عمق و اندازه ای می‌تواند روی کوچکترین بخش های یک حیات اثر بگذارد، منتظر یک نقطه اوج در داستان بودم اما چنین چیزی عايد من نشد و یک ریتم یکنواخت در کل داستان پراکنده بود.