داستان را در یک نشست خواندم. فکر کنم دو یا نهایت سه ساعت طول کشید. دو چیز که به نظرم می رسد بگویم اینکه کتاب شدیدا روان و مهیج است و خیلی راحت تمام می شود. نه آدم را به تفکرات عمیق فرو می برد و نه خسته می کند. هیجان داستان هم که بفهمی بعد چه  می شود تا آخر کتاب هست. دیگر اینکه کتاب اصلا عمیق به شخصیت ها یا داستان نپرداخته. خیلی سطحی یه داستان جالب از زندگی دختری روستایی در ایتالیا را روایت می کند. احساس می کنم بیشتر هم داستان محور است تا شخصیت محور.
در آخر اینکه اگر نمی خواندمش هم چیزی نمی شد ولی اگر خسته از مطالعه های سنگین هستید یا به اصطلاح بوک اسلامپ شدید و از فضای خواندن فاصله گرفتید هم برای برگشتن به این فضا و هم برای گذران وقت و محض تفریح چیزی خواندن انتخاب بدی نیست. 
        

          ۹۰ هزار تومن؟؟؟ به لعنت خدا هم نمی‌ارزید.
        

          کتاب را ۲۵ اردیبهشت ۴۰۳  در هفتمین روز از نمایشگاه کتاب تهران، پس از خریدنش از غرفه چشمه، در همان مصلی شروع کردن و به پایان رساندم. اولین اثر از خانم گینزبورگ بود که خواندم.  قبل از هرچیزی روان بودنِ ترجمه نظرم را در تمام  مدت خوانش، جلب کرد. سادگیِ متن  از این جهت که داستان از  زبان دالیا، یک دختر روستایی بود، قرابت خوبی  میانِ  محتوا و  فرم  ایجاد می‌کرد  فارق از این‌که "جاده شهر"،  اولین اثرِ نویسنده کتاب است(این را بعداً فهمیدم).
به نظرم، نویسنده تصویر  کلیِ واضحی  از  یک جامعه روستاییِ  ایتالیایی را، در زمان خودش  ارائه می‌دهد. گرچه در جزیات می‌لنگد آنقدر که بی‌ثباتیِ رفتاری برخی از کاراکترها، به خاطر نپرداختن کافیِ نویسنده  به آن‌ها و  آوردنِ استدلالِ  قابلِ قبول برای حرف‌ها و کارهایشان، غیرواقعی  می‌نمود! مثلاً در جایی  دوست‌داشتن دالیا، از روی شهوت بود،  همان‌فرد به خاطر سنت‌ها و ترس از آبرو تن به ازدواج با دالیا داد و در پایان، بدونِ دلیل، به دالیا (همسرِ اجباری‌اش)  علاقه‌مند شد! 
 شاید در داستان کوتاهی چون این، نباید به اندازه رمان به دنبال جزییات  بود. همانطور که در ابتدای کتاب هم اشاره شد، این اثر، یک داستان کوتاه یا نُوِلا است. 
به هر حال برای من که به دنبال علت‌ها و موشکافی اتفاقات هستم ،علامت‌ سوال‌های زیادی   در تمام مدت خوانش ایجاد می‌کرد. 
وقتی کتاب تمام شد، غمگین  بودم. آن‌جا که تصور کردم این‌ داستان یا بخش‌هایی از آن در زندگی‌های واقعی اتفاق‌ افتاده و حتی می‌افتد، برای همه زن‌های داستان و بعد حتی برای مردهایش،  غمگین شدم.
جاده شهر، با همه سادگی و مختصر بودنش، به خوبی فضایی را تصویر کرد که توانست همه اندوهِ  ناشی از  روحِ آن زمانه را برای ساعاتی  قابل لمس کند. داشتنِ قدرتِ خیال و تصویرسازی ذهنی، این موضوع را  دوچندان می‌‌کند.
        

          به نام او

با اینکه تنها دو اثر از او خوانده بودم ولی یکی از بهترین نویسنده‌هایی بود که می‌شناختم. بعد که مرور کردم و دیدم تنها «فضیلت‌های ناچیز» و «چنین گذشت بر من» را که سرجمع سیصد صفحه هم نمی‌شود از ناتالیا گینزبورگ ایتالیایی خواندم. تعجب کردم.

سومین کتابی که خواندم اما اولین کتابی بود که او نوشته بود «جاده شهر» یا با ترجمه‌ای درستتر «جاده‌ای که به شهر می‌رود». در اینجا هم ناتالیا داستان زنی را روایت می‌کند و چنان استادانه روایت می‌کند که آدم گیج می‌شود که نکند که این داستان نیست و یک خاطره‌گویی و شرح‌حال‌نویسی از اوست. ولی خب نمی‌شود راوی داستان «چنین گذشت بر من» و این کتاب یک نفر باشد. پس باید نتیجه گرفت این صدای گینزبورگ است که از حلقوم زنان ایتالیایی از هر قشر و طبقه و سنی بیرون می‌آید و. اینقدر طبیعی جلوه می‌کند.

نمی‌خواهم این داستان کوتاه را لو بدهم فقط بگویم که کتاب داستان دختری روستایی است که به شهر می‌رود و ... . و خب پرواضح است که این اثر به نسبت دیگر نوشته‌های گینزبورگ ابتدایی‌تر است و نباید توقع یک کار بسیار سطح بالا را از آن داشت.
        

          کتاب در رابطه با دختر جوان و جاه‌طلبی به نام دالیاست که همراه پدر و مادر و برادرهایش و نینی (پسر یکی از عموزاده‌های پدرش) در روستایی حومه‌ی شهری در ایتالیا زندگی می‌کند.
دالیا تقریبا هر روز برای تجربه‌ی زیست شهری، «جاده‌ی شهر» را طی می‌کند تا به سرزمین رویاهایش، جایی که زندگی به ظن او بیشتر از روستا در آن در جریان است، برسد؛ اما در این آمدن و رفتن‌ها، حوادثی رخ می‌دهد که آینده و زندگی او را دستخوش تغییر قرار می‌دهد.

پی‌نوشت:
آنچه در رابطه با داستان‌های ایتالیایی برایم جالب است، نزدیکی‌های فرهنگی است میان ما و آن‌ها که گه‌گاه به چشم می‌خورد.