به شدت ضعیف، فاقد لطافت ادبی و ملال انگیز

        

                نویسنده‌های روس همیشه در یک سطح دیگه‌ای از نوشتن فعالیت میکنن، این کتاب هم از این قاعده مستثنی نیست. فرم جالب و بدیع، قدرت قلم و تسلط نویسنده به تکنیک‌های ادبی، طنز لطیف و کنایه‌های سیاسی نویسنده که بسیار هم عمیق هستند این رمان رو شایسته حداقل یکبار مطالعه میکنه
        

                به شدت خواندنی! همین!
        

                عجیب، گیرا ، فراتر از انتظار و بسیار خواندنی!

        

                فرم روایت غیرخطی و پرش‌های زمانی به نظرم جذاب بود اما همین فرم باعث می‌شد تا حدی خواننده از پرسوناژها دور بشه
از طرفی مفهوم و محتوای کتاب صرفا چند جمله کوتاه بود که به صورت مداوم تکرار می‌شد و از نظر من  بخش عمده‌ای از متن اضافه  و حشو  بود(میشه گفت نویسنده مطلب رو کش داده بود) 
شاید می‌شد همین مفهوم رو در قالب یک داستان کوتاه  حتی عمیق‌تر و اثرگذارتر ارائه کرد.
        

                شیوه روایت کاپوشچینسکی به شدت جذاب و گیراست.
توصیفات دقیق و فضاسازی عالی کاملا مخاطب رو با متن همراه می‌کند. 
پیشنهاد میکنم علاوه بر این کتاب، شاهنشاه و یک روز دیگر از زندگی رو از همین نویسنده بخونین.
        

                اولین نوشته‌ای بود که از اکبر رادی خواندم،
دیالوگ‌های شعارزده و اغراق‌آمیز و شخصیت‌پردازی ضعیف به خصوص در کاراکتر گیلان توی ذوق میزنه و پیرنگ ضعیف قصه هم کاملا مشهوده
از طرفی فضاسازی هم ضعیف  بود و فقط از لفظ《نمناک و مه‌آلود》در دیالوگ‌ها برای تصویرسازی گیلان استفاده شده
تجربه‌ام از اولین اثر رادی کاملا مخالف تعریف‌هایی بود که شنیده بودم.


        

                دو پرده اول نمایشنامه قابل مقایسه با پرده سوم نیست و اصل تراژدی و عواطف و احساسات انسانی به همان پرده سوم بر می گردد که در خصوص آنتیگنه است و خلاصه زندگی آنتیگنه  می‌شود همین چند جمله  :«سرآهنگ: تو کشته قلب خود هستی آنتیگنه
آنتیگنه: تنها و پیوسته تنهاتر...
بی بهره از وداع، بی بهره از شفقت، بی بهره از همسری، در وادی ظلمت روانم»
در مجموع به یک بار خواندن می ارزد.
        

                خوندن نوشته‌های گوگول حسی مثل دیدن فیلم‌های بیلی وایلدر رو برام تداعی می‌کنه، سرخوش، پرشور و پر از توصیف‌های جذاب و شخصیت‌‌پردازی عالی که تا حد زیادی خواننده رو  با کاراکترها همراه و به اون‌ها نزدیک میکنه 
جدای از هنر قلم گوگول، این قصه پیرنگ خوبی داشت اما نویسنده میتونست حس تعلیق بیشتری رو برای مخاطب ایجاد کنه
در کل به نظرم به یکبار خوندن می‌ارزه
        

                اگر به من بود اسم کتاب رو عوض میکردم میذاشتم:《چگونه از یک قاچاقچی اسلحه، قهرمان بسازیم》
جدای از نقدهای فنی که به این کتاب وارده (مثل توصیف‌ها و تشبیه‌های بی‌جا و خارج از قصه)، روایت جهت‌دار، نامعتبر و یک طرفه کتاب واقعا یک جاهایی حال بهم زن میشه
با خوندن این کتاب مخاطب هیچ دریافتی از لیبی، مردمش  زیست‌‌اجتماعی و مجموعا فردیت یک لیبیایی به‌دست نمیاره، صرفا یه بیانیه‌ی " چقدر قذافی بد بود" نصیبش میشه
در مجموع به نظرم خوندنش وقت تلف کردنه، تمام دیتاهایی که در خصوص لیبی میده رو میشه با یه سرچ تو ویکی پدیا با صرف زمان‌کم تر خوند.
        

