آیا ابزارهای جدید، پیشرفت های فناورانه و بینش های کارساز همواره مفیدند؟ آیا هر بینش جا مؤثر خواهد بود؟ یا برعکس، انتخاب جوامع و نخبگان دربارۀ چگونگی استفاده از بینش ها و فناوری هاست که تعیین می کند آن ها دردی از آحاد مردم یک کشور یا دنیا برطرف خواهند کرد یا خیر؟

عجم اوغلو و جانسون در این کتاب بر اساس شواهد تاریخی پرشمار نشان می دهند که پیشرفت فناورانه، به ویژه هوش مصنوعی در سال های اخیر، و به طور کلی همۀ بینش های زیروروکننده، برخلاف برخی ادعاها، ممکن است بر فقر و نابرابری بیفزایند و این شیوۀ کاربرد آن هاست که تعیین می کند آیا از رنج مردم جهان خواهند کاست یا خیر. آن ها با مرور برخی جهش های فناورانه در تاریخ جهان، از هزاره های دور تا قرون  وسطی و سپس اروپای قرون اخیر و آمریکای قرن بیستم، ادعای خود را ثابت می کنند و به مخاطب کتاب، اعم از مردم عادی، سیاست‌ گذاران و نخبگان جهان، دربارۀ افزایش پایش و خفقانِ ناشی از رشد این فناوری ها هشدار می دهند