مهدی عبدالعلی پور

مهدی عبدالعلی پور

پدیدآور
@mahdi_ab

250 دنبال شده

229 دنبال کننده

            کارشناسی شیمی @sut
ارشد حکمرانی @ut
سرگرم با کتاب و سینما
🔶️تقدیر حقیقی جهان در كف مردانی است كه پروای نام ندارند.
          
mahdi.abp98
پیشنهاد کاربر برای شما

یادداشت‌ها

نمایش همه
        ایده اصلی کتاب کوتاه کردن دست دولت از خلق نقدینگی و انحصار در انتشار پوله 
صحت و درستی این ایده بر هیچ فردی با مطالعه حداقلی اقتصاد پوشیده نیست، اما در انتخاب راهکار رسیدن به این هدف اختلاف زیادی بین اقتصاددان‌ها وجود داره
شاید رادیکال‌ترین راهکار متعلق به هایک و همین کتاب باشه،《خصوصی‌سازی پول》، یعنی گرفتن انحصار خلق پول از دولت و ورود بخش خصوصی به خلق پول
هایک تو این کتاب به بخش قابل توجهی از ابهام‌ها و سوال‌ها راجع به خصوصی‌سازی پول جواب داده
اما در واقعیت، چیزی که امروز شاهدشیم در جهان و به ویژه ایران، ورود بخش خصوصی به خلق پول بدون رعایت الزامات هایک و تولید تعداد زیادی ارز(پول) انگلی و کاهش روزانه ارزش پول ملی به دلیل وجود همین پول‌های انگلیه، این نکته رو هایک پیش‌بینی کرده بود و معتقد بود سیستم پولی چه بخواهد و چه نخواهد به این سمات خواهد رفت
به نظرم هرکسی که میخواد مطالعات پولی، بانکی داشته باشه حتما باید این کتاب رو بخونه

      

31

باشگاه‌ها

محاکات

289 عضو

چشم اندازی از پل

دورۀ فعال

مدرسه هنر آوینیون

383 عضو

درس هایی درباره داستان نویسی به ضمیمه مصاحبه با ایزاک سینگر و جوزف هلر

دورۀ فعال

فعالیت‌ها

8

9

16

          این نمایش‌نامه هم خواندنی و جالب بود، هم فوق العاده! و گرچه در سه نشست خواندمش، اما خسته کننده نبود.

و اما داستان نمایش، همان‌طور که از اسمش معلوم است؛ به سرنوشت یک «باغ آلبالو» که تنها دارایی یک خانوادۀ روس، همراه با مِلکی موروثی است، برمی‌گردد.

رفتارهای آدم‌های نمایش، به نظرم عادی و معمولی است و ما افراد زیادی را شاهدیم که در زندگی خود، بارها اشتباهاتی از این وحشتناک‌تر را مرتکب شده و هستی خود را از دست می‌دهند و چه بسا برای اطرافیان خود هم دردسر درست می‌کنند.

چخوف قلمی زیبا دارد و طوری گفتار و رفتار و اندیشه‌ها و تصورات ذهنی و خیال‌بافی‌های شخصیت‌های نمایش را توصیف می‌کند که خواننده تا مدت‌ها پس از خواندن نمایش، آنها را به یاد دارد و فراموش نمی‌کند.

«باغ آلبالو»، هویت و شخصیت آدم‌ها است که از گذشته با خود دارند و البته خودشان در شکل‌گیری آن نقش چندانی نداشته‌اند.

حال که بنا بر جبر زمان و شرایط، باید تغییراتی هر چند اندک را در هویت‌شان ایجاد کنند، می‌ترسند و در برابر این تغییر مقاومت می‌کنند و نمی‌خواهند خود در این تغییر و دور انداختن هویت پیشین که به گذشتۀ خانوادگی‌شان وابسته است، نقشی فعال داشته باشند؛ شاید احساس گناه و عذاب وجدان دارند و از روح گذشتگان خود شرمنده‌اند که نتوانسته‌اند آن دارایی را حفظ کنند.

و آن قدر به این نقش کوچک منفعلانه که تنها با نشستن و نظاره کردن همراه است، ادامه می‌دهند که آن هویت و نشانه‌هایش از دست می‌رود و آنگاه که دیگر کاری از دست‌شان ساخته نیست؛ در پی یافتن شرایط بهتر و ساختن هویتی تازه، در جستجوی راهکاری مفید برمی‌آیند.

و این عذاب وجدان و وابستگی به گذشته و هویتِ قبلی تا جایی است که از خریدار باغ خواهش می‌کنند که قطع درختان را تا رفتن آنها به تاخیر بیندازند تا شاهد این فاجعه نباشند، زیرا در نهانیِ اندیشۀ خود؛ خویش را مقصر می‌دانند، اما با تمام وجود تلاش می‌کنند، کسی این نکته را به رویشان نیاورد.

به هر حال، کسی که خودش در نوشتن و شکل‌دادنِ سرنوشت نامطلوب خویش نقش دارد و تقصیرکار است؛ نمی‌تواند دیگری را متهم و سرزنش نماید.

به قول معروف: «خودکرده را تدبیر نیست!»
        

35