                «وقتی اولین سازمان جهانی به منظور همکاری کشورها در واکنش به جنگ جهانی اول، یعنی اتحادیه ی ملل  تأسیس شد نظریه ی آرمانی استقلال مطلق به اعطای حق رأی برابر به همه ی کشورهای عضو انجامید. در نتیجه ایالات متحده که در مورد موقعیت برتر خود سخت حساسیت داشت و از وضع امنیتی بسیار خوب خود به دلیل موقعیت جغرافیایی اش آگاه بود تصمیم گرفت به عضویت آن سازمان در نیاید.
 وقتی سازمان ملل متحد در ۱۹۴۵ تأسیس شد برای کشورهای بزرگ روشن شده بود که اگر قرار است این سازمان نقش امنیتی قابل توجهی داشته باشد باید واقعیات قدرت جهانی مدنظر قرار گیرد با این حال، اصل برابری کشورهای مستقل نمیتوانست یکسره کنار گذاشته شود. در نتیجه، توافق شد که همه ی کشورهای عضو در مجمع عمومی سازمان ملل حق رأی بـرابـر داشته باشند و در شورای امنیت به پنج کشور برتری که پیروز جنگ جهانی دوم بودند حق وتو تعلق گیرد این نظام پذیرش این واقعیت فزاینده بود که به جز برای کشورهای بسیار قدرتمند استقلال ملی برای بقیه ی کشورها توهمی بیش نیست»
        

                در واقع تجربه دولت بزرگ این رشته ناهماهنگ را تقویت کرده است. <<اعتراض گسترده ای علیه حاکمیت>>، همنوایی عجیبی در اعتراض علیه همسانی؛ تقاضای گسترده برای داشتن آزادی در انجام امورات خود برای داشتن شیوه های زندگانی فردی و برای دموکراسی مشارکتی وجود دارد با دقت در این مسئله میتوان یقین داشت که دوران جمع گرایی به سر رسیده و فردگرایی دوباره به اوج رسیده است
        

                «اما دروگو از تیزپایی زمان هیچ نمیدانست. حتی اگر جوانی اش همچون خدایان صدها صدها سال می پایید سهمش از آن به همین ناچیزی می بود. اما او انسان بود و عمری کوتاه و عادی داشت که جز شهابی پرشتاب و بی دوام نبود. نعمتی ناچیز که با تنگ چشمی به او داده شده بود و سالهای آن با انگشت دست شمردنی بود و هنوز چیزی از آن نفهمیده از دست میرفت در دل میگفت وقت بسیار است حال آنکه شنیده بود بعضی به جایی میرسند که آرزوی مرگ می کنند»
        

                انسان برای ثبت ناپایداری ها عکس میگیرد، فیلم هم همین ثبت ناپایداری است اما بر خلاف عکس توهم گذرا بودن ایجاد میکند.
        

                «ما سرزمینمان را ترک می کردیم ، سرزمینمان عین خیالش نبود»
«سرزمین من؟ کدام سرزمین؟ ایرلند برای ما چه کار می‌کند؟ از ما چی درست کرده، می‌توانی به من بگویی؟ مشکل تو، تایرون، می‌دانی چیست، تو از ته کوچه‌ی خودت دنیا را نگاه می‌کنی. وقتی پیرمردی از کنارت رد می‌شود و نگاهت می‌کند، وقتی بچه‌ای برایت کف می‌زند، وقتی دری برایت باز می‌شود، فکر می‌کنی همه‌ی ملت پشت تو هستند. چرند است، برادر کوچولوی من! زندگی‌مان را پشت میله‌های زندان می‌گذرانیم و وقتی از آن‌جا آمدیم بیرون برای این است که در فلاکت اشک بریزیم. و خب؟ چه‌کسی صدای‌مان را می‌شنود؟ کدام کشور از ما دفاع می‌کند؟ آلمان هیتلری؟ تبریک می‌گویم! چه درس سیاسی بزرگی! پشتیبانی از هر آنچه دشمن در پی نابودی آن است؟ همین‌طور است؟ رقصیدن با شیطان برای باقی عمر؟»