«اما معلم عزیز من! به شما قول می‌دهم در یک چنین روزی که نوع خود را آزاد و وطن عزیزم را رو به ترقی دیدم خود را در آن میدان آزادی قربانی کنم و خون خود را در زیر اقدام همجنسان حقوق طلب آزادی‌خواه خود نثار نمایم. » —تاج السلطنه

بیرون را تماشا می‌کردم و همین که کنار مردمی بودم که مرا نمی‌شناختند و از بدبختی‌هایم خبر نداشتند حالم خوش بود.

زن زاده شدن، تراژدی اسفبار من است. از زمانی که فهمیدم به جای اندامهای حسی مردانه محکوم به داشتن اندام های زنانه هستم چرخه اعمال، افکار و احساساتم شدیدا به زنانگی محدود شد. بله، میل وافرم به گپ زدن با کارگران جاده، سربازها و ملوانان، مشتری مغازه مشروب فروشی بودن، سرک کشیدن در محل وقوع حوادث، به حرف مردم گوش کردن و آنها را به ذهن سپردن، همه و همه به خاطر این واقعیت که دختر هستم از بین رفته، نابود شده، چرا که زن همیشه در معرض تهمت و دردسر است. علاقه شدیدم به مردها و شیوه زندگی شان معمولا به غلط میل به اغوا کردن آنها با دعوت برای داشتن خلوتی لذت بخش تعبیر می شود. ای خدا! دلم می خواهد با هر کسی که می توانم به هر شکلی که دوست دارم صحبت کنم. دوست دارم روی زمین باز بخوابم، به غرب سفر کنم و شبها با خیال راحت در خیابان قدم بزنم.

باید خاطرات دوران اسارتش را با یک مرد در میان می‌گذاشت؛ هیچ زنی هیچ وقت درک نمی‌کرد که اسارت و مورد ظلم واقع شدن ممکن است یک جورهایی مایه آرامش باشد و گرچه اختیار زندگیت را نداری از پذیرفتن هر مسئولیتی هم معاف می‌شوی، چون اگر در همه امور کسی دیگر هر قدر هم بی‌رحمانه و احمقانه برایت تصمیم بگیرد [...] از شر همان چیز خلاص می‌شوی که بلینت آنقدر ازش بیزار بود و ازش می‌ترسید، یعنی به کار گرفتن اختیار خودش و ضرورت تصمیم گیری شخصی.

در پس افکاری که در سر من می‌چرخید، رشته فکر و خیالاتی بود که به کل از جنسی متفاوت بودند، فکر و خیالاتی که چنان عمیق در ذهنم ته نشین شده بود که اصلاً از وجودشان آگاه نبودم. آن فکر و خیال‌ها خوب می‌دانستند که بهتر است همانطور بی‌شکل و نامشخص بمانند و هرگز به سطح آگاهی نرسند، اما با همه اوصاف آنجا بودند، مترصد و گوش به زنگ.