بریده‌ای از کتاب جاده ی شهر اثر ناتالیا گینزبورگ

وسط جاده میخ‌کوب شدم، قلبم توی دهانم بود. دوروبرم غرق سکوت بود. از آن‌جا نه شهر دیده می‌شد که پشت سر گذاشته بودمش و نه خانه‌مان که هنوز کلی راه مانده بود تا به آن برسم. باقی دخترها می‌رفتند مدرسه، تابستان می‌رفتند کنار دریا، ازشان دعوت می‌کردند بروند مجلس رقص و عین مشتی زاغ‌سیاه یک‌بند وراجی می‌کردند. چرا من یکی از آن‌ها نبودم؟ چرا زندگی من شبیه مال آن‌ها نبود؟